Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-2/4510-354/16/KP
z 7 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 11 kwietnia 2016 r. (data wpływu do tut. Biura 18 kwietnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 kwietnia 2016 r. do tut. Biura wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest bankiem z siedzibą w Polsce (dalej: „Bank”) podlegającym opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania. Obok realizacji przez Bank zasadniczej działalności gospodarczej polegającej na udzielaniu na rzecz klientów finansowania (udzielania kredytów/pożyczek), Bank w ramach prowadzonej działalności przystępuje również do kontraktów terminowych zmierzających do ograniczenia ryzyka związanego z niewypłacalnością dłużników (klientów).

Uwzględniając fakt, że przypadki braku spłaty przez klientów zobowiązań (m.in. kredytowych/pożyczkowych) oraz przypadki znacznego opóźnienia w spłacie zadłużenia przez klientów stanowią istotne utrudnienie dla prowadzonej działalności gospodarczej finansowej, Bank przystępując do kontraktów terminowych ograniczających ww. ryzyka może występować jako podmiot nabywający usługę od podmiotu zewnętrznego (czyli podmiot dokonujący cesji części ryzyka kredytowego), bądź jako podmiot faktycznie przejmujący część ryzyka kredytowego zleceniodawcy (innych podmiotów świadczących usługi finansowe). Umowy takie przyjmują różne konstrukcje - poczynając od umów typowo usługowych, a kończąc na umowach odpowiadającym w swej konstrukcji umowom w zakresie instrumentów typu Swap (np. Credit Default Swap)

Przykładem przystąpienia przez Bank do ww. kategorii umów jest podpisana przez Bank w 2012 r. umowa dotycząca udziału Banku w ryzyku związanym z kredytami udzielonymi przez podmiot zagraniczny (dalej: „Kontrahent”) na rzecz polskich podmiotów („Unfunded Risk Participation Agreement”, „Umowa”, „Instrumenf”). W Umowie Bank występuje w roli podmiotu, który ekonomicznie przejmuje na siebie część ryzyka kredytowego Kontrahenta.

W oparciu o wskazaną Umowę, Bank i Kontrahent zobowiązują się wymieniać płatnościami zależnymi od stopnia ryzyka kredytowego jakim obarczony jest wybrany portfel kredytowy objęty Umową. I tak, Kontrahent płaci na rzecz Banku w z góry ustalonych terminach opłaty, których wysokość jest pochodną marży jaką Kontrahent uzyskał z tytułu udzielenia kredytów objętych Umową. Jest to rodzaj wynagrodzenia dla Banku za usługę w postaci przejęcia ryzyka kredytowego. Drugą kategorią przepływów ze strony Kontrahenta na rzecz Banku są kwoty odpowiadające późniejszym ewentualnym odzyskom z tytułu kredytów objętych Umową, co do których uprzednio nastąpiło zdarzenie kredytowe obligujące do dokonania płatności ze strony Banku. Umowa przewiduje bowiem, że w sytuacji otrzymania spłaty jakiejkolwiek części wierzytelności (po dokonaniu płatności przez Bank z tytułu przejęcia udziału w ryzyku) Kontrahent zasadniczo zobowiązany jest do przekazywania do Banku odpowiedniej części spłaconych kwot. Płatności ze strony Banku pojawiają się tylko w sytuacji zaistnienia zdarzenia kredytowego w postaci braku spłaty danego kredytu i odpowiadają wysokości niespłaconego kredytu (tj. poniesionej przez Kontrahenta straty) w części, w jakiej Bank partycypuje w przedmiotowym ryzyku. Zdefiniowany w ten sposób instrument finansowy przewiduje zatem niesymetryczne płatności, których wielkość zależy od ryzyka kredytowego jakim obarczony jest dany portfel. Z ekonomicznego punktu widzenia, udział Banku w ryzyku finansowym Kontrahenta przejawia się w zobowiązaniu Banku do wypłaty na rzecz Kontrahenta środków pieniężnych (w wartości określonej w Umowie) w sytuacji zaistnienia zdefiniowanego w Umowie zdarzenia. Wskutek spełnienia przez Bank ww. świadczenia pieniężnego, Kontrahent może zminimalizować poniesione straty finansowe powstałe na skutek braku otrzymania spłat kredytów/pożyczek bezpośrednio od klientów (kredytobiorców/ pożyczkobiorców). Dla przykładu, jeżeli Bank zobowiązuje się do przejęcia ryzyka kredytowego w 50% to jako wynagrodzenie otrzymuje opłatę za udział w ryzyku odpowiadającą poziomowi udziału w ryzyku straty, czyli 50% marży. W przypadku wezwania Banku przez Kontrahenta do płatności w związku ze zdefiniowanym zdarzeniem kredytowym (brak spłaty kredytu), Bank wpłaca swój udział w szacowanej stracie (tu 50%). Umowa zakłada, że wówczas Kontrahent podejmuje działania windykacyjne w swoim imieniu i na swoją i Banku rzecz, odzyskane kwoty przeznacza na proporcjonalną spłatę należności swoich i Banku, a ewentualną nadwyżkę z kwoty wpłaconej przez Bank pozostałą po zakończeniu windykacji zwraca do Banku (w przypadku, gdy ostateczna strata Kontrahenta okazałaby się niższa niż pierwotnie szacowano).

Należy jednak podkreślić, że stosownie do postanowień Umowy, w związku z wystąpieniem zdefiniowanego w Umowie zdarzenia i realizacją przez Bank świadczenia pieniężnego na rzecz Kontrahenta, Bank nie wstępuje automatycznie w prawa wierzyciela w odniesieniu do spłaconych na rzecz Kontrahenta kredytów/pożyczek.

Tym samym, zapłata przez Bank świadczenia na rzecz Kontrahenta w związku z wystąpieniem zabezpieczonego przy pomocy kontraktu terminowego zdarzenia, jest realizacją przez Bank swojego zobowiązania pieniężnego wynikającego wprost z konstrukcji Instrumentu (kontraktu terminowego). Realizacja, obowiązków nałożonych na Bank przy pomocy analizowanej umowy terminowej nie stanowi spłaty ani zakupu przez Bank wierzytelności kredytowych jakie posiada Kontrahent względem krajowych dłużników, a tym bardziej nie może być również utożsamiana z realizacją gwarancji. Kontrahent bowiem niezależnie od otrzymania płatności w ramach Instrumentu, nadal pozostaje wierzycielem w odniesieniu do całej wierzytelności kredytowej (również w części ekonomicznie pokrytej przez Bank) i w swoim imieniu jej dochodzi.

Należy również zaznaczyć, że ewentualna późniejsza cesja zabezpieczonych wierzytelności na rzecz Banku może wystąpić w szczególnych okolicznościach zdefiniowanych w Umowie (brak możliwości osiągnięcia pomiędzy Bankiem, a Kontrahentem porozumienia w zakresie restrukturyzacji zadłużenia klienta (dłużnika) i jest zależna od woli Banku. Innymi słowy, przez cały czas trwania Instrumentu, Banku nie łączy żadna relacja prawna z dłużnikiem. Może ona powstać na skutek podjęcia przez strony dodatkowego działania, wykraczającego już poza podstawową konstrukcję Instrumentu.

W związku z wystąpieniem ustalonego w Umowie zdarzenia, Bank będzie zobowiązany w najbliższym czasie dokonać na rzecz Kontrahenta wypłaty świadczenia pieniężnego.

Mając na uwadze powyższe, w szczególności charakter oraz cel analizowanej Umowy, zdaniem Wnioskodawcy, dokonywane w oparciu o postanowienia Umowy rozliczenia należy kwalifikować jako rozliczenia z tytułu kontraktu terminowego - pochodnego instrumentu finansowego. Przedstawione warunki Instrumentu, świadczą o tym, że nie jest to umowa gwarancji ani nabycia wierzytelności kredytowych. Jest to umowa nienazwana, w ocenie Banku, najbardziej zbliżona swoją konstrukcją do umów typu „swap”, co do których sposób opodatkowania raczej nie budzi aktualnie wątpliwości dzięki ukonstytuowanej linii interpretacyjnej. W konsekwencji, wynikające z rozliczenia kontraktu kwoty, zarówno otrzymane jak i zapłacone przez Bank na rzecz Kontrahenta, powinny zostać odzwierciedlone w wyniku podatkowym odpowiednio jako przychody i koszty podatkowe. Niemniej, uwzględniając fakt, że analizowana Umowa poddana została reżimowi wewnętrznego prawa belgijskiego, Bank powziął wątpliwość odnośnie prawidłowości przyjętej przez Bank kwalifikacji podatkowej dla zrealizowanych w oparciu o jej postanowienia płatności – w szczególności ujęcia w wyniku podatkowym zapłaconych przez Bank na rzecz Kontrahenta w związku z rozliczeniem kontraktu kwot.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy poniesione przez Bank na podstawie Umowy wydatki na rzecz Kontrahenta, stanowiące równowartość odpowiedniej części niespłaconego zobowiązania kredytowego dłużnika Kontrahenta będą mogły zostać zaliczone przez Bank do kosztów uzyskania przychodów Banku jako realizacja własnego zobowiązania wynikającego z konstrukcji Instrumentu?

Zdaniem Banku, kwota świadczenia pieniężnego wypłaconego na rzecz Kontrahenta na podstawie Umowy stanowiąca równowartość odpowiedniej części niespłaconego zobowiązania kredytowego dłużnika Kontrahenta będzie mogła zostać zaliczona przez Bank do kosztów uzyskania przychodów Banku jako realizacja własnego zobowiązania wynikająca z konstrukcji Instrumentu.

W opinii Wnioskodawcy, mimo że zrealizowana przez Bank wypłata środków pieniężnych dokonana została w oparciu o umowę objętą reżimem prawa belgijskiego, z perspektywy podatkowej charakter ww. płatności należy określić w oparciu o charakter oraz funkcje zawartej przez Bank umowy.

W ocenie Wnioskodawcy, wskazana umowa wypełnia przesłanki uznania jej za kategorię instrumentu finansowego bazującego na ryzyku kredytowym.

Zgodnie z przyjętą dla celów ustawy CIT definicją, za pochodne instrumenty finansowe przyjmuje się instrumenty finansowe, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi, z wyłączeniem tytułów uczestnictwa w instytucjach wspólnego inwestowania oraz instrumentów rynku pieniężnego.

Jednocześnie, stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (dalej: „ustawa o obrocie instrumentami finansowymi”) instrumentami finansowymi są niebędące papierami wartościowymi:

1. tytuły uczestnictwa w instytucjach wspólnego inwestowania;
2. instrumenty rynku pieniężnego;
3. opcje, kontrakty terminowe, swapy, umowy forward na stopę procentową, inne instrumenty pochodne, których instrumentem bazowym jest papier wartościowy, waluta, stopa procentowa, wskaźnik rentowności lub inny instrument pochodny, indeks finansowy lub wskaźnik finansowy, które są wykonywane przez dostawę lub rozliczenie pieniężne;
4. opcje, kontrakty terminowe, swapy, umowy forward na stopę procentową oraz inne instrumenty pochodne, których instrumentem bazowym jest towar i które są wykonywane przez rozliczenie pieniężne lub mogą być wykonane przez rozliczenie pieniężne według wyboru jednej ze stron;
5. opcje, kontrakty terminowe, swapy oraz inne instrumenty pochodne, których instrumentem bazowym jest towar i które są wykonywane przez dostawę, pod warunkiem, że są dopuszczone do obrotu na rynku regulowanym lub w alternatywnym systemie obrotu;
6. niedopuszczone do obrotu na rynku regulowanym ani w alternatywnym systemie obrotu opcje, kontrakty terminowe, swapy, umowy forward oraz inne instrumenty pochodne, których instrumentem bazowym jest towar, które mogą być wykonane przez dostawę, które nie są przeznaczone do celów handlowych i wykazują właściwości innych pochodnych instrumentów finansowych;
7. instrumenty pochodne dotyczące przenoszenia ryzyka kredytowego;
8. kontrakty na różnicę;
9. opcje, kontrakty terminowe, swapy, umowy forward dotyczące stóp procentowych oraz inne

instrumenty pochodne odnoszące się do zmian klimatycznych, stawek frachtowych, uprawnień do emisji oraz stawek inflacji lub innych oficjalnych danych statystycznych, które są wykonywane przez rozliczenie pieniężne albo mogą być wykonane przez rozliczenie pieniężne według wyboru jednej ze stron, a także wszelkiego rodzaju inne instrumenty pochodne odnoszące się do aktywów, praw zobowiązań, indeksów oraz innych wskaźników, które wykazują właściwości innych pochodnych instrumentów finansowych.

Mając na uwadze przyjętą dla celów podatkowych definicję instrumentów pochodnych (odwołującą się do właściwych regulacji ustawy o obrocie instrumentami finansowymi), jak również charakter oraz cel zawartej przez Bank Umowy, zdaniem Wnioskodawcy, w perspektywy podatku CIT analizowany kontrakt oraz związane z nim przepływy pieniężne należy traktować jako płatności wynikające z rozliczenia instrumentu pochodnego dotyczącego przeniesienia ryzyka kredytowego. Mimo że polskie prawo podatkowe nie reguluje wprost skutków podatkowych dla analizowanej Umowy (skonstruowanej wg prawa belgijskiego), w ocenie Banku zrealizowana na jej podstawie transakcja powinna zostać uznana za przykład rozliczenia kontraktu o charakterze kredytowego instrumentu pochodnego - tzw. „swapu”, ryzyka kredytowego (CDS), którego skutkiem jest przejęcie przez sprzedającego (Bank) ryzyka niespłacalności pożyczek udzielonych przez kupującego (Kontrahent) w zamian za ustalone wynagrodzenie.

Zdaniem Wnioskodawcy, zrealizowana na podstawie zawartej przez strony Umowy transakcja należy do specyficznej kategorii stosunków kontraktowych (tzw. umowy nienazwane). Mimo że w praktyce obrotu gospodarczego nie ma jednego modelu zawierania umów dotyczących przeniesienia ryzyka kredytowego, np. umów typu Credit Default Swap, (dalej: „CDS”), podstawowym celem umów wskazanej kategorii kontraktów jest uzyskanie zabezpieczenia w przypadku niewywiązania się dłużnika ze spłaty zadłużenia. Zasadniczo, umowy typu CDS stanowią umowy, w ramach których jedna ze stron transakcji w zamian za uzgodnione wynagrodzenie zgadza się na wypłatę równowartości długu należnego drugiej stronie transakcji od innego podmiotu (pierwotnego dłużnika) w przypadku wystąpienia uzgodnionego w umowie (kontrakcie terminowym) zdarzenia. W praktyce zdarzeniem tym jest niespłacenie podstawowego długu przez pierwotnego dłużnika (np. kredytu lub pożyczki).

Biorąc pod uwagę fakt, że efektem podpisania przez Bank Umowy jest de facto partycypacja Banku w ryzyku kredytowym Kontrahenta (w zamian za przysługujące dla Banku określone w Umowie wynagrodzenie), dla celów podatkowych przepływy pieniężne wynikające z rozliczenia analizowanej Umowy należy traktować jako płatności wynikające z rozliczenia pochodnego instrumentu finansowego. W rezultacie, zdaniem Banku, wszelkie przepływy pieniężne dokonane w ramach Umowy pomiędzy Bankiem a Kontrahentem, z perspektywy Banku będą stanowiły odpowiednio przychody i koszty uzyskania przychodu.

Nie budzi wątpliwości, że przystąpienie przez Bank do analizowanej Umowy (wypełniającej przesłanki kontraktu zabezpieczającego) w charakterze podmiotu partycypującego w ryzyku kredytowym klienta (a więc jako usługobiorcy) zmierzało do osiągnięcia przez Bank przychodów podatkowych. Analizowana Umowa została zawarta przez Bank w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą i generuje przychody podatkowe. Jak zostało wcześniej wskazane, należną dla Banku gratyfikacją z tytułu przystąpienia do Umowy i partycypacji w ryzyku kredytowym Kontrahenta było otrzymane wynagrodzenie płatne w określonych Umowie terminach i kwotach. W rezultacie, uwzględniając zawarte w art. 15 ustawy CIT ogólne przesłanki ujęcia wydatków w wyniku podatkowym (odwołujące się do celowości osiągnięcia, zachowania oraz zabezpieczenia źródeł przychodu), zdaniem Banku, realizacja wynikającego z Umowy zobowiązania pieniężnego (w związku z wystąpieniem określonego w Umowie zdarzenia) stanowiącego de facto rozliczenie z tytułu instrumentu pochodnego będzie stanowiła dla Banku koszt uzyskania przychodu. Wskazana kwalifikacja wynika również z braku objęcia związanych z kontraktem wydatków zakresem przedmiotowym katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodu (wskazanych w art. 16 ustawy CIT).

Należy również podkreślić, że prawidłowość przyjętego przez podatnika stanowiska w zakresie możliwości ujęcia w kosztach uzyskania przychodu ww. wydatków została również potwierdzona przez organy podatkowe w wydanych przez nie interpretacjach indywidualnych. Tytułem przykładu należy chociażby wskazać stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy zaprezentowane w interpretacji indywidualnej z 16 maja 2014 r. (Znak: ITPB3/423-83b/14/MK) wprost potwierdzające możliwość ujęcia w kosztach podatkowych wydatków związanych z zapłatą zobowiązania wynikającego z kontraktu CDS przez podmiot świadczący tego rodzaju usługi.

Mając na uwadze przedstawione dotychczas rozważania potwierdzające prawidłowość potraktowania przez Bank transferów pieniężnych wynikających z Umowy jako przepływów wynikających z rozliczenia instrumentu pochodnego dotyczącego przeniesienia ryzyka kredytowego, jak również ekonomiczny cel przystąpienia przez Bank do ww. Umowy, w ocenie Banku, kwota uiszczonego na rzecz Kontrahenta zobowiązania będzie mogła zostać potraktowana jako koszt uzyskania przychodu. W przypadku zaistnienia zdarzenia określonego w Umowie, wypłacona na rzecz Kontrahenta kwota stanowi bowiem wydatek poniesiony w związku z działalnością gospodarczą Banku (koszt pośredni), w celu uzyskania przychodów (m.in. z tytułu wynagrodzenia przysługującego Bankowi na podstawie analizowanego kontraktu terminowego).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. W myśl powyższego, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Ponadto stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 8b updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków związanych z nabyciem pochodnych instrumentów finansowych - do czasu realizacji praw wynikających z tych instrumentów albo rezygnacji z realizacji praw wynikających z tych instrumentów albo ich odpłatnego zbycia - o ile wydatki te, stosownie do art. 16g ust. 3 i 4, nie powiększają wartości początkowej środka trwałego oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Na podstawie art. 4a pkt 22 updop, ilekroć w ustawie jest mowa o pochodnych instrumentach finansowych - oznacza to instrumenty finansowe, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi, z wyłączeniem tytułów uczestnictwa w instytucjach wspólnego inwestowania oraz instrumentów rynku pieniężnego.

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 94 ze zm.) instrumentami finansowymi są niebędące papierami wartościowymi:

1. tytuły uczestnictwa w instytucjach wspólnego inwestowania,
2. instrumenty rynku pieniężnego,
3. opcje, kontrakty terminowe, swapy, umowy forward na stopę procentową, inne instrumenty pochodne, których instrumentem bazowym jest papier wartościowy, waluta, stopa procentowa, wskaźnik rentowności lub inny instrument pochodny, indeks finansowy lub wskaźnik finansowy, które są wykonywane przez dostawę lub rozliczenie pieniężne,
4. opcje, kontrakty terminowe, swapy, umowy forward na stopę procentową oraz inne instrumenty pochodne, których instrumentem bazowym jest towar i które są wykonywane przez rozliczenie pieniężne lub mogą być wykonane przez rozliczenie pieniężne według wyboru jednej ze stron,
5. opcje, kontrakty terminowe, swapy oraz inne instrumenty pochodne, których instrumentem bazowym jest towar i które są wykonywane przez dostawę, pod warunkiem, że są dopuszczone do obrotu na rynku regulowanym lub w alternatywnym systemie obrotu,
6. niedopuszczone do obrotu na rynku regulowanym ani w alternatywnym systemie obrotu opcje, kontrakty terminowe, swapy, umowy forward oraz inne instrumenty pochodne, których instrumentem bazowym jest towar, które mogą być wykonane przez dostawę, które nie są przeznaczone do celów handlowych i wykazują właściwości innych pochodnych instrumentów finansowych,
7. instrumenty pochodne dotyczące przenoszenia ryzyka kredytowego,
8. kontrakty na różnicę,
9. opcje, kontrakty terminowe, swapy, umowy forward dotyczące stóp procentowych oraz inne instrumenty pochodne odnoszące się do zmian klimatycznych, stawek frachtowych, uprawnień do emisji oraz stawek inflacji lub innych oficjalnych danych statystycznych, które są wykonywane przez rozliczenie pieniężne albo mogą być wykonane przez rozliczenie pieniężne według wyboru jednej ze stron, a także wszelkiego rodzaju inne instrumenty pochodne odnoszące się do aktywów, praw, zobowiązań, indeksów oraz innych wskaźników, które wykazują właściwości innych pochodnych instrumentów finansowych.
   
   

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca przystępuje do kontraktów terminowych ograniczających ryzyko braku spłaty przez klientów zobowiązań (m.in. kredytowych/pożyczkowych). Bank będzie występował jako podmiot nabywający taką usługę od podmiotu zewnętrznego (tj. podmiotu dokonującego cesji części ryzyka kredytowego), bądź też jako podmiot faktycznie przejmujący część ryzyka kredytowego zleceniodawcy (innych podmiotów świadczących usługi finansowe). Umowy takie przyjmują różne konstrukcje -poczynając od umów typowo usługowych, a kończąc na umowach odpowiadającym w swej konstrukcji umowom w zakresie instrumentów typu „swap” (np. Credit Default Swap).

W związku z zawarciem kontraktów Wnioskodawca osiągnie przychody i może ponieść wydatki (w sytuacji ziszczenia się warunków przewidzianych w umowie zawartej miedzy Wnioskodawcą a Kontrahentem). Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania wydatków na rzecz Kontrahenta, stanowiące równowartość odpowiedniej części niespłaconego zobowiązania jego kredytowego.

Odnosząc powyższe przepisy do przedstawionego stanu faktycznego stwierdzić należy, że Wnioskodawca zawierając (w celu uzyskania przychodu) umowy stanowiące pochodne instrumenty finansowe, ograniczające ryzyko braku spłaty przez klientów zobowiązań (m.in. kredytowych/pożyczkowych), może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki stanowiące równowartość odpowiedniej części niespłaconego zobowiązania kredytowego dłużnika Kontrahenta.

Biorąc powyższe pod uwagę stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78-79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 14 marca 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.