Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB6/4510-210/16-2/AG
z 13 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 6 kwietnia 2016 r. (data wpływu 11 kwietnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z wypłatą pracownikom składnika wynagrodzenia o nazwie „świadczenia urlopowe” – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 kwietnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z wypłatą pracownikom składnika wynagrodzenia o nazwie „świadczenia urlopowe”.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Bank S.A. (dalej: „Bank” lub „Wnioskodawca”) posiada siedzibę dla celów podatkowych i miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w sposób stały na terytorium Polski. Prowadzi działalność bankową na podstawie stosownego zezwolenia wydanego przez Komisję Nadzoru Finansowego, w oparciu o regulacje ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (jest „bankiem krajowym” w rozumieniu tej ustawy).

Bank zatrudnia powyżej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty. Z przyczyn operacyjnych Wnioskodawca nie utworzył zakładowego funduszu świadczeń socjalnych zgodnie z trybem przewidzianym w ustawie z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 111; dalej jako: „ustawa o ZFŚS”) i nie dokonuje tym samym odpisów na taki fundusz. W zamian, w oparciu o wewnętrzny regulamin wynagradzania, Wnioskodawca wypłaca swoim pracownikom tzw. „świadczenia urlopowe”, stanowiące dodatkową pensję w stosunku do wynagrodzenia podstawowego. Zasady wypłacania są oparte na zasadach wynikających z ustawy o ZFŚS, tj. wypłacane są one raz w roku, każdemu pracownikowi, który skorzystał w danym roku kalendarzowym z urlopu wypoczynkowego w wymiarze co najmniej 14 kolejnych dni kalendarzowych. W regulaminie wynagradzania Banku powyższe dodatkowe wynagrodzenie nazwane zostało nawet „świadczeniem urlopowym”, niemniej jednak nie jest to w sensie prawnym świadczenie urlopowe w rozumieniu art. 3 ust. 4-6 ustawy o ZFŚS i podlega tym samym zasadom opodatkowania i oskładkowania jak inne pieniężne dodatki płacowe (np. premie). Jest ono również wylistowane w tym regulaminie ( § 3 ) jako jeden ze składników wynagrodzenia za pracę w Banku – cyt.: „ § 3. Składnikami wynagrodzenia za pracę w Banku są: 1. wynagrodzenie zasadnicze, 2. dodatki do wynagrodzenia zasadniczego za pracę w godzinach nadliczbowych, 3. ryczałt za pracę w godzinach nadliczbowych, 4. dodatki do wynagrodzenia zasadniczego za pracę w porze nocnej oraz w niedziele i święta, 5. odprawy pieniężne: a) emerytalna i rentowa, b) pośmiertna oraz świadczenia dodatkowe: 6. nagrody pieniężne i rzeczowe, w tym za szczególne osiągnięcia, 7. świadczenie urlopowe”. W zamyśle Banku dodatkowe wynagrodzenie pracowników w postaci „świadczenia urlopowe” ma z jednej strony rekompensować brak ZFŚS, a z drugiej być elementem stymulującym pracowników do wykorzystywania urlopów wypoczynkowych, co daje pracodawcy możliwość zmniejszania rezerw na niewykorzystane urlopy, czyli poprawę jego wyniku finansowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym Bank miał i ma prawo kwalifikować do kosztów uzyskania przychodów składnik wynagrodzenia wypłacanego pracownikom o nazwie „świadczenia urlopowe”?

Zdaniem Wnioskodawcy, miał i ma prawo zakwalifikować do kosztów uzyskania przychodów świadczenia urlopowe, wypłacane pracownikom.

Zgodnie z brzmieniem przepisu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej jako: „ustawa o pdop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Analizując wyłączenia wymienione w art. 16 ust. 1 należy mieć na uwadze ugruntowany w orzecznictwie sądów pogląd, iż do podstawowych zasad prawa podatkowego należy, aby przepisy tego prawa interpretować ściśle oraz zgodnie z ich literalnym brzmieniem, a wyjątków nie interpretować rozszerzająco (por.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 1992 r., III ARN ; 50/92, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 4 stycznia 2001 r., III ZP 26/00).

Zdaniem Wnioskodawcy, brak jest w art. 16 ust. 1 ustawy o pdop wyłączenia, które obejmowałoby swoim zakresem „świadczenia urlopowe”, jakie wypłaca Bank swoim pracownikom.

W opisanym stanie faktycznym, zdaniem Banku, nie znajdzie zastosowania wyłączenie z art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o pdop. Zgodnie z tym artykułem nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych; kosztem uzyskania przychodów są jednak świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Referuje on bowiem do świadczeń urlopowych w rozumieniu ustawy o ZFŚS. Natomiast świadczenie wypłacane przez Bank, jako pracodawcę zatrudniającego co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty – mimo zbieżności nazewnictwa (celowego zresztą) – nie spełniają definicji świadczenia urlopowego, o którym mowa w art. 3 ust 4-6 ustawy o ZFŚS. Z analizy przepisów ustawy o ZFŚS wynika bowiem (patrz art. 3 ust. 1), że ZFŚS tworzą pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty. Tacy pracodawcy, na mocy art. 4 tej ustawy mają możliwość rezygnacji z tworzenia takiego funduszu. Natomiast zgodnie z art. 3 ust. 3 ustawy o ZFŚŚ, pracodawcy zatrudniający mniej niż 20 pracowników mogą tworzyć ZFŚS lub mogą wypłacać świadczenie urlopowe, określone w ust. 4-6 tego artykułu. Z powyższego wynika, że świadczenie urlopowe, w rozumieniu ustawy o ZFŚS, jest szczególną formą aktywności socjalnej pracodawcy, dostępną dla pracodawców zatrudniających mniej niż 20 pracowników. Bank natomiast zatrudnia więcej niż 20 pracowników, nie spełnia więc warunków o których mowa w powyższych regulacjach.

W ocenie Banku koszty pracownicze, takie jak wynagrodzenie z umowy o pracę, ale i nagrody, premie oraz świadczenie związane z dofinansowaniem urlopu (zwane w regulaminie wynagradzania Banku „świadczeniami urlopowymi”), są kosztami uzyskania przychodów ponieważ są ponoszone w celu osiągnięcia przychodów. Celem tych świadczeń jest stymulowanie pracowników do wykorzystywania urlopów, co przekłada się na korzyści pracodawcy w postaci zwiększonej efektywności pracy, jak i prowadzą do korzyści finansowych w postaci redukcji rezerw na niewykorzystane urlopy, jakie musi tworzyć pracodawca (te obciążają wynik finansowy zmniejszając istotnie rentowność). Oczywistą kwestią popartą wieloma badaniami i coraz powszechniejszą polityką firm jest to, że pracownik korzystający z urlopów pracuje wydajniej, jest bardziej zaangażowany, a wypłata przedmiotowego świadczenia zwiększa więź pracownika z pracodawcą i pełni funkcję motywacyjną. Wyższa motywacja i wypoczęcie fizyczne i psychiczne pracowników bezpośrednio przekłada się na ich wydajność i wysoką jakość wykonywanych w ramach stosunku służbowego czynności, a przez to pośrednio przyczynia się do zwiększenia przychodów pracodawcy. Co więcej, Bank wprowadził wobec określonej grupy pracowników (o szczególnie odpowiedzialnych funkcjach i zadaniach) politykę obligującą niemal takie osoby do wykorzystywania urlopów przez co najmniej kolejne 14 dni (ang. Mandatory Time Away). W obecnych czasach i realiach wiele firm dostrzegło, że duże obciążenie pracowników prowadzi do tzw. wypalenia pracowników co prowadzi w rezultacie do spadku ich wydajności, kreatywności, wzrostu ryzyk błędów operacyjnych i rotacji tych pracowników. Z tego względu „świadczenie urlopowe” pełniło dla Banku istotną funkcję nie tylko „socjalną” (substytutu braku ZFŚS).

Konsekwentnie, skoro przedmiotowe wydatki przyczyniają się do zwiększenia przychodów pracodawcy i nie są wymienione w katalogu zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o pdop, to wypełniają dyspozycję art. 15 ust. 1, a tym samym mogą zostać zakwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych Ministra Finansów. Przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 20 stycznia 2016 r. (sygn. IBPB-1-3/4510-581/15/IZ) stwierdził, że „wydatki poniesione przez Spółkę w postaci wypłaconych pracownikom świadczeń urlopowych stanowią koszty uzyskania przychodów, ponieważ jak słusznie Spółka uargumentowała – kosztami uzyskania przychodów są niewątpliwie koszty pracownicze, obejmujące nie tylko wynagrodzenie z umowy o pracę, wypłacone nagrody i premie oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji personelu, ale także świadczenia dla pracowników z tytułu i urlopu (świadczenia urlopowe)”. Podobnie w interpretacji indywidualnej z dnia 17 września 2015 r. (sygn. IBPB-1-2/4510-256/15/AP) organ podatkowy wskazał, że „świadczenia dokonywane na rzecz pracowników przez pracodawców zatrudniających ponad 20 pracowników, którzy zrezygnowali z tworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, nie są uznawane za świadczenia urlopowe w rozumieniu art. 3 ust. 4-6 uZFŚS. Zatem w niniejszej prawie nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 45 updop, gdyż wypłacane przez Wnioskodawcę świadczenia, mimo nazwania ich „świadczeniami z tytułu urlopu”, nie mogą być utożsamiane ze świadczeniem urlopowym, o którym mowa w uZFŚS (zbieżne jest tylko nazewnictwo). W konsekwencji, świadczenia te mogą zostać zaliczone do kosztów podatkowych na podstawie art. 15 ust. 1 updop, jako wydatki ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów”.

Przedmiotowa kwestia była również przedmiotem interpelacji poselskiej (nr 32617). Podsekretarz stanu w Ministerstwie Finansów, w piśmie z dnia 5 czerwca 2015 r. nr DD6.054.3.2015.SOH, stanowiącym odpowiedź na tę interpelację, stwierdził, że w przypadku pracodawców zatrudniających powyżej 20 pracowników, którzy nie tworzą ZFŚS, ponoszone przez nich wydatki na wypłatę świadczeń dla pracowników z tytułu urlopu – niebędących świadczeniami urlopowymi w rozumieniu art. 3 ust. 4-6 ustawy o ZFŚS – mogą stanowić koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o pdop, jako wydatki ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów.

Kosztami będą zarówno koszty uzyskania przychodu pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) – jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zostaną na mocy ustawy uznane za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  
• został właściwie udokumentowany,
  
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Przepis art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych; kosztem uzyskania przychodów są jednak świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Z powyższego wynika, że wypłacone świadczenia urlopowe są kosztem wyłącznie wtedy, gdy możliwość wypłaty takich świadczeń przewiduje ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 111, z późn. zm.).

Stosownie do art. 3 ust. 1 przytoczonej ustawy pracodawca, inny niż pracodawca prowadzący działalność w formie jednostek budżetowych i samorządowych zakładów budżetowych, zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty powinien utworzyć zakładowy fundusz świadczeń socjalnych. Zgodnie z art. 3 ust. 3 ustawy pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku mniej niż 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty, z zastrzeżeniem ust. 2, mogą tworzyć Fundusz do wysokości i na zasadach określonych w art. 5 lub mogą wypłacać świadczenie urlopowe, o którym mowa w ust. 4-6. Ustawowy obowiązek tworzenia funduszu może być uchylony (art. 4 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych) postanowieniem układu zbiorowego pracy, a u pracodawcy którego pracownicy nie są objęci układem zbiorowym pracy, postanowieniem regulaminu wynagradzania uzgodnionym z zakładowymi organizacjami związkowymi lub z pracownikiem wybranym przez załogę do reprezentowania jej interesów.

Odnośnie samego świadczenia urlopowego, o którym mowa w ust. 3, wskazać należy, że jego wysokość nie może przekroczyć wysokości odpisu podstawowego, określonego w art. 5 ust. 2, 2a i 3 – odpowiedniego do rodzaju zatrudnienia pracownika, z tym że wysokość świadczenia dla zatrudnionych, o których mowa w art. 5 ust. 2 i 3, ustala się proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy pracownika (art. 3 ust. 4 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych). Ponadto tego rodzaju świadczenie wypłaca pracodawca raz w roku każdemu pracownikowi korzystającemu w danym roku kalendarzowym z urlopu wypoczynkowego w wymiarze co najmniej 14 kolejnych dni kalendarzowych (art. 3 ust. 4 ww. ustawy). Dodatkowo w myśl art. 3 ust. 6 analizowanej ustawy omawiane świadczenie nie podlega składce na ubezpieczenie społeczne pracowników.

W związku z powyższym, pracodawca, który zatrudnia w dniu 1 stycznia danego roku co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty, ma jedynie prawo wyboru pomiędzy tworzeniem lub rezygnacją z tworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Powołana wyżej ustawa nie przewiduje możliwości zamiany – przez takiego pracodawcę – tworzenia funduszu na wypłatę świadczeń urlopowych. Taką możliwość mają jedynie pracodawcy zatrudniający mniej niż 20 pracowników, co wynika wprost z cyt. wyżej art. 3 ust. 3 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Z wniosku wynika, że Bank prowadzi działalność gospodarczą, zatrudniając powyżej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty. Z przyczyn operacyjnych Bank nie utworzył zakładowego funduszu świadczeń socjalnych i nie dokonuje tym samym odpisów na taki fundusz. W zamian, w oparciu o wewnętrzny regulamin wynagradzania, wypłaca swoim pracownikom tzw. „świadczenia urlopowe”, stanowiące dodatkową pensję w stosunku do wynagrodzenia podstawowego. Wypłacane są one raz w roku, każdemu pracownikowi, który skorzystał w danym roku kalendarzowym z urlopu wypoczynkowego w wymiarze co najmniej 14 kolejnych dni kalendarzowych.

Mając na uwadze powyższe przepisy ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych oraz opisany we wniosku stan faktyczny wskazać należy, że świadczenia dokonywane na rzecz pracowników przez pracodawców zatrudniających ponad 20 pracowników, którzy nie utworzyli zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, nie są uznawane za świadczenia urlopowe w rozumieniu art. 3 ust. 4-6 ww. ustawy. Zatem w niniejszej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż wypłacane przez Wnioskodawcę świadczenia, mimo nazwania ich „świadczeniami urlopowymi”, nie mogą być utożsamiane ze świadczeniem urlopowym, o którym mowa w ustawie o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (zbieżne jest tylko nazewnictwo).

W konsekwencji powyższego, w przypadku, gdy Wnioskodawca nie prowadzi zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, wypłacane „świadczenia urlopowe” będą mogły zostać zaliczone do kosztów podatkowych na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako wydatki ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z wypłatą pracownikom składnika wynagrodzenia o nazwie „świadczenia urlopowe”, jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.