Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-3/4510-581/15/IZ
z 20 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku, który wpłynął do tut. BKIP 4 listopada 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na świadczenia z tytułu urlopu wypłacone pracownikom w okresie od 1 stycznia 2011 r. do 30 października 2015 r. oraz
• możliwości dokonania korekt zeznań CIT-8 za lata 2011 – 2014

-jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 listopada 2015 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na świadczenia z tytułu urlopu wypłacone pracownikom w okresie od 1 stycznia 2011 r. do 30 października 2015 r. oraz
• możliwości dokonania korekt zeznań CIT-8 za lata 2011 – 2014.
  
  

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka z o.o. (dalej: „Spółka”) jest podmiotem leczniczym prowadzącym działalność na podstawie ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz.U. 2011 r. Nr 112, poz. 654 ze zm.). Zgodnie z art. 205 powyższej ustawy, w strukturze organizacyjnej podmiotu wyodrębnione są dwa przedsiębiorstwa podmiotu leczniczego - NZOZ X i NZOZ Y. Zakłady te są wewnętrznymi jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej, w związku z czym podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatnikiem podatku od towarów i usług jest tylko i wyłącznie Spółka. Powyższe uwzględnia zarówno przychody, jak i koszty związane z działalnością obu wymienionych wyżej niepublicznych zakładów opieki zdrowotnej. Niepubliczne Zakłady Opieki Zdrowotnej na mocy art. 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 1502, dalej: „k.p.”) są odrębnymi od Spółki pracodawcami i płatnikami zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych będących pracownikami wyżej wymienionych zakładów. Zarówno Spółka, jak i NZOZ X zatrudniają powyżej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty. Pracodawcy, w porozumieniu z odpowiednią organizacją związkową i przedstawicielami załogi, na podstawie art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 111, dalej: „u.z.f.ś.s”), zrezygnowali z prowadzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

Zamiast funduszu świadczeń socjalnych pracodawcy w latach 2011, 2012, 2013, 2014, 2015 wypłacali świadczenia urlopowe. Wypłata tych świadczeń występowała raz w roku każdemu pracownikowi korzystającemu w danym roku kalendarzowym z urlopu wypoczynkowego w wymiarze co najmniej 14 kolejnych dni kalendarzowych. Świadczenia były wypłacane w oparciu o regulamin wynagradzania przewidujący zarazem, że u pracodawcy nie tworzy się zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Świadczenia powyższe nie mogą być utożsamiane ze świadczeniem urlopowym, o którym mowa w art. 3 ust. 4-6 u.z.f.ś.s - zbieżne jest tu tylko nazewnictwo.

Przedmiotowe świadczenia wypłacane są w oparciu o § 13 Regulaminu wynagradzania dla pracowników zatrudnionych w Spółce oraz o § 13 Regulaminu wynagradzania dla pracowników zatrudnionych w NZOZ X. Szczegółowe zasady wypłaty świadczenia urlopowego określone zostały w Regulaminie wypłaty świadczenia urlopowego stanowiącego zał. nr 3 do odpowiednio Regulaminu wynagradzania dla pracowników zatrudnionych w Spółce i Regulaminu wynagradzania dla pracowników zatrudnionych w NZOZ X.

Załączniki do wskazanych wyżej regulaminów wynagradzania (Regulaminy wypłaty świadczenia urlopowego) mają jednakowe brzmienie. Zgodnie z brzmieniem Regulaminu wypłaty świadczenia urlopowego „Na podstawie art. 4 ust. 2 w związku z art. 3 ust. 3 i nast. u.z.f.ś.s. nie tworzy się zakładowego funduszu świadczeń socjalnych i ustala się następujące zasady wypłaty świadczenia urlopowego:

1. Wysokość świadczenia urlopowego, nie może przekroczyć wysokości odpisu podstawowego, określonego w art. 5 ust. 2, 2a i 3 u.z.f.ś.s. - odpowiedniego do wymiaru zatrudnienia pracownika.
2. Świadczenie urlopowe, wypłaca pracodawca raz w roku każdemu pracownikowi korzystającemu w danym roku kalendarzowym z urlopu wypoczynkowego w wymiarze co najmniej 14 kolejnych dni kalendarzowych. Świadczenie jest wypłacane proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy pracownika.
3. Wypłata świadczenia urlopowego następuje nie później niż w ostatnim dniu poprzedzającym rozpoczęcie urlopu wypoczynkowego”.
   
   

Powyższe zapisy Regulaminu obowiązują do 30 października 2015 r. Od wypłacanych w powyższy sposób świadczeń Spółka odprowadzała zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, analogicznie jak od pozostałych składników wynagrodzenia. Przedmiotowe świadczenia nie były uwzględniane jako koszt uzyskania przychodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka jako pracodawca zatrudniający powyżej 20 pracowników, a zarazem podmiot leczniczy prowadzący NZOZ X będący pracodawcą zatrudniającym powyżej 20 pracowników, ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów świadczenia urlopowe wypłacane pracownikom Spółki i NZOZ X w okresie od 1 stycznia 2011 r. do 30 października 2015 r. i w związku z powyższym dokonać korekt deklaracji CIT-8 za lata 2011, 2012, 2013, 2014 poprzez uwzględnienie takich wypłat w kosztach uzyskania przychodu oraz uwzględnić przy sporządzaniu deklaracji CIT-8 za rok 2015?

Zdaniem Spółki, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „u.p.d.o.p.”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. Natomiast, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 45 u.p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków pracodawcy na działalność socjalną o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Warto nadmienić, że ratio legis wyżej przywołanego przepisu jest to, iż koszt taki stanowią już odpisy, z których tworzony jest zakładowy fundusz świadczeń socjalnych.

Warto w tym miejscu przywołać wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 października 2012 r. (II FSK 430/11) zgodnie, z którym nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo-skutkowym. Poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. Wydatek należy oceniać mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą ukierunkowaną na uzyskanie przychodów; wydatek powinien, przynajmniej potencjalnie, wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej działalności. Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku.

Kosztami uzyskania przychodów są niewątpliwie koszty pracownicze, obejmujące nie tylko wynagrodzenie z umowy o pracę, wypłacone nagrody i premie oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji personelu, ale także świadczenia dla pracowników z tytułu urlopu (świadczenia urlopowe). Pracownik wypoczęty pracuje wydajniej, a wypłata przedmiotowego świadczenia zwiększa więź pracownika z pracodawcą i pełni funkcję motywacyjną. Wysoka motywacja pracowników bezpośrednio przekłada się na ich wydajność i wysoką jakość wykonywanych w ramach stosunku służbowego czynności, a przez to pośrednio przyczynia się do zwiększenia przychodów pracodawcy. W związku z powyższym, wypłata takiego świadczenia wypełnia dyspozycję zawartą w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., a wydatek taki jednocześnie nie został wymieniony na tzw. liście kosztów negatywnych, zawartej w art. 16 u.p.d.o.p.

W powyższym temacie wypowiedziało się także Ministerstwo Finansów w odpowiedzi na interpelację poselską nr 32617 z dnia 12 maja 2015 r. (DD6.054.3.2015.SOH). Zdaniem Podsekretarza stanu w MF w przypadku pracodawców zatrudniających powyżej 20 pracowników, którzy nie tworzą Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, ponoszone przez nich wydatki na wypłatę świadczeń dla pracowników z tytułu urlopu - niebędących świadczeniami urlopowymi w rozumieniu art. 3 ust. 4-6 u.z.f.s.ś. - mogą stanowić koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., jako wydatki ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Spółka 17 września 2015 r. uzyskała indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach działającego z upoważnienia Ministerstwa Finansów (sygn. IBPB-1-2/4510-256/15/AP) potwierdzającą stanowisko Spółki odnośnie wskazanego tam zdarzenia przyszłego. Zgodnie ze stanowiskiem Ministra Finansów uzewnętrznionym w interpretacji indywidualnej, o której mowa wyżej, Spółka jako pracodawca zatrudniający powyżej 20 pracowników, a zarazem podmiot leczniczy prowadzący Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej będący również pracodawcą zatrudniającym powyżej 20 pracowników ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów świadczenia dla pracowników z tytułu urlopu wypłacane pracownikom Spółki oraz NZOZ-u.

Zdaniem Organu, świadczenia dokonywane na rzecz pracowników przez pracodawców zatrudniających ponad 20 pracowników, którzy zrezygnowali z tworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych nie są uznawane za świadczenia urlopowe w rozumieniu art. 3 ust. 4-6 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Z tego też względu zastosowania nie znajdzie art. 16 ust. 1 pkt 45 u.p.d.o.p., gdyż wypłacane przez Spółkę świadczenia nie mogą być utożsamiane ze świadczeniem urlopowym, o którym mowa w przedmiotowej ustawie, mimo zbieżności nazewnictwa. Niemniej jednak zdaniem Organu, świadczenia te mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. jako wydatki ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

W ocenie Spółki, wypłata świadczenia urlopowego na gruncie przytoczonych w stanie faktycznym niniejszego wniosku zapisów regulaminowych, dokonywana w latach 2011 - 2015 przez pracodawców, tj. Spółkę i NZOZ X na rzecz pracowników, może być uwzględniona w kosztach uzyskania przychodów Spółki. Ze względu na to, że we wskazanym wyżej okresie Spółka nie uwzględniała przedmiotowych wypłat w kosztach uzyskania przychodu, jest ona uprawniona do dokonania w powyższym zakresie korekt deklaracji podatkowych za lata 2011, 2012, 2013, 2014 i uwzględnienia wypłaty przedmiotowych świadczeń w deklaracji CIT-8 za rok 2015.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka jest podmiotem leczniczym prowadzącym działalność na podstawie ustawy o działalności leczniczej. W strukturze organizacyjnej podmiotu wyodrębnione są dwa przedsiębiorstwa podmiotu leczniczego - NZOZ X i NZOZ Y. Zakłady te są wewnętrznymi jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej, w związku z czym podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatnikiem podatku od towarów i usług jest tylko i wyłącznie Spółka. Niepubliczne Zakłady Opieki Zdrowotnej na mocy art. 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 1502, dalej: „k.p.”) są odrębnymi od Spółki pracodawcami i płatnikami zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych będących pracownikami wyżej wymienionych zakładów. Zarówno Spółka, jak i NZOZ X zatrudniają powyżej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty. Pracodawcy, w porozumieniu z odpowiednią organizacją związkową i przedstawicielami załogi, na podstawie art. 4 ust. 2 u.z.f.ś.s, zrezygnowali z prowadzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Zamiast funduszu świadczeń socjalnych pracodawcy w latach 2011, 2012, 2013, 2014, 2015 wypłacali świadczenia urlopowe. Wypłata tych świadczeń występowała raz w roku każdemu pracownikowi korzystającemu w danym roku kalendarzowym z urlopu wypoczynkowego w wymiarze co najmniej 14 kolejnych dni kalendarzowych. Świadczenia były wypłacane w oparciu o regulamin wynagradzania przewidujący zarazem, że u pracodawcy nie tworzy się zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Świadczenia powyższe nie mogą być utożsamiane ze świadczeniem urlopowym, o którym mowa w art. 3 ust. 4-6 u.z.f.ś.s - zbieżne jest tu tylko nazewnictwo. Od wypłacanych świadczeń Spółka odprowadzała zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, analogicznie jak od pozostałych składników wynagrodzenia. Przedmiotowe świadczenia nie były uwzględniane jako koszt uzyskania przychodów.

Przedmiotem wątpliwości Spółki jest możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na świadczenia z tytułu urlopu wypłaconych pracownikom w okresie od 1 stycznia 2011 r. do 30 października 2015 r. i dokonania w związku z tym korekt zeznań CIT-8 za lata 2011 – 2014.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „updop”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany.
  
  

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów.

Kosztami podatkowymi są m.in. tzw. „koszty pracownicze”. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą, zawarty został w art. 16 ust. 1 updop. Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie zostały zamieszczone w tym katalogu, zostaną ex lege uznane za koszty uzyskania przychodów.

W analizowanej sprawie w szczególności należy zwrócić uwagę na unormowania art. 16 ust. 1 pkt 45 updop, który stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych; kosztem uzyskania przychodów są jednak świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Z powyższego wynika, że wypłacone świadczenia urlopowe są kosztem wyłącznie wtedy, gdy możliwość wypłaty takich świadczeń przewiduje ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 111, dalej „uzfśs”). Stosownie do art. 3 ust. 1 uzfśs, pracodawca, inny niż pracodawca prowadzący działalność w formie jednostek budżetowych i samorządowych zakładów budżetowych, zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty powinien utworzyć zakładowy fundusz świadczeń socjalnych. Zgodnie z art. 3 ust. 3 uzfśs, pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku mniej niż 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty, z zastrzeżeniem ust. 2, mogą tworzyć Fundusz do wysokości i na zasadach określonych w art. 5 lub mogą wypłacać świadczenie urlopowe, o którym mowa w ust. 4-6. Ustawowy obowiązek tworzenia funduszu może być uchylony (art. 4 uzfśs) postanowieniem układu zbiorowego pracy, a u pracodawcy którego pracownicy nie są objęci układem zbiorowym pracy, postanowieniem regulaminu wynagradzania uzgodnionym z zakładowymi organizacjami związkowymi lub z pracownikiem wybranym przez załogę do reprezentowania jej interesów.

Oznacza to, że pracodawca, który zatrudnia w dniu 1 stycznia danego roku co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty, ma jedynie prawo wyboru pomiędzy tworzeniem lub rezygnacją z tworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Powołana wyżej ustawa nie przewiduje możliwości zamiany – przez takiego pracodawcę - tworzenia funduszu na wypłatę świadczeń urlopowych. Taką możliwość mają jedynie pracodawcy zatrudniający mniej niż 20 pracowników, co wynika wprost z cyt. wyżej art. 3 ust. 3 uzfśs.

Mając na uwadze powyższe przepisy uzfśs wskazać należy, że świadczenia wypłacone na rzecz pracowników przez pracodawców zatrudniających ponad 20 pracowników, którzy zrezygnowali z tworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, nie są uznawane za świadczenia urlopowe w rozumieniu art. 3 ust. 4-6 uzfśs. Zatem, w niniejszej prawie nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 45 updop, gdyż wypłacane przez Wnioskodawcę świadczenia, mimo nazwania ich „świadczeniami z tytułu urlopu”, nie mogą być utożsamiane ze świadczeniem urlopowym, o którym mowa w uzfśs (zbieżne jest tylko nazewnictwo).

Sam jednak fakt niezaliczenia wydatków, o których mowa we wniosku, do wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, o czym pisano już wcześniej, nie decyduje jeszcze o tym, że wydatek jest kosztem uzyskania przychodów. Wydatek ten musi bowiem spełniać ogólną przesłankę zawartą w art. 15 ust. 1 updop, tj. zostać poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Jednocześnie ciężar co do prawidłowego udokumentowania wydatku, jak i wykazania związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem a uzyskaniem przychodu spoczywa na podatniku. Podatnik bowiem musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

Przechodząc do zbadania istnienia związku przyczynowego, jaki winien zachodzić pomiędzy wydatkiem a przychodem podatkowym, stwierdzić należy, że związek ten ma kluczowe znaczenie. Tylko bowiem wydatek, który przyczynia się do powstania przychodu podatnika, czy też zabezpieczenia albo zachowania jego źródła przychodów, może być podstawą do pomniejszenia podstawy opodatkowania (dochodu), od której w ostatecznym rozrachunku zależy opodatkowanie. Związek ten nie musi mieć przy tym charakteru bezpośredniego, a zatem wpływającego na wzrost przychodu podatkowego, może mieć bowiem charakter pośredni, związany z działalnością gospodarczą jednak nie przekładający się wprost na przychód podatkowy. W ocenie tut. Organu, wydatki poniesione przez Spółkę w postaci wypłaconych pracownikom świadczeń urlopowych stanowią koszty uzyskania przychodów, ponieważ jak słusznie Spółka uargumentowała - kosztami uzyskania przychodów są niewątpliwie koszty pracownicze, obejmujące nie tylko wynagrodzenie z umowy o pracę, wypłacone nagrody i premie oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji personelu, ale także świadczenia dla pracowników z tytułu urlopu (świadczenia urlopowe). Pracownik wypoczęty pracuje wydajniej, a wypłata przedmiotowego świadczenia zwiększa więź pracownika z pracodawcą i pełni funkcję motywacyjną. Wysoka motywacja pracowników bezpośrednio przekłada się na ich wydajność i wysoką jakość wykonywanych w ramach stosunku służbowego czynności, a przez to pośrednio przyczynia się do zwiększenia przychodów pracodawcy.

W konsekwencji, świadczenia z tytułu urlopu wypłacone pracownikom w okresie od 1 stycznia 2011 r. do 30 października 2015 r. stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów, na podstawie art. 15 ust. 1 updop.

Wobec powyższego, Spółka ma prawo skorygować złożone za lata 2011 – 2014 zeznania CIT-8 poprzez uwzględnienie w kosztach uzyskania przychodów świadczeń z tytułu urlopu dla pracowników. Natomiast, ww. świadczenia wypłacone pracownikom w 2015 r. należy uwzględnić przy sporządzaniu zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) za rok podatkowy 2015.

Stanowisko Spółki należy zatem uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. P. S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.