Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB6/4510-222/16-4/AG
z 9 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 5 kwietnia 2016 r. (data wpływu 18 kwietnia 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 31 maja 2016 r. (data nadania 3 czerwca 2016 r., data wpływu 6 czerwca 2016 r.) na wezwanie z dnia 23 maja 2016 r. Nr IPPB6/4510-222/16-2/AG (data nadania 24 maja 2016 r., data odbioru 30 maja 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• możliwości obniżenia stawki amortyzacyjnej dla niektórych lub wszystkich samochodów osobowych nawet do poziomu 1% – jest prawidłowe;
• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów tej części wartości początkowej samochodów osobowych, która nie została do dnia sprzedaży zamortyzowana – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 18 kwietnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości obniżenia stawki amortyzacyjnej dla niektórych lub wszystkich samochodów osobowych nawet do poziomu 1% oraz możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów tej części wartości początkowej samochodów osobowych, która nie została do dnia sprzedaży zamortyzowana.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej jako: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej zajmuje się m.in. świadczeniem usług polegających na odpłatnym organizowaniu oraz obsłudze programów motywacyjnych i lojalnościowych, których celem jest zwiększenie sprzedaży i promocja produktów zleceniodawców. Obecnie Spółka rozważa rozszerzenie zakresu swojej działalności m.in. o usługi odpłatnego udostępniania samochodów oraz obsługi flot samochodowych.

W ramach działalności gospodarczej Spółka planuje, iż będzie wykorzystywała szereg środków trwałych, wśród których znajdą się również samochody osobowe. W grupie samochodów osobowych potencjalnie będą występować zarówno pojazdy, których wartość początkowa nie przekracza wartości 20.000 EUR (przeliczonej na złote według kursu średniego EUR ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania), jak i samochody, których wartość przekracza tę kwotę. Amortyzując posiadane samochody osobowe Spółka będzie dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z zasadami określonymi w art. 16h ust. 1 ustawy o CIT.

Spółka rozważa obniżenie stawki amortyzacyjnej dla wybranych samochodów osobowych, amortyzowanych wg stawki maksymalnej, tj. 20%, nawet do poziomu 1%, jak również rozważane jest zastosowanie tak obniżonej stawki dla wybranych nowo nabytych i przyjętych do ewidencji środków trwałych samochodów osobowych. Po upływie założonego okresu użytkowania Spółka przewiduje możliwość sprzedaży tych samochodów (tj. amortyzowanych zarówno według stawki obniżonej oraz amortyzowanych według stawki maksymalnej).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy dopuszczalne jest obniżenie stawek amortyzacji podatkowej dla niektórych lub wszystkich samochodów osobowych nawet do poziomu 1% ze skutkiem od początku roku podatkowego lub od miesiąca, w którym samochody zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych?
2. Czy Spółka będzie uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów pomniejszających przychód uzyskany ze sprzedaży samochodów osobowych (amortyzowanych zarówno wg maksymalnej, jak i obniżonej stawki) tej części wartości początkowej, która nie została do dnia sprzedaży zamortyzowana, w tym także części wartości początkowej przewyższającej równowartość 20.000 EUR?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1

Przepis art. 16i ust. 5 ustawy o CIT w żaden sposób nie ogranicza możliwości obniżenia stawki amortyzacyjnej. Przepis ten nie wprowadza również dodatkowych warunków, od których spełnienia uzależniona byłaby taka możliwość. Jedynym wymogiem, który ten przepis wprowadza jest konieczność stosowania nowych stawek amortyzacji albo począwszy od miesiąca, w którym dany środek trwały został wprowadzony do ewidencji, albo począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Zdaniem Spółki, brak wskazania środków trwałych, dla których stawki amortyzacyjne mogą być obniżone, świadczy o tym, że przepis ten będzie miał zastosowanie do wszystkich środków trwałych, w tym również do samochodów osobowych. Spółka uważa, że zapis art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, poprzez użycie słowa „poszczególnych”, wskazuje jednocześnie, że obniżona stawka amortyzacyjna może dotyczyć tylko niektórych, wybranych przez podatnika środków trwałych.

Podsumowując, zdaniem Spółki, ma ona prawo do stosowania obniżonej nawet do 1% rocznej stawki amortyzacyjnej do samochodów osobowych, począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Stanowisko takie jest prezentowane również przez organy podatkowe. Przykładowo Spółka wskazuje na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 26 maja 2009 r. (sygn. ILPB3/423-181/09-2/MC), w której wskazał, że „Cytowany przepis nie limituje obniżenia stawki amortyzacyjnej, jak również nie wymienia kategorii środków trwałych, w stosunku do których może mieć zastosowanie i warunków, od których spełnienia zależy zastosowanie obniżonej stawki amortyzacyjnej. Zdaniem organów, podatnik może na podstawie art. 16i ust. 5 ustawy, obniżyć dla samochodów osobowych stawkę amortyzacyjną wynikającą z Wykazu stawek amortyzacyjnych nawet do 1%. Ponadto, to podatnik sam decyduje, czy oraz o jaką wartość obniżyć stawkę amortyzacyjną danego środka trwałego”. Podobne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 8 września 2008 r. (sygn. ILPB3/423-334/08-4/ŁM), jak również interpretacji indywidualnej z 25 lutego 2011 r. (sygn. ILPB4/423-325/10-2/DS): „stosownie do art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, możliwe jest dokonanie przez Spółkę obniżenia stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i będących już przedmiotem amortyzacji, począwszy od pierwszego miesiąca danego roku podatkowego”.

Ad 2.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Z kolei art. 16 ust. 1 pkt 1 lit b) stwierdza, że nie uważa się za koszt uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a (nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części. W dalszej części przepisu ustawodawca stwierdza jednak, że wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Jak stanowi art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 EUR przeliczonej na złote według kursu średniego EUR ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Jednocześnie, ustawa o CIT nie zawiera żadnego przepisu, z którego wynikałby zakaz zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów tej części wartości samochodu, która przewyższała równowartość 20.000 EUR i nie została do dnia sprzedaży zamortyzowana. W szczególności, art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o CIT nie zawiera postanowienia o niedopuszczalności takiego rozwiązania.

Mając na uwadze wskazane wyżej przepisy, Spółka jest zdania, że w przypadku odpłatnego zbycia samochodów osobowych, kosztem uzyskania przychodów będą poniesione przez Spółkę wydatki na ich nabycie pomniejszone o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych obejmującą, zarówno, odpisy stanowiące koszt uzyskania przychodu (dokonane od wartości samochodu nie przewyższającej wartości 20.000 EUR), jak i odpisy nie stanowiące kosztu uzyskania przychodu (dokonane od wartości samochodu przewyższającej wartość 20.000 EUR).

Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w interpretacjach przepisów prawa podatkowego wydawanych przez organy podatkowe. Dla przykładu Spółka wskazuje na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 5 listopada 2007 r. (IBPB3/423-250/07/BG), w której organ uznał, że „Przy ustalaniu kosztów podatkowych w związku z określeniem podstawy opodatkowania, uwzględnia się zarówno odpisy amortyzacyjne zaliczone do kosztów podatkowych jak i te nie stanowiące kosztów podatkowych. Wynika to z treści art. 16 ust. 1 ustawy o pdop”. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 23 lutego 2009 r. (sygn. IPPB5/423-234/08-2/MŚ) również uznał stanowisko zbieżne z zajmowanym przez Spółkę za prawidłowe. Ten sam organ w interpretacji indywidualnej z 7 grudnia 2010 r. (IPPB5/423-630/10-7/AS) uznał, że „(...) wartość odpisów amortyzacyjnych, także tych niestanowiących kosztów uzyskania przychodu, trzeba uwzględnić podczas ustalania dochodu ze sprzedaży środka trwałego. Przy sprzedaży środka trwałego kosztem uzyskania przychodu jest bowiem różnica między wartością początkową środka trwałego a sumą dokonanych odpisów amortyzacyjnych (art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Na sumę odpisów amortyzacyjnych składają się odpisy amortyzacyjne zaliczone do kosztów uzyskania przychodu jak i te niestanowiące kosztów podatkowych (art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Zatem, w momencie sprzedaży samochodu osobowego o wartości początkowej wyższej niż równowartość 20.000 Euro, jego część niezamortyzowana stanowi koszt podatkowy. W oparciu o opisane we wniosku zdarzenie przyszłe oraz przywołane powyżej przepisy prawa należy zatem stwierdzić, że kosztem uzyskania przychodu dla Spółki w przypadku zbycia samochodów będzie wartość początkowa samochodu pomniejszona o dokonane odpisy amortyzacyjne (stanowiące koszt uzyskania przychodu i niestanowiące kosztu uzyskania przychodu)”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego w zakresie:

• możliwości obniżenia stawki amortyzacyjnej dla niektórych lub wszystkich samochodów osobowych nawet do poziomu 1% – jest prawidłowe;
• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów tej części wartości początkowej samochodów osobowych, która nie została do dnia sprzedaży zamortyzowana – jest prawidłowe.
  
  

Ad. 1

Zasady dotyczące dokonywania odpisów amortyzacyjnych z tytułu zużycia środków trwałych zamieszczone zostały w przepisach art. 16a-16m ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.).

Stosownie do art. 16a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

• budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  
• maszyny, urządzenia i środki transportu,
  
• inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Treść powyższego przepisu oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok (środków trwałych). Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie.

Jak stanowi art. 16f ust. 1 i 3 tej ustawy podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 oraz w art. 16b. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku, gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zgodnie z art. 16i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Stosownie zaś do treści art. 16i ust. 5 ww. ustawy, podatnicy mogą również obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Przepis ten nie zabrania obniżenia stawki amortyzacyjnej danego środka trwałego nawet kilka razy. Podatnik może zatem dokonać zmiany – począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Ma w tej sytuacji możliwość stosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy, z tym tylko zastrzeżeniem, aby stawki te nie były wyższe od stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych. Obniżenie stawek amortyzacyjnych przewidziane w art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pomimo, że nie zostało ograniczone przez ustawodawcę żadnym limitem, powinno być dokonywane z uwzględnieniem pozostałych przepisów ustawy.

Z powyższego wynika zatem, że możliwość obniżania stawek nie jest uwarunkowana wystąpieniem jakichkolwiek okoliczności. Taką decyzję podejmuje podatnik. Ponadto wysokość obniżenia dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika.

Z wniosku wynika, że Spółka planuje wykorzystywać w działalności gospodarczej szereg środków trwałych, wśród których znajdą się również samochody osobowe. Amortyzując posiadane samochody osobowe Spółka będzie dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z zasadami określonymi w art. 16h ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka rozważa obniżenie stawki amortyzacyjnej dla wybranych samochodów osobowych, amortyzowanych wg stawki maksymalnej, tj. 20%, nawet do poziomu 1%, jak również rozważane jest zastosowanie tak obniżonej stawki dla wybranych nowo nabytych i przyjętych do ewidencji środków trwałych samochodów osobowych.

Na podstawie powyższego stwierdzić należy, że Wnioskodawca może obniżyć stawkę amortyzacyjną dla niektórych lub wszystkich samochodów osobowych nawet do poziomu 1% ze skutkiem od początku roku podatkowego lub od miesiąca, w którym samochody zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych, w oparciu o art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ad. 2

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają art. 15 i 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów.

Kosztami będą zarówno koszty uzyskania przychodu pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) – jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zostaną na mocy ustawy uznane za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  
• został właściwie udokumentowany,
  
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

– wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl natomiast art. 16 ust. 1 pkt 4 tej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20 000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Z powyższego wynika, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera pewne ograniczenia dotyczące możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych naliczanych od wartości początkowej samochodów osobowych o większej wartości, tj. takich, których wartość początkowa przewyższa równowartość 20.000 euro.

Jednakże wartość odpisów amortyzacyjnych, także tych niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, trzeba uwzględnić podczas ustalania dochodu ze sprzedaży środka trwałego. Przy sprzedaży środka trwałego kosztem uzyskania przychodu jest bowiem różnica między wartością początkową środka trwałego a sumą dokonanych odpisów amortyzacyjnych (art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Na sumę odpisów amortyzacyjnych składają się odpisy amortyzacyjne zaliczone do kosztów uzyskania przychodów jak i te niestanowiące kosztów podatkowych (art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy). Zatem, w momencie sprzedaży samochodu osobowego o wartości początkowej wyższej niż równowartość 20.000 euro, jego część niezamortyzowana stanowi koszt podatkowy.

Należy zatem stwierdzić, że kosztem uzyskania przychodów dla Wnioskodawcy, w przypadku sprzedaży samochodów osobowych, w tym również o wartości przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote (amortyzowanych zarówno wg maksymalnej, jak i obniżonej stawki), będzie ich wartość początkowa pomniejszona o sumę odpisów amortyzacyjnych, na które składają się zarówno odpisy amortyzacyjne zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, jak i te niestanowiące kosztów podatkowych.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

• możliwości obniżenia stawki amortyzacyjnej dla niektórych lub wszystkich samochodów osobowych nawet do poziomu 1% – jest prawidłowe;
  
• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów tej części wartości początkowej samochodów osobowych, która nie została do dnia sprzedaży zamortyzowana – jest prawidłowe.
  
  
  

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.