Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-2/4510-412/16/MM
z 28 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 28 kwietnia 2016 r., który wpłynął do tut. Biura 2 maja 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalania momentu poniesienia pośrednich kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 maja 2016 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalania momentu poniesienia pośrednich kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej także: „Bank”) jest spółką akcyjną, posiadającą siedzibę na terytorium Polski. Wnioskodawca jest bankiem w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 128 ze zm.; dalej: „Prawo Bankowe”). Bank prowadzi działalność gospodarczą zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości (MSSF).

Bank działa w oparciu o:

• zasadę rzetelnej prezentacji i zgodności ze standardami rachunkowości - sprawozdanie finansowe Banku rzetelnie przedstawia jego sytuację finansową, wyniki działalności i przepływy środków pieniężnych. Rzetelna prezentacja wymaga wiernego odzwierciedlenia efektów transakcji, innych zdarzeń i warunków, zgodnie z definicjami i kryteriami ujmowania aktywów, zobowiązań, przychodów i kosztów;
• zasadę memoriału - Bank sporządza swoje sprawozdanie finansowe, z wyjątkiem rachunku przepływów pieniężnych, zgodnie z zasadą memoriału;
• zasadę przewagi treści ekonomicznej nad formą prawną - ocena czy dana pozycja wynikająca z określonej transakcji lub innych zdarzeń księgowych spełnia definicję aktywów, zobowiązań lub kapitałów oraz jej skutków ewidencyjnych musi być prowadzona zgodnie z jej treścią ekonomiczną a nie formą prawną;
• zasadę kompensowania - nie kompensuje się aktywów i zobowiązań, czy przychodów i kosztów, chyba że jest to wymagane lub dopuszczone przez standard lub interpretację. Ważne jest, aby aktywa i zobowiązania oraz przychody i koszty były wykazywane oddzielnie. Zysk i strata okresu sprawozdawczego - przychody i koszty ujęte w danym okresie powinny być włączone do rachunku zysków i strat;
• zasadę współmierności kosztów z przychodami - przychody i koszty dotyczące tej samej transakcji lub zdarzenia księgowego ujmowane są równolegle na bazie bezpośredniego powiązania pomiędzy kosztami poniesionymi a przychodami wynikającymi z tej pozycji. Zastosowanie przedmiotowej zasady nie umożliwia rozpoznania pozycji bilansowych niespełniających definicji aktywów lub pasywów;
• oraz inne, tj. zasadę ciągłości prezentacji, czy też istotności i agregowania.
  
  

Bank zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 851 ze zm.; dalej: „ustawa CIT”) prowadzi ewidencję rachunkową zgodnie z odrębnymi przepisami (zgodnie z MSR/MSSF), w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy.

Jak każda jednostka prowadząca działalność gospodarczą, po zakończeniu roku obrachunkowego zgodnego z rokiem podatkowym, Bank dokonuje zamknięcia ksiąg na 31 grudnia.

Zamkniecie ksiąg Banku za rok obrachunkowy (rok n) w zakresie kosztów pośrednich powoduje, że na przełomie dwóch lat obrachunkowych występują następujące sytuacje związane z rozpoznawaniem takich kosztów:

1. Na moment zamknięcia ksiąg za dany rok (n) Bank jest w posiadaniu informacji na temat rodzaju jak i wielkości kosztów, w odniesieniu do których otrzymanie faktury nastąpi w roku kolejnym (n+1). W związku z tym, w danym roku (n) dla celów księgowych zawiązywana jest rezerwa, odpowiadająca przewidywanej wartości tych kosztów. W rachunku podatkowym utworzona rezerwa nie stanowi kosztu uzyskania przychodu roku (n). W kolejnym roku (n+1), po wpłynięciu do Banku faktury, Bank rozlicza płatność faktury w ciężar utworzonej rezerwy oraz dokonuje rozpoznania podatkowego zaliczając ten koszt (na bieżąco) do kosztu uzyskania przychodu dla celów podatkowych;
2. Część faktur (za wykonane usługi) dotyczących kosztów pośrednich Bank otrzymuje w okresie bezpośrednio poprzedzającym zakończenie roku, tj. 15-31 grudnia roku (n). Z uwagi na istniejące w Banku procedury, proces akceptacji tych faktur (pod względem merytorycznym, formalnym i rachunkowym) nie zawsze zostaje zakończony w danym roku (n). Dla celów księgowych, na wartość tych faktur, zgodnie z przyjętymi wyżej wymienionymi zasadami rachunkowymi, tworzona jest rezerwa obciążająca wynik księgowy roku (n). Bank tej wartości, dla potrzeb rozliczenia podatku roku (n), nie uznaje za koszt uzyskania przychodu, natomiast uznaje za koszt uzyskania przychodu dopiero po zakończeniu procesu akceptacji faktur w kolejnym roku (n+1), czyli na bieżąco;
3. Część faktur (import usług) dotyczących kosztów pośrednich roku (n) Bank otrzymuje w roku (n). Usługi wyświadczane są w trakcie całego roku (n) i Bank w momencie otrzymywania faktur w danym roku (n) posiada informację dotyczącą szacunkowej łącznej wartości wyświadczonych w trakcie całego roku usług. Dla celów księgowych na wartość tych faktur, zgodnie z przyjętymi wyżej wymienionymi zasadami rachunkowymi, tworzona jest rezerwa obciążająca wynik księgowy roku (n). W roku kolejnym (n+1) Bank otrzymuje fakturę końcową, która koryguje wartość usług wynikającą z już otrzymanych w roku (n) faktur. Wartość kosztów z tytułu realizacji usług importowych za dany rok (n) podlega korekcie zmniejszającej w roku kolejnym (n+1). Niemniej jednak, powodem tego stanu rzeczy jest brak ścisłych informacji na temat wartości usług, które zostaną wykonane w poszczególnych miesiącach danego roku (n), choć szacunek, o który w kolejnym roku (n +1) korygowana będzie suma wartości zrealizowanych usług za dany rok (n) jest znany. Tym samym, w momencie otrzymania ostatniej faktury korygującej z tytułu realizacji usług za dany rok (n), Bank jest w stanie określić wartość korekty, która zostanie dokonana w roku kolejnym (n+1) za realizację przedmiotowych usług roku (n) i Bank dokonuje płatności w roku (n+1) dopiero po otrzymaniu faktury ostatecznej.
   
   

Kwoty wynikające z faktur otrzymywanych przez Bank w trakcie roku (n) (kwoty netto), są rozpoznawane przez Bank jako niestanowiące kosztu podatkowego roku (n). Za koszt uzyskania przychodu w danym roku (n) uznawana jest natomiast kwota podatku VAT niepodlegającego odliczeniu przez Bank. W momencie otrzymania w kolejnym roku (n+1) faktury korygującej oraz dokonania płatności, Bank rozpoznaje koszt podatkowy w kwocie równej skorygowanej wartości wynagrodzenia za te usługi, czyli kwotę netto. Dodatkowo, z momentem otrzymania faktury korygującej (n+1), Bank dokonuje bieżącej korekty kosztów podatku VAT rozpoznanych w wyniku podatkowym (roku n).

Bank powziął wątpliwość, czy wskazane w stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym) postępowanie Banku w zakresie ujęcia w kosztach podatkowych roku (n+1) kosztów wynikających z przedstawionego w pkt 2 i 3 stanu faktycznego (winno być: zdarzenia przyszłego) ujętych w księgach rachunkowych roku (n), albo na podstawie dowodów wewnętrznych odpowiadających szacunkom wartości wydatków, które zostaną co do zasady udokumentowane fakturami otrzymywanymi w kolejnym roku (n+1), albo na podstawie faktur otrzymanych przed zakończeniem roku (roku n), które zostały zaakceptowane pod względem merytorycznym, formalnym i rachunkowym w następnym roku (n+1) i została dokonana ich płatność w tymże roku (n+1), jest dalej prawidłowe biorąc pod uwagę nowy stan prawny, w szczególności wykreślenie z dniem 1 stycznia 2016 r. art. 15b i dodanie art. 15 ust. 4i-4l ustawy CIT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy biorąc pod uwagę treść art. 15 ust. 4e i fakt wykreślenia od 2016 r. art. 15b z ustawy CIT i dodania art. 15 ust. 4i-4l do ustawy CIT, we wskazanym stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym) określonym w pkt 2 i 3 wniosku, Bank może za dzień poniesienia pośredniego kosztu uzyskania przychodu uznać rok (n+1) i dokonać na ten rok rozpoznania tych kosztów w rachunku podatkowym pomimo ujęcia kosztów w księgach rachunkowych roku (n)?

Bank stoi na stanowisku, że biorąc pod uwagę treść art. 15 ust. 4e i fakt wykreślenia od roku 2016 art. 15b z ustawy CIT oraz dodania art. 15 ust. 4i-4l do ustawy CIT, Bank od roku 2016 we wskazanym stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym) określonym w pkt 2 i 3 wniosku, nie musi zmieniać zasad postępowania w zakresie ujęcia pośredniego kosztu uzyskania przychodu w rachunku podatkowym i może za dzień poniesienia takiego kosztu uznać rok (n+1), pomimo ujęcia tych kosztów w księgach rachunkowych roku (n).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy CIT, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu, musi spełniać podstawowe przesłanki, tj. wydatek powinien być poniesiony przez podatnika, wydatek powinien zostać właściwie udokumentowany, wydatek powinien zostać poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów i charakter wydatku powinien być definitywny oraz wydatek nie może być wprost wyłączony z kosztów podatkowych na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy CIT.

Zdaniem Wnioskodawcy, na mocy art. 15 ust. 4 oraz 4d ustawy CIT, moment uznania kosztu za podatkowy koszt uzyskania przychodów zależny jest od jego kwalifikacji jako kosztu bezpośrednio związanego z przychodem albo kosztu innego niż bezpośrednio związany z przychodem (kosztu pośredniego).

Przepisy nie zawierają definicji kosztów bezpośrednich czy pośrednich. Pojęcia te zostały zdefiniowane i wykształcone poprzez praktykę w drodze interpretacji indywidualnych, czy w efekcie kontroli podatkowych przeprowadzanych przez organy podatkowe, w drodze orzeczeń sądów administracyjnych, a także przez samych podatników poprzez składanie wniosków o wydanie interpretacji albo w drodze skargowej na wydane interpretacje, wydane decyzje organów po przeprowadzonych kontrolach.

Zgodnie ze stosowaną praktyką, za koszty bezpośrednio związane z przychodami uważane są takie wydatki, które spełniają poniższe warunki:

• Istnieje bezpośrednie powiązanie z konkretnym przychodem, tzn. koszty te pozostają w bezpośrednim związku przyczynowo-skutkowym z przychodami podatkowymi (tak Dyrektor Izby Skarbowej w Rzeszowie w piśmie z 7 września 2007 r. nr 1/1/4231-8/07);
• Brak poniesienia takiego kosztu zmniejszyłby konkretny przychód podatnika, tzn. ich poniesienie ma bezpośredni wpływ na wartość osiągniętych przychodów (tak Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w piśmie z 23 sierpnia 2007 r. nr 1401/BP-I/4210-52/07/MC i Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w piśmie z 10 września 2007 r. nr 1401/BP-II/4210-56/07/JM).
  
  

Koszty pośrednie to natomiast tzw. koszty ogólne, czyli związane z całokształtem działalności podatnika, których nie można powiązać z konkretnym przychodem, tzn. że wydatków takich nie da się przypisać wprost do określonych przychodów. Jak wskazują organy podatkowe (np. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 18 grudnia 2012 r. Znak: IPPB5/423-987/12-4/AB), koszty takie nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika - brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Każdy z tych wydatków jest jednak związany z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczynia się (ale w sposób ogólny) do osiągania przez niego przychodów. Nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

Mając na uwadze powyższe, wynagrodzenie za różnego rodzaju usługi świadczone na rzecz Wnioskodawcy, niezwiązane z konkretnymi przychodami, Bank kwalifikuje jako koszty pośrednie. Nie jest bowiem możliwe przypisanie wydatkom na te usługi związku z danym/konkretnym przychodem uzyskanym przez Bank za wyświadczenie różnego rodzaju usług na rzecz klientów.

Zdaniem Wnioskodawcy, taki pogląd jest potwierdzany przez organy podatkowe:

• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 21 listopada 2011 r. Znak: ILPB3/423-409/11-2/JG: „W konsekwencji, wydatki na (...) usługi i opinie doradcze, w tym związane z pozyskaniem finansowania dłużnego (...) poniesione w związku z rozbudową lotniska, przed rozpoczęciem i w trakcie trwania procesu inwestycyjnego, w części sfinansowanej środkami własnymi - stanowią w myśl art. 15 ust. 1 w związku z art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia”;
• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 4 kwietnia 2011 r. Znak: ILPB4/423-15/11-2/ŁM: „W związku z powyższym, wydatki poniesione na sporządzenie studium wykonalności, wynagrodzenie za sukces, opracowanie montażu finansowego oraz usługi doradcze polegające na rozliczeniu projektu poniesione przez Spółkę z własnych środków w celu pozyskania źródeł finansowania projektu, a związane z otrzymaniem środków finansowych w ramach Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko 2007-2013, stanowią - w myśl art. 15 ust. 1 w związku z art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - koszty uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia”.
• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 11 marca 2015 r. Znak: ITPB3/4510-14/15-3/KK: „(...) Mając na uwadze powyższe, wynagrodzenie za Usługi, jako niezwiązane z konkretnymi przychodami Spółki, powinno zostać zakwalifikowane jako koszt pośredni. Nie jest bowiem możliwe przypisanie do Usług związku z danym przychodem uzyskanym przez Spółkę. Usługi wykorzystywane są w całokształcie działalności Wnioskodawcy”.
  
  

Mając na uwadze przedstawiony opis stanu faktycznego (winno być: zdarzenia przyszłego) zawarty w pkt 2 i 3 wniosku, tj. że część faktur dotyczących kosztów pośrednich, które Bank otrzymuje w okresie bezpośrednio poprzedzającym zakończenie roku (n) nie została zaakceptowana (pod względem merytorycznym, formalnym i rachunkowym) w danym roku (n) oraz część faktur (import usług) dotyczących kosztów pośrednich roku (n), które Bank otrzymał w roku (n), ale w momencie otrzymywania faktur w danym roku (n), posiada informację dotyczącą szacunkowej łącznej wartości wyświadczonych w trakcie całego roku usług i dopiero po zakończeniu roku po uzyskaniu końcowej faktury w roku (n+1) [winno być: dopiero po zakończeniu roku po uzyskaniu końcowej faktury w roku (n+1) Bank jest w stanie określić wartość korekty, która zostanie dokonana w roku kolejnym (n+1) za realizację przedmiotowych usług roku (n) i Bank dokonuje płatności w roku (n+1)], Bank stoi na stanowisku, że podstawową przyczyną pozostawienia dotychczasowego sposobu rozpoznania podatkowego jest brak definitywności poniesionego kosztu, pomimo szacunkowego - poprzez rezerwy - ich ujęcia w kosztach rachunkowych w roku (n), bowiem nie wiadomo, czy otrzymana faktura jest zgodna pod względem merytorycznym ze zleceniem/umową, czy wartość usługi jest/została prawidłowo ustalona, czy faktura nie ma braków formalnych i rachunkowych, a także czy oszacowany koszt wynikający z wyświadczonych w roku (n) usług jest definitywny.

Fakt ujęcia dla celów księgowych jako rezerw obciążających wynik finansowy roku (n) wartości niezaakceptowanych faktur, zgodnie z przyjętą przez Bank polityką rachunkowości, której zasady Wnioskodawca określił wyżej, ma istotne znaczenie albowiem powoduje, że koszt ten jest ujmowany rachunkowo w roku którego dotyczy ten wydatek co też wyznacza prawidłowy poziom kosztów w danym roku obrachunkowym dokonując prawidłowego rozłożenia ich w czasie i współmiernie do uzyskanych przychodów danego roku.

Bank do końca 2015 r. dla potrzeb podatkowego rozliczenia roku (n) nie uznawał za koszt uzyskania przychodu szacunkowych kosztów, pomimo wpływu faktury w roku (n) i dopiero po zakończeniu procesu akceptacji faktur w kolejnym roku (n+1) dokonywał płatności i ujmował taki koszt wynikający z zaakceptowanej faktury w wyniku podatkowym. Podobnie postępował z szacunkowymi kosztami wynikającymi z faktur dotyczących importu usług, tzn. koszt (za wyjątkiem podatku VAT) ujmował w roku (n+1) po dokonaniu płatności.

Taki sposób postępowania wynikał z faktu, że:

1. Zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy CIT, za dzień poniesienia kosztu uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych na podstawie otrzymanej faktury albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury, ale z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszt rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów;
2. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 27 ustawy CIT, za koszt uzyskania przychodu nie można uznać rezerw innych niż wskazane w ustawie CIT jako koszt;
3. Bank dostosował swoje procedury do bardzo rygorystycznego art. 15b ustawy CIT i w związku z tym Bank w takich przypadkach stosował zasadę wynikającą z ust. 8 i 9 ustawy CIT;
4. Bank uważał, że brak akceptacji otrzymanego dokumentu stanowi, że koszt jeszcze nie jest kosztem definitywnym.
   
   

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z 3 czerwca 2011 r. Znak: IPTPB3/423-7/11-2/AKr odnosząc się do utworzonych na koszty pośrednie rezerw (wprawdzie dotyczących kosztów pracowniczych, tj. nagród jubileuszowych, odpraw emerytalnych) stwierdził, że „koszt w ujęciu ekonomicznym nie jest tożsamy z kosztem uzyskania przychodów w ujęciu podatkowym. Pojęcie kosztu uzyskania przychodów jest pojęciem węższym od pojęcia kosztu ponoszonego przez jednostkę w toku swojej działalności. Nie każdy poniesiony wydatek zaksięgowany przez podatnika w koszty działalności jednostki stanowi koszt uzyskania przychodów” oraz że „utworzona rezerwa na nagrody jubileuszowe i odprawy emerytalne, jako instrument prawa bilansowego związany z księgowym ustaleniem prawdopodobnych zobowiązań, nie stanowi na gruncie prawa podatkowego kosztów uzyskania przychodów. Utworzona rezerwa na nagrody jubileuszowe i odprawy emerytalne, jako instrument prawa bilansowego związany z księgowym ustaleniem prawdopodobnych zobowiązań, nie stanowi na gruncie prawa podatkowego kosztów uzyskania przychodów”.

Tak samo NSA w wyroku z 5 września 2006 r. sygn. akt II FSK 1195/05 (niepublikowany) stwierdził, że: „Tworzone obowiązkowo na podstawie ustawy o rachunkowości rezerwy co do zasady nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów”. Podobnie NSA w wyroku z 27 sierpnia 2002 r. sygn. akt III SA 3031/00 wskazał: „Nie wszystkie rezerwy tworzone w ciężar kosztów bilansowych mogą rodzić określone skutki prawno-podatkowe. Z treści art. 16 ust. 1 pkt 27 updop wynika, że ustawodawca, w stosunku do wszystkich rezerw tworzonych na podstawie ustawy o rachunkowości - bez względu na to, czy w danym przypadku istniał obowiązek ich tworzenia, czy zostały utworzone dobrowolnie oraz bez względu na rodzaj aktywów bądź pasywów, których te rezerwy dotyczą, zastosował ostrzejszy reżim prawny”.

Z kolei warunek definitywności kosztów podniósł NSA w wyroku z 20 marca 1996 r. (sygn. akt SA/Ka 332/95, LEX 26665), w którym stwierdził, że: „Za koszty uzyskania przychodów uznane mogą zostać jedynie wydatki o charakterze definitywnym, które nie podlegają zwrotowi”. Wyrok nie stracił na swojej aktualności i do dnia dzisiejszego interpretacje indywidualne i orzeczenia sądów administracyjnych bardzo często go powołują.

Z powyższego wynika, że nie każdy poniesiony w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy CIT wydatek zaksięgowany przez podatnika w koszty działalności jednostki stanowi koszt uzyskania przychodów, o czym świadczy m.in. art. 16 ust. 1 pkt 27 ustawy CIT, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów rezerw tworzonych zgodnie z ustawą o rachunkowości, innych niż określone w ustawie podatkowej jako taki koszt. Rezerwy zatem są kosztem jedynie dla celów rachunkowych, natomiast kosztem dla celów podatkowych są wyłącznie rezerwy uznane za koszty przez przepisy prawa podatkowego. Ponadto, poniesiony koszt musi mieć charakter definitywny.

Wykreślenie art. 15b ustawy CIT spowodowało, że w zakresie ustalenia limitu kosztów jakie podatnik może uznać za koszt uzyskania przychodu w rachunku podatkowym, nie jest konieczne monitorowanie terminów płatności i dokonanych płatności. Od 2016 r. dla uznania kosztów za koszt uzyskania przychodu przestały mieć znaczenie terminy ustanowione w umowie oraz czy faktycznie doszło do uregulowania zobowiązania, zatem obecnie winna mieć zastosowanie ogólna reguła poniesienia kosztu wynikająca z art. 15 ust. 4e ustawy CIT, ale dalej są aktualne pozostałe warunki, tj. definitywność, brak możliwości ujmowania rezerw jako kosztów uzyskania przychodów.

Dodanie nowych regulacji w art. 15, tj. ust. 4i-4l ustawy CIT dotyczących korekt kosztów lat ubiegłych ułatwiających rozliczenia roczne podatnikom, nie wpływa, zdaniem Banku, ani na przesłankę definitywności kosztu, ani na niemożliwość ujęcia szacunkowych kosztów poprzez ujęcie rezerw, a biorąc pod uwagę wyłączenia z korekt bieżącego roku dotyczące błędów rachunkowych lub innych oczywistych omyłek tylko potwierdzają prawidłowe stanowisko Banku w tym zakresie.

Zważywszy na powyższe, Wnioskodawca uważa, że od 2016 r. nie musi zmieniać przyjętych zasad rozliczania kosztów opisanych w pkt 2 i 3 stanu faktycznego (winno być: zdarzenia przyszłego).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Należy zaznaczyć, że przedmiotem niniejszej interpretacji nie była ocena prawidłowości przedstawionego w opisie zdarzenia przyszłego sposobu ujmowania przez Wnioskodawcę jako rezerw części kosztów w roku (n).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.