Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-1-3.4510.885.2016.1.TS
z 28 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 12 października 2016 r. (data wpływu do tut. BKIP 13 października 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy w związku z posiadaniem postanowienia o nieściągalności wydanego w odniesieniu do wierzytelności, którą inny podmiot posiada względem Dłużnika, Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 w zw. z ust. 2 ustawy o CIT, całości swoich Wierzytelności posiadanych wobec Dłużnika do kosztów uzyskania przychodów (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 października 2016 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy w związku z posiadaniem postanowienia o nieściągalności wydanego w odniesieniu do wierzytelności, którą inny podmiot posiada względem Dłużnika, Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 w zw. z ust. 2 ustawy o CIT, całości swoich Wierzytelności posiadanych wobec Dłużnika do kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej również jako: „Spółka”) jest osobą prawną – spółką akcyjną, polskim rezydentem podatkowym, podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest wykonywanie robót budowlano-montażowych.

Jeden z kontrahentów Spółki (dalej: „Dłużnik”) zalega z zapłatą za wykonane usługi i dostawę materiałów. Wierzytelności Spółki względem Dłużnika wynikające z faktur lub not obciążeniowych (dalej: „Wierzytelności”) zostały zaliczone przez nią do przychodów podatkowych. Spółce znana jest okoliczność, że Dłużnik utracił płynność finansową i nie posiada majątku pozwalającego na zaspokojenie wierzycieli. Ponadto, Spółka jest w posiadaniu dokumentu potwierdzającego nieściągalność wierzytelności wydanego przez organ egzekucyjny (Komornika Sądowego) na wniosek innego podmiotu, który posiada względem Dłużnika wierzytelność. Spółka uznaje przedmiotowy dokument za odpowiadający stanowi faktycznemu, gdyż zgodnie z jej wiedzą, Dłużnik nie posiada majątku wystarczającego na pokrycie chociażby kosztów postępowania egzekucyjnego.

Spółka podkreśliła, że żadna z Wierzytelności nie uległa przedawnieniu. Spółka odpisze przedmiotowe Wierzytelności jako nieściągalne w swoich księgach rachunkowych.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w związku z posiadaniem postanowienia o nieściągalności wydanego w odniesieniu do wierzytelności, którą inny podmiot posiada względem Dłużnika, Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 w zw. z ust. 2 ustawy o CIT, całości swoich Wierzytelności posiadanych wobec Dłużnika do kosztów uzyskania przychodów? (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z posiadaniem postanowienia o nieściągalności wydanego w odniesieniu do wierzytelności, którą inny podmiot posiada względem Dłużnika, Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczenia na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 w zw. z ust. 2 ustawy o CIT, całości swoich Wierzytelności posiadanych wobec Dłużnika do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o CIT zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2.

Przepis art. 16 ust. 2 ustawy o CIT stanowi z kolei, że za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25 uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
   
2. postanowieniem sądu o:
   
   1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania, lub
      
   2. umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność wymieniona pod lit. a, lub
      
   3. ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo
      
   4. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.
   
   
   

Wymieniony w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT, katalog udokumentowania nieściągalności wierzytelności jest katalogiem zamkniętym. Oznacza to, że ustawodawca ściśle określił rodzaje dokumentów, jakimi należy udokumentować nieściągalność wierzytelności, aby móc ją zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Należy również mieć na uwadze, że w myśl art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

Z wyżej przytoczonych fragmentów ustawy o CIT wynika, że aby wierzytelność mogła zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów jako nieściągalna, powinny zostać spełnione następujące przesłanki:

1. wierzytelność musi być wcześniej zaliczona do przychodów należnych,
2. wierzytelność nie może być odpisana jako przedawniona,
3. konieczne jest udokumentowanie nieściągalności wierzytelności w sposób określony w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT.
   
   

Zdaniem Spółki, przedmiotowe Wierzytelności spełniają wszystkie wyżej wymienione przesłanki, a zatem mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów jako nieściągalne.

Ad. 1 – Przedmiotowe Wierzytelności zostały uprzednio zaliczone przez nią do przychodów należnych.

Ad. 2 – Żadna z Wierzytelności nie uległa przedawnieniu.

Ad. 3 – Postanowienie organu egzekucyjnego o nieściągalności jednej z wierzytelności (wynikającej z postanowienia o nieściągalności wydanego na wniosek innego podmiotu) będzie stanowić dokument wymieniony w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT. Spółka uznaje przedmiotowy dokument za odpowiadający stanowi faktycznemu.

Ponadto, w ocenie Spółki, okoliczność, że posiadać ona będzie postanowienie o nieściągalności co do wierzytelności wynikającej z postanowienia o nieściągalności wydanego na wniosek innego podmiotu jest wystarczająca do stwierdzenia, że wszystkie Wierzytelności Spółki względem Dłużnika są także nieściągalne. Wynika to zarówno z literalnej jak i celowościowej wykładni art. 16 ust. 1 pkt 25 w związku z ust. 2 ustawy o CIT.

Po pierwsze, zdaniem Spółki, z literalnej wykładni art. 16 ust. 2 ustawy o CIT wynika, że jedno postanowienie o nieściągalności może zostać użyte jako dokumentujące nieściągalność wielu wierzytelności. Spółka podkreśliła, że o ile rzeczownik „wierzytelności” został w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT użyty w liczbie mnogiej („Za wierzytelności, o których mowa w ust. 1”, to już rzeczownik „postanowienie” ma formę liczby pojedynczej („Postanowieniem o nieściągalności...”, „Postanowieniem sądu...”). W ocenie Spółki, gdyby intencją Ustawodawcy było wymaganie jednego postanowienia dla każdej jednej wierzytelności, można by oczekiwać użycia także rzeczownika „postanowienie” w formie liczby mnogiej. W konsekwencji, literalna wykładnia art. 16 ust. 2 jednoznacznie skłania do wniosku, że jedno postanowienie o nieściągalności może dokumentować nieściągalność wielu wierzytelności.

Po drugie, również wykładnia celowościowa art. 16 ust. 1 pkt 25 w zw. z ust. 2 ustawy o CIT potwierdza, że udokumentowanie nieściągalności jednej z wierzytelności jest wystarczające do uznania pozostałych wierzytelności, w tym Wierzytelności Spółki, za nieściągalne. Katalog wymieniony w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT jest tak skonstruowany, że zawarte w nim dokumenty jednoznacznie potwierdzają, że nie ma już możliwości wyegzekwowania danej wierzytelności. W konsekwencji, brak majątku dłużnika potwierdzony postanowieniem o nieściągalności odnosi się w równym stopniu do każdej wymagalnej wierzytelności przysługującej od dłużnika w danym momencie. Co za tym idzie, jeżeli dłużnik nie ma środków, z których możliwe byłoby zaspokojenie jednego wierzyciela z tytułu wierzytelności, wobec której wydano postanowienie o nieściągalności, to generalnie ten brak majątku odnosi się w tym samym stopniu do innych wierzytelności innych wierzycieli. Należy zatem założyć, że postanowienie o nieściągalności odnosi się do uniwersalnej sytuacji dłużnika, a nie do jego sytuacji w odniesieniu do konkretnej wierzytelności i w odniesieniu do konkretnego wierzyciela.

W konsekwencji, w ocenie Spółki, nie ma znaczenia, czy posiadane przez nią postanowienie o nieściągalności będzie wydane na wniosek Spółki czy innego podmiotu. W obu przypadkach cel art. 16 ust. l pkt 25 ustawy o CIT będzie spełniony, gdyż potwierdzona zostanie niewypłacalność Dłużnika, a zatem przedmiotowe Wierzytelności będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Ponadto, w ocenie Spółki, wymaganie, aby starała się ona o kolejne postanowienie o nieściągalności, (pomimo wiedzy na temat niewypłacalności Dłużnika) wiązałoby się z podejmowaniem zbędnych czynności procesowych prowadzących do efektu (potwierdzenia braku majątku Dłużnika), który i tak już został osiągnięty. Spółka podkreśliła, że występowanie o egzekucję Wierzytelności w przypadku uprzedniego potwierdzenia niewypłacalności Dłużnika powoduje konieczność przeprowadzenia wielu działań, które są niepotrzebnym obciążeniem dla organów egzekucyjnych. Ponadto, takie czynności wiążą się z ponoszeniem kosztów postępowania sądowego i egzekucyjnego, które, co prawda, teoretycznie powinny obciążać stronę przegrywającą proces cywilny, niemniej jednak w istocie, z uwagi na brak majątku Dłużnika, obciążać będą Spółkę. Co więcej, poniesione przez Spółkę koszty postępowań będą w przyszłości pomniejszać jej podstawę opodatkowania jako koszty poniesione w celu uzyskania przychodów, co skutkować będzie obniżeniem kwoty wpłaconej do Skarbu Państwa z tytułu CIT. W konsekwencji, wymaganie, aby Spółka posiadała kolejne postanowienia o nieściągalności Wierzytelności jest bezcelowe zarówno z punktu widzenia Spółki, jak i organów egzekucyjnych oraz Skarbu Państwa.

Biorąc pod uwagę przytoczone argumenty, w ocenie Spółki, jej Wierzytelności względem Dłużnika spełnią wszystkie warunki zaliczenia do kosztów podatkowych, tj.:

• były wcześniej zaliczone do przychodów należnych,
• nie będą przedawnione oraz
• ich nieściągalność zostanie udokumentowana w sposób określony w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT.
  
  

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, w związku z posiadaniem postanowienia o nieściągalności wydanego w odniesieniu do wierzytelności, którą inny podmiot posiada względem Dłużnika, Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczenia na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 w zw. z ust. 2 ustawy o CIT, całości swoich Wierzytelności posiadanych wobec Dłużnika do kosztów uzyskania przychodów.

Na tle przedstawionego zdarzenia stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888, dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 updop oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a updop, co do zasady wierzytelności odpisane jako nieściągalne nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Jako wyjątek, w ciężar kosztów podatkowych mogą być zaliczone tylko te wierzytelności, które łącznie spełniają dwie przesłanki:

• zostały zarachowane zgodnie z art. 12 ust. 3 updop, jako przychód należny,
• nieściągalność wierzytelności została udokumentowana zgodnie z art. 16 ust. 2 updop.
  
  

W myśl art. 16 ust. 2 updop, za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
   
2. postanowieniem sądu o:
   
   1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania, lub
      
   2. umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność wymieniona pod lit. a, lub
      
   3. zakończeniu postępowania upadłościowego, albo
3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.
   
   

Jednocześnie, należy zauważyć, że termin do zaliczenia nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów ograniczony jest przepisem art. 16 ust. 1 pkt 20 updop, zgodnie z którym nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisane jako przedawnione.

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania należy stwierdzić, że ustawodawca uzależnił możliwość zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów określonej wierzytelności od spełnienia konkretnych warunków.

Po pierwsze, wierzytelności określone jako nieściągalne muszą być wcześniej zarachowane jako przychody należne, zgodnie z art. 12 ust. 3 updop. Po drugie, wierzytelności określone jako nieściągalne, w celu zakwalifikowania ich do kosztów uzyskania przychodów, powinny zostać udokumentowane w sposób określony w art. 16 ust. 2 updop. Po trzecie, wierzytelności mogą zostać zakwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie uległy przedawnieniu. Dla zaliczenia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów konieczne jest więc spełnienie tych przesłanek jednocześnie.

Ponadto należy wskazać, że wymieniony w art. 16 ust. 2 updop katalog udokumentowania nieściągalności wierzytelności jest katalogiem zamkniętym. Ustawodawca ściśle określił rodzaje dokumentów, jakimi należy udokumentować nieściągalność wierzytelności, aby móc ją zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Udokumentowanie nieściągalności w inny sposób niż wskazany w ustawie nie wywiera skutków prawnych w postaci uznania wierzytelności za koszty uzyskania przychodów. Należy również pamiętać, że w prawie cywilnym nie występuje pojęcie „postanowienie o nieściągalności”, a zatem dla celów podatkowych musi to być taki dokument (takie postanowienie), z treści którego jednoznacznie wynika, że dłużnik nie ma majątku, z którego mogłaby być egzekwowana wierzytelność.

W tym miejscu podkreślenia wymaga, że dokument zaświadczający o nieściągalności wierzytelności dotyczy konkretnej należności i powinien być wydany w postępowaniu egzekucyjnym, wszczętym przez konkretnego wierzyciela, któremu ta należność przysługuje. Zatem, dokument zaświadczający o nieściągalności wierzytelności wydany dla jednego wierzyciela, co do zasady nie może stanowić udokumentowania nieściągalności wierzytelności dla innego wierzyciela.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Dłużnik Wnioskodawcy zalega z zapłatą za wykonane usługi i dostawę materiałów. Wierzytelności Spółki względem Dłużnika wynikające z faktur lub not obciążeniowych zostały zaliczone do przychodów podatkowych. Spółce znana jest okoliczność, że Dłużnik utracił płynność finansową i nie posiada majątku pozwalającego na zaspokojenie wierzycieli. Spółka jest w posiadaniu dokumentu potwierdzającego nieściągalność wierzytelności wydanego przez Komornika Sądowego na wniosek innego podmiotu, który posiada względem Dłużnika wierzytelność. Żadna z Wierzytelności nie uległa przedawnieniu. Spółka odpisze przedmiotowe Wierzytelności jako nieściągalne w swoich księgach rachunkowych.

Odnosząc powołane przepisy do przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że dokument potwierdzający nieściągalność wierzytelności wydany przez Komornika Sądowego na wniosek innego podmiotu niż Wnioskodawca, który posiada względem tego samego Dłużnika wierzytelność nie stanowi dokumentu, o którym mowa w art. 16 ust. 2 updop. Należy bowiem zauważyć, że dokument taki każdorazowo dotyczy konkretnej należności i powinien być wydany w postępowaniu egzekucyjnym, wszczętym przez konkretnego wierzyciela, któremu ta należność przysługuje.

Wnioskodawca słusznie zauważył, że „jedno postanowienie o nieściągalności może dokumentować nieściągalność wielu wierzytelności”, lecz sytuacja taka ma miejsce tylko wówczas, gdy na takim jednym postanowieniu wprost stwierdzona jest nieściągalność kilku wierzytelności.

W tym miejscu należy wskazać, że w myśl art. 194 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.), dokumenty urzędowe sporządzone w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy władzy publicznej stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone.

Z powyższego wynika zatem, że z dokumentu, w którym urzędowo stwierdzony jest określony stan rzeczy, wynika tylko ten konkretny stan rzeczy. Nie ma więc możliwości domniemywania z takiego dokumentu innego stanu rzeczy niż ten, który został w nim stwierdzony.

Reasumując, w przypadku, gdy to inny niż Wnioskodawca podmiot posiada wierzytelności wobec tego samego Dłużnika i tylko w stosunku do wierzytelności tego innego podmiotu zostało wydane postanowienie, z którego wynika, że Dłużnik nie ma majątku pozwalającego na uregulowanie tej konkretnej wierzytelności, Wnioskodawca nie może na tej podstawie zakwalifikować własnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ każda z nich, aby być uznana za nieściągalną, powinna być udokumentowana w sposób określony w art. 16 ust. 2 updop.

Tym samym, wierzytelność, co do której Wnioskodawca nie dysponuje postanowieniem organu egzekucyjnego o nieściągalności, nie spełnia warunków kwalifikowania jej do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

W związku z powyższym oraz z uwagi na fakt, że pytanie oznaczone we wniosku nr 2 jest pytaniem, na które odpowiedź zasadna byłaby jedynie w przypadku uznania stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 za prawidłowe, wydanie interpretacji dotyczącej pytania nr 2 stało się bezprzedmiotowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.