Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
3063-ILPB2.4510.109.2016.1.ŁM
z 6 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 20 września 2016 r. (data wpływu 22 września 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie praw ze zgłoszeń znaków towarowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 września 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie praw ze zgłoszeń znaków towarowych.

We wniosku przedstawiono następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca jest spółką kapitałową, mającą siedzibę ośrodek faktycznego zarządu na terytorium Polski oraz podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Spółka nabyła odpłatnie przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 4a pkt 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2014 r., nr 851 ze zm.) oraz art. 551 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. kodeks cywilny (tekst jednolity: Dz. U. z 2016 r., poz. 380 ze zm.).

Elementami nabytego przez Wnioskodawcę przedsiębiorstwa były między innymi szereg zarejestrowanych znaków towarowych oraz zbywalnych praw wynikających ze zgłoszeń rejestracyjnych do znaków towarowych, które to są wykorzystywane przez Wnioskodawcę do oznaczania wyrobów spożywczych (w ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca wykorzystuje zarówno zarejestrowane znaki towarowe jak i znaki, w odniesieniu do których dokonane zostały zgłoszenia, ale prawa ochronne nie zostały jeszcze przyznane).

Wartość nabytych praw ochronnych na znaki towarowe jak i praw ze zgłoszeń znaków towarowych, które były elementami nabytego przedsiębiorstwa została ustalona przez rzeczoznawcę. Wnioskodawca podkreśla, że wartość jednostkowa niektórych z ww. praw została oszacowana na kwotę nie przekraczającą 3.500 zł, natomiast wg oszacowania rzeczoznawcy części praw ze zgłoszeń znaków towarowych istotnie przekracza wartość 3.500 zł.

Nabyte przez Wnioskodawcę zarejestrowane (na moment nabycia) znaki towarowe, na które udzielono praw ochronnych, są przez Wnioskodawcę zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kwalifikowane dla potrzeb opodatkowania podatkiem dochodowym jako wartości niematerialne i prawne. Spółka do kosztów uzyskania przychodu zalicza odpisy amortyzacyjne od ww. wartości niematerialnych i prawnych.

Natomiast wydatki poniesione na nabycie praw ze zgłoszeń, które nie spełniają definicji wartości niematerialnych i prawnych w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Wnioskodawca planuje zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo w momencie ujęcia wydatku w księgach rachunkowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatek na nabycie praw ze zgłoszeń znaków towarowych o wartości przekraczającej 3.500 zł oraz o wartości niższej niż 3.500 zł może być zakwalifikowany jednorazowo przez Wnioskodawcę jako koszt uzyskania przychodu w dacie ich poniesienia?

Zdaniem Wnioskodawcy, nabyte prawa ze zgłoszeń znaków towarowych mogą zostać jednorazowo zakwalifikowane jako koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w momencie poniesienia, tj. ujęcia w księgach rachunkowych.

Uzasadnienie.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1”.

Powołując się na wskazaną regulację prawną oraz dorobek doktryny i orzecznictwa w tym zakresie, należy wskazać, że kosztem uzyskania przychodów na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest wydatek:

1. faktycznie poniesiony przez podatnika,
2. definitywny (rzeczywisty), którego wartość została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
3. pozostający w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4. poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów,
5. który został właściwie udokumentowany,
6. nieznajdujący się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
   
   

W pierwszej kolejności należy wskazać, że w ocenie Wnioskodawcy nabyte prawa ze zgłoszeń rejestracyjnych znaków towarowych nie spełniają przesłanek zakwalifikowania ich jako wartości niematerialnych i prawnych (WNiP) na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W konsekwencji nabyte prawa nie podlegają amortyzacji podatkowej, zgodnie z regulacją art. 16b ust. 1 ww. ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera zamknięty katalog wartości niematerialnych i prawnych (WNiP), które podlegają amortyzacji podatkowej. Zgodnie z art. 16b ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. − Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119),
7. wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how),

− o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Prawa, które nie zostały wymienione wprost w zamkniętym katalogu ustawowym jako WNiP nie mogą zostać zaliczone do tej kategorii, a tym samym, nie stanowią WNiP na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, co oznacza, że wydatki na ich nabycie nie mogą być odnoszone w koszty poprzez odpisy amortyzacyjne.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje zatem, że WNiP stanowią prawa ochronne na znaki towarowe udzielane na warunkach określonych w ustawie − Prawo własności przemysłowej (art. 6 ust. 1 ustawy prawo własności przemysłowej − dalej: Ustawy PWP). Wśród podlegających amortyzacji WNiP nie znajdują się natomiast prawa ze zgłoszeń rejestracyjnych znaków towarowych, co do których nie doszło jeszcze do rejestracji. Zabieg ustawodawcy w tym zakresie jest celowy, gdyż ustawa PWP rozróżnia te dwie kategorie praw powiązanych ze znakami towarowymi, a zatem racjonalny ustawodawca nakazał podatkową amortyzację tylko jednego ze wskazanych praw. Podkreślić należy, że przedmiotem amortyzacji na podstawie art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie jest sam znak towarowy lub faktyczne wykorzystywanie niezarejestrowanego znaku, a prawo do znaku towarowego, wynikające z Ustawy PWP.

Stosownie do przepisów Ustawy PWP, znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa − w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy (art. 120 ust. 1 i 2 ustawy PWP). W orzecznictwie podkreśla się przy tym odrębność pojęcia znaku towarowego od pojęcia prawa do znaku towarowego. Powstanie znaku towarowego jest niezależne od jakiejkolwiek procedury prawnej. Staje się nim z momentem zastosowania wybranego przez przedsiębiorcę oznaczenia w funkcji znaku towarowego, a więc z oznaczaniem jego towarów i usług. Natomiast rejestracja znaku, która ma charakter fakultatywny, decyduje o nadaniu temu znakowi określonego przez szczegółowe regulacje prawne prawa ochronnego (np. NSA w wyroku z dnia 25 sierpnia 2010 r., sygn. akt II FSK 627/09).

Prawa z dokonanego w Urzędzie Patentowym zgłoszenia, na które nie zostało jeszcze udzielone prawo ochronne, a więc np. znak towarowy, wobec którego trwa procedura rejestracyjna, są zbywalne (zgodnie z art. 162 ust. 6 Ustawy PWP). Przedmiotem takiego przeniesienia nie jest prawo ochronne na znak towarowy − to bowiem nie zostało jeszcze udzielone − ale jak wskazuje orzecznictwo sądowe, ekspektatywa takiego prawa. Art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie przewiduje możliwości amortyzowania ekspektatywy praw ochronnych.

Z powyższego wynika więc, że prawo ochronne na znak towarowy jest WNiP, przy założeniu spełnieniu warunków przewidzianych przepisami ww. ustawy, podlegającą amortyzacji podatkowej. Natomiast prawo z dokonanego zgłoszenia, na które nie udzielono prawa ochronnego, nie może być uznane za wartość niematerialną i prawną, o której mowa w art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wykluczenie kwalifikacji wydatku poniesionego przez Wnioskodawcę na nabycie praw ze zgłoszeń znaków towarowych jako nabycia WNiP, pozwala na stwierdzenie, że wydatek powinien być bezpośrednio ujęty w kosztach uzyskania przychodów w całości na moment jego poniesienia, zwłaszcza, że dla wskazanego wydatku nie znajduje zastosowania katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodu, a w szczególności przepis art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy. Należy podkreślić, że ciężar nakładów na zakup przedsiębiorstwa w tym praw ze zgłoszeń znaków towarowych został poniesiony przez Wnioskodawcę w celu osiągnięcia przychodu, a prawa wykorzystywania znaków towarowych objętych zgłoszeniami (znaki te bowiem istnieją, nie są jednak jeszcze zarejestrowane we właściwym Urzędzie) są wykorzystywane w bieżącej działalności operacyjnej Wnioskodawcy do oznaczania/sprzedaży produktów spożywczych. Istnieje zatem związek poniesionego wydatku z uzyskiwanymi bądź też mogącymi zostać potencjalnie uzyskanymi przychodami, a kwalifikacja poniesionego wydatku jako kosztu uzyskania przychodów wynika z ogólnej regulacji przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tym samym, poniesione wydatki na nabycie praw ze zgłoszeń znaków towarowych nie powinny być kwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów poprzez dokonywanie odpisów amortyzacyjnych, ale mogą zostać uznane za koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy w całości jednorazowo w dacie poniesienia tego wydatku. Wnioskodawca pragnie przy tym zwrócić uwagę, iż stanowisko to znajduje potwierdzenie miedzy innymi w wydanej przez Ministra Finansów kilka miesięcy temu interpretacji indywidualnej z dnia 17 marca 2016 r. nr ILPB4/4510-1-28/16-2/ŁM.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W myśl tego przepisu podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Warunkiem zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest również to, aby dany wydatek nie był zawarty w katalogu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka nabyła odpłatnie przedsiębiorstwo, elementami którego były m.in. zarejestrowane znaki towarowe oraz zbywalne prawa wynikające ze zgłoszeń rejestracyjnych do znaków towarowych, w odniesieniu do których nie przyznane zostały jeszcze prawa ochronne. Spółka wykorzystuje oba rodzaje znaków do oznaczania wyrobów spożywczych w ramach prowadzonej działalności. Wartość jednostkowa niektórych z ww. praw została ustalona na kwotę nie przekraczającą 3.500 zł, a części ww. praw istotnie przekracza wartość 3.500 zł.

Odnośnie praw ze zgłoszeń znaków towarowych należy wskazać, ze ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera zamknięty katalog wartości niematerialnych i prawnych.

Zgodnie z art. 16b ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 1410),
7. wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Aby więc prawa do znaków towarowych, patentów i wzorów przemysłowych mogły zostać uznane za wartości niematerialne i prawne w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych muszą spełniać następujące warunki:

• muszą zostać nabyte przez podatnika,
• muszą nadawać się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,
• muszą być wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej albo oddane przez podatnika do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1,
• przewidywany okres ich wykorzystywania winien wynosić dłużej niż rok.
  
  

Zgodnie z art. 6 ust. 1 w związku z art. 162 ustawy Prawo własności przemysłowej, prawem zbywalnym są patenty oraz dodatkowe prawa ochronne na wynalazki, prawa ochronne na wzory użytkowe i znaki towarowe, a także prawa z rejestracji na wzory przemysłowe, topografie układów scalonych oraz oznaczenia geograficzne.

Jak stanowi art. 120 ustawy Prawo własności przemysłowej, znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa. Znakiem towarowym może być w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy. Na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne (art. 121 ww. ustawy). Natomiast zgodnie z art. 153 tej ustawy przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej. Przepis art. 162 ww. ustawy, dodaje ponadto, że prawo ochronne na znak towarowy jest zbywalne i podlega dziedziczeniu.

W celu uzyskania pełnej ochrony prawnej w odniesieniu do przedmiotów własności przemysłowej dla większości z nich wymagane jest:

• dokonanie ich zgłoszenia do Urzędu Patentowego RP,
• wydanie przez ten organ decyzji w sprawie udzielenia patentu, praw ochronnych lub praw z rejestracji.
  
  

W świetle powyższego należy podkreślić, że elementarnym warunkiem uznania za wartości niematerialne i prawne praw do znaków towarowych, wynalazków i wzorów przemysłowych jest ich zarejestrowanie, a nie zgłoszenie do rejestracji w Urzędzie Patentowym lub Urzędzie ds. Harmonizacji Rynku Wewnętrznego.

Brak jest zatem podstaw do uznania, że prawa ze zgłoszeń znaków towarowych stanowią podlegające amortyzacji wartości niematerialne i prawne, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W tym miejscu należy wskazać, że wydatki na nabycie praw ze zgłoszeń znaków towarowych zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodu. Jak wynika z opisu sprawy są wykorzystywane przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej działalności do oznaczania/sprzedaży produktów spożywczych. Tym samym na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym o osób prawnych mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Odnośnie natomiast do momentu zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów należy wskazać, że na podstawie kryterium stopnia powiązania danego wydatku z osiąganym przychodem, ustawodawca wyróżnia dwie kategorie kosztów podatkowych:

• koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami – ich poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów, możliwe jest zatem ustalenie, kiedy i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód,
• koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).
  
  

Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy zatem rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody.

Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów, nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec tego kosztami będą również koszty pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały poniesione w sposób racjonalny w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów).

W związku z powyższym należy uznać, że wydatki na nabycie praw ze zgłoszeń znaków towarowych stanowią koszty uzyskania przychodów pośrednio związane z przychodami, gdyż nie ma możliwości powiązania ich z powstaniem konkretnych przychodów. Wydatki te są przykładem kosztu poniesionego w celu osiągnięcia długofalowych korzyści, a nie konkretnego przychodu, dlatego też należy zakwalifikować je do kosztów pośrednich.

Moment potrącenia kosztów pośrednich wynika z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e ww. ustawy).

Z powyższego wynika zatem, że pod pojęciem „dzień poniesienia kosztu” należy rozumieć dzień, na który Spółka uwzględniła koszt w prowadzonych przez siebie księgach rachunkowych, za wyjątkiem kosztów ujętych jako rezerwy bądź bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów.

Reasumując − wydatki na nabycie praw ze zgłoszeń znaków towarowych o wartości przekraczającej 3.500 zł oraz o wartości niższej niż 3.500 zł z racji tego, że prawa ze zgłoszeń znaków towarowych nie stanowią wartości niematerialnych i prawnych, stanowią koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami. W konsekwencji powinny one zostać zaliczone do kosztów podatkowych Wnioskodawcy jednorazowo w dacie ich poniesienia.

Jednocześnie należy wskazać, że niniejsza interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem zapytania Wnioskodawcy. Tym samym tut. Organ nie odniósł się do ewentualnego ustalenia przez rzeczoznawcę wartości praw, które były elementem nabytego przedsiębiorstwa.

Ponadto należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenie sądu administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości niniejszej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, że – zdaniem Organu – teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w tym postępowaniu. W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, że zapadła ona w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.