Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB6/4510-257/15-2/AZ
z 26 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 24 sierpnia 2015 r. (data wpływu 26 sierpnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku obowiązku skorygowania przychodów i kosztów uzyskania przychodów, związanych z działalnością gospodarczą Nieruchomości, zwróconej wskutek rozwiązania Umowy sprzedaży – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 sierpnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku obowiązku skorygowania przychodów i kosztów uzyskania przychodów, związanych z działalnością gospodarczą Nieruchomości, zwróconej wskutek rozwiązania Umowy sprzedaży.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 23 maja 2012 roku Spółka zawarła ze spółką 4/113 G. spółka sp. z o. o. sp. k. umowę sprzedaży (dalej: „Umowa sprzedaży”) nieruchomości objętej aktem notarialnym sporządzonym, notariusza w Warszawie na mocy, której nabyła prawo użytkowania wieczystego nieruchomości stanowiącej działkę numer 113 oraz prawo własności posadowionych na tej działce budynków, budowli i urządzeń, stanowiących odrębne nieruchomości (dalej: Nieruchomość).

Transakcja do celów VAT została zakwalifikowana jako sprzedaż zwolniona z opodatkowania VAT.

Wnioskodawca oraz G. nie były i nie są podmiotami powiązanymi.

Po nabyciu Nieruchomości Spółka dzierżawiła nieruchomość na rzecz podmiotów niepowiązanych ze Spółką ani z G. i osiągała z tego tytułu przychody podatkowe. Dodatkowym źródłem przychodu podatkowego dla Wnioskodawcy była również cena uzyskana ze sprzedaży gruzu pochodzącego z rozbiórki jednego z położonych na Nieruchomości budynków. Z tytułu dzierżawy nieruchomości, a także sprzedaży gruzu Spółka rozpoznała przychód podatkowy w oparciu o zasady określone w art. 12 ust. l w związku z art. 12 ust. 3 i 3a.

Ponadto, Spółka poniosła wydatki: podatku od nieruchomości, opłaty za użytkowanie wieczyste oraz za dostarczanie mediów (prąd, woda, ścieki). Wydatki te zostały przez Spółkę uznane za koszt uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Z uwagi na fakt, że Wnioskodawca nie zapłacił ceny sprzedaży za nabytą Nieruchomość wynikającą z umowy sprzedaży z dnia 23 maja 2012 r. Spółka i G. złożyły w dniu 15 grudnia 2014 r. zgodne oświadczenie woli, objęte aktem notarialnym sporządzonym przez, notariusza w W., o rozwiązaniu/ odstąpieniu od Umowy sprzedaży (dalej: „Umowa rozwiązująca”). Jednocześnie, Wnioskodawca i G. zawarły umowę przeniesienia własności Nieruchomości z powrotem na Wnioskodawcę.

Z tytułu rozwiązania umowy sprzedaży G. wystawił fakturę korygującą.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle art. 12 ust. 1, ust. 3 i ust. 3a oraz w świetle art. 15 ust. 1, 4 oraz ust. 4b-e ustawy o CIT Spółka będzie zobowiązana do skorygowania odpowiednio przychodów i kosztów uzyskania przychodów na skutek rozwiązania Umowy sprzedaży w zakresie dotyczącym przychodów i kosztów podatkowych związanych z wykorzystywaniem do działalności gospodarczej Nieruchomości, która następnie została zwrócona G. w skutek rozwiązania Umowy sprzedaży?

Zdaniem Wnioskodawcy, w rezultacie rozwiązania Umowy sprzedaży nie będzie zobowiązana do dokonania korekty odpowiednio przychodów podatkowych i kosztów uzyskania przychodów związanych z wykorzystywaniem Nieruchomości do swojej działalności gospodarczej.

Na początku Wnioskodawca rozważy, czy na gruncie przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851 z późn. zm.) występuje obowiązek skorygowania przychodów powstałych w okresie pomiędzy zawarciem Umowy Sprzedaży a zawarciem Umowy rozwiązującej, które były związane z użytkowaniem Nieruchomości.

Ustawa o CIT nie zawiera definicji przychodu. W art. 12 ust. 1 ustawy o CIT znajduje się jedynie przykładowe wyliczenie przychodów podatkowych. Dlatego aby stwierdzić, czy dany przyrost majątkowy powinien zostać uznany za przychód podatkowy należy się odwołać do poglądów formułowanych przez orzecznictwo sądowo-administracyjne w tym zakresie.

Tytułem przykładu można przywołać wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: NSA) z 30 kwietnia 2015r., sygn. II FSK 759/13 w którym stwierdzono: „za przychód podatkowy można uznać każde przysporzenie majątkowe o charakterze trwałym, których rzeczywiste otrzymanie a w niektórych przypadkach już sam fakt, iż są należne powoduje obowiązek zapłaty podatku, o ile nie zachodzi wyłączenie z art. 12 ust. 4 u.p.d.o.p. przychód występuje nie tylko w sytuacji gdy dojdzie do zwiększenia aktywów podatnika, ale również gdy nastąpi zmniejszenie zobowiązań”. Podobny pogląd wyraził też NSA w innych wyrokach np.: wyrok NSA z 15 października 2014 r., sygn. II FSK 2298/12, czy w wyrok NSA z 4 września 2013r., sygn. II FSK 2512/11.

Mając na uwadze powyższe orzeczenia, należy stwierdzić, że przychodem jest każde trwałe i definitywne przysporzenie majątkowe mające charakter zwiększenia aktywów lub zmniejszenia pasywów. Definicja przychodu składa się zatem z dwóch istotnych elementów: czynnika temporalnego (definitywnego i trwałego przysporzenia majątkowego) oraz z czynnika materialnego (zwiększenia aktywów lub zmniejszenia pasywów).

Spółka uzyskany z tytułu dzierżawy nieruchomości przychód, rozpoznała, jako przychód z działalności gospodarczej na podstawie art. 12 ust. 3, który stanowi: „Za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont”.

Natomiast data powstania przychodu należnego, o którym mowa w art. 12 ust. 3 ustawy o CIT została określona na podstawie art. 12 ust. 3a tejże ustawy: „Za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności”.
   
   

Odnosząc się do definicji przychodów sformułowanej przez orzecznictwo sądów administracyjnych, Wnioskodawca podkreśla, że rozpoznany przez niego przychód (z tytułu dzierżawy gruntu oraz sprzedaży gruzu) miał charakter trwały i definitywny, gdyż uzyskane w ten sposób przysporzenie majątkowe nie będzie podlegało zwrotowi na skutek rozwiązania Umowy sprzedaży. W sposób trwały nastąpiło też zwiększenie aktywów Wnioskodawcy na skutek otrzymania od dzierżawców czynszu oraz ceny za gruz. W ten sposób uzyskany przez Wnioskodawcę przychód spełnia definicję sformułowaną przez sądy administracyjne.

Stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie znajduje potwierdzenie w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 21 maja 2008 r. (sygn. ILPB3/423-142/08-4/HS). W stanie faktycznym powołanej interpretacji wnioskodawca wskazał, że dokonał sprzedaży nieruchomości, a z uwagi na konieczność dalszego jej wykorzystywania w prowadzonej przez siebie działalności wydzierżawił ją. Wnioskodawca wskazał następnie, że: „XxX” S.A. i Spółka w drodze porozumień rozwiązują:

• umowę leasingu operacyjnego naniesień,
  
• umowę dzierżawy gruntu,
  
• umowę sprzedaży gruntu i naniesień, a także umowę przedwstępną sprzedaży.
  
  

Konsekwencją powyższego jest, że strony porozumienia zwracają sobie cenę sprzedaży, po której „XxX” S.A. nabyła grunt i naniesienia, co pozostaje w zgodzie z dyspozycją art. 497 Kodeksu cywilnego. Na tle tak przestawionego stanu faktycznego wnioskodawca zadał pytanie, „czy w przypadku rozwiązania umowy dzierżawy gruntu Spółka będzie zobowiązana do skorygowania wstecz in minus kosztów uzyskania przychodów o wartość miesięcznych rat czynszu dzierżawnego”. W ocenie Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu „ (...) jeżeli Spółka zawarła umowę dzierżawy gruntu, która w momencie jej zawarcia spełniała przytoczone powyżej przesłanki, w związku z czym miesięczne raty czynszu stanowiły jej koszty uzyskania przychodów, a następnie umowa ta zostanie rozwiązana przed upływem okresu na jaki została zawarta, to fakt ten nie spowoduje, iż dotychczas dokonane opłaty powinny być uznane za wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Takiego skutku rozwiązania umowy dzierżawy nie przewidują przepisy art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Tak więc, uznać należy, iż pomimo wcześniejszego rozwiązania umowy, poniesione do tego momentu przez Spółkę miesięczne raty czynszu pozostają kosztem uzyskania przychodów, pod warunkiem wykazania związku pomiędzy ich poniesieniem a uzyskaniem przychodu. Biorąc powyższe pod uwagę, jeżeli grunty będące przedmiotem umowy dzierżawy były wykorzystywane w działalności gospodarczej Spółki wszelkie raty czynszu poniesione w trakcie trwania tej umowy podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Zatem w ocenie Dyrektora Izby Skarbowej, okoliczność że rozwiązane zostaną: umowa dzierżawy, na mocy której wnioskodawca dzierżawił nieruchomość i z tego tytułu płacił czynsz oraz umowa sprzedaży, co skutkuje tym, że zniweczony zostaje skutek rozporządzający (nieruchomość pozostaje własnością wnioskodawcy, a więc nie jest w dalszym ciągu dzierżawiona) nie wpływa na podatkowoprawną kwalifikację zapłaconych rat czynszowych, które w dalszym ciągu stanowią koszt uzyskania przychodów.

Należy uznać, że tym bardziej w sytuacji opisanej przez Wnioskodawcę w niniejszym wniosku w sytuacji, gdy rozwiązana została wyłącznie Umowa sprzedaży, bowiem umowa dzierżawy była zawarta z podmiotem trzecim, podatkowoprawna kwalifikacja rat czynszowych płaconych przez dzierżawcę na rzecz Spółki nie może ulec zmianie. Raty te powinny w dalszym, więc ciągu stanowić przychód podatkowy Spółki, należny jej w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zdaniem Wnioskodawcy zawarcie Umowy rozwiązującej w żaden sposób nie wpływa na charakter uzyskanych przez niego przychodów. Wszystkie przychody osiągnięte przez Wnioskodawcę, w związku z wykorzystaniem Nieruchomości, w okresie od dnia zawarcia Umowy sprzedaży do momentu zawarcia Umowy rozwiązującej nie tracą charakteru trwałego i definitywnego przysporzenia majątkowego. Pozostają one też w ścisłym związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Wnioskodawcę, bowiem w okresie do zawarcia Umowy rozwiązującej Wnioskodawca działał wyłącznie we własnym imieniu i na własną rzecz.

Wzajemne rozliczenia wynikające z zawarcia Umowy rozwiązującej nie będą też miały zdaniem Wnioskodawcy żadnego znaczenia w przedmiotowej sprawie. Na gruncie prawa cywilnego rozliczenia między Spółką a G. stanowią transakcje/zdarzenia niezależne od wierzytelności przysługujących Spółce z tytułu dzierżawy Nieruchomości czy z tytułu sprzedaży gruzu. Dlatego również w prawie podatkowym należy rozpatrywać je oddzielnie. Podkreślenia wymaga fakt, że zawarcie Umowy rozwiązującej nie ma wpływu na wynikającą ze stosunku zobowiązaniowego zawartego przez Spółkę z dzierżawcami wierzytelność do zapłaty czynszu dzierżawnego oraz wierzytelność do zapłaty ceny za sprzedany gruz. Wierzytelności te w dalszym ciągu pozostaną należne Wnioskodawcy, a zatem w dalszym ciągu powinny stanowić jego przychód zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT. Rozwiązanie Umowy sprzedaży pozostaje bez wpływu na ważność umów dzierżawy czy sprzedaży gruzu. W okresie pomiędzy zawarciem Umowy sprzedaży a jej rozwiązaniem Spółka pozostawała właścicielem Nieruchomości zachowując pełne prawo do dysponowania nimi i czerpania z nich korzyści. W związku z powyższym, należy uznać, że ewentualne rozliczenia między Spółką a Gaston nie mogą wpływać na uznanie bądź nie pewnych przysporzeń majątkowych za przychody podatkowe.

Należy ponadto podkreślić, że ustawa o CIT nie zawiera również przepisów, które nakładałyby na Wnioskodawcę, w przedstawionej sytuacji, obowiązek dokonania korekty przychodów. Ponadto nie istnieją żadne ograniczenia wyłączające możliwość uznania za przychód przysporzeń majątkowych wynikających z wykorzystywania w działalności gospodarczej nabytej nieruchomości, która później została zwrócona na skutek rozwiązania umowy sprzedaży.

Dlatego biorąc pod uwagę powyższe rozważania Wnioskodawca uważa, że nie będzie miał obowiązku dokonania korekty przychodów powstałych w okresie do dnia zawarcia Umowy rozwiązującej, a związanych z wykorzystywaniem Nieruchomości do działalności gospodarczej.

Wnioskodawca uważa też, że na gruncie przepisów ustawy o CIT nie występuje także obowiązek skorygowania kosztów uzyskania przychodów poniesionych w okresie pomiędzy dniem zawarcia Umowy sprzedaży a dniem zawarcia Umowy rozwiązującej, które pozostają w związku z Nieruchomością.

W pierwszej kolejności należy określić czy wydatki poniesione przez Wnioskodawcę (opisane w stanie faktycznym niniejszego wniosku) mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT: „Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1”.

Mając na uwadze powyższą definicję, należy wskazać, że aby dany wydatek mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodu konieczne jest spełnienie dwóch podstawowych przesłanek. Po pierwsze wydatek taki powinien spełniać definicję kosztu uzyskania przychodów, o której mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Po drugie wydatek taki nie może stanowić wydatku ujętego w zamkniętym katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Zdaniem Wnioskodawcy art. 16 ust. 1 nie zawiera żadnych ograniczeń odnoszących się do wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę, a będących przedmiotem wniosku. Dlatego w celu określenia, czy Wydatki poniesione przez Spółkę stanowią koszty uzyskania przychodów należy odnieść się wyłącznie do dyspozycji art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z definicją z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu, zachowania lub zabezpieczenia źródła. Do pierwszej grupy kosztów możemy zaliczyć wydatki ponoszone przez podatnika, których celem jest zwiększenie majątku podatnika. Natomiast koszty zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów są ukierunkowane na utrzymanie przez podatnika korzystnych dla niego warunków gospodarczych, czy też zmniejszenie straty. Wydatkami takimi będą m. in.: likwidacja nierentownej inwestycji, przedterminowe rozwiązanie umowy dzierżawy w sytuacji, gdy przestała ona być biznesowo użyteczna, czy też zapłacona kontrahentowi kara umowna. Jako niezwykle istotny podkreśla się związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy konkretnym wydatkiem a zamiarem podatnika osiągnięcia przychodu lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodu. Tytułem przykładu można wskazać wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 stycznia 2012 r., w którym stwierdzono: „W sprawie niniejszej zasadniczym kryterium uznania danego kosztu za koszt podatkowy jest ustalenie, czy poniesiona on została „w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia przychodów”. Analiza tego normatywnego zwrotu wskazuje, że odnosi się on zarówno do przychodów i źródeł faktycznie osiągniętych, jak i tych, których podatnik mógł racjonalnie (obiektywnie) oczekiwać, że zostaną osiągnięte. Za takim rozumieniem przemawia użycie przez ustawodawcę określenia „w celu ...”. Określenie „w celu” oznacza pozostawanie wydatku (kosztu) w takim związku z przychodami lub zachowaniem albo zabezpieczeniem ich źródła, że poniesienie go ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródeł”.

Zdaniem Wnioskodawcy poniesione przez niego wydatki związane z Nieruchomością wykazują właśnie związek przyczynowo-skutkowy z przychodem, który został opodatkowany przez Wnioskodawcę. Zostały one bowiem poniesione w celu osiągnięcia przychodu z tytułu umowy dzierżawy oraz umowy sprzedaży gruzu. Wszystkie te wydatki przyczyniały się albo do samej możliwości wydzierżawienia nieruchomości (opłaty za użytkowanie wieczyste i podatek od nieruchomości) albo do zwiększenia atrakcyjności Nieruchomości (opłaty za dostarczenie różnego rodzaju mediów, prądu, wody). Wszystkie te wydatki był zatem ściśle związane z umową dzierżawy nieruchomości, która przynosiła Wnioskodawcy przychód podatkowy zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o CIT. Dlatego ich związek z osiąganiem przychodu i kwalifikacja, jako kosztów uzyskania przychodów nie powinna budzić wątpliwości. W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy poniesione przez niego wydatki związane z Nieruchomością powinny zostać uznane za koszt uzyskania przychodów.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie uznania wydatków poniesionych na Nieruchomość wykorzystywaną do działalności gospodarczej, która następnie została zwrócona na skutek Rozwiązania Umowy znajduje potwierdzenie w cytowanej już wyżej powyżej interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (ILPB3/423-142/08-4/HS), w której potwierdzone zostało, że rozwiązanie umowy sprzedaży gruntu oraz umowy jego dzierżawy nie pociąga za sobą konieczności dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów w zakresie wykazanego uprzednio, jako kosztu czynszu dzierżawnego.

W konsekwencji, po zawarciu Umowy rozwiązującej w przypadku, w którym to Spółka była wydzierżawiającym raty czynszu płacone na jej rzecz przez dzierżawiącego powinny stanowić jej przychód podatkowy, ale jednocześnie Spółka powinna być uprawniona do wykazania, jako kosztu uzyskania przychodów kosztów, które pozostają w związku z tym przychodem.

Ponadto zdaniem Spółki art. 15 ustawy o CIT, ani żaden inny przepis ustawy o CIT nie nakazuje wyłączenia z kosztów podatkowych wydatków, które zostały dokonane w związku z wykorzystywaniem Nieruchomości do działalności gospodarczej Spółki, która następnie została zwrócona na skutek Rozwiązania Umowy sprzedaży.

Zasady potrącalności kosztów uzyskania przychodów określone zostały w art. 15 ust. 4 oraz ust. 4b-4e. Zasady te zdaniem Wnioskodawcy nie odnoszą się jednak w żaden sposób do obowiązku dokonania korekty kosztów, które poniesiono w związku z wykorzystywaniem Nieruchomości do działalności gospodarczej Spółki, a która następnie została zwrócona na skutek rozwiązania umowy sprzedaży, dlatego kwestie potrącalności kosztów uzyskania przychodów nie będą podlegać analizie w przedmiotowym wniosku.

Zdaniem Wnioskodawcy również zawarcie Umowy rozwiązującej w żaden sposób nie wpływa na kwalifikację wydatków, jako kosztów uzyskania przychodów. Wszystkie wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w okresie od zawarcia Umowy sprzedaży do momentu jej rozwiązania nie tracą charakteru kosztów uzyskania przychodów. Pozostają one w ścisłym związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Wnioskodawcę oraz czerpanymi z tej działalności przychodami opodatkowanymi, co zostało już dokładnie opisane wyżej.

Również wzajemne rozliczenia wynikające z Umowy rozwiązującej nie będą miały zdaniem Wnioskodawcy żadnego znaczenia dla odpowiedzi na pytanie postawione przez Wnioskodawcę. Rozwiązanie Umowy sprzedaży pozostaje bez wpływu na ważność umów dzierżawy czy sprzedaży gruzu. W okresie pomiędzy zawarciem Umowy sprzedaży a jej rozwiązaniem Spółka pozostawała właścicielem Nieruchomości zachowując pełne prawo do dysponowania nimi i czerpania z nich korzyści. Zatem rozwiązanie Umowy sprzedaży nie wpływa na kwalifikację danych wydatków, jako kosztów uzyskania przychodów. Na gruncie prawa cywilnego rozliczenia między Spółką a G. stanowią transakcje/zdarzenia niezależne od wydatków, które Spółka dokonała na potrzeby Nieruchomości.

Reasumując tę część wywodu, Wnioskodawca uważa, że w związku poniesieniem wydatków na Nieruchomość wykorzystywaną do działalności gospodarczej, która następnie została zwrócona w skutek Rozwiązania Umowy, wydatki te powinny zostać uznane za koszty uzyskania przychodów. Jednocześnie Spółka nie będzie miała obowiązku dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów w związku z zawarciem Umowy rozwiązującej.

Podsumowując całość argumentacji zaprezentowanej we wniosku, Spółka uważa, że w związku z uzyskaniem przychodów i poniesieniem kosztów uzyskania przychodów powstałych w związku z Nieruchomością, która następnie została zwrócona G. w skutek zawarcia Umowy rozwiązującej, Spółka nie jest zobowiązana do dokonania odpowiednio korekty przychodów i kosztów uzyskania przychodów osiągniętych/poniesionych w związku z działalnością gospodarczą Spółki prowadzoną przy wykorzystaniu Nieruchomości w okresie od zawarcia Umowy sprzedaży do zawarcia Umowy rozwiązującej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie braku obowiązku skorygowania przychodów i kosztów uzyskania przychodów, związanych z działalnością gospodarczą Nieruchomości, zwróconej wskutek rozwiązania Umowy sprzedaży, jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.