Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB4/4510-1-159/15-2/ŁM
z 20 lipca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej przedstawione we wniosku z dnia 22 kwietnia 2015 r. (data wpływu 27 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 kwietnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest przedsiębiorstwem zajmującym się przede wszystkim poborem, uzdatnianiem i dostarczaniem wody dla mieszkańców X i okolic, a także odprowadzaniem i oczyszczaniem ścieków.

Spółka w ramach swojej działalności musi dokonywać prac związanych z naprawą i wymianą odcinków sieci wodociągowych i kanalizacyjnych. Konieczność wskazanych robót wynika przede wszystkim ze stanu technicznego sieci (np. zmniejszona przepustowość, pęknięcia, korozja), a także z konieczności spełnienia wymogów ustawowych dotyczących dróg publicznych.

W związku z powyższym Spółka ponosi i będzie w przyszłości ponosić koszty związane z przeprowadzanymi pracami, które można podzielić na:

• wymianę zużytego rurociągu (lub jego fragmentu) na nowy, położony w miejsce poprzedniego, który uległ zużyciu. Konieczność wymiany spowodowana jest stanem technicznym sieci, który negatywnie wpływa na przepustowość rur oraz na jakość dostarczanej wody. Zdarza się również, że stan techniczny rurociągów pozwala na dalsze jego użytkowanie, jednak Spółka ze względów ekonomicznych decyduje się na wcześniejszą wymianę. Decyzję taką Spółka podejmuje w sytuacji, gdy w miejscach położenia rurociągów dokonywane są wykopy z innych powodów niż konieczność naprawy sieci. Spółka postanawia o wymianie po przeprowadzeniu analizy osiągnięcia możliwych oszczędności wskutek tego, że w przyszłości nie musiałaby już sama ponosić bardzo wysokich kosztów prac wykopowych. Działania te nie powodują zmiany w parametrach odbioru, zdolności wytwórczej czy też jakości świadczonych usług w stosunku do parametrów oczekiwanych;
• wyłączenie zużytego rurociągu z sieci, a następnie położenie obok niego nowego fragmentu rurociągu, w wyniku zużycia starego rurociągu. Tę metodę stosuje się, gdy wykopywanie starych rurociągów okazuje się ekonomicznie nieuzasadnione lub niemożliwe, np. ze względu na warunki techniczne i topograficzne oraz utrudniony dostęp do sieci i konieczne jest stworzenie nowej trasy przebiegu rurociągu (lub jego fragmentu);
• wyłączenie rurociągu z sieci, a następnie położenie obok niego nowego fragmentu rurociągu ze względu na konieczność usunięcia fragmentu rurociągu z pasa jezdni i stworzenie następnie nowej trasy przebiegu rurociągu (lub jego fragmentu) zgodnie z wymogami prawnymi przewidzianymi w ustawie z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j. Dz.U. 2013.260, dalej: ustawa o drogach publicznych).
  
  

Podkreślenia wymaga fakt, iż opisane wyżej i prowadzone przez Spółkę prace ze względu na postęp techniczny oraz efektywność i opłacalność przyjmowanych rozwiązań dokonywane są przy użyciu nowych materiałów, które obecnie powszechnie wykorzystuje się przy tego typu przedsięwzięciach.

Spółka prowadzi również prace dotyczące rurociągów przy zastosowaniu nowoczesnych technologii, takich jak relining, cracking oraz cementowanie:

• przez zastosowanie techniki reliningu powstaje szczelny system „rura w rurze”. Technologia ta pozwala na łatwą i szybką wymianę instalacji. Właściwości strukturalne i hydrauliczne tak powstałej sieci nie odbiegają od wymogów, które spełniał „stary” system przed zużyciem. Relining polega na wsunięciu bądź wciągnięciu nowych rur do remontowanego rurociągu i wypełnieniu przestrzeni pomiędzy zewnętrzną a wewnętrzną rurą odpornym na działanie obciążeń materiałem. W ten sposób wewnętrzne rury zostają unieruchomione w jednej pozycji i mogą przejąć całe obciążenie strukturalne;
• cracking umożliwia wymianę uszkodzonych rurociągów przy wykorzystaniu trasy starego przewodu, bez konieczności dokonywania liniowych wykopów oraz bez istotnej ingerencji w panujące warunki wodno-gruntowe. Wymiana rurociągu polega na wprowadzeniu siłownikiem urządzenia specjalnych, nieskręcanych (przez co niepodatnych na złamania) żerdzi do wnętrza istniejącego przewodu, następnie doczepieniu z drugiej strony noża tnącego i wciągnięciu nowej rury w miejsce skruszonej, starej rury. Możliwa jest również praca polegająca nie na skruszeniu, lecz całkowitym wyciągnięciu starej rury;
• cementowanie jest metodą renowacji rurociągów przy pomocy wtłaczania wykładziny z zaprawy cementowej.
  
  

Jednocześnie celem opisanych wyżej robót jest przywrócenie rurociągów do stanu pierwotnej użyteczności (z dnia ich przyjęcia do używania) bądź zachowanie ich obecnej użyteczności.

W związku z ponoszonymi wydatkami Spółka ma wątpliwości w zakresie kwalifikacji poniesionych kosztów w ramach przeprowadzanych prac na gruncie PDOP.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy opisane w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym koszty ponoszone w ramach prac polegających na wymianie rurociągu na nowy, położony w miejsce poprzedniego, przy użyciu nowych materiałów, należy zaliczyć na gruncie ustawy o PDOP do bieżących kosztów uzyskania przychodów (wydatki remontowe)?
2. Czy opisane w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym koszty ponoszone w ramach prac polegających na wyłączeniu zużytego rurociągu (lub jego fragmentu) z sieci, a następnie położenie obok niego nowego fragmentu rurociągu, w wyniku zużycia starego rurociągu, należy zaliczyć na gruncie ustawy o PDOP do bieżących kosztów uzyskania przychodów (wydatki remontowe)?
3. Czy opisane w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym koszty ponoszone w ramach prac polegających na wyłączeniu rurociągu (lub jego fragmentu) z sieci, ze względu na konieczność (wynikającą z odpowiednich przepisów prawa powszechnego) usunięcia fragmentu rurociągu z pasa jezdni i następnie stworzenie nowej trasy przebiegu rurociągu (lub jego fragmentu) należy zaliczyć na gruncie ustawy o PDOP do bieżących kosztów uzyskania przychodów (wydatki remontowe)?
4. Czy opisane w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym koszty ponoszone w ramach prac polegających na zastosowaniu nowych technologii dotyczących rurociągów (relining, cracking, cementowanie) należy zaliczyć na gruncie ustawy o PDOP do bieżących kosztów uzyskania przychodów (wydatki remontowe)?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

Zdaniem Wnioskodawcy opisane w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym koszty ponoszone w ramach prac polegających na wymianie rurociągu na nowy, położony w miejsce poprzedniego, przy użyciu nowych materiałów, należy zaliczyć na gruncie ustawy o PDOP do bieżących kosztów uzyskania przychodów (wydatki remontowe).

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Zdaniem Wnioskodawcy opisane w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym koszty ponoszone w ramach prac polegających na wyłączeniu zużytego rurociągu (lub jego fragmentu) z sieci, a następnie położenie obok niego nowego fragmentu rurociągu, w wyniku zużycia starego rurociągu, należy zaliczyć na gruncie ustawy o PDOP do bieżących kosztów uzyskania przychodów (wydatki remontowe).

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3.

Zdaniem Wnioskodawcy opisane w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym koszty ponoszone w ramach prac polegających na wyłączeniu rurociągu (lub jego fragmentu) z sieci, ze względu na konieczność (wynikającą z odpowiednich przepisów prawa powszechnego) usunięcia fragmentu rurociągu z pasa jezdni i następnie stworzenie nowej trasy przebiegu rurociągu (lub jego fragmentu) należy zaliczyć na gruncie ustawy o PDOP do bieżących kosztów uzyskania przychodów (wydatki remontowe).

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 4.

Zdaniem Wnioskodawcy opisane w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym koszty ponoszone w ramach prac polegających na zastosowaniu nowych technologii dotyczących rurociągów (relining, cracking, cementowanie) należy zaliczyć na gruncie ustawy o PDOP do bieżących kosztów uzyskania przychodów (wydatki remontowe).

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Kwestią wymagającą rozstrzygnięcia w opisanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym jest to, czy ponoszone wydatki należy zakwalifikować jako wydatki związane z pracami o charakterze remontowym czy też modernizacyjnym, a więc prowadzącymi do ulepszenia środka trwałego na gruncie ustawy o PDOP.

Uwagi ogólne.

Remont a ulepszenie na gruncie ustawy o PDOP.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP kosztami uzyskania przychodów (dalej: KUP) są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP.

Zgodnie art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy o PDOP nie uważa się za KUP wydatków na ulepszenie środków trwałych, które powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

Ulepszenie środka trwałego polega na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji.

Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy spełnione są następujące warunki:

• suma wydatków poniesionych na ulepszenie w danym roku podatkowym przekracza 3,5 tys. PLN,
• wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania.
  
  

Wzrost wartości użytkowej może być mierzony m.in. okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Pojęcia takie jak przebudowa, remont, rekonstrukcja, adaptacja czy modernizacja nie są zdefiniowane w ustawie o PDOP. Pojęcie remontu również nie występuje w tej ustawie, dlatego też zasadne jest zasięgnięcie w tym zakresie do przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 1409 ze zm.; dalej: Prawo budowlane).

Zgodnie z art. 3 pkt 8 Prawa budowlanego remontem jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym. Remont ma na celu przywrócenie pierwotnego stanu technicznego użytkowego środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych, nie zmieniając przy tym jego charakteru i funkcji.

Natomiast ulepszenie ma miejsce w sytuacjach, w których następuje:

• przebudowa, tj. zmiana (poprawienie) istniejącego stanu środka trwałego na inny bez zwiększenia powierzchni/kubatury,
• rozbudowa, tj. powiększenie (rozszerzenie) składników majątkowych, w szczególności budynków i budowli, linii technologicznych itp.,
• adaptacja, tj. przystosowanie (przerobienie) składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż ten, do którego był pierwotnie przeznaczony albo nadania mu nowych cech użytkowych,
• rekonstrukcja, tj. odtworzenie (odbudowanie) zużytych całkowicie lub częściowo składników majątkowych,
• modernizacja, tj. unowocześnienie środka trwałego.
  
  

Spółka wskazuje, iż prace opisane w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym ze względu na postęp techniczny oraz efektywność i opłacalność przyjmowanych rozwiązań dokonywane są przy użyciu nowych materiałów, które obecnie powszechnie wykorzystuje się przy tego typu przedsięwzięciach. Przy czym podkreślenia wymaga fakt, iż wykorzystanie przy pracach dotyczących rurociągów nowych materiałów nie wpływa na zmianę właściwości użytkowej sieci.

W tym momencie wskazać należy, iż definicja remontu określona w Prawie budowlanym dopuszcza stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym, o ile prace mają na celu odtworzenie stanu pierwotnego przez przywrócenie stanu technicznego i użytkowego.

Takie stanowisko jest powszechnie akceptowane przez organy podatkowe i sądy administracyjne. Przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 11 grudnia 2013 r. sygn. akt IPTPB3/423-358/13-4/KJ wskazał, iż „zgodnie z brzmieniem definicji zawartej w prawie budowlanym, użycie innych materiałów budowlanych niż stosowane pierwotnie nie wyklucza klasyfikacji prowadzonych prac jako prac remontowych. Zastosowanie nowocześniejszych materiałów lub technologii nie przesądza więc o braku możliwości zakwalifikowania danego wydatku jako wydatku na prace remontowe. Zasadniczym kryterium stosowanym dla rozróżnienia, w sprawach podatkowych, remontu od ulepszenia jest bowiem wzrost wartości użytkowej danego środka trwałego”.

Również organy podatkowe w interpretacjach z lat wcześniejszych stały na podobnym stanowisku. Przykładowo Urząd Skarbowy w informacji o zakresie stosowania prawa podatkowego z dnia 16 grudnia 2004 r. sygn. akt US/3-PDM/413-31/04, w której stwierdził, że „(...) wyroby użyte do wymiany zużytych elementów środka trwałego na nowe, wykonane z nowocześniejszych materiałów, nie zmieniają charakteru wykonanych prac, należy bowiem uwzględniać zmieniającą się rzeczywistość gospodarczą i postęp techniczny. Nie można uznać, że każda wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe z zastosowaniem nowocześniejszych materiałów jest ulepszeniem”.

Podobne zdanie wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 9 lutego 2001 r. (sygn. akt I SA/Gd 1813/98), w którym stwierdzono „Nie można zaprzeczyć, iż ocieplenie obiektu styropianem w miejsce zniszczonych płyt suprema powinno przynieść oszczędności energii cieplnej, ta okoliczność nie może mieć jednak rozstrzygającego wpływu na charakter przeprowadzonych prac. Podobnie nie można uznać, iż wymiana zniszczonych okien na parterze budynku, których istnienia organ nie kwestionował, i zniszczonych drzwi wejściowych do obiektu stanowi jego ulepszenie, nawet, jeżeli wymienione elementy są technologicznie nowocześniejsze. Trudno przyjąć, iż właściciel zmuszony do wymiany zniszczonych elementów obiektu stosuje materiały nieodpowiadające wymogom technicznym i stosowanym standardom”.

Ad 1

J ak już zostało wskazane w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, konieczność wymiany zużytego rurociągu (lub jego fragmentu) na nowy, położony w miejsce poprzedniego, jest spowodowana stanem technicznym sieci, który negatywnie wpływa na przepustowość rur oraz na jakość dostarczanej wody.

W związku z tym Spółka, wymieniając rurociąg (lub jego fragment) przy wykorzystaniu nowych materiałów, ma na celu jedynie przywrócenie pierwotnych cech użytkowych istniejących odcinków rurociągu (ich fragmentów). Wskutek przeprowadzonych robót zachowane zostaną te same parametry odbioru oraz nie zwiększy się zdolność wytwórcza czy też jakość świadczonych usług w porównaniu do stanu, gdy pierwotne sieci były zdatne do użytku. Biorąc pod uwagę powyższe opisane działania, zdaniem Wnioskodawcy, nie stanowią ulepszenia, ponieważ nie wiążą się z przebudową, rozbudową, adaptacją, rekonstrukcją czy też modernizacją środka trwałego.

Ad 2 i 3

Poza opisanymi wyżej pracami Wnioskodawca podejmuje również inne polegające na tym, że nowy rurociąg (lub jego fragment) kładziony jest obok starej sieci zamiast dokładnie w miejscu położenia wymienianego rurociągu (lub jego fragmentu).

Zdarza się bowiem, że wykopywanie starych rurociągów (ich fragmentów) okazuje się ekonomicznie nieuzasadnione lub niemożliwe, np. ze względu na warunki techniczne i topograficzne oraz utrudniony dostęp do sieci.

Konieczność usunięcia fragmentu rurociągu z pasa jezdni i następnie stworzenie nowej trasy przebiegu rurociągu (lub jego fragmentu) może wynikać również z wymogów przewidzianych w ustawie o drogach publicznych.

Wnioskodawca odnosi się w jednym miejscu do pytania numer 2 i 3, bowiem prowadzone prace, będące przedmiotem tych pytań, mają tożsamy charakter, różna jest jedynie przyczyna ich podejmowania.

W uwagach ogólnych Spółka wskazała, w jakich sytuacjach ma miejsce ulepszenie środka trwałego na gruncie Prawa budowlanego. Poniżej Wnioskodawca odnosi te sytuacje do prac wykonywanych w ramach stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego objętych pytaniami numer 2 i 3, bowiem w ich ramach pojawia się element zmiany miejsca ułożenia rurociągu (lub jego fragmentu).

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż prace opisane w niniejszym punkcie nie mogą być zakwalifikowane jako:

• przebudowa, tj. zmiana (poprawienie) istniejącego stanu środka trwałego na inny bez zwiększenia powierzchni/kubatury – ze względu na to, iż prace nie poprawiają stanu technicznego lub użytkowego rurociągów (lub ich fragmentów),
• rozbudowa, tj. powiększenie (rozszerzenie) składników majątkowych, w szczególności budynków i budowli, linii technologicznych itp. – poprowadzenie nowej sieci obok starego rurociągu nie wpłynie na zwiększenie przepustowości rur, nie spowoduje również poprawienia ich zdolności wytwórczej. Konieczność przeprowadzenia nowego rurociągu obok starej sieci wynika z nieopłacalności wykopu pierwotnej rury lub jest związana z wymogami ustawowymi. Po wykonaniu opisanych czynności rurociąg nie ulega zatem rozbudowie (nie powiększa się jego zasięg i zdolność do pełnienia jego funkcji),
• adaptacja, tj. przystosowanie (przerobienie) składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż ten, do którego był pierwotnie przeznaczony albo nadania mu nowych cech użytkowych – jak wskazano wyżej, Spółka podczas dokonywania prac kieruje się jedynie przywróceniem stanu pierwotnego sieci, będą przez Spółkę wykorzystywane w niezmieniony sposób i w takim samym zakresie,
• rekonstrukcja, tj. odtworzenie (odbudowanie) zużytych całkowicie lub częściowo składników majątkowych – przedmiotowe prace mają na celu jedynie przywrócenie pierwotnej funkcji rurociągowi (lub jego fragmentowi) i w ich zakresie nie odbywa się proces odbudowy (odtworzenia) rurociągu,
• modernizacja, tj. unowocześnienie środka trwałego – zgodnie z definicją remontu zawartą w prawie budowlanym dopuszczalne jest stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym, o ile prace mają na celu odtworzenie stanu pierwotnego przez przywrócenie stanu technicznego i użytkowego. W związku z postępem technicznym i względami ekonomicznymi Spółka wykorzystuje nowe materiały przy przeprowadzanych pracach, przy czym wykorzystanie ich nie powoduje unowocześnienia środka trwałego – nie prowadzi bowiem do zmiany jego funkcjonalności oraz nie wpływa na zwiększenie zakresu użyteczności.
  
  

Powyższa analiza prowadzi do wniosku, że w analizowanych sytuacjach nie występuje ulepszenie w rozumieniu Prawa budowlanego. Co więcej w opisanych wyżej przypadkach Spółka przywraca jedynie pierwotne funkcje użytkowe sieci (bądź zachowuje te funkcje w przypadku prac związanych z wymogami zawartymi w ustawie o drogach publicznych), a zmiana miejsca ich umiejscowienia nie wiąże się ze wzrostem wartości użytkowej czy też zmianą funkcjonalności. Żaden zatem z warunków z art. 16g ust. 13 ustawy o PDOP nie zostaje spełniony.

Dlatego też Spółka stoi na stanowisku, iż wydatki z tym związane należy kwalifikować jako remont na gruncie ustawy o PDOP, a zdanie to potwierdzają liczne interpretacje podatkowe wydane w indywidualnych sprawach podatników, w tym między innymi interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 29 sierpnia 2014 r. sygn. akt ITPB3/423-280/14/AW, w której to organ stwierdził, iż „Istotą remontu jest więc przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego wraz z wymiana zużytych składników technicznych, nie zmieniając jego charakteru i funkcji, a następujące w trakcie eksploatacji środka trwałego i wynikające z tej eksploatacji – będą to więc wszystkie zmiany trwale przywracające pierwotny poziom techniczny danego środka trwałego, pierwotną zdolność użytkową utraconą na skutek upływu czasu i eksploatacji niezwiększającą jego wartości początkowej, o której mowa w art. 16g ust. 13 UPDOP”.

Ad 4

Podczas części prac wykorzystywane są technologie renowacji rurociągów uwzględniające postęp techniczny, takie jak relining, cracking oraz cementowanie.

Niejednokrotnie zdarza się, że z różnych względów (np. konieczność zajęcia pasa drogi, konieczność usunięcia i odbudowy infrastruktury w miejscu wykopu) dokonanie wykopów przewyższyłoby wartość wydatków koniecznych na naprawę/wymianę sieci. W wielu sytuacjach bezpośredni (w drodze wykopu) dostęp do rury jest znacznie utrudniony, a nawet niemożliwy. W takich sytuacjach Spółka stosuje opisane w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym techniki.

W ocenie Spółki wykorzystanie w pracach dotyczących rurociągów powyższych technik nie wyklucza uznania poniesionych wydatków za mające charakter remontowy.

Techniki te nadal służą przywróceniu pierwotnych funkcji użytkowych rurociągów i nie wiążą się ze wzrostem wartości użytkowej czy też zmianą ich funkcjonalności. Co więcej postęp techniczny sprawił, iż zastosowanie obecnie technik renowacji, które istniały w trakcie powstawania „starego” rurociągu, byłoby niecelowe i ekonomicznie nieuzasadnione.

Powyższe potwierdza przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi we wcześniej cytowanej interpretacji indywidualnej z dnia 11 grudnia 2013 r. sygn. akt IPTPB3/423-358/13-4/KJ, gdzie wskazał, iż „zgodnie z brzmieniem definicji zawartej w prawie budowlanym, użycie innych materiałów budowlanych niż stosowane pierwotnie nie wyklucza klasyfikacji prowadzonych prac jako prac remontowych. Zastosowanie nowocześniejszych materiałów lub technologii nie przesądza więc o braku możliwości zakwalifikowania danego wydatku jako wydatku na prace remontowe. Zasadniczym kryterium stosowanym dla rozróżnienia, w sprawach podatkowych, remontu od ulepszenia jest bowiem wzrost wartości użytkowej danego środka trwałego”.

Podsumowanie.

Wskazane w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym prace mają na celu jedynie przywrócenie funkcji użytkowej środka trwałego. W efekcie poprzez naprawę i wymianę zużytych lub nienadających się do dalszej eksploatacji części oraz poprowadzenie sieci w innym miejscu niż pierwotnie (czego konieczność spowodowana jest zarówno wymogami ustawowymi, jak i wiąże się z brakiem ekonomicznego uzasadnienia lub niemożnością wymiany rur w miejscach dotychczasowych) nie dochodzi do wzrostu wartości użytkowej oraz zmiany funkcjonalności sieci. W związku z powyższym, w ocenie Spółki, wydatki na opisane roboty budowlane należy zaliczyć na gruncie ustawy o PDOP do kategorii wydatków remontowych – stanowiących bieżące KUP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Ponadto należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenie sądu administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości niniejszej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, że – zdaniem Organu – teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w tym postępowaniu. Natomiast w odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.