Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/4510-309/15/PS
z 21 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 26 czerwca 2015 r. (data wpływu 30 czerwca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 czerwca 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest wieczystym użytkownikiem gruntu położonego w X, dla którego Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą oraz właścicielem gruntu położonego w X, dla którego Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą. Na wskazanej nieruchomości, Wnioskodawca prowadzi inwestycję budowlaną, polegającą na wzniesieniu zespołu handlowo-usługowego, obejmującego budynek wraz z zagospodarowaniem terenu, w tym: zjazdem, placem dostaw, dojściami pieszymi, miejscami postojowymi oraz niezbędną infrastrukturą techniczną: wodociągową, kanalizacji sanitarnej i deszczowej, telekomunikacyjną i energetyczną (dalej: Centrum Handlowe).

Dążąc do wynajęcia powierzchni handlowej w możliwie największym zakresie, przy uwzględnieniu najbardziej korzystnych stawek czynszu najmu, Wnioskodawca zawarł w dniu 6 maja 2014 roku, z podmiotem zajmującym się profesjonalnie usługami w zakresie pośrednictwa na rynku nieruchomości (dalej: Zleceniobiorcą), umowę zlecenia w zakresie wyszukania najemców powierzchni Centrum Handlowego i doprowadzenia do podpisania z nimi stosownych umów najmu (dalej: Umowa).

W myśl odpowiednich postanowień Umowy, Zleceniobiorca zobowiązany został do:

1. przedstawienia Wnioskodawcy potencjalnych najemców Centrum Handlowego wraz z proponowanymi parametrami najmu;
2. informowania Wnioskodawcy o stanowisku potencjalnych najemców w odpowiedzi na przedstawioną im propozycję najmu;
3. przekazywania Wnioskodawcy wszelkich informacji, które mogą mieć wpływ na realizację transakcji wynajmu powierzchni w Centrum Handlowym;
4. negocjowania z potencjalnymi najemcami warunków najmu oraz zapisów umowy najmu.

Wnioskodawca z kolei, w myśl postanowień cytowanej Umowy, zobowiązany został do przekazywania Zleceniobiorcy wszelkich informacji, które będą niezbędne w trakcie negocjacji prowadzonych przez Zleceniobiorcę z potencjalnym najemcą, w szczególności informacji o charakterze technicznym (budowlanym i architektonicznym). Po zakończeniu negocjacji, Zleceniobiorca przedstawi Wnioskodawcy ostatecznie wynegocjowane warunki najmu, wraz z treścią umowy, w brzmieniu uzgodnionym z potencjalnym najemcą.

W myśl par. 3 Umowy, w przypadku zawarcia przez Wnioskodawcę umowy najmu z najemcą wskazanym przez Zleceniobiorcę, Zleceniobiorcy przysługiwać będzie wynagrodzenie w wysokości odpowiadającej kwocie dwóch miesięcznych czynszów netto (zdefiniowanych w zawartej umowie najmu jako czynsz minimalny, a w umowach nie przewidujących czynszu od obrotu - jako czynsz najmu) - dalej: Wynagrodzenie. Wynagrodzenie nie będzie uwzględniało czynszu od obrotu.

Zgodnie z odpowiednimi zapisami Umowy, powyżej określone Wynagrodzenie jest „całkowitym wynagrodzeniem Zleceniobiorcy za usługi wykonane na podstawie niniejszej Umowy".

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy słusznym jest stanowisko Wnioskodawcy, iż Wynagrodzenie wypłacane Zleceniobiorcy, winno być uznane za koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, potrącalne w dacie poniesienia?

W opinii Wnioskodawcy, wypłacane Zleceniobiorcy Wynagrodzenie bezsprzecznie stanowi koszty uzyskania przychodów. Usługi świadczone przez Zleceniobiorcę mają na celu zwiększenie podlegających opodatkowaniu przychodów Wnioskodawcy. Zleceniobiorca wystawia i będzie wystawiał na rzecz Wnioskodawcy prawidłowe faktury VAT. Nadto, wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę tytułem wypłaty Wynagrodzenia nie są wskazane w negatywnym katalogu, zawartym w treści art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wobec powyższego, wypełnione są przesłanki, wskazane w treści przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, warunkujące możliwość uznania określonego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu.

Tym niemniej, problematyczna pozostaje dla Wnioskodawcy kwestia potrącalności wydatków związanych z wyżej wykazanym Wynagrodzeniem.

Zgodnie z treścią przepisu art. 15 ust. 4 ustawy koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym zostały osiągnięte odpowiadające im przychody (...).

W opinii Wnioskodawcy, wydatki związane z wypłatą Wynagrodzenia, nie warunkują osiągnięcia, ani nie wpływają bezpośrednio na wysokość osiągniętych przychodów podlegających opodatkowaniu, w rezultacie, winny być zakwalifikowane do kategorii kosztów uzyskania przychodów, innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami. Zgodnie z treścią przepisu art. 15 ust. 4d ustawy koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w danie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Z kolei w myśl ust. 4e cytowanego art. 15 ww. ustawy za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż Wynagrodzenie wypłacone Zleceniobiorcy, z tytułu wykonania Umowy, uznane winno być za koszty uzyskania przychodów, inne niż bezpośrednio związane z przychodami. W rezultacie, winny być potrącalne, a więc rozpoznawalne w wyniku podatkowym Wnioskodawcy, w dacie ich poniesienia.

Nadto, Wnioskodawca pragnie wskazać, iż Wynagrodzenie wypłacane Zleceniobiorcy w żaden sposób nie wpływa na wysokość osiąganych przychodów z tytułu umowy najmu zawartej w wyniku wykonania Umowy. W szczególności, Wnioskodawca nie może żądać od Zleceniobiorcy zwrotu części Wynagrodzenia, w przypadku gdyby umowa najmu została rozwiązana przed upływem roku od jej zawarcia. Z kolei Zleceniobiorca nie może żądać wypłaty dodatkowych kwot tytułem Wynagrodzenia od Wnioskodawcy w przypadku, gdyby okres, na który zawarta została umowa najmu, został przedłużony, bądź też zwiększona została w późniejszym okresie wysokość czynszu najmu.

Wobec powyższego, w związku z faktem, iż poniesione koszty związane z wypłatą Wynagrodzenia nie wpływa na wysokość osiąganych w przyszłości przychodów, jak też ich wysokość nie jest uwarunkowana zdarzeniami przyszłymi (po zawarciu umowy najmu, a więc wykonaniu Umowy), Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż koszty związane z wypłatą Wynagrodzenia nie dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy. W związku z czym, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż wydatki związane z wypłatą Wynagrodzenia, winny być uznane za koszt uzyskania przychodu w dacie ich poniesienia, to jest w dniu, na który ujęto te koszty w księgach Wnioskodawcy.

Do analogicznych wniosków doszedł Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, w interpretacji indywidualnej z dnia 3 grudnia 2013 roku, znak ITPB3/423-437/13/PS, w uzasadnieniu której wskazał, iż: „W odniesieniu do wynagrodzenia ustalonego w formie prowizyjnej, należy natomiast wskazać, że jest ono należne pośrednikowi z tytułu doprowadzenia do zawarcia umowy najmu powierzchni handlowych należących do Wnioskodawcy. Wynagrodzenie to jest ustalane jednorazowo. Jego wysokość jest kalkulowana z uwzględnieniem m.in. okresu, na jaki jest zawierana umowa najmu. Dla obowiązku wypłaty i wysokości tego wynagrodzenia istotny jest sam fakt doprowadzenia przez pośrednika do zawarcia umowy najmu - nie ma natomiast znaczenia rzeczywista wysokość przychodów osiągniętych przez Wnioskodawcę z tej umowy najmu. Zapłata omawianego wynagrodzenia - jakkolwiek stanowi koszt ponoszony w celu uzyskiwania przychodów z najmu - nie wpływa bezpośrednio na wysokość tych przychodów. Stanowi zatem koszt uzyskania przychodów inny niż bezpośrednio związany z przychodami. Jednocześnie, prowizji z tytułu zawarcia tej umowy nie należy wiązać z przychodami całego okresu trwania umowy najmu. Niezależnie, czy umowa najmu będzie zawarta na czas określony czy nieokreślony, zapłata prowizji jest bowiem związana z momentem doprowadzenia do podpisania umowy, z realizacją usługi pośrednictwa. W konsekwencji, wynagrodzenie prowizyjne nie dotyczy okresu przekraczającego rok podatkowy. Jest zatem potrącalne w dacie poniesienia, stosownie do art. 15 ust. 4d zdanie pierwsze w zw. z art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.”

Podobnie uznał Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, w interpretacji z dnia 19 października 2011 roku, znak IPPB3/423-588/11-2/MC, w której Organ interpretacyjny konstatował, iż: „Zatem wydatki poniesione na komercjalizacje, reklamę i marketing mogą stanowić koszt podatkowy, na podstawie przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, o ile podatnik wykaże spełnienie dwóch warunków, tzn. związku ze swoją działalnością oraz co najmniej pośredniego związku z celem uzyskania przychodów.

Reasumując, w myśl przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wydatki poniesione przez Towarzystwo na komercjalizacje, reklamę i marketing związane z budynkiem biurowo-usługowym, stanowią dla Spółki - w myśl art. 15 ust. 1 pdop - koszty uzyskania przychodu. Nie zwiększają one wartości początkowej środka trwałego w związku z tym nie będą rozliczane w formie odpisów amortyzacyjnych lecz zaliczone do kosztów uzyskania przychodu jako koszty inne niż bezpośrednio związane z uzyskaniem przychodu.

Moment potrącania kosztów podatkowych uznanych za inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, wskazany został w art. 15 ust. 4d pdop, w myśl którego koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 4e ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Zatem przedmiotowe wydatki będą mogły być zaliczone do kosztów bieżących działalności Spółki.”

Konkludując, w opinii Wnioskodawcy, uprawniony on jest do ujęcia wydatków związanych z wypłatą Zleceniobiorcy Wynagrodzenia, z tytuły wykonania Umowy, do kosztów uzyskania przychodów, jako koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami, potrącalne w dacie poniesienia, to jest w dniu, na który ujęto koszt w księgach Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851 z późn. zm.).

Przepis sformułowany przez ustawodawcę ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1, tj.:

• zostały poniesione przez podatnika,
• ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Pierwsza z wymienionych przesłanek odnosi się do możliwości przypisania faktu poniesienia kosztu do osoby podatnika. Kosztem uzyskania przychodu mogą być wyłącznie koszty obciążające samego podatnika – wartość ciężarów, jakie ponosi podatnik w toku prowadzenia działalności (funkcjonowania). Poniesienie kosztu jest co do zasady związane z faktycznym i definitywnym przesunięciem określonej wartości z majątku podatnika do majątku innego podmiotu.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma charakter zamknięty.

Należy jednocześnie podkreślić, że ujęcie kosztu zakwalifikowanego jako koszt uzyskania przychodów w rozliczeniach podatkowych wymaga ustalenia przez podatnika momentu jego potrącalności, na podstawie art. 15 ust. 4 – 4h ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy przy tym wyjaśnić, że zasady potrącalności kosztów zostały zróżnicowane przez ustawodawcę w oparciu o kryterium stopnia powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć - wyróżniono koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami i koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami, zwane kosztami pośrednimi (art. 15 ust. 4, 4b - 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Do pierwszej z wymienionych kategorii należą takie wydatki, których poniesienie ma bezpośrednio na celu uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Natomiast pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których ponoszenie jest racjonalnie uzasadnione jako służące osiąganiu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu ich źródła, nie ma jednak możliwości przypisania ich do określonych, konkretnych przychodów. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty zarządu ponoszone przez spółkę kapitałową (wydatki związane z działaniem organu zarządzającego spółki kapitałowej), uznając, że – jako ogólne, stałe koszty dotyczące jej funkcjonowania jako osoby prawnej i podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą – są ponoszone w celu uzyskiwania przychodów.

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami co do zasady są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody (art. 15 ust. 4 i 4b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Wyjątek od powyższej reguły przewiduje jedynie art. 15 ust. 4c tej ustawy.

Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są natomiast potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli natomiast dotyczą one okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą (art. 15 ust. 4d omawianej ustawy).

Stosownie natomiast do art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca prowadzi inwestycję budowlaną, polegającą na wzniesieniu zespołu handlowo-usługowego, obejmującego budynek wraz z zagospodarowaniem terenu. W związku z powyższym Spółka ponosi wydatki z tytułu wynagrodzenia za usługi pośrednictwa w zakresie wyszukania najemców powierzchni centrum handlowego i doprowadzenia do podpisania z nimi stosownych umów najmu. W przypadku zawarcia przez Wnioskodawcę umowy najmu z najemcą wskazanym przez podmiot świadczący ww. usługi, podmiotowi temu przysługiwać będzie wynagrodzenie w wysokości odpowiadającej kwocie dwóch miesięcznych czynszów netto. Wynagrodzenie nie będzie uwzględniało czynszu od obrotu. Zgodnie z odpowiednimi zapisami umowy, wynagrodzenie to jest całkowitym wynagrodzeniem za usługi wykonane na podstawie zawartej umowy.

W związku z powyższym, Spółka rozważa kwestię momentu potrącalności ww. kosztów.

Odnosząc się do przedmiotowego wynagrodzenia należy zatem wskazać, że jest ono należne pośrednikowi z tytułu doprowadzenia do zawarcia umowy najmu powierzchni handlowej należącej do Wnioskodawcy. Jak wynika treści wniosku jest ono ustalane jednorazowo w wysokości dwóch miesięcznych czynszów, niezależnie od wysokości osiągniętych przez najemcę obrotów i jest całkowitym wynagrodzeniem za przedmiotowe usługi.

Zatem dla obowiązku wypłaty i wysokości tego wynagrodzenia istotny jest sam fakt doprowadzenia przez pośrednika do zawarcia umowy najmu – nie ma natomiast znaczenia rzeczywista wysokość przychodów osiągniętych przez Wnioskodawcę z zawartej umowy najmu. Wydatek poniesiony z tytułu pośrednictwa w zawarciu umowy najmu powierzchni centrum handlowego dotyczy nie tyle konkretnego przychodu co pozyskania źródła przychodów jakim będą cykliczne wpływy finansowe z tytułu czynszu najmu.

Zapłata omawianego wynagrodzenia – jakkolwiek stanowi koszt ponoszony w celu uzyskiwania przychodów z najmu – nie wpływa bezpośrednio na wysokość tych przychodów. Stanowi zatem koszt uzyskania przychodów inny niż bezpośrednio związany z przychodami. Jednocześnie, wynagrodzenia z tytułu zawarcia tej umowy nie należy wiązać z przychodami całego okresu trwania umowy najmu. Zapłata prowizji jest bowiem związana z momentem doprowadzenia do podpisania umowy, z realizacją usługi pośrednictwa. W konsekwencji, wynagrodzenie to nie dotyczy okresu przekraczającego rok podatkowy. Jest zatem potrącalne w dacie poniesienia, stosownie do art. 15 ust. 4d zdanie pierwsze w zw. z art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym stanowisko Spółki uznać należy za prawidłowe.

Ponadto, odnośnie powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji, tutejszy organ wskazuje, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych (zdarzeń przyszłych) i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego, co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.