2015.04.03 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB4/4510-1-5/15-2/MC
z 3 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 29 grudnia 2014 r. (data wpływu 5 stycznia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania zryczałtowanym podatkiem dochodowym należności wypłacanych na rzecz zagranicznych usługodawców – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania zryczałtowanym podatkiem dochodowym należności wypłacanych na rzecz zagranicznych usługodawców.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca należy do międzynarodowej grupy kapitałowej (dalej: Grupa) działającej na rynku producentów pianek izolacyjnych, pianek technicznych oraz sprzętu izolującego.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji wyrobów izolacyjnych z tworzyw sztucznych, gumy oraz surowców mineralnych. Produkty Wnioskodawcy sprzedawane są zarówno na rynku krajowym, jak też na rynkach zagranicznych, ze szczególnym uwzględnieniem rynków krajów członkowskich Unii Europejskiej.

W ramach prowadzonej przez siebie działalności Wnioskodawca dokonuje sprzedaży swoich produktów na rynkach zagranicznych poprzez niezależnych dystrybutorów lub dystrybutorów należących do Grupy zlokalizowanych w innych krajach, którzy rozprowadzają je na swoich odpowiednich rynkach krajowych.

Wnioskodawca zawiera umowy z dystrybutorami (usługodawcami) o odpłatne świadczenie usług (dalej: Umowa lub Umowy), które są podstawą współpracy między Wnioskodawcą a dystrybutorami w zakresie sprzedaży produktów Wnioskodawcy na rynkach zagranicznych. Zgodnie z postanowieniami Umów dystrybutorzy (usługodawcy) są obowiązani do świadczenia na rzecz Wnioskodawcy usług w zakresie:

reklamy;
doradztwa dotyczącego prowadzenia działalności gospodarczej, ze szczególnym uwzględnieniem dystrybucji;
doradztwa dotyczącego prowadzenia działalności gospodarczej na rynku inwestycji budowlanych.

Zgodnie z postanowieniami Umów przez usługi wymienione powyżej w pkt b) należy rozumieć w szczególności dystrybucję towarów Wnioskodawcy i zarządzanie sprzedażą towarów Wnioskodawcy do innych podmiotów zajmujących się dalszą dystrybucją na rynku krajowym usługodawcy.

Zgodnie z postanowieniami Umów przez usługi wymienione powyżej w pkt c) należy rozumieć w szczególności dystrybucję towarów Wnioskodawcy i zarządzanie sprzedażą towarów Wnioskodawcy do podmiotów zajmujących się działalnością w zakresie inwestycji budowlanych na rynku krajowym usługodawcy.

Ponadto Umowy określają, jako miejsce świadczenia przedmiotowych usług kraj, w którym siedzibę ma dystrybutor (usługodawca) (np. w przypadku dystrybutora mającego siedzibę w Republice Czeskiej i zajmującego się dystrybucją produktów Wnioskodawcy na rynku czeskim, miejscem świadczenia usług zgodnie z zawarta Umową jest Republika Czeska).

Wnioskodawca pragnie podkreślić, iż miejsce świadczenia przedmiotowych usług określone w Umowie jest jednocześnie rzeczywistym terytorium, w obrębie którego świadczone są usługi na rzecz Wnioskodawcy i terytorium, w odniesieniu do którego Wnioskodawca czerpie korzyść z ich wykonywania, ponieważ służą one realizacji jego celów sprzedażowych na danym rynku zagranicznym.

Zgodnie z postanowieniami Umów Wnioskodawca jest zobowiązany do wypłaty wynagrodzenia na rzecz usługodawcy za świadczone usługi w zakresie:

reklamy – w procentowo określonej części wartości produktów dostarczonych przez Wnioskodawcę do dystrybutora lub w wysokości nakładów poniesionych przez dystrybutora na reklamę;
doradztwa dotyczącego prowadzenia działalności gospodarczej, ze szczególnym uwzględnieniem dystrybucji – w procentowo określonej części wartości produktów dostarczonych przez Wnioskodawcę do dystrybutora;
doradztwa dotyczącego prowadzenia działalności gospodarczej na rynku inwestycyjnym (budowlanym) – w procentowo określonej części wysokości obrotu zrealizowanego przez dystrybutora (wyrażonego w walucie krajowej dystrybutora).

Oprócz wskazanych powyżej usług Wnioskodawca nabywa również szeroko pojęte usługi reklamowe od innych niż dystrybutorzy podmiotów zagranicznych. Usługi te mogą obejmować, w szczególności rozpowszechnianie produktów Wnioskodawcy na rynkach zagranicznych, optymalizację witryny internetowej Wnioskodawcy pod kątem wyszukiwarek internetowych dostępnych na rynkach zagranicznych. Usługi nabywane od tych kontrahentów zagranicznych mają na celu zwiększenie sprzedaży produktów Wnioskodawcy na rynkach zagranicznych. Miejscem wykonywania przedmiotowych usług jest kraj, w którym siedzibę ma dany usługodawca (nie jest to terytorium Polski).

Wnioskodawca nabywa ponadto usługi prawno-księgowe oraz obsługi wypożyczenia personelu od zagranicznych usługodawców. Usługi te są związane z działalnością przedstawicieli handlowych Wnioskodawcy podejmujących faktyczne działania na rynkach zagranicznych. Czynności przedstawicieli handlowych dotyczą dystrybucji produktów Wnioskodawcy na tych rynkach zagranicznych. Miejscem wykonywania przedmiotowych usług jest kraj, w którym siedzibę ma dany usługodawca (nie jest to terytorium Polski).

Wnioskodawca pragnie również wyjaśnić, iż usługi nabywane od wszystkich wskazanych powyżej usługodawców co do zasady są usługami o stosunkowo niewielkiej wartości, czasami nieprzekraczającej 2.000 € w skali roku w odniesieniu do jednego usługodawcy.

W związku z realizowaniem usług na rzecz Wnioskodawcy, usługodawcy wystawiają faktury VAT. Wszyscy wskazani powyżej usługodawcy są nierezydentami w rozumieniu art. 3 ust. 2 ustawy o CIT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż jeżeli przedmiotowe usługi świadczone są przez usługodawców na rzecz Wnioskodawcy poza terytorium Polski i dotyczą wyłącznie dystrybucji produktów Wnioskodawcy poza terytorium Polski, to po stronie usługodawców nie powstaje ograniczony obowiązek podatkowy na gruncie art. 3 ust. 2 ustawy o CIT w zakresie wynagrodzenia za świadczone usługi uiszczanego na ich rzecz przez Wnioskodawcę, gdyż krajem źródła dla przychodów usługodawców z tytułu świadczonych usług nie jest terytorium Polski, zatem do przychodów usługodawców z tytułu wynagrodzenia za świadczenie przedmiotowych usług nie znajdzie zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 2a) ustawy o CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy jeżeli przedmiotowe usługi świadczone są przez usługodawców na rzecz Wnioskodawcy poza terytorium Polski i dotyczą wyłącznie dystrybucji produktów Wnioskodawcy poza terytorium Polski, to po stronie usługodawców nie powstaje ograniczony obowiązek podatkowy na gruncie art. 3 ust. 2 ustawy o CIT w zakresie wynagrodzenia uiszczanego na ich rzecz przez Wnioskodawcę, gdyż krajem źródła dla przychodów usługodawców z tytułu świadczonych usług nie jest terytorium Polski. W konsekwencji do przychodów usługodawców z tytułu wynagrodzenia za świadczenie przedmiotowych usług nie znajdzie zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 2a) ustawy o CIT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Zakres ograniczonego obowiązku podatkowego w ustawie o CIT.

Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę, iż polska jurysdykcja podatkowa opiera się przede wszystkim na zasadzie terytorialności. Przejawia się to w uprawnieniu polskich organów podatkowych do nakładania i pobierania podatków od podatników mających siedzibę lub zarząd na terytorium Polski (polscy rezydenci podatkowi) oraz od dochodów osiąganych na terytorium Polski przez rezydentów podatkowych innych państw. W tym kontekście zakres opodatkowania w Polsce dochodów osiąganych przez nierezydentów jest ograniczony.

W szczególności, zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zatem w świetle powołanego przepisu wyłącznie dochody osiągane przez nierezydentów na terytorium Polski (tj. dla których Polska jest krajem źródła) mogą podlegać opodatkowaniu w Polsce.

W ocenie Wnioskodawcy, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny/zdarzenie przyszłe, usługodawcy świadczący dla Wnioskodawcy usługi zaprezentowane w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego mogą ewentualnie podlegać jedynie ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, pod warunkiem że świadczone przez nich usługi na rzecz Wnioskodawcy byłyby terytorialnie związane z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Mając na uwadze powyższą zasadę oraz regulację zawartą w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, aby podmiot był w świetle ustawy o CIT zobowiązany do ponoszenia ciężaru podatkowego w Polsce, musi być w jakiś sposób związany z polskim systemem podatkowym. Jurysdykcja sądów administracyjnych wskazuje w tym zakresie na konieczność istnienia swoistego „łącznika podatkowego”, który pozwalałby na objęcie danego stanu faktycznego obowiązkiem podatkowym w Polsce. Przykładowo Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 5 listopada 2009 r. sygn. II FSK 2194/08 orzekł, iż „musi (...) zaistnieć, jak zgodnie twierdzi się w doktrynie, tzw. łącznik podatkowy, czyli element podatkowego stanu faktycznego, tj. mieszczącego się w opisie sytuacji, którego zaistnienie u konkretnego podmiotu powoduje powstanie obowiązku podatkowego. Łączniki podatkowe mogą mieć charakter łączników podmiotowych, czyli nawiązują do cech osoby mającej być podmiotem obowiązku podatkowego lub łączników przedmiotowych – nawiązują wówczas do cech przedmiotu opodatkowania. Typowe łączniki podmiotowe (osobowe) to: 1) obywatelstwo (przynależność państwowa) bądź 2) rezydencja (tzw. «domicyl podatkowy»). W odniesieniu do osób prawnych o przynależności państwowej decyduje miejsce rejestracji osoby prawnej. Domicyl określany jest w oparciu o kryteria takie jak siedziba zarządu, miejsce prowadzenia działalności itp. Łączniki przedmiotowe natomiast nawiązują do źródła przychodów (łącznik źródła), miejsca położenia rzeczy (łącznik miejsca położenia rzeczy) oraz wykonywania praw majątkowych (łącznik miejsca wykonywania praw majątkowych)”.

Normą prawną stanowiącą „łącznik podatkowy” na gruncie ustawy o CIT jest w szczególności art. 3 ust. 2 i wprowadzony w nim ograniczony obowiązek podatkowy w zakresie polskiego podatku dochodowego wiążący opodatkowanie nierezydentów podatkowych wyłącznie w zakresie dochodów osiąganych na terytorium Polski.

Aby ocenić możliwość objęcia danego stanu faktycznego zakresem zastosowania art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, konieczne jest zatem dokonanie analizy zawartego w tej normie prawnej pojęcia „dochodu osiąganego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej”. W ocenie Wnioskodawcy konieczne jest dokonanie językowej wykładni przedmiotowej normy prawnej oraz jej subsumpcja do przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca pragnie jednocześnie zwrócić szczególną uwagę na znaczenie wykładni językowej norm prawa podatkowego, która jest punktem wyjścia dla każdej wykładni przepisów prawa oraz zakreśla granice wykładni w ramach możliwości interpretacji sensu słów zawartych w tekście prawnym, na co zwracają uwagę również sądy administracyjne (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 lipca 2004 r. sygn. I SA/Gd 1979/99 oraz uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 lipca 2004 r. sygn. FPS 14/99).

Z językowej wykładni art. 3 ust. 2 ustawy o CIT wynika, iż w odniesieniu do podatników posiadających siedzibę lub zarząd poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, świadczących swoje usługi w całości poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (do tego stopnia, że efekt świadczenia tych usług nie występuje na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, lecz na określonym rynku zagranicznym), nie powstaje ograniczony obowiązek podatkowy na gruncie ustawy o CIT, niezależnie od tego jakiego rodzaju usługi są przez nich świadczone i czy Rzeczpospolita Polska posiada zawartą z krajem ich rezydencji umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, usługodawcy, co do zasady, powinni podlegać ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce wyłącznie w sytuacji, w której osiągaliby dochody na terytorium Polski. Jednak, aby można było mówić o „dochodzie osiąganym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej” w rozumieniu art. 3 ust. 2 ustawy o CIT konieczne byłoby, aby usługodawca osiągał dochód z tytułu świadczonych usług w Polsce. Taka sytuacja nie ma miejsca w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym. Jednocześnie należy podkreślić, iż ustawa o CIT nie daje możliwości opodatkowania określonego dochodu wyłącznie w związku z faktem, iż miejscem siedziby zlecającego (w tym przypadku Wnioskodawcy), bądź też miejscem, z którego wypłacane jest wynagrodzenie, jest terytorium Polski. Pierwszym warunkiem, który powinien być rozważony w kontekście ewentualnego opodatkowania w Polsce dochodów osiąganych przez nierezydentów, jest kwestia związku terytorialnego źródła dochodów (w tym przypadku realizowanych usług w zakresie dystrybucji, reklamy i rozpowszechniania produktów Wnioskodawcy oraz usług prawno-księgowych oraz obsługi wypożyczenia personelu) z Polską.

Opodatkowanie usług reklamowych, doradczych, prawnych i księgowych na gruncie art. 21 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 21 ust. l pkt 2a) ustawy o CIT podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze ustala się w wysokości 20% przychodów.

Stosownie natomiast do art. 26 ust. l ustawy o CIT osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. l oraz w art. 22 ust. l, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2b, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a–1e.

Mając zatem na uwadze powyższe regulacje, w przypadku korzystania przez Wnioskodawcę z usług świadczonych przez usługodawców, jeżeli świadczone usługi te byłyby związane z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, wówczas po stronie usługodawców powstałby ograniczony obowiązek podatkowy z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych.

Niemniej jednak, jak wynika z przeprowadzonej wykładni art. 3 ust. 2 ustawy o CIT oraz zakresu zastosowania art. 21 ust. l pkt 2a) ustawy o CIT (uzyskane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przychody), Wnioskodawca pragnie zauważyć, iż dochody usługodawców z tytułu usług świadczonych na rzecz Wnioskodawcy mogłyby podlegać opodatkowaniu polskim podatkiem dochodowym tylko wówczas gdyby:

dochody z tytułu świadczenia Usług (które istotnie jakościowo mieszczą się w katalogu usług wskazanych w art. 21 ust. l pkt 2a) ustawy o CIT) zostałyby uznane za „powstałe na terytorium Polski”, oraz
umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania zawarta pomiędzy Polską a krajem rezydencji danego usługodawcy nie wyłączała opodatkowania takiego dochodu.

Niemniej jednak, z uwagi na fakt, iż jak wskazano w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym zarówno rzeczywistym, jak i umownym miejscem świadczenia usług przez usługodawców na rzecz Wnioskodawcy jest terytorium kraju siedziby danego usługodawcy (nie jest to terytorium Rzeczypospolitej Polskiej), niezgodne z regulacją zawartą w art. 21 ust. l w związku z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT byłoby stwierdzenie, iż dany usługodawca osiąga dochód na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Inna wykładnia przedmiotowej normy prawnej byłaby sprzeczna z wykładnią językową i prowadziłaby do niedopuszczalnej na gruncie przepisów prawa podatkowego wykładni rozszerzającej.

Mając na uwadze powyższe rozważania, w ocenie Wnioskodawcy, prawidłowo przeprowadzona wykładnia językowa powołanych przepisów art. 21 ust. l oraz art. 3 ust. 2 ustawy o CIT prowadzi do wniosku, iż w przedstawionym przez Wnioskodawcę stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym po stronie usługodawców nie powstaje ograniczony obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób prawnych, bowiem usługodawcy nie osiągają dochodu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W rzeczywistości dochód ten jest osiągany w miejscu, w którym dany usługodawca świadczy na rzecz Wnioskodawcy usługi, czyli w kraju rezydencji usługodawcy.

Dotychczasowa praktyka organów podatkowych i sądów administracyjnych.

Wnioskodawca pragnie również zwrócić uwagę na stanowisko, jakie w zakresie opodatkowania dochodów uzyskiwanych przez nierezydentów zajęło Ministerstwo Finansów w piśmie z dnia 12 kwietnia 2001 r. sygn. PB4/AK-8214-1045-277/01, w którym stwierdzono, iż „pytanie Izby sprowadza się do stwierdzenia, jakiego rodzaju dochody (z jakich źródeł) podmiotów niebędących polskimi rezydentami podatkowymi uznać należy za dochody objęte tą drugą z zasad, czyli za dochody uzyskane na terytorium Polski. Ustosunkowując się do tego pytania Ministerstwo Finansów wyjaśnia, iż za źródło dochodów położone w Polsce uznać należy m.in.:

dochody uzyskane przez nierezydentów dzięki prowadzonej z terytorium Polski działalności gospodarczej, bez względu na formę prowadzenia tej działalności, w tym za pośrednictwem oddziału, przedstawicielstwa lub zależnego przedstawiciela oraz z działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej prowadzonej na terytorium Polski,
dochody (tzw. należności licencyjne) uzyskane przez nierezydentów od polskich rezydentów z tytułu „eksploatowania” praw autorskich i praw pokrewnych, praw do rzeczy (np. na podstawie umów najmu czy dzierżawy), dóbr niematerialnych w postaci know-how itp.,
dochody uzyskane przez nierezydentów z tytułu odsetek od zainwestowanego w Polsce kapitału (z tytułu udzielonych polskim podmiotom pożyczek, kredytów, w tym tzw. kredytu kupieckiego, zakupu obligacji, od lokat itd.),
dochody uzyskane przez nierezydentów z tytułu udziału w zysku polskiej osoby prawnej,
dochody uzyskane przez nierezydentów z eksploatacji zasobów naturalnych umiejscowionych na terytorium Polski lub w polskiej strefie ekonomicznej,
dochody uzyskane przez nierezydentów dzięki położonej na terytorium Polski nieruchomości (np. z tytułu najmu lub dzierżawy), w tym z budowy lub zbyciu takiej nieruchomości,
dochody nierezydentów z tytułu opłat za przewóz ładunków lub osób przyjętych do przewozu w portach polskich (w tym lotniczych).

O źródle dochodów położonych w Polsce można więc mówić wtedy, gdy takie źródło dochodów trwale związane jest z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub gdy źródłem dochodów są polscy rezydenci eksploatujący rzeczy lub dobra niematerialne należące do innych podmiotów”.

W ocenie Wnioskodawcy przedstawiona w niniejszym wniosku argumentacja znajduje jednoznaczne potwierdzenie w powołanym piśmie Ministerstwa Finansów.

Dodatkowo Wnioskodawca pragnie wskazać na pozostałą praktykę sadów administracyjnych i organów podatkowych w zakresie będącym przedmiotem niniejszego wniosku:

Naczelny Sad Administracyjny w wyroku z dnia 4 lipca 2013 r. sygn. II FSK 2200/11, orzekł iż „należy zgodzić się z wywodami Sądu pierwszej instancji, z których wynika, że dochód jest osiągnięty na terytorium RP stosownie do zacytowanego przepisu wtedy, gdy rezultat usługi w postaci powstania lub powiększenia przychodów następuje u usługodawcy na terytorium Polski. W tym zakresie Naczelny Sąd Administracyjny w pełni aprobuje jednolitą co do zasady linię orzeczniczą dotyczącą omawianej kwestii, zgodnie z którą o zastosowaniu ograniczonego obowiązku podatkowego w rozumieniu art. 3 ust. 2 u.p.d.o.p. można mówić tylko wówczas, kiedy «efekt usługi będzie wykorzystany w Polsce» (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 listopada 2009 r. sygn. II FSK 2194/08, podobnie NSA w wyroku z dnia 23 kwietnia 2010 r. sygn. II FSK 2144/08 oraz z dnia 15 grudnia 2010 r. sygn. II FSK 1454/09). Nie wystarczy zatem, aby łącznik osobowy, a więc że rezultat takiej usługi świadczonej przez zagranicznego kontrahenta będzie się odnosił do polskiego podmiotu prawnego (zlecenia wykonania usług nierezydentowi dokonał polski przedsiębiorca i wypłata wynagrodzenia za wykonanie usługi dokonana została z majątku polskiego przedsiębiorcy)”;
Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 2 czerwca 2011 r. sygn. II FSK 138/10 dotyczącym podatku dochodowego od osób fizycznych (w zakresie tożsamym z regulacjami ustawy o CIT), orzekł iż „przy wykładni art. 3 ust. 2a i 2b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 ze zm.) należy uwzględnić, że pod pojęciem «terytorium», z którym wiąże się osiąganie dochodów» należy rozumieć miejsce, gdzie dokonują się czynności lub położone są nieruchomości (źródło), które generują dochód i są jego przyczyną sprawczą. Terytorium takim nie jest obszar, na którym materializuje się efekt świadczonej usługi, z której wynagrodzenie generuje dochód osoby będącej rezydentem kraju innego niż Rzeczpospolita Polska”;
Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 5 listopada 2009 r. sygn. II FSK 2194/08 orzekł iż „należy zgodzić się z oceną WSA we Wrocławiu, że pogląd prezentowany przez organ podatkowy jest interpretacją contra legem art. 3 ust. 2 u.p.d.o.p. Przepis ten bowiem wymaga, dla objęcia ograniczonym obowiązkiem podatkowym nierezydenta, aby jego dochód został osiągnięty na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Nie warunkuje opodatkowania od miejsca osiągnięcia dochodu przez zlecającego wykonanie świadczenia. Błędne jest także stanowisko organu II instancji, że o tym, że źródło dochodu nierezydenta znajduje się na terytorium RP świadczą m.in. że zlecenie wykonania usług nierezydentowi dokonał polski przedsiębiorca i wypłata wynagrodzenia za wykonanie zlecenia dokonana została z majątku polskiego przedsiębiorcy. Wnioskowanie to nie ma nic wspólnego z tekstem ustawy. Naczelny Sąd Administracyjny podziela pogląd, że art. 3 ust. 2 u.p.d.o.p. należy zgodnie z zasadą prymatu wykładni językowej interpretować w myśl reguł semantyki, syntaktyki i pragmatyki języka polskiego. Ponieważ sens użytych przez ustawodawcę w tym przepisie wyrażeń stanowi granicę dopuszczalnej wykładni. Nie do przyjęcia jest pogląd, że można wywodzić obowiązek podatkowy nierezydenta, będącego kontrahentem spółki polskiej, wobec Rzeczpospolitej Polskiej w oparciu o to, że efekt usługi wykonanej przez nierezydenta będzie się odnosił do kontrahenta polskiego. Taka interpretacja zwrotu «...dochodów, które osiągnięto na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej» jest przekroczeniem granic wykładni przez naruszenie przyjętych w judykaturze dyrektywy wykładni. Jest to tworzenie pozornych łączników podatkowych, które nie mają swoich podstaw w ustawie podatkowej (u.p.d.o.p.). W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrok Sądu pierwszej instancji jest zgodny z prawem, rozumowanie Sądu nastąpiło z uwzględnieniem właściwych dyrektyw wykładni prawa, a wyprowadzone konkluzje są zgodne z logiką i zasadami poprawnego rozumowania”;
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 17 lipca 2014 r. sygn. I SA/Kr 865/14 orzekł iż „w okolicznościach niniejszej sprawy, jak zostało to już wskazane we wcześniejszej części uzasadnienia, efekty usług wykonywanych przez zagranicznych kontrahentów poza terytorium RP wykorzystywane są wyłącznie na terytorium poszczególnych państw realizacji danej usługi. Za granicą mają miejsce wszystkie czynności kontrahentów prowadzące do wykonania zawartych umów, zaś kontrahenci nie prowadzą działalności gospodarczej w Polsce, tj. nie mają na terytorium Polski stałego oddziału bądź przedstawicielstwa. W tym stanie rzeczy wyprowadzony w zaskarżonej interpretacji wniosek organu, zgodnie z którym istnieje związek gospodarczy pomiędzy przychodem uzyskanym przez kontrahentów strony skarżącej a terytorium Polski, bowiem efekt usługi będzie wykorzystywany przez podmiot, który ma siedzibę w Polsce, należy ocenić nie tylko jako wykraczający poza zakres regulacji przepisu art. 3 ust. 2 u.p.d.o.p. ale i całkowicie błędny w okolicznościach spraw przedstawionych we wniosku o interpretację. Efekt świadczonych usług będzie bowiem wykorzystywany za granicą, a nie w Polsce. W istocie, w niniejszej sprawie, jedynym łącznikiem pomiędzy dochodem podmiotu zagranicznego a terytorium Polski jest wypłata wynagrodzenia przez stronę skarżącą. Ten łącznik nie jest jednak w żadnym razie wystarczający dla przyjęcia, że dochód podmiotu zagranicznego został osiągnięty na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej”;
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie z dnia 16 lipca 2014 r. sygn. III SA/Wa 430/14 orzekł, iż „sens wyrażeń użytych przez ustawodawcę w art. 3 ust. 2 u.p.d.o.p. stanowi zatem granicę dopuszczalnej wykładni zawartej w nim normy prawnej. Treść tego przepisu nie pozwala wiązać ograniczonego obowiązku podatkowego nierezydenta z uzyskaniem przychodu od kontrahenta będącego spółką polską, na podstawie umowy o wykonanie usług, których realizacja nie jest związana z terytorium Polski. Podkreślić należy, iż przepis ten nie zawiera przesłanki odnoszącej się do podmiotu wypłacającego podatnikowi – nierezydentowi należność (wynagrodzenie). W świetle tego przepisu bez znaczenia jest więc także okoliczność, że usługę podmiotowi zagranicznemu zleca polski przedsiębiorca (Skarżąca) oraz że wypłata wynagrodzenia za wykonanie usługi dokonywana jest z majątku polskiego przedsiębiorcy. Innymi słowy, nie można wywodzić obowiązku podatkowego nierezydenta, będącego kontrahentem spółki polskiej, w oparciu o okoliczność, że efekt usługi wykonanej przez nierezydenta będzie się odnosił do kontrahenta polskiego. Do przyjęcia, iż dochód podmiotów zagranicznych został osiągnięty na terytorium Polski nie wystarcza również okoliczność, że wynagrodzenie tym podmiotom wypłaca spółka polska – Skarżąca”;
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w wyroku z dnia 10 lipca 2013 r. sygn. I SA/Go 238/13, orzekł iż „problem w niniejszej sprawie dotyczy zagadnienia zakresu podmiotowego ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a w szczególności zasięgu jurysdykcji podatkowej polskiego państwa, co z kolei wiąże się z instytucją ograniczonego obowiązku podatkowego – uregulowaną w art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (...) Analiza stanowisk stron dowodzi, że dla rozstrzygnięcia niniejszego sporu fundamentalne znaczenie ma przede wszystkim wyjaśnienie kwestii, co należy rozumieć przez «terytorium, z którym wiąże się osiąganie dochodów». W ocenie Składu orzekającego, pod tym pojęciem należy rozumieć miejsce, gdzie dokonują się czynności lub położone są nieruchomości (źródło), które generują dochód i są jego przyczyną sprawczą (tak: wyrok NSA z dnia 23 kwietnia 2010 r. sygn. akt II FSK 2144/08, LEX nr 672730 zapadły wprawdzie na tle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednak podejmujący próbę zdefiniowania identycznych pojęć, jakie pojawiły się na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). (…) W ocenie Sądu, pod spornym pojęciem «terytorium, z którym wiąże się osiąganie dochodów» należy rozumieć miejsce gdzie podejmowane są czynności zmierzające do osiągniecia dochodu”.

Ponadto Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę, iż stanowisko zgodne z przytoczonymi powyżej orzeczeniami zostało przedstawione również przez:

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 23 kwietnia 2010 r. sygn. II FSK 2144/08;
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 3 października 2013 r. sygn. I SA/Kr 1371/13;
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w wyroku z dnia 18 czerwca 2013 r. sygn. I SA/Go 240/13;
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 5 kwietnia 2013 r. sygn. I SA/Kr 229/13;
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w prawomocnym wyroku z dnia 27 maja 2011 r. sygn. I SA/Kr 607/11.

Wnioskodawca pragnie wskazać, iż również organy podatkowe w analogiczny sposób rozstrzygały wątpliwości podatników w sytuacjach podobnych do sytuacji Wnioskodawcy, przykładowo:

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 8 stycznia 2014 r. sygn. IBPBI/2/423-1311/13/BG stwierdził, iż „usługi wykonywane są na odległość, tj. przedstawiciele zagranicznych firm doradczych fizycznie nie spotykają się na terenie Polski z przedstawicielami Spółki. Ponadto Spółka w trakcie swojej działalności nabywa również usługi od zagranicznego podmiotu powiązanego z siedzibą na Ukrainie, który świadczy na zlecenie Spółki usługi pomocy technicznej w zakresie instruktażu i prac montażowych. Usługi te świadczone są na Ukrainie, a także w Rosji, Wynagrodzenie z tytułu wszystkich wyżej opisanych usług jest przekazane z polskiego rachunku bankowego Spółki na rachunek podmiotów świadczących usługi w bankach zagranicznych. W świetle powyższego należy zauważyć, że podatnicy posiadający siedzibę lub zarząd za granicą świadczący na rzecz Spółki z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej usługi objęte zakresem przedmiotowym art. 21 updop, wykonywane faktycznie poza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej (ich rezultat również nie dotyczy terytorium Rzeczypospolitej Polskiej), nie podlegają opodatkowaniu na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Spółka dokonując wypłat na rzecz tych podmiotów nie jest zatem zobowiązana jako płatnik, na podstawie art. 26 ust. 1 updop, do odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego od dokonanych wypłat”;
Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 18 grudnia 2013 r. sygn. IBPBI/2/423-1215/13/BG, uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, iż „zdaniem Spółki, w odniesieniu do podatników posiadających siedzibę lub zarząd poza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, świadczących faktycznie swe usługi w całości poza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, nie powstaje ograniczony obowiązek podatkowy w rozumieniu art. 3 ust. 2 updop niezależnie od tego, jakie wykonują oni świadczenia/usługi i czy posiadają siedzibę w kraju, z którym Polska podpisała umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania, czy też w innym kraju. Zgodnie z art. 3 ust. 2 updop, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (dalej również: Spółka) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji wyrobów izolacyjnych z tworzyw sztucznych, gumy oraz surowców mineralnych. Produkty Wnioskodawcy sprzedawane są zarówno na rynku krajowym, jak też na rynkach zagranicznych, ze szczególnym uwzględnieniem rynków krajów członkowskich Unii Europejskiej. W ramach prowadzonej przez siebie działalności Wnioskodawca dokonuje sprzedaży swoich produktów na rynkach zagranicznych przez niezależnych dystrybutorów lub dystrybutorów należących do Grupy zlokalizowanych w innych krajach, którzy rozprowadzają je na swoich odpowiednich rynkach krajowych. Wnioskodawca zawiera umowy z dystrybutorami (usługodawcami) o odpłatne świadczenie usług (dalej: Umowa lub Umowy), które są podstawą współpracy między Wnioskodawcą a dystrybutorami w zakresie sprzedaży produktów Wnioskodawcy na rynkach zagranicznych. Zgodnie z postanowieniami Umów dystrybutorzy (usługodawcy) są obowiązani do świadczenia na rzecz Wnioskodawcy usług w zakresie:

reklamy;
doradztwa dotyczącego prowadzenia działalności gospodarczej, ze szczególnym uwzględnieniem dystrybucji (przez usługi te należy rozumieć w szczególności dystrybucję towarów Wnioskodawcy i zarządzanie sprzedażą towarów Wnioskodawcy do innych podmiotów zajmujących się dalszą dystrybucją na rynku krajowym usługodawcy);
doradztwa dotyczącego prowadzenia działalności gospodarczej na rynku inwestycji budowlanych (przez usługi te należy rozumieć w szczególności dystrybucję towarów Wnioskodawcy i zarządzanie sprzedażą towarów Wnioskodawcy do podmiotów zajmujących się działalnością w zakresie inwestycji budowlanych na rynku krajowym usługodawcy).

Ponadto Umowy określają jako miejsce świadczenia ww. usług kraj, w którym siedzibę ma dystrybutor (usługodawca). Zgodnie z postanowieniami Umów Wnioskodawca jest zobowiązany do wypłaty wynagrodzenia na rzecz usługodawców za świadczone usługi. Wnioskodawca nabywa również szeroko pojęte usługi reklamowe od innych niż dystrybutorzy podmiotów zagranicznych obejmujące w szczególności rozpowszechnianie produktów Wnioskodawcy na rynkach zagranicznych, optymalizację witryny internetowej Wnioskodawcy pod kątem wyszukiwarek internetowych dostępnych na rynkach zagranicznych. Usługi nabywane od tych kontrahentów zagranicznych mają na celu zwiększenie sprzedaży produktów Wnioskodawcy na rynkach zagranicznych. Miejscem wykonywania niniejszych usług jest kraj, w którym siedzibę ma dany usługodawca (nie jest to terytorium Polski). Wnioskodawca nabywa ponadto usługi prawno-księgowe oraz obsługi wypożyczenia personelu od zagranicznych usługodawców. Usługi te są związane działalnością przedstawicieli handlowych Wnioskodawcy podejmujących faktyczne działania na rynkach zagranicznych. Czynności przedstawicieli handlowych dotyczą dystrybucji produktów Wnioskodawcy na tych rynkach zagranicznych. Miejscem wykonywania niniejszych usług jest kraj, w którym siedzibę ma dany usługodawca (nie jest to terytorium Polski). W związku z realizowaniem usług na rzecz Wnioskodawcy, usługodawcy wystawiają faktury VAT. Wszyscy wskazani powyżej usługodawcy są nierezydentami w rozumieniu art. 3 ust. 2 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.): podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego stanowi, że Polska, na terytorium której znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła. Podmioty podlegające ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce są zobowiązane do wykazania jedynie tych dochodów, których źródło położone jest na terytorium Polski i nie są w Polsce opodatkowane z tytułu dochodów, których źródło jest położone za granicą. Warunkiem posiadania w Polsce statusu podmiotu o ograniczonym obowiązku podatkowym jest brak na terytorium Polski zarówno siedziby, jak i faktycznego zarządu podatnika.

Natomiast co do oceny, czy przychody zagranicznych osób prawnych powstały na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, Organ zauważa, że – w świetle ww. przepisu – decydujące znaczenie ma miejsce osiągania dochodów, nie zaś miejsce świadczenia usługi, wykonywania czynności lub miejsca dokonania wypłaty. Tym samym, jeśli świadczenia są wykonywane poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na rzecz polskiego podmiotu (polskiego rezydenta podatkowego), dochodzi wówczas do osiągania przez nierezydentów dochodów na terenie Polski.

Zatem bez znaczenia w omawianej sprawie pozostaje fakt świadczenia usług (dystrybucji, reklamy i rozpowszechniania produktów Spółki, prawno-księgowych oraz obsługi wypożyczenia personelu) poza terytorium Polski, gdyż tak jak wskazano, zasadnicze znaczenie ma miejsce położenia źródła. W tym przypadku wszyscy zagraniczni usługodawcy będą uzyskiwać dochód od Spółki, będącej polskim rezydentem podatkowym. W konsekwencji należy przyjąć, że źródło dochodów będzie położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, gdyż jego źródłem jest Spółka, będąca polskim rezydentem podatkowym. To Spółka w niniejszej sprawie eksploatuje ww. usługi. Tym samym po stronie usługodawców powstanie ograniczony obowiązek podatkowy na podstawie art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W stosunku do niektórych dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku od tych dochodów spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego dochodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone m.in. w art. 21 ust. 1 ww. ustawy.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze, ustala się w wysokości 20% przychodów.

Wprawdzie katalog usług wskazanych w cytowanej w zdaniu poprzednim regulacji jest katalogiem otwartym, na co wskazuje sformułowanie „(...) oraz świadczeń o podobnym charakterze”, jednak w ramach tego katalogu za świadczenia o podobnym charakterze należy uznać świadczenia równorzędne pod względem prawnym do wymienionych w ustawie. Oznacza to, że aby dane świadczenie można było zakwalifikować do katalogu wskazanego powyżej, należy spełnić takie same przesłanki, aby daną usługę uzyskać, albo wynikają z niej takie same prawa i obowiązki dla stron. Innymi słowy lista ta obejmuje również takie świadczenia, które zasadniczo są podobne do wymienionych, lecz mogą być np. inaczej określane.

Niemniej jednak sama nazwa umowy o świadczenie usługi nie może być wyłącznym czynnikiem determinującym daną usługę jako należącą do katalogu świadczeń podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych. Decydujące znaczenie dla stwierdzenia, że dane usługi mieszczą się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma treść postanowień umowy zawartej z kontrahentem zagranicznym, a przede wszystkim charakter rzeczywiście wykonywanych świadczeń.

Tym samym przychody uzyskane przez wszystkich zagranicznych usługodawców z tytułu świadczenia na rzecz Spółki opisanych na wstępie usług: reklamy, doradztwa dotyczącego prowadzenia działalności gospodarczej, doradztwa dotyczącego prowadzenia działalności gospodarczej na rynku inwestycji budowlanych, pozostałych usług reklamowych obejmujących w szczególności rozpowszechnianie produktów Wnioskodawcy na rynkach zagranicznych, optymalizację witryny internetowej Wnioskodawcy pod kątem wyszukiwarek internetowych dostępnych na rynkach zagranicznych, usług prawno-księgowych oraz obsługi wypożyczenia personelu od zagranicznych usługodawców, jako że są one wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podlegają opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym.

Końcowo Organ zauważa, że stosownie do art. 21 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Przepisy poszczególnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierają rozwiązania szczególne w stosunku do przepisów ustaw podatkowych i – na podstawie art. 91 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej – mają pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.

Zgodnie natomiast z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a–1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Powyższe regulacje prawne wskazują na fakt, że w przypadku podmiotu, który nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, a uzyskuje przychody na tym terytorium, w kwestii sposobu opodatkowania, pierwszeństwo mają postanowienia właściwej umowy w sprawie zapobieżeniu podwójnemu opodatkowaniu. Przy czym zastosowanie stawki podatku wynikającej z takiej umowy lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikatem rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.

Reasumując – mimo że usługi opisane we wniosku świadczone są przez usługodawców na rzecz Wnioskodawcy poza terytorium Polski i dotyczą wyłącznie dystrybucji produktów Wnioskodawcy poza terytorium Polski, to po stronie usługodawców powstaje ograniczony obowiązek podatkowy na gruncie art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie wynagrodzenia za świadczone usługi uiszczanego na ich rzecz przez Wnioskodawcę, gdyż krajem źródła dla przychodów usługodawców z tytułu świadczonych usług jest terytorium Polski. Zatem do przychodów usługodawców z tytułu wynagrodzenia za świadczenie niniejszych usług znajdzie zastosowanie art. 21 ust. 1 pkt 2a tej ustawy.

Ponadto należy wskazać, że powołane treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości niniejszej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, że – zdaniem Organu – tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w tym postępowaniu. W odniesieniu do powołanych przez Spółkę interpretacji należy stwierdzić, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Interpretacja dotyczy:

zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin