2014.01.08 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-1311/13/BG
z 8 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) po ponownym rozpatrzeniu, w związku z ostatecznym wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 lipca 2013 r. Sygn. akt II FSK 2200/11 oraz prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 27 maja 2011 r. Sygn. akt I SA/Kr 607/11, uchylającym interpretację indywidualną z 27 grudnia 2010 r. Znak IBPBI/2/423-1156/10/BG wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, działającego w imieniu Ministra Finansów, wniosku z 1 września 2010 r. (data wpływu do tut. BKIP 13 września 2010 r.), uzupełnionego 20 grudnia 2010 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione w ww. wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka jest zobowiązana na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w związku z art. 21 ust. 1 tej ustawy, do pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłaconych wynagrodzeń z tytułu świadczonych na rzecz Spółki usług prawnych oraz pomocy technicznej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 września 2010 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka jest zobowiązana na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w związku z art. 21 ust. 1 tej ustawy, do pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłaconych wynagrodzeń z tytułu świadczonych na rzecz Spółki usług prawnych oraz pomocy technicznej. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 6 grudnia 2010 r. Znak IBPBI/2/423-1156/10/BG wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano w dniu 20 grudnia 2010 r.

W dniu 27 grudnia 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów wydał interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego Znak IBPBI/2/423-1156/10/BG, w której uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe. Interpretacja indywidualna została skutecznie doręczona 29 grudnia 2010 r. Pismem z 11 stycznia 2011 r. (data wpływu do tut. BKIP 14 stycznia 2011 r.), uzupełnionym 2 lutego 2011 r. wniesiono wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, na które udzielono odpowiedzi pismem z 10 lutego 2011 r. Znak IBPBI/2/423W-2/11/BG odmawiając zmiany ww. interpretacji. Odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa została skutecznie doręczona 14 lutego 2011 r. Pismem opatrzonym datą 11 lutego 2011 r. (data wpływu do tut. BKIP 17 marca 2011 r.), wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, pismem z 15 kwietnia 2011 r. Znak IBPBI/2/4240-17/11/BG udzielił odpowiedzi na skargę przesyłając ją, wraz z aktami sprawy do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie. W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z 27 maja 2012 r. Sygn. akt I SA/Kr 607/11 uchylił zaskarżoną interpretację. Od ww. wyroku tut. Organ wniósł skargę kasacyjną. W wyniku rozpatrzenia skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 4 lipca 2013 r. Sygn. akt II FSK 2200/11 oddalił skargę kasacyjną tut. Organu. Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, wraz z aktami sprawy, wpłynął do tut. BKIP 8 października 2013 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka prowadzi działalność na różnych rynkach, w tym poza Polską, zarówno w obrębie Unii Europejskiej, jak i poza nią. W związku z powyższym korzysta z usług profesjonalnych doradców posiadających siedzibę w krajach prowadzonej działalności i realizowanych za granicą inwestycji. Generalnie usługi doradcze i prawne świadczone na rzecz Spółki można podzielić na dwie grupy:

Usługi związane z doradztwem prawnym dotyczącym planowanych przez Spółkę inwestycji. W tym zakresie zagraniczne spółki (kancelarie prawne) świadczą Spółce usługi polegające na wskazaniu ryzyk związanych z podejmowaną transakcją usługi audytu prawnego w przejmowanych przedsiębiorstwach, usługi związane z przygotowaniem dokumentów do realizacji inwestycji zagranicznych.
Usługi stałej obsługi prawno-podatkowej świadczone przez zagraniczne kancelarie prawne lub podatkowe. W tym zakresie Spółka nabywa usługi reprezentacji podatkowej, a także usługi doradcze polegające na wskazaniu zgodnego z prawem podatkowym danego kraju sposobu postępowania w danej sprawie. Zarówno usługi doradztwa prawnego przy inwestycjach, jak i usługi stałej obsługi prawno-podatkowej polegają na wskazaniu przepisów prawa kraju siedziby usługodawcy. Usługi wykonywane są na odległość, tj. przedstawiciele zagranicznych firm doradczych fizycznie nie spotykają się na terenie Polski z przedstawicielami Spółki.

Wynagrodzenie z tytułu wszystkich wyżej opisanych usług jest przekazane z polskiego rachunku bankowego Spółki na rachunek podmiotów świadczących usługi w bankach zagranicznych.

W odpowiedzi na wezwanie, Spółka pismem z 9 grudnia 2010 r. poinformowała, iż przedmiotem wniosku jest stan faktyczny. Ponadto Spółka wyjaśniła, że usługi pomocy technicznej w zakresie instruktażu i prac montażowych obejmują usługi w zakresie:

technologii produkcji puszki napojowej, wymagań i parametrów technicznych procesu produkcji puszki napojowej,
organizacji procesu produkcji puszki napojowej,
budowy, montażu, remontu, modernizacji oraz obsługi i urządzeń służących do produkcji puszki napojowej oraz akcesoriów,
wdrażania metod zarządzania produkcją po rozruchu linii produkcyjnej,
innych czynności związanych z technologią produkcji puszki napojowej,
zaznajomienia pracowników i opisu sposobu działania i obsługi poszczególnych maszyn i urządzeń wchodzących w skład instalowanej linii produkcyjnej.

W związku z powyższym zadano pytanie, czy Spółka ma obowiązek, stosownie do art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pobierać od wyżej wymienionych wynagrodzeń zryczałtowany podatek dochodowy określony w art. 21 ust. 1 tej ustawy?

Zdaniem Spółki, w przedstawionym stanie faktycznym Spółka nie jest płatnikiem zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych z tytułu wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 ze zm., dalej „updop”).

Art. 21 ust. 1 updop określa wysokość zryczałtowanego podatku dochodowego z tytułu uzyskanych przychodów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 updop. Z brzmienia przytoczonego przepisu wynika więc, że przedmiotowy zakres opodatkowania tym podatkiem obejmuje w pierwszej kolejności przychody uzyskane na terytorium Polski. Jest to w pełni logiczne, gdyż podatkowa jurysdykcja Polski może objąć zdarzenia, które mają miejsce na terytorium Polski. W przedstawionym stanie faktycznym wszelkie zdarzenia, których skutkiem jest osiągnięcie przychodów mają miejsce poza terytorium Polski. Kancelarie prawne - na zlecenie Spółki - sporządzają informacje i przygotowują dokumenty dotyczące planowanych inwestycji w kraju, w którym te kancelarie mają siedzibę. Nie budzi więc wątpliwości, że świadczą one usługi prawnicze na terytorium swojego kraju. Źródłem ich przychodu jest działalność gospodarcza, która w tym przypadku jest wykonywana na terytorium kraju, w którym mają one siedzibę lub miejsce zamieszkania. Władza podatkowa tych państw uzna, że ma prawo opodatkować te przychody gdyż zostały uzyskane na ich terytorium przez podmiot mający siedzibę (miejsce zamieszkania) na tym terytorium. Warto przy tym podkreślić, iż za źródło przychodu nie może być w szczególności uznana polska spółka będąca klientem kancelarii i wypłacająca wynagrodzenie za świadczone usługi. Jak wspomniano wyżej, źródłem przychodu jest bowiem prowadzona przez przedsiębiorcę działalność gospodarcza, w ramach której świadczy on daną usługę, a nie podmiot zlecający wykonanie tej usługi. Podobnie usługi pomocy technicznej są świadczone na terytorium Ukrainy i Rosji przez podmiot nie mający siedziby na terytorium Polski. Oznacza to, że Polska nie ma żadnego tytułu do opodatkowania tych przychodów. Nie są to bowiem przychody uzyskane na terytorium Polski, a podmiot który te przychody uzyskuje nie ma w Polsce siedziby ani miejsca zamieszkania.

Powyższe ustalenia są w pełni zbieżne z zakresem podmiotowym art. 21 ust. 1 updop wyznaczonym przez art. 3 ust. 2 tej ustawy. Ustawodawca definiując w tym przepisie ograniczony obowiązek podatkowy wskazuje, że podlegają mu podatnicy, którzy nie mają siedziby lub zarządu na terytorium Polski tylko od odchodów, które osiągają na terytorium Polski. Żaden z kontrahentów Spółki wymienionych w przedstawionym stanie faktycznym nie osiąga dochodów na terytorium Polski gdyż na jej terytorium nie prowadzi jakiejkolwiek działalności, a w szczególności nie prowadzi działalności gospodarczej. Spółka nabywa od tych kontrahentów usługi wykonywane i wykorzystywane wyłącznie poza granicami Polski.

Jedynym łącznikiem z Polską wymienionych w stanie faktycznym kontrahentów jest to, że zamawiającym usługi jest Spółka mająca siedzibę w Polsce, która dokonuje zapłaty za te usługi. Jest to w przekonaniu Spółki, niewystarczające do przyjęcia, że kontrahenci ci uzyskują przychody na terytorium Polski. Oni uzyskują je od polskiej spółki ale na terytorium, na którym prowadzą działalność (wykonali świadczenie). Gdyby było inaczej to np. taksówkarz świadczący usługę przewozu osób wyłącznie w mieście X uzyskiwałby przychody na terytoriach wszystkich państw, z których pochodzili jego klienci. Byłby to oczywisty nonsens.

Spółka pragnie podkreślić, że przedstawiona wykładnia jest w pełni zgodna z interpretacją umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Gdyby bowiem o miejscu opodatkowania decydowało nie miejsce uzyskania dochodu a miejsce wypłaty tego dochodu to stosowanie tych umów natrafiłoby na przeszkody nie do pokonania (miejsce wypłaty można kształtować zupełnie swobodnie).

Stanowisko Spółki, przedstawione w niniejszym wniosku zbieżne jest ze stanowiskiem NSA wyrażonym w wyroku z 5 listopada 2009 r. sygn. II FSK 2194/08. NSA, który w analogicznym stanie faktycznym, stwierdził, że „(...) na gruncie polskiego prawa podatkowego nie można wiązać ograniczonego obowiązku podatkowego nierezydenta z uzyskaniem przychodu od kontrahenta, który jest spółką polską, na postawie umowy o wykonanie usług, których realizacja nie jest związana z terytorium Rzeczypospolitej.” Ponadto NSA uznał, iż: „Błędne jest także stanowisko organu II instancji, że o tym, że źródło dochodu nierezydenta znajduje się na terytorium RP świadczą m.in., że zlecenie wykonania usług nierezydentowi dokonał polski przedsiębiorca i wypłata wynagrodzenia za wykonanie zlecenia dokonana została z majątku polskiego przedsiębiorcy. Wnioskowanie to nie ma nic wspólnego z tekstem ustawy.”

Mając na uwadze powyższe, skoro w przedstawionym stanie faktycznym kontrahenci Spółki nie podlegają w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu to Spółka z tytułu wypłaty należności za usługi wykonane poza granicami Polski nie ma możliwości i prawa wykonania obowiązków płatnika, o których mowa w art. 26 ust. 1 updop.

W indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z 27 grudnia 2010 r. Znak IBPBI/2/423-1156/10/BG Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe. Spółka zaskarżyła, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, ww. interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie. W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z 27 maja 2011 r. Sygn. akt I SA/Kr 607/11 uchylił zaskarżoną interpretację. W jego uzasadnieniu wskazał, że Problem w niniejszej sprawie dotyczy zagadnienia zakresu podmiotowego ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a w szczególności zasięgu jurysdykcji podatkowej polskiego państwa, co z kolei wiąże się z instytucją ograniczonego obowiązku podatkowego. Instytucja ograniczonego obowiązku podatkowego została uregulowana w treści art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2011 r. nr 74, poz. 397 z późn. zm.), który stanowi, że podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma siedzibę lub zarząd.

O objęciu jurysdykcją podatkową państwa polskiego osoby prawnej decyduje miejsce rejestracji tej osoby - siedziba lub zarządu (zasada domicylu) tzn., że podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium RP podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości dochodów, bez względu na miejsce ich osiągnięcia (art. 3 ust. 1 cytowanej ustawy). Jednakże Polska nie zrezygnowała z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych także dochodów uzyskiwanych na jej terytorium przez podmioty mające siedzibę lub zarząd poza granicami naszego kraju (zasada źródła). Z zawartego w przepisie art. 3 ust. 2 zapisu wynika exspressis verbis, że podatnicy niemający na terenie Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu podlegają jurysdykcji podatkowej państwa polskiego, jeżeli źródło dochodów położone jest na terytorium Polski.(…)

Sąd akceptuje w pełni stanowisko i argumentację prawną zawarte w cytowanym przez stronę skarżącą wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 5 listopada 2009 r., sygn. akt II FSK 2194/08, w którym wyrażono pogląd, iż przepis art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie warunkuje opodatkowania od miejsca osiągnięcia dochodu przez zlecającego wykonanie świadczenia, ani od tego, że zlecenie wykonania usług nierezydentowi dokonał polski przedsiębiorca i wypłata wynagrodzenia za wykonanie zlecenia dokonana została z majątku polskiego przedsiębiorcy, ani wreszcie od tego, że efekt usługi wykonanej przez nierezydenta będzie się odnosił do kontrahenta polskieg.(…)

W świetle art. 3 ust. 2 ustawy obowiązek podatkowy nierezydentów powiązany został ściśle z uzyskiwaniem dochodów (przychodów) na terytorium naszego kraju. Pod pojęciem „terytorium, z którym wiąże się osiąganie dochodów” należy rozumieć zatem miejsce, gdzie dokonują się czynności lub położone są nieruchomości (źródło), które generują dochód i są jego przyczyną sprawczą (tak: wyrok NSA z dnia 23 kwietnia 2010 r., sygn. akt II FSK 2144/08, LEX nr 672730 zapadły wprawdzie na tle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednak podejmujący próbę zdefiniowania identycznych pojęć, jakie pojawiły się na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Czynnością taką nie jest ani wypłata wynagrodzenia, ani wykorzystanie efektów zrealizowanej umowy, nieistotna jest nadto z tego punktu widzenia siedziba polskiego płatnika.

W przedstawionym przez Spółkę stanie faktycznym wszelkie zdarzenia, których skutkiem jest osiągnięcie przychodów mają miejsce poza terytorium Polski. Kancelarie prawne - na zlecenie Spółki - sporządzają informacje i przygotowują dokumenty dotyczące planowanych inwestycji w kraju, w którym te kancelarie mają siedzibę, a więc całkowicie poza terytorium Polski. Nie tylko zatem wykonują wszelkie czynności generujące dochód poza Polską, ale inwestycje, których dotyczą opinie prawne i dokumenty również Spółka realizuje nie na terytorium RP. Realizacja umowy i sam efekt tej umowy (nawiązanie współpracy z kontrahentami zagranicznymi w celu inwestowania na terytorium obcego państwa, w którym kontrahenci ci mają siedziby lub miejsce zamieszkania) następuje całkowicie poza terytorium RP i nie służy prowadzeniu działalności i osiąganiu dochodów w Polsce. Podobnie rzecz się ma z usługami pomocy technicznej, które są świadczone na terytorium Ukrainy i Rosji przez podmiot nie mający siedziby na terytorium Polski i dotyczą maszyn i urządzeń znajdujących się poza granicami Polski. (…)

Organ zatem, w opinii Sądu, dopuścił się w zaskarżonej interpretacji naruszenia art. poprzez ich błędną wykładnię art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, co z kolei doprowadziło do niewłaściwego przypisania do stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę konsekwencji wynikających z art. 21 ust. 1 cytowanej ustawy.

Od ww. wyroku tut. Organ wniósł skargę kasacyjną. W wyniku jej rozpatrzenia Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 4 lipca 2013 r. Sygn. akt II FSK 2200/11 skargę oddalił. W uzasadnieniu ww. wyroku Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym wszelkie zdarzenia, których efektem jest osiągnięcie przychodów mają miejsce (…) poza terytorium Polski. Zagraniczne spółki (kancelarie prawne) świadczą usługi na rzecz skarżącej, to jest sporządzają informacje i przygotowują dokumenty dotyczące inwestycji planowanych w kraju, w którym wymienione kancelarie mają siedzibę, a zatem poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zauważyć należy, że nie tylko wykonują one wszelkie czynności generujące dochód poza terytorium polskim, ale również inwestycje, których dotyczą opinie prawne i pozostałe usługi skarżąca spółka nie będzie realizować w Polsce. Innymi słowy, zarówno realizacja umowy przez zagraniczną spółkę – usługobiorcę, jak również rezultat tej umowy w postaci ewentualnego nawiązania współpracy z zagranicznymi kontrahentami w celu inwestowania na terytorium obcego państwa (Ukrainy i Rosji), w którym kontrahenci mają siedziby następuje całkowicie poza terytorium Polski i nie służy prowadzeniu działalności i osiąganiu dochodów w Polsce. Adekwatna sytuacja dotyczy usług pomocy technicznej.(…)W sprawie mógłby mieć jedynie zastosowanie art. 3 ust. 2 u.p.d.o.p. Uregulowanie to wprowadza instytucję ograniczonego obowiązku podatkowego, zgodnie z którą podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium RP. Ograniczony obowiązek podatkowy wynika z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma siedzibę lub zarząd.

W ocenie sądu, dochód jest osiągnięty na terytorium RP stosownie do zacytowanego przepisu wtedy, gdy rezultat usługi w postaci powstania lub powiększenia przychodów następuje u usługodawcy na terytorium Polski. W tym zakresie Naczelny Sąd Administracyjny w pełni aprobuje jednolitą co do zasady linię orzeczniczą dotyczącą omawianej kwestii, zgodnie z którą o zastosowaniu ograniczonego obowiązku podatkowego w rozumieniu art. 3 ust. 2 u.p.d.o.p. można mówić tylko wówczas, kiedy "efekt usługi będzie wykorzystany w Polsce" (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 5 listopada 2009 r., sygn., II FSK 2194/08, podobnie NSA w wyroku z 23 kwietnia 2010 r., sygn. II FSK 2144/08 oraz z dnia 15 grudnia 2010 r., sygn. II FSK 1454/09). Nie wystarczy zatem, aby łącznik osobowy, a więc że rezultat takiej usługi świadczonej przez zagranicznego kontrahenta będzie się odnosił do polskiego podmiotu prawnego (zlecenia wykonania usług nierezydentowi dokonał polski przedsiębiorca i wypłata wynagrodzenia za wykonanie usługi dokonana została z majątku polskiego przedsiębiorcy).

Mówiąc inaczej, konieczne jest spełnienie łącznika terytorialnego, a więc opodatkowanie związane jest z faktem, powodującym powstanie przychodu, właśnie na terytorium Polski. (…)W piśmiennictwie przyjmuje się, że łącznik podatkowy powinien zostać expressis verbis zawarty w treści przepisów prawa i mieć charakter zawężający potencjalny zasięg opodatkowania. Za pośrednictwem łączników podatkowych możliwe jest w procesie stosowania prawa ustalenie zasięgu jurysdykcji podatkowej danego państwa (por. A. Biegalski, Czynniki kształtujące zakres jurysdykcji podatkowej państwa w odniesieniu do osób prawnych, "Kwartalnik Prawa Podatkowego" 2000, nr 1, P. Selera, Międzynarodowe a unijne prawo podatkowe w kontekście opodatkowania zysków przedsiębiorstw, Warszawa 2010, s. 123 i n.).

Mając na uwadze powyższe orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego i Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie a także treść art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.), który stanowi, iż ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, rozpatrując ponownie wniosek stwierdza co następuje:

Zakres podmiotowy updop jest ściśle związany z instytucją ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego. Powstanie obowiązku podatkowego wyznacza bądź siedziba lub zarząd usytuowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (zasada rezydencji), bądź też osiąganie dochodów na tym terytorium (zasada źródła). Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma swoją siedzibę lub zarząd, co oznacza opodatkowanie dochodu uzyskanego w Polsce.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2000r., Nr 54, poz. 654 ze zm., dalej „updop”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - ograniczony obowiązek podatkowy.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 2a updop, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 updop przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze ustala się w wysokości 20% przychodów.

Stosownie do art. 21 ust. 2 updop przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Natomiast w art. 26 ust. 1 updop wskazano, że osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niedobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka prowadzi działalność na różnych rynkach, w tym poza Polską, zarówno w obrębie Unii Europejskiej, jak i poza nią. W związku z powyższym korzysta z usług profesjonalnych doradców posiadających siedzibę w krajach prowadzonej działalności i realizowanych za granicą inwestycji. Generalnie usługi doradcze i prawne świadczone na rzecz Spółki można podzielić na usługi związane z doradztwem prawnym dotyczącym planowanych przez Spółkę inwestycji oraz usługi stałej obsługi prawno-podatkowej świadczone przez zagraniczne kancelarie prawne lub podatkowe. Usługi wykonywane są na odległość, tj. przedstawiciele zagranicznych firm doradczych fizycznie nie spotykają się na terenie Polski z przedstawicielami Spółki.

Ponadto Spółka w trakcie swojej działalności nabywa również usługi od zagranicznego podmiotu powiązanego z siedzibą na Ukrainie, który świadczy na zlecenie Spółki usługi pomocy technicznej w zakresie instruktażu i prac montażowych. Usługi te świadczone są na Ukrainie, a także w Rosji. Wynagrodzenie z tytułu wszystkich wyżej opisanych usług jest przekazane z polskiego rachunku bankowego Spółki na rachunek podmiotów świadczących usługi w bankach zagranicznych.

W świetle powyższego należy zauważyć, że podatnicy posiadający siedzibę lub zarząd za granicą świadczący na rzecz Spółki z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej usługi objęte zakresem przedmiotowym art. 21 updop, wykonywane faktycznie poza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej (ich rezultat również nie dotyczy terytorium Rzeczypospolitej Polskiej), nie podlegają opodatkowaniu na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Spółka dokonując wypłat na rzecz tych podmiotów nie jest zatem zobowiązana jako płatnik, na podstawie art. 26 ust. 1 updop, do odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego od dokonanych wypłat.

Tym samym stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-512 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 14 marca 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin