2015.05.20 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/4510-226/15/IZ
z 20 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 lutego 2015 r. (data wpływu do tut. BKIP 3 marca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z postępowaniem odwoławczym przed Krajową Izbą Odwoławczą – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 marca 2015 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z postępowaniem odwoławczym przed Krajową Izbą Odwoławczą.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka z o.o. (dalej: „Spółka”) jest jednoosobową spółką Miasta. Zadaniem Spółki jest zarządzanie majątkiem wodno-ściekowym oraz rozwój infrastruktury wodno-ściekowej poprzez wykonywanie zadań, w tym związanych z pozyskiwaniem i zarządzaniem środkami m.in. Funduszu Spójności dla realizacji modernizacji systemu wodociągowo-kanalizacyjnego. Celem Spółki jest zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty samorządowej w zakresie wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, urządzeń sanitarnych, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych w sposób umożliwiający świadczenie usług na odpowiednim poziomie jakościowym. Zgodnie z § 8 pkt 2 aktu założycielskiego, przedmiotem działalności Spółki jest gospodarka wodociągowo-kanalizacyjna w obszarze jej działania w zakresie wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, urządzeń sanitarnych, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych oraz zarządzanie posiadaną przez Spółkę infrastrukturą wodociągowo-kanalizacyjną. Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Spółka w 2014 r. ogłosiła postępowanie przetargowe pn. „…”. Postępowanie zostało przeprowadzone w trybie przetargu nieograniczonego zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 907 ze zm., dalej: „pzp”) o wartości przekraczającej kwoty określone w przepisach wydanych na podstawie art. 11 ust. 8 tejże ustawy. Jednocześnie Spółka ubiegała się o uzyskanie dla tego zamówienia dofinansowania ze środków pochodzących z Unii Europejskiej z Funduszu Spójności w ramach Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko, I oś Priorytetowa - Projekt „...”. W ramach postępowania została złożona tylko jedna oferta, która została odrzucona na podstawie art. 89 ust. 1 pkt 2 pzp, na skutek niespełnienia wymagań stawianych przez zamawiającego, a określonych Specyfikacją Istotnych Warunków Zamówienia.

W związku z powyższym Spółka zawiadomiła wykonawców o ofertach odrzuconych oraz o unieważnieniu postępowania przetargowego. Od rozstrzygnięcia zostało wniesione odwołanie do Krajowej Izby Odwoławczej (dalej: „KIO”). W wyniku przeprowadzonego postępowania KIO wydała 28 listopada 2014 r. wyrok, na mocy którego uwzględniła odwołanie jedynego wykonawcy i nakazała Spółce unieważnienie postępowania i powtórzenie badania i oceny ofert z uwzględnieniem oferty odwołującego się. Jednocześnie KIO obciążyła Spółkę kosztami postępowania odwoławczego poniesionymi z tytułu wpisu od odwołania oraz wynagrodzenia pełnomocnika.

Spółka wskazuje, że w uzasadnieniu wyroku KIO nie wskazała, aby zamawiający nienależycie przygotował ww. postępowanie przetargowe. W ocenie KIO zamawiający w sposób nieprawidłowy odrzucił ofertę odwołującego się, a także nieprawidłowo unieważnił postępowanie przetargowe. Koszty zasądzone wyrokiem KIO Spółka zapłaciła z majątku własnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy koszty poniesione w związku z uznaniem zasadności odwołania - koszty postępowania przed Krajową Izbą Odwoławczą, stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 updop?

Zdaniem Spółki, zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop. Na podstawie powyższej definicji należy przyjąć, że warunkami uznawania wydatków za koszt podatkowy są:

wydatek musi być definitywnie dokonany;
wydatek musi mieć na celu uzyskanie przychodów, ewentualnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów;
wydatek powinien mieć związek z działalnością gospodarczą podatnika;
wydatek powinien być właściwie udokumentowany.

W związku z powyższym wypada wskazać, że w omawianej sytuacji okolicznością niebudzącą wątpliwości jest charakter wydatku dokonanego przez Spółkę. Wydatek ten bez wątpienia ma charakter definitywny i ostateczny. Za wydatek dokonany definitywnie należy uznać wydatek dokonany z majątku podatnika, który ma ostateczny charakter. Poniesienie wydatku z majątku podatnika oznacza, że pokryty jest on co do zasady z zasobów majątkowych podatnika w sposób ostateczny.

Ponadto Spółka wskazuje, że wydatek ten został poniesiony w celu uzyskania przychodów, ewentualnie zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów i ma związek z działalnością gospodarczą podatnika, a także został należycie udokumentowany. Kosztem uzyskania przychodów są wszelkie koszty bezpośrednie i pośrednie poniesione w celu uzyskania przychodów, co oznacza, że każdy koszt, który został poniesiony w sposób bezpośredni lub pośredni, rzeczywisty lub potencjalny (tzn. w intencji podatnika poniesiony w celu zwiększenia przychodu, choćby niezasadnie z punktu widzenia ekonomicznego), może być uznany za koszt uzyskania przychodu (por. wyrok WSA w Warszawie z 25 września 2008 r., sygn. III SA/Wa 656/08, G.Prawna 2008/10/205).

W innym orzeczeniu ten sam sąd wskazał jeszcze dobitniej, że ustawodawca w żaden sposób nie dał podstaw do zawężania pojęcia kosztów uzyskania przychodów i zaliczania do nich jedynie wydatków bezpośrednio związanych z konkretnymi przychodami. W przypadku gdy podatnik w momencie podejmowania decyzji o poniesieniu konkretnego wydatku oceni, że obiektywnie przyczyni się on do osiągnięcia przychodów z działalności gospodarczej tego podatnika, organ podatkowy nie może kwestionować zasadności poniesienia tego wydatku i wykluczenia go z kosztów uzyskania przychodów (zob. wyrok WSA w Warszawie z 25 września 2008 r., sygn. III SA/Wa 870/08, Lex nr 465676). Ponadto w orzecznictwie sądów administracyjnych podkreśla się również, że organy podatkowe nie powinny ingerować w rodzaj ponoszonych przez podatnika wydatków. Taka analiza ma sens tylko wtedy, gdy postępowanie lub kontrola wykażą, że wydatki są tylko pozorne i nie miały w ogóle miejsca. Stąd nie ma żadnych podstaw prawnych, by podczas kontroli podatkowej lub postępowania podatkowego analizowano racjonalność lub sensowność wydatków. W wyroku WSA w Gliwicach z 9 marca 2009 r., sygn. I SA/Gl 1066/08, LEX nr 497502, czytamy artykuł 15 ust. 1 ustawy z 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych nie upoważnia organów podatkowych do oceny ekonomicznej zasadności działań, które podejmuje podatnik. Brak jest podstaw do tego, aby eliminować określone koszty z powodu ich nieracjonalności czy nieprzydatności. Wypada podkreślić także, że efektywność poniesionych wydatków i wysokość generowanego dochodu również nie może skutkować nieuznaniem wydatku za koszt podatkowy. Jak zasadnie wskazał WSA w Białymstoku w wyroku z 1 kwietnia 2009 r., sygn. I SA/Bk 589/08, LEX nr 491862, wydatki ponoszone przez podatnika na zakup towarów i usług, badane z punktu widzenia ich wykorzystywania w działalności gospodarczej przez podatnika, należy oceniać z punktu widzenia dążenia do uzyskania przychodu, a nie rezultatu, jaki przyniosły w postaci konkretnego przychodu. Stąd również brak konkretnych przychodów, jako rezultatu ponoszonych wydatków, nie może być powodem ich zakwestionowania, jeżeli wydatki na zakup towarów i usług pozostają w związku z działalnością podatnika, a organ nie wykaże (w sposób niebudzący wątpliwości), że wydatki ponoszone były na cele osobiste podmiotów zarządzających przedsiębiorstwem lub osób trzecich.

Pogląd prezentowany przez sądy administracyjne podzielają również organy podatkowe podkreślając przy tym, że analiza normatywnego zwrotu „w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów” wskazuje więc, że odnosi się on zarówno do przychodów faktycznie osiągniętych, jak i tych, których podatnik mógł racjonalnie (obiektywnie) oczekiwać, że zostaną osiągnięte. Innymi słowy, przepis art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie ogranicza określonych wydatków tylko do „osiągnięcia przychodów”, lecz traktuje je w szerszym kontekście, gdyż wydatki ponoszone przez podatnika dotyczące de facto prognozowania określonych zjawisk i procesów gospodarczych i związanych z nimi konsekwencji finansowych. Z powyższego można zatem wywieść, że o kwalifikacji wydatku jako kosztu podatkowego decyduje przede wszystkim racjonalny zamiar podatnika, o ile na tle całokształtu okoliczności faktycznych i prawnych można uznać, że zamiar ten ma cechę realności.

W omawianej sytuacji poniesiony przez Spółkę wydatek związany z udziałem w postępowaniu przed Krajową Izbą Odwoławczą ma wpływ na zapewnienie zdolności uzyskiwania przychodów przez Spółkę m.in. w kontekście uzyskania dofinansowania realizacji zamówienia, którego przedmiot będzie służył realizacji podstawowej działalności Spółki, a więc świadczeniu przy jego użyciu usług, odbioru ścieków, których sprzedaż jest źródłem przychodów będących przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym. Dokonując zatem oceny zakwalifikowania przedmiotowego wydatku do kosztów uzyskania przychodów, stwierdzić należy, że wydatek ten może stanowić koszt uzyskania przychodów, spełnione bowiem zostają przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 updop - wydatek ten pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z możliwością osiągania przychodów z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę. Przedmiotowy wydatek został poniesiony w związku z zapewnieniem prawidłowości postępowania przetargowego na zadanie będące elementem projektu realizowanego przez Spółkę, który to projekt dofinansowany jest z Funduszu Spójności w ramach Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko. Koszt ten został więc poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Podobny pogląd wyraził również Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji podatkowej z 01 października 2008 r., sygn. IBPB1/415-520/08/TK, czy Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji podatkowej z 17 kwietnia 2013 r. sygn. ILPB3/423-26/13-4/JG, www.mf.gov.pl). Z kolei w interpretacji podatkowej z 17 sierpnia 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach wprost wskazał, że wydatkami, które stanowią tzw. koszty pośrednie, niezwiązane bezpośrednio z realizowaną inwestycją, są:

koszty postępowania przed KIO, tj. koszty postępowania orzekane przez Krajową Izbę Odwoławczą przy Prezesie Urzędu Zamówień Publicznych w przypadku uwzględnienia odwołań od rozstrzygnięć protestów, nakładane stosownie do wyniku postępowania,
koszty obowiązkowych działań informacyjnych i promujących.

Są to koszty pozostające w pośrednim związku przyczynowo-skutkowym z przychodami. Ponoszone koszty postępowania orzeczone przez Krajową Izbę Odwoławczą, jak również koszty obowiązkowych działań informacyjnych i promujących, jako nieposiadające ścisłego związku z wytworzeniem środków trwałych powstających w ramach realizowanego projektu nie zalicza się do kosztu wytworzenia środka trwałego/ulepszenia środka trwałego. Przedmiotowe wydatki należy zakwalifikować do kosztów podatkowych, których związek z uzyskiwanymi przychodami jest pośredni. Reasumując, ww. wydatki w związku z tym, że nie mają bezpośredniego wpływu na wytwarzanie środków trwałych/ulepszenie środka trwałego, po spełnieniu przesłanek określonych w art. 15 ust. 1 updop, będą stanowiły koszty uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 4d updop, w dacie ich poniesienia (zob. interpretacja podatkowa sygn. IBPBI/2/423-903/12/BG, www. mf.gov.pl).

Na marginesie Spółka wskazuje, że przyjęcie odmiennej wykładni prowadziłoby niewątpliwie do nierównego traktowania podatników, albowiem organy podatkowe zgodnie uznają, że kosztem podatkowym są wydatki związane ze wniesieniem przez wykonawcę odwołania do KIO, w tym koszty obsługi i reprezentacji przez kancelarie prawne. W uzasadnieniu wskazują, że wydatki te zostały poniesione dla ochrony interesów Spółki i niewątpliwie wiążą się z całokształtem jej działalności warunkując możliwość dalszego funkcjonowania i osiągania przychodów (por. interpretacja podatkowa Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 1 października 2008 r., sygn. IBPB1/415-520/08/TK, www.mf.gov.pl). W związku z tym podkreślić należy, że brak jest jakichkolwiek podstaw do odmiennego traktowania Spółki (Zamawiającego), którego wydatek poniesiony pozostawał w ścisłym związku z zapewnieniem prawidłowości postępowania przetargowego na zadanie w ramach projektu dofinansowanego z Funduszu Spójności w ramach Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko.

Wypada podkreślić, że Spółka jako spółka komunalna, wykonująca zadania z zakresu użyteczności publicznej ma szczególne obowiązki towarzyszące właściwemu wykorzystaniu środków publicznych. W tym celu głównie poprzez postępowanie przetargowe ma obowiązek zapewnić by zamówione usługi odbywały się w sposób optymalny z ekonomicznego punktu widzenia, zapewniając jak najlepsze wykorzystanie środków, którymi dysponuje państwo. Ponadto ma obowiązek zagwarantować wykonawcom, że oferty wybierane będą w oparciu o kryteria merytoryczne, a nie na podstawie niesprawdzalnych, czy wręcz niejasnych preferencji. Chodzi więc o zapobiegnięcie uprzywilejowywaniu, albo dyskryminowaniu niektórych przedsiębiorców (por. J. Pokrzywniak, J. Baehr, T. Kwieciński, Wprowadzenie do systemu zamówień publicznych. Warszawa, Katowice 2006, str. 6). W związku z tym wydatek poniesiony na udział w postępowaniu przed KIO ma związek z zabezpieczeniem i ochroną źródła przychodu, i winien być uznany za koszt podatkowy Spółki.

W związku z powyższym Spółka wskazuje, że z uwagi na fakt, że poniesione przez nią koszty nie będą miały bezpośredniego wpływu na wytworzenie środków trwałych ani bezpośredniego odzwierciedlenia w uzyskanych przychodach Spółki, powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami (koszty pośrednie). Za koszty „pośrednie” uznaje się bowiem takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika - brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Każdy z tych wydatków jest związany z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczynia się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy. Konsekwencją zakwalifikowania przedmiotowych wydatków do kosztów pozostających w innym niż bezpośrednim związku z przychodami jest, że dla celów podatkowych - zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - są one potrącalne w dacie ich poniesienia.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka w 2014 r. ogłosiła postępowanie przetargowe pn. „…”. Postępowanie zostało przeprowadzone w trybie przetargu nieograniczonego zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 907 ze zm.) o wartości przekraczającej kwoty określone w przepisach wydanych na podstawie art. 11 ust. 8 tejże ustawy. Jednocześnie Spółka ubiegała się o uzyskanie dla tego zamówienia dofinansowania ze środków pochodzących z Unii Europejskiej z Funduszu Spójności w ramach Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko, I oś Priorytetowa - Projekt „...”. W ramach postępowania została złożona tylko jedna oferta, która została odrzucona na podstawie art. 89 ust. 1 pkt 2 pzp, na skutek nie spełnienia wymagań stawianych przez zamawiającego, a określonych Specyfikacją Istotnych Warunków Zamówienia. W związku z powyższym Spółka zawiadomiła wykonawców o ofertach odrzuconych oraz o unieważnieniu postępowania przetargowego. Od rozstrzygnięcia zostało wniesione odwołanie do Krajowej Izby Odwoławczej. W wyniku przeprowadzonego postępowania Krajowa Izba Odwoławcza wydała 28 listopada 2014 r. wyrok, na mocy którego uwzględniła odwołanie jedynego wykonawcy i nakazała Spółce unieważnienie postępowania i powtórzenie badania i oceny ofert z uwzględnieniem oferty odwołującego się. Jednocześnie KIO obciążyła Spółkę kosztami postępowania odwoławczego poniesionymi z tytułu wpisu od odwołania oraz wynagrodzenia pełnomocnika.

Przedmiotem wątpliwości Spółki jest kwestia dotycząca możliwości uznania za koszty podatkowe wydatków związanych z postępowaniem przed Krajową Izbą Odwoławczą, tj. kosztów postępowania odwoławczego poniesionych na rzecz oferenta z tytułu wpisu od odwołania oraz wynagrodzenia pełnomocnika związanych z przegranym procesem.

Przy tak nakreślonym stanie faktycznym kluczowe jest przesądzenie wystąpienia przesłanek z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „updop”). Otóż zgodnie z tym przepisem, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 updop,
został właściwie udokumentowany.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą, zawarty został w art. 16 ust. 1 updop. Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie zostały zamieszczone w tym katalogu, zostaną ex lege uznane za koszty uzyskania przychodów.

Rozpatrując w analizowanej sprawie kwestię zasadności kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zwrot wpisu od odwołania oraz wynagrodzenia pełnomocnika, zasądzonych wyrokiem Krajowej Izby Odwoławczej, należy stwierdzić, że z powodu niezawarcia ww. wydatków w negatywnym katalogu kosztów nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 updop. Wydatki te muszą więc spełniać ogólną zasadę zawartą w art. 15 ust. 1 updop, czyli zostać poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła.

Przechodząc do zbadania istnienia związku przyczynowego, jaki winien zachodzić pomiędzy wydatkiem a przychodem podatkowym, stwierdzić należy, że związek ten ma kluczowe znaczenie. Tylko bowiem wydatek, który przyczynia się do powstania przychodu podatnika, czy też zabezpieczenia albo zachowania jego źródła przychodów, może być podstawą do pomniejszenia podstawy opodatkowania (dochodu), od której w ostatecznym rozrachunku zależy opodatkowanie. Związek ten nie musi mieć przy tym charakteru bezpośredniego, a zatem wpływającego na wzrost przychodu podatkowego, może mieć bowiem charakter pośredni, związany z działalnością gospodarczą jednak nieprzekładający się wprost na przychód podatkowy. W ocenie tut. Organu można mówić, że dany wydatek został poniesiony „w celu” osiągnięcia przychodu, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, gdy jego poniesienie ma lub może mieć wpływ na powstanie lub też zwiększenie przychodów.

Nie sposób zgodzić się z poglądem Spółki, że wydatek związany z udziałem w postępowaniu przed Krajową Izbą Odwoławczą ma wpływ na zapewnienie zdolności uzyskiwania przychodów przez Spółkę m.in. w kontekście uzyskania dofinansowania realizacji zamówienia, którego przedmiot będzie służył realizacji podstawowej działalności Spółki, a więc świadczeniu przy jego użyciu usług, odbioru ścieków (…), gdyż z wniosku nie wynika, żeby uzyskanie dofinansowania było uzależnione od wyniku przeprowadzonego przetargu.

Powiązanie ww. wydatków z konkretnym przychodem uzyskanym przez Spółkę jest w tym wypadku niemożliwe. Niemniej jednak, w tym konkretnym przypadku trudno również doszukać się podstawy do uznania, że przedmiotowe koszty miały na celu zachowanie (zabezpieczenie) źródła przychodów, co przełożyłoby się na możliwość ich podatkowego rozliczenia jako kosztów związanych z funkcjonowaniem Spółki, ponieważ obowiązek zwrotu wskazanych we wniosku kosztów orzeczonych na rzecz oferenta był konsekwencją nieprawidłowego realizowania przez Spółkę obowiązków wynikających z przepisów o zamówieniach publicznych, stwierdzonego w postępowaniu przed Krajową Izbą Odwoławczą. Co prawda we wniosku Spółka podkreśliła, że w uzasadnieniu wyroku Krajowa Izba Odwoławcza nie wskazała, aby Spółka (zamawiający) nienależycie przygotowała ww. postępowanie przetargowe, jednak z dalszej treści wniosku wynika, że Krajowa Izba Odwoławcza dopatrzyła się nieprawidłowości po stronie Spółki w postaci nieprawidłowego sposobu odrzucenia oferty odwołującego się, a także nieprawidłowego unieważnienia postępowania przetargowego.

Zatem wydatki stanowiące przedmiot zapytania Spółki nie należały do standardowych kosztów podmiotów podlegających obowiązkom przewidzianym ustawą Prawo zamówień publicznych, nie były elementem ryzyka gospodarczego podejmowanych decyzji i działań, lecz stanowiły wyłącznie efekt nienależytego (wadliwego, pozbawionego cech należytej staranności) zachowania Spółki, niemających związku ze sferą jej przychodów.

Reasumując, wydatki poniesione przez Spółkę w związku z przegranym procesem, w szczególności na zwrot kosztów wpisu od odwołania oraz wynagrodzenia pełnomocnika strony przeciwnej zostały poniesione na rzecz podmiotu, który wniósł odwołanie. Krajowa Izba Odwoławcza wydała wyrok z uwzględnieniem tego odwołania, na mocy którego nakazała unieważnienie postępowania przetargowego, zobowiązując jednocześnie Spółkę do poniesienia kosztów z tym związanych z racji przegrania sprawy. Zatem poniesione wydatki nie przyczyniły się w żaden sposób do uzyskanego przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej. Nie można ich również uznać za normalne, standardowe koszty funkcjonowania Spółki, ponieważ zasądzone koszty były efektem nienależycie przeprowadzonego postępowania przetargowego, co skutkowało unieważnieniem tego postępowania. Wobec tego, w ocenie tut. Organu nie zachodzi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy poniesieniem analizowanych wydatków a osiągnięciem przychodu lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu Spółki.

W świetle powyższego, poniesione na rzecz oferenta na mocy wyroku Krajowej Izby Odwoławczej koszty postępowania odwoławczego oraz wynagrodzenia pełnomocnika jako niespełniające przesłanek wymienionych w art. 15 ust. 1 updop, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów Spółki.

Stanowisko Spółki należy zatem uznać za nieprawidłowe.

Ponadto tut. Organ pragnie zauważyć, że pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia wydatków ponoszonych przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) Ordynacji podatkowej. Dokonując bowiem interpretacji indywidualnej organ podatkowy działający z upoważnienia Ministra Finansów przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Spółkę interpretacji indywidualnych - potwierdzających jej stanowisko - stwierdzić należy, że są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa. Jednolitość orzecznictwa chociaż jest cechą pożądaną to jednak nie stanowi wartości samej w sobie. Organ wydający interpretację indywidualną jest nią związany tylko w skonkretyzowanej, indywidualnej sprawie, co oznacza, że jego poglądy mogą ewoluować np. pod wpływem orzecznictwa sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Zmiana stanowiska w konkretnych sprawach została przewidziana przez ustawodawcę, co znalazło wyraz w treści art. 14e Ordynacji podatkowej, a skorzystanie z tej instytucji służy w istocie realizacji zasady jednolitości interpretacji. Przyjęcie odmiennej koncepcji powodowałoby, że jednostkowe zajęcie stanowiska przez organ podatkowy skutkowałoby zawsze obowiązkiem powielenia tego stanowiska przez wszystkie inne organy bez względu na to czy stanowisko to byłoby słuszne, czy nie.

Zauważyć również należy, że postępowanie w sprawie dot. wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. W jego wyniku, organ wydając interpretację, przedstawia swój pogląd dotyczący rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do sytuacji indywidualnej wskazanej przez wnioskodawcę. Nie można zatem utożsamiać „trybu interpretacji” z postępowaniem podatkowym, a w konsekwencji żądać, aby wydając interpretacje organ, odnosił się osobno do każdej powołanej we wniosku interpretacji, czy też prowadził szeroko rozumianą polemikę z każdym poglądem wnioskodawcy (por. wyroki NSA z 21 października 2014 r., sygn. akt II FSK 2532/12 i z 6 marca 2015 r., sygn. akt I FSK 170/14).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin