Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/423-1077/14-2/JBB
z 12 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 8 października 2014r. (data wpływu 13 października 2014r.), w zakresie ustalenia:

1. czy wierzytelności z tytułu czynszu najmu za auta zastępcze w stosunku do klienta potraktowane księgowo jako odpisane jako nieściągalne i zaliczone do pozostałych kosztów operacyjnych, w części w jakiej ubezpieczyciel dobrowolnie, bądź na drodze sądowej odmówił zapłaty ww. kwot, stanowią koszty uzyskania przychodów pod warunkiem udokumentowania ich nieściągalności protokołem, z którego będzie wynikać, że przewidywane koszty postępowania będą równe albo będą przekraczać kwotę dochodzonej wierzytelności - jest prawidłowe, oraz
   
2. czy musi to być jeden protokół sporządzony na każdą z wierzytelności z osobna, czy też może to być jeden protokół sporządzony dla grupy wierzytelności księgowanych w tzw. pozostałe koszty operacyjne jednym poleceniem księgowania, przy założeniu, że każda z wierzytelności jest równa, bądź niższa od przewidywanych kosztów procesowych i egzekucyjnych - jest nieprawidłowe.
   
   

UZASADNIENIE

W dniu 13 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka jest uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana na podstawie art. . 16 ust . 2 pkt 3 updop, oraz czy protokół, o którym mowa we wskazanym przepisie może być sporządzony dla grupy wierzytelności, przy założeniu, że każda z wierzytelności jest równa, bądź niższa od przewidywanych kosztów procesowych i egzekucyjnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o. (dalej zwana: Spółką) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie krótkoterminowego i długoterminowego wynajmu samochodów. W ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, Spółka wynajmuje między innymi tzw. auta zastępcze (dalej zwane: Umowy PAZ). Auta zastępcze wynajmowane są Klientom, których auta uległy w całości, bądź w części uszkodzeniu w wyniku wypadku albo kolizji drogowej. W takiej sytuacji, Klient dokonuje płatności za wynajmowane auto, bądź w ten sposób, że dokonuje płatności w pieniądzu (najczęściej poprzez wpłatę na rachunek bankowy), bądź też w ten sposób, że dokonuje cesji roszczenia z tytułu odpowiedzialności cywilnej do ubezpieczyciela sprawcy szkody, a Spółka następnie dochodzi ww. kwot od ubezpieczyciela i zalicza je na poczet czynszu z tytułu najmu auta zastępczego.

Zarówno Spółka, jak również Klienci interpretują postanowienia umowy PAZ oraz umowy cesji w ten sposób, że dokonywana cesja ma charakter „powierniczy”, albowiem dokonywana jest w celu dochodzenia przez Spółkę kosztów najmu auta zastępczego od ubezpieczyciela, a w konsekwencji w celu zaliczenia otrzymanej kwoty na poczet tych kosztów. Zaspokojenie roszczenia Spółki następuje w momencie otrzymania kosztów najmu auta zastępczego od ubezpieczyciela i zaliczenia otrzymanych kwot na poczet tych kosztów.

Dochodzenia zwrotu kosztów najmu auta zastępczego od ubezpieczyciela w praktyce wygląda w ten sposób, że ubezpieczyciel spełnia świadczenie dobrowolnie albo kwestionuje je co do zasady, bądź co do kwoty i w takim przypadku Spółka dochodzi zwrotu ww. kosztów na drodze sądowej.

W takiej sytuacji, przed skierowaniem sprawy na drogę postępowania sądowego, Spółka samodzielnie szacuje ryzyko prawne tj. występuje o zasądzenie zwrotu takiej części kosztów najmu auta zastępczego, której zwrot jest najbardziej prawdopodobny i w zależności od rozwoju wypadków, ewentualnie rozszerza swoje roszczenie w trakcie postępowania sądowego.

W efekcie przeprowadzonego postępowania sądowego, Sąd bądź uwzględnia pozew w całości, bądź w części. Wreszcie, w wyjątkowych przypadkach bywa i tak, że Sąd oddala pozew w całości. W takim zakresie w jakim Spółka nie zostanie zaspokojona przez ubezpieczyciela, Spółka posiada w dalszym ciągu wierzytelność o zwrot kosztów najmu auta zastępczego w stosunku do Klienta. Spółka informuje o tym fakcie Klienta.

Z punktu widzenia księgowego oraz podatkowego, Spółka wykazuje wierzytelności do Klientów z tytułu najmu auta zastępczego w dacie wykonania usługi. Przychód podatkowy z tego tytułu rozpoznawany jest w dacie wykonania usługi, chyba, że faktura VAT została wystawiona wcześniej. W takim przypadku, przychód podatkowy rozpoznawany jest w dacie wystawienia faktury.

W przypadku jeżeli upłynie termin płatności wynikający z zawartej umowy lub wystawionej faktury, Spółka tworzy na wierzytelności do Klientów z tytułu najmu auta zastępczego odpisy aktualizujące. Odpisy aktualizujące tworzone są w systemie kwartalnym. Wyjątkowo odpisy aktualizujące tworzone są w systemie miesięcznym. Odpisy aktualizujące nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

W przypadku jeżeli ubezpieczyciel, bądź dobrowolnie, bądź na podstawie wyroku sądowego zwraca całość kosztów związanych z najmem auta zastępczego, Spółka rozwiązuje odpis aktualizujący. Rozwiązanie odpisu aktualizującego nie stanowi po stronie Spółki przychodu podatkowego, albowiem odpis aktualizujący uprzednio nie stanowił kosztów uzyskania przychodów.

W przypadku jeżeli ubezpieczyciel nie zwraca kosztów najmu auta zastępczego, bądź zwraca tylko część kosztów związanych z najmem auta zastępczego (zwykle ma to miejsce w przypadku oddalenia pozwu w całości albo w części tj. np. jeśli idzie o ten ostatni przypadek, w chwili otrzymania prawomocnego wyroku Sądu, z którego wynika, że ubezpieczyciel winien pokryć tylko część kosztów najmu auta zastępczego) spółka dalej posiada wierzytelność o zwrot kosztów najmu auta zastępczego oraz odpis aktualizujący na wierzytelność o zwrot kosztów najmu auta zastępczego w stosunku do Klienta.

W przypadku jeżeli przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności o zwrot kosztów najmu auta zastępczego od Klienta były równe albo wyższe od kwoty wierzytelności o zwrot kosztów najmu auta zastępczego od Klienta, Spółka odpisuje wierzytelność jako nieściągalną w tzw. pozostałe koszty operacyjne oraz dokumentuje nieściągalność protokołem, o którym jest mowa w art. 16 ust. 2 pkt 3 Ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 1992 r., Nr 74, poz. 397, ze zm., dalej zwana: UoPDOP i/lub Ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy wierzytelności z tytułu czynszu najmu za auta zastępcze w stosunku do Klienta potraktowane księgowo jako odpisane jako nieściągalne i zaliczone do pozostałych kosztów operacyjnych, w części w jakiej ubezpieczyciel dobrowolnie, bądź na drodze sądowej odmówił zapłaty ww. kwot, stanowią koszty uzyskania przychodów pod warunkiem udokumentowania ich nieściągalności protokołem, z którego będzie wynikać, że przewidywane koszty postępowania będą równe albo będą przekraczać kwotę dochodzonej wierzytelności ?
   
2. Czy musi to być jeden protokół sporządzony na każdą z wierzytelności z osobna, czy też może to być jeden protokół sporządzony dla grupy wierzytelności księgowanych w tzw. pozostałe koszty operacyjne jednym poleceniem księgowania, przy założeniu, że każda z wierzytelności jest równa, bądź niższa od przewidywanych kosztów procesowych i egzekucyjnych ?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, wierzytelności z tytułu czynszu najmu za auta zastępcze w stosunku do Klienta potraktowane księgowo jako odpisane jako nieściągalne i zaliczone do pozostałych kosztów operacyjnych, w części w jakiej ubezpieczyciel dobrowolnie, bądź na drodze sądowej odmówił zapłaty ww. kwot, stanowią koszty uzyskania przychodów pod warunkiem udokumentowania ich nieściągalności protokołem, z którego będzie wynikać, że przewidywane koszty postępowania będą równe, bądź będą przekraczać kwotę dochodzonej wierzytelności.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit a UoPDOP, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów: wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem: wierzytelności, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określonych w art. 16 ust. 2.

Zgodnie z art . . 16 ust . 2 pkt 3 UoPDOP, za wierzytelności, o których mowa w art . 16 ust . 1 pkt 25 UoPDOP, uważa się wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana: protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

Z punktu widzenia wyżej przedstawionego stanu faktycznego oraz stanu prawnego należy w pierwszej kolejności stwierdzić, że wierzytelnością, która jest traktowana jako odpisana jako nieściągalna a następnie zaliczona w poczet pozostałych kosztów operacyjnych jest wierzytelność Spółki w stosunku do jej Klientów o zapłatę czynszu z tytułu wynajmu auta zastępczego.

Wierzytelność ta została potraktowana jako przychód należy w dacie wykonania usługi, a w przypadku jeżeli faktura została wystawiona wcześniej w dacie wystawienia faktury.

Cesja wierzytelności do ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody o pokrycie ww. wierzytelności ma charakter powierniczy, albowiem służy tylko i wyłącznie wyegzekwowaniu od ubezpieczyciela czynszu najmu auta zastępczego i zaliczeniu wyegzekwowanych kwot na poczet tego czynszu W takim zakresie, w jakim czynsz zostanie wyegzekwowany, zobowiązanie Klienta z tytułu czynszu najmu auta zastępczego wygasa. W pozostałym zakresie, zobowiązanie wobec Klienta nie wygasa. W przypadku jeżeli ubezpieczyciel odmówi zwrotu Spółce w całości, bądź w części kosztów najmu auta zastępczego dobrowolnie albo w efekcie przeprowadzonego postępowania sądowego, Spółka informuje Klienta, czy i w jakim zakresie wygasło jego zobowiązanie z tytułu czynszu najmu auta zastępczego.

Przesłanki udokumentowania nieściągalności wierzytelności są wymienione wprost w sposób wyczerpujący w art. 16 ust. 2 UoPDOP. W szczególności, w art. 16 ust. 2 pkt 3 UoPDOP, wymieniona jest przesłanka polegająca na tym, że podatnik udokumentował nieściągalność wierzytelności protokołem, z którego wynika, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

Jednocześnie, ww. przepis, ani jakikolwiek inny przepis prawa, nie stanowi jak ww. protokół ma wyglądać. W związku z powyższym, Spółka stoi na stanowisku, że może to być również jeden protokół sporządzony dla grupy wierzytelności zaliczonych w pozostałe koszty operacyjne na podstawie jednego polecenia księgowania, przy założeniu, że każda z dochodzonych wierzytelności z osobna jest równa, bądź niższa niż przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w odniesieniu do pytania pierwszego, uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie Organ interpretacyjny zauważa, że niniejsza interpretacja wydawana jest w odniesieniu do odmiennego stanu faktycznego, od stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę we wniosku z dnia 29 kwietnia 2014r. (data wpływu 8 maja 2014r.), w którym Spółka podpisywała z klientem umowę cesji wierzytelności, co w konsekwencji powodowało że klient był zwalniany z długu i Spółka nie miała podstaw do dochodzenia od niego należności w kwocie niepokrytej przez ubezpieczyciela. Natomiast w niniejszej sprawie, zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, Spółka podpisuje z klientem umowę cesji, która ma charakter „powierniczy”, co oznacza, że w takim zakresie w jakim Spółka nie zostanie zaspokojona przez ubezpieczyciela, Spółka posiada w dalszym ciągu wierzytelność o zwrot kosztów najmu auta zastępczego w stosunku do klienta.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014r.,poz.851, dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 tej ustawy zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w art. 16 ust. 2 updop. Treść analizowanego przepisu updop implikuje wniosek, że tylko wierzytelności zaliczone uprzednio do przychodów należnych, po spełnieniu przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych warunków mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Stosownie do art. 12 ust. 3 updop, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Zgodnie z art. 16 ust. 2 updop za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
   
2. postanowieniem sądu o:
   1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania, lub
      
   2. umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność wymieniona pod lit. a, lub
      
   3. ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo
3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.
   
   

W świetle powyższego zaliczenie nieściągalnej wierzytelności w ciężar kosztów uzyskania przychodów możliwe jest tylko wtedy, gdy zostaną spełnione łącznie następujące warunki:

1. wierzytelność była uprzednio zaliczona do przychodów należnych w prowadzonej działalności gospodarczej,
2. wierzytelność nie jest przedawniona,
3. nieściągalność wierzytelności została udokumentowana w sposób przewidziany w art. 16 ust. 2 updop.
   
   

Jednocześnie, należy zwrócić uwagę, że termin do zaliczenia nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów ograniczony jest przepisem art . . 16 ust . 1 pkt 20 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisane jako przedawnione.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że przedmiotowe wierzytelności zostały uprzednio zaliczone do przychodów należnych. Spółka dokona udokumentowania nieściągalności tych wierzytelności poprzez sporządzenie protokołu stwierdzającego, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty. Należy zatem uznać, że przesłanka udokumentowania wierzytelności została spełniona. Przy czym nieściągalność wierzytelności udokumentowana musi być wobec Klienta, a z treści protokołu musi wynikać, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności wobec danego Klienta byłyby równe albo wyższe od jej kwoty. W konsekwencji, z powyższym zastrzeżeniem dot. przedawnienia wierzytelności, w przedmiotowej sprawie znajdzie zastosowanie w art . 16 ust . 1 pkt 25 w związku z art . 16 ust . 2 pkt 3 updop.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w odniesieniu do pytania drugiego, uznaje się za nieprawidłowe.

Odwołując się wprost do treści przepisu art. 16 ust. 2 updop, który stanowi: "Za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25, uważa się wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana" i to w sposób przewidziany tym przepisem, należy uznać, że w odniesieniu do każdej wierzytelności, z art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy należy podjąć działania zmierzające do udokumentowania ich nieściągalności w sposób przyjęty w jednym z trzech punktów.

Udokumentowanie nieściągalności wierzytelności w inny sposób niż wskazał ustawodawca w art. 16 ust. 2 updop, bądź brak jakiegokolwiek udokumentowania, nie wywiera skutków prawnych w postaci uznania ich za koszt uzyskania przychodu. Katalog dokumentów z ww. przepisu ma więc charakter zamknięty i nie może być rozszerzany (por. wyrok NSA z dnia 8 maja 2013 r., sygn. akt II FSK 1904/11, CBOSA – orzeczenia.nsa.gov.pl).

Przepis art . 16 ust . 2 pkt 3 updop stanowi, iż nieściągalność wierzytelności może być udokumentowaną „protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od tej kwoty”. Przedmiotowy dowód opiera się na ocenie podatnika – wyrażonej w sporządzonym przez niego protokole nieściągalności – co do efektywności ekonomicznej podejmowanych działań. Przepis ten pozwala mu bowiem na uznanie za udokumentowana nieściągalność takiej wierzytelności, której z powodów ekonomicznych nie opłaca się dochodzić. Chodzi więc o wierzytelność, której wysokość jest na tyle niewysoka, że spodziewane koszty dochodzenia tej wierzytelności byłyby co najmniej równe wartości tej wierzytelności.

Konieczność odrębnego udokumentowania nieściągalności każdej z wierzytelności, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a updop nie zależy ani od skutków ekonomicznych, na które naraża się podatnik w związku z ewentualnymi postępowaniami egzekucyjnymi ani od skutków ekonomicznych dla strony, jakie wiążą się z prowadzeniem postępowania egzekucyjnego, ani też od oceny, że wystąpienie do sądu z każdą wierzytelnością jest zbytecznym angażowaniem wymiaru sprawiedliwości. Przepisy prawa podatkowego należy wykładać ściśle i zgodnie z ich literalnym brzmieniem (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego sygn. akt FSK 372/04 z dnia 5 sierpnia 2004 r.). Oznacza to, że za dokument zaświadczający o nieściągalności wierzytelności należy uznać dokument dotyczący konkretnej wierzytelności.

Z wykładni literalnej art . 16 ust . 2 pkt 3 updop wynika zatem, iż każda wierzytelność powinna być udokumentowana odrębnie, bowiem dokument zaświadczający o nieściągalności wierzytelności dotyczy konkretnej należności.

Uwzględniając powyższe, należy stwierdzić, że protokół dokumentujący nieściągalność wierzytelności powinien być sporządzony dla każdej wierzytelności oddzielnie, a nie jak twierdzi Spółka, że może to być jeden protokół sporządzony dla grupy różnych wierzytelności wobec różnych dłużników.

Co więcej, uznaje się co do zasady, że w przypadku gdy podatnik posiada kilka wierzytelności wobec jednego dłużnika i tylko w stosunku do jednej wierzytelności postanowienie (art . 16 ust . 2 pkt 1 updop), z którego treści wynika, że dłużnik nie ma majątku, nie może on zakwalifikować pozostałych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ każda z nich aby być uznana za nieściągalną, powinna być udokumentowana oddzielnie, w sposób określony w art . 16 ust . 2 updop (por. wyrok WSA, sygn. akt III SA/Wa 534/07 z dnia 12 lipca 2007r., II FSK 1754/07 z dnia 9 stycznia 2009r., II FSK 1904/11 z dnia 8 maja 2013r.).

Skoro, nie można w sposób jednoznaczny stwierdzić, iż przy tożsamości dłużnika wszelkie jego wierzytelności można uznać za nieściągalne na podstawie postanowienia o nieściągalności wydanego przez właściwy organ egzekucyjny (art.16 ust.2 pkt 1) dla jednej jego wierzytelności, to tym bardziej wydaje się uzasadnione sporządzanie oddzielnych protokołów dokumentujących nieściągalność wierzytelności, pamiętając że są to różne wierzytelności wobec różnych dłużników.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późń. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.