Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/443-1027/14-4/JSK
z 26 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 3 listopada 2014 r. (data wpływu 5 listopada 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 3 listopada 2014 r. (data wpływu 15 stycznia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podlegania opodatkowaniu czynności zbycia przez Wnioskodawcę wierzytelności na rzecz Spółki Akcyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 listopada 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podlegania opodatkowaniu czynności zbycia przez Wnioskodawcę wierzytelności na rzecz Spółki Akcyjnej. Wniosek uzupełniono w dniu 15 stycznia 2015 r. o podpis pełnomocnika w poz. 73 wniosku.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

„E” (dalej: Spółka, Wnioskodawca, Zainteresowany) prowadzi działalność w zakresie udzielania pożyczek pieniężnych. Pożyczki udzielane są osobom fizycznym na dowolnie wybrany cel, bez poręczycieli, z możliwością obsługi w domu.

W związku z zapowiedziami zmian przepisów regulujących działalność w przedmiocie udzielania pożyczek, zgodnie z którymi działalność pożyczkową będą mogły prowadzić wyłącznie podmioty posiadające formę spółki akcyjnej, Wnioskodawca rozważa przeniesienie głównej działalności związanej z udzielaniem pożyczek do spółki akcyjnej (dalej: Spółka Akcyjna).

Wszystkie funkcje związane z obsługą działalności pożyczkowej, w szczególności działania obejmujące pośrednictwo w udzielaniu pożyczek, działania związane z obsługą pożyczkodawców w ich miejscu zamieszkania, a także wszelkie czynności związane z obsługą administracyjną procesu udzielania i obsługi pożyczek, będą nadal realizowane przez Wnioskodawcę.

W związku z powyższym Wnioskodawca planuje przeniesienie należności pożyczkowych do Spółki Akcyjnej poprzez:

1. wniesienie przez Zainteresowanego do Spółki Akcyjnej wkładu niepieniężnego w postaci wierzytelności wynikających z umów pożyczek zawartych przez Spółkę oraz objęcie przez Wnioskodawcę akcji w podwyższonym kapitale zakładowym Spółki Akcyjnej, lub
2. sprzedaż wierzytelności pożyczkowych do Spółki Akcyjnej.
   
   

Oba rozwiązania będą oparte na instytucji przelewu wierzytelności określonej w art. 509 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121); (dalej: ustawa K.c.). Wartość wierzytelności (wartość przedmiotu wkładu lub też cena sprzedaży), w zależności od formy zbycia, będzie równa ekonomicznej wartości zbywanych wierzytelności na dzień dokonania transakcji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przedstawiona w zdarzeniu przyszłym czynność zbycia przez Wnioskodawcę wierzytelności na rzecz Spółki Akcyjnej będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, zbycie wierzytelności na rzecz Spółki Akcyjnej nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Uzasadnienie.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Zdaniem Spółki, czynność zbycia wierzytelności na rzecz Spółki Akcyjnej nie stanowi transakcji wymienionych w punktach 2-5 powyższej regulacji. Zasadne jest jednak rozstrzygnięcie, czy czynność dokonywana przez Spółkę stanowi odpłatną dostawę towarów albo odpłatne świadczenie usługi podlegające opodatkowaniu tym podatkiem.

Ustawa VAT definiuje czynność odpłatnej dostawy towarów jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy VAT).

Za towary uznaje się natomiast rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy VAT). Wskazane regulacje przesądzają jednoznacznie, że o podlegającej opodatkowaniu odpłatnej dostawie towarów można mówić tylko w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy są rzeczy lub ich części, względnie wszelkie postacie energii.

Wierzytelność jest natomiast prawem podmiotowym – roszczeniem, czyli uprawnieniem danego podmiotu do domagania się od dłużnika spełnienia określonego zobowiązania. Wierzytelności bez wątpienia nie mieszczą się w definicji towaru, a zatem czynności ich zbycia nie można traktować jako odpłatnej dostawy towarów.

Skoro czynność zbycia wierzytelności nie stanowi odpłatnej dostawy towarów, ustalić należy, czy będzie ona kwalifikowana jako odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez świadczenie usług, na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z powyższego wynika zatem, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów. Przez świadczenie stanowiące usługę należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). By zaistniałe świadczenie uznać za usługę podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, niezbędne jest występowanie odpłatności za to świadczenie.

Planowana przez Spółkę czynność zbycia wierzytelności zostanie dokonana w oparciu o instytucję przelewu wierzytelności określoną w art. 509 ustawy K.c., zgodnie z którym wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność w wyniku przelewu wierzytelności, prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie.

Zbycia wierzytelności nie można zatem uznać za świadczenie usługi. Zbycie wierzytelności jest bowiem wykonywaniem własnych uprawnień wynikających z tych wierzytelności. Skutek zbycia wierzytelności jest tożsamy z realizacją własnej wierzytelności. Nie można więc uznać zbycia wierzytelności za wykonywanie usługi na rzecz nabywcy. Nie można bowiem wskazać świadczenia, które miałoby być wykonane na rzecz nabywcy wierzytelności.

Należy również zauważyć, że w zakresie klasyfikacji czynności sprzedaży własnych wierzytelności wypowiadał się organ statystyczny. Ośrodek Interpretacji Standardów Klasyfikacyjnych Urzędu Statystycznego w Łodzi w opinii z dnia 31 sierpnia 2004 r., stwierdził, że sprzedaż własnych wierzytelności nie jest usługą w ujęciu PKWiU.

Powyższe stanowisko jest szeroko akceptowane zarówno przez organy skarbowe, jak również znajduje potwierdzenie w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych. Tytułem przykładu można wskazać wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 czerwca 2009 r. (sygn. akt III SA/Wa 696/09), w którym czytamy: „W ocenie Sądu w świetle tych przepisów przelew przez Spółkę za odpłatnością własnej wierzytelności podmiotowi, który zamierza dochodzić jej zaspokojenia na własny koszt i ryzyko (po nabyciu będzie windykował wierzytelności) nie może być sama w sobie uznana za świadczenie usługi przez sprzedawcę wierzytelności na rzecz podmiotu nabywającego wierzytelność („nowego wierzyciela”)”.

Także organy podatkowe prezentują stanowisko, zgodnie z którym „zbycie wierzytelności własnych nie będzie stanowić dostawy towarów ani odpłatnego świadczenia usługi w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, zatem nie wywoła żadnych skutków podatkowych w podatku od towarów i usług. Tym samym, brak jest podstaw do wystawienia faktury VAT” (Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, interpretacja indywidualna z dnia 5 maja 2011 r., sygn. ILPP2/443-129/11-4/ MR).

Brak opodatkowania potwierdza również Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji z dnia 8 marca 2012 r., nr IPTPP2/443-806/11-5/KW oraz Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 9 grudnia 2011 r., nr IPPP1/443-1380/11-2/AS i interpretacji z dnia 2 czerwca 2011 r., nr IPPP2/443-223/11-4/IG.

W świetle powyższych przepisów stwierdzić należy, że czynności polegającej na zbyciu wierzytelności własnych nie można uznać za dostawę towaru, gdyż wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ustawy VAT, określającego co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług, pod pojęciem towaru.

Zbycie wierzytelności nie stanowi również świadczenia usługi, ponieważ jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (świadczenia usługi).

Mając na uwadze powyższe Spółka wnosi o potwierdzenie stanowiska przedstawionego na wstępie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, według art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast – w myśl art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne – art. 5a ustawy.

Należy zauważyć, że pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej. Pojęcie usługi według ustawy jest także szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU jako klasyfikacji, o której mowa w art. 5a ustawy.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy), w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych. Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym, przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie, jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego.

Jednocześnie, skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę, wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Podsumowując, dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Wskazać należy, że wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.).

Stosownie do treści art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki – art. 509 § 2 cyt. ustawy.

W oparciu o art. 510 § 1 ww. ustawy, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności, prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw.

Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew, a więc ze wszystkimi związanymi z nią prawami i brakami (np. przedawnieniem).

Z powyższego wynika, że przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności, które następuje na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz zbywcy wierzytelności (cedenta). Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja będzie miała charakter odpłatny).

Z wniosku wynika, że Spółka prowadzi działalność w zakresie udzielania pożyczek pieniężnych. Pożyczki udzielane są osobom fizycznym na dowolnie wybrany cel, bez poręczycieli, z możliwością obsługi w domu. W związku z zapowiedziami zmian przepisów regulujących działalność w przedmiocie udzielania pożyczek, zgodnie z którymi działalność pożyczkową będą mogły prowadzić wyłącznie podmioty posiadające formę spółki akcyjnej, Wnioskodawca rozważa przeniesienie głównej działalności związanej z udzielaniem pożyczek do spółki akcyjnej. Wszystkie funkcje związane z obsługą działalności pożyczkowej, w szczególności działania obejmujące pośrednictwo w udzielaniu pożyczek, działania związane z obsługą pożyczkodawców w ich miejscu zamieszkania, a także wszelkie czynności związane z obsługą administracyjną procesu udzielania i obsługi pożyczek, będą nadal realizowane przez Wnioskodawcę. W związku z powyższym Wnioskodawca planuje przeniesienie należności pożyczkowych do Spółki Akcyjnej poprzez:

1. wniesienie przez Zainteresowanego do Spółki Akcyjnej wkładu niepieniężnego w postaci wierzytelności wynikających z umów pożyczek zawartych przez Spółkę oraz objęcie przez Wnioskodawcę akcji w podwyższonym kapitale zakładowym Spółki Akcyjnej, lub
2. sprzedaż wierzytelności pożyczkowych do Spółki Akcyjnej.
   
   

Oba rozwiązania będą oparte na instytucji przelewu wierzytelności określonej w art. 509 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny. Wartość wierzytelności (wartość przedmiotu wkładu lub też cena sprzedaży), w zależności od formy zbycia, będzie równa ekonomicznej wartości zbywanych wierzytelności na dzień dokonania transakcji.

W rozpatrywanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii podlegania opodatkowaniu podatkiem VAT usługi polegającej na zbyciu należności pożyczkowych w wyniku wniesienia ich do Spółki Akcyjnej w formie wkładu niepieniężnego w zamian za akcje w podwyższonym kapitale zakładowym albo w formie sprzedaży tych wierzytelności pożyczkowych Spółce Akcyjnej.

Należy stwierdzić, że przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności – niezależnie od tego, czy jest to wierzytelność własna, czy nabyta – jest skutkiem rozporządzenia tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności. Czynności tej nie można uznać za dostawę towaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, gdyż wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ustawy, określającego co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług pod pojęciem towaru.

Zbycie wierzytelności (na skutek jej sprzedaży lub wniesienia aportem do Spółki Akcyjnej) nie stanowi również świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, ponieważ jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (dostawy towaru lub świadczenia usługi). Zatem czynność polegająca na sprzedaży wierzytelności lub wniesieniu jej aportem do Spółki Akcyjnej przez Wnioskodawcę pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług, bowiem czynność ta nie stanowi ani dostawy towarów, ani świadczenia usług, a więc nie mieści się w powołanym wcześniej art. 5 ustawy.

Podsumowując, przedstawiona w zdarzeniu przyszłym czynność zbycia przez Wnioskodawcę wierzytelności na rzecz Spółki Akcyjnej nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.