INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 07.09.2011 r. (data wpływu 12.09.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zbycia wierzytelności własnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12.09.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zbycia wierzytelności własnych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Bank S.A. (dalej: Bank, Wnioskodawca) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej udziela kredytów m.in. klientom indywidualnym nieprowadzącym działalności gospodarczej, jak i podmiotom gospodarczym. Z tytułu udzielonych kredytów Bank posiada znaczną liczbę wierzytelności, w tym wierzytelności wątpliwe i stracone (w szczególności wierzytelności w stosunku do których Bank podejmował lub podejmuje czynności windykacyjne). Wierzytelności z poszczególnych umów kredytowych zawartych z Bankiem przez danego klienta (wierzytelności kredytowe) składają się, co do zasady, z kwoty kapitału oraz praw związanych z daną wierzytelnością, tj. w szczególności roszczenia o zapłatę odsetek.

Bank rozważa obecnie sprzedaż wybranych wierzytelności kredytowych (dalej: Portfel), w szczególności wierzytelności niespłacanych terminowo. Z uwagi na rozmiar i rodzaj prowadzonej działalności możliwe jest, że w ramach danego Portfela nastąpi zbycie nawet kilku lub kilkudziesięciu tysięcy wierzytelności. Można spodziewać się też, że z uwagi na liczbę posiadanych wierzytelności kredytowych oraz kontynuację prowadzonej działalności w zakresie udzielania kredytów, Bank będzie przeprowadzał tego typu transakcje w przyszłości więcej niż jeden raz, tzn. że w przyszłości Bank może dokonywać zbycia różnych Portfeli wierzytelności.

Wierzytelności stanowiące przedmiot sprzedaży są wierzytelnościami własnymi Banku, tj. wierzytelnościami powstałymi w ramach prowadzonej przez niego działalności kredytowej, zgodnie z przepisami Prawa bankowego. Z prawnego punktu widzenia zbycie będzie miało formę cesji (przelewu) wierzytelności, w której nabywca występuje jako cesjonariusz, zaś Bank jako cedent. Zbycie wierzytelności będzie dokonywane zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego, w myśl którego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelności na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Przenoszenie wierzytelności przez Bank będzie dokonywane odpłatnie na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności zawartej z nabywcą (cesjonariuszem).

Na tym etapie nabywca Portfela nie jest jeszcze znany i zostanie wybrany w toku postępowania ofertowego w drodze wyboru najkorzystniejszej oferty zakupu. Wnioskodawca nie wyklucza sprzedaży Portfela podmiotom, których przedmiotem działalności będzie m.in. obrót wierzytelnościami czy też windykacja należności. Bank rozważa również możliwość sprzedaży Portfela do polskiego funduszu sekurytyzacyjnego. Bank i potencjalni nabywcy nie będą podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 32 ustawy o VAT.

Co do zasady, w związku z art. 509 § 2 Kodeksu cywilnego, przedmiotem sprzedaży w ramach Portfela będzie cała wierzytelność kredytowa od danego klienta, tj. oprócz wierzytelności z tytułu kwoty kapitału udzielonych kredytów, przedmiotem sprzedaży będą również wierzytelności z nią związane, w szczególności wierzytelności odsetkowe (stanowiące odrębne prawa majątkowe).

W zależności od Portfela mogą się w nim znaleźć również wierzytelności zabezpieczone. W takiej sytuacji, ustanowione na wierzytelności zabezpieczenie również, co do zasady, przejdzie lub zostanie przeniesione przez Bank na nabywcę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Bank wnosi o potwierdzenie, że sprzedaż przez Bank Portfela wierzytelności własnych nie stanowi świadczenia usług przez Bank w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT ani dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT, a co za tym idzie Bank nie będzie podatnikiem podatku od towarów i usług w tej transakcji.

Zdaniem wnioskodawcy, sprzedaż Portfela wierzytelności własnych Banku nie będzie stanowić świadczenia usług przez Bank w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, ani dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT, a co za tym idzie Bank nie będzie podatnikiem podatku od towarów i usług w tej transakcji.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Stosownie zaś do treści art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę w jakiej dokonano czynności prawnej.

Ustawa o VAT definiuje towary jako: „rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty”. W ocenie Banku, zbycie wierzytelności nie stanowi dostawy towarów. Wierzytelność jest bowiem prawem podmiotowym - roszczeniem, czyli uprawnieniem danego podmiotu do domagania się od dłużnika spełnienia określonego zobowiązania. Wierzytelność zatem nie mieści się w pojęciu towaru (oczywiste jest wszak, że wierzytelność nie stanowi rzeczy ruchomej, energii, budynku, budowli czy ich części, ani gruntu).

W ocenie Banku, sprzedaż wierzytelności własnych nie stanowi również świadczenia usługi przez zbywcę, ponieważ jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (tutaj: z tytułu udzielenia kredytu). Nie można zatem uznać sprzedaży wierzytelności za dokonywanie usługi na rzecz nabywcy, ponieważ w przypadku opisywanej transakcji nie sposób wskazać świadczenia, które miałoby być wykonywane na rzecz nabywcy wierzytelności.

Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew, a więc ze wszystkimi związanymi z nią prawami i brakami (np. przedawnieniem). W przypadku sprzedaży wierzytelności własnej (przez pierwszego wierzyciela) nie można zakładać, iż czynność ta może być wykonywana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W świetle powyższych przepisów stwierdzić należy, iż czynności polegające na zbyciu wierzytelności własnych nie można uznać za dostawę towaru, gdyż wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 ust. 6 ustawy o VAT określającego, co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług pod pojęciem towaru. Zbycie wierzytelności nie stanowi również świadczenia usługi, ponieważ jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (dostawy towaru lub świadczenia usługi).

Wnioskodawca pragnie przede wszystkim podkreślić, że powyższy pogląd został wyrażony już w początkowym okresie obowiązywania w polskim systemie prawnym nowej ustawy o VAT z 11 marca 2004 r. przez Komisję Europejską w formie odpowiedzi na pytanie Ministra Finansów z dnia 11 listopada 2004 r. (Biuletyn Informacyjny dla Służb Ekonomiczno-Finansowych z dnia 1 stycznia 2005 r., Nr 1) Jak stwierdziła Komisja Europejska, z perspektywy zbywcy zbycie wierzytelności własnych - jako forma wykonywania prawa własności – nie powinno być traktowane jako świadczenie usług będące przedmiotem opodatkowania w rozumieniu ustawy o VAT.

Powyższe stanowisko jest szeroko akceptowane zarówno przez organy skarbowe, jak również znajduje potwierdzenie w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych oraz orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości UE.

Tytułem przykładu, w wyroku WSA w Warszawie z dnia 18 września 2009 r., (sygn. III SA/Wa 266/09) czytamy, iż: „w orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowany jest pogląd, że sama sprzedaż „wierzytelności własnej” nie jest świadczeniem usług przez jej zbywcę, a więc po jego stronie nie powstaje z tego tytułu obowiązek podatkowy w zakresie podatku od towarów i usług”.

Podobnie uznał NSA w wyroku z dnia 16 lutego 2010 r. (sygn.. I FSK 2104/08), zgodnie, z którym „sprzedaż wierzytelności własnej nie jest usługą, ale usługą jest jej nabycie. Rozpatrując bowiem instytucję obrotu wierzytelnościami w odniesieniu do pojęcia „usługi”, nacisk położony jest na jej zakup, a nie sprzedaż. W tym przypadku usługę świadczy nabywca wierzytelności, a jej beneficjentem jest sprzedawca”. Co prawda, w tym wyroku NSA odwołał się pomocniczo do opinii wydanej przez Ośrodek Interpretacji Standardów Klasyfikacyjnych Urzędu Statystycznego w Łodzi w opinii z dnia 31 sierpnia 2004 r., nr Ok.-5672/KU-413/02-6977/2004 w zakresie klasyfikacji PKWiU sprzedaży wierzytelności własnych, które w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2011 r. nie będzie wiążące dla celów podatku VAT. Jednakże, fakt ten nie powinien mieć wpływu na konkluzje NSA dotyczące roli i charakteru stron transakcji, których przedmiotem jest sprzedaż wierzytelności własnych.

Podobnie wypowiedział się również WSA w Bydgoszczy w wyroku z dnia 26 stycznia 2010 r. (sygn. akt. I SA/Bd 950/09), stwierdzając, iż: „sprzedaż własnych wierzytelności nie jest usługą w ujęciu PKWiU, ponieważ sprzedający swoją wierzytelność powstałą w wyniku prowadzonej działalności gospodarczej, nie świadczy usługi pośrednictwa finansowego w rozumieniu grupowań PKWiU 65-67”. Analogiczny pogląd wyraził także WSA w Krakowie w wyroku z dnia 25 lutego 2011 r. (sygn. akt I SA/Kr 2075/10).

Wnioskodawca pragnie powołać także wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 lutego 2007 r., (sygn. akt. III SA/Wa 2869/06) w którym skład orzekający stwierdził, że „(…) aby można mówić o świadczeniu usługi, musi istnieć przedmiot świadczenia. Zdaniem Sądu w przypadku sprzedaży wierzytelności własnej, po stronie cedenta, przedmiot świadczenia nie występuje. W związku z tym, zdaniem sądu sprzedaż wierzytelności własnych nie jest świadczeniem usług w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.”

Analogiczne stanowisko zajął WSA w Warszawie w kolejnym wyroku z dnia 15 października 2007 r., (sygn. akt III SA/Wa 1201/07), w którym podkreślono, że: „w świetle definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT z 2004 r. wierzytelność, jako prawo majątkowe, nie jest towarem. Pozostaje więc jedynie do rozstrzygnięcia czy cesja wierzytelności może być potraktowana w kategorii odpłatnego świadczenia usług w rozumieniu ustawy o VAT z 2004 r. (...) sprzedaż „wierzytelności własnej” nie jest świadczeniem usług przez jej zbywcę, a zatem nie powstaje u niego z tego tytułu obowiązek podatkowy w zakresie podatku od towarów i usług. Potwierdza to również Główny Urząd Statystyczny w znajdującym się w aktach sprawy piśmie z dnia <...> sierpnia 2006 r. „w którym wskazuje, iż „sprzedaż własnych wierzytelności nie jest usługą w rozumieniu zasad metodycznych PKWiU”.

Można również wskazać na orzeczenie WSA we Wrocławiu (wyrok z dnia 3 kwietnia 2007 r., sygn. akt I SA/Wr 89/07). W wyroku tym czytamy: „Sąd w pełni zgadza się z tezą, że „sprzedaż wierzytelności własnej” nie jest świadczeniem usług przez jej zbywcę. U zbywcy zatem nie powstaje z tego tytułu obowiązek podatkowy w zakresie podatku od towarów i usług.” W podobnym tonie wypowiedział się również WSA w Warszawie w wyroku z dna 11 stycznia 2007 r. (sygn. akt III SA/Wa 3995/2006 niepubl.).

Także WSA w Warszawie w wyroku z dnia 31 marca 2011 r. (sygn. akt III SA/Wa 1815/10) oraz WSA w Poznaniu w wyroku z dnia 18 sierpnia 2010 r. konsekwentnie wskazały, iż „sprzedaż wierzytelności własnej nie jest usługą, ale usługą jest jej nabycie”.

Zdaniem Wnioskodawcy, aktualne jest również stanowisko wyrażone przez NSA w wyrokach z 18 grudnia 1995 r., (sygn. akt. SA/Wr 729/95) oraz z 18 lutego 2003 r. (sygn. akt SA/Bk 877/02), w myśl którego „przeniesienie własności „własnych” wierzytelności nie stanowi usługi pośrednictwa finansowego, gdyż w ogóle nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT”.

Końcowo, Wnioskodawca wskazuje, iż z powyższym stanowiskiem zgadzają się również organy podatkowe, co zostało wyrażone w przytoczonych poniżej przykładowych interpretacjach i postanowieniach:

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 1 lipca 2011 r. (nr IPPP1-443-753/11-2/MP);

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 5 maja 2011 r. (nr ILPP2/443-129/11-4/MR);

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 22 marca 2011 r. (nr IPPP2/443-969/10-2/KG);

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 15 marca 2011 r. (nr IPPP2/443-7/11-2/IG);

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 11 marca 2011 r. (nr IPPP2/443-6/11-2/KG);

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 24 listopada 2010 r. (nr ITPP1/443-830/10/KM);

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 22 października 2010 r. (nr ITPP1/443-741/10/DM);

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 7 września 2010 r. (nr ITPP1/443-559/10/MS);

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 4 czerwca 2010 r. (nr IBPP2/443-220/10/JJ);

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 28 kwietnia 2010 r. (nr IBPP2/443-81/10/RSz);

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 19 marca 2010 r. (nr IBPP2/443-5/10/WN);

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 10 marca 2010 r. (nr IBPP2/443-213/10/ASz);

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 4 sierpnia 2009 r. (nr ITPP1/443-438/09/KM);

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 4 sierpnia 2009 r. (nr ITPP2/443-376/09/MD);

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowe w Warszawie z dnia 31 lipca 2009 r. (nr IPPP2/443-564/09-2/SAP);

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 6 lutego 2009 r. (nr IPPP1-443-2041/08-2/BS);

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 4 czerwca 2008 r. (nr lPPP1/443-608/08-4/SM);

• decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 15 stycznia 2008 r., (nr 1401/PH-l/4407/14-45/07/KO/PV-I),

• postanowienie Naczelnika Trzeciego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Radomiu z dnia 7 marca 2003 r. (nr 1473/WP/436/444/61/06/JK);

• postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa-Wola z dnia 23 listopada 2005 r., (nr US40/VAT/I/2289/2005/ADB);

• postanowienie w sprawie interpretacji prawa podatkowego wydane przez Podkarpacki Urząd Skarbowy z dnia 19 stycznia 2007 r. (sygn. PUS.II/443/6/07/MB).
  
  

Wnioskodawca pragnie zauważyć, że pomimo tego, iż niektóre z przywołanych powyżej pism oraz wyroków zostały wydane na gruncie przepisów ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym oczywiście przed 1 styczna 2011 r., to jednak w odniesieniu do przedmiotowego zagadnienia, tj. traktowania zbywcy na gruncie VAT, wchodzące w życie 1 stycznia 2011 r. przepisy zmieniające ustawę o VAT nie wprowadzają żadnych zmian. Prezentowane w przywołanych wyrokach i pismach stanowisko w odniesieniu do traktowania na gruncie VAT zbywcy pozostaje więc, zdaniem Banku, aktualne.

W świetle powyższego, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie, że transakcja polegająca na sprzedaży portfela posiadanych przez Bank wierzytelności własnych nie będzie stanowiła świadczonej przez Bank usługi ani też dostawy towarów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z powyższego wynika zatem, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów. Przez świadczenie to należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). By zaistniałe świadczenie uznać za usługę podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług niezbędne jest występowanie odpłatności za to świadczenie.

Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami art. 509-517 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z treścią art. 509 § 1 wyżej cytowanej ustawy wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl § 2 cytowanego artykułu wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa (...). Przeniesienie wierzytelności następuje - w myśl art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego - na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności. Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta.

Jak wskazano wyżej, stosownie do art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

W przypadku cesji wierzytelności własnych o świadczeniu usług można mówić jedynie w odniesieniu do nabywcy tych wierzytelności. Cesja taka, z punktu widzenia pierwszego wierzyciela, nie jest sprzedażą towarów ani usług, lecz jednym ze sposobów otrzymania zapłaty za dokonaną wcześniej sprzedaż. Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. W przypadku sprzedaży wierzytelności własnej (przez pierwszego wierzyciela) nie można zakładać, iż czynność ta może być wykonywana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, ponieważ żaden rodzaj działalności gospodarczej nie zmierza do celu jakim jest nieuzyskanie wymagalnej zapłaty za świadczone usługi lub dostarczone towary, a w konsekwencji do sprzedaży tak powstałej wierzytelności.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, iż Wnioskodawca rozważa sprzedaż wybranych wierzytelności kredytowych, w szczególności wierzytelności niespłacanych terminowo. Wierzytelności stanowiące przedmiot sprzedaży są wierzytelnościami własnymi Banku, tj. wierzytelnościami powstałymi w ramach prowadzonej przez niego działalności kredytowej, zgodnie z przepisami Prawa bankowego.

W świetle powyższych przepisów stwierdzić należy, iż czynności polegającej na zbyciu wierzytelności własnych nie można uznać za dostawę towaru, gdyż wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ustawy, określającego co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług, pod pojęciem towaru. Zbycie wierzytelności nie stanowi również świadczenia usługi, ponieważ jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (dostawy towaru lub świadczenia usługi).

Odnosząc zatem przedstawiony stan prawny do opisanych okoliczności sprawy należy stwierdzić, iż transakcja, której przedmiotem jest zbycie wierzytelności własnych, nie stanowi dostawy towarów ani odpłatnego świadczenia usługi w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Pozostaje ona zatem poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Tym samym Wnioskodawca w ramach ww. transakcji nie występuje w roli podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.