2015.01.09 - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/415-911/14/MU
z 9 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 8 października 2014 r. (data wpływu 10 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku tym przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca dysponuje oświadczeniem pracownika dla celów stosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów. Pracownik mieszka w miejscowości Ł. (województwo xxx). Siedziba Wnioskodawcy a zarazem miejsce wykonywania pracy pracownika znajduje się w miejscowości L. (województwo xxx). Na podstawie umowy zawartej z Wnioskodawcą, pracownik ma do dyspozycji w celach służbowych samochód osobowy będący własnością Wnioskodawcy.

Wprowadzając całkowity zakaz używania samochodu osobowego dla celów prywatnych do umowy pomiędzy wnioskodawcą a pracownikiem oraz stosując system comiesięcznych rozliczeń pracownika z wykazem każdego przejazdu samochodem służbowym, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez Wnioskodawcę ewidencją przebiegu pojazdu, Wnioskodawca w pełni realizuje postanowienia art. 86a ust. 3 pkt 1a w powiązaniu z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca zamierza dokonać zmiany miejsca wykonywania pracy pracownika w zawartej z nim umowie na województwa: ..., ..., ..., ..., i ... . Wnioskodawca zamierza również w zawartej z pracownikiem umowie dotyczącej używania samochodu osobowego do celów służbowych wprowadzić zapis zobowiązujący pracownika do parkowania samochodu po godzinach pracy w jego miejscu zamieszkania. Wnioskodawca będzie ponosił koszty związane z technicznym i eksploatacyjnym utrzymaniem samochodu. Wnioskodawca nie będzie wypłacał dodatku za rozłąkę. Zamierzone zmiany w umowach z pracownikiem związane są nierozerwalnie z charakterem pracy pracownika i koniecznością zabezpieczenia interesów Wnioskodawcy. Charakter pracy pracownika wymaga bowiem wykonywania obowiązków służbowych poza siedzibą spółki, bezzwłocznego przemieszczania się w celu wykonywania zadań służbowych w różnych miejscach, a także pozostawania w stałej dyspozycji Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy zmiana miejsca wykonywania pracy pracownika i miejsca parkowania samochodu służbowego będzie skutkować brakiem prawa do stosowania przez Wnioskodawcę podwyższonych kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przy obliczaniu zaliczki na podatek?
Czy w związku z wyznaczeniem miejsca parkowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika po stronie pracownika powstanie przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu nieodpłatnego świadczenia polegającego na przejazdach z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy i z powrotem?

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, zmiana miejsca wykonywania pracy pracownika i miejsca parkowania samochodu służbowego będzie skutkować brakiem prawa do stosowania przez Wnioskodawcę podwyższonych kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przy obliczaniu zaliczki na podatek.

Zgodnie z art. 32 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zakład pracy przy obliczaniu zaliczki stosuje koszty uzyskania przychodów określone w art. 22 ust. 2 pkt 3, jeżeli pracownik złoży oświadczenie o spełnieniu warunku określonego w tym przepisie. Na podstawie art. 22 ust. 2 pkt 3 przy obliczaniu zaliczki na podatek stosuje się koszty uzyskania przychodów w wysokości 139,06 zł miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1668,72 zł w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę. Natomiast z art. 22 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że ust. 2 pkt 3 nie stosuje się w przypadku, gdy pracownik otrzymuje zwrot kosztów dojazdu do zakładu pracy, z wyjątkiem, gdy zwrócone koszty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 31 grudnia 2012 r. (sygn. ILPB2/415-920/12-2/WM) stwierdził, że „ustawodawca w art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wskazuje jak należy rozumieć pojęcie „zakład pracy”. W literaturze przedmiotu wskazuje się, iż w takim przypadku należy stosować wykładnię celowościową. Gdy pracownik nie otrzymuje dodatku za rozłąkę, a faktycznie dojeżdża do pracy w innej miejscowości, to niezależnie od tego, gdzie znajduje się siedziba pracodawcy, należy naliczać podwyższone koszty uzyskania przychodów”. Natomiast mając na uwadze art. 22 ust. 13 - zdaniem wnioskodawcy - jeśli pracownik będzie miał do dyspozycji samochód służbowy, który będzie parkował w miejscu zamieszkania i dojeżdżał nim do miejsc wykonywania pracy, a pracodawca pokryje koszty z tym związane i pracownik nie osiągnie z tego tytułu przychodu, to nie będzie podstaw do zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Wnioskodawca wskazuje, że jego stanowisko potwierdza Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 20 grudnia 2007 r. (sygn. IPPB2/415-225/07-4/SR) „ (...) jako że wnioskodawca pokrywa wszystkie koszty związane z dojazdem pracownika do miejsc wykonywania pracy samochodem służbowym (koszty utrzymania pojazdu w należytym stanie i koszty benzyny), a pracownik nie ma z tego tytułu przychodu, nie przysługują zwiększone koszty uzyskania przychodu, o których mowa w art. 8 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (...).”

Ad. 2

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Zdaniem Wnioskodawcy, wyznaczenie miejsca parkowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika oraz przejazdy pracownika tym samochodem na trasie pomiędzy miejscem parkowania a miejscem wykonywania pracy nie będą stanowiły nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem, ich wartości nie będzie można uznać za przychód pracownika ze stosunku pracy. Ustalenie miejsca parkowania samochodu w miejscu zamieszkania pracownika będzie podyktowane przede wszystkim charakterem wykonywanej pracy: koniecznością przemieszczania się i przebywania w celu wykonywania obowiązków służbowych poza siedzibą Wnioskodawcy przez cały dzień lub często przed przybyciem do biura lub po pobycie w biurze oraz łączy się z koniecznością właściwego zabezpieczenia mienia. Zatem parkowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika będzie stanowić realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Wnioskodawcy i będzie zapewniać pełną gotowość pracownika do realizacji obowiązków służbowych oraz osiągania przychodów przez Wnioskodawcę. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji z dnia 31 lipca 2014 r. (sygn. IPTPB1/415-232/14-6/MD) wskazał, że „przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r., Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy (....) przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku, nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji, przejazdy z oraz do miejsca parkowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy stanowią realizację celu służbowego, jakim jest dbałość o powierzone mienie spółki, wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.” Zatem, w ocenie Wnioskodawcy, w związku z wyznaczeniem miejsca parkowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika po stronie pracownika nie powstanie przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu nieodpłatnego świadczenia polegającego na przejazdach z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy i z powrotem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania, wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Art. 11 ust. 1 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2014 r., stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r., przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 , art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Natomiast, w myśl art. 22 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej wynoszą 139 zł 06 gr miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1.668 zł 72 gr, w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę;

Zgodnie z art. 22 ust. 13 ww. ustawy, przepisów ust. 2 pkt 3 i 4 oraz ust. 11 nie stosuje się w przypadku, gdy pracownik otrzymuje zwrot kosztów dojazdu do zakładu pracy, z wyjątkiem, gdy zwrócone koszty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu.

Natomiast w myśl art. 32 ust. 5 ww. ustawy, zakład pracy przy obliczaniu zaliczki stosuje koszty uzyskania przychodów określone w art. 22 ust. 2 pkt 3, jeżeli pracownik złoży oświadczenie o spełnieniu warunku określonego w tym przepisie; przepisy ust. 3a i 4 stosuje się odpowiednio.

Stosownie do art. 32 ust. 3a cyt. ustawy, oświadczenia, o którym mowa w ust. 3, nie składa się, jeżeli stan faktyczny wynikający z oświadczenia złożonego w latach poprzednich nie uległ zmianie.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca dysponuje oświadczeniem pracownika dla celów stosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów. Pracownik mieszka w miejscowości Ł. (województwo xxx). Siedziba Wnioskodawcy a zarazem miejsce wykonywania pracy pracownika znajduje się w miejscowości L. (województwo xxx). Na podstawie umowy zawartej z Wnioskodawcą, pracownik ma do dyspozycji w celach służbowych samochód osobowy będący własnością Wnioskodawcy.

Uwzględniając powyższe wskazać należy, że przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, iż przydzielenie samochodu służbowego i wyznaczenie miejsca garażowania w miejscu zamieszkania, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy i z powrotem nie generują również przychodu ze stosunku pracy. Przychód ze stosunku pracy nie powstaje bowiem w sytuacji gdy przejazdy z oraz do miejsca zamieszkania, a także garażowanie stanowią realizację celu służbowego i umożliwiają sprawne i efektywne wypełnianie powierzonych zadań.

Zatem, należy stwierdzić, iż przejazdy pracownika samochodem służbowym z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy i z powrotem - o ile nie służą osobistym celom pracownika lecz stanowią realizację zadań służbowych – nie stanowią nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uznawać za przychód pracownika ze stosunku pracy.

Natomiast nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że jeśli pracownik będzie miał do dyspozycji samochód służbowy, który będzie parkował w miejscu zamieszkania i dojeżdżał nim do miejsc wykonywania pracy, a pracodawca pokryje koszty z tym związane i pracownik nie osiągnie z tego tytułu przychodu, to nie będzie podstaw do zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Zauważyć bowiem należy, że z przywołanych wyżej przepisów art. 22 ust. 2 pkt 3 i ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że o możliwości zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodu decyduje spełnienie równocześnie niżej wymienionych warunków:

miejsce zamieszkania podatnika (pracownika) znajduje się poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy (miejsce wykonywania pracy),
pracownik nie otrzymuje dodatku za rozłąkę,
pracownik nie otrzymuje zwrot kosztów dojazdu do zakładu pracy,
pracownik złoży oświadczenie, że jego miejsce stałego lub czasowego zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy.

Zatem, gdy zostaną spełnione wyżej wymienione warunki, nie ma podstaw aby płatnik przy wyliczeniu zaliczki na podatek dochodowy nie zastosował kosztów uzyskania przychodu określonych w art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z wniosku wynika, że miejsce zamieszkania pracownika będzie się znajdowało poza miejscowością, w której będzie się znajdowało miejsce wykonywania pracy, pracownik nie będzie otrzymywał dodatku za rozłąkę oraz że Wnioskodawca dysponuje oświadczeniem pracownika dla celów stosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów. Z wniosku nie wynika natomiast, że pracownik będzie otrzymywał zwrot kosztów dojazdu do zakładu pracy (miejsca wykonywania pracy). Zatem fakt, że pracownik będzie miał do dyspozycji samochód służbowy, który będzie parkował w miejscu jego zamieszkania i dojeżdżał nim do miejsc wykonywania pracy, a Wnioskodawca (pracodawca) będzie ponosił koszty związane z technicznym i eksploatacyjnym utrzymaniem samochodu – wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy - nie pozbawia pracownika prawa do korzystania z podwyższonych kosztów uzyskania przychodów, określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując stwierdzić należy, że w przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym zmiana miejsca wykonywania pracy pracownika i miejsca parkowania samochodu służbowego nie będzie skutkować brakiem prawa do stosowania przez Wnioskodawcę u tego pracownika podwyższonych kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Jednocześnie tut. Organ zauważa że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie się różniło od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

W odniesieniu natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, tutejszy organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawą, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin