Rodzaj dokumentu
interpretacja indywidualna
Sygnatura
IPPB2/415-225/07-4/SR
Data
2007.12.20
Autor
Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie
Temat
Podatek dochodowy od osób fizycznych --> Koszty uzyskania przychodów --> Pojęcie i wysokość kosztów uzyskania przychodów
Słowa kluczowe
koszty uzyskania przychodów
miejsce wykonywania
podwyższenie kosztów uzyskania przychodu
samochód służbowy
wydatki na rzecz pracowników
Istota interpretacji
Wnioskodawca pokrywa wszystkie koszty związane z dojazdem pracownika do miejsc wykonywania pracy samochodem służbowym (koszty utrzymania pojazdu w należytym stanie i koszty benzyny), a pracownik nie ma z tego tytułu przychodu, nie przysługują zwiększone koszty uzyskania przychodu, o których mowa w art. 8 ust. 2 pkt 3 ustawy pdof
Wniosek ORD-IN
373 kB
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 01.10.2007 r. (data wpływu 04.10.2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu - jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 04.10.2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu.
W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:
Pracownik Wnioskodawcy w oświadczeniu dla celów podatkowych podwyższył sobie o 25% koszty uzyskania przychodu z tytułu zamieszkania poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a w umowie o pracę pracownika wskazano jako miejsce wykonywania pracy województwa: warmińsko-mazurskie, wielkopolskie, kujawsko-pomorskie, łódzkie, mazowieckie, podlaskie, pomorskie i zachodnio-pomorskie. Pracownik dojeżdża do miejsc wykonywania pracy samochodem służbowym, a Wnioskodawca pokrywa wszystkie poniesione z tego tytułu koszty (koszty utrzymania samochodu w należytym stanie i koszty benzyny), a pracownik nie ma z tego tytułu przychodu.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie:
Czy w omawianym stanie faktycznym uzasadnione jest podwyższenie przez pracownika kosztów uzyskania przychodu o 25%...
Zdaniem Wnioskodawcy do zaistniałego stanu faktycznego znajduje zastosowanie przepis art. 22 ust. 13 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) wyłączający zastosowanie m.in. przepisu art. 22 ust. 2 pkt 3 tejże ustawy, w którym mowa o podwyższeniu kosztów uzyskania przychodu z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej w przypadku, gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę. Wnioskodawca swoje stanowisko argumentuje tym, iż pokrywa wszystkie koszty związane z dojazdem przez pracownika do miejsca świadczenia pracy, a pracownik nie ma z tego tytułu żadnego przychodu, toteż nie ma podstaw do uznania, iż pracownik ma podwyższone koszty uzyskania przychodu związane z dojazdem do miejsca świadczenia pracy. Pismem z dnia 19.11.2007 r. Nr IPPB2/415-225/07-2/SR tut. Organ wezwał Spółkę do uzupełnienia ww. wniosku poprzez wskazanie, którego roku podatkowego dotyczą przedmiotowe koszty uzyskania przychodu. W dniu 03.12.2007 r. Spółka uzupełniła wniosek wskazując, iż przedmiotowe koszty uzyskania przychodu dotyczą 2007 r. Ponadto Spółka sprostowała oczywisty błąd, który wkradł się w opisie własnego stanowiska w sprawie w pozycji G formularza ORD-IN w zakresie limitów podwyższonych kosztów uzyskania przychodu z jednego stosunku pracy obowiązujących w 2007 r., które odpowiednio wynoszą:
- za okresy miesięczne – 135,63 zł,
- za cały rok – 1627,56 zł.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.
Zgodnie z treścią art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2006 r. Nr 217, poz. 1588) do obliczenia dochodów uzyskanych w latach 2007-2008 nie mają zastosowania przepisy art. 22 ust. 2, 9 pkt 5, ust. 11, 12 i 13 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) Stosownie do art. 8 ust. 2 ustawy zmieniającej, do obliczenia dochodu uzyskanego w 2007 r. z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej koszty uzyskania przychodów:
- wynoszą 108 zł 50 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1.302 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
- nie mogą przekroczyć łącznie 1.953 zł 23 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
- wynoszą 135 zł 63 gr miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1.627 zł 56 gr, w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę;
- nie mogą przekroczyć łącznie 2.441 zł 54 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, a miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.
Jednakże z uwagi na brzmienie art. 8 ust. 7 ww. ustawy przepisów ust. 2 pkt 3 i 4 oraz ust. 3 pkt 3 i 4 nie stosuje się w przypadku, gdy pracownik otrzymuje zwrot kosztów dojazdu do zakładu pracy, z wyjątkiem, gdy zwrócone koszty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu. Z treści powołanych wyżej przepisów ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2006 r. Nr 217, poz. 1588) wynika, że o możliwości zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodu decyduje spełnienie równocześnie trzech poniższych warunków:
- miejsce zamieszkania podatnika (pracownika), bez względu na to, czy ma charakter stały czy czasowy, znajduje się poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy,
- pracownik nie otrzymuje dodatku za rozłąkę,
- nie otrzymuje on od swego pracodawcy zwrotu kosztów dojazdu do zakładu pracy.
Z uwagi na powyższe, jako że Wnioskodawca pokrywa wszystkie koszty związane z dojazdem pracownika do miejsc wykonywania pracy samochodem służbowym (koszty utrzymania pojazdu w należytym stanie i koszty benzyny), a pracownik nie ma z tego tytułu przychodu, nie przysługują zwiększone koszty uzyskania przychodu, o których mowa w art. 8 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2006 r. Nr 217, poz. 1588).
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.
|