Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-386/14-2/EK
z 31 października 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Podatkowej Grupy Kapitałowej– reprezentowanej przez spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z 31 lipca 2014 r. (data wpływu 4 sierpnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 sierpnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący opis zdarzenia przyszłego.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „A” lub „Spółka”) jest podatnikiem podatku CIT i producentem m.in. przetworów rybnych, past kanapkowych i sałatek.

Wraz ze swoim jedynym udziałowcem (tj. spółką „B” sp. z o.o. – dalej: „B”), po spełnieniu warunków, o których mowa w art. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, A zawarł w formie aktu notarialnego Umowę Podatkowej Grupy Kapitałowej (dalej: „Umowa”).

30 czerwca 2014 r. umowa została zgłoszona do Naczelnika Urzędu Skarbowego (dalej: „Naczelnik”), celem jej zarejestrowania. Decyzją z 22 lipca 2014 r. Naczelnik zarejestrował umowę.

Zgodnie z zapisami umowy, spółką reprezentującą PGK w zakresie obowiązków wynikających z ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz Ordynacji podatkowej jest A, a pierwszy rok podatkowy PGK ma rozpocząć się 1 października 2014 r.

Wynik podatkowy PGK, zgodnie z przepisami art. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, będzie kalkulowany jako suma dochodów (strat) Spółki i B za dany rok podatkowy.

W związku ze zbliżającym się rozpoczęciem rozliczania wyniku podatkowego w ramach PGK, PGK pragnie potwierdzić, że podejście A w zakresie określenia momentu potrącalności dla celów podatkowych kosztów ujętych w koszcie własnym sprzedaży wyrobów będzie prawidłowe, gdyż będzie to mieć przełożenie na dochód/stratę, którą Spółka będzie raportować do PGK, a w rezultacie może również wpłynąć na wynik podatkowy samej PGK.

Spółka ponosi szereg kosztów związanych z wytworzeniem i dostarczeniem wyrobów do odbiorców, w szczególności dotyczy to kosztów zakupu surowców i materiałów zużywanych bezpośrednio w trakcie procesu produkcyjnego, takich jak koszty zakupu m.in. ryby, warzyw, oleju, przypraw, opakowań, itd. (dalej: „Koszty Materiałów”).

A może z pewnym przybliżeniem oszacować, jakie są przeciętne koszty (zmienne i stałe) ponoszone na wytworzenie i dostarczenie odbiorcy jednostki danego wyrobu w przeciągu pewnego okresu czasu. Dlatego dla celów księgowych, Spółka zamierza ustalać koszt własny sprzedaży produkowanych wyrobów w sposób statystyczny (według standardowego kosztu sprzedaży), tj. jako suma kosztów materiałów oraz suma narzutów, związanych ze statystycznymi wydatkami ponoszonymi na wynagrodzenia, amortyzację i koszty pośrednie (w tym koszty zarządu), a ustalonych na podstawie danych historycznych, spodziewanych w przyszłości trendów w kształtowaniu cen oraz przyszłych poziomów produkcji i aktualizowanych okresowo.

Jednocześnie, Spółka dokonała analizy poszczególnych wydatków składających się na koszt własny sprzedaży produkowanych wyrobów pod kątem podatkowym (tj. uwzględniając przepisy art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) i stwierdziła, że jedynie koszty materiałów charakteryzują się takim związkiem z przychodem osiąganym ze sprzedaży wyrobów, że można określić w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nim przychód podatkowy – np.: wiedząc, że w procesie produkcji jednego opakowania gotowego wyrobu zużywana jest ściśle określona ilość poszczególnych składników (surowców) Spółka jest w stanie dokładnie powiązać koszty materiałów zużytych do jego wyprodukowania z przychodem z tytułu sprzedaży tego wyrobu.

W przypadku pozostałych wydatków, związek pomiędzy tymi wydatkami a uzyskaniem przychodu przez A (lub zachowaniem/zabezpieczeniem jego źródła) również istnieje, tj. ich ponoszenie jest ekonomicznie uzasadnione i pozytywnie wpływa na wysokość przychodów osiąganych przez Spółkę, niemniej jednak nie można wskazać tak bezpośredniego związku tych kosztów z konkretnym źródłem przychodu jak ma to miejsce w przypadku kosztów materiałów. Są to koszty, które Spółka ponosiłaby niezależnie od wolumenu sprzedaży wyrobów (np. płace i składki ZUS, amortyzacja maszyn, itp.) lub których nie da się w sposób precyzyjny przypisać do konkretnego źródła przychodów (np. marketing i reklama, koszt dostarczenia jednym transportem szeregu produktów do różnych odbiorców na określonej trasie, koszty zarządu, itp.) (dalej: „Koszty Pośrednie”).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy koszty materiałów jako bezpośrednie koszty uzyskania przychodów A będą potrącalne w roku, w którym Spółka uzyska przychód z tytułu sprzedaży wyrobów, z którymi koszty te są związane – przy założeniu, że koszty materiałów zostaną poniesione przed dniem złożenia przez PGK zeznania za ten rok podatkowy, nie później jednak niż z upływem terminu na jego złożenie – a jeśli zostaną poniesione po tym terminie, wówczas będą stanowiły koszt uzyskania przychodów w kolejnym roku podatkowym?
2. Czy koszty pośrednie będą potrącalne:
   1. w dacie ich poniesienia przez Spółkę, o ile przepisy szczególne ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie stanowią inaczej. A jeżeli koszty te dotyczyłyby okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie będzie możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowić będą koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą;
      albo
   2. w dniu wynikającym z przepisów szczególnych ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w pozostałych przypadkach.
   
   

Wnioskodawca przedstawił następujące stanowisko w sprawie.

1. Koszty materiałów jako bezpośrednie koszty uzyskania przychodów A będą potrącalne w roku, w którym Spółka uzyska przychód z tytułu sprzedaży wyrobów, z którymi koszty te są związane (przy założeniu, że Koszty Materiałów zostaną poniesione przed dniem złożenia przez PGK zeznania za ten rok podatkowy, nie później jednak niż z upływem terminu na jego złożenie). Gdyby jednak koszty takie zostały poniesione po tym dniu, wówczas będą potrącalne w kolejnym roku podatkowym.
2. Koszty pośrednie będą potrącalne:
   1. w dacie ich poniesienia przez Spółkę, o ile przepisy szczególne ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie stanowią inaczej. A jeżeli koszty te dotyczyłyby okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie będzie możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowić będą koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą;
      albo
   2. w dniu wynikającym z przepisów szczególnych ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w pozostałych przypadkach.
   
   

Powyższe stanowisko Wnioskodawca opiera na następującej argumentacji.

W myśl art. 8 ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ostatni dzień poprzedzający pierwszy dzień roku podatkowego PGK jest zarazem dniem kończącym dotychczasowy rok podatkowy spółek ją tworzących. Od tego momentu, aż do utraty statusu podatnika przez PGK, dalsze rozliczenia spółek z tytułu podatku CIT oraz obowiązek składania po zakończeniu roku podatkowego zeznań podatkowych o wysokości osiągniętego dochodu przechodzą na PGK, która ma status podatnika dla celów podatku CIT. Z uwagi jednak na to, że PGK jest tworem niematerialnym, czynności tych w imieniu PGK formalnie dokonuje spółka ją reprezentująca.

Przedmiotem opodatkowania podatkiem CIT w PGK jest osiągnięty w roku podatkowym dochód stanowiący nadwyżkę sumy dochodów wszystkich spółek tworzących grupę nad sumą ich strat – art. 7a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z kolei w myśl przepisu art. 7 ust. 2 ww. ustawy, dochodem spółki tworzącej PGK jest zasadniczo nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta przez taką spółkę w roku podatkowym. Gdyby koszty uzyskania przychodów przekroczyły sumę przychodów, różnica byłaby stratą.

Zatem, aby PGK mogła określić swój wynik podatkowy, spółki ją tworzące powinny wcześniej skalkulować swój dochód lub stratę podatkową za dany rok podatkowy. W tym celu każda ze spółek powinna co do zasady zsumować przychody podatkowe i odjąć od nich koszty ich uzyskania. Wynikiem takiej operacji będzie dochód (lub strata) spółki, który następnie będzie podlegał zsumowaniu z dochodami/stratami pozostałych spółek w ramach PGK.

Z uwagi na to, że przedmiotem niniejszego wniosku nie są wątpliwości w zakresie momentu rozpoznawania przychodów podatkowych, lecz momentu potrącalności kosztów podatkowych, w dalszej części Wnioskodawca odnosi się wyłącznie do kwestii dotyczących kosztów.

W myśl generalnej zasady wynikającej z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są wydatki poniesione przez podatnika w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła, z wyjątkiem kosztów enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Na tle powyższej definicji przyjmuje się, że kosztami podatkowymi zasadniczo mogą być wszelkie wydatki ponoszone przez podatnika, pod warunkiem, że:

1. zostały poniesione przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku muszą one zostać pokryte z zasobów majątkowych podatnika;
2. są definitywne (rzeczywiste), tj. kwoty poniesionych wydatków nie zostały podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócone;
3. pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;
4. poniesione zostały w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów;
5. nie znajdują się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów;
6. zostały właściwie udokumentowane.
   
   

Jednocześnie, zgodnie z art. 15 ust. 4 i 4b-4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, należy rozpoznać rodzaj powiązania jakie występuje pomiędzy danym typem kosztu a przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można bowiem podzielić na:

1. bezpośrednio związane z przychodami, tj. koszty, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),
2. inne niż bezpośrednio związane z przychodami, tj. koszty, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).
   
   

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera przy tym legalnych definicji pojęć: bezpośrednie i inne niż bezpośrednie koszty uzyskania przychodów. Jednak zgodnie z ugruntowaną doktryną, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów, możliwe jest ustalenie bezpośredniego, ścisłego związku z osiąganymi przychodami. Innymi słowy, są to koszty, których poniesienie bezpośrednio przyczynia się do osiągnięcia przychodów i możliwe jest ustalenie strumienia przychodów, którego dotyczą.

Natomiast do kosztów innych niż bezpośrednie (tzw. kosztów pośrednich) zalicza się wydatki, które choć nie mają bezpośredniego powiązania z osiąganymi przychodami, tym niemniej ich ponoszenie warunkuje uzyskiwanie przychodów (lub zachowanie/zabezpieczenie ich źródła). Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi strumieniami przychodów. Tym samym nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie bądź roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów.

Powyższe rozróżnienie jest o tyle istotne, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przewidują różne zasady ustalania momentu potrącalności kosztów w zależności od tego czy są to bezpośrednie lub inne niż bezpośrednie koszty uzyskania przychodów.

Z przepisów art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są zasadniczo potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Jednakże, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
2. zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego,

są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Należy również zauważyć, że zgodnie z art. 15 ust. 4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w przypadku podatników, którzy nie są zobowiązani do sporządzania sprawozdania (przypadek b), koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu złożenia zeznania (nie później niż do upływu terminu na złożenie zeznania), są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który składane jest zeznanie. Do tej kategorii podatników (niemających obowiązku sporządzania sprawozdania finansowego) należeć będzie PGK.

Z kolei zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Jednocześnie w myśl art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, co do zasady, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Ponadto ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera specjalne uregulowania w zakresie momentu potrącenia określonych rodzajów kosztów – np. dotyczące wynagrodzeń pracowniczych (art. 15 ust. 4g ustawy), składek na ubezpieczenia społeczne (art. 15 ust. 4h ustawy) (dalej: „ZUS”), odpisów amortyzacyjnych (art. 15 ust. 6 ustawy) i innych.

Zgodnie bowiem z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych, wynagrodzenia pracownicze stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem, że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. W przypadku uchybienia temu terminowi stanowić będą one koszt dopiero w momencie faktycznej wypłaty lub postawienia do dyspozycji. Oznacza to, że pracodawcy, którzy terminowo wypłacają ww. należności, powinni je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów już w miesiącu, za który są należne (czyli na zasadzie memoriałowej).

Także w odniesieniu do składek ZUS od wypłaconych wynagrodzeń ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych przewiduje szczególny moment ich potrącenia. Mianowicie, jeśli składki ZUS od wynagrodzeń za dany miesiąc uiszczane są w terminie wynikającym z odrębnych przepisów (w przypadku, gdy dotyczą wynagrodzeń wypłaconych w miesiącu, za który są należne) lub nie później niż do 15. dnia następnego miesiąca (w przypadku, gdy dotyczą wynagrodzeń wypłaconych w miesiącu następnym), podatnik powinien wydatki z powyższego tytułu zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne. W przypadku uchybienia temu terminowi, stanowić będą one koszt dopiero w momencie zapłaty.

Z kolei w odniesieniu do kosztów związanych z amortyzacją maszyn, kosztem uzyskania przychodów są odpisy amortyzacyjne dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a- 16m, z uwzględnieniem art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego, na wstępie należy podkreślić, że zdaniem Wnioskodawcy przyjęte przez Spółkę podejście w zakresie „szacowania” kosztu własnego sprzedaży wyrobów dla celów rachunkowych nie może być przeniesione na grunt podatkowy.

Po pierwsze, zgodnie z utrwaloną doktryną prawo podatkowe cechuje się autonomią. Z tego względu, automatyczne przenoszenie rozwiązań wywodzących się z innych gałęzi prawa, np. mających swoje źródło w przepisach o rachunkowości, zdaniem Wnioskodawcy, jest niedopuszczalne.

Po drugie, koszty własne sprzedaży wyrobów dla celów rachunkowych zawierają rezerwy oraz inne wielkości będące estymowanymi, średnimi wartościami, których rozpoznanie w ciężar kosztów rachunkowych związane jest z odzwierciedleniem w księgach rachunkowych ogólnie przyjętej zasady ostrożności. Przeniesienie takiego podejścia na grunt podatkowy mogłoby jednak powodować, że jako koszt uzyskania przychodów A rozpoznawane byłyby rezerwy oraz koszty w estymowanej wysokości, co byłoby sprzeczne z zasadą potrącalności kosztów podatkowych w faktycznie poniesionej wysokości oraz nieuznawania za koszty uzyskania przychodów rezerw.

Po trzecie, podejście takie mogłoby prowadzić do rozpoznawania kosztów podatkowych w niewłaściwych okresach. Na koszt własny sprzedaży wyrobów składają się bowiem również koszty pośrednie, które zasadniczo powinny być rozpoznawane dla celów podatkowych w momencie ujęcia ich w księgach.

Innymi słowy, w ocenie Wnioskodawcy, oszacowany przez Spółkę dla celów rachunkowych koszt własny sprzedaży wyrobów nie będzie mógł być uznany za bezpośredni koszt uzyskania przychodów A dla celów podatkowych.

Przeciwnie, zdaniem Wnioskodawcy, dla celów podatkowych Spółka powinna dokonać analizy poszczególnych wydatków składających się na koszt własny sprzedaży wyrobów pod kątem możliwości zaliczenia ich do kategorii kosztów bezpośrednich lub innych niż bezpośrednie kosztów uzyskania przychodów oraz ujęcie kosztów bezpośrednich i innych niż bezpośrednie we właściwych okresach dla celów podatkowych, zgodnie ze stanowiskiem przedstawionym poniżej.

W ocenie Wnioskodawcy, do pierwszej grupy, tj. bezpośrednich kosztów uzyskania przychodów, powinna ona zaliczyć koszty materiałów, są to bowiem koszty bezpośrednio związane z wielkością produkcji wyrobów i bez wątpienia nie byłyby ponoszone, gdyby nie odpowiadająca wielkości produkcji wielkość sprzedaży dokonywanej przez Spółkę i osiąganie przychodu z tego tytułu. Są to rzeczywiste koszty zakupu materiałów, a A jest w stanie określić, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód z tytułu sprzedaży produkowanych wyrobów.

Z kolei do kategorii innych niż bezpośrednie kosztów uzyskania przychodów A, zdaniem Wnioskodawcy, należeć będą koszty pośrednie. Ich poniesienia nie można bowiem powiązać bezpośrednio z określonym strumieniem przychodów osiąganych przez Spółkę, choć niewątpliwie przyczyniają się one do jego osiągnięcia, lub też nie da się określić, jaka ich część powinna przypadać na dany strumień przychodów.

Należy również zauważyć, że dla niektórych rodzajów wydatków w ramach grupy kosztów pośrednich, tj. m.in. kosztów płac i składek ZUS czy amortyzacji maszyn, przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych definiują szczególny moment ich potrącenia, który stałby w sprzeczności ze wskazaną wyżej zasadą potrącalności bezpośrednich kosztów uzyskania przychodów.

Należy również zauważyć, że za lata podatkowe, w których A będzie członkiem PGK, zeznania podatkowe będą składane przez PGK, która nie sporządza sprawozdań finansowych.

W rezultacie, zdaniem Wnioskodawcy, koszty materiałów jako bezpośrednie koszty uzyskania przychodów A będą potrącalne w roku, w którym Spółka uzyska przychód z tytułu sprzedaży wyrobów, z którymi koszty te są związane (przy założeniu, że koszty materiałów zostały poniesione przed dniem złożenia przez PGK zeznania za ten rok podatkowy, nie później jednak niż z upływem terminu na jego złożenie). Gdyby jednak koszty takie zostały poniesione po tym dniu, wówczas byłyby potrącalne w kolejnym roku podatkowym.

Z kolei koszty pośrednie będą potrącalne:

1. w dacie ich poniesienia przez Spółkę, o ile przepisy szczególne ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie stanowią inaczej. A jeżeli koszty te dotyczyłyby okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie będzie możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowić będą koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą;
   albo
2. w dniu wynikającym z przepisów szczególnych ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w pozostałych przypadkach.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.