Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/415-307/11-4/15-S/MM
z 11 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, w związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 29 czerwca 2012 r., sygn. akt I SA/Łd 657/12 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 19 listopada 2014 r.), stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 22 listopada 2011 r. (data wpływu 25 listopada 2011 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie zakwalifikowania i opodatkowania przychodów uzyskanych z tytułu udostępniania innym podmiotom miejsca na reklamę na własnych stronach internetowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 listopada 2011 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie zakwalifikowania i opodatkowania przychodów uzyskanych z tytułu udostępniania innym podmiotom miejsca na reklamę na własnych stronach internetowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, nieprowadzącą pozarolniczej działalności gospodarczej. Prowadzi hobbistycznie różne strony internetowe m.in. o grach komputerowych. Na podstawie umów z różnymi przedsiębiorcami Wnioskodawca udostępnia na tych stronach miejsce pod reklamę, za które otrzymuje wynagrodzenie. Przedsiębiorcy, z którymi są podpisywane umowy, są zarówno przedsiębiorcami krajowymi, jak i podmiotami mającymi swoją siedzibę na terenie Unii Europejskiej. Umowy między Wnioskodawcą, a przedsiębiorcami określa regulamin programu partnerskiego. Regulamin ten jest przygotowany przez przedsiębiorcę i określa m.in. rodzaje stron, które mogą przystąpić do programu partnerskiego, rodzaje reklam oraz sposób wynagrodzenia. Wnioskodawca przystępując do programu partnerskiego musi zaakceptować regulamin.

Do obowiązków Wnioskodawcy należy umieszczanie w określonym przez regulamin miejscu na stronie internetowej specjalnego kodu, który umożliwia przedsiębiorcy wyświetlanie i kontrolę reklam. Przedsiębiorca dokonuje kontroli prawidłowości zamieszczonego kodu, jego umiejscowienia, oraz rodzaju strony internetowej, na której został zamieszczony. Na tym obowiązki Wnioskodawcy się kończą. Przedsiębiorca ma pełną kontrolę nad wyświetlaniem reklam i to on decyduje, co będzie się pojawiać na stronie internetowej. Może zamieszczać reklamy tekstowe (linki), banery (reklama graficzna), filmy, czy nawet pozostawić dane miejsce puste. Wnioskodawca nie ma żadnego wpływu na treści wyświetlane w danym polu reklamowym.

Wnioskodawca uzyskuje od przedsiębiorcy wynagrodzenie, które jest uzależnione od ilości kliknięć w reklamę i aktualnej stawki za kliknięcie, które określa przedsiębiorca. Wynagrodzenie jest wypłacane co miesiąc. Przedsiębiorca nie rozlicza się z Urzędem Skarbowym za Wnioskodawcę. Przedsiębiorca wypłaca Jemu wynagrodzenie brutto i zgodnie z regulaminem programu partnerskiego - Wnioskodawca sam powinien regulować należne podatki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy na podstawie art. 6 ust. 1a ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne można przychody uzyskiwane z tytułu udostępnienia miejsca na stronie internetowej zaliczyć do przychodów z tytułu umowy podobnej do umowy dzierżawy (ewentualnie najmu) i opodatkować je ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych?

Zdaniem Wnioskodawcy, uzyskiwanie przychodów z tytułu udostępniania miejsca na własnej stronie internetowej można zaklasyfikować do umowy podobnej do umowy dzierżawy/najmu, a co za tym idzie można je opodatkować ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych, zgodnie z art. 6 ust. la ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

Po pierwsze, na wstępie należy się odnieść do ustawowych cech pozarolniczej działalności gospodarczej. Wnioskodawca udostępniając miejsce na swoich stronach internetowych pod reklamy nie wypełnia wszystkich przesłanek niezbędnych do zaklasyfikowania Jego działalności, jako pozarolniczej działalności gospodarczej. Brak jest bowiem jakiegokolwiek zorganizowania administracyjno - prawnego w ramach podmiotu osiągającego przychód.

Zgodnie z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Umowa najmu definiowana jest przez art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego, który stanowi, że przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca udostępnia ściśle określone miejsce pod reklamy na swojej stronie internetowej. Można zauważyć tu wyraźną analogię do dzierżawy nieruchomości. Każda strona internetowa ma bowiem ściśle określoną powierzchnię, którą można wyliczyć w pikselach (będących jednostką miary wirtualnej powierzchni).

Umowy zawierane przez Wnioskodawcę z przedsiębiorcami wyraźnie wskazują jaki rozmiar mają reklamy, np. 336 na 280 pikseli. Na skutek zawartej umowy przedsiębiorca uzyskuje wyłączne prawo jedynie do wykorzystania, w niemal dowolny sposób, określonej powierzchni pod reklamę na stronie internetowej Wnioskodawcy. W zamian jest obowiązany płacić Wnioskodawcy z tego tytułu miesięczne wynagrodzenie, którego wysokość jest uzależniona od ilości kliknięć w reklamy.

Wnioskodawca umieszczając specjalny kod reklamowy na swojej stronie internetowej wskazuje miejsce położenia reklam, a jednocześnie ogranicza je do ustalonego z przedsiębiorcą rozmiaru i tym samym zapewnia przedsiębiorcy bezproblemową możliwość korzystania z wydzielonych zasobów strony internetowej Wnioskodawcy, bez konieczności przekazywania mu haseł i innych danych do serwera. Czynność tę można porównać do wręczenia kluczy do mieszkania przez wynajmującego najemcy.

Należy podkreślić, że dla skuteczności umowy dzierżawy nieruchomości nie ma obowiązku, aby wydzierżawiający oddał dzierżawcy całą nieruchomość w dzierżawę. Możliwe jest bowiem oddanie tylko jej oznaczonej części. Tak samo przy umowie najmu, gdzie przedmiotem najmu może być tylko 1 pokój, a nie całe mieszkanie. Takie umowy są prawnie skuteczne. Przenosząc te rozważania na zagadnienia strony internetowej należy również przyjąć, że Wnioskodawca nie musi przekazać praw do całej strony internetowej, a wystarczy jedynie dzierżawa jej ściśle określonej części dla zawarcia prawnie skutecznej umowy dzierżawy.

Kodeks cywilny stanowi w art. 45, że rzeczami w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego są tylko przedmioty materialne. Należy jednak zauważyć, że w przypadku dzierżawy może być ona ustanowiona nie tylko na rzeczach, ale również na prawach – zgodnie z art. 709 Kodeksu cywilnego stanowiącym, że przepisy o dzierżawie rzeczy stosuje się odpowiednio do dzierżawy praw. Obecnie charakter prawny strony internetowej nie jest nigdzie precyzyjnie określony w polskim ustawodawstwie. W doktrynie pojawią się poglądy, że należałoby do kwestii związanych ze stronami internetowymi stosować przepisy o prawie autorskim.

Niewątpliwie też każda strona internetowa ma swojego właściciela, więc można również mówić o prawie własności. Bez względu na różne teorie z pewnością właściciel strony posiada do niej pewne prawo i właśnie na tym prawie może być ustanowiona dzierżawa. Jak wskazuje Helena Ciepła w komentarzu do art. 709 Kodeksu cywilnego – ,,(...) przedmiotem dzierżawy mogą też być prawa majątkowe lub ich zespoły, które można użytkować. Do praw, które mogą być dzierżawione, można zaliczyć, np. autorskie prawo majątkowe, prawo połowów, (...)” (Dmowski Stanisław, Sychowicz Marek, Ciepła Helena, Kołakowski Krzysztof, Wiśniewski Tadeusz, Żuławska Czesława, Gudowski Jacek, Bieniek Gerard, Komentarz do Kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania. Tom II, Warszawa 2011, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, wydanie X.

Stanowisko to podzielają również inni komentatorzy – „przedmiotem dzierżawy mogą być: (...) 2) prawa majątkowe (np. prawo polowania, papiery wartościowe, prawo do patentu, wzoru użytkowego” (red. Kidyba, Grzegorz Kozieł, Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III., komentarz do art. 693 Kodeksu cywilnego, wydawca LEX 2010).

Art. 6 ust. 1a ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne stanowi, że opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają również otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Dla ustalenia wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu tych umów stosuje się art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym. Istotne we wskazanym przepisie jest sformułowanie „lub innych umów o podobnym charakterze”.

Ustawodawca w ten sposób wskazuje, że przepis ten ma zastosowanie nie tylko do klasycznie rozumianej umowy najmu, czy dzierżawy, jaka znajduje się w Kodeksie cywilnym, ale także do wszelkich umów nienazwanych o podobnym charakterze. Za taką umowę należy właśnie uznać umowę dzierżawy miejsca na stronie internetowej.

Podobne zagadnienie prawne, w związku z błędną interpretacją Ministra Finansów odnośnie dzierżawy miejsca na stronie internetowej, było rozstrzygnięte wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 lipca 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 25/10. Sąd w wyroku przytoczył komentarz Adama Bartosiewicza - ,,uznać trzeba, że umową podobną do najmu jest umowa, na podstawie której jeden podmiot oddaje innemu podmiotowi możliwość wyświetlania na stronie internetowej, administrowanej przez ten pierwszy podmiot (w określonym miejscu tej strony), określonych treści (najczęściej reklamowych). Nie ma tu ani najmu rzeczy, ani praw, jednakże następuje oddanie do używania bytu wirtualnego, jakim jest część „powierzchni” strony internetowej. Takie przychody są przychodami ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeśli oczywiście „wynajmujący” miejsce na stronie nie działa w ramach prowadzonej działalności gospodarczej” (A. Bartosiewicz, R. Kubacki, PIT. Komentarz, Lex, 2009).

W związku z powyższym Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł: ,,z całą pewnością jednak przejęcie przysługujących praw do strony internetowej od osoby, która ją utworzyła, posługując się swoimi danymi osobowymi, w sytuacji gdy te dane osobowe będą wykorzystane przez osobę trzecią, nie jest działalnością wykonywaną osobiście, o której mowa w art. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Umowa taka bowiem nie zawiera elementu „czynienia”, a więc działania ze strony właściciela strony.

Przychód następuje w wyniku posiadania, nie zaś wykonywania określonych umową czynności. Przekazanie przez właściciela strony kodu dostępu do strony internetowej jest konsekwencją udostępnienia strony internetowej i zdaniem Sądu nie ma samoistnego znaczenia dla oceny prawnej badanej czynności. W ocenie Sądu umowa udostępniająca do używania stronę internetową przez jej posiadanie – osobę fizyczną jest umową nienazwaną zbliżoną jednak do umowy dzierżawy. W konsekwencji Sąd jest zgodny z Adamem Bartosiewiczem, że o ile strony internetowej nie wydzierżawia osoba prowadząca działalność gospodarczą, winna ona opodatkować przychody z tego tytułu jak z umów najmu/dzierżawy i umów podobnego rodzaju, a więc na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy”.

W innym wyroku, z dnia 5 marca 2010 r., sygn. akt I SA/Kr 60/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie orzekł ,,w konsekwencji, zdaniem Sądu, umowa „dzierżawy” (a właściwie nienazwana umowa podobna do umowy dzierżawy) mogła skutecznie, co do zasady, doprowadzić do zobowiązania się właścicieli stron internetowych do niewykonywania praw osobistych autorskich związanych z prawem do zachowania integralności utworu. Powyższe byłoby możliwe zarówno w przypadku, gdyby właściciel był jednocześnie twórcą, jak też w przypadku dysponowania przez niego stosownymi zezwoleniami właściwego twórcy na tego typu wykonywanie osobistych praw autorskich. W konsekwencji powiązanie oddania do używania części stron internetowych w celu zamieszczania na nich reklam z koniecznością zobowiązania się do niewykonywania w tym zakresie osobistych praw autorskich dotyczących zachowania integralności utworu, w ocenie Sądu, nie zmienia możliwości zaszeregowania umów zawieranych przez Spółkę do umów nienazwanych podobnych do umów dzierżawy. Istotą umów, w stanie faktycznym opisanym przez Spółkę, było okresowe, odpłatne umożliwienie korzystania z części cudzych stron internetowych w sposób pozwalający na pobieranie pożytków. (...) Wynagrodzenia wypłacane przez Spółkę zajmującą się świadczeniem usług reklamowych, osobom fizycznym właścicielom stron internetowych (nieprowadzącym w tym zakresie działalności gospodarczej) z tytułu umów pozwalających na korzystanie z części stron internetowych i na zamieszczanie reklam w części oddanej do korzystania, należało zakwalifikować jako przychody z tytułu umów nienazwanych o podobnym charakterze do umów dzierżawy, w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wypłacająca wynagrodzenia Spółka nie była przy tym płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu wypłaconego wynagrodzenia (czynszu). Brak jest bowiem w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przepisu, który by taki obowiązek przewidywał.”

W najnowszym komentarzu do omawianej ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne wskazano: ,,umową podobną do najmu jest umowa, na podstawie której jeden podmiot oddaje innemu podmiotowi możliwość wyświetlania na stronie internetowej administrowanej przez ten pierwszy podmiot (w określonym miejscu tej strony) określonych treści (najczęściej reklamowych). Nie ma tu ani najmu rzeczy, ani praw, jednakże następuje oddanie do używania bytu wirtualnego, jakim jest część powierzchni strony internetowej. Podobny pogląd wyraził Naczelnik Urzędu Skarbowego w Gdańsku w piśmie z dnia 26 czerwca 2007 r., DR/415-0003/07 (Adam Bartosiewicz, Ryszard Kubacki, w: Ustawa o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne. Komentarz., Komentarz do art. 1 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, wydawnictwo ABC, 2011).

W identycznej sprawie, jak będąca przedmiotem niniejszej interpretacji, Minister Finansów w interpretacji indywidualnej z dnia 11 stycznia 2007 r., sygn. akt 1412/PD/415-38/06, uznał, że podatnik ma prawo opodatkować uzyskane przychody z tytułu udostępnienia miejsca na stronie internetowej ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych, jako przychody uzyskane z tytułu umowy podobnej do najmu.

Wnioskodawca wskazał, że w związku z przedstawionym powyżej uzasadnieniem należy uznać, że Jego stanowisko jest prawidłowe i można zaklasyfikować umowę o udostępnienie miejsca na stronie internetowej pod reklamę jako umowę podobną do umowy dzierżawy lub najmu, a tym samym opodatkować osiągane z niej przychody ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych, zgodnie z art. 6 ust. la ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

W dniu 30 stycznia 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną Nr IPTPB1/415-307/11-2/KSU, stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku jest nieprawidłowe.

W powyższej interpretacji wskazano, że przychody uzyskane przez Wnioskodawcę z tytułu oddania powierzchni na stronach internetowych na cele reklamowe należy zakwalifikować jako przychody osiągnięte z innych źródeł, o których mowa w art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), bowiem z wniosku nie wynikało, aby przedmiotowa umowa była jednoznacznie umową dzierżawy. Ponadto, dochody uzyskane przez Wnioskodawcę z tytułu udostępnienia pod reklamę powierzchni na Jego stronie internetowej należało doliczyć do pozostałych dochodów uzyskanych w roku podatkowym, wykazać w składanym za rok podatkowy do 30 kwietnia zeznaniu podatkowym na druku PIT-36 i opodatkować na zasadach ogólnych, według skali podatkowej. Zgodnie bowiem z art. 45 ust. 1 ww. ustawy, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Ww. interpretację indywidualną z dnia 30 stycznia 2012 r., Nr IPTPB1/415-307/11-2/KSU, doręczono Wnioskodawcy w dniu 3 lutego 2012 r.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem, Wnioskodawca pismem z dnia 16 lutego 2012 r. (data wpływu 20 lutego 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 16 lutego 2012 r. (data wpływu 14 marca 2012 r.), wezwał tutejszy Organ do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na ww. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, zawartej w piśmie z dnia 19 marca 2012 r., Nr IPTPB1/415W-5/12-4/KSU (doręczonej w dniu 22 marca 2012 r.), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdził brak podstaw do zmiany przedmiotowej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, podtrzymując argumentację zawartą w interpretacji.

Na powyższą interpretację przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, w dniu 16 kwietnia 2012 r. (data wpływu 23 kwietnia 2012 r.), Wnioskodawca złożył za pośrednictwem tutejszego Organu skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, w której wnosił o uchylenie w całości przedmiotowej interpretacji.

Pismem z dnia 22 maja 2012 r., Nr IPTPB1/4160-3/12-2/KSU, tutejszy Organ udzielił odpowiedzi na ww. skargę wnosząc o jej oddalenie.

Wyrokiem z dnia 29 czerwca 2012 r., sygn. akt I SA/Łd 657/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi uwzględnił skargę i uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 30 stycznia 2012 r., Nr IPTPB1/415-307/11-2/KSU.

W uzasadnieniu wyroku Sąd orzekł, że udostępnianie ściśle określonego miejsca pod reklamy na stronie internetowej ma charakter umowy zbliżonej do umowy dzierżawy, o której mowa w art. 693 § 1 Kodeksu cywilnego.

Tym samym Sąd podzielił stanowisko zaprezentowane w powoływanych przez Wnioskodawcę wyrokach: Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 lipca 2010 r., III SA/Wa 25/10 oraz prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 5 marca 2010 r., I SA/Kr 60/10 (skargę kasacyjną od tego wyroku oddalił Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 9 marca 2012 r., II FSK 1548/10, opubl. CBOSA).

Sąd dodał, że na podstawie art. 693 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Zgodnie natomiast z art. 709 Kodeksu cywilnego, przepisy o dzierżawie rzeczy stosuje się odpowiednio do dzierżawy praw. W rezultacie, zgodnie z obowiązującymi regułami prawa cywilnego, przedmiotem dzierżawy może być jedynie rzecz (podmiot materialny) i prawo.

Sąd ponadto wskazał, że umowa o udostępnienie do używania strony internetowej nie posiada podstawowej cechy umowy dzierżawy jaką jest wydanie rzeczy do używania i pobierania pożytków. Strona internetowa nie jest bowiem rzeczą. Pomimo niematerialnego, lecz wirtualnego charakteru – strona internetowa nie do końca też może być prawem. Strona internetowa jest publikowanym na serwerze dokumentem (aplikacją) utworzonym w którejś z odmian zestandaryzowanego języka znaczników (np. HTML). Strony internetowe mogą być tworzone albo całkowicie samodzielnie przez ich właścicieli, albo z wykorzystaniem szablonów i wypełnianiem ich treścią, albo też przez osoby (firmy) działające na zlecenie tych właścicieli. Część stron internetowych może zawierać w sobie dodatkowe elementy (np. animacje) przy użyciu dodatkowych programów (np. flash).

W ocenie Sądu umowa udostępniająca do używania stronę internetową jest umową nienazwaną, zbliżoną jednak do umowy dzierżawy. Jej celem jest bowiem, „wydanie” kontrahentowi, za wynagrodzeniem, strony internetowej (lub jej części – jak w niniejszym przypadku) do korzystania poprzez umieszczanie na niej reklam swoich klientów. W tym też momencie właściciel strony internetowej traci niejako swoje władztwo, gdyż nie może korzystać ze swojej strony (lub jej części), ani udostępnić jej do korzystania innemu podmiotowi. Zakres obowiązków stron takich umów jest zatem analogiczny jak w umowie dzierżawy.

Zdaniem Sądu, w tej sytuacji wynagrodzenie otrzymywane przez Wnioskodawcę należało zakwalifikować do źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem, źródłami przychodów są: najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą. Z kolei na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami z działalności gospodarczej są przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

W ocenie Sądu, zestawiając treść tych przepisów należy uznać, że art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmuje przypadki najmu, czy też dzierżawy składników majątku niezwiązanych z działalnością gospodarczą. O ile zatem strony internetowej nie wydzierżawi osoba prowadząca działalność gospodarczą, przychód z tego tytułu powinien być opodatkowany jak z umów najmu/dzierżawy i umów podobnego rodzaju, a więc na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy.

W świetle powyższych uwag, zdaniem Sądu, organ podatkowy w sposób niewłaściwy uznał, że przychody uzyskiwane przez Wnioskodawcę należało zaliczyć do źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dopuszczając się naruszenia tych przepisów.

Jednocześnie Sąd wskazał, aby Organ rozpatrzył sprawę ponownie oraz dokonał interpretacji z uwzględnieniem oceny prawnej i wskazań zawartych w uzasadnieniu wyroku.

W dniu 9 sierpnia 2012 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów wniósł skargę kasacyjną, Nr IPTRP-4160-48/12-1, od ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi. Natomiast w dniu 1 października 2014 r., w związku z interpretacją ogólną z dnia 5 września 2014 r., Nr DD2/033/55/KBF/14/RD-75000, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów wycofał skargę kasacyjną.

Postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 października 2014 r., sygn. akt II FSK 2751/1 o umorzeniu postępowania kasacyjnego wpłynęło do tutejszego Organu w dniu 27 października 2014 r., natomiast prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 29 czerwca 2012 r., sygn. akt I SA/Łd 657/12 wraz z aktami sprawy wpłynął do tutejszego Organu w dniu 19 listopada 2014 r.

Mając powyższe na uwadze, ponownemu rozpatrzeniu podlega wniosek z dnia 22 listopada 2011 r. (data wpływu 25 listopada 2011 r.) o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie zakwalifikowania i opodatkowania przychodów uzyskanych z tytułu udostępniania innym podmiotom miejsca na reklamę na własnych stronach internetowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 29 czerwca 2012 r., sygn. akt I SA/Łd 657/12  stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie zakwalifikowania i opodatkowania przychodów uzyskanych z tytułu udostępniania innym podmiotom miejsca na reklamę na własnych stronach internetowych – jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie zauważyć należy, że niniejsza interpretacja oparta została na przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.