INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 listopada 2011 r. (data wpływu 25 listopada 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zakwalifikowania i opodatkowania przychodów uzyskanych z tytułu udostępniania innym podmiotom miejsca na reklamę na własnych stronach internetowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 listopada 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zakwalifikowania i opodatkowania przychodów uzyskanych z tytułu udostępniania innym podmiotom miejsca na reklamę na własnych stronach internetowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, nieprowadzącą pozarolniczej działalności gospodarczej. Prowadzi hobbistycznie różne strony internetowe m.in. o grach komputerowych. Na podstawie umów z różnymi przedsiębiorcami Wnioskodawca udostępnia na tych stronach miejsce pod reklamę, za które otrzymuje wynagrodzenie. Przedsiębiorcy, z którymi są podpisywane umowy, są zarówno przedsiębiorcami krajowymi jak i podmiotami mającymi swoją siedzibę na terenie Unii Europejskiej. Umowy między Wnioskodawcą, a przedsiębiorcami określa regulamin programu partnerskiego. Regulamin ten jest przygotowany przez przedsiębiorcę i określa m.in. rodzaje stron, które mogą przystąpić do programu partnerskiego, rodzaje reklam oraz sposób wynagrodzenia. Wnioskodawca przystępując do programu partnerskiego musi zaakceptować regulamin.

Do obowiązków Wnioskodawcy należy umieszczanie w określonym przez regulamin miejscu na stronie internetowej specjalnego kodu, który umożliwia przedsiębiorcy wyświetlanie i kontrolę reklam. Przedsiębiorca dokonuje kontroli prawidłowości zamieszczonego kodu, jego umiejscowienia, oraz rodzaju strony internetowej, na której został zamieszczony. Na tym obowiązki Wnioskodawcy się kończą. Przedsiębiorca ma pełną kontrolę nad wyświetlaniem reklam i to on decyduje, co będzie się pojawiać na stronie internetowej. Może zamieszczać reklamy tekstowe (linki), banery (reklama graficzna), filmy, czy nawet pozostawić dane miejsce puste. Wnioskodawca nie ma żadnego wpływu na treści wyświetlane w danym polu reklamowym.

Wnioskodawca uzyskuje od przedsiębiorcy wynagrodzenie, które jest uzależnione od ilości kliknięć w reklamę i aktualnej stawki za kliknięcie, które określa przedsiębiorca. Wynagrodzenie jest wypłacane co miesiąc. Przedsiębiorca nie rozlicza się z Urzędem Skarbowym za Wnioskodawcę. Przedsiębiorca wypłaca Jemu wynagrodzenie brutto i zgodnie z regulaminem programu partnerskiego - Wnioskodawca sam powinien regulować należne podatki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy na podstawie art. 6 ust. 1a ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne można przychody uzyskiwane z tytułu udostępnienia miejsca na stronie internetowej zaliczyć do przychodów z tytułu umowy podobnej do umowy dzierżawy (ewentualnie najmu) i opodatkować je ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych...

Zdaniem Wnioskodawcy, uzyskiwanie przychodów z tytułu udostępniania miejsca na własnej stronie internetowej można zaklasyfikować do umowy podobnej do umowy dzierżawy/najmu, a co za tym idzie można je opodatkować ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych, zgodnie z art. 6 ust. la ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

Po pierwsze, na wstępie należy się odnieść do ustawowych cech pozarolniczej działalności gospodarczej. Wnioskodawca udostępniając miejsce na swoich stronach internetowych pod reklamy nie wypełnia wszystkich przesłanek niezbędnych do zaklasyfikowania Jego działalności, jako pozarolniczej działalności gospodarczej. Brak jest, bowiem jakiegokolwiek zorganizowania administracyjno - prawnego w ramach podmiotu osiągającego przychód.

Zgodnie z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Umowa najmu definiowana jest przez art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego, który stanowi, iż przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca udostępnia ściśle określone miejsce pod reklamy na swojej stronie internetowej. Można zauważyć tu wyraźną analogię do dzierżawy nieruchomości. Każda strona internetowa ma bowiem ściśle określoną powierzchnię, którą można wyliczyć w pikselach (będących jednostką miary wirtualnej powierzchni).

Umowy zawierane przez Wnioskodawcę z przedsiębiorcami wyraźnie wskazują jaki rozmiar mają reklamy, np. 336 na 280 pikseli. Na skutek zawartej umowy przedsiębiorca uzyskuje wyłączne prawo jedynie do wykorzystania, w niemal dowolny sposób, określonej powierzchni pod reklamę na stronie internetowej Wnioskodawcy. W zamian jest obowiązany płacić Wnioskodawcy z tego tytułu miesięczne wynagrodzenie, którego wysokość jest uzależniona od ilości kliknięć w reklamy.

Wnioskodawca umieszczając specjalny kod reklamowy na swojej stronie internetowej wskazuje miejsce położenia reklam, a jednocześnie ogranicza je do ustalonego z przedsiębiorcą rozmiaru i tym samym zapewnia przedsiębiorcy bezproblemową możliwość korzystania z wydzielonych zasobów strony internetowej Wnioskodawcy, bez konieczności przekazywania mu haseł i innych danych do serwera. Czynność tę można porównać do wręczenia kluczy do mieszkania przez wynajmującego najemcy.

Należy podkreślić, że dla skuteczności umowy dzierżawy nieruchomości nie ma obowiązku, aby wydzierżawiający oddał dzierżawcy całą nieruchomość w dzierżawę. Możliwe jest bowiem oddanie tylko jej oznaczonej części. Tak samo przy umowie najmu, gdzie przedmiotem najmu może być tylko 1 pokój, a nie całe mieszkanie. Takie umowy są prawnie skuteczne. Przenosząc te rozważania na zagadnienia strony internetowej należy również przyjąć, że Wnioskodawca nie musi przekazać praw do całej strony internetowej, a wystarczy jedynie dzierżawa jej ściśle określonej części dla zawarcia prawnie skutecznej umowy dzierżawy.

Kodeks cywilny stanowi w art. 45, że rzeczami w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego są tylko przedmioty materialne. Należy jednak zauważyć, że w przypadku dzierżawy może być ona ustanowiona nie tylko na rzeczach, ale również na prawach – zgodnie z art. 709 Kodeksu cywilnego stanowiącym, że przepisy o dzierżawie rzeczy stosuje się odpowiednio do dzierżawy praw. Obecnie charakter prawny strony internetowej nie jest nigdzie precyzyjnie określony w polskim ustawodawstwie. W doktrynie pojawią się poglądy, że należałoby do kwestii związanych ze stronami internetowymi stosować przepisy o prawie autorskim.

Niewątpliwie też każda strona internetowa ma swojego właściciela, więc można również mówić o prawie własności. Bez względu na różne teorie z pewnością właściciel strony posiada do niej pewne prawo i właśnie na tym prawie może być ustanowiona dzierżawa. Jak wskazuje Ciepła Helena w komentarzu do art. 709 Kodeksu cywilnego-,,(...) przedmiotem dzierżawy mogą też być prawa majątkowe lub ich zespoły, które można użytkować. Do praw, które mogą być dzierżawione, można zaliczyć, np. autorskie prawo majątkowe, prawo połowów, (...)” (Dmowski Stanisław, Sychowicz Marek, Ciepła Helena, Kołakowski Krzysztof, Wiśniewski Tadeusz, Żuławska Czesława, Gudowski Jacek, Bieniek Gerard, Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania. Tom II, Warszawa 2011, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis (wydanie X).

Stanowisko to podzielają również inni komentatorzy – „przedmiotem dzierżawy mogą być: (...) 2) prawa majątkowe (np prawo polowania, papiery wartościowe, prawo do patentu, wzoru użytkowego;” (red. Kidyba, Grzegorz Kozieł, Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III., komentarz do art. 693 Kodeksu cywilnego, wydawca LEX 2010).

Art. 6 ust. 1a ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne stanowi, że opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają również otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Dla ustalenia wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu tych umów, stosuje się art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym. Istotne we wskazanym przepisie jest sformułowanie „lub innych umów o podobnym charakterze”.

Ustawodawca w ten sposób wskazuje, że przepis ten ma zastosowanie nie tylko do klasycznie rozumianej umowy najmu, czy dzierżawy, jaka znajduje się w Kodeksie cywilnym, ale także do wszelkich umów nienazwanych o podobnym charakterze. Za taką umowę należy właśnie uznać umowę dzierżawy miejsca na stronie internetowej.

Podobne zagadnienie prawne, w związku z błędną interpretacją Ministra Finansów odnośnie dzierżawy miejsca na stronie internetowej, było rozstrzygnięte wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 lipca 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 25/10. Sąd w wyroku przytoczył komentarz Adama Bartosiewicza - ,,uznać trzeba, że umową podobną do najmu jest umowa, na podstawie której jeden podmiot oddaje innemu podmiotowi możliwość wyświetlania na stronie internetowej, administrowanej przez ten pierwszy podmiot (w określonym miejscu tej strony), określonych treści (najczęściej reklamowych). Nie ma tu ani najmu rzeczy, ani praw, jednakże następuje oddanie do używania bytu wirtualnego, jakim jest część „powierzchni” strony internetowej. Takie przychody są przychodami ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeśli oczywiście „wynajmujący” miejsce na stronie nie działa w ramach prowadzonej działalności gospodarczej” (A. Bartosiewicz, R. Kubacki, PIT. Komentarz, Lex, 2009).

W związku z powyższym Wojewódzki Sąd Administracyjny postanowił: ,,z całą pewnością jednak przejęcie przysługujących praw do strony internetowej od osoby, która ją utworzyła, posługując się swoimi danymi osobowymi, w sytuacji gdy te dane osobowe będą wykorzystane przez osobę trzecią, nie jest działalnością wykonywaną osobiście, o której mowa w art. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Umowa taka bowiem nie zawiera elementu „czynienia”, a więc działania ze strony właściciela strony.

Przychód następuje w wyniku posiadania, nie zaś wykonywania określonych umową czynności. Przekazanie przez właściciela strony kodu dostępu do strony internetowej jest konsekwencją udostępnienia strony internetowej i zdaniem Sądu nie ma samoistnego znaczenia dla oceny prawnej badanej czynności. W ocenie Sądu umowa udostępniająca do używania stronę internetową przez jej posiadanie – osobę fizyczną jest umową nienazwaną zbliżoną jednak do umowy dzierżawy. W konsekwencji Sąd jest zgodny z Adamem Bartosiewiczem, że o ile strony internetowej nie wydzierżawia osoba prowadząca działalność gospodarczą, winna ona opodatkować przychody z tego tytułu jak z umów najmu/dzierżawy i umów podobnego rodzaju, a więc na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy”.

W innym wyroku, z dnia 5 marca 2010 r., sygn. akt I SA/Kr 60/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie orzekł ,,w konsekwencji, zdaniem Sądu, umowa „dzierżawy” (a właściwie nienazwana umowa podobna do umowy dzierżawy) mogła skutecznie, co do zasady, doprowadzić do zobowiązania się właścicieli stron internetowych do nie wykonywania praw osobistych autorskich związanych z prawem do zachowania integralności utworu. Powyższe byłoby możliwe zarówno w przypadku, gdyby właściciel był jednocześnie twórcą, jak też w przypadku dysponowania przez niego stosownymi zezwoleniami właściwego twórcy na tego typu wykonywanie osobistych praw autorskich. W konsekwencji powiązanie oddania do używania części stron internetowych w celu zamieszczania na nich reklam z koniecznością zobowiązania się do nie wykonywania w tym zakresie osobistych praw autorskich dotyczących zachowania integralności utworu, w ocenie Sądu, nie zmienia możliwości zaszeregowania umów zawieranych przez Spółkę do umów nienazwanych podobnych do umów dzierżawy. Istotą umów, w stanie faktycznym opisanym przez Spółkę, było okresowe, odpłatne umożliwienie korzystania z części cudzych stron internetowych w sposób pozwalający na pobieranie pożytków. (...) Wynagrodzenia wypłacane przez Spółkę zajmującą się świadczeniem usług reklamowych, osobom fizycznym właścicielom stron internetowych (nie prowadzącym w tym zakresie działalności gospodarczej) z tytułu umów pozwalających na korzystanie z części stron internetowych i na zamieszczanie reklam w części oddanej do korzystania, należało zakwalifikować jako przychody z tytułu umów nienazwanych o podobnym charakterze do umów dzierżawy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wypłacająca wynagrodzenia Spółka nie była przy tym płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu wypłaconego wynagrodzenia (czynszu). Brak jest bowiem w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przepisu, który by taki obowiązek przewidywał.”

W najnowszym komentarzu do omawianej ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od przychodów osób fizycznych wskazano ,,umową podobną do najmu jest umowa, na podstawie której jeden podmiot oddaje innemu podmiotowi możliwość wyświetlania na stronie internetowej administrowanej przez ten pierwszy podmiot (w określonym miejscu tej strony) określonych treści (najczęściej reklamowych). Nie ma tu ani najmu rzeczy, ani praw, jednakże następuje oddanie do używania bytu wirtualnego, jakim jest część powierzchni strony internetowej.

Podobny pogląd wyraził Naczelnik Urzędu Skarbowego w Gdańsku w piśmie z dnia 26 czerwca 2007 r., DR/415-0003/07, (Adam Bartosiewicz, Ryszard Kubacki, w: Ustawa o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne. Komentarz., Komentarz do art. 1 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, wydawnictwo ABC, 2011).

W identycznej sprawie, jak będąca przedmiotem niniejszej interpretacji, Minister Finansów w interpretacji indywidualnej z dnia 11 stycznia 2007 r., sygn. akt 1412/PD/415-38/06, uznał, że podatnik ma prawo opodatkować uzyskane przychody z tytułu udostępnienia miejsca na stronie internetowej ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych, jako przychody uzyskane z tytułu umowy podobnej do najmu.

W związku z przedstawionym powyżej uzasadnieniem należy uznać, że stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe i można zaklasyfikować umowę o udostępnienie miejsca na stronie internetowej pod reklamę jako umowę podobną do umowy dzierżawy lub najmu, a tym samym opodatkować osiągane z niej przychody ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych, zgodnie z art. 6 ust. la ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 9 ust. 2 tej ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

W art. 10 ust. 1 pkt 1-9 wyżej powołanej ustawy określono źródła przychodów wyszczególniając m.in. stosunek pracy i stosunki pokrewne, emeryturę, rentę (pkt 1), działalność wykonywaną osobiście (np. umowy zlecenia, umowy o dzieło – pkt 2), pozarolniczą działalność gospodarczą (pkt 3), najem, dzierżawę (pkt 6), prawa majątkowe (pkt 7) oraz inne źródła (pkt 9).

Zgodnie zaś z art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej - oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Jak wynika z powyższych regulacji, dla celów podatkowych dana działalność prowadzona przez podatnika może być uznana za działalność gospodarczą pod warunkiem, że uzyskiwane przychody nie stanowią jednego ze źródeł przychodów, o których mowa wyżej, czyli nie są to przychody m.in. z:

• działalności wykonywanej osobiście,

• najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz innej umowy o podobnym charakterze,

• odpłatnego zbycia innych rzeczy.
  
  

Pojęcie pozarolniczej działalności gospodarczej użyte w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych opiera się na trzech przesłankach:

1. zarobkowym celu działalności,
2. wykonywaniu działalności w sposób zorganizowany i ciągły,
3. prowadzeniu działalności we własnym imieniu i na własny rachunek.
   
   

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, źródłem przychodów jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

W myśl natomiast art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Sformułowanie „w szczególności” wskazuje, iż definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty, co pozwala zaliczyć do tej kategorii również przychody inne, niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe, spełniające łącznie dwa warunki: po pierwsze – nie będą zaliczane do źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 ustawy, a po drugie – nie będą wyłączone z przedmiotowego zakresu podatku dochodowego od osób fizycznych.

Z kolei, w myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Obowiązki podatkowe zależą zatem od okoliczności uzyskania przychodów, o których mowa w powołanych wyżej przepisach. W sytuacji, gdy usługi wykonywane są przez podatnika w sposób ciągły i zorganizowany, we własnym imieniu i na własny rachunek, w celu zarobkowym, tzn. z nastawieniem na zysk, wówczas posiadają znamiona pozarolniczej działalności gospodarczej.

Należy podkreślić, że w przypadku niemożności jednoznacznego zaliczenia danego przychodu do jednego ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 ustawy, przychód ten należy kwalifikować jako przychód z innych źródeł, o którym mowa w pkt 9 tego przepisu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że czynności związane z udostępnianiem miejsca na reklamy na własnych stronach internetowych nie mają charakteru zorganizowanego i ciągłego. W związku z tym, uznać należy, iż wykonywanie tychże czynności nie nosi znamion pozarolniczej działalności gospodarczej w świetle przytoczonej powyżej definicji. Nie jest również spełnione - niezbędne do uznania przedmiotowych czynności za prowadzenie działalności gospodarczej - kryterium zorganizowania w ramach podmiotu określonego administracyjnoprawnie, uczestniczącego w obrocie gospodarczym.

Powyższe oznacza, iż umowę stanowiącą podstawę do udostępnienia witryny internetowej pod reklamę należy zaliczyć do umów nienazwanych, w przypadku której stosunki prawne regulowane tą umową kreowane są przez strony w sposób dowolny oraz odpowiadający stronom i nie można jej jednoznacznie przypisać cech umowy zlecenia, umowy o dzieło, czy też umowy dzierżawy, (najmu) lub umowy o podobnym charakterze.

Ponieważ uzyskiwanie przychodu z tytułu udostępniania miejsca reklamowego na prywatnych stronach internetowych zarządzanych przez osobę fizyczną, nie wypełnia przesłanek pozarolniczej działalności gospodarczej określonej w art. 5a pkt 6 ww. ustawy, jak również nie ma cech i elementów, które kwalifikowałyby je do źródeł przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 2 i 4-8 powołanej ustawy, to przychód ten należy zakwalifikować do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 tejże ustawy.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, iż uzyskane przez Wnioskodawcę z tytułu oddania powierzchni na stronach internetowych na cele reklamowe przychody należy zakwalifikować jako przychody osiągnięte z innych źródeł, o których mowa w art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z wniosku nie wynika bowiem, aby przedmiotowa umowa była jednoznacznie umową dzierżawy.

Dochody uzyskane przez Wnioskodawcę z tytułu udostępnienia pod reklamę powierzchni na Jego stronie internetowej należy doliczyć do pozostałych uzyskanych przez Niego w roku podatkowym dochodów, wykazać w składanym za rok podatkowy do 30 kwietnia zeznaniu podatkowym na druku PIT-36 i opodatkować na zasadach ogólnych, według skali podatkowej. Zgodnie bowiem z art. 45 ust. 1 ww. ustawy, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Ponadto należy podkreślić, że przywołane przez Wnioskodawcę wyroki sądów administracyjnych dotyczące przepisów prawa wydane zostały w indywidualnych sprawach i nie mogą być źródłem praw i obowiązków w innych sprawach. Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. – Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.), źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Z uwagi na powyższe przywołane wyroki sądów administracyjnych, nie są wiążące dla tut. Organu podatkowego. Każdą sprawę Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, tut. Organ stwierdza, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie mają zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa nie jest ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania dowodowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przestawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski