Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-908/14/MS
z 28 października 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), po ponownym rozpatrzeniu, w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 10 czerwca 2014 r. sygn. akt II FSK 1685/12 oraz wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 15 marca 2012 r. sygn. akt I SA/Kr 129/12, wniosku z 4 lipca 2011 r. (data wpływu do tut. BKIP 15 lipca 2011 r.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione w ww. wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na opłatę przyłączeniową - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 lipca 2011 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na opłatę przyłączeniową.

W dniu 11 października 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego Znak: IBPBI/2/423-855/11/MS, w której uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe w zakresie określenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na opłatę przyłączeniową.

Interpretacja indywidualna została skutecznie doręczona 14 października 2011 r. Pismem z 25 października 2011 r. (data wpływu do tut. BKIP 31 października 2011 r.), wniesiono wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, na które udzielono odpowiedzi pismem z 30 listopada 2011 r. Znak: IBPBI/2/423W-93/11/MS odmawiając zmiany ww. interpretacji. Odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa została skutecznie doręczona 5 grudnia 2011 r. Pismem z 28 grudnia 2011 r. wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, pismem z 30 stycznia 2012 r. Znak: IBPBI/2/4240-71/11/MS udzielił odpowiedzi na skargę przesyłając ją, wraz z aktami sprawy do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie. W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z 15 marca 2012 r., sygn. akt I SA/Kr 129/12 uchylił zaskarżoną interpretację. Od powyższego wyroku, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, wniósł skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. W wyniku jej rozpatrzenia Naczelny Sąd Administracyjny, wyrokiem z 10 czerwca 2014 r., sygn. akt II FSK 1685/12 skargę oddalił. Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 15 marca 2012 r. sygn. akt I SA/Kr 129/12 wpłynął do tut. Biura 28 lipca 2014 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka zawiera umowy o przyłączenie do sieci przesyłowej z podmiotem będącym operatorem gazociągu przesyłowego (dalej Operator), których celem jest przyłączenie sieci gazowej Spółki do sieci gazowej Operatora. Za możliwość podłączenia do sieci Operatora Spółka ponosi na jego rzecz opłatę przyłączeniową. W celu umożliwienia podłączenia do sieci gazowej Operator zobowiązuje się do wykonania przyłącza, w skład którego w większości przypadków wchodzi gazociąg przyłączeniowy i stacja pomiarowa. Wybudowane przyłącza stanowią własność Operatora i ich wartość jest przez niego amortyzowana. Opłata przyłączeniowa ponoszona jest przez Spółkę w ratach, częściowo w formie zaliczek jeszcze przed dokonaniem faktycznego przyłączenia do sieci Operatora, a częściowo już po dokonaniu przyłączenia.

Zgodnie z postanowieniami umowy, moment dokonania wpłat kolejnych rat nie jest związany z zakończeniem etapu wykonania przyłączenia (protokół zdawczo-odbiorczy jest podpisywany dopiero po faktycznym dokonaniu przyłączenia).

Otrzymane przez Spółkę faktury zaliczkowe księgowane są na koncie księgowym zaliczek. Dopiero po otrzymaniu faktury końcowej dokumentującej zakończenie wykonania usługi tj. przyłączenie do sieci Operatora, wystawionej na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego, Spółka ewidencjonuje wszystkie otrzymane w ramach umowy faktury na koncie księgowym rozliczeń międzyokresowych kosztów, które to koszty rozliczane są w czasie przez następne okresy.

Natomiast z punktu widzenia podatkowego, za koszt uzyskania przychodów uznaje się zafakturowane kwoty (również zaliczkowe), jednorazowo w chwili zakończenia wykonania umowy (faktura końcowa, podpisanie protokołu zdawczo-odbiorczego).

W związku z powyższym zadano pytanie czy w świetle obowiązujących przepisów, a w szczególności art. 15 i 16 ustawy o pdop, Spółka może zaliczyć koszty z tytułu „opłaty przyłączeniowej” jako pośrednio związane z przychodami, jednorazowo do podatkowych kosztów uzyskania przychodów po dokonaniu całkowitej (ostatecznej) płatności za wykonaną usługę w dacie ich poniesienia (pod warunkiem prawidłowego ich udokumentowania)?

Zdaniem Wnioskodawcy, za koszt uzyskania przychodów uznaje się zafakturowane kwoty (te dokumentowane fakturami zaliczkowymi i fakturą końcową), jednorazowo w chwili zakończenia wykonania umowy. Należy zaznaczyć, że dla Spółki o tym samym profilu działalności została wydana interpretacja Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku - Białej znak IBPBI/2/423-255/10/BG z dnia 23 lutego 2010r. potwierdzająca stanowisko Spółki w tym zakresie.

W indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z 11 października 2011 r. Znak: IBPBI/2/423-855/11/MS, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe w zakresie określenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na opłatę przyłączeniową.

Wnioskodawca po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, zaskarżył ww. interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie. W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z 15 marca 2012 r., sygn. akt I SA/Kr 129/12 uchylił zaskarżoną interpretację. W jego uzasadnieniu wskazał m.in. (…) Organ interpretując sformułowanie „w dacie ich poniesienia” z art. 15 ust. 4d, które zostało dookreślone w art. 15 ust. 4e w ten sposób, że: „za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano)” - utożsamił „dzień, na który ujęto koszt” z sposobem księgowania tj. stosowaną metodą księgowania bilansowego. Innymi słowy organ przyjął, że ustawodawca w powołanym przepisie uzależnił stosowaną metodę podatkowego rozliczania od przyjętych przez podatnika reguł bilansowych.

Powyższe nie wynika z brzmienia ani art. 15 ust. 4d (jak to wskazywał organ), ani z art. 15 ust. 4e cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Powołane przepisy nie wskazują w sposób wyraźny, że jeżeli podatnik rozlicza bilansowo koszty pośrednie w czasie, to analogiczną metodę należy zastosować przy obliczaniu podstawy opodatkowania. Co więcej, w doktrynie i orzecznictwie podkreśla się niezależność i rozdzielność metod bilansowych od podatkowych reguł rozliczania przychodów i kosztów związanych z działalnością gospodarczą. (…) W ocenie Sądu, z uwagi na uproszczenie rozliczeń, pożądane być może byłoby zbliżenie obu sposobów księgowania (tj. bilansowego i podatkowego), z tym jednak zastrzeżeniem, że ustawodawca, zgodnie z obecnym porządkiem prawnym, ma prawo odmiennie kształtować reguły rozliczania podstawy opodatkowania w porównaniu do zasad ustalania wyniku finansowego. Te ostatnie są bowiem w pewnej mierze samodzielnie kształtowane przez przedsiębiorcę. Regulacja podstawy opodatkowania (zasad zaliczania do niej przychodów i wydatków) należy do kompetencji ustawodawcy, który może ograniczyć dowolność podatników w kształtowaniu ciężaru obowiązków podatkowych.

W konsekwencji, zdaniem Sądu, na co zwrócił uwagę WSA w Warszawie w ww. wyroku III SA/Wa 1553/09 z dnia 19 lutego 2010r. nie należy w oparciu o ustawę o rachunkowości domniemywać elementów konstrukcyjnych podatku.

Wyrok ten jest również istotny, gdyż w zasadzie dotyczy analogicznego zagadnienia prawnego. WSA w Warszawie przyjął, „..że moment uznania wydatku za koszt podatkowy nie jest uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym, a zatem bez znaczenia jest w jakich okresach w stanie faktycznym opisanym we wniosku spółka ujęta koszt w księgach rachunkowych...” (por. uzasadnienie wyroku NSA z dnia 9 grudnia 2011r. II FSK 1091/10 oddalającego skargę kasacyjną Ministra Finansów). (…)

Od powyższego wyroku, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, wniósł skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. W wyniku jej rozpatrzenia Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 10 czerwca 2014 r., sygn. akt II FSK 1685/12 skargę oddalił. W jego uzasadnieniu NSA wskazał, że (…) Zgodnie z art. 15 ust. 4 u.p.d.o.p., za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4 f-h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłyby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z powyższego przepisu jasno wynika, że za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych. Normodawca definiując pojęcie „poniesienia kosztu” odwołał się w tym przepisie do pojęć znanych przepisom o rachunkowości i niezdefiniowanych w ustawie podatkowej, takich jak rezerwy czy też bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów. To w odniesieniu do tych wyrażeń niezbędne jest odwołanie się przy ich wykładni do przepisów ustawy o rachunkowości. Nie ma natomiast podstaw, aby czynić to do pojęcia kosztu jako kosztu ujętego w księgach rachunkowych (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 lipca 2011 r., sygn. akt II FSK 414/10).

Ponadto należy podnieść, że w art. 9 ust. 1 u.p.d.o.p. normodawca stanowi, że podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczania wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16a-16m. Te odrębne przepisy, o których mowa w powołanych art. 9 ust. 1 to właśnie przepisy ustawy o rachunkowości. W tej sytuacji jest rzeczą oczywistą, że użyte w art. 15 ust. 4 e u.p.d.o.p. sformułowanie „dzień, na który ujęto koszty w księgach rachunkowych” należy odnieść się do ksiąg rachunkowych prowadzonych według zasad określonych w ustawie o rachunkowości.

Zatem uzasadnione jest stwierdzenie, że ujęcie (zaksięgowanie) wydatku w księgach rachunkowych określa datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy rachunkowe przesadzają o dacie poniesienia kosztu, z zastosowaniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Wydatek dla zakwalifikowania go do kosztów uzyskania przychodów musi spełniać wymogi określone w ustawie podatkowej, ale w czasie koszt ten jest ujawniony w dniu jego zaksięgowania w księgach rachunkowych (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 września 2012 r., sygn. akt II FSK 253/11, z dnia 31 października 2012 r., sygn. akt II FSK 480/11).

Do kosztów pośrednich uzyskania przychodów należy zaliczyć wszystkie koszty, których nie można przyporządkować do określonych przychodów, lecz dają się one przypisać do całokształtu działalności podatnika poprzez potencjalne choćby oddziaływanie na jego przychody w danym okresie rozliczeniowym. Koszty pośrednie, to wydatki które nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika, co do których brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód.

W rozpoznawanej sprawie jest rzeczą oczywistą, że wydatki wnioskodawczyni na opłatę przyłączeniową stanowią „koszty uzyskania przychodów, inny niż koszty bezpośrednio związana z przychodami” - art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p. i wobec tego, jak trafnie wywiódł Sąd pierwszej instancji, ujęcie (zaksięgowanie) tej opłaty przyłączeniowej w księgach rachunkowych określa datę powstania kosztu podatkowego.

Mając na uwadze powyższe orzeczenia sądów administracyjnych, a także treść art. 153 ustawy z 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), który stanowi, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, rozpatrując ponownie wniosek z 4 lipca 2011 r. stwierdza, co następuje:

Kwestie dotyczące kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych reguluje art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.). W myśl art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Konstrukcja tego przepisu daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy. Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem, a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych przewiduje dwie kategorie kosztów (nie zawiera jednakże ich definicji):

• koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami,
• koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, tzw. koszty pośrednie.
  
  

Koszty bezpośrednio związane z uzyskiwanym przychodem to wydatki, których poniesienie przyczynia się wprost do osiągnięcia konkretnych przychodów składających się na całość przychodów osiąganych przez podatnika w roku podatkowym. Należą do nich koszty określonego rodzaju działalności prowadzonej przez podatnika, także koszty związane z konkretnymi transakcjami składającymi się na tę działalność.

Natomiast koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami to wydatki, których nie można bezpośrednio przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka zawiera umowy o przyłączenie do sieci przesyłowej z podmiotem będącym operatorem gazociągu przesyłowego (Operatorem), których celem jest przyłączenie sieci gazowej Spółki do sieci gazowej Operatora. Za możliwość podłączenia do sieci Operatora Spółka ponosi na jego rzecz opłatę przyłączeniową. Opłata przyłączeniowa ponoszona jest przez Spółkę w ratach, częściowo w formie zaliczek jeszcze przed dokonaniem faktycznego przyłączenia do sieci Operatora, a częściowo już po dokonaniu przyłączenia. Otrzymane przez Spółkę faktury zaliczkowe księgowane są na koncie księgowym zaliczek. Dopiero po otrzymaniu faktury końcowej dokumentującej zakończenie wykonania usługi tj. przyłączenie do sieci Operatora, wystawionej na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego, Spółka ewidencjonuje wszystkie otrzymane w ramach umowy faktury na koncie księgowym rozliczeń międzyokresowych kosztów, które to koszty rozliczane są w czasie przez następne okresy.

Aby określić czy dany koszt jest bezpośrednio, czy pośrednio związany z przychodem, należy rozstrzygnąć czy istnieje możliwość powiązania tego wydatku z konkretnym przychodem. W niniejszej sprawie związane z ww. opłatą przyłączeniową wydatki nie mogą zostać powiązane z konkretnym przychodem (osiągniętym w konkretnym roku podatkowym), a zatem wydatki te stanowią koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodem. Moment ich potrącalności (zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów) został uregulowany w art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Przy czym za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e ww. ustawy).

Powołane przepisy nie wskazują na to, że jeżeli podatnik rozlicza bilansowo koszty pośrednie w czasie, to analogiczną metodę należy zastosować przy obliczaniu podstawy opodatkowania. Co więcej, w doktrynie i orzecznictwie podkreśla się niezależność i rozdzielność metod bilansowych od podatkowych reguł rozliczania przychodów i kosztów związanych z działalnością gospodarczą.

Z uwagi na uproszczenie rozliczeń, pożądane byłoby zbliżenie obu sposobów księgowania (tj. bilansowego i podatkowego), z tym jednak zastrzeżeniem, że ustawodawca, zgodnie z obecnym porządkiem prawnym, ma prawo odmiennie kształtować reguły rozliczania podstawy opodatkowania w porównaniu do zasad ustalania wyniku finansowego. Te ostatnie są bowiem w pewnej mierze samodzielnie kształtowane przez przedsiębiorcę. Regulacja podstawy opodatkowania (zasad zaliczania do niej przychodów i wydatków) należy do kompetencji ustawodawcy, który może ograniczyć dowolność podatników w kształtowaniu ciężaru obowiązków podatkowych. W konsekwencji nie należy w oparciu o ustawę o rachunkowości domniemywać elementów konstrukcyjnych podatku.

Moment uznania wydatku za koszt podatkowy nie jest uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym, a zatem bez znaczenia jest w jakich okresach w stanie faktycznym opisanym we wniosku Spółka ujęła koszt w księgach rachunkowych.

Należy zatem uznać, że faktyczna data dokonania zapisu w księgach rachunkowych nie może zmieniać kwalifikacji danego wydatku i wpływać na moment zaliczenia go jako kosztu w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stanowisko Spółki należy zatem uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po przednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.