Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-254/14-2/KS
z 26 sierpnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 28 maja 2014 r. (data wpływu 2 czerwca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wykładni art. 15b ustawy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 czerwca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wykładni art. 15b ustawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych od całych swoich dochodów na terytorium Polski. Rok podatkowy Wnioskodawcy jest zgodny z rokiem kalendarzowym. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest sprzedaż farb, lakierów, impregnatów (dalej: Produkty). Wnioskodawca jest wyłącznym dystrybutorem w Polsce produktów Spółki mającej siedzibę we Francji. Dodatkowo należy wskazać, że francuska spółka jest jedynym udziałowcem Wnioskodawcy, innymi słowy, Wnioskodawca i francuska spółka są podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. Francuska spółka jako jedyny udziałowiec Wnioskodawcy podejmuje większość decyzji dotyczących działalności gospodarczej Wnioskodawcy, w tym między innymi określa kierunki ekspansji sprzedaży przez Wnioskodawcę. Obecnie Wnioskodawca realizuje działalność eksportową na rynki wschodnie. Z tego względu, Wnioskodawca zobowiązany został do dokonania zwiększonych zakupów Produktów, które następnie mają być odsprzedawane na rynkach wschodnich. Wnioskodawca chciałby podkreślić, iż Produkty są towarami sezonowymi, dlatego w obliczu rozpoczynającego się sezonu sprzedażowego Spółka dodatkowo musi dysponować znacznym stanem magazynowym. Dostawy Produktów z francuskiej spółki dokonywane są cyklicznie. Każda dostawa udokumentowana jest stosowną fakturą VAT. Niemniej w związku z istniejącymi powiązaniami kapitałowymi między Wnioskodawcą a spółką francuską i dodatkowo wspólną polityką zaopatrzeniową, określony na fakturze umowny termin płatności nie jest dotrzymywany. Innymi słowy mogą zdarzyć się sytuacje, gdy termin płatności wynikający z wystawionej faktury VAT zostanie przekroczony o ponad terminy wskazane w art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Produkty nabywane przez Wnioskodawcę od francuskiej spółki są towarami handlowymi dla Wnioskodawcy, dlatego koszty nabycia produktów traktowane są jako koszty bezpośrednio związane z przychodami. Koszt uzyskania przychodów w postaci ww. wydatków potrącany będzie dopiero w momencie uzyskania przychodu z tytułu zbycia przedmiotowych towarów handlowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy do transakcji z zagranicznym podmiotem powiązanym w rozumieniu art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w stanie faktycznym opisanym powyżej ma zastosowanie art. 15b tej ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym, gdy Produkty, będące towarami handlowymi dla Wnioskodawcy nabywane są od zagranicznego podmiotu powiązanego nie stosuje się rygorów wynikających z przepisu art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Innymi słowy, mimo niezapłacenia za nabyte Produkty, w przypadku ich dalszej sprzedaży, koszt nabycia staje się bezpośrednim kosztem uzyskania przychodów, bez dodatkowych warunków, również w sytuacji, gdyby Wnioskodawca nie dokonał jeszcze płatności na rzecz francuskiej spółki za nabyte uprzednio Produkty.

Obowiązek dokonywania korekty „in minus” kosztów uzyskania przychodów wynikający z przepisu art. 15b ww. ustawy wprowadzony został do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przepisem art. 4 pkt 1) ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (dalej: ustawa deregulacyjna). Z uzasadnienia projektu ustawy deregulacyjnej wynika, iż celem wprowadzanych przez nią zmian jest poprawa sytuacji finansowej polskich przedsiębiorców: „Celem projektowanej regulacji jest poprawa warunków wykonywania działalności gospodarczej. Służyć temu będzie zniesienie lub ograniczenie niektórych uciążliwych i zbędnych obciążeń administracyjnych i uproszczenie przepisów, które są barierami rozwoju przedsiębiorczości. W szczególności celem projektowanych zmian jest poprawa płynności finansowej przedsiębiorców, ograniczenie zatorów płatniczych w gospodarce oraz zwiększenie dyscypliny płatniczej między przedsiębiorcami. Nieprecyzyjne przepisy i biurokratyczne ograniczenia hamują wzrost przedsiębiorczości w Polsce oraz narażają przedsiębiorców na ponoszenie nieuzasadnionych kosztów. W okresie kryzysu nieuzasadnione obciążenia administracyjne są szczególnie szkodliwe dla rozwoju gospodarki. Zmiany zawarte w projektowanej regulacji mają przede wszystkim poprawić funkcjonowanie małych i średnich przedsiębiorstw oraz mikroprzedsiębiorców.

Zdaniem Wnioskodawcy, ze wskazanego powyżej uzasadnienia do wprowadzonych zmian w zakresie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczącej korekty kosztów podatkowych, polski ustawodawca wprowadzając przewidziane tą ustawą rozwiązania, miał na celu poprawę płynności finansowej przedsiębiorców wykonujących działalność na terytorium Rzeczypospolitej, ograniczenie zatorów płatniczych pomiędzy tymi przedsiębiorcami i zwiększenie dyscypliny płatniczej – zatem celem deregulacji była ochrona polskiego przedsiębiorcy, w szczególności polskiego dostawcy towarów i usług.

Znaczące jest użycie w uzasadnieniu sformułowania „przedsiębiorca”. Zgodnie bowiem z brzmieniem przepisu art. 1 w związku z art. 4 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Dodatkowo, zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatkiem dochodowym od osób prawnych objęci są wyłącznie podatnicy mający siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (polscy przedsiębiorcy będący osobami prawnymi).

Powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, bez wątpliwości wskazuje, że normy prawne wynikające z ustawy deregulacyjnej winny być stosowane wyłącznie w odniesieniu do stosunków gospodarczych pomiędzy przedsiębiorcami polskimi, tj. do „zatorów płatniczych” występujących między polskimi podatnikami. Zdaniem Wnioskodawcy, nieuzasadnione w tym zakresie jest stosowanie art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przy stosunkach gospodarczych łączących podmioty zagraniczne.

Dodatkowo Wnioskodawca chciałby wskazać, iż w przedmiotowym stanie faktycznym, który dotyczy Wnioskodawcy zachodzą dodatkowe przesłanki, które powodują, iż zastosowanie art. 15b ww. ustawy w przypadku Wnioskodawcy jest nieuzasadnione i niekorzystne. Wnioskodawca nabywa towary handlowe od swojego jedynego udziałowca, który ma decydujący wpływ na politykę zaopatrzeniową Wnioskodawcy. Nieuzasadnione zatem jest w tym przypadku polepszanie sytuacji przedsiębiorcy zagranicznego – spółki francuskiej, która de facto wcale nie wymaga zapłaty za sprzedane towary w określonych terminach. Intencją zarówno Wnioskodawcy jak i spółki francuskiej jest takie planowanie polityki zaopatrzeniowej, która da największe korzyści każdej ze stron. „Wymuszenie” w tym zakresie zastosowania przez Wnioskodawcę art. 15b ustawy nie przełoży się w żaden sposób na osiągnięcie celu ustawy deregulacyjnej w postaci polepszenia sytuacji finansowej polskiego przedsiębiorcy – czyli Wnioskodawcy, a wręcz przeciwnie konieczność zastosowania art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych będzie działaniem na niekorzyść Wnioskodawcy, przy równoczesnym braku korzyści ekonomicznej dla spółki francuskiej. Zastosowanie art. 15b ustawy w tym przypadku niweczy strategię gospodarczą i plan rozwoju wypracowany przez powiązane spółki, tj. Wnioskodawcę i spółkę francuską.

Zdaniem Wnioskodawcy, oceny istnienia obowiązku stosowania rygorów wprowadzonych przepisem art. 15b ustawy należy dokonywać przez pryzmat wykładni celowościowej, biorąc pod uwagę zamiar i cel ustawodawcy wprowadzającego ten przepis do ustawy podatkowej –wyraźnie wskazany w uzasadnieniu projektu ustawy deregulacyjnej. Pominięcie powyższych elementów i uznanie odmiennie od stanowiska Wnioskodawcy, że jest on obowiązany do zastosowania art. 15b ustawy, że regulacja ta obróci się przeciwko polskiemu przedsiębiorcy – Wnioskodawcy, którego miała chronić a podmiotem, który skorzysta z ochrony będzie kontrahent zagraniczny co będzie sprzeczne z jasno określonym celem tego przepisu. Przy zastosowaniu art. 15b ustawy w przypadku Wnioskodawcy przepis ten stanowiłby dodatkowe, nieuzasadnione obciążenie fiskalne polskiego podatnika.

Dodatkowo Wnioskodawca chciałby wskazać, że przyjęcie stanowiska sprzecznego z zaprezentowanym w niniejszym wniosku prowadzi do faktycznej ingerencji ustawodawcy – poprzez przepisy podatkowe – w istniejące stosunki gospodarcze pomiędzy polskim przedsiębiorcą a kontrahentem zagranicznym wprowadzając ograniczenia istotnych uprawnień jedynie polskiego przedsiębiorcy, którego interesy miały być chronione. Dodatkowo należy wskazać, że wydłużenie terminów płatności w przypadku Wnioskodawcy jest ekonomicznie uzasadnione powiązaniami kapitałowymi występującymi między Wnioskodawcą a spółka francuską. Zgodnie z ustaloną długofalową strategią gospodarczą, generowanie przychodów z transakcji może nastąpić w dłuższym okresie czasu. Celem bieżącym dla obu spółek jest ekspansja na rynki wschodnie. Z tego względu, spółka francuska nie wymaga terminowych płatności za dostarczone Produkty, a środki finansowe „zaoszczędzone” w ten sposób winne być przeznaczone na rozwój gospodarczy Wnioskodawcy w celu rozszerzenia działalności eksportowej. Wydłużenie terminu płatności umożliwia Wnioskodawcy zatrzymać pieniądze w obrocie i wygenerować z nich przychód na innych transakcjach oraz nie obciąża bilansu płatniczego kraju w krótkim terminie i pozwala odroczyć płatności dewizowe.

Wnioskodawca chciałby podkreślić, iż prezentowane przez niego stanowisko nie pogarsza w żaden sposób sytuacji innych polskich przedsiębiorców, gdyż sprawa dotyczy rozliczeń pomiędzy Wnioskodawcą – polskim przedsiębiorcą a kontrahentem zagranicznym. Nie wpływa zatem na żaden aspekt prowadzenia działalności gospodarczej przez innego niż Wnioskodawca polskiego przedsiębiorcę, wynikający z cytowanego powyżej uzasadnienia projektu ustawy (płynność finansowa, obciążenia fiskalne, ograniczenie zatorów płatniczych).

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym, gdy Produkty, będące towarami handlowymi dla Wnioskodawcy nabywane są od zagranicznego podmiotu powiązanego – spółki francuskiej, w sytuacji gdy odroczenie terminu płatności jest akceptowane przez podmiot francuski jako zgodne z prowadzoną przez Wnioskodawcę i spółkę francuską strategię gospodarczą nie stosuje się rygorów wynikających z przepisu art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 powołanej ustawy.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód – potrącane na podstawie art. 15 ust. 4, ust. 4b-4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych),
• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie – potrącane na podstawie art. 15 ust. 4d-4e ww. ustawy).
  
  

Mocą art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz.U. z 2012 r. poz. 1342) ustawodawca z dniem 1 stycznia 2013 r. wprowadził do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych regulacje zmierzające do likwidacji tzw. „zatorów płatniczych” (art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Stosownie do tego unormowania w przypadku nieuregulowania kwoty wynikającej z faktury (innego dokumentu) dłużnik – w określonych ustawą terminach – zobowiązany jest do dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów.

I tak, stosownie do brzmienia art. 15b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) – kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.

Z treści art. 15b ust. 2 ww. ustawy wynika natomiast, że jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie.

Nowe regulacje wprowadziły obowiązek korekty kosztów uzyskania przychodów w przypadku, gdy kwota wynikająca z faktury, umowy lub innego dokumentu nie została uregulowana w określonym w przepisach terminie. W przypadku terminów krótszych lub równych 60 dni podatnik jest obowiązany do dokonania korekty kosztów podatkowych, jeżeli kwota wynikająca z faktury, umowy lub innego dokumentu nie została uregulowana w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności. Natomiast w przypadku terminów płatności dłuższych niż 60 dni korekty dokonuje się, jeżeli kwota wynikająca ze wskazanych dokumentów nie została uregulowana w terminie 90 dni od dnia zaliczenia tej kwoty do koszów uzyskania przychodów.

Literalna wykładnia przepisów ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w tym art. 15b tej ustawy (dotyczących zatorów płatniczych) prowadzi do oczywistego wniosku, że przepisy, nie zawierają wyłączeń, jeśli chodzi o ich stosowanie, w odniesieniu do transakcji zagranicznych. Zatem powyższe regulacje nie zawierają wyłączeń w ich stosowaniu w odniesieniu do podatników dokonujących transakcji z określonymi podatnikami. Z zakresu tych regulacji nie zostali również wyłączeni podatnicy dokonujący transakcji z podmiotami zagranicznymi.

Jednocześnie, odnosząc się do kryterium celowości wprowadzonych zmian należy podnieść, że zasadniczym celem wprowadzenia przedmiotowych rozwiązań było przeciwdziałanie zjawisku tzw. „zatorów płatniczych”. Regulacje te mają mobilizować podatników do regulowania płatności kontrahentom. Przy czym regulacje dotyczące tzw. „zatorów płatniczych” nie zawierają wyłączeń w ich stosowaniu w odniesieniu do podatników dokonujących transakcji z określonymi podmiotami. Jak wskazano powyżej, z zakresu tych regulacji nie zostali również wyłączeni podatnicy dokonujący transakcji z podmiotami zagranicznymi.

Wprowadzenie takiego wyłączenia stanowiłoby naruszenie równości w zasadach opodatkowania tych samych stanów faktycznych i stawiałoby w uprzywilejowanej sytuacji podatników dokonujących transakcji z podmiotami zagranicznymi.

Z tych względów obowiązek korekty kosztów podatkowych nie może być uzależniony od okoliczności takiej jak miejsce siedziby (zamieszkania) kontrahenta. Podstawą do takiej korekty jest fakt nieterminowego regulowania kwot wynikających z faktury, umowy lub innego dokumentu, bez względu na to, kto jest kontrahentem podatnika.

Wykładnia językowa art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie budzi zatem żadnych wątpliwości. Zasada wynikająca z tej normy dotyczy wszystkich podatników prowadzących działalność gospodarczą i nie zawiera wyłączeń, jeżeli chodzi o jej stosowanie, w odniesieniu do transakcji zagranicznych.

W zaistniałej sytuacji stosowanie innych reguł wykładni prawa – jak chce tego Spółka – nie znajduje uzasadnienia, nie istnieje bowiem potrzeba odczytania przepisu jasnego i oczywistego w swej treści. W przypadku wykładni naczelną zasadę pełni zasada clara non sunt interpretanda, zgodnie z którą, to co jest zrozumiałe i jasne nie wymaga interpretacji. Jedną z dyrektyw wykładni językowej jest dyrektywa, w myśl której, gdy w systemie prawnym wiążąco ustalono znaczenie określonych zwrotów prawnych, to należy używać ich właśnie w tym znaczeniu. Dyrektywa ta związana jest z tzw. definicją legalną – występującą w tekstach prawnych, wprowadzoną przez prawodawcę w celu ustalenia wiążącego rozumienia poszczególnych terminów.

„W orzecznictwie i w piśmiennictwie powszechnie jest akceptowana zasada pierwszeństwa wykładni językowej i subsydiarności wykładni systemowej i funkcjonalnej. Zasada pierwszeństwa wykładni językowej, choć nie ustala absolutnego porządku preferencji, to jednak dopuszcza odstępstwa od wyniku jej zastosowania tylko wówczas, gdy wynik ten prowadzi albo do absurdu, albo rażąco niesprawiedliwych lub irracjonalnych konsekwencji. Nie zawsze więc zachodzi konieczność posłużenia się kolejno wszystkimi rodzajami wykładni; nie ma w szczególności potrzeby sięgania po dyrektywy celowościowe wówczas, gdy już po zastosowaniu dyrektyw językowych albo językowych i systemowych uda się uzyskać właściwy wynik wykładni, tj. ustalić pozbawione cech absurdalności znaczenie interpretowanej normy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 1998 r., I CKN 664/97, OSNC 1999/1/7). Innymi słowy, odstępstwo od jasnego i oczywistego sensu przepisu wyznaczonego jego jednoznacznym brzmieniem mogą uzasadniać tylko szczególnie istotne i doniosłe racje prawne, społeczne, ekonomiczne lub moralne; jeśli takie racje nie zachodzą, należy oprzeć się na wykładni językowej (por. uzasadnienie uchwały Pełnego Składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 14 października 2004 r., III CZP 37/04, OSNC 2005/3/42, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 lipca 2004 r., V CK 21/04, OSNC 2005/7-8/137 oraz uchwała Sądu Najwyższego z dnia 20 lipca 2005 r., I KZP 18/05, OSNKW 2005/9/74)” – wyrok WSA w Gdańsku z 6 maja 2014 r. sygn. akt I SA/Gd 349/14.

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania nadmienia się, że w zaprezentowanym stanowisku Spółki brak jest podstaw prawnych aby ograniczać przywołane uregulowania do transakcji tylko i wyłącznie z podmiotami krajowymi. Jak sama Spółka wskazuje, celem regulacji było poprawienie płynności finansowej przedsiębiorców, ograniczenie zatorów płatniczych w gospodarce oraz zwiększenie dyscypliny płatniczej między przedsiębiorcami. Regulacje te mają zatem mobilizować podatników do regulowania płatności kontrahentom. Nie zawierają jednak – jak odczytuje to Spółka – wyłączeń w ich stosowaniu w odniesieniu do podatników dokonujących transakcji z określonymi podmiotami, w tym z zagranicznym podmiotem powiązanym.

Niezależnie od powyższego wskazać należy również, że wprowadzenie wyłączenia stosowania regulacji w zakresie tzw. „zatorów płatniczych” w odniesieniu do przedsiębiorców dokonujących transakcji z podmiotami zagranicznymi mogłoby skutkować żądaniami wyłączenia stosowania tych rozwiązań również w odniesieniu do innych grup podatników. Tworzenie takich wyłączeń wypaczyłoby zaś cel wprowadzenia tych przepisów.

Podsumowując, do transakcji z zagranicznym podmiotem powiązanym w rozumieniu art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ma zastosowanie art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.