Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB3/423-257/14-2/IR
z 17 października 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 25 lipca 2014 r. (data wpływu 29 lipca 2014 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na obiady dla klientów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na obiady dla klientów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca – podatnik podatku dochodowego od osób prawnych (zarejestrowany jako czynny podatnik VAT) prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie naprawy samochodów osobowych i ciężarowych, montażu wind załadowczych, serwisu klimatyzacji itp. (dalej te usługi zwane „naprawą”). Czas wykonania naprawy jest uzależniony od wielu czynników, a zwłaszcza od stopnia skomplikowania usterki, dostępności części niezbędnych do wykonania naprawy, obłożenia innymi zleceniami naprawczymi w danym momencie itp. i wynosi od kilku minut do kilku dni.

Wnioskodawca stara się wyspecjalizować w zakresie obsługi zwłaszcza dużych samochodów ciężarowych m.in. dobierając odpowiednią kadrę pracowniczą, kupując specjalistyczne maszyny i urządzenia czy organizując akcje promocyjno-marketingowe, które mają zachęcić obecnych i potencjalnych nowych klientów do korzystania z usług Wnioskodawcy.

Jednym z takich działań marketingowych, mających zachęcać zwłaszcza stałych klientów do ponownego korzystania z usług Spółki, dokonujących kosztownych napraw w Spółce i oczekujących na naprawę kilka godzin jest wydawanie takim klientom „bilecików” uprawniających do bezpłatnego spożycia w pobliskim barze obiadu (przede wszystkim w formie „Danie dnia”, jeśli jest ono w danym momencie dostępne lub innego dania w równoważnej cenie). Następnie na podstawie takich „bilecików” ww. bar wystawia na Spółkę fakturę obciążającą Ją kosztami wydanych obiadów dla klientów Spółki (faktura obejmuje zwykle kilka lub kilkanaście posiłków z jakiegoś okresu).

Koszt takiego obiadu jest niewielki w porównaniu z wartością usługi naprawy świadczonej dla klienta otrzymującego ww. „bilecik” i wynosi około kilkanaście złotych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy koszt ww. obiadów może zostać uznany przez Wnioskodawcę za podatkowy koszt uzyskania przychodów zgodnie z ustawą z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm. dalej: ustawa o CIT)?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT stanowi z kolei, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Podejmowane przez Spółkę działania marketingowe polegające na „fundowaniu” kluczowym klientom obiadów (mimo że są one o niewielkiej wartości) spotkały się z bardzo dobrym odbiorem ze strony kontrahentów. Niewątpliwie przyczynia się to do uzyskiwania większych przychodów przez Spółkę, ponieważ jak wynika z opinii samych klientów takie działania świadczą o miłym i profesjonalnym podejściu do klienta. Klienci pytani o powód ponownej naprawy pojazdu w Spółce wymieniają oprócz oczywiście fachowej obsługi także „bonus” w postaci ww. obiadu.

W opinii Wnioskodawcy koszty takich obiadów bezspornie są kosztami poniesionymi w celu osiągnięcia przychodu z tytułu świadczenia usług naprawy, a jednocześnie nie zostały wyłączone z podatkowych kosztów uzyskania przychodu na podstawie zwłaszcza art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT, ani na podstawie innych przepisów tej ustawy.

Poparciem takiego stanowiska według Wnioskodawcy może być chociażby wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 702/11, czy interpretacja ogólna Ministra Finansów z dnia 25 listopada 2013 r., w których to określono zasady kwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów wydatków, dotyczących nabywanych przez podatników artykułów spożywczych i usług gastronomicznych.

Wnioskodawca wskazuje, że analizując uzasadnienie ww. wyroku Minister Finansów zwraca uwagę na kilka aspektów, które należy brać pod uwagę analizując możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków ponoszonych na np. poczęstunek kontrahentów w trakcie rozmów biznesowych i spotkań firmowych:

1. Wymienienie w przepisach podatkowych jako przykładowych kosztów reprezentacji wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie oznacza, że wydatki tego rodzaju zawsze muszą zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Kwalifikacja każdego przypadku powinna być odrębna, pod kątem warunków i okoliczności uzasadniających poniesienie takich wydatków.
2. Dla kwalifikacji danych wydatków jako wydatków na reprezentację wykluczonych z kosztów uzyskania przychodów nie jest istotne miejsce podawania poczęstunków, świadczenia usług gastronomicznych etc, tj. nie bierze się pod uwagę tego, czy poczęstunki odbywają się w siedzibie firmy, czy też poza nią. Dla oceny takich wydatków nie są także istotne takie cechy jak wystawność, wytworność, okazałość poczęstunków. Nie ma bowiem możliwości skonstruowania miernika dla określenia poziomu wystawności, wytworności, okazałości czy przepychu jednakowego dla wszystkich podmiotów gospodarczych.
3. Za wydatki na zakup żywności, napojów i usług gastronomicznych, wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT, należy uznać te, których wyłącznym bądź dominującym celem jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, czy działalności, wykreowanie pozytywnych relacji z uczestnikami takich spotkań.
4. Każda sprawa powinna być przedmiotem odrębnej oceny pod kątem okoliczności w jakich doszło do poniesienia omawianych wydatków. Poniesione wydatki na zakup żywności, napojów i usług gastronomicznych powinny spełniać wymogi przepisów art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, czyli być poniesionymi w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Nie pozostają zatem w jakimkolwiek związku z przychodami podatnika wydatki np. na „obiady dla rodziny”, „fundowane przyjęcia dla znajomych”, „na usługi rozrywkowe”. Tego rodzaju, przykładowo podane wydatki, nie mieszczące się w kategorii kosztów uzyskania przychodów, nie mogą być w ogóle rozważane w kontekście wyłączeń z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy CIT.
   
   

Reasumując, według Wnioskodawcy należy stwierdzić, że analiza tez wyroku NSA z dnia 17 czerwca 2013 r., sygn. akt … prowadzi do wniosku, że nie podlegają wykluczeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. l pkt 28 ustawy o CIT ponoszone przez podatników wydatki na drobne poczęstunki (np. ciastka, paluszki, kanapki), napoje (np. kawa, herbata, woda mineralna, soki), a także posiłki (np. obiady, lunche), niezależnie od miejsca ich podawania (w siedzibie podatnika, czy też poza nią), podawane podczas prowadzenia rozmów z kontrahentami, inwestorami, wykonawcami etc. dotyczących zakresu prowadzonej przez podatników działalności gospodarczej.

Konkludując, zdaniem Wnioskodawcy, koszty ww. obiadów dla kontrahentów mogą stanowić dla Niego podatkowy koszt uzyskania przychodów zgodnie z ustawą o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Kosztami uzyskania przychodu są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów, należy zatem ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości.

Odnosząc się do przesłanki celowości wydatku należy podkreślić, że kosztem uzyskania przychodów są zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia. W każdym przypadku konieczne jest jednak zaistnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem, a uzyskiwaniem, bądź też szansą uzyskiwania przychodów przez podmiot ponoszący ten koszt.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Jak wskazano powyżej, ocena prawna danego wydatku wymaga uwzględnienia unormowań art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a w szczególności art. 16 ust. 1 pkt 28 tej ustawy, który stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Konsekwencją takiego zapisu jest wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów wszystkich wydatków na reprezentację.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie naprawy samochodów osobowych i ciężarowych, montażu wind załadowczych, serwisu klimatyzacji itp. (dalej te usługi zwane „naprawą”). Czas wykonania naprawy jest uzależniony od wielu czynników, a zwłaszcza od stopnia skomplikowania usterki, dostępności części niezbędnych do wykonania naprawy, obłożenia innymi zleceniami naprawczymi w danym momencie itp. i wynosi od kilku minut do kilku dni.

Spółka stara się wyspecjalizować w zakresie obsługi zwłaszcza dużych samochodów ciężarowych m.in. dobierając odpowiednią kadrę pracowniczą, kupując specjalistyczne maszyny i urządzenia czy organizując akcje promocyjno-marketingowe, które mają zachęcić obecnych i potencjalnych nowych klientów do korzystania z Jej usług. Jednym z takich działań marketingowych, mających zachęcać zwłaszcza stałych klientów do ponownego korzystania z usług Spółki, dokonujących kosztownych napraw w Spółce i oczekujących na naprawę kilka godzin jest wydawanie takim klientom „bilecików” uprawniających do bezpłatnego spożycia w pobliskim barze obiadu (przede wszystkim w formie „Danie dnia”, jeśli jest ono w danym momencie dostępne lub innego dania w równoważnej cenie). Następnie na podstawie takich „bilecików” ww. bar wystawia na Spółkę fakturę obciążającą Ją kosztami wydanych obiadów dla klientów Spółki (faktura obejmuje zwykle kilka lub kilkanaście posiłków z jakiegoś okresu). Koszt takiego obiadu jest niewielki w porównaniu z wartością usługi naprawy świadczonej dla klienta otrzymującego ww. „bilecik” i wynosi około kilkanaście złotych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia reprezentacji, wobec czego uzasadnionym jest odwołanie się do wykładni językowej tego pojęcia.

Reprezentacja, zgodnie z definicją słownikową („Słownik języka polskiego” pod red. M. Szymczaka, Wydawnictwo PWN, Warszawa 1992), oznacza okazałość, wystawność, wytworność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną.

Oznacza to, że ,,reprezentacja” w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów.

Zatem, za wydatki na zakup żywności, napojów i usług gastronomicznych, wyłączone z kosztów uzyskania przychodów w myśl ww. przepisu należy uznać te, których wyłącznym bądź dominującym celem jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, czy działalności, wykreowanie pozytywnych relacji z uczestnikami spotkań.

Nie podlegają wykluczeniu z kosztów uzyskania przychodów wydatki ponoszone na drobne poczęstunki (np. ciastka, paluszki, kanapki), napoje (np. kawa, herbata, woda mineralna, soki), a także posiłki (np. obiady, lunche), niezależnie od miejsca ich podawania (w siedzibie podatnika, czy też poza nią).

Wymienienie jako przykładowych kosztów reprezentacyjnych wydatków na usługi gastronomiczne, zakup obiadu lub innego posiłku, nie oznacza, że wydatki te zawsze muszą zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Nie są one kosztami jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny.

Zatem, w przypadku gdy celem wydatku na poczęstunek w postaci obiadu sfinansowanego klientowi przez Wnioskodawcę nie jest wyłącznie stworzenie dobrego wizerunku firmy, czy też wykreowanie pozytywnych relacji z klientami lecz nawiązanie regularnej współpracy z obecnymi i potencjalnymi klientami, które służy utrzymaniu i zwiększeniu sprzedaży usług będących przedmiotem działalności Spółki, to wydatek ponoszony w tym celu spełnia przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest ponoszony w celu osiągnięcia przychodów.

Biorąc pod uwagę powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny tutejszy Organ stoi na stanowisku, że wydatek Spółki na sfinansowanie obiadów w trakcie oczekiwania klientów na wykonanie usługi nie podlega wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zatem może być uznany za koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.