Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-1308/13/CzP
z 7 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 3 lipca 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 30 września 2013 r. (data wpływu do tut. BKIP 7 października 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• konsekwencji podatkowych, dla Spółki jako koordynatora, w związku z uczestnictwem w Projekcie - jest prawidłowe,
• możliwości zastosowania art. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 7 października 2013 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• konsekwencji podatkowych, dla Spółki jako koordynatora, w związku z uczestnictwem w Projekcie,
• możliwości zastosowania art. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
  
  

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka prowadzi działalność w zakresie obiektów sportowych, usługowych związanych z poprawą kondycji zdrowotnej (kompleks basenów termalnych). W dniu 10 czerwca 2013 r. podpisano umowę z partnerami o wspólnych działaniach promocyjno-reklamowych. Projekt nazwano Y. Partnerzy przystąpili do Projektu na podstawie indywidualnie podpisanych deklaracji zawierających m.in. zobowiązanie do dokonania wpłat pieniężnych w celu pokrycia kosztów akcji promocyjno-reklamowych. W celu realizacji akcji Partnerzy wskazali Spółkę jako Koordynatora projektu. Partnerzy wpłacają pieniądze Koordynatorowi, który zobowiązany jest wystawić faktury. Pieniądze te Koordynator może wykorzystać tylko na akcję Y. Niewykorzystane pieniądze Koordynator zwróci niezwłocznie Partnerom w proporcji w jakiej zostały przez nich wpłacone. Każdy Partner, który nabył w ramach Projektu prawa, w szczególności prawo ochronne na znak towarowy Y, prawa do domeny internetowej Y, prawa do baz danych i portali społecznościowych, zobowiązuje się sprzedać takie prawa utworzonej docelowej organizacji - nowemu podmiotowi. Spółka otrzymuje faktury zakupu na całość usług związanych z Projektem Y, w tym na wykonanie strony www, usługi reklamowe, patentowe, biurowe a następnie zamierza je refakturować na Partnerów. Spółka powzięła wątpliwość, czy można rozliczać koszty w taki sposób, że wszystkie w całości zalicza do własnych ksiąg (jako koszty podatkowe), wystawia faktury sprzedaży na składki na rzecz Projektu od Partnerów i koszty refakturuje zgodnie z udziałem w danym koszcie na Partnerów.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy można rozliczać w całości koszty poniesione na wspólny Projekt refakturując ich odpowiednią część na Partnerów; czy koszty te w takim przypadku będą stanowić koszt uzyskania przychodu w całości?
2. Jak należy rozliczyć przychody Spółki?
   
   

Przedmiotem jest ocena z perspektywy podatku dochodowego od osób prawnych prawidłowości rozliczeń z tytułu realizacji wspólnego przedsięwzięcia reklamowego na podstawie zawartej umowy z 10 czerwca 2013 r.

Zdaniem Spółki, w praktyce pod pojęciem wspólnego przedsięwzięcia rozumie się wszelkie projekty, których realizacja, udział w zyskach i koszty rozkładają się co najmniej na dwa podmioty. Jednocześnie do rozpoczęcia wspólnego przedsięwzięcia nie jest konieczne tworzenie formalnej struktury organizacyjnej, a jedynie umowa pomiędzy podmiotami podejmującymi się przedsięwzięcia. Zawieranie takich umów jest dopuszczalne w ramach swobody umów. Jak stanowi bowiem art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Uczestnicy wspólnego przedsięwzięcia dążą do osiągnięcia określonych celów, jak zwiększenie przychodów, uzyskanie zlecenia, czy wykonanie usług. Mimo to, w ramach tego przedsięwzięcia mogą działać samodzielnie i niezależnie. Najczęściej jednak wspólne przedsięwzięcie łączy się z koordynacją działań, prowadzoną przez tzw. lidera, będącego przedstawicielem, którego umocowanie do działania wynika z udzielonego pełnomocnictwa. Na podstawie § 4 umowy Partnerzy ustanowili Spółkę Koordynatorem projektu. Wspólne przedsięwzięcia charakteryzuje więc to, że dwóch lub więcej wspólników przedsięwzięcia jest związanych ustaleniami umownymi oraz, że owe ustalenia umowne ustanawiają sprawowanie współkontroli. Działalność wykonywana w ramach wspólnego przedsięwzięcia może być wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły, jednakże do uznania takiej działalności za wspólne przedsięwzięcie wystarczy jednokrotne jej wykonanie; nie musi to być więc działalność nastawiona na wykonanie w powtarzający się sposób.

Gdy zachowana jest odrębność podatkowa podmiotów uczestniczących we wspólnym przedsięwzięciu, działalność projektu (ponoszone koszty, uzyskiwane przychody, podejmowane zobowiązania) powinna być ujawniona w księgach i sprawozdaniach finansowych poszczególnych uczestników wspólnego przedsięwzięcia. Koszty i przychody z działalności projektu wykazywane winny być proporcjonalnie do udziału wspólnika (określonego w umowie o wspólne przedsięwzięcie), równoważone należnościami w przypadku zysków i zobowiązaniami z tytuły tego przedsięwzięcia w przypadku strat.

Przy wspólnym przedsięwzięciu nie zawsze musi zostać wypracowany wspólny przychód, który będzie podlegał podziałowi między uczestników. Może bowiem zaistnieć sytuacja, w której przychód zostanie osiągnięty osobno przez każdego z uczestników i będzie zależał jedynie od jego indywidualnych starań. Najczęściej jednak uczestnicy wspólne ponoszą koszty. W kosztach tych uczestniczy się już proporcjonalnie do udziału, który określony jest w umowie. Udział ten umowa może, w zależności od konkretnej sytuacji, określać na podstawie różnych kryteriów.

Tak więc podmioty realizujące wspólne przedsięwzięcie powinny dokonywać podziału kosztów, czy przychodów zgodnie z ustaleniami wynikającymi z porozumienia między uczestnikami (według zawartej umowy). W przypadku braku przyjmuje się, że udziały są równe.

Wskazać należy, że ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm., dalej określana „updop”) nie definiuje wspólnego przedsięwzięcia. Określa jedynie sposób rozliczania przychodów i kosztów uczestników wspólnego przedsięwzięcia, którzy też traktowani są jako odrębni podatnicy.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 updop, przychody ze wspólnego przedsięwzięcia wspólnicy (podatnicy) łączą z przychodami ze swojej działalności gospodarczej, proporcjonalnie do posiadanego udziału we wspólnym przedsięwzięciu. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że udziały wspólników w przychodach są równe. Powyższe zasady stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku (art. 5 ust. 2 updop).

Powyższe zasady oznaczają, że w przypadku wspólnego przedsięwzięcia realizowanego przez podatników z innymi podmiotami, tj. w przypadku kiedy tacy podatnicy wspólnie z innymi podmiotami partycypują w zyskach ze wspólnego przedsięwzięcia oraz w ryzyku, ich przychody i koszty podlegają przypisaniu do każdego ze wspólników wspólnego przedsięwzięcia proporcjonalnie do posiadanego przez nich udziału w zyskach ze wspólnego przedsięwzięcia.

W przypadku osiągania przychodów określonych w art. 5 ust. 1 updop, wspólnicy uzyskujący takie przychody powinni fakt ten udowodnić oraz wykazać wielkość udziałów. Dowodem w sprawie może być np. umowa pisemna, zeznania świadków bądź inne dowody.

Stosownie do postanowień art. 12 ust. 3 updop, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Za datę powstania przychodu z działalności gospodarczej - w myśl art. 12 ust. 3a updop - uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c - 3e, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi; nie później niż dzień wystawienia faktury albo uregulowania należności. Zawsze jednak przychody z tytułu wspólnego przedsięwzięcia, ustalone w myśl ww. art. 12 ust. 3 i ust. 3a updop, winny jednocześnie uwzględniać proporcje, o których mowa w art. 5 ust. 1 updop.

W kwestii rozliczenia kosztów uzyskania przychodów przez uczestników wspólnego przedsięwzięcia należy wskazać, że na podstawie art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródeł przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Interpretacja pojęcia „koszty uzyskania przychodów” zawartego w ww. art. 15 ust. 1 updop, prowadzi do wniosku, że podatnik ma prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem że:

• są to koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów,
• są to koszty poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie są kosztami wymienionymi w art. 16 ust. 1 ustawy.
  
  

Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

W zależności od zakwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami lub innych niż bezpośrednio związanych z przychodami zastosowanie znajdą odpowiednio regulacje zawarte w art. 15 ust. 4 oraz 15 ust. 4d updop. Stosownie do przepisu art. 15 ust. 4 updop, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c. W myśl przepisu art. 15 ust. 4d updop, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącane w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Jednocześnie, w świetle art. 5 updop, koszty uzyskania przychodów ustalone w powyższy sposób nie mogą swą wartością przekraczać udziału, jaki przypada na uczestnika wspólnego przedsięwzięcia. W świetle wskazanych przepisów nie ma prawnej możliwości, aby Spółka niejako „sztucznie” wprowadzała do rachunku podatkowego koszty w pełnej wysokości, a następnie korygowała je przychodami, które to przychody z tytułu transakcji związanych ze wspólnym przedsięwzięciem reklamowym nie miały prawa w tym konkretnym przypadku powstać. Sposób rozliczenia pełny a następnie refakturowany mógłby wprawdzie per saldo prowadzić do ustalenia dochodu do opodatkowania na tym samym poziomie, jednak zniekształca pozycję przychodów i kosztów, a także prowadzi do niewłaściwego ustalania podstawy opodatkowania w okresie przed ostatecznym rozliczeniem, co jest niedopuszczalne.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka zawarła umowę z odrębnymi podmiotami (dalej: „Partnerami”) o wspólnych działaniach promocyjno-reklamowych. Projekt nazwano Y. Partnerzy przystąpili do Projektu na podstawie indywidualnie podpisanych deklaracji zawierających m.in. zobowiązanie do dokonania wpłat pieniężnych w celu pokrycia kosztów akcji promocyjno-reklamowych. W celu realizacji akcji Partnerzy wskazali Spółkę jako Koordynatora projektu. Partnerzy wpłacają pieniądze Koordynatorowi, który zobowiązany jest wystawić faktury. Niewykorzystane pieniądze Koordynator zwróci niezwłocznie Partnerom w proporcji w jakiej zostały przez nich wpłacone. Pieniądze te Koordynator może wykorzystać tylko na akcję Y. Spółka otrzymuje faktury zakupu na całość usług związanych z Projektem Y, w tym na wykonanie strony www, usługi reklamowe, patentowe, biurowe. Spółka powzięła wątpliwość w jaki sposób rozliczać ww. koszty. Z powyższego wynika zatem, że Spółka zawarła porozumienie z Partnerami, którego założeniem nie jest powstanie nowego „swoistego podmiotu gospodarczego” osiągającego zyski, lecz realizacja wspólnego celu gospodarczego o charakterze promocyjnym mogącym mieć wpływ na powstanie przychodów wszystkich stron umowy (osiągnięcie przychodu nie jest jednakże celem „samym w sobie” zawartego porozumienia).

Zawieranie takich umów jest dopuszczalne (w ramach swobody umów). Jak stanowi bowiem art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Strony takiej umowy mogą swobodnie, z zastrzeżeniami wynikającymi z ww. przepisu, dowolnie ułożyć swój stosunek zobowiązaniowy, tzn. dowolnie ułożyć swoje prawa i obowiązki.

Najprostszą formą porozumienia może być wspólnie kontrolowana działalność, z jasno określonym podziałem obowiązków, z których poszczególni uczestnicy wywiązują się na własny koszt. Tego typu porozumienie nie wymaga własnej (odrębnej) księgowości, a jego działalność jest sumą działań jego uczestników, które to działania (a więc ponoszone koszty, uzyskiwane przychody, podejmowane zobowiązania itp.) rejestrowane są w ich księgach i sprawozdaniach finansowych. Należy zauważyć, że porozumienie stanowi określony w umowie sposób uregulowania rozliczeń pomiędzy podmiotami je tworzącymi oraz wprowadza zasady, którymi strony powinny kierować się w swoich kontaktach, zwłaszcza z zamawiającym. Przedsiębiorcy działający w ramach porozumienia powinni dokonywać podziału kosztów czy przychodów zgodnie z ustaleniami wynikającymi z zawartej umowy. Rozliczenia pomiędzy uczestnikami są sprawą wewnętrzną i pozostają poza sferą rozliczeń z podmiotami trzecimi.

Wskazać należy, że ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm. dalej określana „updop”) nie definiuje wspólnego przedsięwzięcia, określa jedynie sposób rozliczania przychodów i kosztów jego uczestników.

Wmyśl art. 5 ust. 1 updop, przychody ze wspólnego przedsięwzięcia łączą z przychodami ze swojej własnej działalności gospodarczej, proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Treść ww. przepisu wskazuje, że dotyczy on takich przedsięwzięć, których celem jest osiągnięcie zysku. Biorąc pod uwagę opis stanu faktycznego, z którego wynika wyłączne ponoszenie przez Partnerów kosztów promocji i reklamy oraz brak wspólnych przychodów, należy stwierdzić, że powyższa regulacja nie ma na jego tle zastosowania.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem tut. Organu sposób rozliczania kosztów przedstawiony przez Spółkę jest prawidłowy. Umowa zawarta z Partnerami nie wykreowała samodzielnego podmiotu gospodarczego a sposób rozliczania kosztów jest w niej określony, a zatem Spółka powinna w kosztach uzyskania przychodów ujmować tylko koszty w wysokości jej udziału w kosztach Projektu.

Odnosząc się natomiast do pytania oznaczonego we wniosku Nr 2 (tj. Jak należy rozliczyć przychody Spółki?) wskazać należy, że jak wynika z opisu stanu faktycznego, Spółka w ramach Projektu nie uzyska wraz z Partnerami Projektu „wspólnych” przychodów. Jak już wykazano powyżej w sprawie nie znajdzie zastosowania art. 5 updop. Zatem w odniesieniu do przychodów Spółki należy zastosować ogólne zasady ustalania przychodów wynikające z updop.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 updop, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

W myśl art. 12 ust. 3 updop, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Jak wynika z art. 12 ust. 3a updop, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3e, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.
   
   

Biorąc pod uwagę powyższe stanowisko Spółki w zakresie:

• konsekwencji podatkowych w związku z uczestnictwem w Projekcie, dla Spółki jako koordynatora - jest prawidłowe,
• zastosowania art. 5 updop - jest nieprawidłowe.
  
  

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.