Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB4/423-243/13-2/ŁM
z 7 października 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 8 lipca 2013 r. (data wpływu 11 lipca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka (dalej także „Korzystający” oraz „Wnioskodawca”) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabywa prawo do używania albo używania i pobierania pożytków z niektórych ruchomości na podstawie zawartych umów leasingu. W latach 2009 i 2010 Spółka zawarła kilka umów leasingu. Jednym z elementów niezbędnych do zawarcia przedmiotowych umów była zapłata przez Korzystającego na rzecz Finansującego jednorazowej opłaty o charakterze opłaty wstępnej (dalej „opłaty wstępne”).

Przedmiotowe umowy ze względu na rozbieżności pomiędzy systemami podatkowym i rachunkowym traktowane są w ewidencji Spółki w odmienny sposób. Dla celów podatkowych traktowane są one jako leasing operacyjny, ponieważ spełniają warunki określone w art. 17b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.). Natomiast dla celów bilansowych uznaje się je za leasing finansowy, ponieważ spełniają wymagania określone w art. 3 ust. 4 i 5 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 330 ze zm.).

Wartość poniesionych opłat wstępnych ujęta została w księgach rachunkowych na koncie „Rozrachunki z tytułu leasingu”, które służy do ustalenia w poszczególnych okresach sprawozdawczych wynikających z umowy leasingu operacyjnego kosztów dla celów bilansowych i kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych.

Dla celów ewidencji księgowej wydatki z tytułu opłaty wstępnej uwzględnione zostały w wartości początkowej leasingowanego środka trwałego, ponieważ zgodnie z prawem bilansowym kosztem Spółki będą dokonywane w okresie trwania leasingu odpisy amortyzacyjne.

Spółka bazując na wiodącej linii orzecznictwa i postępując zgodnie z obowiązującą na gruncie rachunkowości zasadą współmierności, rozlicza dla celów podatkowych opłaty wstępne w kosztach uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu na jaki przedmiotowe umowy zostały zawarte.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest postępowanie Spółki, która opłaty wstępne wynikające z zawartych umów leasingu, zalicza do podatkowych kosztów uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu na jaki przedmiotowe umowy zostały zawarte?

Zdaniem Wnioskodawcy, w pierwszej kolejności należy wskazać, że zasady opodatkowania stron umowy leasingu podatkiem dochodowym od osób prawnych reguluje rozdział 4a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.).

Zgodnie z art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
2. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
3. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa powyżej w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stosuje się w tej sytuacji odpowiednio.
   
   

Przywołany powyżej przepis art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w momencie zawierania umowy leasingu przez Spółkę brzmiał wprawdzie nieco inaczej, jednak różnice pomiędzy obecnym brzmieniem tego przepisu, a brzmieniem obowiązującym w latach 2009 i 2010 nie są istotne z punktu widzenia przedmiotu niniejszego wniosku. Przepis ten, zarówno w brzmieniu historycznym, jak i obecnie nie precyzuje, w którym momencie korzystający winien zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wynikające z umowy leasingu opłaty, w tym opłaty wstępne.

Tym samym, rozstrzygając kwestię momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wskazanych w stanie faktycznym opłat, należy brać, zdaniem Spółki, pod uwagę ogólne zasady potrącania kosztów, które zostały uregulowane w art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Reasumując powyższe, zdaniem Wnioskodawcy w związku z brakiem szczególnych przepisów precyzujących, w którym momencie Korzystający winien zaliczyć opłaty leasingowe, w tym opłaty wstępne, do kosztów uzyskania przychodów, należy kierować się w tej materii ogólnymi zasadami regulującymi moment poniesienia kosztów uzyskania przychodu, które zawarte są w art. 15 ust. 4–ust. 4h ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Stosownie do art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Z kolei jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Odnosząc powyższe uregulowania do przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, należy stwierdzić, że związek poniesionego wydatku w postaci opłat wstępnych z uzyskiwanymi przez Spółkę przychodami nie ma charakteru bezpośredniego. Tym samym, wydatki z tytułu opłat wstępnych stanową pośrednie koszty podatkowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f –4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z powyższego przepisu wynika, że pojęcie dnia, na który ujęto koszt, powinno być rozumiane zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości, określającymi do jakich okresów rozrachunkowych przyporządkowane są koszty i przychody. Kluczowe znaczenie ma tu zasada współmierności określona w art. 6 ustawy o rachunkowości, zgodnie z którą w księgach rachunkowych jednostki trzeba ująć wszystkie osiągnięte, przypadające na jej rzecz przychody i obciążające ją koszty związane z tymi przychodami dotyczące danego roku obrotowego, niezależnie od terminu ich zapłaty.

Odwołując przytoczone przepisy do zaprezentowanego stanu faktycznego, należy stwierdzić, że w związku z tym, iż Spółka dla celów bilansowych ujęła opłaty wstępne jako element wartości początkowej leasingowanych środków trwałych, od których dokonywała później odpisów amortyzacyjnych, a tym samym rozliczała wydatki z tytułu opłat wstępnych w kosztach bilansowych proporcjonalnie do długości okresu trwania umowy leasingu, to również podatkowo powinna ująć te wydatki jako koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu trwania umowy leasingu w równych ratach miesięcznych.

Powyższe stanowisko zostało potwierdzone w indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego wydanych m.in. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 19 sierpnia 2010 r. sygn. IPPB3/423-314/10-4/GJ, Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w dniu 11 lutego 2013 r. sygn. ILPB1/415-1071/12-4/AG oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w dniu 3 stycznia 2013 r. sygn. IBPBI/2/423-1213/12/CzP i w dniu 20 lutego 2013 r. sygn. IBPBI/2/423-1457/12/CzP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W odniesieniu do powołanych przez Spółkę interpretacji należy stwierdzić, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.