Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-1071/12-4/AG
z 11 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 5 listopada 2012 r. (data wpływu 8 listopada 2012 r.), uzupełnionym w dniu 17 grudnia 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 listopada 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 11 grudnia 2012 r. znak ILPB1/415-1071/12-2/AG na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawczynię do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 13 grudnia 2012 r., a w dniu 17 grudnia 2012 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 14 grudnia 2012 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni w dniu x października 2012 r. zawarła z A umowę leasingu operacyjnego, którego przedmiotem jest samochód osobowy xx o wartości ofertowej netto 169.918,70 PLN. Czynsz inicjalny wyniósł netto 15.292,69 PLN, a opłata manipulacyjna 1.699,19 PLN.

Zgodnie z umową, za używanie przedmiotu leasingu, Wnioskodawczyni płaci 4 raty miesięczne po 14.867,89 PLN netto oraz 43 raty miesięczne po 1.870,39 PLN netto.

Cena zbycia przedmiotu leasingu ustalona została na 42.479,68 PLN netto, a spłacana jest w formie depozytu przy płatności każdej z 47 rat po 903,82 PLN. Czynsz inicjalny pokrywa koszty poniesione przez leasingodawcę, związane z doprowadzeniem do zawarcia umowy. Umowa leasingu spełnia wymogi zawarte w art. 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych Zainteresowana prowadzi księgi handlowe. Zapłacony jednorazowo czynsz został zaliczony do sum podlegających rozliczeniu w czasie – rozliczenia międzyokresowe kosztów.

Ponadto Wnioskodawczyni podała, że w zależności od potwierdzenia jej stanowiska, może on zostać rozliczony jednorazowo – tak zdaniem Wnioskodawczyni powinno nastąpić, lub podlegać rozliczeniu w okresie trwania umowy leasingu. Zainteresowana zaznaczyła, że kwota czynszu zapłaconego jednorazowo nie jest istotna z punktu widzenia nadrzędnych zasad rachunkowości i zgodnie z przyjętymi zasadami uproszczeń, przewidzianych art. 4 ust. 4 ustawy o rachunkowości, może podlegać rozliczeniu jednorazowemu w dacie poniesienia wydatku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zapłacony jednorazowo czynsz inicjalny w kwocie 15.292,69 PLN stanowi koszt uzyskania przychodu w dacie poniesienia wydatku?

Zdaniem Wnioskodawczyni, czynsz inicjalny pokrywający koszty poniesione przez leasingodawcę, związane z doprowadzeniem do zawarcia umowy, jest kosztem innym niż koszt bezpośredni i zgodnie z postanowieniami art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlega potrąceniu w dacie poniesienia wydatku. Podział proporcjonalny na okresy nie ma zastosowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl ogólnej zasady wyrażonej w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do art. 23b ust. 1 ww. ustawy, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 10 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
2. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
3. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.
   
   

W przypadku, kiedy umowa leasingu w istocie spełnia wszystkie warunki określone w art. 23b ww. ustawy, to poniesione przez korzystającego, opłaty ustalone w umowie leasingu w podstawowym okresie umowy, z tytułu używania przedmiotu leasingu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej.

Rozstrzygając kwestię momentu zaliczenia wstępnej opłaty leasingowej do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej przez podmiot prowadzący księgi rachunkowe, należy brać pod uwagę zasady potrącania kosztów uregulowane w art. 22 ust. 5 – 5d powołanej ustawy.

Zgodnie z art. 22 ust. 5 cytowanej ustawy, u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

W myśl natomiast art. 22 ust. 5c powołanej ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Przy czym, w myśl art. 22 ust. 5d ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z powyższego przepisu wynika, że pojęcie dnia, na który ujęto koszt, powinno być rozumiane zgodnie z przepisami ww. ustawy, określającymi do jakich okresów rozrachunkowych przyporządkowane są koszty i przychody. Kluczowe znaczenie ma tu zasada współmierności, zgodnie z którą w księgach rachunkowych firmy trzeba ująć wszystkie osiągnięte, przypadające na jej rzecz przychody i obciążające ją koszty związane z tymi przychodami dotyczące danego roku obrotowego, niezależnie od terminu ich zapłaty, przy czym nie jest istotna ani data wystawienia przez kontrahenta faktury, ani moment jej faktycznego zaksięgowania (rozumianego jako czynność techniczno - rachunkowa).

Jednocześnie zgodnie z art. 4 ust. 4 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.), jednostka może w ramach przyjętych zasad (polityki) rachunkowości stosować uproszczenia, jeżeli nie wywiera to istotnie ujemnego wpływu na realizację obowiązku określonego w ust. 1.

Innymi słowy, przyporządkowanie księgowe danego kosztu do okresu sprawozdawczego zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości pozwala na określenie dnia, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych, w rozumieniu art. 22 ust. 5d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz jego uzupełnienia wynika, iż Wnioskodawczyni zawarła umowę leasingu operacyjnego, spełniającego warunki art. 23b ust. 1 powołanej ustawy, na samochód osobowy. W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych Zainteresowana prowadzi księgi handlowe. Zapłacony jednorazowo czynsz został zaliczony do sum podlegających rozliczeniu w czasie – rozliczenia międzyokresowe kosztów.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż w sytuacji gdy umowa leasingu spełnia warunki wskazane w art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a Wnioskodawczyni nie skorzystała z możliwości wynikającej z art. 4 ust. 4 ustawy o rachunkowości i nie ujęła w księgach rachunkowych kosztu pośredniego - czynszu inicjalnego - jednorazowo, lecz równomiernie do kosztów poszczególnych miesięcy objętych okresem leasingu, to Zainteresowana również podatkowo powinna ująć ten wydatek jako koszt uzyskania przychodów proporcjonalnie do okresu trwania umowy leasingu.

Z powyższych względów nieprawidłowe jest stanowisko Wnioskodawczyni, iż zapłacony jednorazowo czynsz inicjalny stanowi koszt uzyskania przychodu w dacie poniesienia wydatku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.