Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/423-292/13/PS
z 12 września 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 19 czerwca 2013 r. (data wpływu 24 czerwca 2013 r.), uzupełnionym na formularzu ORD-IN z dnia 8 sierpnia 2013 r. (data wpływu 12 sierpnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej między innymi podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości rozpoznania kosztów uzyskania przychodów z otrzymanych faktur dokumentujących zakup kart zakupowych oraz z otrzymanych faktur dokumentujących zakup telefonów za pomocą tych kart zakupowych oraz możliwości rozpoznania przychodu podatkowego w związku z zakupem telefonów opłaconych ww. kartami zakupowymi – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 czerwca 2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej między innymi podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości rozpoznania kosztów uzyskania przychodów z otrzymanych faktur dokumentujących zakup kart zakupowych oraz z otrzymanych faktur dokumentujących zakup telefonów za pomocą tych kart zakupowych oraz możliwości rozpoznania przychodu podatkowego w związku z zakupem telefonów opłaconych ww. kartami zakupowymi.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca podpisał umowę z X. na rozmowy telefoniczne, która będzie obowiązywała od dnia 1 października 2013 r. do dnia 30 września 2015 r. W ramach podpisanej umowy Wnioskodawca zakupi „kupony zakupowe” za kwotę 430,50 zł brutto (70 szt. x 5 zł/szt. = 350 zł netto + podatek VAT) o wartości nominalnej 70 000 zł (wartość brutto jednego kuponu wynosi 1 000 zł) do realizacji w sieci Y. Za kupony zakupowe Wnioskodawca zakupi telefony komórkowe, które będą stanowiły składniki majątku Wnioskodawcy i będą wykorzystywane w ramach prowadzonej opodatkowanej działalności gospodarczej. Z Y. Wnioskodawca otrzyma fakturę VAT, za którą zapłaci kuponami zakupowymi.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że w umowie z firmą X. (której okres obowiązywania rozpoczyna się z dniem 1 października 2013 r. i obowiązuje na 2 lata) określono, że Wnioskodawca zakupi 70 aktywacji – kart SIM. Zobowiązanie miesięczne nie może być niższe niż średnio 45 zł na jedną kartę SIM. W zamian za to Wnioskodawcy przysługuje prawo zakupu telefonów komórkowych o wartości około 70 000 zł. Telefony mogą być kupione w cenie 5 zł netto za jeden telefon, ale łączna wartość wszystkich telefonów liczona według obowiązującego cennika X. nie może być wyższa niż 70 000 zł.

Drugi wariant przewiduje zakup od X. kuponów zakupowych w cenie 5 zł netto. Za jeden kupon Wnioskodawca może zakupić telefony komórkowe w sieci Y. lub Z. w cenie 1 000 zł brutto. Ponieważ ceny telefonów w sieci Y. są o ok. 15-20% niższe niż według cennika X., korzystniejszym wariantem jest zakup kart zakupowych.

Pojęcie „kupony zakupowe” oznacza środek płatniczy, za który Wnioskodawca zapłaci X. cenę 5 zł netto za jeden kupon. Za nabyty kupon Wnioskodawca będzie miał prawo zakupić aparat telefoniczny w sieci sklepów Y. lub Z. o wartości 1 000 zł brutto.

Kupony nie dokumentują żadnej czynności, a jedynie dają prawo do dokonania za ich pośrednictwem zakupu telefonów komórkowych w sieci sklepów, które będą wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej.

Wnioskodawca będzie posiadał fakturę od X. dokumentującą nabycie ww. kuponów.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym.

W związku z powyższym w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zadano następujące pytania:

1. Czy wartość netto wykazywana na fakturach stanowi koszt podatkowy?
2. Czy wartość zakupionych telefonów opłacona przez Spółkę kartami zakupowymi będzie całości stanowiła przychód do opodatkowania?

Spółka wskazuje, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zatem wszystkie poniesione wydatki, które są związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, poza zastrzeżonymi w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów o ile pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodu. W związku z powyższym aby wydatek poniesiony stanowił koszt uzyskania przychodu, musza być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, o których mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Spółka X. na wartość „kuponów zakupowych” wystawia fakturę VAT. Spółka uważa, że za zakupione kupony zakupowe powinna otrzymać notę obciążającą, ponieważ kupon nie jest towarem ani usługą. Koszt zakupu kuponu może być zaliczony do podatkowych kosztów uzyskania przychodów dopiero w momencie ich realizacji, czyli dokonania zakupu telefonów. Wartość netto zakupionych telefonów w sklepach Y. stanowi podatkowe koszty uzyskania przychodów.

Spółka wskazuje, że w przedstawionym stanie faktycznym nabędzie za kwotę 430,50 zł brutto (350 zł netto) prawo do zakupu towarów o wartości 70 000 zł brutto (56 910,57 zł netto). W związku z tym Spółka uważa, że nabycie kuponów zakupowych o wartości netto 56 910,57 zł netto za kwotę 350 zł netto będzie skutkowało powstaniem przychodu do opodatkowania w wysokości 56 560, 57 zł (różnica: 56 910,57 zł – 350 zł).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Z przepisu art. 15 ust. 1 ustawy wynika zatem, iż by wydatki poczynione przez podatnika można uznać za koszty uzyskania przychodu, muszą być one poniesione w sposób celowy. Podatnik podejmując decyzję o dokonaniu wydatku, musi być przeświadczony o racjonalności, z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych. Obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej.

Kosztem uzyskania przychodów jest wyłącznie taki koszt, który spełnia kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1 ustawy, czyli:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• jego poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, tj. istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania; w momencie ponoszenia wydatku podatnik mógł, obiektywnie oceniając, oczekiwać skutku w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła,
• nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy,
• został właściwie udokumentowany.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych przewiduje dwie kategorie kosztów:

• koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami,
• koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami.

Jak wynika z art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Moment potrącenia wydatków o charakterze pośrednim określony został w art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. W myśl art. 15 ust. 4e ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f - 4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, że Wnioskodawca podpisał umowę z X. na rozmowy telefoniczne, która będzie obowiązywała od dnia 1 października 2013 r. do dnia 30 września 2015 r. W ramach podpisanej umowy Wnioskodawca zakupi „kupony zakupowe” za kwotę 430,50 zł brutto (70 szt. x 5 zł/szt. = 350 zł netto + podatek VAT) o wartości nominalnej 70 000 zł (wartość brutto jednego kuponu wynosi 1 000 zł) do realizacji w sieci Y. Wnioskodawca będzie posiadał fakturę od X. dokumentującą nabycie ww. kuponów. Za kupony zakupowe Wnioskodawca zakupi telefony komórkowe, które będą stanowiły składniki majątku Wnioskodawcy i będą wykorzystywane w ramach prowadzonej opodatkowanej działalności gospodarczej. Z Y. Wnioskodawca otrzyma fakturę VAT, za którą zapłaci kuponami zakupowymi.

W związku z powyższym, biorąc pod uwagę, że telefony komórkowe będą stanowiły składniki majątku Wnioskodawcy i będą wykorzystywane w ramach prowadzonej opodatkowanej działalności gospodarczej, Wnioskodawca będzie miał prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup kuponów zakupowych, za które Spółka otrzyma aparaty telefoniczne w sieci handlowej.

Wskazać należy w tym miejscu, że z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl natomiast art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jeżeli więc nabyte aparaty telefoniczne będą używane przez Spółkę w prowadzonej działalności gospodarczej w przewidywanym okresie dłuższym niż rok podatkowy, uznać należałoby je za podlegające amortyzacji środki trwałe podlegające amortyzacji zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Przy czym stosownie do treści art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Zgodnie natomiast z art. 16f. ust. 3 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Natomiast w sytuacji, gdy z uwagi na przewidywany okres używania telefony komórkowe nie będą stanowiły środków trwałych, wydatek na ich nabycie stanowić powinien koszt uzyskania przychodów inny niż bezpośrednio związany z uzyskiwanymi przychodami, o którym mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a zatem powinien być potrącalny w dacie jego poniesienia. Nabyte w powyższy sposób aparaty telefoniczne, będąc wykorzystywane w prowadzonej działalności, w sposób pośredni przyczynić mogą się bowiem do uzyskiwania przychodów przez Spółkę.

Odnośnie natomiast wartości netto zakupionych w sklepach Y. aparatów telefonicznych, udokumentowanych otrzymaną fakturą VAT, za którą Spółka zapłaci kartami zakupowymi, wskazać należy, że skoro Wnioskodawca nie poniesie dodatkowego, rzeczywistego i definitywnego wydatku na nabycie aparatów telefonicznych obok wydatku na nabycie ww. kuponów, a dokona jedynie zapłaty za aparaty telefoniczne wcześniej nabytymi kuponami zakupowymi, których wartość zostanie zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, to Spółka nie będzie miała możliwości zakwalifikowania kwoty wynikającej z faktury dokumentującej sprzedaż tych aparatów telefonicznych do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W zakresie możliwości zakwalifikowania do przychodów Spółki wartości aparatów telefonicznych opłaconych przez Spółkę kartami zakupowymi tut. organ stwierdza co następuje.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodami, co do zasady, są m.in. otrzymane pieniądze, wartości pieniężne w tym również różnice kursowe.

Stosownie natomiast do art. 12 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Pojęcie „nieodpłatnego świadczenia” nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, jednak zgodnie z utrwalonym orzecznictwem pojęcie to ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym i obejmuje nie tylko świadczenie w znaczeniu cywilistycznym, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar majątkowy.

Stosownie do treści art. 12 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wartość otrzymanych nieodpłatnie rzeczy lub praw określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Wartością rzeczy lub praw częściowo odpłatnych stanowiącą przychód podatnika jest różnica między wartością tych rzeczy lub praw, ustaloną według zasad określonych w ust. 5, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika. Przepis art. 14 ust. 3 stosuje się odpowiednio (art. 12 ust. 5a ustawy).

Zgodnie natomiast z przepisem art. 12 ust. 6 ww. ustawy, wartość nieodpłatnych świadczeń ustala się:

• żeli przedmiotem świadczeń są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
• żeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
• żeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu - w wysokości równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu;
• pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Zasadniczo, gdy podmiot prowadzący działalność gospodarczą otrzyma nieodpłatne świadczenia (lub świadczenie częściowo odpłatne), zobowiązany jest zatem wykazać z tego tytułu przychód podatkowy.

Z przedstawionych okoliczności wynika, że Wnioskodawca przewiduje zakup od X. kuponów zakupowych w cenie 5 zł netto. Za jeden kupon Wnioskodawca może zakupić następnie telefony komórkowe w sieci Y. lub Z. w cenie 1 000 zł brutto. Wnioskodawca podpisał jednak umowę z X. na rozmowy telefoniczne, która będzie obowiązywała od dnia 1 października 2013 r. do dnia 30 września 2015 r., a zatem przez dwa lata.

Nie ulega więc wątpliwości, że w tym okresie Spółka zobowiązana będzie do uiszczania opłat abonamentowych z tytułu tej umowy, a dotyczących rozmów wykonywanych za pomocą zakupionych kartami zakupowymi aparatów telefonicznych.

W takiej sytuacji odbieganie ceny telefonów od ich wartości rynkowych jest całkowicie uzasadnione w warunkach gospodarki rynkowej. Nie każda zatem sprzedaż po cenie niższej niż rynkowa będzie skutkować powstaniem przychodu podatkowego. Każdą sytuację i każde tego rodzaju zdarzenie gospodarcze należy bowiem rozpatrywać i oceniać indywidualnie jako konkretny przypadek z uwzględnieniem okoliczności faktycznych badanej sprawy.

Podobnie w przypadku nabycia od kontrahenta prowadzącego sprzedaż premiową towarów po obniżonej cenie z uwagi na nabycie dodatkowej partii towaru, nie powstaną u nabywcy przychody podatkowe z tytułu częściowo odpłatnego świadczenia.

Reasumując, w związku z zawartą umową z X. oraz zakupem kuponów zakupowych, a następnie nabyciem za ich pomocą aparatów telefonicznych, Spółka będzie miała prawo do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów z tytułu wydatków poniesionych na zakup samych kuponów zakupowych.

Spółka nie będzie miała jednak możliwości zakwalifikowania kwoty wynikającej z faktury dotyczącej zakupu aparatów telefonicznych, uwzględniającej ich ceny rynkowe, do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, bowiem Spółka nie poniesie żadnego wydatku z tego tytułu.

Spółka nie będzie również uprawniona do rozpoznania przychodu podatkowego stanowiącego (jak wskazuje Wnioskodawca) różnicę pomiędzy wartością netto zakupionych aparatów telefonicznych zgodnie z fakturą wystawioną przez sieć handlową, a wartością netto nabytych wcześniej kuponów zakupowych.

O ile zatem można podzielić stanowisko Spółki, w świetle którego koszt zakupu kuponu może być zaliczony do podatkowych kosztów uzyskania przychodów, to nie można podzielić stanowiska, że będzie on potrącalny w momencie ich realizacji, czyli dokonania zakupu telefonów.

Nie można również podzielić stanowiska, w świetle którego wartość netto zakupionych w sklepach Y. telefonów stanowić będzie podatkowe koszty uzyskania przychodów oraz że nabycie kuponów zakupowych o wartości netto 56 910,57 zł netto za kwotę 350 zł netto będzie skutkowało powstaniem przychodu do opodatkowania w wysokości 56 560, 57 zł (różnica: 56 910,57 zł – 350 zł).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z dnia 13 marca 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.