Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/443-546/13-2/BH
z 2 sierpnia 2013 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 4.06.2013r. (data wpływu 6.06.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wierzytelności nieściągalnych – jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 6.06.2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wierzytelności nieściągalnych.
W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:
Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca, Spółka), będąca podmiotem zarejestrowanym jako czynny podatnik VAT, prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie budownictwa, kupna i sprzedaży nieruchomości oraz doradztwa związanego z zarządzaniem nieruchomościami.
Wnioskodawca skorzystał z ulgi na złe długi w 2009 r. w trybie art. 89a ust. 1 ustawy o VAT i w konsekwencji wierzytelność, której nieściągalność została uprawdopodobniona, objęta została korektą podatku należnego.
W związku z pogarszającą się sytuacją finansową Spółki i brakiem możliwości odzyskania wierzytelności, podjęto decyzję o jej zbyciu. Ostatecznie, przedmiotowa wierzytelność została zbyta na rzecz podmiotu trzeciego w grudniu 2012 r. Zgodnie z umową sprzedaży, Spółka otrzymała od nabywcy wierzytelności zapłatę z tytułu jej zbycia w trzech transzach.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie:
Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym zbycie na rzecz osób trzecich wierzytelności, w stosunku do których dokonano uprzednio korekty (zmniejszenia) VAT należnego, o której mowa w art. 89a ust. 1 ustawy o VAT, nie powoduje po stronie Spółki obowiązku odwrócenia korekty (zwiększenia VAT należnego) o którym mowa w art. 89a ust. 4 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2013r.?
Zdaniem Wnioskodawcy:
Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż zbycie ww. wierzytelności osobie trzeciej, po uprzednim skorygowaniu VAT należnego w trybie art. 89a ust. 1 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2013r.), nie skutkuje obowiązkiem zwiększenia VAT należnego. Przedmiotowe zbycie nie może być utożsamiane z uregulowaniem należności, o którym mowa w art. 89a ust. 4 ustawy o VAT i w konsekwencji, Spółka nie będzie z tego tytułu zobowiązana do zwiększenia skorygowanego uprzednio VAT należnego na podstawie ww. przepisu.
Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy
Stanowisko przedstawione przez Wnioskodawcę znajduje oparcie w następujących argumentach.
(i) Literalne brzmienie art. 89a ust. 4 ustawy o VAT w 2009 r.
Zgodnie z art. 89a ust. 4 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym w 2009 r., „w przypadku gdy po dokonaniu korekty określonej w ust. 1 należność została uregulowana w jakiejkolwiek formie podatnik, o którym mowa w ust. 1, obowiązany jest zwiększyć podatek należny w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana. W przypadku częściowego uregulowania należności podatek należny zwiększa się w odniesieniu do tej części”.
Mając powyższe na uwadze, w ocenie Spółki, zbycie wierzytelności własnych na rzecz podmiotu trzeciego nie generuje po jej stronie obowiązku dokonania korekty zwiększającej podatek VAT należny, albowiem nie dochodzi do „uregulowania należności” w rozumieniu ww. artykułu. Ponadto, przepisy podatkowe nie wprowadzają żadnych ograniczeń w zakresie możliwości zbycia wierzytelności po dokonaniu korekty z art. 89a ust. 1 ustawy o VAT. Treść art. 89a ust. 4 ustawy o VAT wskazuje na obowiązek „odwrócenia” korekty jedynie w sytuacji, gdy dojdzie do „uregulowania należności”, co należy rozumieć wyłącznie jako wywiązanie się przez dłużnika z obowiązku zapłaty zobowiązania pierwotnego na rzecz Spółki. Wówczas, wierzyciel zobowiązany jest do zwiększenia podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana, natomiast dłużnik ma prawo do jednoczesnego zwiększenia podatku naliczonego.
Odmienna interpretacja „uregulowania należności” prowadziłaby do zachwiania podstawowego mechanizmu działania systemu VAT — mianowicie, zasady neutralności. „Odwrócenie” korekty podatku VAT należnego, któremu nie towarzyszyłaby jednoczesna korekta (zwiększenie) VAT naliczonego przez dłużnika, skutkowałoby powstaniem sytuacji, w której podatek nałożony na czynność (transakcję) opodatkowaną VAT zostałby przez każdą ze stron transakcji rozpoznany w dwóch różnych wielkościach, co w świetle art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT stanowiłoby właśnie naruszenie zasady neutralności. Należy bowiem wskazać, iż zgodnie z art. 89b ust. 4 ustawy o VAT, podatnik (dłużnik) ma prawo do zwiększenia kwoty podatku naliczonego jedynie w przypadku „uregulowania należności” po dokonaniu korekty, o której mowa w ust. 1, o kwotę podatku, o której mowa w ust. 1. Z kolei art. 89b ust. 1 ustawy o VAT stanowi, iż w przypadku otrzymania zawiadomienia, o którym mowa w art. 89a ust. 2 pkt 6 ustawy o VAT (zawiadomienie dłużnika przez wierzyciela o zamiarze skorygowania podatku należnego ze względu na wystąpienie okoliczności, o których mowa w ust. 1) i nieuregulowania przez dłużnika należności w terminie 14 dni od dnia otrzymania tego zawiadomienia, podatnik (dłużnik) jest obowiązany do odpowiedniego pomniejszenia podatku naliczonego podlegającego odliczeniu lub w przypadku jego braku, do odpowiedniego powiększenia kwoty podatku należnego, o kwotę podatku wynikającą z nieuregulowanych faktur, poprzez korektę deklaracji za okres, w którym dokonał odliczenia. Skoro zatem art. 89b ust. 4 ustawy o VAT odnosi się do korekty, o której mowa w ust. 1, a ten z kolei dotyczy korekty dokonywanej przez dłużnika (zmniejszenie podatku VAT naliczonego z tytułu braku wykonania długu pierwotnego w odpowiednim terminie), to oczywistym jest, iż „uregulowanie należności” skutkujące zwiększeniem podatku naliczonego może być utożsamiane tylko i wyłącznie z płatnością dokonywaną przez ten sam podmiot, tj. ze spłatą przez dłużnika długu pierwotnego, a nie jakąkolwiek inną zapłatą dokonywaną przez osobę trzecią, w szczególności z zapłatą ceny nabycia wierzytelności, dokonywaną przez nabywcę wierzytelności (czyli osobę inną niż dłużnik). Znajduje to potwierdzenie również w brzmieniu art. 89a ust. 2 pkt 6 ustawy o VAT, w którym „uregulowanie należności” jest wprost przypisywane dłużnikowi. Innymi słowy, bezsprzeczne jest, iż czynność (uregulowanie należności) powinna być dokonana przez ten podmiot, który będzie beneficjentem następstwa (prawa do zwiększenia podatku naliczonego) tej czynności (uregulowania należności).
(ii) Uregulowanie należności vs. zbycie wierzytelności
Stosownie do wykładni językowej, wynagrodzenie otrzymane ze sprzedaży wierzytelności nie może być traktowane jako uregulowanie należności, o którym mowa w art. 89a ust. 4 ustawy o VAT. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN „uregulować” oznacza „uiścić jakąś należność”. Podmiot nabywający wierzytelność nie uiszcza należności, jaką dłużnik winien był uregulować wierzycielowi; płaci jedynie wynagrodzenie za nabycie wierzytelności, stając się na tej podstawie jedynym wierzycielem pierwotnego dłużnika. Zbycie wierzytelności nie może zatem być traktowane jako tożsame z uregulowaniem należności pierwotnej.
Powyższe stanowisko potwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny (dalej: WSA) w Warszawie w wyroku z 19 lipca 2012 r., sygn. akt: III SA/Wa 2911/11, zgodnie z którym „zmiana po stronie wierzyciela, do której dochodzi w wyniku sprzedaży wierzytelności i wiążąca się z tą sytuacją zapłata wynagrodzenia (za sprzedaż wierzytelności) nie stanowi spłaty długu. Nie ma więc żadnej uzasadnionej podstawy by twierdzić, że wynagrodzenie, które płaci osoba trzecia za nabycie wierzytelności i wstąpienie w prawa wierzyciela oznacza uregulowanie długu —<
Ponadto, należy zaznaczyć, iż w przypadku zawarcia umowy zbycia (cesji) wierzytelności powstaje nowy stosunek cywilnoprawny, którego stronami są wierzyciel pierwotny oraz nabywca wierzytelności. Stosownie do art. 509 Kodeksu cywilnego z dnia 23 kwietnia 1964 r. (Dz.U. Nr 16. Poz. 93), pomiędzy tymi podmiotami powstaje nowe zobowiązanie, w wyniku którego nabywca wierzytelności zobowiązany jest dokonać świadczenia na rzecz zbywcy wierzytelności. Do essentialia negotti umowy cesji nie należy dokonanie płatności przez cesjonariusza na rzecz cedenta. Oznacza to, że cesjonariusz jest zobowiązany dokonać świadczenia na rzecz cedenta jedynie, o ile przedmiotowe świadczenie przewiduje umowa cesji wierzytelności. Podstawą prawną tego świadczenia nie jest jednak faktura wystawiona przez wierzyciela jego pierwotnemu kontrahentowi, ale nowy i całkowicie odrębny stosunek zobowiązaniowy. Oznacza to, że wpłaty otrzymane z tytułu cesji wierzytelności nie stanowią płatności z tytułu faktury pierwotnej, czy też szerzej - z tytułu stosunku zobowiązaniowego łączącego pierwotnego wierzyciela z pierwotnym dłużnikiem, ale realizowane są w wyniku nowego zobowiązania pomiędzy innymi stronami i z innego tytułu prawnego. W konsekwencji, transakcja sprzedaży wierzytelności nie prowadzi do zmniejszenia wartości pierwotnej należności, gdyż nabywca wierzytelności w dalszym ciągu będzie mógł jej dochodzić od dłużnika w pełnej wysokości.
Powyższe stanowisko Wnioskodawcy potwierdza WSA w Warszawie w wyroku z 3 listopada 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 444/10, zgodnie z którym „Skoro zbycie wierzytelności już po skorygowaniu podatku należnego z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług, o którym mowa w art. 89a ust. 1 u.p.t.u. nie może być utożsamione z uregulowaniem wierzytelności to brak jest podstaw do stwierdzenia, że w razie zaistnienia takiej sytuacji (czyli w razie zbycia wierzytelności już po dokonaniu korekty o której mowa w art. 89a ust. 1) podatnik zobowiązany jest zwiększyć podatek należny.
W tym miejscu należy podkreślić, iż także sama ustawa o VAT rozróżnia pojęcie „uregulowania należności” od pojęcia „zbycie wierzytelności”. Powyższe wynika z zestawienia literalnego brzmienia art. 89a ust. 2 pkt 4 i pkt 6 ww. ustawy. Ustawodawca w konstrukcji powyższego przepisu przewiduje bowiem, że zbycie wierzytelności (pkt 4) lub jej uregulowanie w jakiejkolwiek formie przez dłużnika w określonym terminie (pkt 6) wyłącza możliwość zastosowania ulgi na złe długi. W związku z tym, zbycia wierzytelności nie powinno się identyfikować z uregulowaniem należności.
Mając powyższe na uwadze, zgodnie z art. 89a ust. 2 pkt 4 ustawy o VAT, aby można było obniżyć podatek VAT należny, wierzytelność nie może być zbyta jedynie na moment dokonywania korekty. Zgodnie z literalną treścią art. 89a ust. 4 ustawy o VAT, obowiązek „odwrócenia” korekty przewidziany jest jedynie w sytuacji, gdy dojdzie do „uregulowania należności”. Natomiast, „uregulowanie należności”, zdaniem Wnioskodawcy, należy rozumieć wyłącznie jako dokonanie spłaty na rzecz Spółki przez dłużnika, w przeciwnym wypadku legislator wprost posłużyłby się również zwrotem - „zbycia wierzytelności”.
Zgodnie z powyższym, w świetle literalnego brzmienia art. 89a ustawy o VAT, obowiązek zwiększenia podatku należnego powstaje jedynie w sytuacji otrzymania od dłużnika części lub całości należności po dokonaniu korekty (zmniejszenia) podatku należnego. Stanowisko Wnioskodawcy potwierdza również doktryna „Warto przy tym podkreślić, iż obowiązek korekty na podstawie tego przepisu następuje jedynie wówczas, gdy należność została uregulowana (w całości lub części) przez dłużnika lub przez podmiot działający na rzecz dłużnika. Nie ma natomiast zastosowania w przypadku, gdy podatnik zbywa wierzytelność - zbycie wierzytelności nie oznacza bowiem, że została ona uregulowana, a jedynie przejęta przez inny podmiot”.
(iii) Brzmienie przepisów od 1 stycznia 2013 r.
Zdaniem Wnioskodawcy, w omawianej sprawie należy zwrócić uwagę również na zmianę przepisów prawa, która nastąpiła wraz z dniem 1 stycznia 2013 r. Mianowicie, na mocy przepisów ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz.U. 2012, Nr, poz. 1342; dalej: ustawa o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce), od 1 stycznia 2013 r. art. 89a ust. 4 ustawy o VAT otrzymał następujące brzmienie „w przypadku gdy po złożeniu deklaracji podatkowej, w której dokonano korekty, o której mowa w ust. 1, należność została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie, wierzyciel obowiązany jest do zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana lub zbyta. W przypadku częściowego uregulowania należności, podstawę opodatkowania oraz kwotę podatku należnego zwiększa się w odniesieniu do tej części.”
Mając na uwadze racjonalność ustawodawcy, modyfikacja art. 89a ust. 4 ustawy o VAT w zakresie konieczności sporządzenia korekty w przypadku „zbycia” wierzytelności w stosunku do której zastosowano „ulgę na złe długi” dodatkowo świadczy, iż pojęcia „uregulowanie należności” i „zbycie wierzytelności” nie są jednoznaczne i należy je rozpatrywać odrębnie. W konsekwencji, w opinii Spółki nie można rozszerzająco interpretować przepisów w brzmieniu sprzed 1 stycznia 2013 r. w zakresie „uregulowania należności”. Zgodnie z wyrokiem WSA w Warszawie z 29 czerwca 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 2690/11, „zbycie wierzytelności przez Spółkę na rzecz osoby trzeciej nie oznacza spłacenia długu pierwotnego — <
W tym miejscu Wnioskodawca zaznacza, iż zgodnie z art. 23 ustawy o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce „do wierzytelności powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy art. 89a i art. 89b ustawy zmienianej w art. 11, w brzmieniu dotychczasowym, z zastrzeżeniem ust. 2. Tym samym, w omawianym przypadku zastosowanie znajdą przepisy obowiązujące przed zmianą ustawy o podatku VAT.
Zdaniem Spółki, należy podkreślić, iż gdyby celem ustawodawcy było doprecyzowanie art. 89a ust. 4 ustawy o VAT, wówczas ustawodawca wyraźnie podkreśliłby swoją intencję w uzasadnieniu do ustawy o redukcji obciążeń administracyjnych w gospodarce. Tak zrobił przykładowo stwierdzając, iż konieczne jest doprecyzowanie przepisów wskazujących zakres przedmiotowy interpretacji wydawanych przez odpowiednie organy na podstawie prawa ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych, z wyraźnym rozdzieleniem kompetencji między ZUS i NFZ (str. 17 uzasadnienia).”
Ponadto, należy zaznaczyć, iż z uzasadnienia do ww. ustawy jednoznacznie wynika, iż „zasada natomiast dokonania powrotnej korekty w przypadku uregulowania przez kontrahenta należności pozostała bez zmian, jednakże przepis art. 89a ust. 4 został odpowiednio zmodyfikowany celem dostosowania jego brzmienia do projektowanej systematyki instytucji”.
Z uzasadnienia wynika zatem jednoznacznie, iż legislator zakłada uregulowanie należności wyłącznie przez kontrahenta, a nie przez podmiot trzeci. Tym samym, pojęcie „uregulowanie należności” nie obejmuje sprzedaży nieściągalnej wierzytelności, która została uprawdopodobniona. Biorąc pod uwagę dotychczasowe brzmienie art. 89a ust. 4 ustawy o VAT oraz jego modyfikację, należy zauważyć, iż w brzmieniu sprzed 1 stycznia 2013 r., ów przepis nie zawierał możliwości uregulowania należności w postaci zbycia wierzytelności. Zgodnie z ww. uzasadnieniem przedmiotowa możliwość pojawiła się wraz z dostosowaniem przepisu do projektowanej systematyki instytucji.
Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, zbycie wierzytelności na rzecz osób trzecich, wobec której podatnik skorzystał z ulgi na tzw. „złe długi” przewidzianej w art. 89a ust. 1 ustawy o VAT, nie generuje po stronie zbywcy (podatnika - sprzedawcy-wierzyciela) obowiązku dokonania korekty zwiększającej, której mowa w art. 89a ust. 4 ustawy o VAT.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.
Zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy z dnia z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. nr 177, poz. 1054 ze zm.) – zwana dalej „ustawą” w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2013 r., podatnik może skorygować podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, z zastrzeżeniem ust. 2-5. Korekta podatku dotyczy również kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności odpisanej jako nieściągalna lub której nieściągalność została uprawdopodobniona.
W przypadku gdy po dokonaniu korekty określonej w ust. 1 należność została uregulowana w jakiejkolwiek formie, podatnik, o którym mowa w ust. 1, obowiązany jest zwiększyć podatek należny w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana. W przypadku częściowego uregulowania należności podatek należny zwiększa się w odniesieniu do tej części (art. 89 ust. 4).
Cytowany powyżej art. 89a ust. 1 i ust. 4 został zmieniony przez odpowiednio art. 11 pkt 8 lit. a) i art. 11 pkt 8 lit. lit. c) ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz.U. z 2012, poz. 1342) z dniem 1 stycznia 2013 r. i otrzymał następujące brzmienie:
Podatnik może skorygować podstawę opodatkowania oraz podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona. Korekta dotyczy również podstawy opodatkowania i kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności, której nieściągalność została uprawdopodobniona (art. 89a ust. 1).
W przypadku gdy po złożeniu deklaracji podatkowej, w której dokonano korekty, o której mowa w ust. 1, należność zastała uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie, wierzyciel obowiązany jest do zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana lub zbyta. W przypadku częściowego uregulowania należności, podstawę opodatkowania oraz kwotę podatku należnego zwiększa się w odniesieniu do tej części.(art. 89a ust. 4)
Niemniej jednak, zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce, do wierzytelności powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy art. 89a i art. 89b ustawy zmienianej w art. 11, w brzmieniu dotychczasowym, z zastrzeżeniem ust. 2.
Natomiast w świetle art. 23 ust 2 ww. ustawy, przepisy art. 89a i art. 89b ustawy zmienianej w art. 11, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się również do wierzytelności powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, których nieściągalność została, zgodnie z art. 89a ust. 1a ustawy zmienianej w art. 11, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, uprawdopodobniona po dniu 31 grudnia 2012 r.
Ze stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca skorzystał z ulgi na złe długi w 2009 r. w trybie art. 89a ust. 1 ustawy i w konsekwencji wierzytelność, której nieściągalność została uprawdopodobniona, objęta została korektą podatku należnego. W związku z pogarszającą się sytuacją finansową Spółki i brakiem możliwości odzyskania wierzytelności, podjęto decyzję o jej zbyciu. Ostatecznie, przedmiotowa wierzytelność została zbyta na rzecz podmiotu trzeciego w grudniu 2012 r. Zgodnie z umową sprzedaży, Spółka otrzymała od nabywcy wierzytelności zapłatę z tytułu jej zbycia, w trzech transzach.
W związku ze zbyciem wierzytelności po dniu dokonania korekty, o której mowa w art. 89a ust. 1, Wnioskodawca ma wątpliwości co do obowiązku zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego, ze względu na to, iż brzmienie art. 89 ust. 4 w stanie prawnym obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2013 r. nie zawierało wprost zapisu „lub zbyta w jakiejkolwiek formie”.
Należy zauważyć, że cytowany powyżej art. 89a ust. 4 ustawy dotyczy sytuacji gdy po skorzystaniu z ulgi za złe długi tj. po spełnieniu warunków określonych w art. 89a ust. 1 ustawy (co w sprawie nastąpiło i nie było kwestionowane) zaistniała taka sytuacja, że należność została jednak uregulowana. Ustawodawca nie wymaga konkretnej formy "uregulowania" wskazując, iż może to nastąpić w jakiejkolwiek formie. W ustawie nie wskazuje się także podmiotu (podmiotów) który może tego "uregulowania" dokonać. Zbywając wierzytelność należy przyjąć, że Wnioskodawca otrzymał należność, która wcześniej została odpisana jako nieściągalna. Dotyczy to należności stanowiącej obrót, od którego powstał podatek należny, względem którego dokonano wcześniej korekty w ramach ulgi na złe długi. Zatem Wnioskodawca ma obowiązek odpowiednio zwiększyć podatek należny. Obowiązek ten wynika z przepisu art. 89a ust. 4 ustawy. Przepis ten stanowi o uregulowaniu należności „w jakiejkolwiek formie”. Nie ma znaczenia, kto ureguluje należność, więc obowiązek zwiększenia podatku należnego powstanie także w przypadku uregulowania należności przez osobę trzecią. Przeciwne rozumienie przepisu art. 89a ust. 4 ustawy, byłoby nie do pogodzenia z wykładnią celowościową wprowadzonego rozwiązania w art. 89a ustawy, które co do zasady służyć ma podatnikom posiadającym nieściągalne wierzytelności.
Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków WSA w Warszawie, sygn. akt: III SA/Wa 444/10, III Sa/Wa 2690/11, oraz III SA/Wa 2911/11, które potwierdzają stanowisko Wnioskodawcy, tut. Organ zauważa, że nie można powiedzieć, iż w analizowanej sprawie ukształtowana jest jednolita linia orzecznicza. Podkreślić bowiem należy, że kształtowanie się orzecznictwa jest procesem rozłożonym w czasie i co do zasady wymaga większej liczby wyroków poszczególnych składów orzekających. Na potwierdzenie powyższego Organ pragnie powołać wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 15 lutego 2015 r. (sygn. akt I SA/Kr 2114/11), w którym Sąd stwierdził, że „jeśli zatem podatnik-sprzedawca otrzyma należność, która wcześniej została odpisana jako nieściągalna i względem której została dokonana korekta podatku w ramach ulgi za złe długi, wówczas ma on obowiązek odpowiednio zwiększyć podatek należny. Obowiązek ten wynika z przepisu art. 89a ust. 4 u.p.t.u. Dotyczy to należności stanowiącej obrót, od którego powstał podatek należny, względem którego dokonano wcześniejszej korekty w ramach ulgi za złe długi. Przepis stanowi o uregulowaniu należności w jakiejkolwiek formie. Nie ma znaczenia, kto ureguluje należność, więc obowiązek zwiększenia podatku należnego powstanie także w przypadku uregulowania należności przez osobę trzecią”.
Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.