INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tj. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) po ponownym rozpatrzeniu, w związku prawomocnym wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 kwietnia 2013 r. Sygn. akt. II FSK 1827/11 oraz wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 26 kwietnia 2011 r. Sygn. akt I SA/Rz 109/11, wniosku z dnia 26 lipca 2010 r. (data wpływu do tut. BKIP 29 lipca 2010 r.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione w ww. wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia kosztów uzyskania przychodów w związku ze sprzedażą wierzytelności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 lipca 2010 r. został złożony w tut. BKIP ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia kosztów uzyskania przychodów w związku ze sprzedażą wierzytelności.

W dniu 26 października 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego Znak: IBPBI/2/423-977/10/MO, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy w ww. zakresie za nieprawidłowe. Pismem z dnia 10 listopada 2010 r. (data wpływu do tut. BKIP 15 listopada 2010 r.) wniesiono wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, na które udzielono odpowiedzi pismem z dnia 14 grudnia 2010 r. Znak: IBPBI/2/423W-174/10/MO odmawiając zmiany ww. interpretacji. Odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa została skutecznie doręczona w dniu 17 grudnia 2010 r.

Pismem z dnia 14 stycznia 2011 r. wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną. Następnie pismem z dnia 17 lutego 2011 r. Znak: IBPB/2/4240-7/11/MO, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, udzielił odpowiedzi na skargę przesyłając ją, wraz z aktami sprawy do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie. W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wyrokiem z dnia 26 kwietnia 2011 r. Sygn. akt I SA/Rz 109/11 uchylił zaskarżoną interpretację.

W wyniku rozpatrzenia skargi kasacyjnej wniesionej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, działającego w imieniu Ministra Finansów, Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2013 r. Sygn. akt II FSK 1827/11 (data wpływu prawomocnego wyroku NSA 24 maja 2013 r.) skargę oddalił. W dniu 29 maja 2013 r. wpłynęły do tut. BKIP akta sprawy z Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie wraz z prawomocnym wyrokiem.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka (dalej: Spółka X) posiadała w stosunku do Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka Y), wierzytelności wymagalne, których suma należności głównych wynosi łącznie 24.667.143,03 zł (dwadzieścia cztery miliony sześćset sześćdziesiąt siedem tysięcy sto czterdzieści trzy złote trzy grosze). Wierzytelności wynikają z wykonania przez Spółkę X robót budowlanych w ramach inwestycji. Spółka X nie zajmuje się profesjonalnym obrotem wierzytelnościami, nie świadczy usług pośrednictwa finansowego.

Kwoty z dokumentów, na podstawie których wykonywane były prace budowlane w ramach inwestycji, zaliczane były do przychodu, (łącznie w przychodach zaewidencjonowano 20.218.969,70 zł (netto), VAT w wysokości 4.448.173,33 zł został odprowadzony do urzędu skarbowego przez Spółkę X). Spółka X została obciążona kosztem podatku, chociaż nie jest ostatecznym konsumentem towaru lub usługi. Podatek jaki odprowadziła do urzędu skarbowego powinna otrzymać od spółki Y wraz z zapłatami za usługi. Jako pośrednik powinna przekazać podatek VAT, który uprzednio w kwocie brutto jako zapłatę za usługi otrzymałaby od Spółki Y.

Zapłaty do dnia sprzedaży wierzytelności nie otrzymała.

Spółka X na podstawie umowy przelewu wierzytelności, zawartej w dniu 21 kwietnia 2009 r., sprzedała Spółce Z wszystkie wierzytelności (warte 24.667.143,03 zł), za cenę 22.209.428,72 zł (słownie: dwadzieścia dwa miliony dwieście dziewięć tysięcy czterysta dwadzieścia osiem złotych siedemdziesiąt dwa grosze). W związku z powyższym, kwota 22.209.428,72 zł została zaliczona do przychodu w Spółce X. W związku z przelewem wierzytelności w Spółce X powstała strata w wysokości 2.457.714,31 zł. Strata spowodowana jest sprzedażą wierzytelności wymagalnych (za kwotę 22.209.428,72 zł), których suma należności głównych wynosi 24.667.143,03 zł. Oznacza to, że Spółka Z odzyska jako spłatę długu kwotę brutto wierzytelności, tj. 24.667.143,03 zł, za którą zapłaciła 22.209.428,72 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy całość kwoty tj. 24.667.143,03 zł, stanowiącej sumę wierzytelności własnych, w związku z przelewem wierzytelności powinna zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów...

Zdaniem Spółki, wartość zbywanych wierzytelności została uprzednio tj. w spółce X zaliczona do przychodów jako przychód należny na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm. określana dalej: updop).

Zgodnie z ogólną zasadą zawartą w art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 39 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba, że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3 updop, została zarachowana jako przychód należny.

W konsekwencji, w przypadku sprzedaży omawianych wierzytelności podatnik uzyskał przychód z tytułu sprzedaży prawa majątkowego (do praw majątkowych zalicza się m.in. wierzytelności - czyli prawo wierzyciela do żądania od dłużnika określonego świadczenia).

Zgodnie z art. 14 ust. 1 updop, przychodem z takiego odpłatnego zbycia prawa majątkowego jest wartość tego prawa wyrażona w cenie określonej w umowie. Kosztem uzyskania przychodu jest wartość zbywanej wierzytelności do wysokości uzyskanej ceny oraz dodatkowe wydatki poniesione w związku z transakcją sprzedaży wierzytelności. W rozpatrywanej sprawie, wierzytelność uprzednio stanowiła przychód należny, co oznacza, że w przypadku poniesienia straty na sprzedaży wierzytelności, Spółka X ma prawo do zaliczenia tej straty do kosztów uzyskania przychodów. Cena uzyskana ze sprzedaży omawianych wierzytelności została zaliczona do przychodu, zgodnie z art. 12 ust. 3a updop, nastąpiło to z dniem zbycia prawa majątkowego nie później niż w dniu wystawienia faktury lub uregulowania należności.

Równocześnie podatnik może rozpoznać koszty uzyskania powyższych przychodów (nominalną wartość zbywanych wierzytelności własnych) do wysokości uzyskanej ceny oraz po dodaniu straty jaka powstała w związku z niniejszą transakcją, stosownie do art. 15 ust. 4 pdop, w związku z art. 16 ust. 1 pkt 39 updop. W omawianym przypadku strata zwiększyła koszty uzyskania przychodów, gdyż wierzytelność, o której mowa została zakwalifikowana uprzednio jako przychód należny, na podstawie art. 12 ust. 3 updop.

Zaznaczyć należy, że zbywana wierzytelność nie została uprzednio zaliczona w Spółce X do kosztów uzyskania przychodów jako wierzytelność nieściągalna lub jako odpisy aktualizujące wartość należności.

Na niniejszej transakcji Spółka X poniosła stratę. W przychody zaliczyła bowiem kwotę 22.209.428,72 zł, gdyż za taką kwotę sprzedano wierzytelność. Wartość wierzytelności jest znacznie wyższa, (stanowi 24.667.143,03 zł), oznacza to, że gdyby podatnik odzyskał wierzytelność od Spółki Y, to do jego kasy wpłynęłaby kwota 24.667.143,03 zł, a w przypadku przelewu wierzytelności wpływa jedynie kwota 22.209.428,72 zł, co oznacza że strata wynosi 2.457.714,31 zł. W związku z przelewem wierzytelności, wierzycielem stała się Spółka Z. Nie uzyska ona przychodu do momentu spłaty przez dłużnika ciążącego na nim zobowiązania. Zaznaczyć należy, że Spółka Z w wyniku spłaty długu nie otrzyma wartości za jaką kupiła niniejszą wierzytelność (tj. 22.209.428,72 zł), ale kwotę wierzytelności tj. 24.667.143,03 zł, czyli kwotę brutto, a nie kwotę netto wierzytelności.

W indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 26 października 2010 r. Znak IBPBI/2/423-977/10/MO Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, uznał stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia kosztów uzyskania przychodów w związku ze sprzedażą wierzytelności, za nieprawidłowe.

Wnioskodawca po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, zaskarżył ww. interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie. W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wyrokiem z dnia 26 kwietnia 2011 r. Sygn. akt I SA/Rz 109/11 uchylił zaskarżoną interpretację. W jego uzasadnieniu wskazał m.in., iż „wierzytelność jest prawem majątkowym i jak każde tego rodzaju prawo może być przedmiotem obrotu. Finansową konsekwencją obrotu jest powstanie po stronie zbywcy przychodu. Przychód ten powstaje zarówno wtedy gdy przedmiotem zbycia jest "wierzytelność obca" tj. nabyta przez zbywcę od innego podmiotu, jak i wówczas gdy podatnik sprzedaje własną wierzytelność. Każdy z tych przychodów został poddany odrębnej regulacji. W przypadku sprzedaży wierzytelności przez podmiot, dla którego obrót wierzytelnościami stanowi przedmiot działalności gospodarczej, sposób powstania przychodu ustawodawca określił w art. 12 ust.3 i 3a ustawy, natomiast w odniesieniu do podmiotu, który dokonuje sprzedaży własnej wierzytelności zastosowanie znajdzie art. 14 ust. 1 ustawy pod pojęciem przychodów uzyskanych ze sprzedaży praw majątkowych. Nie niweczy tego fakt, że przychód uzyskany z tego tytułu został zarachowany we wcześniejszym okresie sprawozdawczym. Zgodnie bowiem z art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy do przychodów nie zalicza się: pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a także otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów). W świetle powyższego za nieprawidłowe należy uznać stanowisko organu, według którego, zbyta wierzytelność nie powiększyła po stronie wnioskującej Spółki jej przychodów. W istocie stanowiła przychód, w związku z tym Spółka będzie miała prawo do pomniejszenia przychodu o koszty jego uzyskania.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy są nimi koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu za wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. Wśród wyłączeń ustawowych w pkt 39 powołanego wyżej przepisu wymieniono straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, za wyjątkiem wierzytelności, które uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy, zostały zarachowane jako przychód należny. Sformułowanie uprzednio należy odnosić do źródła powstania należności, a nie do momentu czasowego uzyskania tego przychodu w rozumieniu ustawy podatkowej. Dlatego też za niesłuszne należy uznać stwierdzenie organu, o tym, że kosztem uzyskania przychodu w omawianym przypadku będzie mogła być jedynie strata powstała w wyniku transakcji zbycia wierzytelności.

Należy również zaznaczyć, że powyższy przepis nie określa tego, co może być kosztem uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, lecz co kosztu tego nie stanowi wprowadzając w tym zakresie wyjątek. Generalnie kosztem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia wierzytelności, innej aniżeli zaliczona uprzednio do przychodów należnych, są koszty poniesione w celu uzyskania tego przychodu ale jedynie do wysokości przychodu osiągniętego ze zbycia tej wierzytelności. Nadwyżka kosztów nad przychodem nie będzie, w myśl tego przepisu, stanowić kosztów uzyskania przychodu. Ograniczenie to nie będzie miało zastosowania do wierzytelności uprzednio zarachowanych. W tym przypadku kosztami będą również koszty przenoszące uzyskany przychód - a contrario art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy.

Przekładając powyższe rozważania na realia niniejszej sprawy stwierdzić należy, że (…) dokonując sprzedaży własnej wierzytelności względem Y sp. z o. o. na rzecz Z sp. z o.o. zaliczonych uprzednio jako przychód na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy uzyskała z tego tytułu przychód . W celu uzyskania powyższego przychodu dokonała uszczuplenia swojego majątku o wartość nominalną wierzytelności. Zatem nominalna wartość wierzytelności stanowić będzie równocześnie koszt uzyskania przychodu.”

Od ww. wyroku Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, wniósł skargę kasacyjną. W wyniku jej rozpatrzenia Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2013 r. Sygn. akt II FSK 1827/11 oddalił skargę. W jego uzasadnieniu NSA wskazał m.in., iż „chybione jest więc stanowisko organów podatkowych, że odpłatność za zbytą wierzytelność nie zwiększa przychodów, gdyż w tym przypadku następuje jedynie spłata należności zaliczonej już wcześniej do przychodów. Sąd pierwszej instancji nie podzielając tego poglądu prawidłowo wywiódł, że zbycie wierzytelności własnej jest innym zdarzeniem, aniżeli sprzedaż towaru, stanowiąca źródło powstania tej wierzytelności, czy też sprzedaż wierzytelności przez podmiot, dla którego obrót wierzytelnościami stanowi przedmiot działalności gospodarczej. (…) Naczelny Sąd Administracyjny zauważa, że sprzedaż wierzytelności własnej nie jest sprzedażą związaną z prowadzoną działalnością gospodarczą i stanowi źródło przychodów określonych w art. 12 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., do którego zastosowanie będzie miał art. 14 ust. 1 u.p.d.o.p. Zgodnie z tym przepisem przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem nie mającym zastosowania w sprawie, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Stąd zarzut błędnej wykładni art. 14 ust. 1 u.p.d.o.p. Niezasadny jest zarzut błędnej wykładni art. 16 ust. 1 pkt 39 u.p.d.o.p. Zgodnie z jego treścią nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba, że wierzytelność ta uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 została zarachowana jako przychód należny. Przepis ten wyłącza z kosztów uzyskania przychodów określone zdarzenia prawne, nie modyfikuje jednak ogólnej zasady co jest, a co nie jest kosztem uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych. Zasada ta zawarta jest w art. 15 ust. 1 i na jej podstawie dany wydatek kwalifikowany jest jako koszt uzyskania przychodów. Innymi słowy wyłączenie określonego wydatku z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1, zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. powoduje, że nie stanowi on kosztu uzyskania przychodów, jak również brak takiego wyłączenia na podstawie art. 16 ust. 1, dopiero po spełnieniu przesłanek określonych w art. 15 ust. 1 daje podstawę do uznania go za koszt podatkowy. Odnosząc te wywody do treści art. 16 ust. 1 pkt 39 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że wyraża on ab initio zasadę, zgodnie z którą straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. W dalszej części przepisu zawarty jest wyjątek, zgodnie z którym kosztem uzyskania przychodów może być strata z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, jeżeli wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny. Ustawodawca dokonał w tym przepisie swoistego podziału na zbycie wierzytelności uprzednio zarachowanych na podstawie art. 12 ust. 3 jako przychód należny i zbycie pozostałych wierzytelności. Tylko w tym pierwszym przypadku strata powstała przy zbyciu wierzytelności może stanowić koszt uzyskania przychodów. O tym czy będzie stanowiła koszt podatkowy i w jakiej wysokości decyduje treść art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Użyte w art. 16 ust. 1 pkt 39 u.p.d.o.p. sformułowanie "uprzednio" należy odnosić do źródła powstania należności, a nie momentu czasowego uzyskania tego przychodu. Źródłem powstania należności (jako składnika majątku) jest przychód związany z prowadzeniem działalności gospodarczej lub działami specjalnymi produkcji rolnej. W innym bowiem przypadku nie byłoby możliwe zaliczenie go do przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p. Jak zauważył Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 17 maja 2012 r. II FSK 2069/10, "(...) gdyby celem ustawodawcy było wyłączenie z możliwości zaliczenia w koszty uzyskania przychodów (całej) sumy wierzytelności, art. 16 ust. 1 pkt 39 zostałby inaczej sformułowany. Tymczasem redakcja tego przepisu wskazuje przede wszystkim na to, że będąca przedmiotem umowy sprzedaży wierzytelność ma mieć źródło w prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej. Dlatego ustawodawca uzależnił uznanie straty z odpłatnego zbycia wierzytelności za koszt podatkowy, od uprzedniego zarachowania jej do przychodu należnego na podstawie art. 12 ust. 3. Nie przesądził natomiast co w przypadku jej zbycia jest kosztem podatkowym: wierzytelność, która obejmuje całą kwotę należności czy przychód należny z tej wierzytelności. Wykładnia językowa, systemowa wewnętrzna jak i celowościowa przemawiają za przyjęciem, że kosztem uzyskania przychodów jest wierzytelność obejmująca całą kwotę należności wraz z należnym podatkiem od towarów i usług (brutto), o tę bowiem kwotę skarżąca zbywając wierzytelność w celu uzyskania przychodów uszczupli swój majątek. Nie może ulegać wątpliwości, że takiej kwoty podatnik – wierzyciel mógł żądać od swojego kontrahenta – dłużnika. Wykładnia tego przepisu dokonana przez organy podatkowe zmierzająca do ograniczenia wysokości możliwej do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty ze sprzedaży wierzytelności nie jest w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego uzasadniona". Naczelny Sąd Administracyjny w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę uznał, że w sytuacji kiedy strona dokonując sprzedaży wierzytelności własnej względem (…) na rzecz (…) zaliczonych uprzednio jako przychód na podstawie art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p. i w celu uzyskania tego przychodu dokonała uszczuplenia swojego majątku o wartość nominalną wierzytelności, to nominalna wartość wierzytelności stanowić będzie równocześnie koszt uzyskania przychodu.”

W dniu 29 maja 2013 r. wpłynęły do tut. BKIP akta sprawy z Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie wraz z prawomocnym wyrokiem.

Mając na uwadze powyższe orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie i Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie oraz treść art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270), który stanowi, iż ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, rozpatrując ponownie wniosek z dnia 26 lipca 2010 r. stwierdza, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm., dalej „ustawa o pdop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Wydatki ponoszone przez podatników podlegają więc zaliczeniu do kosztów podatkowych, jeżeli zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów, czyli ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na osiągane przez podatnika przychody oraz mają one związek z prowadzoną działalnością. Warunkiem zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest również to, aby dany wydatek nie był zawarty w katalogu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o pdop, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W opisanym we wniosku stanie faktycznym, mamy do czynienia ze zbyciem przez Spółkę wierzytelności „własnej”, uprzednio zaliczonej do przychodów podatkowych.

Należy zwróć uwagę, że sprzedaż wierzytelności własnej nie jest sprzedażą związaną z prowadzoną działalnością gospodarczą i stanowi źródło przychodów określonych w art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o pdop, do którego zastosowanie będzie miał art. 14 ust. 1 ustawy o pdop. Zgodnie z tym przepisem przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem nie mającym zastosowania w sprawie, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o pdop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny.

Ustawodawca uzależnił zatem uznanie straty z odpłatnego zbycia wierzytelności za koszt podatkowy, od uprzedniego zarachowania jej do przychodu należnego na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o pdop. Nie przesądził natomiast co w przypadku jej zbycia jest kosztem podatkowym: wierzytelność, która obejmuje całą kwotę należności czy przychód należny z tej wierzytelności. Wykładnia językowa, systemowa wewnętrzna jak i celowościowa przemawiają za przyjęciem, że kosztem uzyskania przychodów jest wierzytelność obejmująca całą kwotę należności wraz z należnym podatkiem od towarów i usług (brutto); o tę bowiem kwotę Wnioskodawca zbywając wierzytelność w celu uzyskania przychodów uszczupli swój majątek.

Biorąc powyższe pod uwagę, strona dokonując sprzedaży wierzytelności własnej względem Spółki Y na rzecz Spółki Z, zarachowanej uprzednio jako przychód na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o pdop, w celu uzyskania tego przychodu dokonała uszczuplenia swojego majątku o wartość nominalną wierzytelności, zatem ta nominalna wartość wierzytelności stanowić będzie koszt uzyskania przychodu uzyskanego ze zbycia wierzytelności.

Tym samym stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszowie, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z dnia 14 marca 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.