INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 24.01.2012 r. (data wpływu 27.01.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z prowadzeniem reklamy produktu leczniczego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27.01.2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z prowadzeniem reklamy produktu leczniczego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest podmiotem należącym do międzynarodowej grupy kapitałowej (dalej: „Grupa”), prowadzącej działalność w branży farmaceutycznej. Spółka jest podmiotem odpowiedzialnym w rozumieniu art. 2 pkt 24 ustawy z dnia 6 września 2001 roku Prawo farmaceutyczne (tekst jednolity Dz. U. z 2008 r., Nr 45, poz. 271, z późn. zm., dalej: „Prawo farmaceutyczne”).

Przedmiotem działalności Spółki jest świadczenie kompleksowych usług marketingowych na rzecz spółek z Grupy. Zgodnie z umowami zawartymi przez Spółkę z podmiotami powiązanymi, Spółka świadczy na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej kompleksowe usługi związane z marketingiem, promocją i reklamą produktów leczniczych wyprodukowanych przez kontrahentów, których celem jest zwiększenie ich sprzedaży, w tym m.in.: 1) promowanie produktów leczniczych produkowanych przez podmioty powiązane, prowadzone w formie reklamy skierowanej do osób uprawnionych do wystawiania recept lub rozprowadzania tych produktów; 2) projektowanie oraz rozprowadzanie materiałów promocyjnych o produktach produkowanych przez podmioty powiązane np. ulotki, broszury, katalogi, naklejki, próbki produktów itp.; 3) organizowanie oraz prowadzenie kampanii bądź konkursów promocyjnych z nagrodami dotyczących rozpowszechniania informacji o produktach leczniczych produkowanych przez podmioty powiązane; 4) uczestniczenie oraz sponsorowanie konferencji naukowych, kongresów bądź spotkań branżowych, szkoleń poświęconych min. prezentacji produktów leczniczych dystrybuowanych przez kontrahentów; 5) organizowanie sieci przedstawicieli medycznych.Z tytułu usług świadczonych na rzecz podmiotów powiązanych, Spółka otrzymuje wynagrodzenie.

Prowadzona przez Wnioskodawcę reklama produktów leczniczych wiąże się z ponoszeniem przez Spółkę wydatków na ten cel. Co do zasady, wydatki te spełniające przesłanki, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity ogłoszony w Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654, z późn. zm.; dalej: „ustawa o PDOP”), zaliczane są przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów.

W myśl art. 62 ust. 1 Prawa farmaceutycznego, Główny Inspektor Farmaceutyczny (dalej: „GIF”) sprawuje nadzór nad przestrzeganiem przepisów tejże ustawy w zakresie reklamy. GIF, w ramach swoich kompetencji, może więc nakazać: 1) zaprzestania ukazywania się lub prowadzenia reklamy produktów leczniczych sprzecznej z obowiązującymi przepisami, 2) publikację wydanej decyzji w miejscach, w których ukazała się reklama sprzeczna z obowiązującymi przepisami, oraz publikację sprostowania błędnej reklamy, a także 3) usunięcie stwierdzonych naruszeń.

W świetle powyższego, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, w przypadku gdy GIF uzna reklamę prowadzoną przez Spółkę za sprzeczną z przepisami, Wnioskodawca może więc ponosić wydatki związane z realizacją decyzji GIF, które mają rygor natychmiastowej wykonalności (decyzje te nie mają jednak negatywnych konsekwencji w odniesieniu do działalności reklamowej prowadzonej przez Wnioskodawcę w okresie od dnia rozpoczęcia prowadzenia reklamy do dnia wydania decyzji przez GIF). Wydatki te mogą obejmować koszty natychmiastowego zaprzestania ukazywania się lub prowadzenia reklamy produktów leczniczych sprzecznej z przepisami prawa. Wydatki ponoszone przez Spółkę, będące konsekwencją sprawowania przez GIF nadzoru, o którym mowa wyżej, mogą obejmować również m.in. koszty publikacji wydanej przez GIF decyzji w miejscach, w których ukazała się reklama sprzeczna z obowiązującymi przepisami, koszty publikacji sprostowania błędnej reklamy, koszty usunięcia naruszeń stwierdzonych przez GIF, np. poprzez wycofanie materiałów reklamowych zawierających zakwestionowaną reklamę. Wnioskodawca, trudniący się głównie świadczeniem kompleksowych usług marketingowych, może także ponosić koszty związane z dostosowaniem reklamy zakwestionowanej przez GIF do obowiązujących przepisów.

Spółka pragnie zaznaczyć, że wydatki reklamowe o których mowa wyżej nie są wydatkami natury reprezentacyjnej w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o PDOP.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki na prowadzenie reklamy produktu leczniczego, spełniające ogólne przesłanki dla uznania ich za koszty uzyskania przychodów określone w art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP, poniesione przez Spółkę przed wydaniem decyzji GIF nakazującej zaprzestania ukazywania się lub prowadzenia tejże reklamy jako sprzecznej z obowiązującymi przepisami oraz wydatki poniesione przez Spółkę na dostosowanie prowadzonej reklamy do wymogów decyzji GIF stanowią koszty uzyskania przychodów Spółki...

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na prowadzenie reklamy produktu leczniczego, spełniające ogólne przesłanki dla uznania ich za koszty uzyskania przychodów określone w art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP, poniesione przez Spółkę przed wydaniem decyzji GIF nakazującej zaprzestania ukazywania się lub prowadzenia tejże reklamy jako sprzecznej z obowiązującymi przepisami, jak również wydatki poniesione przez Spółkę na dostosowanie prowadzonej reklamy do wymogów decyzji GIF stanowią koszty uzyskania przychodów Spółki.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP. Powyższe oznacza, iż wydatki ponoszone przez Spółkę, o ile nie stanowią kategorii enumeratywnie wymienionej w art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP, stanowią koszt uzyskania przychodu, pod warunkiem że pozostają one w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu lub zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Przepisy ustawy o PDOP, mimo iż posługują się pojęciem „reklama” nie zawierają jego definicji. Wobec powyższego, zasadne jest więc odwołanie się w tym zakresie do przepisów szczególnych, którymi w niniejszej sytuacji powinny być przepisy Prawa farmaceutycznego. Zgodnie z dyspozycją art. 52 ust. 1 Prawa farmaceutycznego, reklamą produktu leczniczego jest działalność polegająca na informowaniu lub zachęcaniu do stosowania produktu leczniczego, mająca na celu zwiększenie liczby przepisywanych recept, dostarczania, sprzedaży lub konsumpcji produktów leczniczych.

Prowadzona przez Wnioskodawcę działalność polegająca na promocji i reklamie produktów leczniczych będzie więc stanowiła reklamę w rozumieniu art. 52 ust. 1 Prawa farmaceutycznego, jako aktywność polegająca na informowaniu lub zachęcaniu do stosowania produktu leczniczego oraz skoncentrowana na zwiększeniu liczby przepisywanych recept, dostarczania, sprzedaży lub konsumpcji produktów leczniczych. Działalność ta będzie stanowiła reklamę na gruncie przepisów Prawa farmaceutycznego, niezależnie od tego czy GIF uzna taką reklamę za sprzeczną z obowiązującymi przepisami prawa czy też nie. Przedmiotem ewentualnej decyzji GIF będzie bowiem określenie, iż dana reklama jest sprzeczna z przepisami prawa. W swojej decyzji GIF nie będzie dokonywać oceny prowadzonej działalności pod kątem możliwości uznania jej za reklamę. GIF odniesie się jedynie do określenia zgodności tejże reklamy z przepisami obowiązującego prawa.

W świetle powyższego, wydatki na cele reklamy i promocji produktów leczniczych ponoszone przez Spółkę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, spełniające kryteria dla uznania ich za koszty uzyskania przychodów, tj. 1) koszty te zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, 2) wydatki te nie są literalnie wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP jako niestanowiące kosztów uzyskania przychodów, 3) wydatki te mają charakter definitywny co oznacza ze zostały faktycznie poniesione przez Spółkę, w tym również wydatki na reklamę produktów leczniczych uznaną przez GIF za sprzeczną z przepisami prawa oraz wydatki poniesione w związku z dostosowaniem reklamy produktu leczniczego do przepisów Prawa farmaceutycznego stanowią koszty uzyskania przychodów Spółki.

Powyższe znalazło potwierdzenie w opinii organów skarbowych wyrażonej w analogicznym stanie faktycznym, która została zaprezentowana m.in. w interpretacji indywidualnej z dnia 22 października 2010 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPB5/423-527/10-4/JC, w której stwierdzono, że „(…) na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 52 ust. 1 Prawa farmaceutycznego wydatki na reklamę produktu leczniczego nie mającą charakteru reprezentacyjnego uznaną przez Głównego Inspektora Farmaceutycznego za sprzeczną z prawem poniesione na przeprowadzenie reklamy produktu leczniczego przed wydaniem tej decyzji przez Głównego Inspektora Farmaceutycznego, jak również nakłady na dostosowanie prowadzonej reklamy do wymogów tej decyzji Głównego Inspektora Farmaceutycznego, powinny być kwalifikowane jako wydatki będące kosztami uzyskania przychodów”.

Analogiczne stanowisko zajął również Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie w postanowieniu w sprawie interpretacji prawa podatkowego wydanym w dniu 17 listopada 2005 r., sygn. 1471/DPD2/423/110/05/JB, w którym stwierdził, że „(…) sam fakt prowadzenia reklamy produktów leczniczych w sposób niespełniający wszystkich wymogów formalnych wynikających z Prawa farmaceutycznego, nie przesądza jeszcze o braku możliwości zaliczenia wydatków z nią związanych do kosztów uzyskania przychodów. W takiej sytuacji przy kwalifikowaniu wydatku do kosztów uzyskania przychodów należy uwzględniać zasady ogólne wynikające z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Oznacza to, że jeżeli wydatki na reklamę mają związek z prowadzoną działalnością Spółki i mogły przyczynić się do zwiększenia jej przychodów, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, mimo iż zawierały uchybienia w stosunku do przepisów ustawy - Prawo farmaceutyczne”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i art. 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r., Nr 74, poz. 397 ze zm.).

Stosownie do przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przywołana regulacja wskazuje, iż definicja kosztów uzyskania przychodów, dla celów podatku dochodowego składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną. Pierwszy z tych elementów określić można mianem przesłanki pozytywnej, która zakłada spełnienie łącznie dwóch warunków, tj.:

• konieczność faktycznego, co do zasady, poniesienia wydatku,
• poniesienie wydatku musi nastąpić w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Tak więc dany podmiot gospodarczy ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Z powyższego przepisu wynika, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione nakłady i wydatki związane bezpośrednio lub pośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest poprawienie wyniku finansowego oraz osiągniecie przychodu, z wyjątkiem wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym każdy wydatek, poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania podmiotu.

Należy ponadto wskazać, iż wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów, obciąża Podatnika.

Z kolei, na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, do kategorii wydatków mających na celu osiągnięcie przychodów zalicza się między innymi koszty reklamy.

W tym miejscu należy wskazać, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera legalnej definicji „reklamy”, wobec czego należy odwołać się do innych dziedzin, w których to pojęcie występuje.

W ujęciu słownikowym, za reklamę należy uznać:

1. «działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług»
2. «plakat, napis, ogłoszenie, krótki film itp. służące temu celowi»

(Słownik Języka Polskiego PWN, http://sjp.pwn.pl).

Podobnie orzecznictwo sądowe uznaje, że celem reklamy jest przekazywanie informacji o towarach bądź usługach i nakłanianie potencjalnych klientów do ich nabycia, polega ona głównie na prezentowaniu danego towaru, danej usługi, ewentualnie marki (oznakowania produktu lub producenta), cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych i zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych, modnych czy nawet prowokujących, aby skłonić jak największą liczbę potencjalnych nabywców do zakupu lub do korzystania z usługi.

Reklama może być realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu.

Pojęcie reklamy, w tym reklamy produktu leczniczego, zawarte zostało także w przepisach szczególnych, którymi w przedmiotowej sprawie są przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne (t. j. Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271 ze zm.).

Zgodnie z art. 52 ust. 1 i 2 Prawa farmaceutycznego reklamą produktu leczniczego jest działalność polegająca na informowaniu lub zachęcaniu do stosowania produktu leczniczego, mająca na celu zwiększenie: liczby przepisywanych recept, dostarczania, sprzedaży lub konsumpcji produktów leczniczych.

Obejmuje ona w szczególności:

1. reklamę produktu leczniczego kierowaną do publicznej wiadomości,
2. reklamę produktu leczniczego kierowaną do osób uprawnionych do wystawiania recept lub osób prowadzących obrót produktami leczniczymi,
3. odwiedzanie osób uprawnionych do wystawiania recept lub osób prowadzących obrót produktami leczniczymi przez przedstawicieli handlowych lub medycznych,
4. dostarczanie próbek produktów leczniczych,
5. sponsorowanie spotkań promocyjnych dla osób upoważnionych do wystawiania recept lub osób prowadzących obrót produktami leczniczymi,
6. sponsorowanie konferencji, zjazdów i kongresów naukowych dla osób upoważnionych do wystawiania recept lub osób prowadzących obrót produktami leczniczymi.

Zauważyć przy tym należy, że w art. 53-64 Prawa farmaceutycznego zawarto szereg ograniczeń odnośnie reklamy produktu leczniczego.

Zgodnie z art. 60 ust. 1 Prawa farmaceutycznego reklama produktu leczniczego może być prowadzona wyłącznie przez podmiot odpowiedzialny lub na jego zlecenie, natomiast na podstawie ust. 4 tegoż przepisu podmiot odpowiedzialny zatrudnia w charakterze przedstawicieli medycznych i handlowych osoby, które mają wystarczającą wiedzę naukową pozwalającą na przekazywanie możliwie pełnej i ścisłej informacji o reklamowanym produkcie leczniczym.

W myśl art. 62 ust. 1 Prawa farmaceutycznego Główny Inspektor Farmaceutyczny, a w odniesieniu do produktów weterynaryjnych Główny Lekarz Weterynarii, sprawuje nadzór nad przestrzeganiem przepisów ustawy w zakresie reklamy.

Zgodnie z art. 62 ust. 2 Prawa farmaceutycznego organy, o których mowa w ust. 1, mogą w drodze decyzji nakazać:

1. zaprzestania ukazywania się lub prowadzenia reklamy produktów leczniczych sprzecznej z obowiązującymi przepisami;
2. publikację wydanej decyzji w miejscach, w których ukazała się reklama sprzeczna z obowiązującymi przepisami, oraz publikację sprostowania błędnej reklamy;
3. usunięcie stwierdzonych naruszeń.

Decyzje, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 3, mają rygor natychmiastowej wykonalności (art. 62 ust. 3 ustawy).

Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, iż przedmiotem działalności Spółki jest świadczenie kompleksowych usług marketingowych na rzecz spółek z Grupy. Zgodnie z umowami zawartymi przez Spółkę z podmiotami powiązanymi, Spółka świadczy na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej kompleksowe usługi związane z marketingiem, promocją i reklamą produktów leczniczych wyprodukowanych przez kontrahentów, których celem jest zwiększenie ich sprzedaży. Z tytułu usług świadczonych na rzecz podmiotów powiązanych, Spółka otrzymuje wynagrodzenie.

Z opisu wniosku wynika także, iż prowadzona przez Wnioskodawcę reklama produktów leczniczych wiąże się z ponoszeniem przez Spółkę wydatków na ten cel. Co do zasady, wydatki te zaliczane są przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów.

Spółka zaznacza, że wydatki reklamowe o których mowa wyżej nie są wydatkami natury reprezentacyjnej w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków Spółki na prowadzenie reklamy produktu leczniczego poniesionych przed wydaniem decyzji GIF nakazującej zaprzestania ukazywania się lub prowadzenia tejże reklamy jako sprzecznej z obowiązującymi przepisami oraz wydatków poniesionych przez Spółkę na dostosowanie prowadzonej reklamy do wymogów decyzji GIF .

W opinii tut. Organu wydatki ponoszone na reklamę produktu leczniczego mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Powyższego nie zmienia także fakt prowadzenia reklamy produktów leczniczych w sposób niespełniający wszystkich wymogów formalnych wynikających z Prawa farmaceutycznego.

Bowiem, jak wskazuje Spółka, prowadzona przez Wnioskodawcę działalność będzie stanowiła reklamę na gruncie przepisów Prawa farmaceutycznego, niezależnie od tego czy GIF uzna taką reklamę za sprzeczną z obowiązującymi przepisami prawa czy też nie. Przedmiotem ewentualnej decyzji GIF będzie bowiem określenie, iż dana reklama jest sprzeczna z przepisami prawa. W swojej decyzji GIF nie będzie dokonywać oceny prowadzonej działalności pod kątem możliwości uznania jej za reklamę. GIF odniesie się jedynie do określenia zgodności tejże reklamy z przepisami obowiązującego prawa.

Mając na względzie powyższe, jeżeli wydatki na reklamę mają związek z prowadzoną działalnością Spółki i zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Reasumując, wydatki na prowadzenie reklamy produktu leczniczego, spełniające ogólne przesłanki dla uznania ich za koszty uzyskania przychodów określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, poniesione przez Spółkę przed wydaniem decyzji GIF nakazującej zaprzestania ukazywania się lub prowadzenia tejże reklamy jako sprzecznej z obowiązującymi przepisami, jak również wydatki poniesione przez Spółkę na dostosowanie prowadzonej reklamy do wymogów decyzji GIF mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Spółki.Tym samym stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

W tym miejscu podnieść należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego, w którym zastosowanie znajdą np. przepisy art. 180 i 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r., Nr 8 poz. 60 ze zm.). Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiałoby pełną i jednoznaczną ocenę istniejącego związku przyczynowo – skutkowego między wydatkami wymienionymi we wniosku a celem osiągnięcia, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.

Odnosząc się do argumentacji Wnioskodawcy opartej na treści wskazanych interpretacji w uzasadnieniu własnego stanowiska, należy stwierdzić, iż interpretacje te co do zasady wiążą w sprawie, w której zostały wydane i nie są źródłem prawa powszechnie obowiązującego. Tym samym nie stanowią podstawy prawnej przy wydawaniu interpretacji. Ponadto, badając stan faktyczny przedstawiony w powołanych interpretacjach nie sposób uznać, iż jest on analogiczny z tym, który został przedstawionym przez Wnioskodawcę.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.