Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-206/13/SD
z 13 maja 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 15 lutego 2013 r. (data wpływu do tut. BKIP 20 lutego 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów na fundusz rekultywacyjny - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lutego 2013 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów na fundusz rekultywacyjny.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka prowadzi działalność polegającą na unieszkodliwianiu odpadów poprzez ich składowanie i odzysk. W dniu 18 lipca 2012 r. zawarła z Miastem umowę dzierżawy (dalej: „Umowa”), której przedmiotem jest m.in. dzierżawa nieruchomości opisanych w umowie, celem prowadzenia składowiska odpadów oraz ustalenie obowiązków rekultywacji terenu i monitoringu po zakończeniu eksploatacji.

W związku z prowadzeniem przez Spółkę składowiska odpadów na dzierżawionych terenach począwszy od 22 stycznia 2013 r. czyli od dnia wejścia w życie ustawy o odpadach, na podstawie art. 253 tej ustawy, nałożone zostały na Nią nowe obowiązki dotyczące prowadzenia procesów przetwarzania odpadów w przypadku ich składowania. Obowiązki te określone zostały w Dziale VIII, Rozdziale 1 ustawy o odpadach.

Jednym z nich jest obowiązek utworzenia przez Spółkę jako podmiotu prowadzącego składowisko odpadów na podstawie przepisów ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 39, poz. 251 ze zm.), funduszu rekultywacyjnego, na którym Spółka gromadzić ma środki pieniężne na realizację obowiązków związanych z zamknięciem, rekultywacją, nadzorem, w tym monitoringiem, w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy o odpadach.

Obowiązki związane z zamknięciem, rekultywacją, nadzorem, w tym monitoringiem wygenerują wydatki, które będą musiały zostać poniesione przez Spółkę w okresie, gdy ta nie będzie już uzyskiwać przychodów z tytułu eksploatacji przedmiotowego składowiska.

Z przepisów ustawy o odpadach oraz aktów wykonawczych do ustawy o odpadach wynika, że funkcja zarządzającego składowiskiem nie kończy się w momencie zamknięcia składowiska, ale jest ona rozciągnięta w czasie na okres trwania fazy poeksploatacyjnej.

Przykładowo rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 09 grudnia 2012 r. w sprawie zakresu, czasu, sposobu oraz warunków prowadzenia monitoringu składowisk odpadów (Dz. U. z 2002 r. Nr 220, poz. 1858 ze zm., dalej: „rozporządzenie o monitoringu”), określa szczegółowo parametry i częstotliwość pomiarów monitoringowych każdej fazy (załącznik do rozporządzenia). Ostatnia III faza monitoringu tzn. poeksploatacyjna wymaga dokonywania przez specjalistyczne podmioty pomiarów składowiska odpadów w okresie 30 lat od dnia uzyskania decyzji o jego zamknięciu, co wiąże się z ponoszeniem znacznych nakładów finansowych z tego tytułu.

Jak wskazano powyżej na mocy przepisów ustawy o odpadach, Spółka zobowiązana jest w czasie prowadzenia działalności do utworzenia rezerwy finansowej w formie funduszu na poczet przyszłych obligatoryjnych wydatków, na który - w okresie eksploatacji składowiska - na bieżąco, w każdym roku, będzie przekazywać określoną sumę środków pieniężnych.

Aby dokonywane odpisy na fundusz rekultywacyjny Spółka mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie treści art. 16 ust. 1 pkt 29 ustawy o CIT, zamierza ona utworzyć plan rekultywacji terenów poeksploatacyjnych, w którym wstępnie zostanie oszacowany całkowity koszt związany z wydatkami obligatoryjnie objętymi funduszem rekultywacyjnym. W planie tym zostanie określona wysokość corocznych odpisów na fundusz rekultywacyjny na cały okres eksploatowania wysypiska. Na początek każdego nowego roku podatkowego Spółka dokona korekty planu rekultywacji i powiększy planowany na dany rok odpis na fundusz o kwotę stanowiącą niewykorzystane saldo na koncie tego funduszu na ostatni dzień roku poprzedniego. Zatem, jeżeli w danym roku łączna wartość dokonanych a niewykorzystanych odpisów na fundusz rekultywacyjny wyniesie 500.000,00 PLN, to w roku następnym plan rekultywacji w zakładanej uprzednio kwocie 500.000,00 PLN zostanie skorygowany do poziomu 1.000.000,00 PLN. Jednakże, przy tak skorygowanym planie, dopuszczalny odpis na fundusz rekultywacji w kolejnym roku, stanowiący koszt uzyskania przychodów, będzie wynosił 500.000,00 PLN o ile kwota taka zostanie rzeczywiście przekazana na fundusz rekultywacyjny, który na podstawie art. 137 ust. 3 ustawy o odpadach, będzie prowadzony w formie wyodrębnionego rachunku bankowego.

Odpisy na fundusz rekultywacyjny prowadzony w powyższy sposób Spółka zamierza zaliczać w koszty uzyskania przychodów w momencie dokonania odpisu na ten fundusz na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 29 ustawy o CIT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 29 ustawy o CIT Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy na fundusz rekultywacyjny, zawiązany na podstawie art. 137 ustawy o odpadach, w wysokości nieprzekraczającej kwoty określonej przez Spółkę w danym roku w planie rekultywacji terenów poeksploatacyjnych, skorygowanej o kwotę pozostałości środków tego funduszu według stanu na początek roku podatkowego w okresie, w którym dokonuje eksploatacji składowiska odpadów?

Zdaniem Spółki, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 29 ustawy o CIT, ma ona prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów dokonane w danym roku odpisy na fundusz rekultywacyjny, zawiązany na podstawie art. 137 ustawy o odpadach, w wysokości nieprzekraczającej kwoty określonej przez Spółkę w danym roku w planie rekultywacji terenów poeksploatacyjnych, skorygowanej o kwotę pozostałości środków tego funduszu według stanu na początek roku podatkowego w okresie, w którym dokonuje ona eksploatacji składowiska odpadów.

Zgodnie z art. 137 ust. 2 ustawy o odpadach, z dniem rozpoczęcia przyjmowania odpadów na składowisko odpadów, zarządzający składowiskiem odpadów tworzy fundusz rekultywacyjny, na którym gromadzi środki pieniężne na realizację obowiązków związanych z zamknięciem, rekultywacją, nadzorem w tym monitoringiem. Środki są odprowadzane na fundusz w wysokości wystarczającej do pokrycia kosztów, o których mowa w ust. 1, z wyłączeniem kosztów budowy. Koszty o których mowa w art. 137 ust. 1 ustawy o odpadach, to w szczególności koszty prowadzenia, w tym zamknięcia i rekultywacji oraz nadzoru w tym monitoringu składowiska odpadów. Zatem, wraz z wejściem w życiem przepisów ustawy o odpadach na Spółkę został nałożony obowiązek zawiązania funduszu rekultywacyjnego w celu zabezpieczenia środków finansowych na powyżej wskazane, przyszłe i obligatoryjne wydatki Spółki.

Powyższe potwierdza treść uzasadnienia projektu ustawy o odpadach (Nr druku 456), zgodnie z którym „na zarządzającego składowiskiem odpadów nałożono obowiązek utworzenia funduszu rekultywacyjnego, na którym są gromadzone środki przeznaczone na realizacją obowiązków w fazie poeksploatacyjnej, związanych z zamknięciem, rekultywacją, nadzorem (w tym monitoringiem), ponadto zarządzający jest zobowiązany do podania do wiadomości publicznej informacji o udziale środków odprowadzanych na fundusz rekultywacyjny w cenie za przyjęcie odpadów do składowania. Wprowadzenie tego przepisu ma na celu zabezpieczenie środków na późniejszą rekultywację składowiska odpadów. Projekt ustawy nie wskazuje konkretnej wysokości środków odprowadzanych na ten fundusz będzie to uzależnione od konkretnego przypadku, natomiast sama ustawa zawiera wskazówkę, iż środki na fundusz mają być odprowadzane w wysokości wystarczającej do pokrycia kosztów realizacji ww. obowiązków."

W ocenie Spółki obowiązek ponoszenia przez nią określonych wydatków w fazie poeksploatacyjnej jest ściśle związany z prowadzoną przez nią działalnością i ma charakter dostosowawczy, tj. wynika z wymogów ustawowych oraz aktów wykonawczych, które nakładają na Spółkę obowiązek prawidłowego funkcjonowania składowiska odpadów.

W odniesieniu do podmiotów, które prowadziły działalność gospodarczą polegającą na unieszkodliwianiu odpadów poprzez ich składowanie na podstawie ustawy o odpadach, zastosowanie znajduje przepis przejściowy z art. 244 ustawy o odpadach.

Na podstawie art. 244 ustawy o odpadach, zarządzający składowiskiem odpadów tworzy fundusz rekultywacyjny w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

Zatem, zarządzający składowiskiem odpadów tj. podmiot prowadzący składowisko odpadów (zgodnie z treścią art. 124 ust. 3 ustawy o odpadach), którym w niniejszym przypadku jest Spółka zobligowana jest do zawiązania funduszu rekultywacyjnego w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy o odpadach. Prezentowane stanowisko potwierdza treść uzasadnienia do projektu ustawy o odpadach, gdzie wskazano, że „zabezpieczenie roszczeń dla istniejących składowisk odpadów, które zostało ustanowione przed wejściem w życie przepisów projektowanej ustawy, zgodnie z przepisami przejściowymi, staną się zabezpieczeniem roszczeń, o którym mowa w niniejszym projekcie. Oznacza to, że w stosunku do istniejących składowisk odpadów nie istnieje konieczność ustanawiania nowego zabezpieczenia roszczeń ani konieczność zmiany dotychczasowego zabezpieczenia roszczeń. Ponadto, w związku z wprowadzeniem w projektowanej ustawie obowiązku utworzenia funduszu rekultywacyjnego, na którym gromadzone są środki pieniężne na realizację obowiązków związanych z zamknięciem, rekultywacją, nadzorem, w tym monitoringiem składowiska odpadów, zarządzający składowiskiem odpadów jest zobowiązany do utworzenia funduszu rekultywacyjnego w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie projektowanych przepisów”.

Stosownie do postanowień art. 16 ust. 1 pkt 29 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów na fundusz rekultywacji w wysokości przekraczającej kwotę określoną przez podatnika na dany rok w planie rekultywacji terenów poeksploatacyjnych, skorygowaną o kwotę pozostałości środków tego funduszu według stanu na początek roku podatkowego.

Powyższy przepis stanowi niezależną od art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, podstawę zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Pozwala on jednocześnie rozpoznać jako koszty uzyskania przychodów wydatki związane z funduszem na etapie dokonywania odpisów, bez konieczności odroczenia rozpoznania takiego kosztu do czasu ich faktycznego wydatkowania na działania rekultywacyjne.

Ustawa o odpadach, której przepisami związana jest Spółka posługuje się pojęciem „funduszu rekultywacyjnego”. Natomiast w art. 16 ust. 1 pkt 29 ustawy o CIT, znajduje się pojęcie „funduszu rekultywacji”. W ocenie Spółki fundusz rekultywacyjny, który ma ona obowiązek zawiązać na podstawie przepisów ustawy o odpadach, należy uznać za fundusz rekultywacji, o którym mowa w przepisach ustawy o CIT, po wypełnieniu wymogów zawartych w art. 16 ust. 1 pkt 29 ustawy o CIT.

W ocenie Spółki treść art. 16 ust. 1 pkt 29 ustawy o CIT wskazuje, że istotne jest aby środki gromadzone w funduszu przeznaczone były na rekultywację terenów poeksploatacyjnych. Podobnie uznał Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 02 lipca 2008 r. Znak: IBPB3/423-271/08/AM stwierdzając, że „istota tworzenia funduszu sprowadza się do gromadzenia środków finansowych, które następnie będą wydatkowane na rekultywację”. Taki też cel, co do zasady, przyświeca tworzeniu funduszu rekultywacyjnego w oparciu o przepisy ustawy o odpadach.

Dodatkowym argumentem przemawiającym za stanowiskiem Spółki jest także fakt, że przepis art. 16 ust. 1 pkt 29 ustawy o CIT nie odsyła wprost do żadnej konkretnej regulacji ani aktu prawnego, co powoduje, że zakresu pojęcia „fundusz rekultywacji” nie należy interpretować zawężająco. Przepis ten nie tworzy także żadnych ograniczeń podmiotowych, które mogłyby z jego zakresu wykluczyć Spółkę.

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w doktrynie prawa podatkowego, np. Bogusław Danter w „Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz 2012, wydawnictwo Unimex, str. 9, wydawnictwo C.H. Beck, str. 476.

Stanowisko, zgodnie z którym priorytetem jest cel dokonywanych odpisów, a nie ich konkretna nazwa znajduje oparcie także w piśmie Ministerstwa Finansów z dnia 22 maja 1998 r., Znak: PO 3-23117-IP-722-191/98 dotyczącym odpisów na fundusz rekultywacji, w którym pojęcia „fundusz rekultywacji” i „fundusz rekultywacyjny” używane są zamiennie.

W przepisie art. 16 ust. 1 pkt 29 ustawy o CIT, ujęte zostały warunki, które należy spełnić, aby odpisy na obowiązkowy fundusz rekultywacyjny, mogły zostać uznane za koszty uzyskania przychodów.

W ocenie Spółki, jeśli w celu utworzenia funduszu rekultywacyjnego - z uwzględnieniem przepisów ustawy o odpadach i ustawy o CIT - przygotuje ona plan rekultywacji terenów poeksploatacyjnych oraz utworzy wyodrębniony rachunek bankowy (zgodnie z treścią art. 137 ust. 3 ustawy o odpadach, fundusz rekultywacyjny może mieć formę odrębnego rachunku bankowego, rezerwy lub gwarancji bankowej), będzie mogła uznać odpisy na fundusz rekultywacyjny za koszty uzyskania przychodów po wypełnieniu warunków ujętych w treści art. 16 ust. 1 pkt 29 ustawy o CIT tj.:

• Spółka będzie dokonywać odpisów na fundusz rekultywacyjny zgodnie z treścią art. 16 ust. 1 pkt 29 ustawy o CIT, do wysokości określonej przez podatnika na dany rok w planie rekultywacji terenów poeksploatacyjnych, a także
• Spółka będzie zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy wyłącznie do wysokości limitu tj. kwoty określonej przez Spółkę na dany rok w planie rekultywacji z uwzględnieniem zasady, ze limit ten dodatkowo podlega korekcie o kwotę środków funduszu niewykorzystaną w poprzednim roku podatkowym (podobnie stwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 24 lutego 2009 r. Znak: IBPBI/2/423-1109/08/CzP).
  
  

Mając na względzie powyższe, w ocenie Spółki uznać należy, że odpisy na fundusz rekultywacyjny, utworzony w oparciu o przepisy art. 137 ustawy o odpadach, po wypełnieniu warunków ujętych w treści art. 16 ust. 1 pkt 29 ustawy o CIT, stanowić będą koszty uzyskania przychodów w oparciu o art. 16 ust. 1 pkt 29 ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm., dalej: „ustawa o pdop”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o pdop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o pdop.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości. W związku z powyższym, kosztami są zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim.

Ponadto, zaliczenie danego wydatku do kosztów podatkowych uzależnione jest od tego, czy nie mieści się on w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, który zawiera art. 16 ust. 1 ustawy o pdop.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka prowadzi działalność polegającą na unieszkodliwianiu odpadów poprzez ich składowanie i odzysk. W związku z prowadzeniem przez Spółkę składowiska odpadów na dzierżawionych terenach, nałożone zostały na Nią nowe obowiązki dotyczące prowadzenia procesów przetwarzania odpadów w przypadku składowania odpadów. Jednym z nich jest obowiązek utworzenia przez Spółkę w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy o odpadach, funduszu rekultywacyjnego, na którym gromadzić winna środki pieniężne na realizację obowiązków związanych z zamknięciem, rekultywacją, nadzorem, w tym monitoringiem.

Stosownie do art. 137 ust. 2 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2013 r. poz. 21 ze zm.), z dniem rozpoczęcia przyjmowania odpadów na składowisko odpadów, zarządzający składowiskiem odpadów tworzy fundusz rekultywacyjny, na którym gromadzi środki pieniężne na realizację obowiązków związanych z zamknięciem, rekultywacją, nadzorem, w tym monitoringiem. Środki są odprowadzane na fundusz w wysokości wystarczającej do pokrycia kosztów, o których mowa w ust. 1, z wyłączeniem kosztów budowy.

W myśl art. 137 ust. 1 ustawy o odpadach, cena za przyjęcie odpadów do składowania na składowisku odpadów uwzględnia w szczególności koszty budowy, prowadzenia, w tym zamknięcia i rekultywacji, oraz nadzoru, w tym monitoringu składowiska odpadów.

Art. 137 ust. 3 ustawy o odpadach dodaje ponadto, iż fundusz rekultywacyjny może mieć formę odrębnego rachunku bankowego, rezerwy lub gwarancji bankowej. Z dniem, gdy decyzja o wyrażeniu zgody na zamknięcie składowiska odpadów albo decyzja o zamknięciu składowiska odpadów stała się ostateczna, zarządzający składowiskiem odpadów może przeznaczyć środki zgromadzone na funduszu rekultywacyjnym na realizację obowiązków, o których mowa w ust. 2 (art. 137 ust. 4 ustawy o odpadach).

Zgodnie z art. 244 ustawy o odpadach, zarządzający składowiskiem odpadów tworzy fundusz rekultywacyjny, o którym mowa w art. 137 ust. 2, w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 29 ustawy o pdop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów na fundusz rekultywacji w wysokości przekraczającej kwotę określoną przez podatnika na dany rok w planie rekultywacji terenów poeksploatacyjnych, skorygowaną o kwotę pozostałości środków tego funduszu według stanu na początek roku podatkowego.

Innymi słowy, podatnik może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy na fundusz rekultywacji wyłącznie do wysokości limitu, jaki stanowi kwota określona przez niego na dany rok w planie rekultywacji terenów poeksploatacyjnych.

Wskazany przepis określa jednoznacznie zasady obciążania kosztów uzyskania przychodów odpisami na fundusz rekultywacji utworzony przez podatnika, tworząc specyficznie określony ich limit, który może być zaliczony do tych kosztów. W przypadku utworzenia funduszu rekultywacji, kosztem uzyskania przychodów będą odpisy wyłącznie do wysokości kwoty określonej przez podatnika na dany rok w planie rekultywacji terenów poeksploatacyjnych, skorygowanej o kwotę pozostałości środków tego funduszu według stanu na początek roku podatkowego.

Zatem, warunkiem zaliczenia tego rodzaju wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest utworzenie funduszu rekultywacji. Natomiast wysokość ponoszonych kosztów pozostawiona została uznaniu samego podatnika, który określa limit wydatków na ten cel w sporządzonym na dany rok planie rekultywacji.

W świetle powyższych przepisów stwierdzić należy, iż stanowisko Spółki odnośnie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów na przedmiotowy fundusz jest prawidłowe, pod warunkiem spełnienia dyspozycji art. 16 ust. 1 pkt 29 ustawy o pdop dotyczącego limitu odpisów.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – j.t. Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.