Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/423-723/12/MK
z 28 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów dodatkowej wpłaty na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 grudnia 2012 r. wpłynął do tut. organu wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów dodatkowej wpłaty na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca – Spółka z o.o. jest firmą zatrudniającą powyżej 20 pracowników. Firma tworzy fundusz socjalny zgodnie z art. 3.1 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Zatrudnieni w firmie pracownicy nie są objęci układem zbiorowym pracy. Obowiązuje natomiast regulamin wynagradzania, jak również regulamin zakładowego funduszu socjalnego.

W dniu 15 listopada 2012 r. Spółka w porozumieniu ze związkami zakładowymi wprowadziła do regulaminu ZFŚS zapis, iż pracodawca może, w zależności od kondycji finansowej, zasilić konto Funduszu o dodatkowe środki pieniężne pochodzące ze środków obrotowych. Art. 5 ust. 1 wyżej wymienionej ustawy określa zasady tworzenia corocznego odpisu podstawowego, natomiast art. 4 ust. 2 tejże ustawy określa, że pracodawca może dowolnie kształtować wysokość odpisu. Ponadto art. 6 ust. 1 ww. ustawy określa, iż odpisy i zwiększenia obciążają koszty działalności pracodawcy.

Firma w dniu 26 listopada przekazała środki pieniężne na wyodrębniony rachunek bankowy funduszu socjalnego ze środków obrotowych Spółki.

Art. 16.1 pkt 9b Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych określa, iż odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o ZFSS obciążają koszty działalności pracodawcy (...) stanowią koszty uzyskania przychodu, jeżeli środki te zostały wpłacone na rachunek Funduszu.

Spółka zastosowała się więc do wymienionych artykułów ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, jak również ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i zaliczyła dodatkowe zwiększenie odpisu do kosztów uzyskania przychodów w momencie przekazania ich na rachunek Funduszu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w myśl obowiązujących przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. art. 16 ust. 1 pkt 9b, który odsyła do przepisów ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych Spółka postąpiła prawidłowo zaliczając dodatkowe zwiększenie odpisu i przekazane na rachunek Funduszu do kosztów uzyskania przychodu?

W ocenie Spółki, postąpiła prawidłowo zaliczając dodatkowe zwiększenie odpisu do kosztów uzyskania przychodów w momencie przekazania ich na rachunek Funduszu, ponieważ na zwiększenie odpisu oraz zaliczenie do kosztów działalności pracodawcy pozwalają przepisy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 9b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych środki przekazane na rachunek Funduszu stanowią koszt uzyskania przychodu.

Ponadto zgodnie z wydaną interpretacją indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 1 kwietnia 2011 r. nr IBPBI/2/423-1925/10/PC potwierdza się ten fakt.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przepis sformułowany przez ustawodawcę ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1, tj.:

• został poniesiony przez podatnika,

• jest definitywny, a więc bezzwrotny,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

• nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

Zatem, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie przychodów bądź zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

W takim ujęciu kosztami uzyskania przychodów będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Jednym z rodzajów kosztów występujących w zakładzie pracy są tzw. koszty pracownicze. Należy jednak pamiętać, że nie każde świadczenie na rzecz pracownika, które stanowi dla niego przychód, może być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów pracodawcy. Pracodawca może bowiem zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tylko te wydatki na rzecz pracowników, które pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami, a jednocześnie wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych; kosztem uzyskania przychodów są jednak świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Z ww. przepisami koresponduje art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b omawianej ustawy podatkowej, który stanowi, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika; kosztem uzyskania przychodów są jednak odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu (a contrario – kosztami podatkowymi są odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu).

Przez działalność socjalną, do której odwołuje się art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy podatkowej należy rozumieć – zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 592, ze zm.) – usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, klubach dziecięcych, przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej – rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Na podstawie art. 6 ust. 1 ustawy o ZFŚS, odpisy i zwiększenia, o których mowa w art. 3-5 i 6a oraz kwoty wypłaconych świadczeń urlopowych, o których mowa w art. 3, obciążają koszty działalności pracodawcy. Przepis ten odnosi się również do odpisów ustalonych na podstawie art. 4 ust. 1 ww. ustawy o ZFŚS, zgodnie z którym u pracodawców, o których mowa w art. 3 ust. 1, układ zbiorowy pracy może dowolnie kształtować wysokość odpisu na Fundusz; może również postanawiać, że Fundusz nie będzie tworzony. Natomiast w myśl art. 4 ust. 2 ustawy o ZFŚS, u pracodawców określonych w art. 3 ust. 1, których pracownicy nie są objęci układem zbiorowym pracy, postanowienia w sprawach, o których mowa w ust. 1, może zawierać regulamin wynagradzania.

Analizując dla potrzeb ww. unormowania znaczenie pojęcia „usług świadczonych przez pracodawcę” należy – za Słownikiem języka polskiego (Tom I-III., pod red. M. Szymczaka, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1979 r.) – wskazać, iż usługa rozumiana jest jako „pomoc okazaną komuś; grzeczność, uprzejmość, przysługa”, „działalność służąca zaspokajaniu potrzeb ludzkich”. „Świadczyć” oznacza natomiast m.in. „czynić komuś coś dobrego, okazywać coś komuś, okazywać coś na czyjąś rzecz”. Dlatego przez „świadczenie usługi przez pracodawcę” można rozumieć jako realizowanie działań przez pracodawcę służących zaspokojeniu potrzeb pracownika.

Zatem – odnosząc powyższe do analizowanej sprawy – ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że pracownicy Wnioskodawcy nie są objęci układem zbiorowym pracy. Firma tworzy fundusz socjalny zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Obowiązuje regulamin wynagradzania, jak również regulamin zakładowego funduszu socjalnego. Spółka w dniu 15 stopada 2012 r. w porozumieniu ze związkami zakładowymi wprowadziła do regulaminu ZFSS zapis, iż pracodawca może, w zależności od kondycji finansowej, zasilić konto Funduszu dodatkowe środki pieniężne pochodzące ze środków obrotowych. Firma w dniu 26 listopada przekazała środki pieniężne na wyodrębniony rachunek bankowy funduszu socjalnego ze środków obrotowych Spółki.

W świetle powyższego dla celów podatkowych dodatkowe odpisy i zwiększenia na ZFŚS tworzone w wysokości określonej w Regulaminie ZFŚS do którego odsyła obowiązujący w Spółce Regulamin stanowią koszt uzyskania przychodów na takich samych zasadach jak odpisy, o których mowa w art. 5 ustawy o ZFŚS. Kwota odpisu stanowi koszt uzyskania przychodu w momencie przekazania środków na rachunek ZFŚS.

W świetle powyższego, należy uznać, że dodatkowa wpłata na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych, stanowi dla Spółki koszty uzyskania przychodów (pod warunkiem, że zwiększenie odpisu, jest zgodne z przepisami ustawy o ZFŚS).

Stanowisko Spółki należy uznać zatem za prawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87 – 100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.