INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów uwzględniając wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 stycznia 2012 r. sygn. akt I FSK 549/11 oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 4 kwietnia 2012 r. sygn. akt I SA/Gd 244/12 stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 8 lutego 2010 r. (data wpływu 11 lutego 2010 r.) uzupełnionym w dniu 7 maja 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu zaewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kasy rejestrującej z tytułu dostawy gazu płynnego (grzewczego i autogazu) - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 lutego 2010 r. został złożony wniosek uzupełniony w dniu 7 maja 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie m. in. momentu zaewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kasy rejestrującej z tytułu dostawy gazu płynnego (grzewczego i autogazu).

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zajmuje się obrotem gazem płynnym przeznaczonym do celów opałowych ( gaz grzewczy) oraz gazem płynnym, przeznaczonym do napędu samochodów (autogaz) na zasadach „sprzedaży licznikowej”.

Cechą sprzedaży licznikowej gazu grzewczego jest to, że najpierw gaz jest przemieszczany przez Wnioskodawcę do będących jego własnością zbiorników, znajdujących się w pobliżu obiektu klienta (najczęściej domu mieszkalnego ogrzewanego gazem płynnym) i dopiero w miarę zużycia gazu przez klienta, jest on sprzedawany odbiorcy.

Dopóki gaz znajduje się w zbiornikach Wnioskodawcy, klient (podmiot zużywający gaz) nie jest obciążany za znajdujący się tam gaz. W momencie „nalewu” gazu do zbiornika, pozostaje on własnością Wnioskodawcy. Klient nie może dysponować gazem znajdującym się w zbiornikach w sposób dowolny, w szczególności, nie jest uprawniony do odsprzedaży tego gazu, ani do jakiegokolwiek innego zadysponowania tym gazem niż poprzez jego zużycie do celów grzewczych. Zużycie następuje w ciągu całego roku poprzez ogrzewanie budynku (pomieszczeń), podgrzewanie ciepłej wody, zużycie w kuchniach gazowych czy do innych celów opałowych.

Przeniesienie prawa do rozporządzania gazem jak właściciel następuje w momencie poboru gazu przez klienta ze zbiornika Wnioskodawcy. Zbiornik jest połączony z urządzeniami grzewczymi klienta za pomocą stałego przewodu, w którym zainstalowany jest licznik dokonujący pomiaru przepływającego gazu. Po tym jak gaz zostaje dostarczony przewodem ze zbiornika Wnioskodawcy do urządzenia grzewczego klienta, jest on zużywany (spalany) w urządzeniu grzewczym, podobnie jak się to dzieje w przypadku gazu ziemnego.

W sieci gazowej zasilanej z jednego zbiornika (zespołu kilku zbiorników) może korzystać jeden, kilku, a nawet kilkunastu czy kilkudziesięciu odbiorców. Gaz znajdujący się w takim zbiorniku może potencjalnie zostać zużyty przez wszystkich z nich w różnych, nieznanych z góry ilościach. Może także wystąpić sytuacja, że całość gazu zostanie zużyta przez jednego odbiorcę, a pozostali w danym okresie rozliczeniowym nie pobiorą gazu w ogóle. Tak więc w momencie kiedy gaz znajduje się jeszcze w zbiorniku, nie da się określić, na rzecz którego odbiorcy zostanie zrealizowana dostawa gazu.

Sprzedaż licznikowa przybiera dwie formy: umów licznikowych tzw. rzeczywistych i umów licznikowych tzw. ryczałtowych.

W przypadku umów licznikowych rzeczywistych, klient jest fakturowany każdorazowo na podstawie ilości zużytego gazu od poprzedniego odczytu. Odczyt licznika jest dokonywany okresowo, na przykład co kwartał. Po dokonaniu odczytu, na podstawie wskazań licznika gazu, Wnioskodawca wystawia fakturę VAT obciążającą klienta za gaz zużyty w danym okresie.

W przypadku umów licznikowych ryczałtowych, klient fakturowany jest co pół roku: na początku stycznia i na początku lipca, po tym jak zostaje dokonany odczyt licznika gazu w instalacji gazowej połączonej ze zbiornikiem Wnioskodawcy. Faktura wystawiana co pół roku obejmuje:

1. należność za zużycie gazu za poprzednie pół roku według wskazań licznika zbiornika (przykładowo za okres styczeń - czerwiec),
2. należność za prognozowane zużycie w następnym półroczu (przykładowo za okres lipiec - grudzień),
3. należność za opłatę eksploatacyjną dotyczącą zbiornika instalacji zbiornikowej, z której odbiorca zużywa gaz.

Wartość należności za poprzednie pół roku (pkt 1 powyżej - przykładowo za okres styczeń - czerwiec) jest zmniejszana o kwotę, jaką klient został obciążony pół roku wcześniej tytułem przewidywanej należności za ten okres.

Zapłata wyżej opisanych należności jest na fakturze rozkładana na comiesięczne raty. Faktura wskazuje kilka terminów płatności w stosunku do poszczególnych kwot należności (przykładowe rozliczenie przy sprzedaży licznikowej rzeczywistej i ryczałtowej przedstawiono w sposób tabelaryczny).

Wnioskodawca wystawia faktury VAT zarówno w przypadku dokonywania sprzedaży na rzecz innych podatników VAT, jak i na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej niebędących podatnikami VAT.

Przedstawione wyżej zasady sprzedaży licznikowej mają analogiczne zastosowanie do „autogazu”, który jest najpierw przemieszczany przez Wnioskodawcę do będących jego własnością zbiorników, stanowiących element tzw. automodułu (zbiorniki, pompa, dystrybutor z urządzeniem sumującym), a następnie sprzedawany jest klientowi (prowadzącemu stację paliw) „dopiero później”, w miarę poboru przez niego gazu ze zbiornika, w celu tankowania pojazdów korzystających ze stacji i sprzedaży gazu kierowcom tankowanych pojazdów. W przypadku autogazu pobór gazu ze zbiornika Wnioskodawcy, dokonywany przez prowadzącego stację benzynową, następuje za pomocą przewodu, w którego ciągu jest zainstalowane odpowiednie urządzenie pomiarowe.

Dopóki autogaz znajduje się w zbiornikach Wnioskodawcy, klient (podmiot prowadzący stację paliwową) nie jest obciążany za znajdujący się tam gaz. W momencie „nalewu” gazu do zbiornika Wnioskodawcy, autogaz pozostaje jego własnością. Klient nie może dysponować gazem znajdującym się w zbiornikach Wnioskodawcy w sposób dowolny, w szczególności, nie jest on uprawniony do jakiegokolwiek innego zadysponowania tym gazem niż poprzez jego zużycie do tankowanych pojazdów, nie może odsprzedać gazu znajdującego się w zbiorniku Wnioskodawcy z pominięciem dystrybutora. Autogaz jest sprzedany przez prowadzącego stację dopiero po tym, jak gaz zostanie pobrany ze zbiornika i zatankowany do pojazdu samochodowego. W rezultacie, prawo do rozporządzania autogazem jak właściciel przechodzi na prowadzącego stację paliw w momencie poboru gazu ze zbiornika Wnioskodawcy.

Prowadzący stację benzynową odsprzedaje gaz swoim klientom już po poborze gazu ze zbiornika Wnioskodawcy. Sprzedaż autogazu pomiędzy kierowcą a prowadzącym stację następuje w momencie, gdy autogaz zostaje zatankowany do zbiornika pojazdu. W rezultacie, przy tankowaniu pojazdu autogazem na stacji paliw ma miejsce następująca sekwencja zdarzeń:

1. dostawa gazu pomiędzy Wnioskodawcą a prowadzącym stację (dokonywana przewodem ze zbiornika Wnioskodawcy)
2. dostawa gazu pomiędzy prowadzącym stację, a kierowcą lub właścicielem pojazdu.

W dalszej części wniosku wskazano, iż całość przedstawionej argumentacji ma odpowiednie zastosowywanie do sprzedaży licznikowej autogazu, bowiem zarówno w przypadku gazu grzewczego, jak i autogazu, zasadniczym elementem stanowiska Wnioskodawcy jest to, że do dostawy gazu (przeniesienia prawa do rozporządzania gazem jak właściciel) dochodzi w momencie, gdy gaz jest pobierany ze zbiornika Wnioskodawcy za pomocą instalacji przewodowej.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 6 maja 2010 r. Wnioskodawca ponownie powołuje się na interpretację prawa podatkowego z dnia 27 lipca 2007 r. sygn. PP-3/4407/62/06, podkreślając, że instalacje za pomocą których realizuje dostawy gazu płynnego (grzewczego i autogazu) spełniają kryteria „przewodu”, co powoduje, że przedmiotowe dostawy powinny być uznane za dostawy „gazu przewodowego”.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca w przypadku sprzedaży gazu na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej ma obowiązek rejestracji sprzedaży na kasie rejestrującej, o której mowa w art. 111 i nast. ustawy o VAT, dokonując fiskalizacji sprzedaży na kasie rejestrującej do momentu wystawienia faktury VAT dokumentującej sprzedaż gazu...

Zdaniem Wnioskodawcy przepisy ustawy o VAT określające obowiązek fiskalizacji na kasach rejestrujących sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, nie określają terminu, w którym obrót podlegający zaewidencjonowaniu za pomocą kasy fiskalnej, powinien zostać na takiej kasie zarejestrowany. Nie określają takiego terminu także przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z 28 listopada 2008 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków ich stosowania (Dz. U. Nr 212, poz. 1338).

Zgodnie jednak z § 7 ust. 3 rozporządzenia „fakturowego”, w przypadku, gdy faktura dotyczy sprzedaży zarejestrowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, do kopii faktury podatnik obowiązany jest dołączyć paragon dokumentujący tę sprzedaż. Oznacza to, że w przypadku, gdy podatnik wystawia faktury osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej, za ostateczny termin na wystawienie paragonu fiskalnego powinien być uznany dzień wystawienia faktury VAT.

Stąd jeżeli Wnioskodawca dokona rejestracji sprzedaży na kasie fiskalnej po zakończeniu okresu rozliczeniowego, którego dotyczy faktura VAT za dostawy gazu, a przed wystawieniem faktury VAT dokumentującej tą sprzedaż (następuje to, co do zasady w pierwszych dniach miesiąca następującego po półrocznym okresie rozliczeniowym), jej postępowanie będzie zgodne z przepisami ustawy o VAT.

Należy zaznaczyć, że sprzedaż może być rozliczona dopiero po zakończeniu półrocznego okresu, w którym w sposób ciągły dokonywane są dostawy gazu. Dopiero wtedy można określić ilość gazu zużytego przez klienta w tym okresie rozliczeniowym i wysokość należności za ten gaz. Stąd dopiero po zakończeniu okresu rozliczeniowego można prawidłowo określić wartość dostaw i wystawić paragon fiskalny dokumentujący tą sprzedaż.

W interpretacji indywidualnej z dnia 10 maja 2009 r. znak ITPP1/443-147c/10/KM oceniono (całościowo) stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe, uznając, iż przedstawiony sposób ewidencjonowania przy zastosowaniu kasy rejestrującej przedmiotowych dostaw gazu płynnego dokumentowanych fakturą VAT w momencie powstania obowiązku podatkowego będzie zgodny z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa, o ile Wnioskodawca prawidłowo rozpozna obowiązek podatkowy zgodnie z zasadami określonymi w interpretacjach znak ITPP1/443-147a/10/KM oraz ITPP1/443-147b/10/KM.

Nie zgadzając się z treścią wydanej interpretacji, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, Spółka złożyła skargę, którą oddalono wyrokiem wydanym przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku z dnia 2 grudnia 2010 r., sygn. akt I SA/Gd 907/10.

Wnioskodawca kwestionując stanowisko Sądu pierwszej instancji, pismem z dnia 3 lutego 2011 r. złożył skargę kasacyjną, w wyniku której Naczelny Sądu Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 20 stycznia 2012 r. sygn. akt I FSK 549/11 uchylił ww. orzeczenie, przekazując sprawę do ponownego rozpatrzenia Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gdańsku.

W dniu 15 czerwca 2012 r. wpłynął do tut. organu prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 4 kwietnia 2012 r. sygn. akt I SA/Gd 244/12, uchylający zaskarżoną interpretację. W uzasadnieniu Sąd powołał wiążące stanowisko wyrażone przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 20 stycznia 2012 r., iż w odniesieniu do sprzedaży gazu grzewczego ze zbiorników stanowiących własność Wnioskodawcy, dla zastosowania przepisu art. 19 ust. 13 pkt 1 lit a ustawy nie jest konieczne, aby gaz był dostarczany za pomocą sieci przewodowej łączącej bezpośrednio sprzedającego z klientami. Przepis ten ma zastosowanie również wówczas, gdy obrót gazem przebiega w ten sposób, że najpierw gaz jest przemieszczany przez podatnika do będących jego własnością zbiorników, które z obiektami klienta są połączone przewodami i dopiero w miarę zużycia gazu przez klienta, jest on sprzedawany odbiorcy, a ostateczne rozliczenie pomiędzy dostawcą a klientem następuje po dokonaniu odczytu licznika. W konsekwencji Sąd uznał, iż w opisanych we wniosku okolicznościach obowiązek podatkowy z tytułu dokonywanych przez Wnioskodawcę dostaw powstaje na zasadach określonych w art. 19 ust. 13 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, tj. z chwilą upływu terminu płatności, a nie na zasadach określonych w art. 19 ust. 1 i ust. 4 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 stycznia 2012 r. sygn. akt I FSK 549/11 oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 4 kwietnia 2012 r. sygn. akt I SA/Gd 244/12 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Obowiązek w zakresie prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z art. 111 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.).

W myśl ust. 1 tego przepisu, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani do prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Jak wynika z treści art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż należy rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Na podstawie art. 111 ust. 9 powołanej ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych określił w drodze rozporządzenia między innymi szczegółowe kryteria i warunki techniczne, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące.

Zgodnie z § 5 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków ich stosowania (Dz. U. Nr 212, poz. 1338), paragon fiskalny drukowany przez kasę musi zawierać między innymi datę i czas (godzinę) sprzedaży.

Ponadto, stosownie do § 7 ust. 1 pkt 1 tego rozporządzenia, podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 2, są obowiązani, między innymi:

• dokonywać ewidencji każdej sprzedaży oraz wydruku paragonu fiskalnego lub faktury VAT z każdej sprzedaży, jak również wydawać oryginał wydrukowanego dokumentu nabywcy;
• sporządzać raport fiskalny dobowy po zakończeniu sprzedaży za dany dzień, nie później jednak niż przed dokonaniem pierwszej sprzedaży w dniu następnym oraz sporządzać raport fiskalny za okres miesięczny po zakończeniu sprzedaży w ostatnim dniu miesiąca, nie później jednak niż przed rozpoczęciem sprzedaży w następnym miesiącu (…)

Mając na uwadze powołane przepisy, ewidencjonowanie obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kasy rejestrującej powinno się odbywać z chwilą dokonania sprzedaży, nie później jednak niż w momencie powstania obowiązku podatkowego. Należy bowiem zauważyć, iż ewidencjonowanie obrotu w terminie innym niż moment powstania obowiązku podatkowego prowadziłoby do niezgodności prowadzonej ewidencji z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczych oraz mogłoby skutkować nieprawidłowym sporządzeniem deklaracji podatkowej i tym samym błędnym ustaleniem należnego zobowiązania podatkowego za dany okres rozliczeniowy.

W interpretacji indywidualnej z dnia 10 maja 2010 r. znak ITPP1/443-147b/10/KM przesądzono, iż dla określenia obowiązku podatkowego dla dostawy gazu płynnego przeznaczonego do napędu samochodów (autogaz) znajdą zastosowanie zasady ogólne, tj. art. 19 ust. 1, ust. 4 i ust. 11 ustawy o VAT, co potwierdził prawomocny wyrok WSA w Gdańsku z dnia 2 grudnia 2010 r. sygn. akt I SA/Gd 907/10.

Natomiast w interpretacji indywidualnej z dnia 27 lipca 2012 r. znak ITPP1/443-147a/10/12-S/KM wskazano, iż dla dostawy gazu płynnego przeznaczonego do celów grzewczych obowiązek podatkowy powstaje na zasadach określonych w art. 19 ust. 13 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, tj. z chwilą upływu terminu płatności.

Stosownie do treści art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 kwietnia 2011 r.), podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Jak wynika z zapisu art. 106 ust. 4 powołanej ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 1-3, nie mają obowiązku wystawiania faktur, o których mowa w ust. 1 i 2, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury.

Szczegółowe zasady wystawiania faktur reguluje rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług obowiązujące od dnia 1 grudnia 2008 r. (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 ze zm.).

W treści § 9 powołanego rozporządzenia zawarto ogólne zasady dotyczące terminu wystawiania faktur. Zgodnie z zapisem ust. 1 tego paragrafu, fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem § 10-12. W przypadku, gdy podatnik określa w fakturze, zgodnie z § 5 ust. 1 pkt 4, wyłącznie miesiąc i rok dokonania sprzedaży, fakturę wystawia się – w myśl ust. 2 cytowanego paragrafu - nie później niż siódmego dnia od zakończenia miesiąca, w którym dokonano sprzedaży.

Od tych ogólnych zasad Minister Finansów przewidział odstępstwa. I tak, w § 10 ust. 1, jeżeli przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi otrzymano część lub całość należności, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia, od dnia, w którym otrzymano część lub całość należności od nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.

Ponadto, stosownie do § 7 ust. 3 tego rozporządzenia, w przypadku gdy faktura dotyczy sprzedaży zarejestrowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, do kopii faktury podatnik obowiązany jest dołączyć paragon dokumentujący tę sprzedaż.

Z kolei zgodnie z § 11 ust. 1 ww. rozporządzenia w przypadkach określonych w art. 19 ust. 10, ust. 13 pkt 1-4 i 7-11, ust. 16a i 16b oraz ust. 19a ustawy fakturę wystawia się nie później niż z chwilą powstania obowiązku podatkowego.

Faktury, o których mowa w ust. 1, nie mogą być wystawione wcześniej niż 30. dnia przed powstaniem obowiązku podatkowego (§ 11 ust. 2 ww. rozporządzenia).

Stosownie do § 11 ust. 3 ww. rozporządzenia przepis ust. 2 nie dotyczy wystawiania faktur w zakresie dostaw energii elektrycznej i cieplnej lub chłodniczej, gazu przewodowego, usług telekomunikacyjnych i radiokomunikacyjnych oraz usług wymienionych w poz. 140-153, 174 i 175 załącznika nr 3 do ustawy, jeżeli faktura zawiera informację, jakiego okresu rozliczeniowego dotyczy.

Z opisu stanu faktycznego zawartego w złożonym wniosku wynika, że Wnioskodawca dokonuje dostawy gazu płynnego na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, co bezwzględnie wyklucza możliwość zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania bez względu na wysokość osiąganych obrotów (na podstawie § 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2009 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących Dz. U. Nr 229, poz. 1797).

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, iż przedstawiony przez Wnioskodawcę sposób ewidencjonowania przy zastosowaniu kasy rejestrującej przedmiotowych dostaw gazu płynnego zarówno przeznaczonego do celów grzewczych, jak i do napędu samochodów, dokumentowanych fakturą VAT w momencie powstania obowiązku podatkowego będzie zgodny z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa, o ile Wnioskodawca prawidłowo rozpozna obowiązek podatkowy zgodnie z zasadami określonymi w interpretacjach znak ITPP1/443-147a/10/12-S/KM oraz ITPP1/443-147b/10/KM.

Stąd stanowisko Wnioskodawcy o dokonaniu rejestracji sprzedaży gazu płynnego na kasie fiskalnej po półrocznym okresie rozliczeniowym uznano za nieprawidłowe, bowiem obowiązek podatkowy z tytułu dostaw gazu płynnego przeznaczonego do celów grzewczych powstaje na podstawie art. 19 ust. 13 pkt 1 lit. a, tj. z chwilą upływu terminu płatności, natomiast w przypadku dostaw autogazu zastosowanie znajdą zasady ogólne, tj. art. 19 ust. 1, ust. 4 i ust. 11 ustawy o VAT.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.