INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 8 lutego 2010 r. (data wpływu 11 lutego 2010 r.) uzupełnionym w dniu 7 maja 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie powstania obowiązku podatkowego i fakturowania dla dostawy gazu płynnego przeznaczonego do napędu samochodów (autogaz) - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 lutego 2010 r. został złożony wniosek uzupełniony w dniu 7 maja 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie m. in. powstania obowiązku podatkowego i fakturowania dla dostawy gazu płynnego przeznaczonego do napędu samochodów (autogaz).

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zajmuje się obrotem gazem płynnym przeznaczonym do celów opałowych ( gaz grzewczy) oraz gazem płynnym, przeznaczonym do napędu samochodów (autogaz) na zasadach „sprzedaży licznikowej”.

Cechą sprzedaży licznikowej gazu grzewczego jest to, że najpierw gaz jest przemieszczany przez Wnioskodawcę do będących jego własnością zbiorników, znajdujących się w pobliżu obiektu klienta (najczęściej domu mieszkalnego ogrzewanego gazem płynnym) i dopiero w miarę zużycia gazu przez klienta, jest on sprzedawany odbiorcy.

Dopóki gaz znajduje się w zbiornikach Wnioskodawcy, klient (podmiot zużywający gaz) nie jest obciążany za znajdujący się tam gaz. W momencie „nalewu” gazu do zbiornika, pozostaje on własnością Wnioskodawcy. Klient nie może dysponować gazem znajdującym się w zbiornikach w sposób dowolny, w szczególności, nie jest uprawniony do odsprzedaży tego gazu, ani do jakiegokolwiek innego zadysponowania tym gazem niż poprzez jego zużycie do celów grzewczych. Zużycie następuje w ciągu całego roku poprzez ogrzewanie budynku (pomieszczeń), podgrzewanie ciepłej wody, zużycie w kuchniach gazowych czy do innych celów opałowych.

Przeniesienie prawa do rozporządzania gazem jak właściciel następuje w momencie poboru gazu przez klienta ze zbiornika Wnioskodawcy. Zbiornik jest połączony z urządzeniami grzewczymi klienta za pomocą stałego przewodu, w którym zainstalowany jest licznik dokonujący pomiaru przepływającego gazu. Po tym jak gaz zostaje dostarczony przewodem ze zbiornika Wnioskodawcy do urządzenia grzewczego klienta, jest on zużywany (spalany) w urządzeniu grzewczym, podobnie jak się to dzieje w przypadku gazu ziemnego.

W sieci gazowej zasilanej z jednego zbiornika (zespołu kilku zbiorników) może korzystać jeden, kilku, a nawet kilkunastu czy kilkudziesięciu odbiorców. Gaz znajdujący się w takim zbiorniku może potencjalnie zostać zużyty przez wszystkich z nich w różnych, nieznanych z góry ilościach. Może także wystąpić sytuacja, że całość gazu zostanie zużyta przez jednego odbiorcę, a pozostali w danym okresie rozliczeniowym nie pobiorą gazu w ogóle. Tak więc w momencie kiedy gaz znajduje się jeszcze w zbiorniku, nie da się określić, na rzecz którego odbiorcy zostanie zrealizowana dostawa gazu.

Sprzedaż licznikowa przybiera dwie formy: umów licznikowych tzw. rzeczywistych i umów licznikowych tzw. ryczałtowych.

W przypadku umów licznikowych rzeczywistych, klient jest fakturowany każdorazowo na podstawie ilości zużytego gazu od poprzedniego odczytu. Odczyt licznika jest dokonywany okresowo, na przykład co kwartał. Po dokonaniu odczytu, na podstawie wskazań licznika gazu, Wnioskodawca wystawia fakturę VAT obciążającą klienta za gaz zużyty w danym okresie.

W przypadku umów licznikowych ryczałtowych, klient fakturowany jest co pół roku: na początku stycznia i na początku lipca, po tym jak zostaje dokonany odczyt licznika gazu w instalacji gazowej połączonej ze zbiornikiem Wnioskodawcy. Faktura wystawiana co pół roku obejmuje:

1. należność za zużycie gazu za poprzednie pół roku według wskazań licznika zbiornika (przykładowo za okres styczeń - czerwiec),
2. należność za prognozowane zużycie w następnym półroczu (przykładowo za okres lipiec - grudzień),
3. należność za opłatę eksploatacyjną dotyczącą zbiornika instalacji zbiornikowej, z której odbiorca zużywa gaz.

Wartość należności za poprzednie pół roku (pkt 1 powyżej - przykładowo za okres styczeń - czerwiec) jest zmniejszana o kwotę, jaką klient został obciążony pół roku wcześniej tytułem przewidywanej należności za ten okres.

Zapłata wyżej opisanych należności jest na fakturze rozkładana na comiesięczne raty. Faktura wskazuje kilka terminów płatności w stosunku do poszczególnych kwot należności (przykładowe rozliczenie przy sprzedaży licznikowej rzeczywistej i ryczałtowej przedstawiono w sposób tabelaryczny).

Wnioskodawca wystawia faktury VAT zarówno w przypadku dokonywania sprzedaży na rzecz innych podatników VAT, jak i na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej niebędących podatnikami VAT.

Przedstawione wyżej zasady sprzedaży licznikowej mają analogiczne zastosowanie do „autogazu”, który jest najpierw przemieszczany przez Wnioskodawcę do będących jego własnością zbiorników, stanowiących element tzw. automodułu (zbiorniki, pompa, dystrybutor z urządzeniem sumującym), a następnie sprzedawany jest klientowi (prowadzącemu stację paliw) „dopiero później”, w miarę poboru przez niego gazu ze zbiornika, w celu tankowania pojazdów korzystających ze stacji i sprzedaży gazu kierowcom tankowanych pojazdów. W przypadku autogazu pobór gazu ze zbiornika Wnioskodawcy, dokonywany przez prowadzącego stację benzynową, następuje za pomocą przewodu, w którego ciągu jest zainstalowane odpowiednie urządzenie pomiarowe.

Dopóki autogaz znajduje się w zbiornikach Wnioskodawcy, klient (podmiot prowadzący stację paliwową) nie jest obciążany za znajdujący się tam gaz. W momencie „nalewu” gazu do zbiornika Wnioskodawcy, autogaz pozostaje jego własnością. Klient nie może dysponować gazem znajdującym się w zbiornikach Wnioskodawcy w sposób dowolny, w szczególności, nie jest on uprawniony do jakiegokolwiek innego zadysponowania tym gazem niż poprzez jego zużycie do tankowanych pojazdów, nie może odsprzedać gazu znajdującego się w zbiorniku Wnioskodawcy z pominięciem dystrybutora. Autogaz jest sprzedany przez prowadzącego stację dopiero po tym, jak gaz zostanie pobrany ze zbiornika i zatankowany do pojazdu samochodowego. W rezultacie, prawo do rozporządzania autogazem jak właściciel przechodzi na prowadzącego stację paliw w momencie poboru gazu ze zbiornika Wnioskodawcy.

Prowadzący stację benzynową odsprzedaje gaz swoim klientom już po poborze gazu ze zbiornika Wnioskodawcy. Sprzedaż autogazu pomiędzy kierowcą a prowadzącym stację następuje w momencie, gdy autogaz zostaje zatankowany do zbiornika pojazdu. W rezultacie, przy tankowaniu pojazdu autogazem na stacji paliw ma miejsce następująca sekwencja zdarzeń:

1. dostawa gazu pomiędzy Wnioskodawcą a prowadzącym stację (dokonywana przewodem ze zbiornika Wnioskodawcy)
2. dostawa gazu pomiędzy prowadzącym stację, a kierowcą lub właścicielem pojazdu.

W dalszej części wniosku wskazano, iż całość przedstawionej argumentacji ma odpowiednie zastosowywanie do sprzedaży licznikowej autogazu, bowiem zarówno w przypadku gazu grzewczego, jak i autogazu, zasadniczym elementem stanowiska Wnioskodawcy jest to, że do dostawy gazu (przeniesienia prawa do rozporządzania gazem jak właściciel) dochodzi w momencie, gdy gaz jest pobierany ze zbiornika Wnioskodawcy za pomocą instalacji przewodowej.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 6 maja 2010 r. Wnioskodawca ponownie powołuje się na interpretację prawa podatkowego z dnia 27 lipca 2007 r. sygn. PP-3/4407/62/06, podkreślając, że instalacje za pomocą których realizuje dostawy gazu płynnego (grzewczego i autogazu) spełniają kryteria „przewodu”, co powoduje, że przedmiotowe dostawy powinny być uznane za dostawy „gazu przewodowego”.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy dostawa towarów, jaka jest dokonywana przez Wnioskodawcę, powinna być kwalifikowana jako dostawa gazu przewodowego w rozumieniu art. 19 ust. 13 pkt 1 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług...
2. Czy Wnioskodawca powinien rozpoznawać obowiązek podatkowy w VAT z tytułu opisywanych dostaw zgodnie z art. 19 ust. 13 pkt 1 lit. a ww. ustawy, tj. w momencie upływu terminu płatności, jeżeli został on określony w umowie łączącej Wnioskodawcę z klientem...
3. Czy w sytuacji, gdy pisemna umowa zawarta między Wnioskodawcą a odbiorcą gazu nie zawiera zapisów dotyczących terminów płatności za dostarczany gaz, decydujący dla określenia momentu powstania obowiązku podatkowego powinien być termin płatności określony na fakturze, gdyż termin płatności określony na fakturach jest elementem umowy pomiędzy stronami...
4. Czy szczególnemu momentowi rozpoznawania obowiązku podatkowego w VAT będzie podlegać także część należności dotycząca opłaty eksploatacyjnej dotyczącej zbiorników Wnioskodawcy, gdyż stanowi ona część kalkulacyjną wynagrodzenia za dostawę gazu...
5. Jeżeli klienci będą dokonywać płatności wcześniej niż w terminach określonych w umowie, czy Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do rozpoznawania obowiązku podatkowego w VAT w związku z wcześniejszym otrzymaniem pieniędzy... Dotyczy to w szczególności wpłat za prognozowane zużycie w następnym półroczu, dokonanych przez klientów przed terminami płatności dla tych wpłat.
6. Czy Wnioskodawca może wystawiać faktury za gaz wcześniej niż 30. dnia przed powstaniem obowiązku podatkowego, jeżeli faktura zawiera informację, jakiego okresu rozliczeniowego dotyczy... Czy jednocześnie ostatecznym terminem, w którym Wnioskodawca jest zobowiązany wystawić faktury VAT jest chwila powstania obowiązku podatkowego, tj. upływ terminu płatności...
7. Czy jako datę sprzedaży Wnioskodawca może podać na fakturze tylko miesiąc i rok dokonania sprzedaży, pod warunkiem podania daty wystawienia faktury...

Ad. 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, w wyżej opisanym stanie faktycznym realizowane są dostawy gazu przewodowego w rozumieniu art. 19 ust. 13 pkt 1 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług. Dostawa gazu jest dokonywana przez Wnioskodawcę w momencie, kiedy gaz jest pobierany przez klientów ze zbiorników Wnioskodawcy do zużycia w urządzeniach grzewczych. Zbiorniki Wnioskodawcy są połączone z urządzeniami grzewczymi klienta za pomocą przewodów gazowych. W rezultacie, dostarczenie gazu ze zbiornika do urządzenia grzewczego klienta, następuje „przewodowo" tj. tak samo jak dostawy gazu ziemnego do gospodarstw domowych i firm realizowane na przykład przez Polskie Górnictwo Naftowe i Gazownictwo.

W ocenie Wnioskodawcy, przewodowy sposób poboru gazu ze zbiorników do urządzeń grzewczych klienta, powinien decydować o tym, że dostawa gazu realizowana przez Wnioskodawcy, jest na gruncie przepisów o VAT dostawą „gazu przewodowego”. Do dostawy towarów, czyli czynności podlegającej opodatkowaniu VAT (na podstawie art. 5 ust. 1 i art. 7 ust. 1 ustawy), dochodzi w opisywanym stanie faktycznym, w momencie, gdy gaz jest pobierany za pomocą przewodów gazowych ze zbiorników Wnioskodawcy do urządzeń grzewczych kontrahenta, bowiem wtedy następuje przeniesienie prawa do rozporządzania gazem jak właściciel.

Wnioskodawca podkreślił, iż moment, w którym dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel odnosi się do przejścia ekonomicznego władztwa nad towarem (Leksykon VAT pod redakcją Janusza Zubrzyckiego, Unimex, Warszawa 2009 r.). W szczególności, pojęcie „rozporządzania towarem jak właściciel” należy rozumieć jako obejmujące uprawnienie do wyzbycia się własności pozyskanych towarów (przeniesienie własności, zrzeczenie się własności) lub ich obciążenia, a także uprawnienie do korzystania z nabytych towarów (posiadania, używania, pobierania pożytków). Aby dysponować towarem jak właściciel, nabywca powinien mieć swobodę w dysponowaniu towarem zbliżoną do właściciela, przy czym istotne jest, aby dysponować towarem w aspekcie ekonomicznym (J. Martini, L. Karpiesiuk w: VAT w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, Warszawa 2008 r.).

Zdaniem Wnioskodawcy dokonując wykładni pojęcia „przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel” należy kierować się kryterium ekonomicznym, uwzględniając także prawne formy przeniesienia władania towarem jakie ustawodawca wymienił w art. 7 ust. 1 ww. ustawy. Prowadzi to do wniosku, że nie każde przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel w ujęciu ekonomicznym można uznać za dostawę towarów w rozumieniu tego artykułu, lecz jedynie takie, które z punktu widzenia prawa cywilnego przenosi na nabywcę prawo własności lub prawo umożliwiające nabywcy dysponowanie towarem jak właściciel. Zatem należy uznać, że dopóki gaz znajduje się w zbiornikach Wnioskodawcy, prawo do rozporządzania towarem jak właściciel pozostaje przy Wnioskodawcy. Klient nie ma władztwa ekonomicznego nad tym gazem, nie może go sprzedać, nie może go „wytankować” i przewieźć w inne miejsce, nie może przeznaczyć go do innych celów niż zasilenie swego urządzenia grzewczego. Wnioskodawca zawsze może zabrać gaz „do klienta” i przemieścić go do swojego magazynu lub przewieźć do innego swojego zbiornika. Do momentu poboru gazu i jego zużycia, klient nie nabywa żadnego prawa do tego gazu, ani prawa własności ani żadnego innego prawa umożliwiającego dysponowanie tym gazem jak właściciel.

Jest to szczególnie widoczne, gdy do jednego zbiornika jest podłączonych kilku lub kilkunastu odbiorców. Gaz znajdujący się w takim zbiorniku może potencjalnie zostać zużyty przez wszystkich z nich w porównywalnych ilościach. Może jednak być też tak, że całość gazu zostanie zużyta przez jednego odbiorcę, a pozostali w danym okresie rozliczeniowym nie pobiorą gazu w ogóle. Tak więc, w momencie kiedy gaz znajduje się jeszcze w zbiorniku Wnioskodawcy, nie da się określić, na rzecz którego odbiorcy zostanie zrealizowana dostawa gazu. W rezultacie, nie można w przypadku sprzedaży licznikowej uznać, że do dostawy towaru (przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel) dochodzi wcześniej niż w momencie poboru gazu ze zbiornika.

Podkreślono, że jest to sytuacja podobna to struktur typu „call o/f stock lub consignment stock” (magazynu konsygnacyjnego), gdzie zwykle dostawca surowców lub materiałów potrzebnych do produkcji innemu podmiotowi, składuje wyroby w magazynie na terenie fabryki odbiorcy z zastrzeżeniem, że dopóki nie zostaną one przez kontrahenta pobrane do produkcji, prawo własności pozostaje przy dostawcy, a sprzedaż następuje przy pobraniu według bieżących potrzeb odbiorcy. Celem takich struktur jest aby odbiorca, który potrzebuje zaopatrzenia w surowce lub komponenty do swojej produkcji, nie ponosił od razu dużego ekonomicznego ciężaru pojedynczych dostaw obejmujących znaczne ilości towaru, ale aby ten ciężar rozkładany w czasie był uzależniony od bieżącego zapotrzebowania na towar. Realizowana przez Wnioskodawcę sprzedaż licznikowa gazu ma na celu, aby gospodarstwa domowe lub firmy zaopatrujące się w gaz, nie były od razu obciążane całym kosztem gazu dowożonego przez Wnioskodawcę do zbiornika przydomowego. Wnioskodawca dostarcza w ten sposób gaz na terenach nie objętych siecią gazu ziemnego, a model sprzedaży licznikowej ma zapewnić odbiorcom zaopatrzenie w gaz na zasadach analogicznych, jak następuje to w przypadku tradycyjnej sieci gazu ziemnego.

W przypadku struktur typu call off stock lub consignment stock (magazynu konsygnacyjnego) dopóki nie następuje pobór towarów przez ich odbiorcę, nie dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (przykładowo wskazano interpretację Trzeciego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Radomiu z 4 października 2006 r. sygn. 1473AW/443/669/122/2006/EŻ).

Wskazano, iż Dyrektywa Unii Europejskiej (2003/54/EC) oraz znowelizowane Prawo Energetyczne (ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r., Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348 ze zm.), nałożyły na przedsiębiorstwa branży energetycznej od dnia 1 lipca 2007 r. obowiązek dokonania rozdziału handlu i dystrybucji energii elektrycznej i po tej zmianie organy podatkowe uznają, że jeżeli podmiot świadczy tylko i wyłącznie usługi dystrybucyjne to powinien rozpoznawać obowiązek podatkowy na zasadach ogólnych. W stanie faktycznym, którego dotyczy niniejszy wniosek Wnioskodawca dokonuje dostaw gazu, a jednocześnie dodatkowo obciąża odbiorców gazu opłatą eksploatacyjną. Stąd, do tego przypadku zastosowanie ma praktyka ukształtowana na gruncie dostaw energii elektrycznej przed 1 lipca 2007 r.

W ocenie Wnioskodawcy do dostawy towarów, czyli przeniesienia prawa do rozporządzania gazem jak właściciel, dochodzi przy poborze gazu ze zbiornika Wnioskodawcy do urządzenia grzewczego klienta, a pobór jest dokonywany za pomocą przewodu gazowego, stąd jest to dostawa gazu przewodowego.

Z uwagi na brak w ustawie o VAT definicji „gazu przewodowego”, powołano interpretację prawa podatkowego z dnia 27 lipca 2007 r., sygn. PP-3/4407/62/06, w której uznano, że kiedy następuje dostawa gazu za pomocą rurociągu to obowiązek podatkowy powinien być rozpoznawany na szczególnych zasadach określonych w art. 19 ust. 13 pkt 1 lit. a ustawy o VAT dla dostaw gazu przewodowego. Odwołano się do potocznego pojęcia przewodu (zawartego w Uniwersalnym Słowniku Języka Polskiego), przez który należy rozumieć urządzenie mające postać rury, węża, kanału, umożliwiające przepływ wzdłuż nim trasy cieczy, gazu, ciał sypkich, itp, np. przewód gazowy, uznając, że sieć gazowa jest rodzajem przewodu, a skoro ustawa o VAT nie określa długości przewodu, rodzaju oraz przeznaczenia gazu dostarczanego za pomocą przewodu, to nie ma przeszkód, aby uznać, że w przypadku dostawy gazów technicznych poprzez sieć rurociągów, w oparciu o system pomiarowo rozliczający, można określać obowiązek podatkowy w VAT na zasadach szczególnych. Używając argumentacji celowościowej organ podatkowy wskazał, że wprowadzenie szczególnego momentu powstania obowiązku podatkowego opartego na terminie płatności wynika z trudności zastosowania zasad ogólnych dotyczących obowiązku podatkowego w VAT w sytuacji, gdy gaz jest dostarczany cały czas za pomocą sieci, a dostawa ma charakter ciągły. Inaczej jest natomiast w przypadku dostawy gazu w butlach, gdzie moment wydania towaru jest łatwy do określenia.

Powyższa argumentacja odpowiada sytuacji Wnioskodawcy, bowiem dostawa gazu następuje de facto w sposób ciągły w zależności od potrzeb klienta i nie jest możliwe precyzyjne określenie momentu wydania gazu ze zbiornika, stąd interpretacja celowościowa ustawy jednoznacznie wskazuje na możliwość zastosowania art. 19 ust. 13 pkt 1 lit. a ww. ustawy. Z kolei fakt, że gaz jest pobierany ze zbiornika za pomocą przewodów łączących zbiornik z urządzeniami grzewczymi powoduje, że mamy do czynienia z dostawą „gazu przewodowego”.

Dodatkowo powołano się na nieobowiązujące rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 23 czerwca 1998 r. (Dz. U Nr 80 poz. 515,) w którym ceny urzędowe obowiązywały na „gaz przewodowy z wyłączeniem gazu propan – butan”, co oznacza, że co do zasady propan-butan może być dostarczany jako gaz przewodowy, a pojęcie gazu przewodowego nie jest zastrzeżone tylko dla gazu ziemnego. Stąd gaz płynny dostarczany poprzez instalacje zbiornikowe, w sposób opisany w niniejszym wniosku, powinien być traktowany jako gaz przewodowy w rozumieniu art. 19 ust. 13 pkt 1 lit. a ustawy o VAT.

Ad. 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro dokonuje on dostaw gazu przewodowego, to zgodnie z art. 19 ust. 13 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, powinien rozpoznawać obowiązek podatkowy z tytułu tych dostaw z chwilą upływu terminu płatności, jeżeli został on określony w umowie.

Ad. 3)

W stanie faktycznym będącym przedmiotem wniosku dostawy gazu są dokonywane zawsze na podstawie umowy łączącej Wnioskodawcy z odbiorcą. Istnieją jednak sytuacje, w których termin płatności za gaz nie jest określany w umowie, ale strony postanawiają, że termin płatności faktur za gaz będzie określony w treści faktur wystawianych przez Wnioskodawcę.

Praktyka organów podatkowych wskazuje, że w przypadku dostaw towarów lub świadczenia usług, o których mowa art. 19 ust. 13 pkt 1 ustawy o VAT, w sytuacjach, gdy treść pisemnej umowy pomiędzy dostawcą a odbiorcą towarów, nie określa terminu płatności, przy określaniu momentu powstania obowiązku podatkowego należy posłużyć się terminem płatności za towar lub usługę, określonym na fakturze. Przykładowo wskazano w tym zakresie interpretację wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 23 kwietnia 2009 r. (sygn. IPPP1-443-191/09-2/MP). Wynika to z faktu, że na treść umów w obrocie gospodarczym mogą składać się także inne elementy niż zawarte w samej treści umowy na piśmie. Powinny one być traktowane jako element umów pomiędzy stronami, o ile obie strony zgodziły się na ich stosowanie. Jeżeli więc strony ustaliły, że termin płatności za dostarczany towar będzie określony na fakturach VAT, należy tak ustalony termin płatności traktować jako termin, w którym powstaje obowiązek podatkowy, o którym mowa w art. 19 ust. 13 pkt 1 lit. a ustawy o VAT. Stąd zdaniem Wnioskodawcy, gdy w przypadku określonego kontrahenta, umowny termin płatności nie jest literalnie wskazany w umowie na dostawę gazu, ale jest określany na poszczególnych fakturach za gaz, to powinien on być decydujący dla określenia momentu powstania obowiązku podatkowego na podstawie art. 19 ust. 13 pkt 1 lit. a ustawy o VAT.

Ad. 4)

Zdaniem Wnioskodawcy, opłata eksploatacyjna związana z kosztem eksploatacji zbiorników Wnioskodawcy, za pomocą których dostarcza gaz, stanowi część wynagrodzenia za dostawę gazu. Obciążanie klientów tą opłatą jest nierozłącznie związane z dostawami gazu. Nie ma przypadków, w których Wnioskodawca pobierałby tą opłatę od podmiotów, z którymi nie ma podpisanych umów za dostawę gazu. Konieczność obciążenia klientów tą opłatą wynika z faktu, że eksploatacja instalacji zbiornikowej (zbiornika Wnioskodawcy), za pomocą której klient jest zaopatrywany w gaz, generuje koszty (np. koszty konserwacji i obsługi technicznej zbiornika, koszty opłat na rzecz Urzędu Dozoru Technicznego, koszty utrzymania sieci w przypadku wielu odbiorców korzystających z jednej instalacji itp.) ponoszone przez Wnioskodawcę. Wobec tego Wnioskodawca obciąża klienta tymi kosztami, wydzielając je na fakturze jako opłata eksploatacyjna, tak aby klient miał świadomość, że ta część wynagrodzenia za gaz nie jest związana z ceną samego gazu, ale z kosztem, jaki Wnioskodawca musi ponieść, aby utrzymać sprawność instalacji, za pomocą której realizowana jest dostawa. Opłata eksploatacyjna jest więc nierozerwalną częścią wynagrodzenia za gaz, jest ona elementem kalkulacyjnym wynagrodzenia za gaz.

W ocenie Wnioskodawcy wartość opłaty eksploatacyjnej powinna dla celów VAT być traktowana tak jak całość wynagrodzenia za dostawę gazu. W szczególności, całość wynagrodzenia za gaz (wraz z opłatą eksploatacyjną) powinna podlegać obowiązkowi podatkowemu dla gazu przewodowego, o którym mowa w art. 19 ust. 13 pkt 1 lit. a ww. ustawy o VAT, co znajduje potwierdzenie w praktyce organów podatkowych (np. interpretacja wydana przez Urząd Skarbowy w Lublinie z dnia 10 sierpnia 2005 r. sygn. PP1-443/84/2005).

Podobnie w innych przypadkach, gdy na wynagrodzenie danego towaru lub usługi składa się dodatkowy element kosztowy, który jest związany z dostawą danego towaru lub świadczeniem usługi, organy podatkowe uznają, że wartość tego dodatkowego kosztu lub opłaty powinna być na gruncie VAT traktowana tak samo jak sam towar lub usługa. Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z 3 stycznia 2008 r. (sygn. IBPP1/443-304/07/KG) uznał, że jeżeli świadczący usługę dolicza do swojego wynagrodzenia „opłatę środowiskową", to powinna ona być opodatkowana tak samo jak usługa główna. W szczególności Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach stwierdził, że „w świetle przepisu art. 29 ust. 1 ustawy o VAT kwota należna obejmuje wszystkie elementy kosztów związanych z dostawą towarów czy świadczeniem usługi kształtujące ceną, której sprzedawca żąda od nabywcy. Tak skalkulowana kwota należności powinna zostać opodatkowana podatkiem od towarów i usług według stawki właściwej dla danego towaru czy świadczonej usługi”.

Praktyka organów podatkowych potwierdza, że jeżeli elementem kalkulacyjnym wynagrodzenia, jakie Wnioskodawca pobiera za gaz przewodowy, jest opłata eksploatacyjna, nie można wartości tej opłaty na gruncie VAT sztucznie wydzielać, powinna ona zostać opodatkowana VAT na zasadach takich jak dla gazu przewodowego. Oznacza to, że całość wynagrodzenia Wnioskodawcy z faktur za gaz powinna zostać opodatkowania na zasadzie określonej w art. 19 ust. 13 pkt 1 lit. a ustawy o VAT.

Ad. 5)

Zgodnie z art. 19 ust. 15 ustawy o VAT w przypadkach wyraźnie wskazanych w ww. przepisie przyjęcie zaliczki powoduje powstanie obowiązku podatkowego. W ww. katalogu nie ma dostaw gazu przewodowego. W konsekwencji, należy twierdzić, że jedynym momentem powodującym powstanie obowiązku podatkowego dla dostaw gazu przewodowego, jest upływ terminu płatności.

W rezultacie, każdy wpływ pieniędzy na konto Wnioskodawcy tytułem należności za gaz przewodowy skutkować będzie powstaniem obowiązku podatkowego w terminie płatności, jaki określony został umownie dla takich wpłat.

Dotyczyć to będzie w szczególności należności dotyczącej przewidywanego zużycia gazu za okres rozliczeniowy następujący po okresie, za który jest wystawiana faktura. Na fakturze VAT Spółka określa dla należności dotyczącej prognozowanego zużycia w następnym półroczu odrębne terminy płatności. Jeżeli wiec klient dokona zapłaty przed terminem płatności, Wnioskodawca będzie zobowiązany do rozpoznania obowiązku podatkowego według terminu płatności, bez względu na to, że wpłata nastąpi wcześniej.

Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w praktyce organów podatkowych (postanowienie w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 7 listopada 2007 r. wydane przez Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Warszawie dotyczące usług telekomunikacyjnych).

Ad. 6)

Zgodnie z § 11 ust. 3 rozporządzenia „fakturowego”, jeżeli faktura za gaz przewodowy zawiera informację, jakiego okresu rozliczeniowego dotyczy, nie znajduje do niej zastosowania ograniczenie, wynikające z ust. 2 tego przepisu, iż faktura nie może być wystawiona wcześniej niż 30. dnia przed powstaniem obowiązku podatkowego. Jeżeli więc faktury Wnioskodawcy będą zawierały oznaczenie okresu, za jaki zostały wystawione, mogą być wystawiane wcześniej niż 30. dnia przed powstaniem obowiązku podatkowego.

Do faktur za gaz przewodowy znajduje jednocześnie zastosowanie przepis § 11 ust. 1 rozporządzenia „fakturowego”, zgodnie z którym Wnioskodawca powinien wystawiać faktury za gaz przewodowy nie później niż z chwilą powstania obowiązku podatkowego. Oznacza to, że ostatecznym terminem, w którym Wnioskodawca powinien wystawić fakturę jest termin płatności za gaz. Przepis § 11 ust. 1 rozporządzenia „fakturowego” wyłącza w tym zakresie zastosowanie ogólnych terminów na wystawienie faktury określonych w § 9 ust. 1 i 2 rozporządzenia „fakturowego”.

Ad.7)

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z § 5 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia „fakturowego” w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym, podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży, pod warunkiem podania daty wystawienia faktury.

Przepisy o VAT nie definiują pojęcia sprzedaży o charakterze ciągłym. Zgodnie z przyjętą praktyką, sprzedaż ciągła polega na starym i powtarzanym realizowaniu dostaw towarów. Przykładowo, można w tym zakresie wskazać interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 7 września 2009 r. (sygn. ITPP2/443-504/09/RS).

Sprzedaż Wnioskodawcy ma charakter ciągły. Wnioskodawca realizuje swoje dostawy cały czas. Jak Spółka wyjaśniła powyżej, dostawa realizowana przez Wnioskodawcę (przeniesienie prawa do rozporządzania gazem jak właściciel) następuje poprzez pobór gazu ze zbiorników Spółki, co odbywa się w praktyce w sposób powtarzalny i ciągły. Klient sam pobiera gaz ze zbiorników Wnioskodawcy. Nie składa w tym zakresie żadnych zamówień. Nie sposób stwierdzić, że dostawa gazu została zrealizowane w konkretnej dacie, a w szczególności ile gazu zostało dostarczone każdego dnia. Określenie ilości zużytego gazu możliwe jest jedynie w stosunku do okresów rozliczeniowych, na koniec których dokonywany jest odczyt licznika zainstalowanego na zbiorniku Wnioskodawcy.

Stąd, biorąc pod uwagę przepis § 5 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia „fakturowego”, na wystawianych przez siebie fakturach VAT, Wnioskodawca nie musi podawać dziennej daty sprzedaży, ale może jako datę sprzedaży podać jedynie miesiąc i rok dokonania sprzedaży, jeżeli faktura będzie zawierać datę jej wystawienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 2 pkt 6 ww. ustawy przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 19 ust. 1 ww. ustawy obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi (art. 19 ust. 4 ustawy o VAT).

Jeżeli przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi otrzymano część należności, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w tej części (art. 19 ust. 11 ww. ustawy).

Ustawodawca przewidział szereg wyjątków od ogólnej zasady zawartej w art. 19 ust. 1 ustawy o VAT. Jeden z wyjątków dotyczy obowiązku podatkowego z tytułu dostawy m.in. gazu przewodowego.

Zgodnie z ust. 13 pkt 1 lit. a ww. artykułu obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminu płatności, jeżeli został on określony w umowie właściwej dla rozliczeń z tytułu dostaw energii elektrycznej i cieplnej oraz gazu przewodowego.

Z uwagi na brak definicji pojęcia „gazu przewodowego” w ustawie o podatku od towarów i usług oraz w Prawie energetycznym i w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług można odwołać się do potocznego rozumienia pojęcia „przewód”. Zgodnie z definicją zawartą w Uniwersalnym Słowniku Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, W-wa 2003 ) przez przewód należy rozumieć urządzenie mające postać rury, węża, kanału, umożliwiające przepływ wzdłuż wytyczonej nim trasy cieczy, gazu, ciał sypkich, itp.; np. przewód gazowy. Natomiast przepis art. 2 pkt 27a ww. ustawy definiuje pojęcie systemu gazowego, przez który należy rozumieć system gazowy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1504 z późn. zm.).

W sytuacji opisanej przez Wnioskodawcę gaz płynny nie jest dostarczany za pomocą sieci przewodowej łączącej bezpośrednio sprzedającego z klientami, tak jak następuje to w przypadku tradycyjnej sieci gazu ziemnego.

W przypadku dostawy gazu płynnego przeznaczonego do napędu samochodów dystrybucja odbywa się przy pomocy zbiorników Wnioskodawcy usytuowanych na terenie stacji paliw (u klienta prowadzącego stację benzynową), stanowiących element tzw. automodułu (zbiorniki, pompa, dystrybutor z urządzeniem sumującym), z których autogaz zostaje zatankowany do zbiornika pojazdu.

Wnioskodawca jest właścicielem gazu płynnego znajdującego się w zbiorniku, a klient pobiera gaz ze zbiornika zgodnie z zapotrzebowaniem. Wnioskodawca wystawia fakturę (z określonym terminem płatności): w przypadku umów licznikowych tzw. rzeczywistych - na podstawie odczytu licznika, czyli na ilość faktycznie pobraną przez klienta w danym okresie np. w kwartale, natomiast w przypadku umów licznikowych tzw. ryczałtowych co pół roku na podstawie odczytu licznika gazu.

Jednocześnie Wnioskodawca w przedstawionym stanie faktycznym wskazał, iż przeniesienie prawa do rozporządzania gazem jak właściciel dochodzi w momencie, gdy gaz jest pobierany ze zbiornika Wnioskodawcy przez użytkownika (użytkowników). Dostawa gazu płynnego ma charakter sprzedaży ciągłej, bowiem klient pobiera gaz według swojego zapotrzebowania ze zbiornika w trakcie całego okresu rozliczeniowego, natomiast Wnioskodawca dostarcza systematycznie gaz płynny do zbiornika.

W tej sytuacji przyjmując (jak wskazano we wniosku), iż dostawa gazu następuje z chwilą jego poboru przez użytkownika (użytkowników), stwierdzić należy, iż w tak przedstawionym stanie faktycznym nie mamy do czynienia z dostawą gazu przewodowego, o którym mowa w art. 19 ust. 13 pkt 1 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług. Zdaniem tut. organu nie można uznać, iż pobór gazu ze zbiornika Wnioskodawcy do zbiornika pojazdu samochodowego następuje za pomocą sieci przewodowej (rurociągów), lecz bezsprzecznie poprzez instalacje zbiornikowe, które w celu doprowadzenia gazu ze zbiornika magazynowego do pojazdu samochodowego wymagają poprowadzenia niezbędnego przyłącza (w tym przypadku dystrybutora), co w żaden sposób nie determinuje określenia przedmiotu dostawy.

Zatem w przedmiotowej sprawie dla określenia obowiązku podatkowego znajdą zastosowanie zasady ogólne, tj. art. 19 ust. 1, ust. 4 i ust. 11 ustawy o VAT.

Z kolei w myśl art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży, wystawiona przez podatnika, o którym mowa w art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług winna, zgodnie z § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 ze zm.), zawierać dane wymienione w tym przepisie.

Z treści § 5 ust. 1 pkt 4 ww. rozporządzenia wynika, że faktura powinna zwierać między innymi dzień, miesiąc i rok wystawienia faktury, a w przypadku, gdy data ta różni się od daty sprzedaży, również datę sprzedaży; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży, pod warunkiem podania daty wystawienia faktury.

Pojęcie sprzedaży ciągłej, o której mowa w cytowanym § 5 ust. 1 pkt 4 nie zostało zdefiniowane w przepisach o podatku od towarów i usług. Dlatego też, należy w tym zakresie odwołać się do wykładni językowej oraz przepisów prawa cywilnego. Sprzedaż o charakterze ciągłym należy rozumieć w znaczeniu nadanym pojęciu „sprzedaż” w art. 2 pkt 22 ustawy o podatku od towarów i usług, a mianowicie jako odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Zatem wykładnia językowa pojęcia „sprzedaż o charakterze ciągłym” sprowadza się do ustalenia znaczenia przymiotnika „ciągły”. W Słowniku Języka Polskiego pod red. J. Szymczaka (PWN, Warszawa 1989) słowo to zdefiniowane zostało jako „dziejący się, odbywający nieustannie, trwający stale, nieustannie; bezustanny, ustawiczny, stale się powtarzający, stały” oraz „ciągnący się nieprzerwanie w przestrzeni, nie mający luk, odstępów”.

Wynika z powyższego, że za sprzedaż o charakterze ciągłym należy uznać sprzedaż odbywającą się bezustannie, stale, bez przerwy, itd. Pojęcie ciągłości rozumiane zgodnie z zasadami prawa cywilnego, należy odnieść do pojęcia zobowiązania o charakterze ciągłym. Zobowiązanie takie wytwarza stosunek prawny oznaczony terminem lub nim nie oznaczone. Charakter tego zobowiązania jest trwały i mogą z niego wypływać obowiązki ciągłe lub okresowe. W zobowiązaniu ciągłym nie da się wyróżnić powtarzających się odrębnych czynności, które można byłoby zakwalifikować jako świadczenia samodzielne w określonym momencie czasu. Innymi słowy, w przypadku świadczenia ciągłego nie sposób stwierdzić, że zostało ono zrealizowane w konkretnej dacie, bowiem jest ono realizowane stale — stan realizacji świadczenia trwa — przez określony okres (np. w przypadku najmu, czy też usług telekomunikacyjnych). Pod pojęciem sprzedaży „ciągłej” należy więc rozumieć wynikające ze zobowiązania o charakterze ciągłym, świadczenie polegające na stałym i powtarzalnym (trwałym) zachowaniu się strony zobowiązanej do świadczenia.

Tym samym, podzielając stanowisko Wnioskodawcy, stwierdzić należy, iż w odniesieniu do realizowanych dostaw gazu płynnego do napędu samochodów (autogazu), mamy do czynienia ze sprzedażą o charakterze ciągłym.

Zgodnie z ogólną zasadą, faktura winna dokumentować każdą dostawę towarów lub świadczenie usług i być wystawiana, stosownie do § 9 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, nie później niż siódmego dnia od dnia, w którym zdarzenia te miały miejsce, z zastrzeżeniem § 10-12.

Natomiast w przypadku, gdy podatnik określa w fakturze, zgodnie z § 5 ust. 1 pkt 4, wyłącznie miesiąc i rok dokonania sprzedaży, fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od zakończenia miesiąca, w którym dokonano sprzedaży (§ 9 ust. 2 ww. rozporządzenia).

Odstępstwo od tej zasady, wynikające z zapisu § 9 ust. 2 znajduje uzasadnienie w istocie świadczenia ciągłego, która z uwagi na stałość i trwanie spełniania tego świadczenia w czasie, sprowadza się do niemożności wyróżnienia powtarzających się odrębnych czynności stanowiących samodzielne świadczenia, a w konsekwencji na określenie konkretnego dnia dokonania takiej czynności (spełnienia świadczenia).

Zatem uznając, że Wnioskodawca dokonuje sprzedaży w charakterze ciągłym dostawy towaru w postaci gazu płynnego, nie znajdzie zastosowania przepis § 11 ust. 1 ww. rozporządzenia dotyczący przypadków określonych w art. 19 ust. 13 pkt 1 lit. a, lecz zgodnie z § 9 ust. 2 tego rozporządzenia Wnioskodawca winien wystawić fakturę VAT nie później niż siódmego dnia od dnia zakończenia miesiąca, w którym dokonano tej sprzedaży.

Ponadto Wnioskodawca zgodnie z treścią § 5 ust. 1 pkt 4 ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. winien podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży, pod warunkiem podania daty wystawienia faktury.

W konsekwencji, w tak przedstawionym stanie faktycznym, obowiązek podatkowy z tytułu dostawy gazu płynnego o charakterze ciągłym dla celów grzewczych powstanie w momencie wystawienia przez Wnioskodawcę faktury VAT, nie później niż 7. dnia licząc od dnia wydania towaru, tj. dostarczenia do klienta gazu płynnego liczonego od zakończenia miesiąca, w którym dokonano sprzedaży (art. 19 ust. 4 ww. ustawy). W przedmiotowej sytuacji terminy płatności ustalone pomiędzy Wnioskodawcą a klientem nie mają wpływu na powstawanie obowiązku podatkowego, z wyjątkiem gdy płatność będzie miała charakter zadatku, zaliczki, przedpłaty (przed wydaniem gazu Klientowi) - wówczas obowiązek podatkowy powstanie zgodnie z art. 19 ust. 11 ustawy o VAT odpowiednio do części (kwoty) otrzymanej zaliczki, przedpłaty, zadatku.

Odnosząc się z kolei do kwestii rozpoznawania obowiązku podatkowego dla części należności dotyczącej opłaty eksploatacyjnej stwierdzić należy, iż zgodnie z treścią art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, obrotem zaś jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Z treści tego przepisu wynika, że podstawę opodatkowania stanowi całość należności z tytułu realizacji zawartej umowy dotyczącej dostawy gazy płynnego, w tym także opłata eksploatacyjna związana z kosztem eksploatacji zbiorników Wnioskodawcy, za pomocą których dostarcza gaz, na który składają się koszty konserwacji i obsługi technicznej zbiornika, koszty opłat na rzecz Urzędu Dozoru Technicznego, koszty utrzymania sieci w przypadku wielu odbiorców korzystających z jednej instalacji itp. Kwota należna obejmuje bowiem wszystkie elementy kosztów związanych z dostawą towarów czy świadczeniem usługi kształtujące cenę, której sprzedawca żąda od nabywcy.

Zatem na całość świadczenia należnego od nabywcy dostawy gazu płynnego świadczonej przez Wnioskodawcę składają się wszystkie należności wchodzące w jego skład, a więc są obrotem będącym podstawą opodatkowania w rozumieniu art. 29 ust. 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług.

Wobec powyższego opłaty eksploatacyjne, będące elementem kalkulacyjnym wynagrodzenia, jakie Wnioskodawca pobiera za gaz płynny podlegają opodatkowaniu na takich samych zasadach jak dla dostawy przedmiotowego gazu, mimo tego, że należności te na fakturze są wyszczególnione odrębnie, (podzielając w tej części pogląd wyrażony we wniosku), mając jednak na względzie, iż w przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia z dostawą gazu przewodowego, zastosowanie znajdzie w tej sytuacji art. 19 ust. 1 i ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, a nie jak wskazano art. 19 ust.13 pkt 1 lit. a.

Końcowo wskazać należy, iż niniejszej interpretacji udzielono wyłącznie do dostawy gazu płynnego przeznaczonego do napędu samochodów (autogazu) przy założeniu, iż przeniesienie prawa do rozporządzenia gazem jak właściciel następuje z chwilą, gdy gaz jest pobierany ze zbiornika Wnioskodawcy przez użytkownika (użytkowników), bowiem stanowi to element przedstawionego stanu faktycznego.

W zakresie dostawy gazu płynnego przeznaczonego do celów grzewczych zostanie wydane odrębne rozstrzygniecie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.