Pismem z 02.02.2005 r. Spółka zwróciła się z prośbą o udzielenie informacji w zakresie stosowania przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych, w odniesieniu do następującego stanu faktycznego:
Spółka prowadzi działalność w zakresie produkcji i sprzedaży wyrobów tytoniowych. W ramach prowadzonej przez siebie działalności Spółka dokonuje bezpłatnego udostępniania punktom sprzedaży detalicznej rozmaitych przedmiotów i urządzeń - tzw. POS służących do wspierania sprzedaży produktów Spółki, w szczególności takich jak:
• podajniki przeznaczone dla produktów Spółki mocowane za kasami fiskalnymi;
• podajniki modułowe montowane na stacjach benzynowych i w kioskach;
• stoiska służące do sprzedaży papierosów, zawierające m.in. lady i szafy umieszczane w dużych supermarketach i innych placówkach handlowych

Wszystkie urządzenia pozostają własnością Spółki przez cały okres ich udostępnienia placówkom handlowym. Spółka samodzielnie określa warunki ich umieszczenia i wykorzystywania w tych jednostkach. Zobowiązania placówek handlowych w w/w zakresie uregulowane są w pisemnych umowach, w ramach których są one zobowiązane do eksponowania przy użyciu tych urządzeń towarów produkowanych przez Spółkę. Placówki handlowe zobowiązane są generalnie do:
• utrzymywania w sprzedaży papierosów Spółki,
• właściwej ekspozycji wyrobów tytoniowych Spółki oraz utrzymywania stałej ekspozycji tych produktów według przyjętego programu,
• wprowadzania do sprzedaży marek papierosów Spółki wprowadzonych do obrotu,
• udostępniania powierzchni w pobliżu głównej ekspozycji wyrobów tytoniowych oraz kas w celu umieszczenia informacji o wyrobach Spółki

Jednocześnie Spółka zachowuje prawo do zażądania zwrotu urządzeń, w szczególności w przypadku nie dotrzymania warunków użytkowania tych towarów przez placówki handlowe

Dodatkowo, z uwagi na uwarunkowania praktyczne po stronie placówek handlowych, np. z racji znacznych gabarytów części urządzeń, co z zasady ogranicza możliwość umieszczenia kilku tego typu elementów w jednej placówce, na jednym urządzeniu (oprócz wyrobów Spółki) mogą znajdować się papierosy innych producentów. Podobna sytuacja może być w przypadku podajników umieszczonych na kasach. W części placówek handlowych umieszczony jest tylko jeden podajnik (będący własnością Spółki), na którym w praktyce są/ mogą też być w części wyroby innych producentów, z zastrzeżeniem, że właściciel (tj. Spółka) ma zagwarantowaną najlepszą ekspozycję/ dostępność oferowanych przez niego towarów. Podajniki są skonstruowane tak, aby nabywca widział w całości stronę frontową opakowania producenta (tj. Spółki), natomiast opakowania innych producentów są dla niego słabo dostrzegalne, widoczne bokiem, bez cech indywidualizujących. W każdym przypadku, założeniem jest, iż wyroby tytoniowe Spółki są dzięki urządzeniom najbardziej widoczne, najlepiej wyeksponowane oraz liczebnie ma ich być najwięcej w relacji do innych.

W tak przedstawionym stanie faktycznym Spółka wnosi o wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania podatku dochodowego od osób prawnych w następującym zakresie:

czy wydatki poniesione na zakup i obsługę różnego rodzaju wyposażenia służącego wspieraniu sprzedaży produktów Spółki, umieszczonego w punktach sprzedaży należących do obcych placówek handlowych można w całości zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów...

Według stanowiska Spółki, wydatki ponoszone z tytułu nabycia/ umieszczenia urządzeń w placówkach handlowych (w tym: serwis, bieżące naprawy, koszty nadzoru i sprawdzania stanu tych urządzeń przez Spółkę etc.)są traktowane w pełnej wysokości jako koszty uzyskania przychodu Spółki.

Zasadniczym celem udostępniania urządzeń placówkom handlowym jest zapewnienie wzrostu sprzedaży papierosów Spółki na każdym etapie dystrybucji poprzez zapewnienie dodatkowego czynnika zwiększającego efektywność działalności palcówek handlowych w zakresie sprzedaży ww. towarów. Odpowiednio zwiększone zapotrzebowanie placówek handlowych na papierosy Spółki ( w wyniku optymalizacji ich sprzedaży z wykorzystaniem urządzeń) implikuje zwiększoną wartość całkowitej sprzedaży papierosów przez Spółkę. Występuje tutaj oczywisty związek przyczynowo – skutkowy ze wzrostem sprzedaży po stronie Spółki. W konsekwencji, skoro ww. koszty ponoszone przez Spółkę na nabycie i wykorzystywanie w działalności handlowej ( w podany sposób) urządzeń pozostają w jasnym i nie budzącym wątpliwości związku ze sprzedażą papierosów oferowanych przez Spółkę, a przez to osiąganiem przychodów Spółki z tego tytułu, koszty te spełniają podstawowa przesłankę, o której mowa w art. 15 ust.1 ustawy o pdop.

W opinii Spółki możliwość ekspozycji na urządzeniach Spółki papierosów innych marek nie ma w tym przypadku znaczenia. Gdyby Spółka chciała całkowicie eliminować ww. praktyki i wykluczała ekspozycję wyrobów innych producentów na własnych urządzeniach, byłaby ona w oczywisty sposób mniej korzystna niż obecna ekspozycja, np. w zasłoniętych przez kasjera miejscach, na dole półki itp. Ponadto Spółka nie mogłaby zawrzeć wielu porozumień dotyczących umieszczenia urządzeń w placówkach handlowych.

Prowadziłoby to do osiągania przez Spółkę niższego poziomu sprzedaży oferowanych towarów, a przez to nie byłaby możliwa maksymalizacja przychodów.

Na podstawie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, Naczelnik Podlaskiego Urzędu Skarbowego w Białymstoku stwierdza co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r.o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.)- zwanej dalej „ustawą o pdop” kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art.16.

W art. 16a ustawy o pdop wymieniono m.in. jako podlegające amortyzacji stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania urządzenia i inne przedmioty o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu, zwane środkami trwałymi. Jednocześnie, w myśl art. 16d ustawy o pdop podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od w/w składników majątku, jeżeli ich wartość początkowa nie przekracza 3500 zł. Wydatki na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Z pisma Spółki – producenta wyrobów tytoniowych wynika, iż nabywa ona szeroką gamę różnorodnych przedmiotów i urządzeń, tzw. POS, zarówno środków trwałych jak i składników majątku nie będących środkami trwałymi, a następnie dokonując sprzedaży swoich wyrobów za pośrednictwem sieci dystrybucji detalicznej przekazuje w/w składniki własnego majątku nieodpłatnie tym placówkom handlowym. Ponadto Spółka zajmuje się serwisowaniem tych urządzeń, dokonywaniem bieżącej ich naprawy i nadzorem nad ich stanem technicznym. Wydatki poniesione na zakup i obsługę w/w urządzeń mają na celu zapewnienie wzrostu sprzedaży produktów Spółki, bowiem detaliści zobowiązani są w sposób szczególny do eksponowania przy użyciu tych urządzeń towarów Spółki. Umowy zawarte z detalistami dają jednakże detalistom również możliwość wykorzystania przekazanych urządzenia do eksponowania na nich produktów innych firm (chociaż produkty Spółki mają stanowić większość), co nie zmienia ich zasadniczego przeznaczenia dla Spółki, gdyż oprócz funkcji niezbędnych do przechowywania w nich określonych rzeczy spełniają także funkcje reklamowe.

Z pisma Spółki – producenta wyrobów tytoniowych wynika, iż nabywa ona szeroką gamę różnorodnych przedmiotów i urządzeń, tzw. POS, zarówno środków trwałych jak i składników majątku nie będących środkami trwałymi, a następnie dokonując sprzedaży swoich wyrobów za pośrednictwem sieci dystrybucji detalicznej przekazuje w/w składniki własnego majątku nieodpłatnie tym placówkom handlowym. Ponadto Spółka zajmuje się serwisowaniem tych urządzeń, dokonywaniem bieżącej ich naprawy i nadzorem nad ich stanem technicznym. Wydatki poniesione na zakup i obsługę w/w urządzeń mają na celu zapewnienie wzrostu sprzedaży produktów Spółki, bowiem detaliści zobowiązani są w sposób szczególny do eksponowania przy użyciu tych urządzeń towarów Spółki. Umowy zawarte z detalistami dają jednakże detalistom również możliwość wykorzystania przekazanych urządzenia do eksponowania na nich produktów innych firm (chociaż produkty Spółki mają stanowić większość), co nie zmienia ich zasadniczego przeznaczenia dla Spółki, gdyż oprócz funkcji niezbędnych do przechowywania w nich określonych rzeczy spełniają także funkcje reklamowe.

Fakt połączenia sprzedaży wyrobów danego producenta z udostępnieniem sprzedawcom do używania urządzeń niezbędnych do sprzedaży, niewątpliwie ma wpływ (lub może mieć wpływ) na wielkość przychodów osiąganych przez producenta wyrobów.

Uwzględniając powyższe, producent wyrobów - stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o pdop – ma prawo dla celów podatku dochodowego zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wszelkie koszty (zarówno bezpośrednie, jaki pośrednie), których poniesienie ma (lub może mieć) wpływ na wysokość osiąganych przez niego przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Takimi kosztami są również koszty zakupu i obsługi składników majątku niezaliczonego przez Spółkę do środków trwałych (na podstawie art. 16 a i art.16d ustawy o pdop) oraz odpisy amortyzacyjne od składników majątku, zaliczonych przez Spółkę do środków trwałych (na podstawie art. 16a ustawy o pdop) i koszty ich obsługi, przekazanych do nieodpłatnego używania sprzedawcom wyrobów. Przekazane składniki majątku są objęte ewidencją w spółce i nadal wykorzystywane są do Jej działalności.

Mając powyższe na uwadze, organ podatkowy podziela stanowisko Spółki, stąd też postanowił jak w sentencji.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stosownie do art. 14b § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej interpretacja nie jest wiążąca dla Wnioskodawcy, wiąże natomiast organy podatkowe i organy kontroli skarbowej właściwe dla Wnioskodawcy - do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Białymstoku, za pośrednictwem Naczelnika Podlaskiego Urzędu Skarbowego w Białymstoku, w terminie 7 dni od dnia doręczenia niniejszego postanowienia (art. 14a § 4 i art. 236 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej).

Zażalenie, zgodnie z przepisem art. 222 w związku z art. 239 Ordynacji podatkowej, powinno określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać podstawy uzasadniające to żądanie.