Decyzja

Na podstawie art. 14b § 5 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) po zakończeniu postępowania wszczętego postanowieniem z dnia 26 września 2005r. Nr BI/415-0255/05 w sprawie wydanego na wniosek Pana .... postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego w Tczewie z dnia 18 kwietnia 2005r. Nr PD I/415-04c/05 dotyczącego udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego

• postanawia się z urzędu zmienić to postanowienie.

U z a s a d n i e n i e

Pismem z dnia 27 stycznia 2005r. (uzupełnionym w dniu 22 lutego 2005r. i 1 marca 2005r.) Pan ......zwrócił się do Naczelnika Urzędu Skarbowego o udzielenie pisemnej interpretacji w sprawie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej z zakresu ratownictwa medycznego wydatków na dojazd na uczelnię, w której podatnik podnosi kwalifikacje zawodowe (studia z zakresu pielęgniarstwa). Dojazd na uczelnię odbywał się pociągiem lub autobusem, zaś w przyszłości wnioskodawca planuje dojazdy samochodem ujętym w ewidencji środków trwałych. Koszty te nie były dokumentowane fakturami VAT, lecz biletami jednorazowymi, których jednak wnioskodawca nie przechowywał.

Zdaniem wnioskodawcy poniesione koszty dojazdu mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu.

Postanowieniem z dnia 18 kwietnia 2005r. Nr PDI/415-04c/05 Naczelnik Urzędu Skarbowego stwierdził w sentencji, że stanowisko przedstawione w przedmiotowym wniosku jest prawidłowe w odniesieniu do opisanego w nim stanu faktycznego. Natomiast w uzasadnieniu postanowienia stwierdził, że stanowisko podatnika jest nieprawidłowe, wskazując, że nie posiada on żadnych dowodów potwierdzających poniesione koszty związane z dojazdem na uczelnię (zarówno dotyczące dojazdu pociągiem, autobusem i własnym pojazdem ujętym w ewidencji środków trwałych).

Następnie, pismem z dnia 6 maja 2005r. Nr PDI/415-04c/05 skierowanym do Dyrektora Izby Skarbowej w Gdańsku (oraz do wiadomości wnioskodawcy) Naczelnik Urzędu Skarbowego poinformował, że postanowienie z dnia 18 kwietnia 2005r. Nr PDI/415-04c/05 „zawiera błąd w sentencji w wierszu 22 na stronie 1 zamiast wyrazów jest prawidłowe powinno być nie jest prawidłowe w związku z czym nastąpiła niespójność rozstrzygnięcia z uzasadnieniem, w którym ewidentnie wykazano, iż stanowisko podatnika jest nieprawidłowe.”

Dyrektor Izby Skarbowej w Gdańsku po dokonaniu weryfikacji przedmiotowego postanowienia stwierdza, co następuje:

Zgodnie z art. 14a § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm) udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.

Z kolei art. 217 § 1 Ordynacji podatkowej wskazuje jakie elementy powinno zawierać postanowienie, zaś jednym z nich jest rozstrzygniecie (art. 217 § 1 pkt 5).

Jak stanowi art. 219 Ordynacji podatkowej do postanowień stosuje się odpowiednio przepisy art. 208, 210 § 3-5 oraz art. 211-215, a do postanowień, na które przysługuje zażalenie oraz postanowień, o których mowa w art. 228 § 1, stosuje się również art. 240-249 oraz art. 252, z tym że zamiast decyzji, o których mowa w art. 243 § 3, art. 245 § 1 i art. 248 § 3, wydaje się postanowienie.

W przedmiotowej sprawie Naczelnik Urzędu Skarbowego wydał w dniu 18.04.2005r. postanowienie, w którym rozstrzygnięcie sformułowane jest następująco: „stwierdzam, iż stanowisko przedstawione w przedmiotowym wniosku jest prawidłowe w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego”, następnie – jak wynika z treści pisma z dnia 6 maja 2005r. – stwierdził, że rozstrzygnięcie to powinno zostać sprostowane tak, aby w jego treści zamiast wyrazów „jest prawidłowe” znalazły się wyrazy „nie jest prawidłowe”.

Zgodnie z art. 215 § 1 w związku z art. 219 Ordynacji podatkowej organ podatkowy może, z urzędu lub na żądanie strony, prostować w drodze postanowienia błędy rachunkowe oraz inne oczywiste omyłki w wydanym przez ten organ postanowieniu.

Z powyższego wynika, że dopuszczalne jest prostowanie postanowień, jednakże wyłącznie w zakresie „oczywistych omyłek” oraz „błędów rachunkowych”, nie zaś w przypadku błędów i istotnych omyłek, jakim niewątpliwie jest błędna sentencja rozstrzygnięcia.

Z literalnego brzmienia 215 § 1 Ordynacji podatkowej wynika, że podstawą do sprostowania postanowienia są błędy, które charakteryzuje cecha oczywistości, gdyż sprostowanie nie może prowadzić do merytorycznej zmiany decyzji. W szczególności zaś nie można prostować rozbieżności pomiędzy rozstrzygnięciem i uzasadnieniem, ponieważ rozbieżność między rozstrzygnięciem a uzasadnieniem decyzji należy zakwalifikować do omyłki istotnej.

Jednocześnie, Dyrektor tut. Izby Skarbowej stwierdza, że Naczelnik Urzędu Skarbowego w uzasadnieniu wydanego postanowienia prawidłowo wskazał, że wydatki związane z dojazdem na uczelnię, w której wnioskodawca podnosi kwalifikacje zawodowe (pielęgniarstwo) niezbędne w prowadzeniu działalności gospodarczej w zakresie świadczenia usług ratownictwa medycznego będą stanowiły koszt uzyskania przychodu jedynie wówczas, gdy wydatki te zostaną przez wnioskodawcę prawidłowo udokumentowane.

W tym stanie faktycznym i prawnym postanawia się jak w sentencji.