D E C Y Z J A

Na podstawie art. 14 b § 5 ustawy Ordynacja podatkowa Dyrektor Izby Skarbowej po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 9 września 2005 r. wniesionego przez Spółkę z o. o. "P" na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa - Ursynów z dnia 31 sierpnia 2005 r. znak 1438/423-237-10/2005/GE w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu stosowania przepisów prawa podatkowego w przedmiocie podatku dochodowym od osób prawnych w indywidualnej sprawie podatnika

orzeka

odmówić zmiany postanowienia organu pierwszej instancji.

U Z A S A D N I E N I E

W dniu 13.06.2005 r Spółka z o. o. "P" złożyła wniosek uzupełniony pismem z dnia 30.06.2005 roku o udzielenie pisemnej interpretacji w zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego dotyczącej osób uprawnionych do podpisywania deklaracji CIT. W ocenie podatnika, spółka usługowa prowadząca na zlecenie księgi rachunkowe umocowana przez zleceniodawcę do prowadzenia ksiąg rachunkowych oraz reprezentowania spółki przed organami podatkowymi w sprawach związanych z obowiązkami podatkowymi w tym do podpisywania dokumentów związanych z tymi dokumentami może podpisywać w imieniu Spółkę z o. o. "P" deklaracje CIT - 2 i CIT - 8. W ocenie Spółki z rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia w sprawie określenia wzorów deklaracji nie wynika, że członkowie zarządu i prokurenci, którzy są uprawnieni do podpisywania ww. druków nie mogą działać przez ustanowionych pełnomocników. Zakaz taki w ocenie Strony nie wynika również z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Dodatkowo natomiast z przepisów ustawy Ordynacja podatkowa wynika, że strona może działać poprzez pełnomocnika.

Postanowieniem z dnia 31.08.2005 rok Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa- Ursynów uznał stanowisko Podatnika za nieprawidłowe.
Zdaniem organu pierwszej instancji podpisywanie deklaracji o wysokości osiągniętego dochodu ( poniesionej straty) przez podatnika podatku dochodowego od osób prawnych CIT -8 i CIT - 2 wymaga osobistego działania strony. Wynika to zarówno z przepisów ustawy Ordynacja podatkowa jak i przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie bowiem z art. 136 ustawy O. p. strona może działać poprzez pełnomocnika, chyba, że charakter czynności wymaga jej osobistego działania. Natomiast na mocy art. 28a ustawy O pdop minister właściwy do spraw finansów został upoważniony do określenia w drodze rozporządzenia wzorów deklaracji, informacji zeznań i oświadczeń, co do sposobu ich wypełniania, terminu i miejsca ich składania.
W rozporządzeniu wydanym na podstawie tego upoważnienia Minister Finansów wyraźnie wskazał osoby uprawnione do podpisywania deklaracji. Są nim osoby uprawnione do zarządzania jednostką.

Na powyższe postanowienie podatnik wniósł zażalenie pismem z dnia 9 września 2005 roku.
Postanowieniu organu pierwszej instancji zarzuca naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 217 § 2 oraz art. 210 § 4 w związku z art. 219 ustawy Ordynacja podatkowa - poprzez niewskazanie uzasadnienia prawnego rozstrzygnięcia oraz naruszenia przepisu art. 136 ustawy ordynacja podatkowa. W ocenie Spółki urząd nie powołał się na konkretne przepisy wskazujące, że w przedmiotowej sprawie Podatnik nie może działać przez pełnomocnika. Analizując przepis art. 136 Ordynacji podatkowej nie bez znaczenia zdaniem Strony jest treść udzielonego pełnomocnictwa. Jeżeli pełnomocnictwo zostało udzielone osobie fizycznej do reprezentowania spraw spółki przed organami podatkowymi, to osoba ta ma prawo działać w imieniu i na rachunek podatnika, tzn. może w jego imieniu podpisywać dokumenty, w tym zeznania podatkowe.
Podsumowując Spółka informuje, iż analogiczne stanowisko zostało zaprezentowane w interpretacji Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie w wydanym w dniu 11 lipca 2005 roku postanowieniu znak 1471/DPD1/423/32/05/SP/1.

W ocenie Dyrektora Izby Skarbowej stanowisko Podatnika jest nieprawidłowe.

Do podpisywania zeznań i deklaracji o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) przez podatnika podatku dochodowego od osób prawnych zobowiązany jest podatnik. Wynika to jednoznacznie z przepisów prawa. Na mocy art. 28 a ustawy opdop minister właściwy do spraw finansów publicznych został upoważniony do określenia w drodze rozporządzenia wzorów deklaracji, informacji zeznań i oświadczeń. Zgodnie z załączonym do Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20.12.2004 roku w sprawie określenia wzorów deklaracji, zeznania, oświadczenia oraz informacji podatkowych obowiązujących w zakresie podatku dochodowym od osób prawnych ( Dz. U. Nr 279,poz.2761) wzorem - zeznania CIT - 8 oraz CIT 2 winny być podpisane przez osoby uprawnione, zgodnie z obowiązującymi przepisami lub nadanym statutem, do zarządzania jednostką. Brak jest natomiast w szeroko rozumianym prawie materialnym podatkowym regulacji, która zwalniałaby podatnika z obowiązku złożenia podpisu pod sporządzoną i podpisaną przez pełnomocnika deklaracją czy zeznaniem. Gdyby ustawodawca chciał wyposażyć pełnomocnika w uprawnienia do składania i podpisywania za podatnika deklaracji i zeznań podatkowych, zastosowałby rozwiązanie analogiczne jak w ustawie o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników gdzie dopuszcza się możliwość dokonania zgłoszenie indentyfikacyjnego przez pełnomocnika.
Ponadto, podanie w zeznaniu podatkowym danych niezgodnych z rzeczywistością jest również oceniane z punktu widzenia przepisów ustawy Kodeks karny. Może wchodzić w grę odpowiedzialność podatnika za poświadczenie nieprawdy. Składanie do urzędu skarbowego zeznania podatkowego wysokości osiągniętego dochodu należy traktować jako dokument w rozumieniu art. 115 § 4 kodeksu karnego, który stanowi dowód okoliczności mającej znaczenie prawne.
Z przedstawionych powyżej przepisów wynika, iż zeznanie podatkowe jest oświadczeniem wiedzy a nie woli, co wyklucza złożenie tego oświadczenia przez pełnomocnika. Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w prawomocnych wyrokach: WSA z dnia 18 kwietnia 2005 roku sygn. akt VI SA/Wa 1245/04) oraz w wyroku WSA w Gdańsku z dnia 2 listopada 2005 roku sygn. akt I SA/Gd 489/04 .
Dodatkowym argumentem potwierdzającym stanowisko organu pierwszej instancji jest również umiejscowienie przez ustawodawcę przepisów art. 136 i 137 ustawy Ordynacja podatkowa w Dziale IV ustawy - "Postępowanie podatkowe", co oznacza, że art. 136 wprowadza zasadę działania przez pełnomocnika jedynie w postępowaniu podatkowym. Składanie deklaracji i zeznań podatkowych jest uregulowane przepisami prawa materialnego i nie może być utożsamiane z postępowaniem podatkowym.
Ponadto należy zauważyć, że w niniejszej sprawie udzielono pełnomocnictwa niezgodnie z przepisem art. 137 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym pełnomocnikiem może być osoba fizyczna mająca zdolność do czynności prawnych.
Spółka "P" ustanowiła bowiem pełnomocnikiem osobę prawną - spółkę z o. o. "P-G"". Pełnomocnictwo to zostało udzielone z naruszeniem przepisów art. 137 Ordynacji podatkowej, udzielenie więc dalszego pełnomocnictwa przez tę spółkę osobie fizycznej nie miało mocy prawnej, bowiem zgodnie z art. 106 K.c. umocowany do udzielania dalszych pełnomocnictw jest jedynie pełnomocnik.
W nawiązaniu do odmiennego stanowiska zaprezentowanego w postanowieniu z dnia 11 lipca 2005 roku przez Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie Dyrektor Izby Skarbowej pragnie zauważyć, iż zgodnie z przepisy art. 14b) § 5 ustawy Ordynacja podatkowa postanowienie co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego wydane przez upoważniony podmiot, o którym mowa w art. 14a § 1 Ordynacji może być zmienione na wniosek podatnika lub z urzędu. Zamiana lub uchylenie postanowienia z urzędu ma miejsce, gdy narusza ono w sposób rażący prawo, orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości albo też, gdy jego niezgodność z prawem jest wynikiem zmiany przepisów prawa.
O rażącym naruszenia prawa można mówić tylko wówczas, gdy "proste zestawienie treści rozstrzygnięcia zastosowanego przepisu prawa wskazuje na ich oczywistą niezgodność. W konsekwencji traktowanie naruszenia prawa jako "rażące" może mieć miejsce tylko wyjątkowo, a mianowicie gdy jego waga jest znacznie większa niż stabilność ostatecznej decyzji" /z wyroku NSA z dnia 17 kwietnia 1996r. sygn. akt III SA565/95/.
Nie stanowi natomiast rażącego naruszenia prawa inna interpretacja przepisów prawa, zwłaszcza, gdy te nie są do końca sprecyzowane i dają możliwość wystąpienia różnic interpretacyjnych.
Z uwagi na powyższe orzeczono jak na wstępie.