P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 4 w zw. z § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2005r. Nr 8, poz. 60), po rozpatrzeniu wniosku Strony, z dnia 26.04.2006r. (data wpływu do tut. Urzędu 05.05.2006r.), o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tj.:1) potwierdzenia, że momentem zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Spółki odpisów aktualizujących wartość należności (od 1 stycznia 2003r.) / rezerw na wierzytelności nieściągalne (do końca 2002r.) i wierzytelności odpisanych jako nieściągalne jest rok podatkowy, w którym Zarząd Spółki uznał nieściągalność wierzytelności za uprawdopodobnioną lub dokonał odpisu wierzytelności jako wierzytelności nieściągalnej, nie zaś rok podatkowy, w którym podatnik otrzymał dokument, o którym mowa w art. 16 ust. 2 oraz art. 16 ust. 2a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,2) w przypadku sprzedaży wierzytelności, na które utworzono rezerwy / odpisy aktualizujące nie stanowiące podatkowych kosztów uzyskania przychodu, strata na sprzedaży wierzytelności stanowi koszt uzyskania przychodu w dacie sprzedaży wierzytelności, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nawet w sytuacji, gdy Spółka posiadała w latach poprzednich dokumentację, o której mowa w art. 16 ust. 2 oraz art. 16 ust. 2a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowiącą potencjalnie przesłankę uznania odpisu aktualizującego / spisania wierzytelności nieściągalnej dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie #8722; biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz stan prawny

postanawia:

uznać stanowisko Strony za prawidłowe.

U z a s a d n i e n i e

Z przedstawionego przez Stronę stanu faktycznego wynika, że posiada ona szereg wierzytelności wątpliwych wynikających z faktur wystawionych na rzecz kontrahentów, w tytułu których przychody (w części netto, bez VAT) stanowiły przychody podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Jak dotychczas, Spółka tworzyła rezerwy (odpisy aktualizujące) na pokrycie tych wierzytelności, jednakże nie traktowała ich jako koszty uzyskania przychodu dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, pomimo, że w odniesieniu do części wierzytelności posiadała dokumenty uznane przez przepisy podatkowe jako dokumentujące nieściągalność wierzytelności dla celów podatkowych lub uprawdopodobnienie nieściągalności wierzytelności w zakresie rezerw (odpisów aktualizujących). Wierzytelności te nie były spisywane jako nieściągalne albowiem Spółka wszczynała postępowania cywilne skutkujące wydłużeniem okresu przedawnienia roszczeń do 10 lat. W zakresie rozliczeń wierzytelności wątpliwych Spółka przyjmowała zasadę ostrożnej wyceny. Zasada ta oznaczała, że z punktu widzenia rachunkowego, wierzytelności te były objęte w pełni rezerwami lub odpisami aktualizującymi ich wartość. Z punktu widzenia podatkowego Spółka przyjęła zasadę, iż ujęcie powyższych rezerw (odpisów aktualizacyjnych) jako koszty uzyskania przychodów następuje dopiero wówczas, gdy Zarząd Spółki zdecyduje, że nastąpiło uprawdopodobnienie nieściągalności. Ponieważ jednak Spółka oczekiwała, w związku z wszczętymi postępowaniami cywilnymi, na wyegzekwowanie w/w wierzytelności, nie uznawała nieściągalności w/w wierzytelności za uprawdopodobnione. W rezultacie wyłączyła rezerwę (odpis aktualizujący) ujęty w księgach z kosztu uzyskania przychodu.

Z uwagi na sugestię audytora zgłoszoną w trakcie badania sprawozdania finansowego Spółki w zakresie podjęcia działań zmierzających do rozwiązania problemu należności wątpliwych, Spółka dokonała przeglądu w/w wierzytelności w celu ustalenia ich obecnego statutu prawno-finansowego. W związku z powyższym, jeszcze raz zostanie przeanalizowana realna możliwość windykacji w/w wierzytelności przez Stronę w ramach działań prowadzonych przez własny dział windykacji. Wierzytelności, które ostatecznie zostaną uznane za trudne do egzekwowania zostaną podzielone na dwie grupy. Grupa pierwsza obejmuje wierzytelności, które nadal będą egzekwowane przez własny dział windykacji (w tym zakresie, jeżeli nieściągalność tych wierzytelności zostanie uznana przez Zarząd Spółki za uprawdopodobnioną, odpisy aktualizujące zostaną uznane za koszt uzyskania przychodów lub zostanie dokonane spisanie wierzytelności w koszty uzyskania przychodów w dacie tej decyzji).

Grupa druga obejmuje wierzytelności, które zostaną sprzedane zewnętrznym podmiotom trudniącym się zawodowo windykacją. Ostateczny podział na grupy uzależniony będzie od opłacalności ekonomicznej sprzedaży wierzytelności oraz możliwości samodzielnej windykacji.Omawiane wierzytelności Spółki (wierzytelności wątpliwe) można podzielić na szereg grup w zależności od statusu prawno-finansowego. Grupy wierzytelności przedstawiają się w sposób następujący:
1)wierzytelności odnośnie których toczy sie postępowanie sądowe;
2)wierzytelności poddane egzekucji komorniczej;
3)wierzytelności objęte postępowaniem karnym (bez wszczęcia postępowania cywilnego);
4)wierzytelności objęte postępowaniem karnym po zakończeniu postępowania cywilnego;
)wierzytelności objęte postępowaniem zakończonym bezskuteczną egzekucją;
6)wierzytelności objęte postępowaniem układowym;
7)wierzytelności, których wartość jest niższa od 1000 PLN;
8)wierzytelności co do których brak jest danych (na tym etapie weryfikacji dokumentacji);
9)wierzytelności wobec podmiotów co do których została ogłoszona upadłość, ale postępowanie upadłościowe nie zostało zakończone;
10)wierzytelności wobec podmiotów co do których zostało zakończone postępowanie upadłościowe;
11)wierzytelności wobec osób zmarłych (śmierć dłużnika) oraz podmiotów postawionych w stan likwidacji.
W związku z powyższym Spółka pragnie potwierdzić, że:1)momentem zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Spółki odpisów aktualizujących wartość należności (od 1 stycznia 2003r.) / rezerw na wierzytelności nieściągalne (do końca 2002r.) i wierzytelności odpisanych jako nieściągalne jest rok podatkowy, w którym Zarząd Spółki uznał nieściągalność wierzytelności za uprawdopodobnioną lub dokonał odpisu wierzytelności jako wierzytelności nieściągalnej, nie zaś rok podatkowy, w którym podatnik otrzymał dokument, o którym mowa w art. 16 ust. 2 oraz art. 16 ust. 2a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,2)w przypadku sprzedaży wierzytelności, na które utworzono rezerwy / odpisy aktualizujące nie stanowiące podatkowych kosztów uzyskania przychodu, strata na sprzedaży wierzytelności stanowiła będzie koszt uzyskania przychodu w dacie sprzedaży wierzytelności, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nawet w sytuacji, gdy Spółka posiadała w latach poprzednich dokumentację, o której mowa w art. 16 ust. 2 oraz art. 16 ust. 2a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowiącą potencjalnie przesłankę uznania odpisu aktualizującego / spisania wierzytelności nieściągalnej dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

Stanowisko Spółki
Ad. 1.Momentem zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Spółki odpisów aktualizujących wartość należności i wierzytelności odpisanych jako nieściągalne jest rok podatkowy, w którym Zarząd Spółki uznał nieściągalność wierzytelności za uprawdopodobnioną lub dokonał odpisu wierzytelności nieściągalnych.Zdaniem wnioskodawcy, w odniesieniu do tych spośród wierzytelności wymienionych powyżej, których nieściągalność została udokumentowana zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych lub których nieściągalność jest uprawdopodobniona w rozumieniu art. 16 ust. 2a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, istnieje możliwość utworzenia odpisów aktualizujących w ciężar kosztów podatkowych (odpisania wierzytelności w koszt podatkowy jako nieściągalnych w roku podatkowym, w którym Zarząd Spółki podejmie decyzję o ich uprawdopodobnieniu) spisaniu (z wyłączeniem w sytuacji, gdy dłużnik podniósł wcześniej skuteczny zarzut przedawnienia przeciwko danej wierzytelności). Innymi słowy, zdaniem Strony przepis art. 16 ust. 1 pkt 25a oraz pkt 26a nie stanowi samodzielnej przesłanki determinującej moment obowiązkowego uznania wierzytelności spisanych jako nieściągalne lub odpisów aktualizujących wierzytelności, których nieściągalność, została uprawdopodobniona jako koszty uzyskania przychodów. W opinii Strony, dla powyższego bez znaczenia pozostaje fakt, że przyjęcie tej interpretacji oznacza, iż przesłanki spisania danej wierzytelności / uznania odpisu aktualizującego jako koszt podatkowy mogły powstać w latach poprzedzających rok rozpoznania kosztu podatkowego z tego tytułu.Za poprawnością powyższej interpretacji przemawiają zdaniem spółki następujące argumenty:
W myśl art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne za wyjątkiem wierzytelności, które na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zostały uprzednio zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jednocześnie, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 26a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona, na podstawie art. 12 ust. 3 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 2a pkt 1. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wiążą więc możliwość zaliczenia wierzytelności odpisanych jako nieściągalne / odpisów aktualizujących jako kosztów podatkowych z istnieniem sytuacji określonych w art. 16 ust. 2 lub art. 16 ust. 2a pkt 1. Równocześnie, w powołanych przepisach nie został określony moment, w którym wierzytelności te zalicza się do kosztów uzyskania przychodów.Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych koszty uzyskania przychodów są potrącalne tylko w tym roku podatkowym którego dotyczy, tzn. są potrącalne koszty poniesione w danym roku i wiążące się z przychodami danego danego roku; koszty poniesione w latach poprzedzających dany dany rok podatkowy, lecz dotyczące przychodów roku podatkowego; koszty, które zostały zarachowane, chociaż ich jeszcze nie nie poniesiono, jeżeli odnoszą się do przychodów danego roku. Odpisy aktualizujące wartość wierzytelności / odpisy wierzytelności nieściągalnych nie podlegają ocenie w oparciu o powiązanie z konkretnym przychodem. Dlatego też bez znaczenia dla momentu rozpoznania podatkowego kosztu z tytułu odpisania wierzytelności jako nieściągalnej lub utworzenia odpisu aktualizującego jest historyczny moment zarachowania danej wierzytelności jako przychodu. A zatem w przedmiotowej sprawie art. 15 ust. 4 nie ma bezpośredniego zastosowania.
Zgodnie zaś z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Sformułowanie "poniesienie", w odniesieniu do nieściągalnej wierzytelności / uprawdopodobnionej nieściągalności wierzytelności, powinno być interpretowane jako uzależniające zakwalifikowanie wierzytelności do kosztów od woli i inicjatywy podatnika, który musi sam decydować, czy wierzytelność jest nieściągalną lub że jej nieściągalność jest uprawdopodobniona. Natomiast treść art. 16 ust. 1 pkt 25 podpunkt a) oraz punkt 26a w związku z art. 16 ust. 2 oraz art. 16 ust. 2a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy interpretować jako określenie najwcześniejszego momentu uznania kosztu za koszt uzyskania przychodów. Dopiero po zaistnieniu tych zdarzeń podatnik ma prawo - a nie obowiązek - odniesienia (poniesienia) w ciężar kosztów uzyskania przychodów odpisów aktualizujących czy wierzytelności nieściągalnych. Uprawnienie Spółki do skorzystania z możliwości zaliczenia danej pozycji do kosztów uzyskania przychodów nie jest równoznaczne z obowiązkiem Spółki uznania go za koszt na tej podstawie.Z kolei na końcowy moment uznania odpisów aktualizujących / wierzytelności nieściągalnych za koszty uzyskania przychodów wskazuje art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione. Podkreślenia wymaga przy tym fakt, że brak możliwości dochodzenia danej wierzytelności nie następuje automatycznie z chwilą upływu terminów wyznaczonych przez kodeks cywilny.
Przyjęcie odrębnej od wnioskowanej interpretacji w tym zakresie prowadziłoby do niepewności w zakresie momentu uznania spisanej wierzytelności / odpisu aktualizującego wierzytelność, za koszt uzyskania przychodów. Pojawiłyby się bowiem pytania, w jakim momencie nastąpiło udokumentowanie tj. w dacie wystawienia dokumentu czy też w dacie otrzymania go przez podatnika, czy też np. w dacie otrzymania informacji na ten temat. W przekonaniu Spółki zamiarem ustawodawcy w tym zakresie było w istocie przedstawienie warunków brzegowych dopuszczających uznanie spisanej wierzytelności / odpisu aktualizującego jako kosztu uzyskania przychodów. Decyzja jednak w tym zakresie pozostawiona została do uznania podatnika.
Z uwagi na powyższe argumenty Spółka wnosi o potwierdzenie, iż momentem zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Spółki odpisów aktualizujących wartość należności i wierzytelności odpisanych jako nieściągalne jest rok podatkowy, w którym Zarząd Spółki uzna nieściągalność wierzytelności za uprawdopodobnioną lub wierzytelność za nieściągalną - w sytuacji gdy Spółka posiadała w latach poprzednich dokumenty, o których mowa w art. 16 ust. 2 oraz art. 16 ust. 2a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ad.2. Zdaniem Spółki, w przypadku sprzedaży wierzytelności, na które utworzono rezerwy (do końca 2002r.) / odpisy aktualizujące, nie stanowiące podatkowych kosztów uzyskania przychodu, strata (na sprzedaży) stanowi koszt uzyskania przychodu w dacie sprzedaży wierzytelności, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nawet w sytuacji, gdy Spółka posiadała w latach poprzednich dokumentację, o której mowa w art. 16 ust. 2 oraz art. 16 ust. 2a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowiącą potencjalnie przesłankę uznania odpisu aktualizującego (rezerwy) za koszt uzyskania przychodów bądź spisania wierzytelności jako nieściągalnej dla celów podatkowych.Za poprawnością powyższej interpretacji przemawiają następujące argumenty.
Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, strata z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności stanowi koszt uzyskania przychodu, o ile wierzytelność ta została uprzednio zarachowana jako przychód należny na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W rozważanej sytuacji wszystkie wierzytelności stanowią wierzytelności handlowe, które stanowiły dla Spółki przychody opodatkowane podatkiem dochodowym od osób prawnych. W związku z powyższym, w opinii Strony, ewentualna strata na sprzedaży powyższych wierzytelności będzie stanowiła koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.Zdaniem Spółki fakt, że w zakresie tych wierzytelności w latach poprzednich Spółka posiadała dokumenty, które zgodnie z art. 16 ust. 2 oraz art. 16 ust. 2a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uprawniały Hortex do uznania odpisu aktualizującego (a do końca 2002r. rezerwy) jako kosztu uzyskania przychodów oraz spisania wierzytelności dla celów podatkowych jako nieściągalnej, pozostaje bez wpływu na powyższą interpretację. Zdaniem Spółki bowiem przepis art. 16 ust. 1 pkt 39 stanowi jedynie o ograniczeniu możliwości uznawania straty na sprzedaży wierzytelności do wierzytelności, które były uprzednio zarachowane jako przychód należny.
W przekonaniu Spółki treść art. 16 ust. 1 pkt 25 podpunkt a oraz pkt 26a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera zakazu traktowania jako koszt uzyskania przychodów straty na sprzedaży wierzytelności w części, która tylko potencjalnie mogła stanowić koszt uzyskania przychodów w ramach odpisów na wierzytelności nieściągalne lub uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności. W przekonaniu wnioskodawcy, z uwagi na zawarcie obydwu regulacji w tym samym artykule 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych tj. przepisów o nieuznawaniu straty na sprzedaży wierzytelności jako kosztu uzyskania przychodów oraz przepisów odnośnie uznania za koszt podatkowy odpisów aktualizujących wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona lub spisanych wierzytelności uznanych za nieściągalne, ustawodawca nadał równorzędny charakter obydwu regulacjom. W związku z powyższym strata na sprzedaży wierzytelności uznanej uprzednio jako przychody podlegające opodatkowaniu stanowić będzie koszt uzyskania przychodów w dacie sprzedaży wierzytelności, nawet jeżeli istniały przesłanki na spisanie wierzytelności dla celów podatkowych bądź uznania odpisu aktualizującego za koszt uzyskania przychodów, lecz decyzją podatnika nie zostały one zaliczone do kosztów uzyskania przychodu.

Przepisy prawa podatkowego mające zastosowanie w sprawie:
Ad.1. Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), podatnicy podatku dochodowego mają obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej w sposób zapewniający prawidłowe określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Na podatniku ciąży więc konieczność wypełnienia wymogów w/w ustawy i obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej w taki sposób, aby jednoznacznie z nich wynikał rachunek podatkowy przychodów i kosztów ich uzyskania.Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust.1. Artykuł 16 ust. 1 pkt 25 lit.a stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2.Odnośnie tworzonych rezerw, w oparciu o art. 16 ust. 1 pkt 26 w/w ustawy nie stanowią kosztów uzyskania przychodów rezerwy na pokrycie wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona.
Nieściągalność wierzytelności przyjmuje się, zgodnie z art. 16 ust. 2a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za uprawdopodobnioną w następujących okolicznościach, jeżeli:dłużnik zmarł, został wykreślony z ewidencji działalności gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość obejmująca likwidację majątku, albozostało wszczęte postępowanie upadłościowe z możliwością zawarcia układu w rozumieniu przepisów prawa upadłościowego i naprawczego lub na wniosek dłużnika zostało wszczęte postępowanie ugodowe w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków, lubwierzytelność została potwierdzona prawomocnym orzeczeniem Sądu i skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego, albowierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika na drodze powództwa sądowego.

Natomiast nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną, gdy została udokumentowana w sposób wskazany w art. 16 ust. 2, tj.
1)postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
2)postanowieniem sądu o:a)oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania, lubb)umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność wymieniona pod lit. a), lubc)ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo
3)protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.W kwestii określenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w/w rezerw, należy stwierdzić, że ustawodawca w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie wymienił momentu, w którym zalicza się je do kosztów uzyskania przychodów.Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzuje kto i w którym momencie decyduje o możliwości zaliczenia przedmiotowych rezerw do kosztów uzyskania przychodów lecz wiąże z momentem zaistnienia pewnego zdarzenia, tj. momentem uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności (art. 16 ust. 2 i 2a w/w ustawy podatkowej ). Dopiero z chwilą zaistnienia tego zdarzenia podatnik ma prawo odniesienia w ciężar kosztów uzyskania przychodów tychże rezerw. Równocześnie podatnik nie ma obowiązku uwzględniania przedmiotowych rezerw jako kosztu uzyskania przychodu w roku ich uprawdopodobnienia, lecz może je zaliczyć do kosztów również w latach następnych, jednakże nie później niż do czasu przedawnienia wierzytelności. To czasowe ograniczenie wynika z art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wierzytelności przedawnione.

Z powyższego wynika, że skoro organem reprezentującym Spółkę jest zarząd, to może on zadecydować w którym momencie Spółka zaliczy do kosztów uzyskania przychodów odpisy aktualizujące wartość należności (rezerwy na wierzytelności nieściągalne). Nie mniej jednak misi to nastąpić nie wcześniej niż przed datą zaistnienia zdarzeń, o których mowa w art. 16 ust. 2 lub art. 16 ust. 2a pkt 1 oraz nie później niż przed datą przedawnienia wierzytelności.

Ad.2.Zgodnie z art. 7 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 15.02.1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów z jakich dochód ten został osiągnięty. Dochodem jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym.W przypadku sprzedaży wierzytelności będzie mieć zastosowanie art. 14 ust. 1 w/w ustawy który stanowi, iż przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem ust. 4 i 5, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie.Stosownie zaś do przepisu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15.02.1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Dla celów podatku dochodowego od osób prawnych przy rozliczaniu straty na sprzedaży wierzytelności, należy uwzględnić art. 16 ust. 1 pkt 39 w/w ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny. Biorąc powyższe pod uwagę, jeżeli wierzytelność stanowiła uprzednio przychód należny w rozumieniu art. 12 ust. 3, to jednostka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów stratę poniesioną na sprzedaży tej wierzytelności, w momencie dokonania sprzedaży.Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie po dokonaniu analizy stanu faktycznego i prawnego sprawy podziela stanowisko podatnika w kwestii możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty poniesionej na sprzedaży wierzytelności w dacie jej sprzedaży, w sytuacji, gdy w latach poprzednich Spółka posiadała dokumenty, które zgodnie z art. 16 ust. 2 oraz art. 16 ust. 2a pkt 1 w/w ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uprawniały ją do uznania odpisu aktualizującego jako kosztu uzyskania przychodów, a które decyzją podatnika nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodu.Bowiem o zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, wierzytelności nieściągalnej, w przypadku posiadania dokumentów uprawdopodabniających tą nieściągalność, decyduje podatnik. Skoro jednak tego nie uczynił a wierzytelność zbył, ponosząc jednocześnie na tej sprzedaży stratę, to stratę tę może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, w dacie sprzedaży wierzytelności.Mając powyższe na uwadze, postanowiono jak na wstępie.Niniejsze postanowienie dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz obowiązującego w tym stanie faktycznym stanu prawnego.