Decyzja

Na podstawie art. 233 § 1 w związku z art. 239 i art. 14b § 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 Nr 8 poz. 60 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, po rozpatrzeniu zażalenia Sp. z o.o. "S" z dnia 25.07.2006 r. wniesionego na postanowienie Naczelnika Trzeciego Urzędu Skarbowego Warszawa- Śródmieście z dnia 07.07.2006 r. nr 1449/1BP/423/Inf. 84/06 w sprawie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego

orzeka

- odmówić zmiany w/w postanowienia organu I instancji.

UZASADNIENIE

Wnioskiem z dnia 06.04.2006 r. Spółka zwróciła się o udzielenie interpretacji w trybie art. 14a Ordynacji podatkowej. Z opisanego stanu faktycznego wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą, dla potrzeb której niezbędne jest m. innymi korzystanie z samochodów osobowych. Jako sposób pozyskania pojazdów Spółka wykorzystuje najem.
W związku z opisanym stanem faktycznym Spółka sformułowała następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych: czy możliwe jest po stronie najemcy samochodu osobowego, zaliczenie do kosztów uzyskania przychodu, czynszu płaconego wynajmującemu, kosztów paliwa, przeglądów, ubezpieczenia etc.
Zdaniem wnioskodawcy w sprawie nie będzie miał zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przepis ten posługuje się określeniem samochód osobowy, a nie samochód osobowy używany na podstawie umowy leasingu (odpowiednio z art. 17a pkt 1 także najmu). Z tego powodu wydatki z tego tytułu nie podlegają ograniczeniu, gdyż brak jest co do tej kategorii pojazdów takiego wyraźnego ograniczenia w całym art. 16.
Nie będzie miał również zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy, gdyż zdaniem wnioskodawcy umowa najmu mieści się w definicji umowy leasingu, co uprawnia do konstatacji ostatecznej, że wydatki z tytułu używania samochodu osobowego, jeżeli tytułem do owego używania jest umowa najmu, są dla najemcy kosztem uzyskania przychodu w pełnej , rzeczywiście poniesionej wysokości.

Postanowieniem z dnia 07.07.2006 r. Naczelnik Trzeciego Urzędu Skarbowego Warszawa-Śródmieście uznał stanowisko Strony za nieprawidłowe powołując się na przepisy art. 17 l , art. 15 ust. 1, art. 16 ust. 1 pkt 49 i pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Spółka wniosła zażalenie na wydane postanowienie, w którym wnosi o jego zmianę polegającą na uznaniu prawidłowości jej stanowiska zaprezentowanego we wniosku o interpretację ewentualnie uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi I instancji.
Skarżąca zarzuca naruszenie art. 210 § 4 w zw. z art. 219 Ordynacji podatkowej, przez ograniczenie uzasadnienia zaskarżonego postanowienia wyłącznie do przytoczenia przepisów prawa, z którymi interpretacja proponowana przez wnioskodawcę miałaby być sprzeczna, bez wskazania powodów owej sprzeczności oraz powodów, dla których wykładnia podatnika miałaby nie znajdować uzasadnienia prawnego i być nietrafna.

Po zapoznaniu się z argumentami zawartymi w zażaleniu oraz aktami sprawy, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdza, co następuje:

Zgodnie z art.15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust.1.
Przepis wymienia dwa podstawowe kryteria pozwalające na zaliczenie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów:
- wydatek ten nie może mieścić się w katalogu wydatków nieuznanych za koszt uzyskania przychodów określonym w art. 16 ust. 1 ustawy,
- wydatek ten poniesiony jest w celu uzyskania przychodu.

Przepis art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie zalicza do kosztów uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20.000 EURO, przeliczona na złote według kursu średniego EURO ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia.
Z kolei pkt 51 tego artykułu wyłącza z kosztów uzyskania przychodów wydatki, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu.
W przypadku gdy samochód wykorzystywany jest na podstawie umowy leasingu przepis art. 16 ust. 1 pkt 51 nie ma zastosowania (art. 16 ust. 3b ustawy).

Zagadnienia związane z realizacją umów leasingu zostały uregulowane w przepisach art. 17a-17l ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
W myśl przepisu art. 17a ust. 1 ustawy, poprzez umowę leasingu rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana "finansującym" oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej "korzystającym" podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty.
Powyższy przepis nie definiuje umowy leasingu w sposób wyczerpujący. Najpierw odsyła do uregulowań kodeksu cywilnego, który w art. 709 ze znaczkiem 1 zawiera definicję leasingu finansowego, następnie określa elementy jakie powinna zawierać umowa aby na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych była traktowana jako umowa leasingu.

Jeżeli umowa, której przedmiotem są podlegające amortyzacji środki trwałe spełnia następujące warunki:
1. została zawarta na czas oznaczony,
2. suma ustalonych w niej opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych,
3. zawiera postanowienie, że odpisów amortyzacyjnych w podstawowym okresie umowy dokonuje korzystający,
albo
1.została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 10 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości, oraz
2. suma ustalonych w niej opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych,
może zostać zakwalifikowana jako podatkowa umowa leasingu.
W takiej sytuacji tylko analiza postanowień konkretnej umowy może doprowadzić do ustalenia zakresu obowiązywania przepisu art. 16 ust. 1 pkt. 51 ustawy.

Stan faktyczny przedstawiony we wniosku nie daje podstaw do uznania, że umowa najmu, o której pisze wnioskodawca spełnia przesłanki do zrównania jej z umową leasingu.
W odniesieniu do interpretacji art. 16 ust.1 pkt 49 ustawy, stwierdzić należy, iż przepis art. 16 ust. 3a definiuje samochód osobowy jako każdy samochód, który nie posiada homologacji producenta lub importera wymaganej dla samochodów innych niż osobowe oraz którego dopuszczalna ładowność nie przekracza 500 kilogramów.
W tym przypadku przepisy ustawy nie różnicują wysokości kosztów uzyskania przychodów od rodzaju stosunku prawnego, na podstawie którego użytkowany jest samochód osobowy. W związku z powyższym koszty uzyskania przychodu poniesione z tytułu użytkowania samochodu osobowego na podstawie umowy leasingu będą podlegały ograniczeniom wynikającym z art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy.

Jednocześnie organ odwoławczy zgadza się z zarzutem Strony dotyczącym naruszenia przez organ podatkowy I instancji art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej.
Uzasadnienie faktyczne i prawne jest elementem postanowienia, o którym mowa w art. 210 § 1 pkt 6 Ordynacji podatkowej. Bez zachowania tego elementu, strony nie mają możliwości obrony swoich interesów oraz prowadzenia polemiki z organem podatkowym.Uwzględniając jednak, że organ podatkowy I instancji, pomimo w/w uchybień, zasadnie uznał stanowisko podatnika za niezgodne z przepisami orzeczono jak na wstępie.