INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 16 lutego 2012 r. (data wpływu 20 lutego 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obniżenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla środka trwałego – jest:

• nieprawidłowe – w części dot. pytania nr 2,
• bezprzedmiotowe – w części dot. pytania nr 3.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 20 lutego 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• zastosowania właściwych przepisów w zakresie amortyzacji środka trwałego,
• obniżenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla środka trwałego.
  
  

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

1. Spółka w listopadzie 2006 r. zakupiła używaną nieruchomość (budynek), który został przyjęty do używania i wprowadzony do ewidencji środków trwałych w dniu 31.12.2006 r. Następnie Spółka dokonała wyboru metody amortyzacji i przyjęła do amortyzacji budynku indywidualną stawkę amortyzacyjną (przez okres 10 lat, a więc stawkę 10%), na podstawie przepisów art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (w brzmieniu obowiązującym do 31.12.2006 r.) oraz rozpoczęła dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od stycznia 2007 r.
2. W okresie użytkowania tego budynku dokonano oceny jego przydatności gospodarczej i Spółka chciałaby obniżyć stawkę amortyzacyjną dla tego budynku i przyjąć stawkę amortyzacyjną, jaka wynika z Wykazu Rocznych Stawek Amortyzacyjnych, stanowiącego zał. nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy Spółka w odniesieniu do zakupionego w listopadzie 2006 r. budynku, przyjętego do używania i wprowadzonego do ewidencji środków trwałych w grudniu 2006 r., od którego odpisy amortyzacyjne rozpoczęła dokonywać w styczniu 2007 r., miała prawo stosować przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych obowiązujące do 31.12.2006 r. i dokonywać odpisów amortyzacyjnych od tego budynku przez okres 10 lat...
2. Czy Spółka miała prawo zmienić (obniżyć) stawkę amortyzacyjną dla tego budynku od stycznia 2012 r., bądź ma prawo zmienić (obniżyć) indywidualną stawkę amortyzacyjną dla tego budynku od stycznia 2013 r. i przyjąć stawkę amortyzacyjną według metody liniowej, tj. według stawki wynikającej z Wykazu Rocznych Stawek Amortyzacyjnych, stanowiącego zał. nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...
3. Jeżeli odpowiedź na pytanie 2 byłaby twierdząca, czy zmiana stawki amortyzacyjnej rodziłaby obowiązek korekty zeznań podatkowych za lata poprzednie...
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie drugie i trzecie dotyczące opisu zdarzenia przyszłego.

Wniosek Spółki w zakresie pytania pierwszego dotyczącego stanu faktycznego został rozpatrzony odrębną interpretacją wydaną w dniu 18 maja 2012 r. nr ILPB4/423-69/12-2/MC.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Stosownie do art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż (...).

Tak więc, ustawodawca pozostawił wysokość stawki indywidualnej do decyzji Podatnika, zakreślając jednocześnie granice swobody poprzez wskazanie minimalnego okresu amortyzacji. Dopuszczalne jest zatem ustalenie kilku stawek, pod warunkiem jednak, że okres amortyzacji nie będzie krótszy niż okresy wskazane w ww. przepisie.

Dalej Spółka chciałaby podnieść, iż zgodnie z art. 16i ust. 5 ww. ustawy, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Należy podkreślić, iż zmiana stawek amortyzacyjnych, na podstawie art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie stanowi zmiany metody amortyzacji podatkowej przyjętej dla danego środka trwałego w rozumieniu art. 16h ust. 2 tej ustawy.

Konieczne jest również podkreślenie, iż ustawodawca w każdym przypadku dotyczącym stosowania stawek amortyzacyjnych niezależnie od przyjętej metody amortyzacji, zakreśla minimalny okres amortyzacji, w jakim podatnik może dany składnik majątku amortyzować.

Jednocześnie, przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie wyznaczają maksymalnego okresu amortyzacji i w konsekwencji, nie określają minimalnych stawek amortyzacyjnych. Jedynie ustalenie stawki amortyzacji na poziomie 0% stanowiłoby naruszenie przepisów ustawy, bowiem oznaczałoby powstrzymanie się od amortyzowania danego składnika majątku.

Spółka chciałaby również wskazać, iż zapytanie dotyczy wyłącznie możliwości obniżenia odpisów amortyzacyjnych. Jedynie w przypadku odwrotnym, tj. zwiększenia odpisów, można by argumentować, że przeciwstawia się to interesom Skarbu Państwa, gdyż powoduje tymczasowe zmniejszenie podstawy opodatkowania. W przypadku jednak, gdy chodzi o zmniejszenie odpisów amortyzacyjnych, powstaje możliwość szybszego osiągania zysków, a przez to - zwiększenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym, co byłoby korzystne zarówno dla Skarbu Państwa, jak i uwzględniało ocenę podatnika co do dostosowania stawki amortyzacyjnej danego składnika majątku, z uwagi na jego gospodarczą przydatność w jego działalności, a podjęcie decyzji w tej sprawie możliwe jest dopiero w trakcie amortyzacji tego składnika.

Reasumując, zdaniem Spółki, jest Ona uprawniona do obniżenia stawki amortyzacyjnej dla przedmiotowego budynku, bowiem zmiana stawki amortyzacyjnej nie stanowi zmiany metody amortyzacji. Jednak momentem, od którego mogłaby zastosować obniżoną stawkę amortyzacyjną, byłby styczeń 2013 r.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3.

Zdaniem Spółki, twierdząca odpowiedź na pytanie 2, nie powodowałaby po stronie Spółki dokonania jakichkolwiek korekt zeznań podatkowych za poprzednie lata, bowiem zmiana stawki wywołałaby konsekwencje od momentu jej wprowadzenia, z uwzględnieniem warunku dotyczącego okresu od jakiego nowa obniżona stawka amortyzacyjna mogłaby być stosowana.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za:

• nieprawidłowe – w części dot. pytania nr 2,
• bezprzedmiotowe – w części dot. pytania nr 3.
  
  

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Powyższe oznacza, iż wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku

przyczynowo – skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Stosownie do art. 15 ust. 6 tej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Jak stanowi art. 16a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Na podstawie art. 16h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i - 16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W konsekwencji, to do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i jednocześnie ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych przewidziano następujące metody amortyzacji:

1. tzw. „amortyzacja liniowa”, zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy, w tym również:
1. przy zastosowaniu podwyższonych stawek przy zastosowaniu współczynników określonych w art. 16i ust. 2 ustawy,
2. przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych obniżonych w stosunku do określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych, określone w art. 16i ust. 5,
2. amortyzacja przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie, zgodnie z art. 16j ustawy,
3. tzw. „amortyzacja metodą degresywną”, ustaloną zgodnie z art. 16k ustawy,
4. amortyzacja jednorazowa (przy spełnieniu warunków określonych w art. 16k ust. 7 – 11 ustawy).
   
   

W myśl art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy podatkowej, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - krótszy niż 10 lat (...).

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, iż Spółka w stosunku do zakupionej używanej nieruchomości (budynku), przyjęła indywidualną stawkę amortyzacyjną (przez okres 10 lat stawkę 10%) na podstawie przepisów art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (w brzmieniu obowiązującym do 31.12.2006 r.). W okresie użytkowania tego budynku dokonano oceny jego przydatności gospodarczej i Spółka chciałaby obniżyć stawkę amortyzacyjną dla tego budynku i przyjąć stawkę amortyzacyjną, jaka wynika z Wykazu Rocznych Stawek Amortyzacyjnych, stanowiącego załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W tym miejscu wskazać należy, iż przepis art. 16j nie określa liczbowo minimalnej i maksymalnej wysokości indywidualnych stawek amortyzacyjnych, ale ustala minimalne okresy amortyzacji. W ten sposób podatnik może wyliczyć maksymalną wysokość stawek amortyzacyjnych.

Zatem należy uznać, iż dokonywanie odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek ustalonych indywidualnie przez podatnika stanowi samodzielną metodę amortyzacji, uregulowaną w przepisie art. 16j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Obniżanie stawek amortyzacyjnych dla poszczególnych środków trwałych reguluje art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w myśl którego podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Wobec powyższego, niniejsza zasada dotyczy wyłącznie stawek amortyzacyjnych z Wykazu i nie ma zastosowania do stawek ustalanych indywidualnie.

Metoda dokonywania odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie, uregulowana w przepisie art. 16j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie przewiduje możliwości podwyższenia lub obniżenia stawek amortyzacyjnych w trakcie trwania okresu amortyzacji. W treści ww. przepisu nie ma odesłania do uregulowań zawartych w przepisie art. 16i ww. ustawy. Również inne przepisy nie przewidują możliwości zastosowania przepisu art. 16i ww. ustawy do zmiany indywidualnych stawek amortyzacyjnych.

Tut. Organ podkreśla, iż zmiana stawki spowodowałaby w tym przypadku jednocześnie zmianę metody amortyzacji na określoną w art. 16i ust. 1 ustawy, tj. metodę dokonywania odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych. Tym samym, zmiana metody amortyzacji stanowiłaby naruszenie art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Skoro zatem Spółka wybrała indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynku (tj. stawkę 10%), to nie ma Ona możliwości jej obniżenia.

Reasumując, Spółka nie ma prawa zmienić (obniżyć) od stycznia 2013 r. indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla przedmiotowego środka trwałego (budynku) i przyjąć stawki amortyzacyjnej według metody liniowej, tj. według stawki wynikającej z Wykazu Rocznych Stawek Amortyzacyjnych, stanowiącego załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Prawa takiego nie miała Spółka również

w styczniu 2012 r.

Z uwagi na powyższe, wniosek Spółki w części dotyczącej pytania nr 3 jest bezprzedmiotowy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.