D E C Y Z J A

Na podstawie art. 207 § 1 i § 2 w związku z art. 14b § 5 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (tekst jednolity w Dz.U. z 2005 roku Nr 8, poz. 60 ze zmianami), Dyrektor Izby Celnej w Szczecinie

zmienia

z urzędu postanowienie Naczelnika Urzędu Celnego w Szczecinie numer 421000-9102-14/06/TS z dnia 8 czerwca 2006 roku, w ten sposób, że

ocenia jako nieprawidłowe

stanowisko zawarte we wniosku XX prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą XX z siedzibą w XX z dnia 7 marca 2006 roku.

U Z A S A D N I E N I E

Pismem z dnia 7 marca 2006 roku XX prowadzacy działnosć gospodarczą pod nazwą XX z siedzibą w XX, zwrócił się do Naczelnika Urzędu Celnego w Szczecinie z wnioskiem o wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego. Przedmiotem wniosku było pytanie, które z nabywanych przez niego wewnątrzwspólnotowo wyrobów przeznaczonych do wykonywania manicure i pedicure są objęte stawką 10 %. Podatnik przedstawił również stan faktyczny w sprawie. Wyjaśnił, iż przedmiotem nabycia wewnątrzwspólnotowego są następujące wyroby: żele, lakiery bezbarwne UV, kleje do tipsów, płyn do utwardzania kleju (resiny), akryl w proszku (do modelowania tipsów), płyn do utwardzania akrylu, zmywacz do paznokci, korektor do lakieru, odtłuszczacz, płyn do usuwania tipsów, płyn do zmiękczania tipsów, oliwka (do pielęgnacji paznokci), podkład, płyn do skórek, lakier do paznokci, lakier szybko schnący, lakier UV, płyn wyrównujący płytkę paznokcia, rozcieńczacz lakieru, lakier do frenchu (do malowania końcówek paznokci), wysuszacz lakieru, płyn jako podkład do akrylu.

Rozpatrując wniosek podatnika, Naczelnik Urzędu Celnego w Szczecinie wydał interpretację co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego zawartą w postanowieniu numer 421000-PA-9102-14/06/TS z dnia 8 czerwca 2006 roku. W postanowieniu tym Naczelnik Urzędu Celnego w Szczecinie, stosownie do dyspozycji art. 14a § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, ocenił stanowisko zaprezentowane w przedmiotowej sprawie przez podatnika, jako prawidłowe.

Następnie Naczelnik Urzędu Celnego w Szczecinie za pismem numer 421000-PA-9102-14/06/TS z dnia 30 czerwca 2006 roku, przekazał Dyrektorowi Izby Celnej w Szczecinie akta przedmiotowej sprawy.

W dniu 10 listopada 2006 roku Minister Finansów wydał rozporządzenie zmieniające rozporządzenie w sprawie obniżenia stawek podatku akcyzowego (Dz.U. Nr 210, poz.1551). Rozporządzenie to weszło w życie w dniu 1 grudnia 2006 roku. Rozporządzenie to w zasadniczy sposób zmieniło przepisy będące przedmiotem interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego zawartej w postanowieniu Naczelnika Urzędu Celnego w Szczecinie numer 421000-PA-9102-14/06/TS z dnia 8 czerwca 2006 roku. W konsekwencji postanowienie to rażąco narusza prawo.

Z uwagi na powyższe Dyrektor Izby Celnej w Szczecinie, postanowieniem numer 420000-WPA-9143-62/06-4/ES/MM z dnia 1 grudnia 2006 roku wszczął z urzędu postępowanie w przedmiocie zmiany postanowienia Naczelnika Urzędu Celnego w Szczecinie.

Mając powyższe na względzie, co znalazło swój wyraz w sentencji niniejszej decyzji wyjaśniam, co następuje.

Zgodnie z dyspozycją art. 14b § 5 ustawy Ordynacja podatkowa, organ drugiej instancji zobowiązany jest zmienić lub uchylić z urzędu w drodze decyzji postanowienie wydane przez organ pierwszej instancji, zawierające w swej treści interpretację co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, jeżeli postanowienie to rażąco narusza prawo, orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, w tym także jeżeli niezgodność z prawem jest wynikiem zmiany przepisów.

W związku z wyjściem w życie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 10 listopada 2006 roku zmieniającego rozporządzenie w sprawie obniżenia stawek podatku akcyzowego (Dz.U. Nr 210, poz. 1551), Dyrektor Izby Celnej w Szczecinie postanowił zmienić postanowienie Naczelnika Urzędu Celnego w Szczecinie numer 421000-PA-9102-14/06/TS z dnia 8 czerwca 2006 roku. Podejmując takie rozstrzygnięcie, Dyrektor Izby Celnej w Szczecinie wziął pod uwagę, co następuje.

Uregulowana w przepisach art. 14a, art. 14b i art. 14c ustawy Ordynacja podatkowa, instytucja interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego jest instytucją prawa podatkowego, mającą na celu zagwarantowanie podatnikom pewności poruszania się w sferze przepisów prawa podatkowego. Zwłaszcza, że przepisy prawa podatkowego, obowiązującego w Polsce systemu podatkowego, zasadniczo przewidują ustalanie należności podatkowych na zasadzie samoobliczenia podatkowego. Technika samoobliczenia powoduje, że ryzyko związane z właściwym ustaleniem zobowiązania podatkowego, a w konsekwencji ustaleniem stanu faktycznego i dokonaniem odpowiedniej interpretacji przepisów prawa podatkowego, spoczywa na podatniku. Ewentualna rola organów podatkowych sprowadza się do kontroli prawidłowości działań podatników. Ryzyko to jest tym większe, im przepisy będące przedmiotem interpretacji przez podatnika, są bardziej niejasne i skomplikowane. Ustawodawca zdając sobie sprawę z zawiłości prawa podatkowego składającego się na polski system podatkowy, zdecydował się dla równowagi wprowadzić do tego systemu instytucję interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego. Instytucja ta oparta jest o zasadę skargowości, co oznacza, że może zostać zastosowana tylko i wyłącznie na wniosek podatnika. Zgodnie z dyspozycją art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa, stosownie do swojej właściwości na wniosek podatnika ma obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w jego indywidualnej sprawie, w której nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. Zgodnie z dyspozycją art. 14a § 4 wyżej cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, następuje w drodze postanowienia. Zgodnie z dyspozycją art. 14b § 1 ustawy, interpretacja taka nie jest wiążąca dla podatnika. Niemniej jednak, jeżeli podatnik zastosuje się do niej, organ nie może wydać decyzji określającej lub ustalającej zobowiązanie podatkowe bez zmiany albo uchylenia tego postanowienia, w przypadku gdy decyzja określająca lub ustalająca to zobowiązanie byłaby niezgodna z interpretacją zawartą w tym postanowieniu. Interpretacja ta jest natomiast wiążąca dla organów podatkowych i organów kontroli skarbowej właściwych dla wnioskodawcy. I co ważne, na postanowienie zawierające w swej treści interpretację przysługuje zażalenie. Tym samym, podatnik nie zgadzając się z treścią interpretacji udzielonej przez organ pierwszej instancji, składając zażalenie, może spowodować, że jego treść będzie przedmiotem kontroli organu drugiej instancji. W przypadku gdy organ drugiej instancji uzna, że zażalenie wniesione przez podatnika zasługuje na uwzględnienie zmienia lub uchyla to postanowienie.

Uregulowana w przepisach art. 14a, art. 14b i art. 14c ustawy Ordynacja podatkowa, instytucja interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego jest instytucją prawa podatkowego, mającą na celu zagwarantowanie podatnikom pewności poruszania się w sferze przepisów prawa podatkowego. Zwłaszcza, że przepisy prawa podatkowego, obowiązującego w Polsce systemu podatkowego, zasadniczo przewidują ustalanie należności podatkowych na zasadzie samoobliczenia podatkowego. Technika samoobliczenia powoduje, że ryzyko związane z właściwym ustaleniem zobowiązania podatkowego, a w konsekwencji ustaleniem stanu faktycznego i dokonaniem odpowiedniej interpretacji przepisów prawa podatkowego, spoczywa na podatniku. Ewentualna rola organów podatkowych sprowadza się do kontroli prawidłowości działań podatników. Ryzyko to jest tym większe, im przepisy będące przedmiotem interpretacji przez podatnika, są bardziej niejasne i skomplikowane. Ustawodawca zdając sobie sprawę z zawiłości prawa podatkowego składającego się na polski system podatkowy, zdecydował się dla równowagi wprowadzić do tego systemu instytucję interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego. Instytucja ta oparta jest o zasadę skargowości, co oznacza, że może zostać zastosowana tylko i wyłącznie na wniosek podatnika. Zgodnie z dyspozycją art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa, stosownie do swojej właściwości na wniosek podatnika ma obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w jego indywidualnej sprawie, w której nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. Zgodnie z dyspozycją art. 14a § 4 wyżej cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, następuje w drodze postanowienia. Zgodnie z dyspozycją art. 14b § 1 ustawy, interpretacja taka nie jest wiążąca dla podatnika. Niemniej jednak, jeżeli podatnik zastosuje się do niej, organ nie może wydać decyzji określającej lub ustalającej zobowiązanie podatkowe bez zmiany albo uchylenia tego postanowienia, w przypadku gdy decyzja określająca lub ustalająca to zobowiązanie byłaby niezgodna z interpretacją zawartą w tym postanowieniu. Interpretacja ta jest natomiast wiążąca dla organów podatkowych i organów kontroli skarbowej właściwych dla wnioskodawcy. I co ważne, na postanowienie zawierające w swej treści interpretację przysługuje zażalenie. Tym samym, podatnik nie zgadzając się z treścią interpretacji udzielonej przez organ pierwszej instancji, składając zażalenie, może spowodować, że jego treść będzie przedmiotem kontroli organu drugiej instancji. W przypadku gdy organ drugiej instancji uzna, że zażalenie wniesione przez podatnika zasługuje na uwzględnienie zmienia lub uchyla to postanowienie.

Jak już wspomniano wyżej, bezpośrednią przesłanką do wszczęcia postępowania w przedmiocie zmiany postanowienia Naczelnika Urzędu Celnego w Szczecinie numer 421000-PA-9102-14/06/TS z dnia 8 czerwca 2006 roku, był fakt wyjścia w życie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 10 listopada 2006 roku zmieniającego rozporządzenie w sprawie obniżenia stawek podatku akcyzowego (Dz.U. Nr 210, poz.1551). W ocenie Dyrektora Izby Celnej w Szczecinie interpretacja zawarta w przedmiotowym postanowieniu w obecnym stanie prawnym, stanowi rażące naruszenie prawa, o którym wspomina art. 14b § 5 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa. Stąd też, niezbędnym była zmiana udzielonej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego zawartej w treści wyżej wymienionego postanowienia organu pierwszej instancji.

Dlatego też, Dyrektor Izby Celnej w Szczecinie wyjaśnia, co następuje.

Zgodnie z dyspozycją art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 stycznia 2004 roku o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 29, poz. 257 ze zmianami) do celów poboru akcyzy w nabyciu wewnątrzwspólnotowym stosuje się klasyfikację wyrobów akcyzowych w układzie odpowiadającym Scalonej Nomenklaturze. Klasyfikacja wyrobów w Scalonej Nomenklaturze podlega pewnym warunkom, określającym zasady, na których jest oparta. Są to Ogólne Reguły Interpretacji Nomenklatury Scalonej. Reguła 1 Ogólnych Reguł Interpretacji Nomenklatury Scalonej stanowi, że klasyfikację ustala się zgodnie z brzmieniem pozycji i wszelkich uwag do sekcji i działów oraz zgodnie z kolejnymi regułami Ogólnych Reguł Interpretacji Nomenklatury Scalonej o ile nie są one sprzeczne z treścią powyższych pozycji i uwag. W konsekwencji takie wyroby jak: klej do tipsów, płyn do utwardzania kleju (resiny), akryl w proszku, płyn do utwardzania akrylu, zmywacz do paznokci, korektor do lakieru, odtłuszczacz, płyn do usuwania tipsów, oliwka, podkład, płyn do skórek, płyn wyrównujący płytkę paznokcia, rozcięczacz lakieru, wysuszacz lakieru, płyn jako podkład pod lakier, żel winny być klasyfikowane do kodu CN 3304 30 00 obejmującego swym zakresem preparaty do manicure i pedicure o ile spełnione są warunki wynikające z uwag do działu 33, w tym wypadku uwagi trzeciej. Stanowi ona, że pozycje od 3303 do 3307 maja zastosowanie miedzy innymi do produktów zmieszanych lub nie zmieszanych (innych niż wodne destylaty i wodne roztwory olejków eterycznych) odpowiednich do użytku jako produkty z tych pozycji i występujących w opakowaniach przeznaczonych do sprzedaży detalicznej. Zwrócić również należy uwagę, że z oświadczenia podatnika złożonego do wniosku wynika, że takie wyroby jak: płyn do akrylu, płyn do utwardzania kleju (resiny), płyn do usuwania tipsów, rozcieńczacz lakieru to wyroby w opakowaniach do 2,5 litra i w zależności od potrzeb są sprzedawane daje w tych opakowaniach bądź rozlewane do opakowań mniejszych. Wyroby te opatrzone są etykietami zawierającymi nazwę, wagę oraz informację, że są przeznaczone do pielęgnacji dłoni i stóp. Ponadto jak wynika z treści wniosku podatnika przedmiotowe wyroby sprzedawane są do zakładów kosmetycznych. W konsekwencji odbiorcę takiego należy traktować jako konsumenta detalicznego. Opierając się na powyższym należy uznać, że wymogi uwagi ogólne oraz uwagi 3 do działu 33 Nomenklatury Scalonej zostały spełnione.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy o podatku akcyzowym wyroby akcyzowe to wyroby podlegające akcyzie określone w załączniku numer 1 do ustawy. W pozycji 48 przedmiotowego załącznika ujęte zostały kosmetyki do manicure i pedicure o kodzie CN 3304 30 00. Wyroby te nie zostały wymienione w załączniku numer 2 do ustawy, stanowiącym wykaz wyrobów akcyzowych zharmonizowanych. W związku z powyższym zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 3 ustawy, wyroby akcyzowe inne niż wyroby akcyzowe zharmonizowane są wyrobami akcyzowymi niezharmonizowanymi. Stawka podatku akcyzowego dla wyrobów akcyzowych niezharmonizowanych została określona w art. 75 ust. 1 ustawy i wynosi 65 % podstawy określonej w art. 10, z wyjątkiem stawki na energię elektryczną. Przy czym, Minister Finansów na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 75 ust. 3 ustawy, rozporządzeniem z dnia 22 kwietnia 2004 roku w sprawie obniżenia stawek podatku akcyzowego (Dz.U. Nr 87, poz. 825 ze zmianami), obniżył stawki akcyzy określone, między innymi, w art. 75 ust. 1 ustawy do wysokości określonej w załączniku numer 2 do wyżej wymienionego rozporządzenia. Załącznik ten zawiera stawki akcyzy dla wyrobów akcyzowych dostarczanych wewnątrzwspólnotowo, nabywanych wewnątrzwspolnotowo oraz importowanych. W pozycjach 1 do 23 załącznika numer 2 do rozporządzenia nie zostały wymienione kosmetyki do manicure i pedicure klasyfikowane do kodu CN 3304 30 00. W konsekwencji wyroby te objęte są pozycją 24 załącznika numer 2 do rozporządzenia, która obejmuje swym zakresem zgodnie z jej brzmieniem "wyroby niewymienione w pozycji 1 - 23 z wyłączeniem ciężkich olejów opałowych przeznaczonych na cele opałowe, dla których stosuje się stawkę akcyzy określoną w art. 65 ust. 1 ustawy". Dla wyrobów objętych tą pozycją załącznika numer 2 do rozporządzenia Minister Finansów przewidział stawkę zero.

Odnosząc się do pozostałych wyrobów będących przedmiotem wniosku podatnika, takich jak: żarówka, lampa UV, pędzel do żelu, pędzel do akrylu, tipsy, dozowniki do kleju, butelki ze spryskiwaczem, miseczki, cyrkonie, pilniki do paznokci, obcinacz do tipsów, patyczki do manicure, waciki w rolce, plaster ochronny, włókno jedwabne, to stwierdzić należy, ze wyroby te nie zostały wymienione w załączniku numer 1 do ustawy. Dlatego też, wyroby te nie są wyrobami akcyzowym, a w konsekwencji nie podlegają opodatkowaniu akcyzą.

Niezależnie od powyższego wyjaśnić należy, że zgodnie z dyspozycja art. 14b § 1 ustawy, interpretacja, o której mowa w art. 14a § 1 (w tym również interpretacja zmieniona decyzją organu odwoławczego), nie jest wiążąca dla podatnika. Jeżeli jednak podatnik zastosuje się do tej interpretacji, organ nie może wydać decyzji określającej lub ustalającej jego zobowiązanie podatkowe bez zmiany albo uchylenia postanowienia, o którym mowa w art. 14a § 4, jeżeli taka decyzja byłaby niezgodna z interpretacją zawartą w tym postanowieniu. Stosownie natomiast do treści art. 14b § 2 interpretacja, o której mowa w art. 14a § 1, jest wiążąca dla organów podatkowych i organów kontroli skarbowej właściwych dla wnioskodawcy i może zostać zmieniona albo uchylona wyłącznie w drodze decyzji, w trybie określonym w art. 14b § 5.

Mając powyższe na uwadze postanowiłem jak w sentencji.

P O U C Z E N I E

Zgodnie z dyspozycją art. 221 ustawy Ordynacja podatkowa, od niniejszej decyzji służy stronie odwołanie do Dyrektora Izby Celnej w Szczecinie w terminie 14 dni licząc od dnia następnego po dniu doręczenia decyzji.

Jednocześnie informuję, że odwołanie od decyzji powinno zawierać zarzut przeciw decyzji, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem odwołania oraz wskazać dowody uzasadniające to żądanie (art. 222 ustawy Ordynacja podatkowa).