POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) s t w i e r d z a m, że stanowisko Podatnika - przedstawione we wniosku z dnia 22.06.2006r., który wpłynął do tutejszego Urzędu w dniu 29.06.2006r., o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29.06.2006r. do Naczelnika Pierwszego Śląskiego Urzędu Skarbowego w Sosnowcu wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W myśl art. 14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.

Stan faktyczny opisany przez Wnioskodawcę oraz jego stanowisko w sprawie.

1. Stan faktyczny opisany przez Wnioskodawcę w sprawie:

Z dniem 1 października 2005r. nastąpiła zmiana przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2003r. Nr 153, poz. 1504 ze zm.) w zakresie obrotu energią elektryczną ze źródeł odnawialnych. W efekcie tej zmiany potwierdzenie wytworzenia energii z odnawialnych źródeł energii, czyli tzw. świadectwa pochodzenia "zielone certyfikaty" (dalej "ŚP" lub "świadectwa pochodzenia), stanowiące dotychczas jedynie dokument potwierdzający pochodzenie energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych, stały się towarem giełdowym w rozumieniu przepisów ustawy o giełdach towarowych.

Zgodnie z art. 9e ust. 3 Prawa energetycznego w brzmieniu od 1 października 2005r. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (dalej "URE") wydaje podmiotom produkującym energię ze źródeł odnawialnych świadectwa pochodzenia. Świadectwa pochodzenia są następnie zapisywane w rejestrze prowadzonym przy Towarowej Giełdzie Energii S.A. (dalej "TGE"). Prawa majątkowe wynikające ze świadectw pochodzenia powstają wraz z zapisem na koncie ewidencyjnym w ww. rejestrze. Prawo energetyczne nie przewiduje odpłatności za wydanie świadectw pochodzenia przez Prezesa URE. Jedynie wpis oraz wszelkie zmiany w rejestrze świadectw pochodzenia podlegają opłacie o charakterze administracyjnym za prowadzenie rejestru (art. 9e ust. 12 Prawa energetycznego).

Na podstawie art. 9a Prawa Energetycznego, przedsiębiorstwa energetyczne, zajmujące się m.in. obrotem energią elektryczną i sprzedające tę energię odbiorcom końcowym, są zobowiązane do uzyskania i przedstawienia do umorzenia świadectw pochodzenia Prezesowi URE. W przypadku umorzenia świadectwa pochodzenia, wygasają prawa majątkowe wynikające z tego świadectwa.

Spółka nie posiada "starych" skonwertowanych na "nowe" po 1 października 2005r. świadectw pochodzenia. W celu wypełnienia obowiązku umorzenia świadectw pochodzenia, Spółka nabywa przedmiotowe świadectwa na rynku. Obowiązek umorzenia świadectw pochodzenia dokonuje się za rok kalendarzowy do 31 marca roku następnego, natomiast rok podatkowy w Spółce obejmuje okres od 1 maja do 30 kwietnia. Spółka dokonała formalnego umorzenia świadectw pochodzenia za rok kalendarzowy 2005. Spółka może dokonywać również obrotu świadectwami pochodzenia na TGE. Rok podatkowy Spółki jest różny od roku kalendarzowego i trwa od 1 maja do 30 kwietnia.

1. Pytanie Wnioskodawcy:

W świetle przedstawionego stanu faktycznego Spółka zwróciła się z zapytaniem:

1. czy opłata zastępcza, o której mowa w art. 9a ust. 2 ustawy Prawo Energetyczne może stanowić koszt uzyskania przychodów Spółki?,
2. czy koszty z tytułu opłaty zastępczej mogą być rozpoznane w roku, którego te koszty dotyczą, tj. w roku, w którym nastąpiła sprzedaż energii do odbiorcy końcowego?
3. Stanowisko Wnioskodawcy w sprawie:

Zdaniem Spółki, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, o ile nie zostały wymienione w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przepis art. 16 ust. 1 pkt 19 ustawy wskazuje, że nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów kar, opłat i odszkodowań z tytułu nieprzestrzegania przepisów w zakresie ochrony środowiska. Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 54 ustawy, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów opłaty sanacyjne, które zgodnie z odrębnymi przepisami podlegają wpłacie do budżetu państwa lub budżetów jednostek samorządu terytorialnego.

Jednocześnie, zgodnie z art. 9a Prawa energetycznego, podatnik, który nie przedstawił do umorzenia świadectwa pochodzenia, jest zobowiązany do zapłaty tzw. opłaty zastępczej. Jest to alternatywny - wobec przedstawienia świadectw pochodzenia do umorzenia - obowiązek podatkowy wynikający z Prawa energetycznego dla podmiotów dokonujących sprzedaży energii odbiorcom końcowym.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy, zdaniem Spółki opłata zastępcza jest kosztem uzyskania przepisów, nie stanowi bowiem sankcji za nieprzestrzeganie przepisów o ochronie środowiska lub innych przepisów prawa (charakter taki mają przykładowo kary orzekane na podstawie art. 56 Prawa energetycznego) oraz nie podlega wpłacie do budżetu państwa lub budżetów jednostek samorządu terytorialnego.

Ponadto spółka stoi na stanowisku, że opłata zastępcza, zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi koszt uzyskania przychodów roku, którego dotyczy, jako koszt bezpośrednio związany ze sprzedażą energii. W opinii Spółki oznacza to, że koszty z tytułu opłaty zastępczej mogą być rozpoznane w roku, w którym nastąpiła sprzedaż energii do odbiorcy końcowego. Powyższa zasada będzie miała również zastosowanie do ustalania miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy.

Ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy.

Ustosunkowując się do stanowiska Podatnika, należy stwierdzić, że stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (j.t. Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z przepisu tego wynika, że Podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Wydatki ponoszone przez Podatnika muszą być celowe, to znaczy ponoszone być muszą dla uzyskania, zwiększenia lub zachowania źródła przychodów podatkowych. Obowiązkiem Podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wskazanie związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego ust. 1 art. 15 ustawy podatkowej. Ponadto wydatek taki nie może być wyłączony z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz musi być prawidłowo udokumentowany.

Kwestię potrącalności kosztów w czasie reguluje art. 15 ust. 4 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym koszty uzyskania przychodów są potrącalne tylko w tym roku podatkowym, którego dotyczą, tj. są potrącane także koszty uzyskania przychodów poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy, lecz dotyczące przychodów roku podatkowego oraz określone co do rodzaju i kwoty koszty uzyskania przychodów, które zostały zarachowane, chociaż ich jeszcze nie poniesiono, jeżeli odnoszą się do przychodów danego roku podatkowego, chyba że ich zarachowanie nie było możliwe, w tym przypadku są one potrącalne w roku, w którym zostały poniesione.

Dla należytego zinterpretowania przepisów art. 15 ust. 4 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, trzeba mieć na uwadze to, że koszty podatkowe ponoszone przez podmiot gospodarczy podlegają podziałowi na koszty bezpośrednie i pośrednie. Koszty bezpośrednie obejmują wydatki, które są ściśle (bezpośrednio) związane z danymi przychodami, jakie osiąga podmiot gospodarczy. Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie. W przypadku kosztów pośrednich uzasadnienie ma odnoszenie wydatków w koszty podatkowe w momencie ich faktycznego poniesienia. Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, Podatnik powinien rozpoznać sposób powiązania kosztów z przychodami.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka zajmuje się obrotem energią elektryczną i jest zobowiązana w związku ze sprzedażą energii odbiorcom końcowym do przedstawienia Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki świadectw pochodzenia do umorzenia do dnia 31 marca danego roku kalendarzowego.

Konieczność uiszczenia opłaty zastępczej przez Spółkę wynika z art. 9a ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997r. Prawo Energetyczne (t.j. Dz. U. z 2003r. Nr 153, poz. 1504 ze zm.), w myśl którego przedsiębiorstwa energetyczne, zajmujące się m.in. obrotem energią elektryczną i sprzedające tę energię odbiorcom końcowym, przyłączonym do sieci na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, są obowiązane, w zakresie określonym w przepisach wydanych na podstawie ust. 9:

1. uzyskać i przedstawić do umorzenia Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki świadectwo pochodzenia, o którym mowa w art. 9e ust. 1, albo
2. uiścić opłatę zastępczą, obliczoną w sposób określony w ust. 2.

Zgodnie z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar, opłat i odszkodowań oraz odsetek od tych zobowiązań z tytułu:

• nieprzestrzegania przepisów w zakresie ochrony środowiska.

Z kolei zgodnie z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 54 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów opłat sankcyjnych, które zgodnie z odrębnymi przepisami podlegają wpłacie do budżetu państwa lub budżetów jednostek samorządu terytorialnego.

Wobec faktu, iż opłata zastępcza nie ma charakteru opłaty sankcyjnej za nieprzestrzeganie przepisów o ochronie środowiska, o której mowa w ww. art. 16 ust. 1 pkt 16 ani administracyjnej opłaty sanacyjnej, o której mowa w ww. art. 16 ust. 1 pkt 54, tj. nie podlega wpłacie do budżetu państwa lub budżetów jednostek samorządu terytorialnego, a obowiązek jej uiszczenia wynika z powołanego wyżej przepisu art. 9a ww. ustawy Prawo energetyczne - stanowi ona koszt uzyskania przychodu. Tak jak w przypadku umorzenia świadectw pochodzenia - kosztem uzyskania przychodów jest koszt ich nabycia na rynku wtórnym, tak w przypadku konieczności uiszczenia opłaty zastępczej, w przypadku niemożliwości nabycia świadectw pochodzenia - kosztem uzyskania przychodów jest wysokość tej opłaty.

Przedmiotowa opłata, zgodnie z przepisami art. 15 ust. 1 i 15 ust. 4 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - jako wydatek bezpośrednio związany z przychodem, winien być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów w roku, w którym powstał przychód ze sprzedaży energii elektrycznej.

Oceniając przedstawiony przez Spółkę stan faktyczny na gruncie obowiązujących przepisów, należy stwierdzić, iż stanowisko zaprezentowane przez Podatnika w sprawie dotyczącej możliwości zaliczenia wydatku z tytułu opłaty zastępczej do kosztów uzyskania przychodów oraz roku, w którym wydatek ten może być odniesiony w koszty uzyskania przychodów, tj. w roku, w którym rozpoznano przychody ze sprzedaży energii elektrycznej do końcowego odbiorcy - jest prawidłowe.

Niniejsze postanowienie - na podstawie art. 143 w/w ustawy - Ordynacja podatkowa, wydane zostało z upoważnienia Naczelnika Pierwszego Śląskiego Urzędu Skarbowego w Sosnowcu.