P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14 a § 4 w związku z art. 14 a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8 poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku xxx Sp. z o.o. z dnia 11 kwietnia 2007 r. (z datą wpływu do tutejszego Urzędu w dniu 12 kwietnia 2007 r.), w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie podatnika w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie

postanawia

uznać stanowisko Spółki za prawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zatrudnia na podstawie stosunku pracy pracowników na stanowiskach handlowców. Zgodnie z umową o pracę miejscem wykonywania ich pracy jest wyodrębniony obszar części kraju. Nie jest to więc ani siedziba firmy, ani nawet określone miasto – ale pewien region wyodrębniony geograficznie. W zakresie obowiązków tych pracowników leży nawiązywanie i utrzymywanie kontaktów z kontrahentami Spółki. Pracownicy ci jeżdżą do klientów znajdujących się w przydzielonym im regionie. Spółka pokrywa pracownikom koszty przejazdów służbowych oraz koszty noclegów. Pracownicy, wyjeżdżają do klientów zgodnie z ustalonym wcześniej z pracodawcą harmonogramem, a zadaniem ich jest osiągnięcie jak najlepszych wyników sprzedaży do “swoich” kontrahentów. W praktyce pracownicy Spółki zajmujący stanowiska handlowców cały tydzień są poza domem.

W świetle powyższego stanu faktycznego, na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych , Spółka wnosi o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie:

Czy wydatki na wypłaty diet pracownikom zatrudnionym na stanowiskach handlowców można będzie zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów?

Zdaniem Spółki w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych dla wypłacanych przez pracodawcę diet, nawet gdy są one wypłacane jako dodatkowe wynagrodzenie pracowników zatrudnionych na stanowiskach handlowców, istotne znaczenie ma fakt, czy owe diety będą poniesione w celu osiągnięcia, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów Spółki oraz czy wydatki te nie są wymienione w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawych. Przepisy ustawy wymieniają enumeratywnie wydatki, które nie są uznawane za koszty uzyskania przychodów, tworząc tym samym ich zamknięty katalog w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odnosząc się do opisanego stanu faktycznego Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie, uznając stanowisko Spółki za prawidłowe, informuje co następuje:

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) o podatku dochodowym od osób prawnych (zwanej dalej updop) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Interpretacja pojęcia "koszty uzyskania przychodów" zawartego w/w art. 15 ust. 1 updop, prowadzi do wniosku, że podatnik ma prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem że:

- są to koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów,

- są to koszty poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

- nie są kosztami wymienionymi w art. 16 ust. 1 updop.

Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Przepis art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) stanowi, że pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy, przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Podróżą służbową pracownika jest taki wyjazd, który odbywa się na polecenie pracodawcy. W związku z powyższym istnieje konieczność udokumentowania polecenia wyjazdu służbowego. Ono bowiem pozwala uznać dany wyjazd za mający charakter podróży służbowej (na polecenie pracodawcy i w związku z wykonywaniem określonych zadań).

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, że Spółka zatrudnia na podstawie stosunku pracy pracowników na stanowiskach handlowców. Zgodnie z umową o pracę miejscem wykonywania ich pracy jest wyodrębniony obszar części kraju. Spółka, stosując przepisy ustawy Kodeks pracy uważa, że pracy wykonywanej przez pracowników na stanowisku handlowców na terenie całego kraju nie można oceniać jako podróży służbowej

Zdaniem Spółki wypłata diet, zwrot kosztów przejazdów, dojazdów środkami komunikacji miejscowej, noclegów i innych wydatków należy potraktować jako dodatkowe wynagrodzenie pracowników.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt. 57 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepozostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 o podatku dochodowym od osób fizycznych, a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy.

Z powyższego wynika, iż Podatnik nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepozostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności m.in. z następujących tytułów: przychodów ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, tj. wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych (art. 12 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Wobec powyższego, należy wskazać, że wypłaty dodatkowych wynagrodzeń pracownikom lub postawienie tych wynagrodzeń w kasie do dyspozycji pracownika będzie stanowiło przesłankę do zaliczenia tych wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów Spółki na podstawie art. 15 ust. 1 updop.

Zauważyć należy, że poniesienie przez Spółkę kosztu powinno być właściwie udokumentowane. Stosownie bowiem do przepisu art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Przepis ten, w powiązaniu z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.) oznacza, że tylko prawidłowo prowadzone księgi rachunkowe mogą być uznane za bezpośredni dowód m.in. poniesienia wydatków zaliczonych w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Mając na uwadze wskazane wyżej okoliczności, Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie orzekł jak w sentencji.

Interpretacja co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego z pozostałej części wniosku udzielona zostanie odrębnym postanowieniem.

Zawarta w niniejszym postanowieniu interpretacja odnosi się do przedstawionego przez podatnika we wniosku stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania postanowienia.

Zgodnie z art 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa powyższa interpretacja nie jest wiążąca dla Podatnika, jednakże jest wiążąca dla właściwych organów podatkowych i organów kontroli skarbowej do momentu jej zmiany lub uchylenia.

Na postanowienie służy Stronie prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, za pośrednictwem Naczelnika tutejszego urzędu, w terminie 7 dni od dnia doręczenia niniejszego postanowienia. Zażalenie na postanowienie organu podatkowego powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu oraz uzasadnienie przyczyn uznania interpretacji zawartej w niniejszym postanowieniu za niewłaściwą.