DECYZJA

Na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 w związku z art. 14b § 5 pkt 1, art. 14a § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. – Ordynacja podatkowa /tekst jednolity Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm./, po rozpatrzeniu zażalenia wniesionego przez firmę X, na postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 27 grudnia 2006r., znak 1471/NTR2/443-390a/06/MP w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

postanawia

odmówić zmiany postanowienia organu pierwszej instancji.

UZASADNIENIE

Wnioskiem z dnia 16 października 2006r. Strona wystąpiła o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, w przedmiocie czy faktury elektroniczne wystawiane w imieniu Spółki i na Jej rachunek przez pełnomocnika a opatrywane bezpiecznym podpisem elektronicznym przez dalszego pełnomocnika spełniają prawne wymogi formalne poprawnej faktury?

Przedstawiając stan faktyczny sprawy Strona wskazała, iż jako podmiot będący podatnikiem podatku od towarów i usług obowiązana jest do wystawiania faktur na podstawie art. 106 ustawy o podatku od towarów i usług /Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm./. W związku z powyższym, zamierza skorzystać z usług oferowanych przez spółkę –matkę, z siedzibą na terenie innego państwa członkowskiego Wspólnoty Europejskiej, nazywanych „db-eBills”, polegających na elektronicznym tworzeniu i przetwarzaniu faktur, not obciążeniowych oraz kredytowych, jak również związanych z tym informacjami poprzez techniczną platformę obsługiwaną przez tą spółkę. W tym celu Strona udzieli spółce – matce pełnomocnictwa, z prawem substytucji, do tworzenia podpisanych w Jej imieniu oraz na Jej rzecz faktur. Tworzone przez spółkę – matkę faktury elektroniczne mają być zaopatrywane w podpis przez wyznaczonych pracowników organu certyfikacyjnego.

Przedmiotowa usługa umożliwia automatyzację przetwarzania danych w poszczególnych fazach procesu rozliczeń finansowych przy wykorzystaniu faktur elektronicznych. X korzystając z informatycznego systemu db-eBills ma możliwość tworzenia, przesyłania, odbierania elektronicznych faktur handlowych oraz kontroli płatności on-line, ma również bezpośredni wgląd do faktur przechowywanych w formie elektronicznej oraz możliwości zarządzania dokumentami korzystając z narzędzi systemowych. X może aprobować faktury do płatności lub poprzez komunikator internetowy kontaktować się z ich wystawcą wyjaśniając wszelkie wątpliwości.

System db-eBills korzysta z Internetu jako platformy do dostarczania i otrzymywania faktur elektronicznych oraz wszelkich informacji niezbędnych do prawidłowego przebiegu procesu przetwarzania płatności.

Przedstawiając własne stanowisko Strona wskazała iż, faktury elektroniczne wystawiane w imieniu i na Jej rachunek przez trzecią stronę uprawniają odbiorcę takiej faktury (kontrahenta Strony) do odliczenia wykazanego na takich fakturach podatku naliczonego. Ponadto Strona uznała, iż faktury elektroniczne wystawiane w imieniu i na Jej rachunek przez trzecią Stronę spełniają prawne wymogi formalne.

W wydanym w dniu 27 grudnia 2006r. postanowieniu, znak 1471/NTR2/443-390a/06/MP, Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie uznał stanowisko Strony przedstawione we wniosku za nieprawidłowe.

Na powyższe postanowienie Strona w dniu 9 stycznia 2007r. wniosła zażalenie, w którym zarzuca naruszenie przepisów postępowania podatkowego, tj.:

- art. 120 Ordynacji podatkowej poprzez działania organu podatkowego z pominięciem przepisów prawa,

- art. 122 Ordynacji podatkowej poprzez nie podjęcie wszelkich niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy w postępowaniu podatkowym,

- art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej poprzez nie dochowanie obowiązku zebrania i rozpatrzenia w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego,

- art. 191 Ordynacji podatkowej poprzez przekroczenie swobody oceny dowodów,

W związku z powyższym Strona wnosi o zmianę zaskarżonego postanowienia na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 Ordynacji podatkowej oraz potwierdzenie prawidłowości stanowiska Strony przedstawionego we wniosku z dnia 16 października 2006r. w przedmiotowym zakresie.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie po zapoznaniu się z całością zgromadzonego w sprawie materiału, mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego stwierdza:

Generalną zasadą wynikającą z art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług /Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm./ jest, że faktury wystawiają podatnicy, o których mowa w art. 15, dokumentując, jak z konstrukcji przepisu wynika, dokonaną czynność opodatkowaną.

Powołana powyżej ustawa nie wprowadza w tej mierze żadnych dalszych regulacji, daje natomiast ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych możliwość określenia przypadków, w których faktury mogą być wystawiane przez inne podmioty.

Korzystając z ww. delegacji wprowadzono przepis § 8 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, dla których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług /Dz. U. Nr 95, poz. 798 ze zm./, zgodnie z którym obowiązani do wystawiania faktur VAT są również nabywców towarów i usług, wymienieni w art. 16 ustawy.

Tym samym katalog podmiotów, uprawnionych do wystawiania faktur VAT został rozszerzony jedynie o nabywcę towarów lub usług, w przypadkach łącznego spełnienia warunków, wynikających z § 10 ww. rozporządzenia.

Tak więc poza przypadkami wskazanymi w przepisach obowiązującego prawa podatkowego, podatnicy podatku od towarów i usług obowiązani są do samodzielnego wystawiania faktur dla udokumentowania swojej sprzedaży.

Jak wynika z treści wniesionego zażalenia Strona zamierza generować faktury sprzedaży VAT w formie elektronicznej. W związku z tym Strona zainteresowana jest skorzystaniem z kompleksowej usługi o nazwie „db-eBills” oferowanej przez spółką Y, zapewniającą określone usługi dotyczące elektronicznego przetwarzania faktur, not obciążeniowych i kredytowych oraz związanych z tym informacji poprzez techniczną platformę obsługiwaną przez ten bank. Tym samym Strona upoważni Y, jako dostawcę usługi db-eBills do tworzenia i podpisywania elektronicznych faktur w imieniu i na rzecz Strony.

Biorąc pod uwagę fakt, iż przedmiotem wniosku są faktury wystawiane w formie elektronicznej, wskazać należy również na przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 lipca 2005r. w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej, a także przechowywania oraz udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych faktur /Dz. U. Nr 133, poz. 1119/.

Ww. akt określa sposoby i warunki wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej, zasady przechowywania oraz tryb udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej faktur przesyłanych drogą elektroniczną.

Ponadto Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie zauważa, iż z powołanego aktu nie wynika, aby istniała możliwość wystawiania faktur w imieniu i na rachunek podmiotu, który udzielił pełnomocnictwa w tym zakresie stronie trzeciej. Tym samym faktury takie nie będą spełniały wymogów formalnych określonych w przepisach.

W konsekwencji stwierdzić należy, iż aktualnie obowiązujące przepisy prawa podatkowego nie przewidują, odmiennie niż w przypadku kontrahentów podatnika, możliwości wystawiania i podpisywania faktur przez inne podmioty niż podatnik.

W zażaleniu Strona wskazuje, iż powołane powyżej rozporządzenie z dnia 14 lipca 2005r. dokonuje implementacji na gruncie prawa polskiego postanowień Dyrektywy Rady 2001/115/WE z dnia 20 grudnia 2001r. zmieniającej Szóstą Dyrektywę Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977r., w celu uproszczenia, modernizacji i harmonizacji ustanowionych warunków fakturowania w zakresie podatku od wartości dodanej /Dz. Urz. UE L 15/34 z 17.01.2002/.

W świetle postanowień Dyrektywy 2001/115/WE, podatnik jest obowiązany, zapewnić, że zostanie wystawiana faktura:

a. przez niego samego (podatnik wystawia własną fakturę sprzedaży),

b. lub przez jego klienta (tzw. samofakturowanie),

c. albo przez osobę trzecią działająca w imieniu i na rzecz podatnika, (tzw. fakturowanie przez trzecią stronę „third party billing”).

Jak zauważyła w zażaleniu Strona, polski ustawodawca nie zdecydował się na dokonanie bezpośredniej implementacji regulacji dotyczącej fakturowania przez trzecią stronę tzw. „third party billing”.

Zdaniem Strony, zaniechanie przez ustawodawcę implementacji przepisów Dyrektywy w części dotyczącej fakturowania przez trzecią stronę, pomimo upływu terminu transpozycji dyrektywy do prawa krajowego, powoduje, że jej postanowienia dotyczące „third party billing” uzyskały bezpośrednią skuteczność, a do stosowania jej postanowień w tym zakresie obowiązane są wszystkie organy administracji państwowej, w tym również organy podatkowe.

Odnosząc się do powyższego, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie zauważa, iż przepisy wynikające z Dyrektyw w świetle systemu prawa krajowego nie są przepisami obowiązującymi wprost. Stanowią rodzaj ramowych wytycznych pozwalających na dostosowanie prawodawstwa poszczególnych krajów do pewnych wymogów unijnych. Wskazują na cele, jakie należy osiągnąć, nie ograniczając równocześnie metod i środków regulujących poszczególne tytuły podatkowe. Ustawa o podatku od towarów i usług reguluje ten sam zakres tematyczny, może jednak niektóre kwestie regulować odmiennie.

Zatem interpretując przepisy ustawy o podatku od towarów i usług należy uwzględniać orzecznictwo ETS, przy jednoczesnym uwzględnianiu pewnych odmienności ustanowionych ustawą o podatku od towarów i usług. Zauważyć jednocześnie należy, iż nie leży w kompetencji organów podatkowych zmiana prawa krajowego, czy też w niektórych przypadkach pomijania prawa krajowego, o ile w odczuciu podatnika jest ono mniej korzystne niż przepisy Unii Europejskiej.

Podkreślić również należy, iż większość przepisów dyrektywy ma charakter bezwzględnie obowiązujący. Są jednak przepisy o charakterze fakultatywnym – pozostawiające Państwom Członkowskim „wolną rękę”, jeśli chodzi o ich wprowadzenie. Odstępstwa w legislacji krajowej od bezwzględnie obowiązujących przepisów dyrektywy możliwe są tylko w ściśle określonych warunkach.

Odnosząc się do zarzutów Strony dotyczących naruszenia przez organ podatkowy pierwszej instancji art. 122 i art. 187 Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie zauważa, iż w zakresie postępowania uregulowanego przepisami art. 14a i nast. w/w ustawy przepisy te znajdują ograniczone zastosowanie. W toku bowiem postępowania mającego na celu wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego organy podatkowe nie prowadzą postępowania dowodowego, ponieważ wydając rozstrzygnięcie opierają się wyłącznie na stanie faktycznym przedstawionym przez wnioskodawcę. W ocenie Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie Naczelnik Urzędu Skarbowego w skarżonym postanowienie odniósł się do wszystkich wskazanych we wniosku z dnia 16.10.2006r. okoliczności i dokonał ich szczegółowej analizy w kontekście obowiązujących przepisów prawa. Tym samym uznać należy, że zarzuty o naruszeniu w toku postępowania art. 122 i art. 187 Ordynacji podatkowej, są niezasadne.

Mając powyższe na uwadze, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie postanowił jak w sentencji.