POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14 a § 4 w zw. z § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. (tj. Dz.U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku Spółki z dnia 15.12.2006r. (data wpływu do Urzędu 18.12.2006r.) o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie – biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz stan prawny

postanawia

- uznać stanowisko Strony za prawidłowe.

UZASADNIENIE

Z przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego wynika, że świadczyła ona usługi na rzecz kontrahenta, którego upadłość ogłoszono w dniu 06.06.2003r. Sąd ustanowił syndyka masy upadłościowej, zarządzającego majątkiem kontrahenta. Wierzytelności powstałe przed dniem 06.06.2003r., dotyczące usług, jakie Spółka świadczyła na rzecz kontrahenta przed tym dniem, zostały zgłoszone sędziemu komisarzowi i uwzględnione w postanowieniu – wyciągu z listy wierzytelności z dnia 14.06.2003r. (uprawomocnionym w dniu 07.10.2004r.). Sąd uznał część wierzytelności Spółki, natomiast części nie. Odnośnie wierzytelności nieuznanych przez sąd Spółka nie odwoływała się. W dniu 16.06.2003r. syndyk masy upadłościowej złożył wniosek do sędziego komisarza o zezwolenie na dalsze prowadzenie działalności gospodarczej i uzyskał zgodę do 06.09.2003r. W dniu 21.08.2003r. syndyk masy upadłościowej złożył do Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy wniosek o zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej. W tej sprawie, w dniu 01.09.2003r. Sąd wydał orzeczenie, w którym zezwolił syndykowi na prowadzenie działalności gospodarczej. Po dacie ogłoszenia upadłości kontrahenta, tj. po dniu 06.06.2003r., zakłady Spółki nadal świadczyły upadłemu usługi, takie jak dostawa energii elektrycznej i wykonanie remontu oświetlenia. Sprzedaż dokumentowana była fakturami VAT, za które syndyk masy upadłościowej nie zapłacił. Postanowieniem z dnia 18.05.2005r. Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawa Wydział Gospodarczy umorzył postępowanie upadłościowe z powodu braku środków na dalsze kontynuowanie postępowania. Orzeczenie Sądu uprawomocniło się 11.08.2005r. Spółka była w posiadaniu prawomocnego postanowienia w 2005r. Z uwagi na powyższe Spółka nie oddała sprawy do postępowania egzekucyjnego. Mimo, iż postępowanie upadłościowe zostało umorzone, kontrahent Spółki nadal prowadzi działalność. W dniu 14.03.2006r. Zgromadzenie Wspólników kontrahenta Spółki podjęło uchwałę o rozwiązaniu spółki po przeprowadzeniu jej likwidacji. Podatnik nie zgłosił likwidatorowi swoich wierzytelności. Wierzytelności Spółki nie uległy przedawnieniu. Zgodnie z wewnętrznymi uregulowaniami Spółki dyrektorzy zakładów mogą podjąć decyzję o spisaniu w ciężar kosztów nieściągalnych wierzytelności do kwoty stanowiącej równowartość 1.000 euro, kwoty przewyższające równowartość 1.000 euro wymagają decyzji członka Zarządu Spółki. Kwestia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności, które udokumentowane zostały w sposób przewidziany w art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych była już przedmiotem zapytania Spółki.

W przedmiotowej sprawie Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie w dniu 21.06.2006r. wydał postanowienie Nr 1471/DPD2/423/56/06/AB, w którym potwierdził prawidłowość stanowiska Spółki w kwestii możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, uprzednio zaliczonych do przychodów podatkowych na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i udokumentowanych postanowieniem o umorzeniu postępowania upadłościowego z uwagi na brak środków na dalsze prowadzenie tego postępowania.

Przedmiotowym wnioskiem Spółka zwróciła się z prośbą o udzielenie odpowiedzi na pytanie, kiedy może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisane jako nieściągalne, w przypadku gdy Sąd umorzył postępowanie upadłościowe z powodu braku środków na kontynuowanie postępowania upadłościowego dłużnika Spółki, tj. w dacie otrzymania prawomocnego orzeczenia sądu o umorzeniu postępowania upadłościowego, co nastąpiło w 2005r., czy też w dacie, kiedy władze Spółki postanowiły odpisać przedmiotowe wierzytelności, co nastąpiło dopiero w roku następnym.

Zdaniem Spółki, w odniesieniu do wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, istnieje możliwość odpisania wierzytelności w koszty podatkowe jako nieściągalnych w roku podatkowym, w którym członek zarządu lub dyrektor zakładu Spółki podejmie decyzję o ich spisaniu (z wyłączeniem sytuacji, gdy wierzytelność ulegnie przedawnieniu). Przepis art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie stanowi samodzielnej przesłanki determinującej moment obowiązkowego uznania wierzytelności spisanych jako nieściągalne jako koszty uzyskania przychodów. W ocenie Spółki bez znaczenia pozostaje fakt, że przyjęcie tej interpretacji oznacza, iż przesłanki spisania danej wierzytelności jako koszt podatkowy mogły powstać w latach poprzedzających rok rozpoznania kosztu podatkowego z tego tytułu. Odpisy wierzytelności nieściągalnych nie podlegają ocenie w oparciu o powiązanie z konkretnym przychodem. Dlatego też bez znaczenia dla momentu rozpoznania podatkowego kosztu z tytułu odpisania wierzytelności jako nieściągalnej jest historyczny moment zarachowania danej wierzytelności jako przychodu. Zdaniem Spółki zgodnie z art. 15 ust. 1 w/w ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Sformułowanie „poniesione”, w odniesieniu do nieściągalnej wierzytelności, powinno być interpretowane jako uzależniające zakwalifikowanie wierzytelności do kosztów od woli i inicjatywy podatnika, który musi sam decydować, czy wierzytelność jest nieściągalna. Natomiast treść art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a w związku z art. 16 ust. 2 w/w ustawy, należy interpretować jako określenie najwcześniejszego momentu uznania kosztu za koszt uzyskania przychodów. Dopiero po zaistnieniu tych zdarzeń podatnik ma prawo – a nie obowiązek - odniesienia w ciężar kosztów uzyskania przychodów wierzytelności nieściągalnych. Uprawnienie Spółki do skorzystania z możliwości zaliczenia danej pozycji do kosztów uzyskania przychodów nie jest równoznaczne z obowiązkiem Spółki uznania go za koszt na tej podstawie. Z kolei na końcowy moment uznania wierzytelności nieściągalnych za koszty uzyskania przychodów wskazuje art. 16 ust. 1 pkt 20, który stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

Zdaniem Spółki może ona zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w 2006r. wierzytelności odpisane jako nieściągalne, mimo iż już w 2005r. posiadała dowody potwierdzające udokumentowanie nieściągalności wierzytelności. W 2006r. bowiem organy Spółki postanowiły o odpisaniu tych wierzytelności jako nieściągalnych.

W ocenie Naczelnika tut. Urzędu przedstawiona przez Spółkę argumentacja jest prawidłowa.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz.U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym do 31.12.2006r., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. Począwszy od 01.01.2007r., cytowany art. 15 ust. 1 stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2, to znaczy:

1) postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo

2) postanowieniem sądu o:

a)oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania, lub

b)umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność wymieniona wyżej, lub

c)ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo

3) protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

W kwestii określenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w/w wierzytelności nieściągalnych, należy stwierdzić, że ustawodawca w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie wymienił momentu, w którym zalicza się je do kosztów uzyskania przychodów. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzuje, kto i w którym momencie decyduje o możliwości zaliczenia przedmiotowych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów, lecz wiąże z momentem zaistnienia pewnego zdarzenia, tj. momentem udokumentowania nieściągalności wierzytelności (art. 16 ust. 2 w/w ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Dopiero z chwilą zaistnienia tego zdarzenia podatnik ma prawo odniesienia w ciężar kosztów uzyskania przychodów tych wierzytelności. Równocześnie podatnik nie ma obowiązku uwzględniania przedmiotowych wierzytelności jako kosztu uzyskania przychodu w roku ich udokumentowania, tj. w roku otrzymania postanowienia o umorzeniu postępowania upadłościowego – 2005r., lecz może je zaliczyć do kosztów również w latach następnych, jednakże nie później niż do czasu przedawnienia wierzytelności. To czasowe ograniczenie wynika z art. 16 ust. 1 pkt 20 w/w ustawy, zgodnie z którym nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wierzytelności przedawnione. Ze względu na powyższe okoliczności należy zgodzić się ze stanowiskiem Spółki, iż dyrektorzy zakładów lub członek zarządu mogą podjąć decyzję o spisaniu w ciężar kosztów nieściągalnych wierzytelności i to oni mogą zadecydować, w którym momencie Spółka zaliczy do kosztów uzyskania przychodów wartość tych wierzytelności. Nie mniej jednak musi to nastąpić nie wcześniej niż przed datą zaistnienia zdarzeń, o których mowa w art. 16 ust. 2 i nie później niż przed datą przedawnienia wierzytelności. Mając powyższe ma uwadze, postanowiono jak na wstępie. Niniejsze postanowienie dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz obowiązującego w tym stanie faktycznym stanu prawnego.

Pouczenie

Niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla Strony i jest wiążąca dla organów podatkowych oraz organów kontroli skarbowej właściwych dla Strony – do czasu jej zmiany lub uchylenia (art. 14 b § 1 i 2 ustawy – Ordynacja podatkowa). Na niniejsze postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, za pośrednictwem Naczelnika tut. Urzędu Skarbowego w terminie 7 dni od daty jego doręczenia (art. 14 a § 4 w związku z art. 236 § 2 pkt 1 ustawy – Ordynacja podatkowa).