INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Sp. z o.o. ..., przedstawione we wniosku z dnia 22 stycznia 2008r. (data wpływu 4 lutego 2008r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 kwietnia 2008r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie miejsca świadczenia usług na rzecz węgierskiego podatnika, wystawiania z tego tytułu faktur VAT oraz prowadzenia dokumentacji potwierdzającej te transakcje – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lutego 2008r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie miejsca świadczenia usług na rzecz węgierskiego podatnika, wystawienia z tego tytułu faktur VAT oraz prowadzenia dokumentacji potwierdzającej te transakcje.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka … Sp. z o.o. (dalej "Wnioskodawca") będzie wykonywała na rzecz Spółki węgierskiej ……. (dalej "Kontrahent", „LCH”) usługę produkcyjną. Usługa ta polegać będzie na przetworzeniu powierzonych przez Kontrahenta materiałów i komponentów w celu wytworzenia części (podzespołów elektrycznych) montowanych w pojazdach mechanicznych. Kontrahent jest osobą prawną z siedzibą na Węgrzech oraz węgierskim podatnikiem VAT. Jednocześnie, ze względu na wykonywanie na terytorium Polski czynności opodatkowanych, jest on także zarejestrowany jako polski podatnik VAT oraz VAT UE. Kontrahent ten nie posiada na terenie Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Działalność Kontrahenta w Polsce polega głównie na nabywaniu surowców i materiałów niezbędnych do wytwarzania podzespołów elektrycznych w drodze importu towarów do Polski, wewnątrzwspólnotowego nabycia oraz zakupów lokalnych. Co do zasady surowce i materiały są nabywane przez LCH od podmiotów trzecich. W przypadku nabycia surowców i materiałów, które są transportowane z terytorium innych państw członkowskich UE na terytorium Polski Kontrahent rozlicza wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium Polski z tego tytułu w odpowiednich deklaracjach składanych polskim organom skarbowym.

Proces przetwarzania surowców, na których wykonywane będą usługi, będzie odbywać się w całości na terenie Polski. Podczas wytwarzania gotowych podzespołów elektrycznych, surowce i materiały ulegają modyfikacjom oraz połączeniu w taki sposób, iż gotowe podzespoły elektryczne mogą składać się z surowców zakupionych przez LCH od kilku różnych dostawców pochodzących z różnych krajów. Po zakończeniu procesu produkcyjnego, produkty będące efektem wykonanej usługi w ciągu 30 dni wywożone będą poza terytorium kraju, na co Wnioskodawca będzie posiadał stosowne dowody. W szczególności Wnioskodawca będzie w stanie rozpoznać datę zakończenia procesu przetwarzania poszczególnej partii towarów, może w drodze elektronicznej, w systemie magazynowym ostatecznego odbiorcy towarów zweryfikować daty otrzymania towarów wysłanych z fabryki przez Wnioskodawcę, będzie posiadał kserokopie dokumentów transportowych, potwierdzające, że towary zostały dostarczone do ostatecznych nabywców poza terytorium Polski.

Zasadą jest, że gotowe podzespoły elektryczne dostarczane są przez Kontrahenta jego odbiorcom w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów z Polski do innych krajów Unii Europejskiej. Ponadto, w sporadycznych sytuacjach, przed dokonaniem sprzedaży, Kontrahent dokonuje przemieszczenia własnych towarów z Polski do magazynów Spółki w innych państwach UE. W takim przypadku, Kontrahent traktuje dokonane przemieszczenie towarów jako wewnątrzwspólnotową dostawę własnych towarów. W magazynach tych towary przygotowywane są do dalszych etapów procesu handlowego i następnie są przedmiotem dostawy kontrahentom Spółki.

W trakcie wykonywania usługi powierzone materiały pozostaną przez cały czas własnością Kontrahenta, natomiast wynagrodzenie należne Wnioskodawcy kalkulowane będzie w oparciu o koszty ponoszone w toku produkcji powiększone o stosowną marżę. Kontrahent wskazał, iż faktury za usługę produkcyjną mają wskazywać numer podatkowy nadany na Węgrzech. W związku z tym Wnioskodawca uznał, iż usługi te nie będą podlegały polskiemu podatkowi VAT na podstawie art. 28 ust. 6 i 7 ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w przedstawionym stanie faktycznym miejscem świadczenia usług wykonywanych na podstawie porozumienia pomiędzy Wnioskodawcą, a jego Kontrahentem jest zgodnie z art. 28 ust. 8 w zw. z art. 28 ust. 7 ustawy o podatku od towarów i usług terytorium Węgier...
2. Czy w przedstawionym stanie faktycznym prawidłowe jest wystawienie przez Wnioskodawcę. faktury bez podatku VAT, z adnotacją, iż zobowiązanym do rozliczenia podatku na podstawie art. 28 ust. 8 w zw. z art. 28 ust. 7 ustawy o podatku od towarów i usług jest nabywca usług...
3. Czy w przedstawionym stanie faktycznym, mając na uwadze, iż na podstawieporozumienia pomiędzy Wnioskodawcą, a Kontrahentem oraz zgodnie z art. 28 ust. 8 w związku z art. 28 ust. 7 ustawy o podatku od towarów i usług miejsce świadczenia usług wykonywanych przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahenta ukonstytuowane jest na terytorium Węgier, Wnioskodawca ma obowiązek przechowywać poszczególne dowody i ewidencje dokumentujące takie dostawy, a jeżeli tak, to jakie dane takie dokumenty oraz ewidencje powinny zawierać...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 27 ust. 2 pkt 3 lit. d ustawy o podatku od towarów i usług (dalej „ustawa”), co do zasady, w przypadku świadczenia „usług na ruchomym majątku rzeczowym” miejscem ich świadczenia jest miejsce, gdzie usługi te są faktycznie świadczone, z zastrzeżeniem art. 28.Jako, że pojęcie „usług na ruchomym majątku rzeczowym” nie zostało zdefiniowane w ustawie, właściwym jest odwołanie się do wykładni językowej i potocznego rozumienia tegoż pojęcia. Zgodnie z utrwalonym w literaturze poglądem zakres usług na majątku rzeczowym obejmuje „wszelkie usługi związane z majątkiem ruchomym (...) nie dotyczy to natomiast wynajmu, dzierżawy lub innych o podobnym charakterze, których przedmiotem są rzeczy ruchome” (T. Michalik „VAT. Komentarz. Rok 2007”, str. 325). Jako typowe przykłady czynności spełniających kryteria dla uznawania ich za usługi na ruchomym majątku rzeczowym w literaturze wymieniane są m.in. ulepszenie (uszlachetnienie) lub przerobienie powierzonych towarów oraz wytworzenie lub montaż nowego towaru z powierzonych materiałów. Wspólną cechą tych procesów jest nadanie poprzez przetworzenie nowej formy istniejącym przedmiotom.
Wnioskodawca powołuje pisemne interpretacje prawa podatkowego wydane przez organy podatkowe, które potwierdzają powyższe rozumienie:

• sygnatura VI/443-243/06/JW - Naczelnika Pomorskiego Urzędu Skarbowego,
• sygnatura ŁUS-III-2-443/84/06/MJS - Naczelnika Łódzkiego Urzędu Skarbowego,
• sygnatura PP II 443/1/198/327/06 - Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego.
  
  

Zgodnie z art. 28 ust. 7 ustawy w przypadku usług na ruchomym majątku rzeczowym „świadczonych dla nabywcy, który podał wykonującemu te usługi numer, pod którym jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium państwa członkowskiego, na którym usługi są wykonywane, miejscem świadczenia usług jest terytorium państwa członkowskiego, które wydało nabywcy usługi ten numer, pod warunkiem, że towary po wykonaniu tych usług zostaną wywiezione z terytorium państwa członkowskiego, na którym usługi te zostały faktycznie wykonane”.

Natomiast, stosownie do art. 28 ust. 8 ustawy „w przypadku, gdy usługodawcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, przepis ust. 7 stosuje się, jeżeli towary po wykonaniu usług zostaną niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 30 dni od wykonania na nich usług, wywiezione poza terytorium kraju”.

W przypadku, gdy nabywca jest podatnikiem zarejestrowanym na podatek VAT w kraju członkowskim innym niż miejsce faktycznego wykonania usług, ma on możliwość, poprzez podanie tego numeru VAT, przesunięcia miejsca opodatkowania świadczonych usług do kraju, który nadał tenże numer. Możliwość wyboru miejsca opodatkowania w określonych sytuacjach (wprowadzona w ślad za art. 55 Dyrektywy 2006/112/EC) stanowi uprawnienie przysługujące podatnikowi, a więc może on, lecz nie musi podawać numer VAT nadany mu przez inne państwo członkowskie niż państwo, w którym faktycznie wykonane zostały usługi. Odzwierciedleniem takiego charakteru tejże instytucji są również poglądy prezentowane w doktrynie. Jak zauważa A. Bartosiewicz i R. Kubacki „podatnik zarejestrowany dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych w kilku państwach członkowskich ma (...) swobodę wyboru miejsca opodatkowania” („VAT. Komentarz” Lex, 2007 wyd. II). Podobne stanowisko zajmuje także T. Michalik, stwierdzając, iż w takich wypadkach „podatnicy mają rzeczywisty wybór pomiędzy dwoma miejscami, w których usługa może być opodatkowana” (T. Michalik „VAT. Komentarz. Rok 2007” str. 326).

W przedstawionym stanie faktycznym na fakturach wystawionych przez Wnioskodawcę widnieć będzie numer VAT podany Wnioskodawcy przez Kontrahenta, tj. numer nadany przez węgierskie organy podatkowe.Jednocześnie wszystkie wytworzone towary opuszczą terytorium kraju w ciągu 30 dni od zakończenia wykonywania na nich usług.

W konsekwencji powyższego, według Wnioskodawcy, miejscem świadczenia usług będzie w takim wypadku terytorium Węgier, a faktura dokumentująca wykonanie usługi nie powinna zawierać kwoty polskiego podatku od towarów i usług natomiast, zgodnie z § 27 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (dalej „rozporządzenie fakturowe”), powinna zostać opatrzona adnotacją, iż zobowiązanym do rozliczenia podatku należnego od tejże usługi jest jej nabywca.

Zdaniem Wnioskodawcy na słuszność zaprezentowanego stanowiska nie wpływa treść art. 97 ust. 11 ustawy. Zgodnie z treścią tego przepisu podatnicy, o których mowa w art. 97 ust. 3, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE w Polsce i którzy uzyskali od naczelnika urzędu skarbowego potwierdzenie takiego zarejestrowania „przy nabywaniu usług, o których mowa w art. 28 ust. 3, 4, 6 i 7, podają numer identyfikacji podatkowej poprzedzony kodem PL”. Przepis ten należy czytać razem z artykułem 97 ust. 3 ustawy, który wskazuje, iż dotyczy on podatników z art. 15 ustawy (a więc podatników prowadzących działalność gospodarczą), podlegających zarejestrowaniu jako podatnicy VAT czynni, „którzy nabywając usługi, o których mowa w art. 28 ust. 3, 4, 6 i 7, podają numer, pod którym są zidentyfikowani na potrzeby podatku na terytorium kraju, jeżeli usługi te stanowiłyby u nich import usług”.

Treść powyższych przepisów wskazuje jednoznacznie, iż podanie numeru identyfikacji podatkowej poprzedzonego oznaczeniem PL wymagane jest jedynie w przypadkach, gdy zamiarem podatnika jest przesunięcie na terytorium Polski miejsca opodatkowania świadczonych usług, które na podstawie przepisów właściwych dla danej usługi znajdowałoby się w przeciwnym wypadku poza Polską. Jako, że w przypadku transakcji które będą dokonywane przez Wnioskodawcę, zgodnie z ogólną regułą dla usług na ruchomym majątku rzeczowym, miejsce opodatkowania znajduje się na terytorium Polski, a równocześnie świadczącym usługę jest podatnik polski, podanie polskiego numeru VAT UE przez Kontrahenta nie powodowałoby przesunięcia miejsca opodatkowania. W konsekwencji miejsce opodatkowania określone zostałoby na zasadach ogólnych dla danej usługi i pozostałaby nim Polska. Tym samym mechanizm przesunięcia na terytorium Polski miejsca opodatkowania w przypadku nabycia usług z art. 28 ust. 3, 4, 6 i 7 ustawy nie znajduje w opisanym wypadku zastosowania, a w konsekwencji nie powinien znajdować zastosowania także obowiązek podania numeru VAT UE z tymże mechanizmem związany.

Istotnych argumentów na poparcie powyższych tez dostarczają również inne fragmenty przytoczonych przepisów oraz relacje, jakie między nimi zachodzą. Norma art. 97 ust. 3. stanowiąca równocześnie część hipotezy przepisu art. 97 ust. 11 ustawy, wspomina o podaniu przez podatników numeru, „pod którym są zidentyfikowani na potrzeb podatku na terytorium kraju”. Natomiast o nakazie podania numeru identyfikacji podatkowej poprzedzonego kodem PL - stanowi dopiero dyspozycja przepisu art. 97 ust. 11 ustawy. Wskazuje to na to, że dopiero w chwili realizacji stanu faktycznego zawartego w hipotezie ust. 3, czyli wybrania przez podatnika podania numeru VAT krajowego, w celu rozpoznania w drodze samonaliczenia podatku należnego od nabywanych usług w Polsce, zastosowanie znajduje dyspozycja przepisu art. 97 ust. 11 ustawy mówiąca, iż podatnik zobowiązany jest podać „numer identyfikacji podatkowej poprzedzony kodem PL”. Ponadto, należy zwrócić uwagę, iż ustawodawca nie przypadkowo posłużył się w konstrukcji tych przepisów zwrotem „numer identyfikacji podatkowej”. Zwrot ten używany jest wyłącznie w odniesieniu do numeru identyfikacyjnego wydanego na podstawie polskich przepisów podatkowych. Wskazuje na to analiza postanowień ustawy z dnia 13 października 1995r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników. Potwierdza to także fakt, iż odnosząc się do numerów identyfikacyjnych nadanych przez inne państwa ustawodawca wyraźnie używa innych niż „numer identyfikacji podatkowej” określeń, jak np. „numery służące identyfikacji dla celów podatkowych w innych krajach” (w rubryce B8 formularza NIP-2) lub „numer (wraz z kodem kraju), pod którym podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej lub innego podatku o podobnym charakterze” (w polu 27 formularza VAT-R). Należy zatem uznać, iż zamiarem ustawodawcy było zaznaczenie, iż obowiązek poprzedzenia kodem PL numeru VAT wskazanego na fakturze, realizuje się w chwili, gdy ustalono, iż do transakcji ma być przypisany polski numer VAT, co jak wskazano powyżej nie odnosi się do analizowanego stanu faktycznego.

Należy zauważyć ponadto, iż obowiązek posługiwania się numerem VAT UE jest obowiązkiem formalnym wynikającym z zastosowania mechanizmu opodatkowania nabywanych usług na terytorium Polski jako importu usług. Tym samym jest on niezależny od implikacji związanych z zastosowaniem art. 28 ust. 3 (oraz analogicznych przepisów art. 28 ust. 4, 6 i 7 ustawy), a jego treść nie powinna determinować możliwości skorzystania z mechanizmu przesunięcia miejsca opodatkowania poza terytorium Polski. Wskazuje na to trafnie R. Kubacki konkludując, iż „co prawda polskie przepisy wymagają od podatników, którzy zamierzają nabywać usługi wewnątrzwspólnotowe, aby zarejestrowali się jako podatnicy VAT UE (por. art. 97 ust. 3 ustawy), lecz niedopełnienie powyższego obowiązku nie oznacza, że podanie numeru krajowego nie wywołuje skutku, o którym mowa w art. 28 ust. 3 ustawy. Przeciwnie, podanie przez polskiego podatnika niezarejestrowanego jako podatnik VAT UE swojego numeru NIP skutkuje opodatkowaniem świadczonej usługi wewnątrzwspólnotowej (...) w Polsce. Nie ma przy tym znaczenia, iż wiąże się to z naruszeniem obowiązku rejestracji VAT UE” („Piśmiennictwo: Praktyczne wyjaśnienia oraz wzory umów i pism.”, 2001-2006 Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis - LexPolonica).

Ponadto na uwagę zasługuje fakt, iż przepisy rozporządzenia fakturowego nie statuują obowiązku umieszczania numeru VAT UE nabywcy usług wymienionych w art. 28 ust. 3, 4, 6, 7, jak to ma miejsce w przypadku dokonywania wewnątrzwspólnotowej dostawy oraz nabycia towarów (zgodnie z § 9 ust. 10 oraz § 25 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia fakturowego). Przepisy te nakazują jedynie umieszczenie numeru VAT UE nabywcy usług na fakturze wewnętrznej, w sytuacji rozpoznania przez niego importu usług (§ 25 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 9 ust. 10 rozporządzenia fakturowego). Prowadzi to jednoznacznie do wniosku, iż w pozostałych sytuacjach, w których element wewnątrzwspólnotowy nie występuje (a więc także w przypadku nabycia usług określonych w art. 28 ust. 3, 4, 6 i 7, jeżeli nabywca nie rozpoznaje ich w Polsce jako importu usług) podanie polskiego numeru VAT UE nie jest wymagane. Wniosek o braku konieczności umieszczania numeru VAT UE w transakcjach nie mających charakteru wewnątrzwspólnotowego znajduje również potwierdzenie w interpretacji udzielonej przez Naczelnika Kujawsko - Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Bydgoszczy (sygn. ZP-11/443-134/04), w której stwierdza on, iż „NIP poprzedzony dwuliterowym kodem PL stosowany jest jedynie przy dostawach wewnątrzwspólnotowych. Wykazywanie go więc przez dostawcę w dostawach krajowych stanowi naruszenie przepisów regulujących zasady wystawiania faktur VAT”. Jak dalej wywodzi Naczelnik, w przypadku usług krajowych „Spółka nie jest zobowiązana (...) do podania numeru identyfikacji podatkowej poprzedzonego kodem PL”.

Na koniec wartym podkreślenia jest fakt, iż pomimo rejestracji na podatek VAT w Polsce, podmiotem, który występuje w relacjach z Wnioskodawcą będzie w dalszym ciągu podmiot węgierski. Przedmiotowe usługi będą świadczone na rzecz Kontrahenta będącego spółką węgierską, która także będzie właścicielem przekazywanych surowców i następnie wyprodukowanych towarów. Jednocześnie podmiot ten nie posiada siedziby, ani stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski. Skłania to do wniosku, iż nabycie wykonywanych usługi w pierwszej kolejności winno być przypisane do Węgier, jako kraju, z którym usługa w silnym stopniu jest związana.

W kwestii przechowywania poszczególnych dowodów/ewidencji towarów, które będą przetwarzane przez Wnioskodawcę i w jego opinii, powinny być rozpoznawane jako świadczone na terytorium Węgier na podstawie porozumienia pomiędzy Wnioskodawcą, a kontrahentem oraz na podstawie art. 28 ust. 8 w związku z art. 28 ust. 7 ustawy o podatku od towarów i usług, zdaniem Wnioskodawcy, przepisy polskiego prawa podatkowego nie nakładają obowiązku przechowywania takich dowodów/ewidencji.Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, stanowisko przedstawione w niniejszym wniosku jest prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Ad. 1.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Z przepisu powyższego wynika zasada, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem świadczenia (określonym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które, w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ww. ustawy, rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 27 ust. 1 ustawy o VAT w przypadku świadczenia usług miejscem świadczenia jest miejsce, gdzie świadczący usługę posiada siedzibę, a w przypadku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności, z którego świadczy usługi - miejsce, gdzie świadczący usługę posiada stałe miejsce prowadzenia działalności; w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności – miejsce stałego zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-6 i art. 28.

Powyższy przepis wyraża ogólną normę dotyczącą ustalenia miejsca świadczenia usług. Oprócz tej ogólnie sformułowanej zasady, ustawa zawiera regulacje szczegółowe.

Jak stanowi art. 27 ust. 2 pkt 3 lit. d ww. ustawy, w przypadku świadczenia usług na ruchomym majątku rzeczowym - miejscem świadczenia usług jest miejsce, gdzie usługi są faktycznie świadczone, z zastrzeżeniem art. 28. W myśl art. 28 ust. 7 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku usług, o których mowa w art. 27 ust. 2 pkt 3 lit. c i d, świadczonych dla nabywcy, który podał wykonującemu te usługi numer, pod którym jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium państwa członkowskiego, na którym usługi są wykonywane, miejscem świadczenia usług jest terytorium państwa członkowskiego, które wydało nabywcy usługi ten numer, pod warunkiem że towary po wykonaniu tych usług zostaną wywiezione z terytorium państwa członkowskiego, na którym usługi te zostały faktycznie wykonane. Zgodnie z art. 28 ust. 8 ww. ustawy, w przypadku gdy usługodawcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, przepis ust. 7 stosuje się, jeżeli towary po wykonaniu usług zostaną niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 30 dni od wykonania na nich usług, wywiezione poza terytorium kraju.

Wnioskodawca w przedstawionym stanie faktycznym wskazał, że wykonuje usługi na ruchomym majątku rzeczowym dla nabywcy, który podał mu numer, pod którym jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium państwa członkowskiego, na którym wykonywane są usługi. Wykonane produkty, będące efektem przeprowadzonego procesu przetwarzania surowców są wysyłane poza terytorium kraju (na Węgry) w terminie do 30 dni od dnia wykonania usługi.

Zgodnie z przytoczonym art. 28 ust. 7 ustawy o podatku od towarów i usług w opisywanej sytuacji miejscem świadczenia przedmiotowej usługi, jest terytorium państwa członkowskiego, które wydało nabywcy usługi ten numer. Zgodnie z powyższym usługa ta nie podlega opodatkowaniu na terytorium kraju. Reasumując stwierdzić należy, że w przypadku świadczenia usług na ruchomym majątku rzeczowym, gdy gotowy produkt został wywieziony poza terytorium kraju w terminie 30 dni od dnia wykonania usługi, usługa ta nie podlega opodatkowaniu w kraju.Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia miejsca opodatkowania usług, będących przedmiotem wniosku, należy uznać za prawidłowe.

W tym miejscu tut. organ uznał za konieczne odnieść się do kwestii możliwości posłużenia się przez kontrahenta węgierskiego jego węgierskim numerem NIP na potrzeby opodatkowania przedmiotowych transakcji, w sytuacji gdy jest on jednocześnie zarejestrowanym podatnikiem VAT w Polsce.

Zgodnie z art. 97 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, podlegający obowiązkowi zarejestrowania jako podatnicy VAT czynni, są obowiązani przed dniem dokonania pierwszej wewnątrzwspólnotowej dostawy lub pierwszego wewnątrzwspólnotowego nabycia zawiadomić naczelnika urzędu skarbowego w zgłoszeniu rejestracyjnym, o którym mowa w art. 96, o zamiarze rozpoczęcia wykonywania tych czynności.

W myśl ust. 3 cytowanego artykułu, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio również do podatników, o których mowa w art. 15, podlegających obowiązkowi zarejestrowania jako podatnicy VAT czynni, innych niż wymienieni w ust. 1 i 2, którzy nabywając usługi, o których mowa w art. 28 ust. 3, 4, 6 i 7, podają numer, pod którym są zidentyfikowani na potrzeby podatku na terytorium kraju, jeżeli usługi te stanowiłyby u nich import usług.

Ponadto na podstawie ust. 11 tego artykułu, podatnicy, o których mowa w ust. 3, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, którzy uzyskali potwierdzenie zgodnie z ust. 9, przy nabywaniu usług, o których mowa w art. 28 ust. 3, 4, 6 i 7, podają numer identyfikacji podatkowej poprzedzony kodem PL.

Natomiast zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące usługobiorcami usług świadczonych przez podatników posiadających siedzibę lub miejsce zamieszkania albo pobytu poza terytorium kraju.

Zaś w myśl ust. 4 cytowanego artykułu 17, w przypadkach wymienionych w art. 28 ust. 3, 4, 6 i 7 przepis ust. 1 pkt 4 stosuje się, jeżeli usługobiorcą jest podmiot zarejestrowany jako podatnik VAT UE, zgodnie z art. 97.

Z powyższego wynika, iż przepisy art. 17 ust. 1 pkt 4 mają zastosowanie jedynie w stosunku do podmiotów, które korzystają z usług świadczonych przez podatników posiadających siedzibę lub miejsce zamieszkania albo pobytu poza terytorium kraju, co oznacza że w przedmiotowej sprawie przepis ten nie ma zastosowania. Tym samym ust. 4 art. 17 również nie ma zastosowania. W niniejszym przypadku usługobiorcą jest bowiem podmiot posiadający siedzibę poza terytorium kraju, natomiast usługa jest świadczona przez polskiego podatnika VAT. Co prawda Kontrahanet węgierski jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku VAT na terenie Polski, jednak pozostaje to bez znaczenia w zaistniałej sytuacji.

Ponieważ nabywane usługi, o których mowa w art. 28 ust. 7 ustawy o VAT, w przedmiotowej sprawie nie stanowią dla Kontrahenta węgierskiego importu usług, nie ma on obowiązku przy tej transakcji posługiwania się numerem NIP z prefiksem PL. Nie ma zatem przeszkód prawnych, aby w zaistniałej sytuacji kontrahent posłużył się węgierskim numerem NIP.

Ad. 2.
Odnosząc się do sposobu dokumentowania przedmiotowej usługi, wskazać należy, że zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16. Stosownie do art. 106 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów lub świadczenia usług, dokonywanych przez podatników zarejestrowanych jako podatnicy VAT czynni lub zwolnieni, jeżeli miejscem opodatkowania tych czynności jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego i dla tych czynności podatnicy ci nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze.

Jak stanowi § 27 ust. 1, 2 i 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798 ze zm.), przepisy § 9, 11-23 i 26 stosuje się odpowiednio do faktur stwierdzających dokonanie dostawy towarów lub świadczenia usług, dla których miejscem opodatkowania jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego, jeżeli dla tych czynności podatnicy wystawiający fakturę nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze. Faktury te powinny zawierać dane określone w § 9, z wyjątkiem stawki i kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem. Mogą one nie zawierać danych określonych w § 9 ust. 1 pkt 2, dotyczących nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 4. Jako że świadczona przez Wnioskodawcę usługa wymieniona jest w art. 28 ust. 7 ustawy, wskazać należy, iż zgodnie z § 27 ust. 4 rozporządzenia, w przypadku świadczenia usług, o których mowa w art. 27 ust. 3 pkt 2 oraz art. 28 ust. 3, 4, 6 i 7 ustawy, faktura dokumentująca wykonanie tych czynności powinna zawierać numer, pod którym nabywca usługi jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego, innym niż terytorium kraju, oraz informację, że zobowiązanym do rozliczenia tego podatku jest nabywca usługi.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w zakresie dokumentowania przedmiotowych usług należy uznać za prawidłowe.

Ad. 3.
Natomiast kwestię obowiązku przechowywania poszczególnych dowodów i ewidencji dokumentujących przedmiotowe dostawy reguluje art. 109 ust. 3 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 i 82 ust. 3 oraz zwolnionych od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą: kwoty określone w art. 90, dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokość podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego oraz kwotę podatku podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, a w przypadkach określonych w art. 120 ust. 15, art. 125, 134, 138 - dane określone tymi przepisami niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej. Z kolei w przypadku, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 6, podatnicy są obowiązani prowadzić ewidencję otrzymywanych towarów zawierającą w szczególności datę ich otrzymania, dane pozwalające na identyfikację towarów oraz datę wydania towaru po wykonaniu usługi przez podatnika (art. 109 ust. 9 ustawy o VAT).

Ponadto zgodnie z art. 112 cytowanej ustawy, podatnicy są obowiązani przechowywać ewidencje prowadzone dla celów rozliczania podatku oraz wszystkie dokumenty związane z tym rozliczaniem do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Ponieważ z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, iż nie będzie miała zastosowania regulacja zawarta w art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy, na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek prowadzenia ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 9 ustawy. Jednak nie zwalnia go to od prowadzenia, zgodnie z ww. art. 109 ust. 3 ustawy o VAT, ewidencji zawierającej dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej.Jako że miejsce opodatkowania przedmiotowych usług, stosownie do art. 27 ust. 2 pkt 3 lit. d) w związku z art. 28 ust. 7 ustawy o VAT, zostaje przesunięte na terytorium Węgier i w związku z tym koniecznym jest wykazanie w deklaracji dla potrzeb rozliczenia podatku VAT, ww. usług jako niepodlegających opodatkowaniu w kraju, niezbędnym jest posiadanie przez Wnioskodawcę ewidencji pozwalającej na dokonanie prawidłowego rozliczenia w tym zakresie, która jednocześnie potwierdzać będzie spełnienie warunku, o którym mowa w art. 28 ust. 8 ustawy o VAT.

W ocenie tut. organu ewidencja taka winna zawierać dane pozwalające na jednoznaczne ustalenie terminu wykonania usług na ruchomym majątku rzeczowym oraz potwierdzające dokonanie w terminie 30 dni wywozu przetworzonych towarów.

Zatem mając na uwadze art. 112 Wnioskodawca jest zobowiązany do przechowywania ewidencji prowadzonej dla celów rozliczenia podatku VAT, zawierającej m.in. dane wskazane powyżej oraz wszystkie dokumenty związane z tym rozliczaniem do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie przechowywania dowodów oraz ewidencji dokumentujących wykonywane usługi uznać należy za nieprawidłowe.

Reasumując, oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku należało uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).
Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.