INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 11.06.2008 r. (data wpływu 16.06.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości odzyskania przez spadkobiercę podatku VAT nienależnie zapłaconego przez spadkodawcę - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16.06.2008 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości odzyskania przez spadkobiercę podatku VAT nienależnie zapłaconego przez spadkodawcę.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Ojciec wnioskodawczyni - L S zmarł 07.07.2007 r. Postanowieniem Sądu Rejonowego sygn. akt ….. z 08.08.2007 r. wnioskodawczyni nabyła po nim spadek w całości, z dobrodziejstwem inwentarza. Ojciec działając jako osoba fizyczna, dokonał transakcji sprzedaży niezabudowanych działek budowlanych w R. Zgodnie z postanowieniem z 14.03.2005 r. Naczelnika Urzędu Skarbowego, utrzymanym Decyzją Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 29.10.2005 r., nr ../TB ojciec zarejestrował się jako podatnik VAT i odprowadził od transakcji sprzedaży działek podatek VAT. Na ww. czynności wystawiał faktury VAT. Decyzja Dyrektora Izby Skarbowej i poprzedzające ją postanowienie Naczelnika US, nakazujące odprowadzenie podatku VAT od ww. transakcji zostały uchylone prawomocnym wyrokiem WSA z dnia 14.03.2007 r. sygn. akt VIII SA/Wa 136/07. WSA stwierdził, że transakcje sprzedaży nie podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT.

Niektórzy kupujący zapłacili za nabyte nieruchomości cenę netto bez podatku VAT. Większość zapłaciła przy transakcji podatek VAT i domaga się jego zwrotu, zgodnie z prawomocnym wyrokiem WSA. Postanowieniem Sądu wnioskodawczyni nabyła spadek po ojcu i na podstawie art. 97 w związku z art. 102 par. 2 ustawy ordynacja podatkowa, przejęła majątkowe prawa i obowiązki spadkodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy na podstawie art. 97 w związku z art. 102 par. 2 ustawy ordynacja podatkowa przysługuje mi jako spadkobiercy prawo zwrotu nienależnie zapłaconego przez spadkodawcę podatku VAT wraz z ustawowymi odsetkami do dnia otwarcia spadku po spełnieniu wymogów art. 105 par. 2 ustawy ordynacja podatkowa...
2. Czy zgodnie z art. 75 par. 2 lit. b ordynacji podatkowej zobowiązana jestem do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty podatku wraz ze skorygowanymi deklaracjami VAT (art. 75 par. 3) ponieważ spadkodawca wpłacił nienależne zobowiązanie podatkowe...
   
   

Zdaniem wnioskodawcy w oparciu o obowiązujący stan prawny, spadkobiercy przysługuje prawo zwrotu nienależnie uiszczonego przez spadkodawcę podatku VAT. Stosownie do treści art. 97 ustawy ordynacja podatkowa, spadkobierca podatnika przejmuje przewidziane w przepisach prawa podatkowego majątkowe prawa i obowiązki spadkodawcy. Zasadę sukcesji stosuje się również do praw i obowiązków wynikających z decyzji wydawanych na podstawie prawa podatkowego. Powołany przepis stanowi samoistną podstawę prawną sukcesji na spadkobierców, praw i obowiązków o charakterze majątkowym, wynikających z przepisów prawa podatkowego, przysługujących podatnikowi w chwili śmierci.

Zdaniem wnioskodawcy prawa i obowiązki o charakterze majątkowym wynikające z przepisów prawa podatkowego to niewątpliwie obowiązek zapłacenia podatku czy zaległości podatkowej, a także innych należności z nimi zrównanych, jak również prawo do zapłaty podatku w odroczonym terminie płatności, albo też zapłaty w ratach, uprawnienie do zwrotu nadpłaty, prawo zwrotu podatku lub różnicy podatku naliczonego, prawo rozliczenia straty, prawo do ulgi podatkowej. Spadkodawca uiścił podatek VAT od transakcji sprzedaży działek w oparciu o błędną interpretację prawa podatkowego przedstawioną w postanowieniu Naczelnika lI Urzędu Skarbowego w R, uchyloną prawomocnym wyrokiem WSA.

W opinii wnioskodawcy niezasadnie uiszczona kwota podatku powinna być zwrócona spadkobiercy zmarłego podatnika w trybie art. 75 par. 2 pkt 1 lit. b oraz art. 105 par.1 i par.2 ustawy ordynacja podatkowa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 97 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), spadkobiercy podatnika, z zastrzeżeniem § 2, przejmują przewidziane w przepisach prawa podatkowego majątkowe prawa i obowiązki spadkodawcy.

Zgodnie z § 2 tego przepisu jeżeli, na podstawie przepisów prawa podatkowego, spadkodawcy przysługiwały prawa o charakterze niemajątkowym, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, uprawnienia te przechodzą na spadkobierców pod warunkiem dalszego prowadzenia tej działalności na ich rachunek.

Zgodnie z § 3 przepis § 2 stosuje się odpowiednio do praw i obowiązków z tytułu sprawowanej przez spadkodawcę funkcji płatnika. § 4 stanowi, iż przepisy § 1–3 stosuje się również do praw i obowiązków wynikających z decyzji wydanych na podstawie przepisów prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 98. § 1 cyt. ustawy, do odpowiedzialności spadkobierców za zobowiązania podatkowe spadkodawcy stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego o przyjęciu i odrzuceniu spadku oraz o odpowiedzialności za długi spadkowe.

W myśl art. 98 § 2, przepis § 1 stosuje się również do odpowiedzialności spadkobierców za zaległości podatkowe, w tym również za zaległości, o których mowa w art. 52 § 1, odsetki za zwłokę od zaległości podatkowych spadkodawcy, pobrane, a nie wpłacone podatki z tytułu sprawowanej przez spadkodawcę funkcji płatnika lub inkasenta, niezwrócone przez spadkodawcę zaliczki na naliczony podatek od towarów i usług oraz ich oprocentowanie, opłatę prolongacyjną, koszty postępowania podatkowego, koszty upomnienia i koszty postępowania egzekucyjnego prowadzonego wobec spadkodawcy powstałe do dnia otwarcia spadku.

Zgodnie z art. 100 § 1 cyt. ustawy, organy podatkowe właściwe ze względu na ostatnie miejsce zamieszkania spadkodawcy orzekają w odrębnych decyzjach o zakresie odpowiedzialności poszczególnych spadkobierców lub określają wysokość nadpłaty albo zwrotu podatku.

W myśl art. 100 § 2, w decyzji organ podatkowy określa wysokość znanych w dniu otwarcia spadku zobowiązań spadkodawcy, o których mowa w art. 98 § 1 i 2, z zastrzeżeniem § 2a.

§ 2a stanowi, iż wydając decyzję, organ podatkowy określa prawidłową wysokość zobowiązania podatkowego, wysokość poniesionej straty uprawniającej spadkobierców do skorzystania, zgodnie z przepisami prawa podatkowego, z ulg podatkowych, wysokość nadpłaty lub zwrotu podatku, jeżeli ich wysokość jest inna niż wykazana w deklaracji złożonej przez spadkodawcę albo spadkodawca deklaracji nie złożył.

Zgodnie z art. 100 § 3, termin płatności przez spadkobiercę zobowiązań, o których mowa w § 2, wynosi 14 dni od dnia doręczenia decyzji.

Zgodnie z art. 101 § 1 cyt. ustawy, odsetki za zwłokę od zaległości podatkowych spadkodawcy oraz oprocentowanie niezwróconych zaliczek naliczonego podatku od towarów i usług naliczane są do dnia otwarcia spadku. W myśl § 2, odsetki za zwłokę oraz oprocentowanie, o których mowa w § 1, naliczane są nadal w przypadku niedotrzymania przez spadkobierców terminu określonego w art. 100 § 3.

Zgodnie z Art. 102 § 1. Przepisy art. 100 i 101 stosuje się, jeżeli:

1. w stosunku do spadkodawcy nie zostało wszczęte postępowanie podatkowe lub
2. postępowanie podatkowe, którego stroną był spadkodawca, zostało zakończone decyzją ostateczną.
   
   

W myśl art. 102 § 2, w razie śmierci strony w toku postępowania w sprawach dotyczących praw lub obowiązków wymienionych w art. 97 w miejsce dotychczasowej strony wstępują jej spadkobiercy.

Zgodnie z art. 103 § 1 cyt. ustawy, organy podatkowe zawiadamiają spadkobierców o:

1. złożonych przez spadkodawcę odwołaniach od decyzji, zażaleniach na postanowienia i skargach do sądu administracyjnego;
2. decyzjach wydanych na podstawie art. 67a § 1 pkt 1 lub 2, jeżeli nie upłynął termin płatności odroczonego podatku lub zaległości podatkowej lub termin płatności rat;
3. decyzjach i postanowieniach, które zostały doręczone spadkodawcy, a w dniu jego śmierci nie upłynął jeszcze termin do złożenia odwołania, zażalenia lub skargi do sądu administracyjnego;
4. wszczętej kontroli podatkowej;
5. złożonych przez spadkodawcę wnioskach o wszczęcie postępowania;
6. postępowaniach wszczętych z urzędu wobec spadkodawcy.
   
   

W myśl § 2, w przypadkach, o których mowa w § 1 pkt 1 i 3, terminy do złożenia odwołania, zażalenia lub skargi do sądu administracyjnego biegną ponownie od dnia doręczenia zawiadomienia.

Jak wynika z powyższych przepisów spadkobiercy generalnie przejmują majątkowe prawa i obowiązki spadkodawcy. Art. 97 § 2 Ordynacji podatkowej wprowadza jednak istotne ograniczenie powyższej zasady. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli na podstawie przepisów prawa podatkowego, spadkodawcy przysługiwały prawa o charakterze niemajątkowym, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, uprawnienia te przechodzą również na spadkobierców, pod warunkiem dalszego prowadzenia tej działalności na ich rachunek. Te same zasady dotyczą praw i obowiązków wynikających z decyzji wydanych na podstawie przepisów prawa podatkowego, o czym stanowi art. 97 § 4 omawianej ustawy.

Z analizy art. 97 cyt. ustawy wynika, iż spadkobiercy są tą grupą następców prawnych, która nie wstępuje w prawa i obowiązki spadkodawcy, lecz przejmują te prawa i obowiązki. Oznacza to, iż spadkobierca nie zawsze może działać w imieniu spadkodawcy korzystając z jego praw.

W analizowanej sprawie wątpliwości wnioskodawczyni jako spadkobiercy dotyczą prawa do zwrotu nienależnie zapłaconego przez spadkodawcę podatku VAT. Wnioskodawczyni powołuje się przy tym na art. 102 § 2 Ordynacji podatkowej.

Powyższy przepis stanowi, iż w razie śmierci spadkodawcy w toku postępowania w sprawach dotyczących praw lub obowiązków wymienionych w art. 97 w jego miejsce wstępują spadkobiercy. Zapis ten przedstawia szczególną sytuację, w której dozwolone jest wstąpienie spadkobiercy w prawa spadkodawcy. Wstąpienie to może jednak odbyć się tylko w przypadku śmierci spadkodawcy w toku postępowania w sprawach dotyczących jego majątkowych lub niemajątkowych praw.

Regulacje prawne zawarte w treści art. 102 należy łączyć bezpośrednio z regulacjami przepisów art. 100, 101 oraz 103 Ordynacji. Wszystkie te regulacje adresowane są do następcy prawnego spadkodawcy, lecz w różnym stopniu go dotyczą, w zależności od tego, jaki status prawny w stosunku do postępowania podatkowego posiadał spadkodawca.

Uwzględniając zatem treść przepisów art. 100 i 101 należy uznać, że postępowanie, o którym mowa w art. 102 § 2, wszczęte na wniosek spadkodawcy zmarłego w trakcie tego postępowania, zmierza do wydania decyzji określającej wysokość należności podatkowej spadkobiercy oraz, jeżeli przepisy na to zezwalają – o ewentualnej odpowiedzialności podatkowej wynikającej z wykonywania przez spadkodawcę funkcji płatnika lub inkasenta. W praktyce oznacza to, że jeżeli wobec podatnika nie toczyło się postępowanie podatkowe lub nawet jeżeli postępowanie takie toczyło się, lecz zostało zakończone decyzją ostateczną przed jego śmiercią, to organ podatkowy właściwy miejscowo (w myśl art. 100) wszczyna postępowanie i wydaje jedną lub kilka decyzji określających zakres odpowiedzialności spadkobierców. Żaden przepis nie stanowi, iż takie postępowanie, stwierdzające np. nadpłatę podatku przez zmarłego podatnika, może zostać wszczęte przez jego spadkobiercę. Spadkobierca może jedynie – w wypadku śmierci spadkodawcy w trakcie trwania takiego postępowania – wstąpić w jego miejsce jako strona. Gdyby natomiast takie postępowanie zostało wszczęte na wniosek spadkodawcy przed jego śmiercią organ podatkowy zawiadomiłby o tym fakcie spadkobiercę, zgodnie z art. 102 § 2 pkt 5 Ordynacji podatkowej.

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowego stanu faktycznego, należy uznać, iż wskazany przez wnioskodawczynię art. 102 § 2 Ordynacji podatkowej nie ma zastosowania w jej sprawie. Ze stanu faktycznego opisanego we wniosku nie wynika aby spadkobierca przed śmiercią podjął kroki zmierzające do wszczęcia postępowania ustalającego nadpłatę podatku VAT. Gdyby na wniosek spadkodawcy wszczęte zostało takie postępowanie i nie zostałoby zakończone decyzją przed jego śmiercią, w takim tylko przypadku w jego prawa mógłby wystąpić spadkobierca.

Zagadnienie nadpłaty podatku uregulowane zostało w rozdziale 9 „Nadpłata” ustawy Ordynacja podatkowa. Przepisy tam zawarte definiują nadpłatę przede wszystkim jako kwotę nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku. Podatkiem zapłaconym nienależnie będzie podatek zapłacony w sytuacji, gdy podatnik dokonał wpłaty określonej kwoty, mimo że nie był do tego w ogóle zobowiązany. Z podatkiem zapłaconym nienależnie będziemy mieli również do czynienia, gdy podatnik był, co do zasady, zobowiązany do zapłaty podatku, np. ze względu na treść istniejącej decyzji podatkowej (zarówno deklaratoryjnej, jak i konstytutywnej), jednak decyzja ta została później uchylona lub wyeliminowana z obrotu.

W myśl art. 75 § 1 cyt. ustawy, jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku.

Stwierdzenie nadpłaty to postępowanie wymiarowe w sprawie nadpłaty, które wszczyna podatnik (płatnik, inkasent). Wniesienie wniosku o stwierdzenie nadpłaty jest równoznaczne z wszczęciem postępowania wymiarowego ograniczającego się do wymiaru nadpłaty albo odmowy jej stwierdzenia. Jak wynika jednak z 75 § 1 cyt. ustawy, to podatnik a nie jego spadkobierca musi wnieść taki wniosek jeżeli zakwestionuje zasadność wpłaconego podatku.

Odnosząc się do kwestii postępowania podatkowego i decyzji je kończącej, o których mowa powyżej, należy mieć na uwadze, iż nie można orzeczenia sądu administracyjnego, jakie otrzymał spadkodawca, na gruncie przepisów podatkowych, zrównać z decyzją kończącą postępowanie podatkowe. Orzeczenie, które otrzymał spadkodawca w formie wyroku sądu administracyjnego jest tylko wskazówką do prawidłowego interpretowania przepisów podatkowych. Jest ono bowiem odpowiedzią sądu na stanowisko przedstawione (jak wskazano we wniosku) w decyzji Dyrektora Izby Skarbowej i poprzedzającym ją postanowieniu naczelnika urzędu skarbowego w sprawie interpretacji przepisów prawa podatkowego. Przedmiotowy wyrok sądu jedynie wskazał podatnikowi, że dokonane przez niego transakcje nie podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT. Stwierdzenie natomiast nadpłaty tego podatku i ewentualny jej zwrot podatnikowi może odbyć się jedynie w drodze postępowania podatkowego, o którym mowa w art. 102 § 2 Ordynacji podatkowej. W tym celu, tylko i wyłącznie podatnik (spadkodawca) musiałby złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku.

Kwestie zagadnień dotyczących podatku VAT rozstrzygnięte zostały w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54 poz. 535 ze zm.). W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Czynności te podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa (art. 5 ust. 2). Obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19 ust. 1 cyt. ustawy z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 cyt. ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym spadkodawca stał się podatnikiem VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 cyt. ustawy rejestrując się w tym celu.

Stosownie do treści art. 96 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, jeżeli podatnik zarejestrowany jako podatnik VAT zaprzestał wykonywania czynności podlegającej opodatkowaniu, jest on obowiązany zgłosić zaprzestanie działalności naczelnikowi urzędu skarbowego; zgłoszenie to stanowi dla naczelnika urzędu skarbowego podstawę do wykreślenia podatnika z rejestru jako podatnika VAT.

Ust. 7 stanowi natomiast, że zgłoszenia o zaprzestaniu działalności w wyniku śmierci podatnika dokonuje jego następca prawny. Zgodnie z ust. 8, w przypadku gdy zaprzestanie wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu nie zostało zgłoszone zgodnie z ust. 6 i 7, naczelnik urzędu skarbowego wykreśla z urzędu podatnika z rejestru jako podatnika VAT.

Art. 99 ust. 1 wskazanej ustawy stanowi, iż podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25 dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

Z powyższych przepisów wynika, iż śmierć podatnika jest jedną z form zakończenia jego bytu prawnego. Skutkuje ona wykreśleniem podatnika z rejestru. Aby wyjaśnić jej skutki podatkowe w badanej sprawie należy odnieść się ponownie do przepisów ustawy Ordynacja podatkowa.

Zgodnie z art. 73 § 2 pkt 1 lit. b Ordynacji uprawnienie określone w § 1 przysługuje również podatnikom, których zobowiązanie podatkowe powstaje w sposób przewidziany w art. 21 § 1 pkt 1, jeżeli w deklaracjach innych niż wymienione w art. 73 § 2 pkt 2 i 3, z wyjątkiem deklaracji dotyczącej zaliczek na podatek dochodowy, wykazali zobowiązanie podatkowe nienależne lub w wysokości większej od należnej i wpłacili zadeklarowany podatek.

Ponadto zgodnie z art. 73 § 3 Ordynacji w przypadkach, o których mowa w § 2 pkt 1 lit. a i b oraz w pkt 2 lit. a i b, podatnik, płatnik lub inkasent równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty są obowiązani złożyć skorygowane zeznanie (deklarację).

Na podstawie art. 99 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług deklaracje VAT-7 obowiązani są składać podatnicy podatku VAT. W przepisach tej ustawy regulujących kwestie deklaracji ustawodawca nie wskazał spadkobiercy jako osoby mogącej złożyć deklarację lub jej korektę za zmarłego podatnika. Nawet gdyby spadkobierca posiadał umocowanie do tego rodzaju czynności, to pamiętać należy, iż pełnomocnictwo wygasa z chwilą śmierci mocodawcy – zatem po śmierci podatnika jego pełnomocnik nie może już skutecznie wykonywać za niego żadnych czynności. Wyjątkiem od tej zasady jest tylko sytuacja, gdy spadkobierca kontynuuje działalność gospodarczą podatnika (art. 97 § 2 Ordynacji) – wtedy może on złożyć deklarację VAT-7 na nazwisko zmarłego podatnika, podpisaną jednak przez spadkobiercę.

Odnosząc przepisy obu wskazanych ustaw do badanego stanu faktycznego należy stwierdzić, że wnioskodawczyni nie jest uprawniona, jak również nie ma technicznych możliwości złożenia za zmarłego ojca wniosku o stwierdzenie nadpłaty podatku VAT z korektami deklaracji VAT-7. Z chwilą śmierci ojca przestał istnieć jego byt prawny, a uprawnienia do złożenia korekt deklaracji nie przeszły na spadkobiercę. Prawo do złożenia takiego wniosku i rozpoczęcia postępowania podatkowego w sprawie stwierdzenia nadpłaty miał tylko i wyłącznie spadkodawca. Gdyby ojciec wnioskodawczyni, przed śmiercią zakwestionował zasadność zapłacenia podatku VAT, złożył wniosek o stwierdzenie nadpłaty wraz ze skorygowanymi deklaracjami i w toku prowadzonego postępowania zmarł – w przypadku stwierdzenia nadpłaty, wnioskodawczyni jako spadkobierca miałaby prawo do zwrotu tej nadpłaty z ewentualnymi odsetkami, po spełnieniu warunków określonych w art. 105 Ordynacji podatkowej. W sytuacji opisanej we wniosku – wnioskodawczyni takie prawo nie przysługuje.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock