2013.01.22 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/443-1057/12-2/PR
z 22 stycznia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 18.10.2012 r. (data wpływu 24.10.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku uwzględnienia art. 89a ust. 4 ustawy w sytuacji uregulowania części należności przez podmiot trzeci, będący gwarantem Dłużnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24.10.2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku uwzględnienia art. 89a ust. 4 ustawy w sytuacji uregulowania części należności przez podmiot trzeci, będący gwarantem Dłużnika.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

„D.” lub „Wnioskodawca” jest czynnym podatnikiem VAT rozliczającym ten podatek w okresach miesięcznych (deklaracje VAT-7). Dnia 30 kwietnia 2009 r. D. zawarła umowę ze Spółką o świadczenie usług prawniczych w związku z realizacją projektu dotyczącego leasingu samolotów dla najważniejszych osób w państwie (dalej jako „Umowa”). Usługi te świadczone były w okresie maj - sierpień 2009 r.

Wynagrodzenie należne D. z tytułu świadczenia usług przewidzianych w Umowie w łącznej kwocie 576.213,27 zł nie zostało zapłacone przez Spółkę w związku z niewypłacalnością, a w konsekwencji upadłością tego podmiotu. Postępowanie upadłościowe zostało wszczęte pod koniec 2009 roku i zakończone zostało w 2010 roku. W jego konsekwencji Spółka przestała istnieć i została wykreślona z rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego. Kolejną konsekwencją powyższego było wygaśnięcie wierzytelności D. wobec Spółki o zapłatę wynagrodzenia w wysokości 576.213,27 zł, ponieważ przestał istnieć wierzyciel (Spółka).

W związku z powyższym D., po spełnieniu przewidzianych w ustawie o VAT przesłanek, skorzystała z tzw. „ulgi na złe długi” i skorygowała podatek należny zgodnie z zasadami przewidzianymi w art. 89a ustawy o VAT. D. dokonała także odpisu należności od Spółki jako należności nieściągalnej, zaliczając jej wartość w poczet kosztów uzyskania przychodów.

We wrześniu 2009 roku, Agencja złożyła wobec D. ustne zapewnienie (poprzez dwóch członków Zarządu działających zgodnie z zasadami reprezentacji), że wynagrodzenie należne D. zostanie przez Spółkę zapłacone. Tak jak zostało to wyżej wskazane, wynagrodzenie D. nie zostało przez Spółkę uregulowane, a Spółka w wyniku przeprowadzenia postępowania upadłościowego przestała istnieć.

Artykuł 391 Kodeksu cywilnego stanowi, że „Jeżeli w umowie zastrzeżono, że osoba trzecia zaciągnie określone zobowiązanie albo spełni określone świadczenie, ten, kto takie przyrzecznie uczynił, odpowiedzialny jest za szkodę, którą druga strona ponosi przez to, ze osoba trzecia odmawia zaciągnięcia zobowiązania albo nie spełnia świadczenia”. Działając na podstawie zacytowanego artykułu 391, D. wystąpiła z powództwem przeciwko AGENCJI. W pozwie z dnia 25 marca 2010 i D. wniosła o zasądzenie od AGENCJI kwoty 576.213,27 zł tytułem odszkodowania na podstawie art. 391 Kodeksu cywilnego. Alternatywnie D. wniosła, na podstawie art. 471 Kodeksu cywilnego, o zasądzenie na swoją rzecz odszkodowania od AGENCJI w wysokości równej kwocie wskazanej powyżej.

W wyniku postępowania sądowego wszczętego na podstawie wskazanego powyżej pozwu D. zawarło z AGENCJĄ ugodę przed Sądem Okręgowym Wydział Gospodarczy dnia 11 czerwca 2012 r. (dalej jako „Ugoda”). Na mocy Ugody AGENCJA zobowiązała się zapłacić D. 420 000 zł tytułem odszkodowania w terminie 7 dni od uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu postępowania w tej sprawie.

W lipcu 2012 r. D. otrzymało ww. kwotę od AGENCJI.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy zgodnie z którym otrzymanie odszkodowania od AGENCJI w związku z Ugodą nie powoduje po stronie D. powstania obowiązku wynikającego z art. 89a ust. 4 ustawy o VAT, tj. obowiązku zwiększenia podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym D. otrzymała odszkodowanie ?

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymanie odszkodowania od AGENCJI w związku z Ugodą nie powoduje po stronie D. powstania obowiązku wynikającego z art. 89a ust. 4 ustawy o VAT, tj. obowiązku zwiększenia podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym D. otrzymała odszkodowanie. Na uzasadnienie własnego stanowiska Wnioskodawca przedstawia następujące argumenty.

Zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy o VAT podatnik może skorygować podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, z zastrzeżeniem ust. 2-5. Korekta podatku dotyczy również kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności odpisanej jako nieściągalna lub której nieściągalność została uprawdopodobniona.

Zgodnie natomiast z art. 89a ust. 4 ustawy o VAT, w przypadku gdy po dokonaniu korekty określonej w ust. 1 należność została uregulowana w jakiejkolwiek formie, podatnik, o którym mowa w ust. 1, obowiązany jest zwiększyć podatek należny w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana. W przypadku częściowego uregulowania należności podatek należny zwiększa się w odniesieniu do tej części.

Powyższe wskazuje, że obniżenie podatku należnego na mocy art. 89a ust. 1 ustawy o VAT nie ma charakteru definitywnego. Uregulowanie należności powoduje bowiem konieczność pewnego odwrócenia skutków zastosowania „ulgi na złe długi”. Ze wskazanych powyżej przepisów wynikają określone obowiązki jakich musi dopełnić podatnik w przypadku, gdy należność, w stosunku do której skorzystał z ulgi na złe długi, zostanie uregulowana w jakiejkolwiek formie. Ustawodawca w treści art. 89a ust. 4 ustawy o VAT wskazał bowiem, że „uregulowanie należności w jakiejkolwiek formie” powoduje konieczność zwiększenia podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana.

W celu ustalenia, czy w określonym stanie faktycznym powstanie wskazany powyżej obowiązek należy zdaniem Wnioskodawcy ocenić czy doszło do „uregulowania należności w jakiejkolwiek formie”. Ocena taka sprowadza się więc do ustalenia treści znaczeniowej tego pojęcia, co, wobec braku w ustawie o VAT odpowiedniej definicji, powinno zostać dokonane w oparciu o dorobek praktyki i literatury w tym zakresie oraz orzecznictwo sądów administracyjnych.

O obowiązku zwiększenia podatku należnego wynikającym z art. 89a ust. 4 ustawy o VAT literatura przedmiotu wypowiada się następująco:

„Dłużnik może uregulować należności w całości lub części już po dokonaniu korekty przez podatnika. W takim przypadku art. 89a ust. 4 przewiduje, że podatnik-wierzyciel, który dokonał korekty podatku należnego, jest obowiązany zwiększyć kwotę podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana (jeżeli należność została uregulowana w części - wówczas podatnik ma obowiązek zwiększyć kwotę podatku należnego proporcjonalnie do otrzymanej należności). Warto przy tym podkreślić, iż obowiązek korekty na podstawie tego przepisu następuje jedynie wówczas, gdy należność została uregulowana (w całości lub części) przez dłużnika lub przez podmiot działający na rzecz dłużnika.” (T. Michalik, VAT. Komentarz, C.H. Beck 2012)

Podobne stanowisko w tym zakresie prezentuje A. Bartosiewicz, który stwierdza, iż:

„Uznać należy, że dotyczy to należności stanowiącej obrót, od którego powstał podatek należny, względem którego dokonano wcześniej korekty w ramach ulgi na złe długi. Przepis stanowi o uregulowaniu należności w jakiejkolwiek formie. Nie ma znaczenia, kto ureguluje należność, więc obowiązek zwiększenia podatku należnego powstanie także w przypadku uregulowania należności przez osobę trzecią. Uznać trzeba, że uregulowaniem należności jest też przymusowe ściągnięcie jej na drodze egzekucji.” (A. Bartosiewicz, R. Kubacki, VAT. Komentarz, LEX 2012)

Z powyżej przytoczonych wypowiedzi literatury przedmiotu wynika zatem, iż warunkiem powstania obowiązku zwiększenia podatku należnego, zgodnie z art. 89a ust. 4 ustawy o VAT, jest spełnienie następujących przesłanek:

musi dojść do uregulowania należności;

należność ta musi stanowić obrót, od którego powstał podatek należny, względem którego dokonano wcześniej korekty w ramach ulgi na złe długi;

uregulowania tego dokona dłużnik lub podmiot działający na jego rzecz.

Podobnie również w tym zakresie wypowiadały się sądy administracyjne. Znaczenie pojęcia „uregulowania należności w jakiejkolwiek formie” wyjaśnił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 15 lutego 2012 r., sygn. akt I SA/Kr 2114/11, następująco:

„Ustawodawca nie wymaga konkretnej formy „uregulowania” wskazując, iż może to nastąpić w jakiejkolwiek formie. W ustawie nie wskazuje się także podmiotu (podmiotów), który może tego uregulowania” dokonać. W przypadku częściowego uregulowania należności podatek należny zwiększa się w odniesieniu do tej części. (...) Obowiązek ten wynika z przepisu art. 89a ust. 4 u.p.t.u. Dotyczy to należności stanowiącej obrót, od którego powstał podatek należny, względem którego dokonano wcześniej korekty w ramach ulgi na złe długi. Przepis stanowi o uregulowaniu należności w jakiejkolwiek formie. Nie ma znaczenia, kto ureguluje należność, więc obowiązek zwiększenia podatku należnego powstanie także w przypadku uregulowania należności przez osobę trzecią. Uznać trzeba, że uregulowaniem należności jest też przymusowe ściągnięcie jej na drodze egzekucji.”

Zgodnie z poglądem przedstawionym w powyższym orzeczeniu za „uregulowanie należności w jakiejkolwiek formie” może być bowiem, zdaniem WSA, uznane jakiekolwiek uregulowanie tej należności, przy czym należność musi stanowić obrót, od którego powstał podatek należny. Uregulowanie to, jak wskazano w powyżej cytowanym orzeczeniu, może również nastąpić przez podmiot inny niż dłużnika. Tym samym, wypowiadając się odnośnie zakresu analizowanego pojęcia, WSA powtórzył w znacznej mierze poglądy prezentowane w literaturze przedmiotu.

W odniesieniu do przedmiotowego stanu faktycznego, zdaniem Wnioskodawcy, kluczowe jest zidentyfikowanie przesłanki dokonania zwiększenia podatku należnego, która będzie decydować, czy w związku z otrzymaniem odszkodowania u Wnioskodawcy powstał obowiązek zwiększenia podatku należnego. Tym elementem, zdaniem Wnioskodawcy, jest rozstrzygnięcie czy doszło do uregulowania należności. Jak wynika bowiem zarówno z samego przepisu, jak i z poglądów doktryny oraz orzecznictwa jedynie uregulowanie należności (niezależnie od formy tego uregulowania) rodzi obowiązek zwiększenia podatku należnego, o którym mowa w art. 89a ust. 4 ustawy o VAT

Zdaniem Wnioskodawcy oznacza to, że uregulowanie należności jest bezsporną i kluczową przesłanką dla powstania obowiązku zwiększenia podatku należnego zgodnie z art. 89a ust. 4 ustawy o VAT. Pojęcie uregulowania nie może być rozumiane dowolnie, również pojęcie należności musi mieć znaczenie ściśle określone. Chodzi tu bowiem, na co zwrócono uwagę w powyżej zacytowanych fragmentach o należność stanowiącą obrót od którego powstał podatek należny względem którego dokonano wcześniej korekty w ramach ulgi na złe długi. Tylko uregulowanie takiej należności zostało objęte przez ustawodawcę zakresem normy prawnej ustanowionej w art. 89a ust 4 ustawy o VAT.

Powyższe wskazuje, iż musi to zatem być należność wynikająca ze stosunku zobowiązaniowego jaki istniał pomiędzy podatnikiem a jego dłużnikiem której treścią była zapłata dłużnika za czynności opodatkowane wykonywane przez podatnika. Nie ulega bowiem wątpliwości, iż instytucja prawa podatkowego uregulowana w art. 89a i 89b ustawy o VAT swym zakresem obejmuje właśnie zobowiązanie jednego podmiotu (dłużnika) do zapłaty za ekwiwalentną czynność opodatkowaną innego podmiotu (podatnika) tj. dotyczy wynagrodzenia podatnika z tytułu wykonania określonych czynności opodatkowanych na rzecz dłużnika.

Powyższa interpretacja zdaniem Wnioskodawcy jest słuszna, co potwierdzają również wskazane powyżej źródła. W szczególności należy zatem podkreślić, iż kluczową przesłanką dla zastosowania normy prawnej wynikającej z art. 89a ust. 4 ustawy o VAT tj. obowiązku zwiększenia podatku należnego w związku z uregulowaniem należności w jakiejkolwiek formie jest zajście zdarzenia polegającego na uregulowaniu należności stanowiącej wynagrodzenie podatnika z tytułu czynności opodatkowanych dokonanych na rzecz dłużnika.

Tytułem przykładu można wskazać, że takim uregulowaniem nie jest - zgodnie z interpretacją wyrażoną w orzecznictwie niektórych sądów administracyjnych, którą Wnioskodawca podziela - otrzymanie wpłaty z tytułu cesji należności. Przytoczyć w tym miejscu należy wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 listopada 2010 r. sygn. akt III SA/Wa 444/10, w którym WSA wskazał, że:

„Oznacza to, że wpłaty otrzymane z tytułu cesji wierzytelności nie stanowią płatności z tytułu faktury czy też szerzej, z tytułu stosunku zobowiązaniowego łączącego wierzyciela z jego dłużnikiem, ale realizowane są w wykonaniu nowego zobowiązania pomiędzy innymi stronami i z innego tytułu prawnego (… )

Skoro zbycie wierzytelności już po skorygowaniu podatku należnego z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług o którym mowa w art. 89a ust. 1 u.p.t.u. nie może być utożsamione z uregulowaniem wierzytelności to brak jest podstaw do stwierdzenia, że w razie zaistnienia takiej sytuacji (czyli w razie zbycia wierzytelności już po dokonaniu korekty, o której mowa w art. 89a ust. 1 u.p.t.u.) podatnik zobowiązany jest zwiększyć podatek należny.”

Zgodnie z poglądem zaprezentowanym w powyższym wyroku podstawą powstania obowiązku wynikającego z art. 89a ust. 4 ustawy o VAT może być tylko uregulowanie należności wynikające z pierwotnego zobowiązania jakie istniało pomiędzy dłużnikiem a wierzycielem. Dokonanie cesji wierzytelności i otrzymanie przez podatnika zapłaty z tego tytułu zdaniem WSA wyrażonym w powyżej cytowanym wyroku nie oznacza, iż podatnik ten ma obowiązek zwiększyć podatek należny, bowiem zapłata ta następuje w wykonaniu innego zobowiązania niż te, w stosunku do którego skorzystano z ulgi na złe długi.

Zdaniem Wnioskodawcy, wskazany powyżej sposób interpretacji art. 89a ust. 4 ustawy o VAT wskazuje, jak należy rozumieć pojęcie „uregulowania należności w jakiejkolwiek formie”. Wynika z niego, że obowiązek korekty podatku należnego przewidziany w powołanym przepisie dotyczy jedynie uregulowania należności pierwotnie istniejącej, wynikającej z istniejącego zobowiązania, czyli należności która stanowi wynagrodzenie z tytułu czynności opodatkowanych dokonanych przez podatnika. Nie dotyczy on natomiast innych płatności nawet dotyczących pierwotnej należności, takich jak wynagrodzenie otrzymane z tytułu cesji wierzytelności itp.

Z powyższego wynika, że obowiązek korekty podatku należnego tym bardziej nie będzie dotyczył sytuacji, w której pierwotna należność podatnika nie zostanie uregulowana i wygaśnie. Wnioskodawca zwraca uwagę, że taka sytuacja miała miejsce w przedstawionym przez niego stanie faktycznym. Należność za wyświadczone na rzecz Spółki usługi nie została bowiem uregulowana, w związku z czym Wnioskodawca skorzystał z przysługującej mu ulgi, a następnie należność ta wygasła w związku z upadłością i zakończeniem bytu prawnego Spółki.

Skierowanie przez Wnioskodawcę roszczeń wobec AGENCJI miało natomiast zupełnie inną podstawę prawną niż wcześniejsze roszczenie Wnioskodawcy o zapłatę należności przez Spółkę, a otrzymana kwota odszkodowania stanowiła płatność z zupełnie innego tytułu niż uregulowanie należności Spółki.

Kwota otrzymana przez D. od AGENCJI tytułem ugody, jak wynika z protokołu rozprawy przed Sądem Okręgowym w Warszawie z dnia 11 czerwca 2012 r. w sprawie o sygn. akt. XVI GC 240/10, została zapłacona „tytułem odszkodowania objętego żądaniem pozwu”. Nie była to natomiast kwota zapłacona tytułem wynagrodzenia za świadczone przez D. na rzecz Spółki usługi. Z prawnego punktu widzenia taka konstrukcja (tj. zapłata przez AGENCJĘ długu Spółki wobec D.) byłaby w dacie ugody niemożliwa, ponieważ wraz z zakończeniem postępowania upadłościowego Spółki i wykreśleniem Spółki z rejestru przedsiębiorców KRS, wygasła w całości wierzytelność D. wobec Spółki (czyli zobowiązanie Spółki wobec D.), Konstatacja powyższa wynika także z cytowanego powyżej protokołu rozprawy oraz podstawy prawnej powództwa (powództwo miało charakter odszkodowawczy i oparte zostało o art. 391 i alternatywnie art. 471 Kodeksu cywilnego), jednakże o charakterze otrzymanego odszkodowania przede wszystkim świadczy jego istota.

Tym samym, otrzymanie odszkodowania przez D. przedstawione w stanie faktycznym nie spowodowało powstania obowiązku, o którym mowa w art. 89a ust. 4 ustawy o VAT, gdyż nie była to płatność należności D. z tytułu świadczenia usług na rzecz Spółki. Płatność otrzymana od AGENCJI ma charakter odszkodowawczy i była oparta na całkowicie odmiennej podstawie prawnej niż zobowiązanie istniejące pierwotnie pomiędzy D. a Spółką.

Charakter odszkodowania

Niezależnie od powyższego Wnioskodawca zwraca uwagę, że otrzymanie przez D. odszkodowania od AGENCJI nie spowoduje także (odrębnego) obowiązku wykazania podatku należnego z uwagi na to, że odszkodowanie to nie stanowiło wynagrodzenia za dokonanie czynności opodatkowanej podatkiem VAT. nie jest obrotem stanowiącym podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Odszkodowanie jest pojęciem niezdefiniowanym w ustawie o VAT. Natomiast w świetle regulacji prawa cywilnego jest zapłatą za wyrządzone szkody, poniesione przez kogoś straty. Z przepisów art. 361 Kodeksu cywilnego wynika, iż zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego wynikała szkoda. Naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Odszkodowanie, zgodnie z utartym stanowiskiem, nie jest obrotem i nie podlega zakresowi podatku od towarów i usług, gdyż nie ma ono charakteru wynagrodzenia za dostawę towarów, bądź świadczenie usług. Pogląd taki został między innymi wyrażony w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 kwietnia 2006 r., sygn. akt III SA/Wa 2166/07, gdzie wskazano, że:

„Mając na uwadze ustawową definicję świadczenia usług, nie można zatem uznać, iż zapłata przez kontrahenta na rzecz strony odszkodowania stanowi wynagrodzenie za świadczoną przez nią usługę. Jak wskazano powyżej, przez pojęcie odszkodowania należy bowiem rozumieć rekompensatę, zadośćuczynienie. Istotą odszkodowań nie jest płatność za świadczenie, lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną - świadczenie w zamian za wynagrodzenie. A zatem otrzymanie odszkodowania nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata określonej kwoty pieniężnej wynika z konieczności niewykonania umowy. Zapłata ta stanowi dla podatnika pewnego rodzaju zadośćuczynienie za utracone zyski, które mógłby uzyskać poprzez dalsze świadczenie usług na rzecz kontrahenta”.

Nie można także uznać odszkodowania za wynagrodzenie z tytułu jakiejkolwiek działalności gospodarczej. Ma ono na celu wyłącznie rekompensatę poniesionej lub przyszłej szkody, która niewątpliwie wystąpi. Uznając, iż odszkodowanie nie stanowi wynagrodzenia za świadczone usługi, należy konsekwentnie stwierdzić, iż podatnik nie realizuje żadnego obrotu. Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy, obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Z kolei nieosiągnięcie obrotu powoduje brak obowiązku rozliczenia podatku od towarów i usług z tytułu otrzymania przez stronę odszkodowania.”

Podobne stanowisko w tym zakresie wyrażone zostało przez ten sąd również w wyroku z dnia 10 stycznia 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 1294/1 0, w którym zauważono, że:

Istotę i cel odszkodowania stanowi bowiem rekompensata za szkodę, a nie płatność za świadczenie. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją typu: świadczenie w zamian za wynagrodzenie. Zapłata określonej kwoty pieniężnej wynika z konieczności wynagrodzenia straty. Podobnie cech wynagrodzenia nie posiada wyrównanie kosztów amortyzacji, o którym mowa w art. 214 ustawy o powszechnym obowiązku obrony.

Skoro odszkodowanie nie stanowi wynagrodzenia za świadczone usługi, stwierdzić należy, iż brak jest zdarzenia podlegającego obowiązkowi podatkowemu, powstającemu w związku z odpłatnością danej czynności. Stąd bezprzedmiotowe są rozważania, czy w przedstawionym stanie mamy do czynienia z kwotą ryczałtu ujętą brutto czy netto. Dodatkowo należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy, obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży (całość świadczenia należnego od nabywcy), pomniejszona o należny podatek, a zatem brak osiągnięcia obrotu powoduje, że obowiązek rozliczenia VAT z tytułu otrzymania odszkodowania nie powstanie.”

Analogicznie w tym zakresie prezentują również organy podatkowe. Przytoczyć tu można przykładowo postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 14 czerwca 2007 r. nr 1471/VUR1/443-34/07/RB, w którym wskazano, że:

„Reasumując należy stwierdzić, iż otrzymane odszkodowanie z tytułu naruszenia przez kontrahenta ustalonego terminu wykonania usługi nie stanowi wynagrodzenia (należności) z tytułu wykonania czynności podlegającej opodatkowaniu, wymienionej w art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, jest natomiast próbą zrekompensowania utraconych przez Spółkę korzyści w związku z zachowaniem się kontrahenta. Kwota odszkodowania w omawianym przypadku nie jest zatem obrotem w rozumieniu art. 29 ustawy o VAT, dlatego też nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Powyższe dotyczy również kwot wypłacanych przez dłużnika w oparciu o postanowienia umowy wynikające z art. 473 Kodeksu cywilnego (tzw. kara umowna).”

W świetle powyższego zdaniem Wnioskodawcy nie może ulegać wątpliwości, iż odszkodowanie nie ma charakteru wynagrodzenia z tytułu dokonania czynności opodatkowanej. Ma ono bowiem znaczenie rekompensaty za szkody, jakie poniesione zostały przez określony podmiot. D. wystąpiła przeciwko AGENCJI o naprawienie szkody na podstawie art. 391 kodeksu cywilnego (zgodnie z treścią tego przepisu jeżeli w umowie zastrzeżono, że osoba trzecia zaciągnie określone zobowiązanie albo spełni określone świadczenie, ten, kto takie przyrzeczenie uczynił, odpowiedzialny jest za szkodę, którą druga strona ponosi przez to, że osoba trzecia odmawia zaciągnięcia zobowiązania albo nie spełnia świadczenia”), alternatywnie, o naprawienie szkody na podstawie art. 471 kodeksu cywilnego (w myśl którego „dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi”). W konsekwencji, AGENCJA dokonała zapłaty odszkodowania na rzecz D., a nie zapłaty należności za jakiekolwiek świadczenie, w szczególności świadczenie D. na rzecz Spółki, na co Wnioskodawca wskazał we wcześniejszej części swojego stanowiska.

Jak wynika z przytoczonych powyżej wypowiedzi organów podatkowych i sądów administracyjnych, odszkodowanie za szkodę powstałą z tytułu niewypełnienia zobowiązań nie pełni funkcji wynagrodzenia i jako takie nie podlega zakresowi podatku od towarów i usług. Tym samym i odszkodowanie otrzymane przez D. nie stanowi obrotu w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o VAT i nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Przeciwne zapatrywanie, zdaniem Wnioskodawcy, stałoby w sprzeczności z utrwalonym na gruncie ustawy o VAT poglądem.

Podsumowanie

D. posiadała wierzytelność w wysokości 576.213,27 złotych wobec Spółki z tytułu świadczonych usług prawnych na podstawie Umowy zawartej przez D. ze Spółką,
Wynagrodzenie D. nie zostało zapłacone przez Spółkę w terminach wskazanych w fakturach,
W 2010 roku wobec Spółki przeprowadzone zostało postępowanie upadłościowe, w konsekwencji którego Spółka wykreślona została z rejestru przedsiębiorców KRS i przestała istnieć;
Wobec tego, że Spółka przestała istnieć, wierzytelność D. wobec Spółki o zapłatę wynagrodzenia wygasła w całości (również w 2010 roku);
D. wystąpiła przeciwko AGENCJI o zapłatę odszkodowania na podstawie art. 391 Kodeksu cywilnego, alternatywnie, na podstawie art. 471 Kodeksu cywilnego; oba te przepisy wyraźnie mówią o odszkodowaniu;
Po dwóch latach postępowania D. i AGENCJA zawarły ugodę, na podstawie której AGENCJA wypłaciła D. - zgodnie z treścią ugody - 420.000 złotych tytułem odszkodowania objętego żądaniem pozwu”
W konsekwencji D. otrzymało 420.000 złotych: (i) od AGENCJI (czyli podmiotu innego niż Spółki), (ii) tytułem odszkodowania (a nie wynagrodzenia), (iii) na podstawie ugody sądowej (a nie na podstawie umowy zawartej wcześniej ze Spółką);
Powyższa płatność nie stanowiła zatem uregulowania należności od Spółki, do którego zastosowanie znajdowałby art. 89a ust. 4 ustawy o VAT;
Płatność ta nie stanowiła też wynagrodzenia za jakąkolwiek czynność podlegającą opodatkowaniu VAT, dlatego jej otrzymanie nie spowodowało powstania obowiązku wykazania i rozliczenia podatku należnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Możliwość rozliczenia podatku należnego w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności uregulowana została przez ustawodawcę w Dziale IX Rozdziale 1a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.).

Zgodnie art. 89a ust. 1 cyt. ustawy, podatnik może skorygować podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, z zastrzeżeniem ust. 2-5. Korekta podatku dotyczy również kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności odpisanej jako nieściągalna lub której nieściągalność została uprawdopodobniona.

Nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną w przypadku, gdy wierzytelność nie została uregulowana w ciągu 180 dni od upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze (art. 89a ust. 1a ustawy).

W myśl art. 89a ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się w przypadku gdy spełnione są następujące warunki:

dostawa towaru lub świadczenie usług jest dokonana na rzecz podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1, zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny, niebędącego w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;
wierzytelności zostały uprzednio wykazane w deklaracji jako obrót opodatkowany i podatek należny;
wierzyciel i dłużnik na dzień dokonania korekty, o której mowa w ust. 1, są podatnikami zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni;
wierzytelności nie zostały zbyte;
od daty wystawienia faktury dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku, w którym została wystawiona;
wierzyciel zawiadomił dłużnika o zamiarze skorygowania podatku należnego ze względu na wystąpienie okoliczności, o których mowa w ust. 1, a dłużnik w ciągu 14 dni od dnia otrzymania zawiadomienia nie uregulował należności w jakiejkolwiek formie.

Stosownie do art. 89a ust. 4 ustawy, w przypadku gdy po dokonaniu korekty określonej w ust. 1 należność została uregulowana w jakiejkolwiek formie, podatnik, o którym mowa w ust. 1, obowiązany jest zwiększyć podatek należny w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana. W przypadku częściowego uregulowania należności podatek należny zwiększa się w odniesieniu do tej części.

Stosownie do treści art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca w dniu 30.04.2009 r. zawarł umowę ze Spółką o świadczenie usług prawniczych, które były świadczone w okresie od maja do sierpnia 2009 r. Wynagrodzenie należne Wnioskodawcy z tytułu świadczenia w/w usług nie zostało zapłacone w związku z niewypłacalnością, a w konsekwencji upadłością Kontrahenta. Postępowanie upadłościowe zostało wszczęte pod koniec 2009 roku i zakończone zostało w 2010 roku, i w jego konsekwencji Spółka Dłużnika przestała istnieć i została wykreślona z rejestru przedsiębiorców, w związku z czym wygasła wierzytelność Wnioskodawcy o zapłatę należnego wynagrodzenia. W związku z powyższym Zainteresowany, po spełnieniu przewidzianych w ustawie o VAT przesłanek, skorzystał z tzw. „ulgi na złe długi” i skorygował podatek należny zgodnie z zasadami przewidzianymi w art. 89a ustawy o VAT. Wnioskodawca dokonał odpisu omawianej należności jako należności nieściągalnej. We wrześniu 2009 roku, Agencja złożyła wobec Wnioskodawcy zapewnienie, że należne wynagrodzenie D. zostanie przez Dłużnika zapłacone. Działając na podstawie artykułu 391 Kodeksu Cywilnego, Wnioskodawca wystąpił z powództwem przeciwko Agencji o zasądzenie tytułem odszkodowania, kwoty w wysokości należnego wynagrodzenia od Dłużnika. W wyniku postępowania sądowego Zainteresowany zawarł z Agencją ugodę przed Sądem Okręgowym, na mocy której Agencja zobowiązała się zapłacić część w/w kwoty tytułem odszkodowania, co nastąpiło w lipcu 2012 r. Na tle tak przedstawionego opisu stanu faktycznego Wnioskodawca zwraca się z zapytaniem, czy ta okoliczność powoduje obowiązek wykazania podatku należnego od wysokości otrzymanej na mocy ugody kwoty, uprzednio skorygowanego na mocy art. 89a ust. 4 ustawy.

Zdaniem tut. Organu kluczowym zagadnieniem w przedmiotem sprawie jest ocena w ujęciu podatkowym kwot wypłaconych przez Agencję na rzecz Wnioskodawcy na mocy zawartej ugody, uwzględniając przy tym rolę tego podmiotu w kontekście art. 391 Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z treścią art. 391 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), jeżeli w umowie zastrzeżono, że osoba trzecia zaciągnie określone zobowiązanie albo spełni określone świadczenie, ten, kto takie przyrzeczenie uczynił, odpowiedzialny jest za szkodę, którą druga strona ponosi przez to, że osoba trzecia odmawia zaciągnięcia zobowiązania albo nie spełnia świadczenia. Może jednak zwolnić się od obowiązku naprawienia szkody spełniając przyrzeczone świadczenie, chyba że sprzeciwia się to umowie lub właściwości świadczenia.

W myśl art. 471 K.c., dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Wnioskodawca oparł własne stanowisko na argumentacji, wywodząc, że kwota otrzymana od Agencji stanowi w istocie nie wynagrodzenie, a odszkodowanie, co sprawia, że nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, i nie generuje obrotu. W tym też Spółka upatruje braku konieczności wykazania podatku należnego, w trybie art. 89a ust. 4 ustawy.

W tym miejscu wskazać należy, iż przepisy podatkowe nie definiują pojęcia odszkodowania. Zatem w tym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego. Zgodnie z art. 361 § 1 i § 2 K.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto między zdarzeniem a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy.

Z opisu sprawy wynika, iż na mocy stosunku zobowiązaniowego Wnioskodawca zobowiązał się do wyświadczenia usług prawniczych na rzecz Spółki S.A. (Dłużnik), a druga strona w zamian za to zobowiązała się do zapłaty określonego w umowie wynagrodzenia. Zainteresowany wywiązał się z umowy, wyświadczając rzeczone usługi, opodatkowując je podatkiem od towarów i usług. Natomiast Dłużnik, z powodu problemów z niewypłacalnością, nie dokonał zapłaty wynagrodzenia za wykonane na jego rzecz usługi. W 2010 r., wskutek zakończenia postępowania upadłościowego toczonego wobec Dłużnika, ustał jego byt prawny. Co istotne, przed zakończeniem działalności, podmiot trzeci - Agencja – zobowiązał się, składając wiążące zapewnienie, że należne wynagrodzenie zostanie przez Dłużnika uregulowane, co jednak nie nastąpiło. W związku z zawartym przyrzeczeniem na mocy art. 391 k.c., ostatecznie Wnioskodawca na podstawie zawartej ugody z Agencją, doszedł części kwoty należnej od postawionego w stan upadłości Dłużnika.

W opinii tut. Organu, wbrew twierdzeniom Spółki, środków pieniężnych otrzymanych na mocy przedmiotowej ugody nie można utożsamiać z odszkodowaniem, a w braku zapłaty za wyświadczoną przez Wnioskodawcę usługę upatrywać szkody rodzącej konieczność zadośćuczynienia, rekompensaty w postaci odszkodowania. Innymi słowy, otrzymana przez Spółkę kwota stanowi wynagrodzenie należne za wyświadczoną usługę, przy czym Agencja – jako podmiot osobny od podmiotu, na rzecz którego usługa została wykonana, zobowiązana była na mocy odrębnych przepisów i postanowień umownych, do uregulowania – niezapłaconej przez Dłużnika należności. Kwota, wypłacona na podstawie ugody - nie zmieniła swojego charakteru, i w dalszym ciągu stanowi wynagrodzenie za wykonaną przez Spółkę usługę. Nieuzasadnionym byłoby twierdzenie, iż na gruncie ustawy o VAT, w zaistniałych okolicznościach przybierałaby ona postać odszkodowania, mimo oparcia na stosunku zobowiązaniowym powstałym pomiędzy świadczącym usługę wierzycielem, a zobowiązanym do zapłaty za nią Dłużnikiem, tylko z tego powodu, że ostatecznie jest uregulowana przez podmiot trzeci. Co więcej, takie podejście godziłoby w zasadę powszechności opodatkowania, i stanowiło ryzyko obejścia opodatkowania sprzedaży towarów i usług podatkiem VAT. Nie bez znaczenia jest również rola podmiotu składającego przyrzeczenie wykonania świadczenia, na wypadek zaistnienia okoliczności, w których inny podmiot tego świadczenia nie spełnia. W omawianym przypadku Agencja składając zapewnienie (wyrażone przez umocowane do tego zgodnie z reprezentacją osoby) weszła w rolę gwaranta, przyrzekając Wierzycielowi (Beneficjentowi gwarancji), że Dłużnik (Spółka) spełni określone świadczenie tj. dokona zapłaty za wykonaną usługę.

W doktrynie piśmienniczej prawa cywilnego uznaje się, iż przyrzeczenie gwaranta w trybie art. 391 k.c. zawsze rodzi zobowiązanie gwarancyjne, którego treścią jest naprawienie szkody na wypadek braku świadczenia przez osobę trzecią (Dłużnika). Z kolei, jeżeli chodzi o odpowiedzialność gwaranta wobec Wierzyciela (beneficjenta gwarancji), to jeśli gwarant zapewnił, że osoba trzecia (Dłużnik) spełni świadczenie – to ma on obowiązek wyrównać Wierzycielowi wszelkie szkody, jakie poniósł on w następstwie niewykonania przez osobę trzecią przyrzeczonego świadczenia. Natomiast przez szkodę wynikłą z niespełnienia świadczenia przez osobę trzecią jest wszystko to, co wierzyciel uzyskałby, gdyby świadczenie zostało należycie spełnione. W szczególności chodzi tu o wartość samego świadczenia, które miał otrzymać Wierzyciel.

Przenosząc powyższe na grunt rozstrzyganej sprawy, za powstałą szkodę należy uznać brak wynagrodzenia należnego Wnioskodawcy z tytułu wyświadczonej usługi prawniczej, jednak szkody tej nie należy utożsamiać z zaistnieniem okoliczności skutkujących wypłatą odszkodowania, bowiem naprawienie szkody sprowadza się wyłącznie do zapłaty należnego wynagrodzenia, której dokonuje inny od usługobiorcy podmiot, będący kimś w rodzaju „poręczyciela”, „żyranta”, zobowiązanego do pokrycia należności, w związku z niewypłacalnością tego pierwszego. Oznacza, to że kwota wypłacona na podstawie zawartej ugody w istocie stanowi zapłatę za wyświadczone przez Spółkę usługi na rzecz Dłużnika, i zaspokaja w tej części jej wierzytelności z tego tytułu. W opisanych okolicznościach nie mamy do czynienia z przyczyną, która skutkowałaby powstaniem szkody w rozumieniu art. 361 § 1 i 2 k.c. Nie można stwierdzić, iż Dłużnik dokonał jakiegokolwiek działania lub zaniedbania powodującego uszczerbek po stronie Wnioskodawcy, bowiem nie można uznać za takie samego faktu braku zapłaty za wyświadczoną usługę. Istotą odszkodowania jest rekompensata za szkodę powstałą w majątku poszkodowanego, a nie płatność za jakiekolwiek świadczenie wzajemne. W przeciwnym razie należałoby dojść do wniosku, że każde należne wynagrodzenie za wykonaną usługę bądź dostawę towaru, które dochodzone jest już po upływie terminu płatności określonego przez strony, przyjmowałoby postać odszkodowania, pozostającego poza systemem podatku od towarów i usług.

Dodatkowo, to, że sam fakt dokonywania zapłaty przez podmiot trzeci nie stanowi przeszkody do uznania jej za obrót - wynika wprost z treści art. 29 ust. 1 ustawy, w którym ustawodawca za obrót uznaje całość świadczenia należnego, w tym także od osoby trzeciej, pomniejszając go o kwotę należnego podatku. Także literalna wykładnia tej normy nie tyle nawet co się nie sprzeciwia, traktowaniu za obrót należności pochodzących od osób trzecich, co bezpośrednio przewiduje taką sytuację.

Przedmiotowe wynagrodzenie otrzymane od Agencji nie jest więc zadośćuczynieniem, lecz stanowi formę wynagrodzenia za działania Wnioskodawcy (usługi prawnicze), wykonane na rzecz podmiotu, za który poręczyła Agencja. W analizowanym przypadku istnieje bezpośredni związek pomiędzy dokonanym świadczeniem a otrzymanym wynagrodzeniem tj. zapłata kwoty przez Agencję ma ścisły związek ze stosunkiem zobowiązaniowym powstałym pomiędzy Wnioskodawcą a Dłużnikiem, i nie jest związana z żadną inną przyczyną. Spełniona została przesłanka istnienia związku pomiędzy wypłatą należności od podmiotu trzeciego (Gwaranta), a otrzymaniem przez Dłużnika świadczenia wzajemnego, co jest warunkiem koniecznym do uznania, że wypłata tej kwoty podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W ocenie tut. Organu, wbrew stanowisku Wnioskodawcy, z literalnego brzmienia przepisu art. 89a ust. 4 ustawy, nie można wnioskować, iż wyrażenie „uregulowanie należności w jakiejkolwiek formie” nie odnosi się do sytuacji uregulowania części należnego wynagrodzenia na podstawie zawartej ugody przez podmiot trzeci (Agencją). Cytowany przepis nie wprowadza wymogu, aby należność została uregulowana tylko i wyłącznie przez dłużnika, lecz w sposób ogólny stanowi o uregulowaniu należności w jakiejkolwiek formie. Tym samym uregulowanie należności lub części należności przez podmiot trzeci również spowoduje, iż u Wnioskodawcy powstanie obowiązku zwiększenia podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym należność lub jej część zostanie uregulowana. Przeciwne rozumienie przepisu art. 89a ust. 4 ustawy byłoby nie do pogodzenia z wykładnią celowościową wprowadzonego rozwiązania w art. 89a, które co do zasady ma służyć podatnikom posiadającym nieściągalne wierzytelności.

Zatem nieracjonalne ze strony ustawodawcy byłoby pozostawienie możliwości uregulowania należności przez inny podmiot, od podmiotu zaciągającego zobowiązanie - po dokonaniu korekty przez Wierzyciela. Zapłata całości lub części należności przed podmiot trzeci po skorzystaniu z ulgi przez Wierzyciela, z całą pewnością mieści w szerokim rozumieniu „uregulowania należności w jakiejkolwiek formie” i stanowi niewątpliwą przesłankę do konieczności wykazania podatku należnego. W przeciwnym wypadku dochodziłoby do uzyskania nieuzasadnionej korzyści, tj. sytuacji w których dostawa towarów lub świadczenie usług nie byłyby obciążone podatkiem VAT.

W konsekwencji wyżej przytoczonych argumentów, w związku z zawartym w art. 89a ust. 4, wyrażeniem „uregulowanie należności w jakiejkolwiek formie”, zasadne jest, w ocenie Organu, zastosowanie wykładni celowościowej i odwołanie się do racjonalności ustawodawcy.

Reasumując Wnioskodawca, który otrzymał zapłatę części należnego mu wynagrodzenia od podmiotu trzeciego za wykonane usługi na rzecz Dłużnika, a wierzytelność ta uprzednio została objęta korektą podatku należnego (jako wierzytelność, której nieściągalność została uprawdopodobniona), ma obowiązek dokonania zwiększenia podatku należnego w części uzyskanej zgodnie z zawartą ugodą, w myśl art. 89a ust. 4 ustawy o VAT.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków WSA w Warszawie, sygn. akt: III SA/Wa 444/10, III Sa/Wa 2690/11, tut. Organ zauważa, iż zapadły one na gruncie odmiennych stanów faktycznych, nieprzystających do rozstrzyganej sprawy, bowiem dotyczyły skutków podatkowych w sytuacji gdy dana wierzytelność była zbywana w drodze cesji na rzecz innego podmiotu. Jednakże, pomimo pozornej zbieżności tematyki sprowadzającej się do ocenianych norm prawnych, nie można powiedzieć o ukształtowanej w tym zakresie jednolitej linii orzeczniczej. Podkreślić bowiem należy, że kształtowanie się orzecznictwa jest procesem rozłożonym w czasie i co do zasady wymaga większej liczby wyroków poszczególnych składów orzekających. Na potwierdzenie powyższego Organ pragnie powołać, przytoczony również przez Wnioskodawcę wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 15 lutego 2012 r. (sygn. akt I SA/Kr 2114/11), w którym Sąd stwierdził, że „jeśli zatem podatnik-sprzedawca otrzyma należność, która wcześniej została odpisana jako nieściągalna i względem której została dokonana korekta podatku w ramach ulgi za złe długi, wówczas ma on obowiązek odpowiednio zwiększyć podatek należny. Obowiązek ten wynika z przepisu art. 89a ust. 4 u.p.t.u. Dotyczy to należności stanowiącej obrót, od którego powstał podatek należny, względem którego dokonano wcześniejszej korekty w ramach ulgi za złe długi. Przepis stanowi o uregulowaniu należności w jakiejkolwiek formie. Nie ma znaczenia, kto ureguluje należność, więc obowiązek zwiększenia podatku należnego powstanie także w przypadku uregulowania należności przez osobę trzecią”. Prezentowane stanowisko podzielił również WSA w Rzeszowie w wyroku z dnia 27 października 2011r., sygn. I SA/Rz 563/11 oraz WSA w Warszawie w wyroku z dnia 26 września 2012 r. sygn. III SA/Wa 3557/11.

Odnośnie wyroków przywoływanych przez Wnioskodawcę na poparcie swojego stanowiska w zakresie w jakim Spółka uznaje wypłacone kwoty za odszkodowanie tut. Organ co do zasady zgadza się z twierdzeniami w nimi zawartymi odnośnie przesłanek określających charakter odszkodowania, które to jest objęte zakresem czynności objętych ustawą o VAT. Jednakże należy nadmienić, iż żadna ze spraw które legły u podstaw powołanych orzeczeń nie była tożsama z przedmiotową, co sprawia, że nie mogą być one uwzględnione.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – tekst jednolity Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin