Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie #8722; biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz stan prawny postanawia uznać stanowisko Strony za prawidłowe.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności zawarł w roku 2002 umowę z kontrahentem Konsorcjum na budowę obiektu (z towarzyszącą infrastrukturą techniczną) i założył termin realizacji prac. Wartość umowy została określona ryczałtowo. W klauzuli umowy przewidziany został sposób postępowania w przypadku opóźnień w realizacji umowy. Zgodnie z tą klauzulą, wykonawca (Konsorcjum) ma obowiązek zapłaty odszkodowania w przypadku nieukończenia całości lub części prac w terminie przewidzianym Umową. Konsorcjum nie wywiązało się z terminu realizacji prac, w związku z tym Strona uzyskała na podstawie klauzuli umownej wskazanej powyżej prawo dochodzenia odszkodowania. W rezultacie w 2006r. strony (tj. Wnioskodawca oraz Konsorcjum) podpisały Aneks, w którym zawarte zostały m.in. zapisy dotyczące wysokości i sposobu wypłaty odszkodowania umownego należnego Wnioskodawcy od Konsorcjum z tytułu dotychczasowego opóźnienia w świadczeniu usług. Odszkodowanie to zostało skalkulowane jako procent wynagrodzenia za wykonanie kontraktu za każdy dzień zwłoki. Strony uzgodniły (w formie ugody) wypłatę tylko części należnego umownie odszkodowania/kary umownej, przy jednoczesnej rezygnacji strony uprawnionej do otrzymania odszkodowania z dochodzenia go w kwocie wyższej aniżeli faktycznie otrzymana. Zawarcie Aneksu było podyktowane koniecznością ustalenia nowego harmonogramu wykonania objętych Kontraktem robót w związku z niedotrzymaniem przez Konsorcjum pierwotnego terminu ich realizacji. Na mocy w/w Aneksu strony uzgodniły, że termin realizacji kontraktu zostanie przedłużony.

Na mocy tego Aneksu Konsorcjum zobowiązało się do:

a) zapłaty na rzecz Wnioskodawcy wyłącznie części odszkodowania określonego umownie na wypadek niewykonania usługi w terminie określonym kontraktem,

b) zrzeczenia się i nieodchodzenia od Wnioskodawcy roszczeń o zapłatę kosztów stałych w części przewyższającej kwotę określoną w Aneksie. Kwota ta nie została uznana przez Wnioskodawcę w związku z ryczałtowym określeniem ceny kontraktowej,

c) zrzeczenia się i niedochodzenia roszczeń związanych ewentualnym spadkiem siły nabywczej dolara amerykańskiego powyżej kwoty określonej w Aneksie. Kwota ta nie została uznana przez Wnioskodawcę w związku z ryczałtowym określeniem ceny kontraktowej,

d) zrzeczenia się i niedochodzenia kwoty wynikającej z roszczeń Konsorcjum o dodatkowe wynagrodzenie za zamontowane urządzenia. Kwota ta nie została uznana przez Wnioskodawcę w związku z ryczałtowym określeniem ceny kontraktowej,

e) zrzeczenia się i niedochodzenia odsetek za opóźnienie w zwrocie Konsorcjum kwoty zatrzymanej dot. części wykonanych i przyjętych do użytkowania elementów umowy, które zostały uznane przez Wnioskodawcę jako nienależne z powodu uchybień formalnych w złożonym przez Konsorcjum wniosku o dokonanie takiego zwrotu. Konsorcjum w wymienionej sprawie wniosło spór przed Komisję Rozjemstwa.

Wnioskodawca zobowiązał się z kolei na podstawie w/w aneksu do:

a) zrzeczenia się i nieodchodzenia od Konsorcjum zapłaty odszkodowania z tytułu nieterminowego wykonania usługi za okres do dnia zawarcia Aneksu w części przekraczającej ustaloną kwotę.

b) zapłaty Konsorcjum ustalonej kwoty wynikającej z tytułu spadku siły nabywczej dolara amerykańskiego;

c) zapłaty Konsorcjum kwoty z tytułu części tzw. kosztów stałych Konsorcjum związanych z kontynuacją budowy w terminie wskazanym w Aneksie;

Kwoty wynikające z powyższych rozliczeń będą podlegały wzajemnej kompensacie.

Zdaniem Spółki, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujące przepisy w zakresie ustawy o podatku od towarów i usług należne odszkodowanie nie stanowi wynagrodzenia za świadczenie usług. Zatem zapłata kwot mających charakter rekompensaty (odszkodowania) nie podwyższa podstawy opodatkowania, a tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz.U.Nr 54, poz. 535 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 7 ust. 1 w/w ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1) przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2) zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3) świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Natomiast na podstawie art. 29 w/w ustawy podstawą opodatkowania jest obrót. Obrotem zaś jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwoty należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia od nabywcy.

Jak wynika z cytowanych wyżej przepisów, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega co do zasady – jako dostawa lub świadczenie usług – każde świadczenie na rzecz kontrahenta – osoby fizycznej, osoby prawnej, jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej. Przy tym przez świadczenie rozumieć należy każde zachowanie się podatnika, w tym także powstrzymanie się od działania (zaniechania) czy tolerowanie czynności lub sytuacji (znoszenie). W związku z powyższym należy stwierdzić, że przy tak określonym przedmiotowym zakresie opodatkowania do wyjątków (poza przypadkami expressis verbis wymienionymi w ustawie - vide art. 6 ) należą sytuacje, w których płatności na rzecz podatnika nie będą związane z wykonywaniem przezeń czynności podlegających opodatkowaniu. W ocenie Naczelnika tut. Urzędu do omawianych powyżej sytuacji zaliczyć należy sytuacje wypłacenia przez kontrahenta (dłużnika) odszkodowania albo kary umownej w związku z niewykonaniem zobowiązania lub nienależytego wykonania zobowiązania (m.in. w wyniku opóźnień realizacji umowy) na podstawie przepisów prawa cywilnego.

Zgodnie z art. 471 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Reasumując należy stwierdzić, iż otrzymane odszkodowanie z tytułu naruszenia przez kontrahenta ustalonego terminu wykonania usługi nie stanowi wynagrodzenia (należności) z tytułu wykonania czynności podlegającej opodatkowaniu, wymienionej w art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, jest natomiast próbą zrekompensowania utraconych przez Spółkę korzyści w związku z zachowaniem się kontrahenta. Kwota odszkodowania w omawianym przypadku nie jest zatem obrotem w rozumieniu art. 29 ustawy o VAT, dlatego też nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Powyższe dotyczy również kwot wypłacanych przez dłużnika w oparciu o postanowienia umowy wynikające z art. 473 Kodeksu cywilnego (tzw. kara umowna).

Mając powyższe na uwadze postanowiono jak na wstępie.

Niniejsze postanowienie dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz obowiązującego w tym stanie faktycznym stanu prawnego.

Niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla Strony i jest wiążąca dla organów podatkowych oraz organów kontroli skarbowej właściwych dla Strony do czasu jej zmiany lub uchylenia (art. 14b § 1 i 2 ustawy – Ordynacja podatkowa).